เฟิร์ส เจ้าของศาสตร์แห่งมนตร์ rewrite

ลำดับตอนที่ #1 : 01 ; แนะนำ

โรงเรียนแห่งเวทย์มนต์ จีเนเวรีส จีนอส.. ปราการใหญ่แห่งนักรบผู้มากความสามารถ ศูนย์รวมแห่งความปราดเปรื่องทั้งหมดในเซอร์เวล ประเทศมหาอำนาจของทวีปที่ไม่มีใครหาญกล้ามาเผชิญหน้าด้วยหากไม่คิดสั้น.... ตึกขนาดใหญ่กว่าหลายร้อยห้องตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางของประเทศ ประดับด้วยธงหลากสีบนยอดที่แบ่งแยกกันไป ด้านซ้าย คือสีแดง และ น้ำเงิน ด้านขวาคือสีทอง และสีเงิน และยอดหอคอยสูงสุดที่ตั้งอยู่ตรงกลาง สูงชะลูดและเด่นกว่าทุกหอ ยอดนั้นประดับด้วยธงของโรงเรียน..สัญลักษณ์แห่งความยิ่งใหญ่.. สัญลักษณ์ของผู้สร้าง

 

"ฉันได้ข่าว ว่าที่นี่มีเจ้าชายเจ้าหญิงมาเรียนด้วยบ่อยๆ"เสียงเบาๆลอยมาตามสายลม กระทบหูของใครบางคนที่กำลังอ่านหนังสืออย่างใจเย็นอยู่ริมระเบียง

 

"ไร้สาระ ส่งมาต่างถิ่นแบบนี้ ลูกหลานกษัตริย์นะเว้ย ไม่ใช่หมาแมวที่ไม่มีค่าหัว"อีกเสียงคัดค้าน... อดไม่ได้ที่คนทีฟังอยู่ไม่ไกลจะหลุบตาลงอย่างขัดใจ เจ้าของผมสีน้ำตาลเอียงไปด้านหนึ่งด้วยความรำคาญ 'คนจะอ่านหนังสือ'

 

"แต่ความปลอดภัยของจีนอสเป็นที่ยอมรับว่ายิ่งกว่าคุกของซัคคาเรียล ไม่มีอะไรเข้า หรือ ออก"

 

"ก็จริง.. แล้วนายรู้หรอ ว่านักเรียนคนไหนคือเชื้อกษัตริย์ถึงได้เปิดประเด็น"ถามเข้าเป้า ประโยคนี้สะดุดเท้าของร่างสูงให้หยุดฟังนิดหนึ่งก่อนกระชับหนังสือเล่มหนาในมือ

 

"ก็.. เดนอล หัวหน้าหอคอยสีทอง เป็นเชื้อกษัตริย์ของเซอร์เวล"คนแอบฟังลอบถอนหายใจอย่างผิดหวังก่อนสาวเท้าเดินจากไป ทิ้งความอยากรู้ไว้เบื้องหลัง ไม่ใส่ใจว่าบทสนทนานั้นจะจบลงอย่างไร

 

นี่ก็ผ่านมา 1 สัปดาห์หลังจากเปิดโรงเรียน การเป็นนักเรียนที่นี่ไม่ใช่เรื่องยากอย่างที่คิด และไม่ได้ง่ายเหมือนอยู่โรงเรียนอื่น เขาไม่เข้าใจว่าเขามาทำอะไรที่นี่ ไม่เข้าใจว่าคนที่ไม่คิดจะเป็นใหญ่อย่างเขา จะกระเสือกกระสนเข้ามาในโรงเรียนที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดีทำไม และโรงเรียนนี่ ก็ไม่มีอะไรนอกจากความเหย่อหยิ่ง

 

"เจอนายอีกแล้ว"เสียงนุ่มดังขึ้นในขณะที่ร่างสูงเพียรอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด ดวงตาสีดำสนิทช้อนขึ้นมองชายตรงหน้าช้าๆก่อนกลับไปสนใจหน้ากระดาษนั่นแทน มีเพียงความรู้สึกเย็นเฉียบเท่านั้นที่ส่งถึงผู้มาเยือน

 

"นี่นายไม่คิดจะทำอย่างอื่นเลยรึไงนอกจากอ่านหนังสือ"เขาทักขึ้นอีก ดวงตาสีฟ้าสวยประกายความคึกคะนองเมื่อได้เย้าแหย่ชายตรงหน้า 'เฟนาไลค์ เฟิร์ส หมอนี่น่าสนใจ'

 

"ฉันถนัดเรียนอย่างเดียว"ท้ายที่สุดคนนิ่งเงียบก็เปิดปากออกมา พลางพลิกหน้ากระดาษช้าๆอย่างใจเย็น.. ผิวขาวสะอาดแทบมองทะลุผ่าน ดวงหน้าหวานสวยหยดเยิ้มจนสตรีทุกนางต้องอายม้วน ด้วยนัยน์ตาสีดำสนิทที่ซ่อนอยู่ใต้แพขนตานั่น ทำเอาคนสบตาด้วยรู้สึกหนาวๆร้อนๆไปตามกัน ริมฝีปากแดงสดก็ดูขัดกับบุคลิกและนิสัยจืดชืดของเจ้าตัวเหลือเกิน รูปร่างสูงเพรียว แต่ดูแข็งแรงและกำยำยิ่งนัก ไม่ทันที่เจ้าของดวงตาสีฟ้าจะได้สอบความอะไรมาก จำเลยก็ปิดหนังสือปับและเดินจากไป

 

'เฟิร์ส..'

 

วิชาเรียนที่นี่ก็น่าเบื่อแสนจะเบื่อ อาจารย์แต่ละท่านนั้นดูเหมือนมีความรู้อยู่เต็มเปี่ยม แต่การถ่ายทอดออกมาให้นักเรียนได้รับรู้บ้างดูเหมือนจะไร้ทักษะสิ้นดี นักเรียนแต่ละคนต่างเอาหนังสือหนามาวางกองตั้งสูงก่อนจะฟุบหลังอยู่ภายใต้กำแพงความรู้ มีเพียงนักเรียนดีเด่นจากหอคอยสีทองเท่านั้นที่นั่งแถวหน้า ตั้งใจเรียนด้วยดวงตาสดใส คล้ายความรู้นั่นเหมือนขนมที่พวกเขาปราถนาจะเก็บใส่กระเป๋าให้มากที่สุด ผิดกับหอคอยสีแดงและน้ำเงินซึ่งส่งเสียงกรนคร่อกๆเบาเป็นการขานรับ พอออดดังนั้นก็คล้ายเสียงนาฬิกาปลุก นักเรียนทุกคนตื่นจากภวังค์โดยมิได้นัดหมาย เมื่ออาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิเดินจากไป เสียงเฮก็ดังขึ้น

 

"วะ! จบซักที ภูมิศาสตร์บ้าอะไร"หนุ่มน้อยร่างเล็กตะโกนขึ้นมา พลางยกขาขึ้นพาดโต๊ะเรียนอย่างขัดใจ อีกทั้งส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ วางท่าไม่ทันไร มือขาวๆของสาวน้อยก็หยิกเข้าที่ต้นแขนของคนพูดดี

 

"โอ๊ย!"เจ้าคนปากมากร้องขึ้นดังไม่เกรงใจสมาชิกร่วมชั้น ทำเอาคนรอบข้างหันมามองเป็นทางเดียว

 

"หลับในห้องยังพอให้อภัย แต่นี่ลับหลังยังตะโกนด่า ตั้งใจเรียนหน่อย"ผมยาวสลวยสีม่วงคลอเคลียดวงหน้าใส ดวงตากลมโตเบิกกว้างยามดุคนตรงหน้า

 

"แหม่ ผมมันสามัญชน วันๆก็ทำมาค้าขาย หมูไปไก่มาก็รู้แค่นี้ ส่วนไอ้ประเทศนั่นประเทศนี่ ไม่เห็นจะต้องแบกใส่สมอง"คนโดนดียังไม่สำนึก อธิบายความเป็นไปเป็นมาเสร็จสรรพ ทำเอานักเรียนแถวหน้าอย่าง เรดิน่า เรน ลมออกหู แน่ล่ะ เจ้าหล่อนเตือนด้วยความเป็นห่วง แต่ไหงเจ้าหนุ่มแสนซนดันย้อนมาเสียได้

 

"แล้วจะมาเรียนทำไม"หล่อนถาม พลางสะบัดหน้าไปอีกทาง แทนที่คนโดนดุจะสำนึก มิวายมุมปากเขาก็เหยียดขึ้นเล็กน้อย

 

"ดีจังมีคนคอยห่วง"รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยออกมาก่อนตวัดสายตาไปหาสาวน้อยผู้มากศักดิ์ ทั้งทวีปเอเรียสไม่มีใครไม่รู้จัก เรดิน่า ตระกูลแห่งเวทมนต์ที่เข้มแข็ง และอีกไม่นาน หญิงสาวนางนี้จะก้าวไปสู่กุญแจสำคัญของสภาเวทย์มนตร์

 

"ฉันไม่ได้ห่วง ฮึ่ย! ไม่ยุ่งด้วยแล้ว"ว่าแล้วเจ้าของผมสีม่วงสวยก็เดินจากไปพร้อมหนังสือเล่มโต เจเซียสยิ้มพรายอย่างอารมณ์ดี ดวงตาสีเขียวซุกซนนั่นน่าดึงดูดไม่ใช่น้อย อีกทั้งคารมคมคายก็เหลือร้ายน่าดู เรนออกจากห้องได้ไม่ทันไร เห็นชายหนุ่มร่างสูงเดินหลังตรงเดินเข้าไปในห้องที่ตนเพิ่งออกมาก็นึกเอะใจ จึงเดินกลับไป ..ชามัล เดนอล ผู้ชายอีกคนที่แม้กระทั่งตระกูลตนยังข่มไม่ลง.. ทั้งๆที่เป็นนักเวทย์เหมือนกันแท้ๆ พอกลับมาถึงห้องเรียน เจ้าตัวดีก็ตบที่นั่งข้างๆให้สาวเจ้าหย่อนตัวลงนั่ง เธอฟึดฟัดอยู่หลายทีก็กลับไปประจำที่ ทันทีที่เดนอลเหยียบเข้ามา บรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไป เหมือนมีพลังบางอย่างเปล่งออกมาจากทั่วร่าง ผมสีเงิน ดวงตาสีเทา ท่าทีสุขุมและดูมีอำนาจ.. ผู้ถูกกล่าวขานว่าเป็นเชื้อกษัตริย์แห่งเซอร์เวล

 

ความเงียบเข้ามาปกคลุมปีหนึ่งทุกคนอย่างไร้การต่อต้าน ขนในร่างลุกซู่อย่างไร้สาเหตุ ยิ่งสบตากับชายคนนี้ด้วยแล้ว ราวกับหัวใจจะหยุดเต้น เจเซียสเองที่ปากพล่อยพูดไม่หยุดนั้นถึงกับปิดปากเงียบ เพราะน้ำลายในคอนั้นเหนียวหนืดเกินกว่าจะสนทนาใดๆ ทุกอย่างเหมือนตกอยู่ในภวังค์ก่อนที่ชายอีก 3 คนจะเดินเข้ามา

 

"เฮ้ยเดนอล ใจเย็น ตรงนี้ไม่ใช่สนามรบ"มือหนาวางลงบนไหล่กว้างของผู้มีอำนาจ เสียงสดใสนั่นปลุกทุกคนให้หลุดจากการควบคุม เจเซียสลอบถอนหายใจเฮือก นึกขอบคุณชายคนนั้นที่ทำลายบรรยากาศบ้าๆนั่น

 

"ฉันไม่ได้ทำอะไร"เดนอลพูดเสียงเรียบ ยิ้มจางๆอย่างใจเย็น ข้างกายเขาคือ อาบาคัส ลอน่า หัวหน้าหอคอยสีเงิน

 

"หุบๆหน่อยเถอะไอมนตร์ของนายน่ะ เก็บไว้ใช้ตอนที่อยากใช้"อีกหนุ่มที่เดินเข้ามาคือ เกราเกส ชีค หัวหน้าหอคอยสีแดงและสุดท้ายที่เดินเข้ามาอย่างร่าเริง ตรงเข้าไปกระโดดกอดคอหัวหน้าทั้งสามอย่างคุ้นเคย

 

"นั่นสิๆๆ!"เฮเซล เกรเดล ชายร่างสูงที่ดูสดใสและเป็นมิตรที่สุด เสื้อผ้าเขาหลุดรุ่ย อีกทั้งเผ้าผมยุ่งเหยิง ที่หูมีเครื่องดับมากมายเจาะอยู่จนไม่มีที่ว่าง กำไลและแหวนพะรุงพะรังจนน่ารำคาญ บุคลิกที่ไม่น่าปกครองใครได้ แต่ก้าวเท้ามาอยู่ระดับนี้ ก็แสดงว่าได้รับการยอมรับจากสมาชิกในหอมากทีเดียว

 

"เฮ้ยนั่นหัวหน้าหอคอยสีน้ำเงินหรอวะ ก๊าก สมตำแหน่งจริง"หนึ่งในกลุ่มปีหนึ่งเยาะเย้ย ในโรงเรียนนอกจากจะแบ่งชนชั้นวรรณะแล้ว แต่ละหอคอยก็บ่งบอกความสามารถของเจ้าตัวได้ดี หอคอยสีทองเปรียบเหมือนนักเรียนชั้นดี ทั้งทางทฤษฎีและปฏิบัติ รองลงมาคือหอคอยสีเงิน อัศวินทั้งหลายมักนิยมชมชอบหอคอยนี้ ว่ากันว่าผู้ชายจากหอนี้เป็นนักดาบที่ดีที่สุด หอคอยสีแดงคือเหล่าสามัญชนที่ไม่โดดเด่นอะไร และสุดท้าย หอคอยสีน้ำเงิน รู้จักกันในนาม 'มุดรั้ว'

 

"มุดรั้วเข้ามาก็แบบนี้"เหล่านักเรียนปากมอมพากันนินทาสนุกสนาน ผิดกับนักเรียนสาวๆที่มองเกรเดลด้วยสายตาหลงไหล ถ้าเทียบความเก่งแล้วอาจสู้ไม่ได้กับหอคอยชั้นบนๆอย่างเพื่อนเขา แต่เรื่องหน้าตาและความทะเล้นนั้นกินขาดเลยทีเดียว

 

"ปล่อยเด็กมันถอนหงอกแบบนี้ไม่ดีนะเกรเดล"ชีคจากหอคอยสีแดงกระซิบบอกเบาๆ แต่เกรเดลกลับไม่สะทกสะท้าน ยิ้มละไมและจ้องมองนักเรียนปีหนึ่งด้วยสายตาอ่อนโยน

 

"ปีหนึ่ง"เดนอลพูดขึ้นท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ พลันทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง เกรเดลเห็นเพื่อนตนทำหน้าดุก็นึกสงสารปีหนึ่งในใจ แต่นี่ก็เป็นบุคลิกเด่นของตระกูลชามัล.. ผู้สูงศักดิ์ของเซอร์เวล ตระกูลขุนนางมือสำคัญของพระราชา

 

"ถึงเวลาคัดเลือกสภานักเรียน"จบคำเสียงเซ็งแซ่ก็ดังขึ้นอีก ทำให้ลอน่าต้องตบโต๊ะปังๆเพื่อเตือนรุ่นน้อง

 

"ไม่มีการโหวต ไม่มีการลงคะแนน ทุกอย่างอยู่ที่ฝีมือ แน่นอนผู้ได้ตำแหน่งจะได้เบี้ยเลี้ยง และได้อำนาจของปี1ไว้ในมือ"เจเซียสเบ้ปาก อำนาจกินไม่ได้ เบี้ยเลี้ยงนั่นก็น้อยไม่คุ้มกับการลงมือลงแรง สรุปแล้วได้ไม่คุ้มเสีย

 

"หัวหน้าชั้นปี 1 ตำแหน่ง องครักษ์ 4 ตำแหน่ง และอัศวิน 5 ตำแหน่ง ส่งใบสมัครที่หัวหน้าหอ ฉันชามัล เดนอล หัวหน้าหอคอยสีทอง และนั่น..."เดนอลร่ายยาวโดยมีทุกสายตาให้ความสนใจกับสิ่งที่เขาพูด ผิดกับเจเซียสที่หลับปุ๋ยไปอีกรอบอย่างสบายใจ..

 

หมดไปอีกหนึ่งวันในจีนอส ดวงจันทร์กลมโตสวยสาดแสงมาทั่วบริเวณในยามวิกาล ไฟของทุกห้องหอดับลงตามกฎระเบียบ เช่นเดียวกับบนยอดหอคอยต่างๆซึ่งเป็นที่พักของหัวหน้า..

 

เสียงฝีเท้า ตุบ ตุบ ย่างเบาๆเข้ามาใกล้ประตูบานใหญ่สีน้ำเงินเข้ม ผู้มาเยือนเคาะประตูเบาๆเพื่อแสดงเจตจำนง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า.. เขาบรรจงเคาะประตูอีกครั้ง แต่เจ้าของห้องก็ยังไม่ยอมเปิดเสียที เขาจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปอย่างเสียไม่ได้

 

แอ๊ด...

 

ซวย......

 

เสียงกรี๊ดของหญิงสาวดังขึ้นชั่วอึดใจก่อนที่มือขาวผ่องของเกรเดลจะปิดริมฝีปากน้อยๆของเจ้าหล่อน สภาพในตอนนี้ของทั้งสองยับเยินราวกับผ้าที่ถูกขยำขยี้ ผมสีทองของเกรเดลที่ไม่เป็นทรงอยู่แล้ว ขณะนี้ก็ยิ่งยุ่งเหยิงเข้าไปอีก ดวงตาสีฟ้าขุ่นมัวเพราะถูกขัดจังหวะสำคัญ หญิงสาวภายใต้ร่างกำยำของเกรเดลกระตุกเสื้อขึ้นบนไหล่ ติดกระดุมลวกๆก่อนจะรีบวิ่งจากไป แต่เกรเดลไวกว่าหล่อนหลายขุม เขาจับแขนสาวเจ้าและดึงเข้ามาในอ้อมอกก่อนประทับรอยจูบเบาๆที่ต้นคอและส่งเสียงหวานเพื่อมัดใจหล่อน

 

"เดี๋ยวผมไปหานะ"จบคำหวาน เลือดฝาดแดงฉานก็อาบใบหน้าหญิงสาวร่างเล็ก เกรเดลปล่อยมือสาวเจ้าก่อนที่หล่อนจะวิ่งหายไป.. พอสาวสวยห่างกายปุ๊บ ชายเจ้าทะเล้นก็เบ้ปากออกอย่างไม่พอใจ

 

"ฉันน่าจะมาช้ากว่านี้ใช่ไหม จะได้ไม่ขัดจังหวะ"ผู้มาเยือนทักเสียงเรียบ เดินเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะและไม่ลืมที่จะปิดประตู

 

"ช้ากว่านี้ก็คงยังไม่เสร็จ ฉันเจ๋งกว่านั้น"เกรเดลไม่วายยังเย้าเพื่อนตรงหน้า รอยยิ้มเจ้าเล่ห์โผล่ขึ้นบนดวงหน้างดงาม แต่ก็ไม่ได้ทำให้แขกยามวิกาลอารมณ์ดีขึ้นเลย เขายังคงเงียบขรึม ไอเย็นแผ่ซ่านออกจากตัวเขาเช่นเคย.. เกรเดลติดกระดุมเสื้อยับๆของตนช้าๆ ยกมือขึ้นสางผมยุ่งของตนให้เข้าที่ ก่อนหันไปเผชิญหน้ากับชายด้านหลัง รอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ผุดพรายบนดวงหน้าขาวใสอีกครั้งและเอ่ยปากถามความ

 

"แล้วนายมีธุระอะไร ชามัล เดนอล"