คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จังรี่สไตล์ : 02 'ผู้ชายคนนั้น'
‘ชิดในเลยครับพี่ ชิดในเลย! เอ้าไอ้น้อง เว้นที่ไว้ปลูกข้าวรึไงวะ ไม่เห็นไงคนข้างหน้าเขาจะขี่คอกันอยู่แล้ว เขยิบเข้าไปหน่อยสิวะ!’
เด็กหนุ่มร่างสูงโย่งกว่าเพื่อนๆในวัยเดียวกันกระดึ๊บตัวไปด้านข้างเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเอ็ดตะโรของกระเป๋ารถเมล์หน้าเหี้ยม เกาะเบาะที่อยู่ตรงหน้าไว้แน่นขณะพยายามไม่ให้ฉูไปโดนไหล่คนนั่ง เดี๋ยวจะหาว่าเป็นโรคจิต … แหม หลับสบายเชียวนะมึง โดนแหกปากด่าจนขี้หูจะพุ่งออกมาทางรูอื่นละ ฟรัค เดี๋ยวแกล้งหันหลังไอทางตูดอัดหน้าแม่งเลอ แง่มๆ (;◔ิ з◔ิ)･ﾟ
‘ปาร์คชานยอล’ ยืนบ่นขมุบขมิบสาปแช่งไอ้หน้าปลาบู่ชนเขื่อนไว้หนวดเครารุงรังที่บังอาจเอาหัวมาซบบนหน้าท้องนุ่มนิ่มของตัวเอง แล้วมันยังมามีหน้ายิ้มหื่นใส่อีก เลยจัดการเอากระเป๋าหนังแบนๆตามเทรนเด็กมัธยมผลักหัวมันออกไปเนียนๆ ... เพราะแบบนี้ไงถึงได้เกลียดการยืนโหนรถเมล์ตอนเช้าที่สุดเลย! บรรยากาศบนรถประจำทางแอร์กี่ในยามเช้านั้นทั้งร้อน ทั้งอบอ้าวเนื่องจากจำนวนคนที่โดยสารมีมากเกินไป ชานยอลนึกขอบคุณคุณแม่คนสวยที่มอบส่วนสูงมาให้เขาได้สูดอากาศข้างบนบ้าง มือบางกระพือคอเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวเพื่อระบายความอับชื้นออกไปบ้าง คนมันฮอตอ่ะ!
แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยรู้ตัวนักแต่กลุ่มผมหนานุ่มสีดำสนิทตัดทรงหัวเห็ด ดวงตากลมโต พวงแก้มยุ้ยๆและริมฝีปากอิ่มสีชมพูธรรมชาติทำให้ปาร์คชานยอลตกเป็นเป้าหมายของโรคจิตบนรถเมล์เป็นประจำแม้ส่วนสูงของเจ้าตัวจะไม่เข้ากับหน้าตาก็ตาม ... พี่ปาร์คชินซะแล้วล่ะ เจอแบบนี้อยู่ทุกวัน เดี๋ยวตอนเย็นหนักกว่านี้อีก
ด้วยความที่บ้านอยู่ไกล ชานยอลจึงต้องตื่นเช้ากว่าคนอื่นเขานิดหน่อยเพราะถ้าช้าไปเพียงนิด รถเมล์ก็จะแออัดไปด้วยฝูงชนอย่างที่ต้องประสบอยู่ตอนนี้ เมื่อคืนไม่น่าดูคุณนายลั่นทมเพลินเลย เฮ้อ ชีวิตรันทดขอตดรัวๆเลยครับ (๑･ω･๑)
“ป้ายต่อไป xxx คร้าบบ ใครจะลงเตรียมตัวเลยหลุกพี้”ยืนมองวิวนอกรถเพลินๆก็โดนเบียดอีกรอบ คราวนี้หน้าแทบซุกไปในจั๊กแร้กลิ่นมาดามหอมกรุ่นของลุงหนวดเฟิ้มข้างๆเล่นเอาชานยอลถึงกับตาปิด ซวนเซไปมาด้วยความมึนงงระดับแมกซ์ เหมือนถูกคนท้องผูกตดอัดหน้าแบบคอมโบ ... คือขมคอมาก ต้องการออกซิเจนด่วน ฮ่อก! แล้วนี่มือใครมาโอบเอวพี่ปาร์คไว้เนี่ย ... งืม ตัวหอมด้วยอ่ะแกร ขอสูดแป๊ป อาห์ (〇´∀`〇)
“เฮ้ย!!”
คนขับรถเมล์ผู้ดูเหมือนจะเกิดมากับไฟ เป็นญาติกับวิน ดีเซลพยายามที่จะดริฟท์เลียนแบบฟาส์ต แอนด์เดอะฟูเรียส 8 โดยไม่สนใจผู้โดยสารที่เทกันไปอัดอยู่ตรงด้านหน้ารถ ชานยอลก็สบถกับตัวเองก่อนทรงตัวจับพนักเก้าอี้ไว้เช่นเดิมโดยมีใครซักคนประคองบั้นเอวเล็กไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวช่วยให้พี่ปาร์คไม่ล้มหน้าขมำพุ่งออกนอกหน้าต่างที่เปิดกว้างอยู่ตรงหน้าไปเวลารถเบรกแถมยังไม่ฉวยโอกาสนี้แอบลูบนู่นจับนี่อีกต่างหาก ... ทำไมมืออุ่นจัง
ดวงตากลมโตกลอกไปมาหลุกหลิกพยายามจะหันไปมองคนใจดีคนนั้นแต่พื้นกลับมีน้อยเกินไปแค่ขยับเท้านิดเดียวก็ไปเหยียบตีนคนข้างจนแทบโดนด่ายันโคตร ... โอเค พี่ปาร์คไม่ดูหน้าก็ได้ แค่ได้กลิ่นน้ำหอมก็พอจะรู้ละว่าหน้าตาดีชัวร์ คริๆ
... อย่าถามเลยว่าทำไมพี่ปาร์คถึงแรดเพราะพี่ปาร์คก็ไม่รู้ อารมณ์มันพาปัยส์
ดวงตากลมโตหรี่ลงน้อยๆอย่างหมายมาดเมื่อไอ้ลุงหน้าปลาบู่ที่แอบมาลวนลามเมื่อครู่ทำท่าจะลุกขึ้น ชานยอลรีบยกขาขึ้นมาสกัดมนุษย์ป้าซึ่งยืนอยู่ข้างหลังอย่างรวดเร็วทันทีที่เห็นกระบังหน้าของคุณเธอหันมาทางนี้ ก่อนรีบแทรกตัวลงไปนั่งทำหน้าวินใส่แม่นางที่ยืนฟึดฟัดอยู่ข้างๆ ... อรั้ย สนุกจังเลยสนุกจังเลย
นั่งไปนั่งมาหัวกลมๆก็เริ่มกระตุกเป็นพักๆ ไม่ได้ผีเข้านะ แค่ง่วงง่ะ แปลกเนอะทำไมเวลาเราหลับบนรถเมล์พอจุดๆนึงที่หัวเรามันห้อยไปจนสุดแล้วมันจะกระตุกกลับมาอยู่ที่เดิม งืมๆ สงสัยจัง แขนเสื้อนักเรียนสีขาวถูกยกขึ้นมาปาดซับน้ำใสๆที่ไหลย้อยออกมาตามมุมปากอิ่มแบบเนียนๆ (เนียนเฮี่ยร้ะ เขาเห็นหมดละครัช) ... สายลมเย็นๆจากการดริฟท์พัดเข้ามากระทบแก้มขาวจนรู้สึกชานิดๆแต่มันก็ทำให้ชานยอลจมลงสู่ห้วงนิทราได้อย่างง่ายดาย ...
...
หืม?
... ว่าแต่
ที่นี่ไหนอ่ะ ?
แล้วโรงเรียนพี่ปาร์คล่ะ ? (｡☉_☉)
… ฟร้าคคค พี่ปาร์คนั่งรถเมล์เลยป้าย!!! Σ(☉ω☉ノ)ﾉ
.
.
.
*** รีไรท์ ณ วันที่ 05 เดือน กรกฏาคม รัตนโกสินทร์ศกที่ 233 มหาศักราชที่ 1936 จุลศักราชที่ 1376 ฮิจเราะห์ศักราชที่ 1435 ***
สาระ (เลว) ฮริ้ง เอาสมุดมาจดไว้นะหนูๆทั้งหลาย ตั้งใจเรียนนะฮ้าบ *จับเด้า*
กลับมาดูที่โรงเรียน ชาวห้องม.6/11กำลังทยอยแลนดิ้งเกือกกันตรงระเบียงหน้าห้องแล้วเสด็จไปประจำที่กันอย่างอ้อยอิ่ง อากาศภายในห้องแอร์เย็นฉ่ำ หรรมที่แต๊บไว้แทบแข็งตัวยิ่งเพิ่มฟิลลิ่งขี้เกียจแบบเปลี้ยๆเข้าไปใหญ่ เนื่องจากเมื่อเช้าผอ.มายืนพูดไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ฟัง (หลับอยู่ อริอริ) คือหลับไป 3 ตื่นยังไม่จบไง แถมเคราะห์ซ้ำกรรมซัด พอลุกขึ้นมา ความรู้สึกเจ็บปวดอันลึกล้ำปนจั๊กจี้ชวนให้นึกถึงสก๊อตไบรท์บวกกระดาษฟรอยด์จื๊ดขึ้นหัวก็พุ่งเข้าจู่โจมถึงกับเข่าอ่อน แถมยังถูกไอ้หมาอ้วนแบคฮยอนกับอีอี้แกล้งเตะขาข้างที่เป็นเหน็บจนหน้าเขียวอีก ก็รู้อยู่ว่าเวลาเป็นเหน็บแม่งขยับไปไหนไม่ได้อ่ะอีเพื่อนดอก ... ฝากไว้ก่อนเถอะพวกมึง นีนี่จะไม่ให้ยืมบาร์บี้ภาคเจ้าหญิงราพันเซลแล้วนร้ะ โป้งๆ
เรื่องที่คนอ่านควรรู้ถึงจะไม่อยากรู้อีกอย่างก็คือแก๊งค์จังรี่เป็นเด็กหลังห้อง แต่ด้วยความที่มีเมมเบอร์อยู่ 5 หน่อ หัวหน้ากลุ่มอย่างจงอินจึงขอแยกตัวออกมานั่งโซโล่เดี่ยวตรงที่นั่งริมหน้าต่างเอาไว้แอบส่องชาวบ้านเงียบๆคนเดียว เปล่าเปลี่ยวพวงไข่ เออ ... ห้องนี้แม่งเษือกเป็นห้องแอร์ไงเลยเปิดหน้าต่างรับลมไม่ได้ มีอยู่ครั้งนึกนีนี่เคยเห็นคนซ่อมหลังคาเขาแอบลูบไล้แผงอกเปลือยเปล่าสีทองแดงเป็นมันเลื่อมกันด้วยนร้า ขมคอมว๊าก (>ω<o)
ขณะที่ร่างดำกำลังจะหยิบสมุดการบ้านออกมาลอกต่อเพื่อเป็นแบบอย่างที่ดีต่อเยาวชนนั้น นัยน์ตาคมก็เหลือบไปเห็นเจ้าของผิวสีขาวสว่างเดินเข้ามาพร้อมกับละอองกลิ่นเงินกระจายฟุ้งในอากาศ มนุษย์หลอดไฟคนนั้นค่อยๆหย่อนก้นอันงอนงามลงประทับที่เก้าอี้แถวหน้าสุดของห้องก่อนจะเปิดจะกระเป๋าแบรนด์หรูแล้วหยิบสิ่งของต่างๆออกมาวางเรียงรายบนโต๊ะ ...
“ของที่พรีออดเดอร์ไว้มาครบแล้วนะ อย่าลืมมาเซ็นรับกันด้วยล่ะ”คนผิวกลูต้าหันมาโปรยยิ้มหวานเจี๊ยบไปรอบๆห้อง จงอินผู้เป็นหนึ่งในลูกค้าประจำก็รีบกุลีกุจอหยิบถุงพลาสติกยับๆมัดปากถุงไว้ด้วยยางรัดแกงสีแดงสดออกมาจากเป้เน่าของตัวเองพลางกวักมือเรียกเดอะแก๊งค์ที่พอจะรู้หน้าที่กันดีอีก 4 หน่อมาช่วยกันรวมหัวนับเหรียญบาทที่ท่านหัวหน้าอุตส่าห์ลงทุนแคะกระปุกให้ครบจำนวนเงินที่ต้องจ่าย ... เพื่อน้องโรล่า พี่ยอมให้ทั้งและหัวจวยเลยครัช! ♡(๑￫∀￩๑)
ร่างหนาเดินไปเซ็นชื่อในสมุดของเพื่อนตัวขาวและรับของมา ยังไม่ทันจะได้ชื่นชมก็ถูกแบคฮยอนแย่งของกลางไปสูดดม ทำเสียงหืดหาดๆ คำรามเป็นทำนองอือรือรองเหย่ด้วยความหื่น เป็นจังหวะเดียวกับที่ครูเดินเข้ามาพอดี จงอินจึงรีบฉวยเอาถุงซีดีมากอดไว้แนบอกก่อนวิ่งแจ้นไปนั่งที่ อิอิ รอไปก่อนนะพวกมึง
จงอินก้มหน้าก้มตาส่องภาพพรีวิวบนหน้าปกของที่เพิ่งได้มาอย่างครื้มอกครื้มใจ คืนนี้จะได้แสดงกายกรรมเล่นว่าวเคล้าเสียงครางแล้วเนอะ เหี่ยวมาตั้งนานลูกพ่อ ไหนดูหน้าทีดิ้ ว่าแล้วก็เปิดซิบกางเกงออกดูเด็กน้อยที่นอนง่อยอยู่ที่เดิม อืม ... ยังอยู่ดี พอเงยหน้าอีกทีก็แทบตกเก้าอี้ ... ทำไมครูน่ารักขึ้นอ่ะ ครู ... ครูหน้าเหมือนน้องนางฟ้าเมื่อเช้าเลยครับ
‘สวัสดีครับ เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า
ท่าทางคุ้นๆ แค่ผมมองคุณยังไม่ค่อยชัด
เงยหน้าสักนิดให้ผมมีสิทธิ์ได้รู้จัก
อยากมองยิ่งนัก สักวินาทีอยากเห็นหน้า’
** โอมจงเงย – ขับร้องโดย ดวงตราไปรษณียากร
ฟีลมาเต็ม!!!
“อ่า ... อันยอง เราชื่อโอเซฮุนนะ ... ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เอวคอดบางในชุดนักเรียนเสื้อเชิ้ตพอดีตัว กางเกงแสล็คสีดำอวดเรียวขายาวสมส่วนยืนประสานมืออย่างประหม่าอยู่หน้าห้องเมื่อทุกสายตาจ้องมองมา ดวงหน้าขาวก้มลงปลายคางเรียวแทบชิดอกพลางแลบปลายลิ้นสีชมพูเข้มออกมาเลียริมฝีปากตามความเคยชิน ค่อยๆช้อนนัยน์ตาเรียวใสแป๋วขึ้นมองปฏิกิริยาของเพื่อนใหม่อย่างหวาดๆเหมือนลูกแมวขี้กลัว แฮ่กๆๆ พี่ไม่ไหวแล้วครับ ขอแฟบรัวๆ
คนผิวเข้มที่ตอนนี้ตาค้าง ตัวแข็งทื่อ อย่างอื่นก็แข็ง แต่ยังพยายามตีหน้าเรียบเพราะจำคำสอนของหม่อมแม่ที่รักได้ขึ้นใจ ผู้หญิงน่ะ แพ้ผู้ชายอยู่ไม่กี่ประเภท และส่วนใหญ่หนุ่มขรึมก็มักจะมีเครดิทดีซะด้วยสิ เอางี้นะทุกคน แจ้งไว้ตรงนี้เลยแล้วกันว่าต่อไปนีนี่จะหล่อแล้ว นีนี่จะไม่แรดแล้วนะ ไม่ต้องคิดถึงนีนี่ต่อไปจะมีแค่จงอินนะ เข้าใจตรงกันส์ โอเคนร้ะ ฮริ้ง
ฮึบ!!!
“ไปนั่งที่ ... อืม ข้างนายคิมจงอินยังว่างใช่มั้ย ไปนั่งซะสิ เราจะได้เริ่มเรียนกันซักทีนะ”
นั่งข้างๆ
นั่งข้างๆ
ヾ( o･∀)ﾉﾞヾ(o･∀･o)ﾉﾞヾ(∀･o )ﾉﾞ
เจ้าของร่างเพรียวบางค่อยๆผ่านเดินโต๊ะเรียนมาจนถึงโต๊ะหลังสุดริมหน้าต่างที่มีคนนั่งอยู่แล้ว ใบหน้าคมเข้มนั้นเรียบเฉยไม่แสดงความรู้ยินดียินร้ายใดๆจนเซฮุนอดกังวลถึงวันต่อๆไปไม่ได้ หัวคิ้วเรียวจึงขมวดมุ่นขณะวางกระเป๋าเป้ลงข้างตัวโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกของดำจ้องเล่นงานเข้าแล้ว ...
คนตีหน้าขรึมแอบเหล่ตามองเสี้ยวแก้มขาวๆของน้องจิ้มลิ้มเงียบๆ มือกำแน่นกลั้นฟินอยู่ใต้โต๊ะอย่างสุดกำลัง เมื่ออีกฝ่ายชะโงกหน้ามาดูปกหนังสือเรียนที่อุตส่าห์หยิบขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ ก็แบบสร้างภาพนิดนึง แต่เดี๋ยวนะ ...
รูจมูกของจงอินเหมือนจะขยายใหญ่ขึ้นได้ซักประมาณ 3 เท่าเมื่อได้กลิ่นหวานๆจากกลุ่มผมนุ่มลื่นน่าลองเอาหน้าลงไปขยี้ดูซักครั้ง นัยน์ตาคมหลับพริ้มสูดหายใจดังหืดหาดๆ ก่อนจะรีบหดรูแทบไม่ทันพออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมอง โอย ... ร่มๆไว้ลูกพ่อ อย่าเพิ่งงอแง คือแบบน้อง ... ถ้าน้องไม่อยากเจ็บฉิ๋มก็อย่าทำงี้ดิครับ ทำงี้พี่คิดนะเว้ย! แล้วนี่ช้อนตามองเพื่อ? อ้อยหรืมๆ? เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ...
“มองอะไร?”เสียงทุ้มต่ำในลำคอที่มาพร้อมกับสายตาดุๆของเพื่อนใหม่ทำให้เซฮุนรีบหลบตาเป็นพัลวัน ก้มหน้าหงุด ไม่กล้าหันไปมองอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ...
ผ่านไป 10 นาที บรรยากาศอึมครึมก็ยังคงอยู่ เมื่อทั้งจงอินและเซฮุนต่างก็จมอยู่ในภวังค์ของตัวเอง แต่ยังดีหน่อยที่คนผิวเข้มที่นั่งเข้าญานหลับในไปแบบเนียนๆรู้สึกตัวขึ้นมา แล้วเหลือบไปเห็นตาแดงๆของคนข้างๆที่ดูเหมือนว่าจะเงียบไปหลังจากที่โดนดุ เออ ลืมไปว่าเพิ่งเข้ามาใหม่เลยยังไม่มีหนังสือเรียนใช้ ... เฮ้ย อย่าร้องไห้นะตัวเล็ก พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ แค่ทำไปตามบทหนุ่ม cool เองอ่ะ ตัวเล็กห้ามร้องนะ ;____; *เบะ*
จงอินทำหน้าเลิกลั่กก่อนจะค่อยๆขยับหนังสือเรียนไปไว้ตรงกลางโต๊ะโดยไม่ลืมเก๊กหน้าขรึมเหมือนเดิม เอามือสะกิดลาดไหล่บางพลางพยักเพยิดไปทางหนังสือเรียน ยิ่งคนถูกเรียกหันมามองด้วยสายตาหงอยๆ นัยน์ตาเรียวใสแป๋วมีหยาดน้ำตาคลอเขาก็แทบอยากเอาหัวจุ่มโถส้วมให้รู้แล้วรู้รอด ใคร! ใครทำน้องร้องไห้! ฮืออออ *ฮาราคีรีตัวเอง*
เซฮุนมองหนังสือเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนเงยหน้าขึ้นสบตากับคนใจร้ายที่เพิ่งดุเขาไปเมื่อครู่ ใบหน้าคมเข้มแม่จะยังดูดุเหมือนเดิมแต่แววตาของอีกฝ่ายเหมือนจะสื่อออกมาอย่างชัดเจนว่าขอโทษ เรียวปากบางสีชมพูจึงแย้มยิ้มกว้าง อวดเขี้ยวซี่เล็กน่าเอ็นดูและนัยน์ตายิบหยีเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวให้เพื่อนใหม่แล้วเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆเพื่อดูหนังสือให้ถนัด ...
“ขอบคุณนะ นายชื่ออะไรเหรอ เราชื่อเซฮุนล่ะ มาเป็นเพื่อนกันนะ”ด้วยความที่ดีใจมากไปหน่อย คนตัวบางจึงรีบรัวคำถามใส่คนหน้านิ่งที่ยังนั่งหน้ามึนๆอึนๆอยู่ คือไม่ใช่ไร สงบสติอารมณ์ไง ... เมื่อกี้ลูกชายจะได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกอยู่ละ ใครสั่งใครสอนให้ยิ้มแบบนี้เดี๋ยวจะให้หม่อมแม่ไปขอ!!!
จงอินมองแก้มขาวๆที่ป่องออกน้อยๆยามเมื่อเจ้าตัวเผยรอยยิ้มกว้าง ฟังเสียงเล็กๆนั้นพูดเจื้อยแจ้วไปเรื่อยๆ ในหัวก็เอาแต่คิดวิธีว่าต้องทำยังไงถึงจะเก็บเซฮุนกลับไปนอนดูเล่นที่บ้านได้ โฮย ยอมแพ้แล้วครับ อยากได้อะไรเอาไปเลยครับตัวเล็ก พี่ยอมทุกอย่าง
“จงอิน”
“หืม? อะไรนะ”เซฮุนเอ่ยถามคนตาดุที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาลอยๆ ดวงหน้าขาวหันไปทางซ้ายก่อนจะต้องผงะค้างเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสแผ่วๆบริเวณปลายจมูก จงอินจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมใสก่อนจะลอบอมยิ้มกับตัวเองเมื่อเห็นริ้วสีชมพูเข้มบนผิวแก้มนวล เบนหน้าไปกระซิบเบาๆแต่สะท้านไปถึงพวงไข่ ...
.
.
“ชื่อคิมจงอิน ถ้าลืมจะโกรธ เข้าใจตรงกันนะ”
ไม่เป็นแม่งละ หนุ่ม Cool Line เป็นจังไรบอยเนี่ยแหละ ฟินสุด ฮริ้ง!!!
TBC.
ไม่มีไรมาก มารีไรท์ใหม่ สรุปคือพี่ปาร์คไปต่อแช้ปหน้า ฟิคเรื่องนี้อ่านแล้วมึนงงควรพกเปเปอร์มินท์ฟิลเจลเจ้าของเดียวกับโทนาฟมาบรรเทาอาการวิงเวียนนะจ้ะ เลาหวังดี จะพยายามมาอัพให้บ่อยขึ้น บอกไว้ก่อนว่ามันไม่ได้ฮาทุกตอน ถ้ามุกแป้กหรือกริบก็ขออภัยมา ณ จุดจุดนี้
อยากสัมผัสคนกามหรือแบ่งปันความจังรี่ >> @Bellkyux_96
เชิญเม้าท์หมอยกันได้ที่ #จรกต
เม้นท์หน่อยก็เยี่ยมเลย แฟนคลับสี่สิบกว่าคนมีเมนท์แค่เนี้ย! เรื่องมันเศร้าขอเด้ารัวๆ ฮรึกส์
ความคิดเห็น