คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จังรี่สไตล์ : 01 'แรกพบสบตา'
“หนักแผ่นดิน หนักแผ่นดิน คนเช่นนี้เป็นคนหนักแผ่นดิน หนักแผ่นดิน หนักแผ่นดิน คนเช่นนี้เป็นคนหนักแผ่นดิน (หนักแผ่นดิน!)”
“งืมมมมม ... ใครด่ากู”
ก้อนผ้าห่มที่ม้วนขดเป็นดักแด้สีขาวๆน่ารักน่าชังอยู่กลางเตียงขยับยุกยิก ก่อนที่มือของเจ้าของเสียงทุ้มจะยื่นออกมากดสไลด์ๆมือถือไอโฟนสามสิบเอสเพื่อให้เสียงเพลงจากนาฬิกาปลุกดับลง ใครไม่เคยฟังจัดว่าเชยนะ คสทช.เปิดทุกวันจนน้องนีนี่จะเต้นลีลาศจังหวะชะชะช่ากับหม่อมแม่ได้อยู่ละ บางทีทางกรมควรปล่อยเพลงออกมาซีดีออกจำหน่ายเพื่อตีตลาด ... จำได้ว่าก่อนนอนตั้งไว้เป็นเสียงเพลงอือรือรองอือรือรองอือรือรองเหย่นี่หว่า ถ้าหม่อมแม่อยากด่าน้องนีนี่ขนาดนั้นก็มาด่าต่อหน้าก็ได้นะฮับ (☄ฺ◣д◢)☄
‘คิมจงอิน’ มนุษย์เพศชายวัย 17 ย่าง 18 เริ่มกิจวัตรยามเช้าด้วยความบิดขี้เกียจตั้งแต่ท่าเบสิกไปจนถึงท่ายาก ค่อยๆลุกขึ้นเยื้องย่างลงเหยียบพื้นกระเบื้องอันเย็นเยียบเพราะเษือกเปิดแอร์ไว้ 16 องศา คิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นญาติกับหมีขาวทั้งที่ตัวดำมะเมื่อมเหมือนถ่าน ... เอ้า ก็เพื่อนมันชอบเรียกอีหมีๆ มันก็ต้องน่ารักดิวะ จะให้คิดว่าเป็นหมีอะไรล่ะ ฮ่วย
ร่างสูงสมส่วนที่มีเริ่มมีกล้ามเนื้อจากการเต้นเดินงัวเงียเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อย หม่อมแม่เคยสอนน้องนี่ไว้ว่าเวลาแปรงฟันให้แปรงไปถึงโคนลิ้นปากจะได้หอมๆแต่ทำทีไรก็เกือบจะได้อ้วกแตก เกรงคอจนแข็งทุกทีเลยแปรงๆไปไม่ได้ใส่ใจไรมาก หล่ออยู่แล้ว (เกี่ยวไรวะ) หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกมากองไว้ ค่อยๆรูดกางเกงในเป้าย้วยให้ออกมาเป็นเลขแปด ขยำๆเป็นก้อนกลม กะระยะห่างด้วยสายตาก่อนจะชูตลงตะกร้าที่วางอยู่ตรงมุมห้องด้วยท่วงท่าแบบไมเคิลจอแบนมาเอง ... แม่ง เษือกไม่เข้า ... เออ ไปอาบน้ำละ ห้ามแอบตามเข้ามาดูนะ บายๆ
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจในห้องน้ำ (รวมถึงการชะว้าวด้วย) จงอินเดินเกาตูดแล้วยกมือขึ้นมาสูดดมระหว่างไปที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรมาให้น้ำย่อยกระเพาะได้จัดการ หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่พอจะให้มนุษย์ชายหนุ่มผู้ไม่มีสกิลในการทำกับข้าวแดกได้เลยซักอย่าง พอกำลังจะเปิดตู้เย็น สายตาก็ไปปะทะเข้ากับกระดาษโพสอิทลายน่ารักฟรุ้งฟริ้งที่แปะไว้บนฝาตู้ ...
‘ซาหวาดดี โซเชียลแคมมมมม
ม่ายมีรายม๊าก บอกรักลูกกกก
อยู่คนเดียวดีๆนร๊ รักคนเดียว ม่ายนอกจายยย
หม่อมแม่ไม่อยู่ 2 เดือนนะคร๊ น้องนี่ หนูต้องช่วยตัวเองไปพลางนะคร๊ รักคร่’
(╬ಠิ益ಠิ)
จงอินขมวดคิ้วมุ่นขณะกวาดสายตาอ่านข้อความอีกครั้ง สมองก้อนเล็กเท่าจิ๋มมดกำลังประมวลอย่างหนักหน่วงเป็นการออกกำลังกายยามเช้าแทนการเด้าผ้าห่ม สรุปคือน้องนีนี่ตัวน้อยๆต้องประสบชะตากรรมอยู่บ้านคนเดียว อาจมีลุงข้างบ้านอารมณ์เปลี่ยวเข้ามาขืนใจให้ป่นปี้เปื้อนราคีชิปร้ะ แอร้ย สนุกจังเลย สนุกจังเลย ... สนุกเฮี่ยไร ใครจะทำกับข้าวให้กูแดกล่ะ (;◔ิд◔ิ) จะให้ลูกเอาขี้มูกที่สะสมไว้มาปั้นกินฤาครับหม่อมแม่
หิวสราดดด
.
.
.
“อารุณฉะหวาดครับ จงอินนี่”
“เออ รุณหวัดๆ”
เสียงดังอ้อแอ้เหมือนเจ๊กเมาหล่อฮั้งก้วยของจื่อเทาทักทายขึ้นหลังจากที่เจ้าตัวกำลังเมาท์กับพระอินทร์เรื่องของจงอินตอนอยู่โรงพยาบาลอย่างสนุกสนานในความฝัน ก็ไม่รู้เหมือนว่าทำไมต้องมาโรงเรียนแต่เช้า โต๊ะกลุ่มก็ดันอยู่ข้างๆบ่อปลาคาร์ฟ วันดีคืนดี สัตว์หน้าเงือกพูดแต่คำหยาบเหล่านี้ก็จะพ่นน้ำออกมาทำให้สมุดการบ้านที่พวกเขากำลังสุมหัวลอกกันอยู่เปียกชุ่มฉ่ำ ชีทต่างๆแปรสภาพเป็นขยะสดรอวันทิ้งลงถัง ... ฮรึก ไว้จื่อเทาจะทำบุญไปให้นะคุณชีทผู้น่าสงสาร จื่อเทาจะจัดการตีคุณปลาคาร์ฟเลย นิสัยไม่ดี!
“ยังไม่มีใครมาเหรอวะ”ร่างดำทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ฝั่งตรงข้าม ควักบรรดาชีทที่กองระเกะระกะในเป้ออกมาเพื่อดูการบ้านที่จำเป็นจะต้องลอกในวันนี้ อีกมือก็ตบยุงเปาะแปะเพราะตอนนี้ฟ้ายังไม่สว่าง แถมสีผิวที่ขาวราวกับสำลีคอตตอน 100% ก็คงจะยั่วยวนเหล่ายุงลายมากเกินไป ... จงอินเข้าใจดีว่าใครๆก็อยากจะเข้ามาขบกัดผิวเนียนนุ่มของตัวเอง ทุกคนไม่ต้องแย่งกันนะ! เพราะฉันไม่อาจรักเธอได้ทุกคน อาห์ *ควงเป้า*
“นอนไม่ค่อนหลับหรอครับจงอิน หน้าดำเชียว”
ლ(;◉;益;◉;ლ)
ดำ ...
“อือ จื่อเทาอ่า เคยนั่งๆอยู่แล้ววูบไปเลยป่ะวะ แบบตื่นมาอีกทีอยู่ในบ่อปลาคาร์ฟไรงี้อ่ะ อยากลองมีประสบการณ์ออกไปแตะขอบฟ้าบ้างมะ จะจัดให้ซักดอกนึง ถุย!”
“อิอิ (๑◔◡◔ิ๑)ｪﾍﾍ”
อิอิพ่องส์
“จงอินอยากนอนหลับสบายๆป่ะครับ ผมมีวิธีนะ”จื่อเทายื่นหน้าเข้ามาใกล้พลางเอาหัวทุยๆซุกไหล่หนาไว้อย่างออดอ้อน ก็ชินแล้วล่ะกับท่าทางราวกับแพนด้าปัญญาอ่อนแบบนี้ ใครที่กำลังชื่นชมมันอยู่อย่าหลงผิดนะ ... ถึงยังไงจื่อเทาก็เป็นหนึ่งในสมาชิกแก๊งค์จังรี่ อย่าลืมเชียว
“เออ ก็ดีนะ ยังไงวะ”
“ใส่ผ้าอนามัยยี่ห้อลอริเอะอะโวยวายลั่นทุ่งดิครับ ใส่แล้วหลับตลอดคืนนะ คริคริ ≧∀≦”
ขอแปลงร่างเป็นปลาทองอีกรอบ
.
.
.
พ่องส์ (╬ﾟ◥益◤ﾟ)
เออ ... แต่จะพูดถึงเรื่องผ้าอนามัยก็ไม่เข้าใจว่ะ ว่าทำไมแบบกลางคืนมันต้องยาวจนแทบแลบออกมานอกกางเกงในได้อยู่ละ จะยาวไปไหน แค่ถึงร่องตูดก็พอป่ะครับ คือพอดีเห็นหม่อมแม่ซื้อมานี่นึกว่าผ้าปิดตาเวลานอน อะไรมันจะหนานุ่มยาวได้ใจขนาดนี้ !
ระหว่างกำลังลอกการบ้านสลับฆาตกรรมยุงเพลินๆโดยมีเสียงบ่นของจื่อเทาดังงุ้งงิ้งว่าจงอินชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิต เสียงเพลงที่ทางโรงเรียนชอบเปิดตอนเช้าๆก็ดังขึ้น แม้จะฟังไม่ได้ศัพท์นักเพราะเสียงที่ดังจอแจแต่มันก็ทำให้คนที่นั่งหน้าเคร่งอยู่กับสมุดลุกขึ้นมาขยับช่วงล่าง โยกย้ายไปตามจังหวะอย่างเพลิดเพลิน เล่นเอาสาวๆที่เดินผ่านมาผ่านมาลงไปดิ้นพล่านที่พื้น ... โอย ทำไงดีอ่ะคะ ขุ่นแม่ อยู่ดีๆก็กางเกงในหลุดเองง่ะ พี่จงอินหล่อมากง้า ขอให้ได้ขอให้โดนซักครั้งจะตั้งใจเรียน!
‘ฉันผิดเอง ที่ดูดีมากไป
ฉันผิดเอง ที่หล่อเกินห้ามใจ
ฉันรู้ดีที่ทำให้เธอคลั่งใคล้ แต่จะทำยังไงก็ไม่รู้
ฉันผิดเอง ทำเธอรักมากมาย
ฉันผิดเอง จนต้องมาเจอกับความวุ่นวาย
เธอนั้นต้องเข้าใจ เพราะฉันไม่อาจรักเธอได้ทุกคน’
“กรื้ดดดดดดดดด จงอินโอปป้า!!!!!”
“หนูจะท้อง ! จะท้องแล้ว กรื๊ดดดดดดดด กางเกงในหลุดรัวๆ กื๊ซ!!!!”
... ต้องเข้าใจนะสาวๆ ว่าเจี๊ยวของพี่มันมีค่ามาก
... ไม่อาจรักเธอได้ทุกคนชริงๆ *เสยผม*
( ≧▽≦)八(≧∇≦ )
.
.
.
“แม่! แบคไปเรียนแล้วนะ”
“จ้า รีบๆกลับบ้านนะสุดหล่อ”
“ค้าบบ”
‘พยอนแบคฮยอน’ วิ่งตึงตังออกไปนั่งใส่รองเท้าที่ระเบียงเล็กๆหน้าบ้านขณะแหกปากบอกแม่เสียงดัง พอใส่เสร็จก็ลุกขึ้นกระแทกหัวรองเท้าเข้ากับพื้นให้ส้นมันเข้าที่ คือขี้เกียจไง แต่ก็ไม่อยากใส่ทับส้น เวลาเดินๆอยู่มันชอบหลุด ... นี่ก็รองเท้าคู่ 3 ของม.ปลายละ หัวแตกยับเยินกันไปข้างนะครัช กูรู้ว่าพวกมึงก็ทำ อิอิ
“อ้วน! เร็วๆดิ้ ขี้เกียจรอแล้ว”
นัยน์ตาเรียวเล็กหรือที่เขาเรียกกันว่าตี๋อินเทรนด์หันไปมองคนที่มายืนส่งเสียงแจ้วๆอยู่ข้างนอกรั้วบ้าน แกล้งทำเป็นลอยหน้าลอยตาค่อยๆเดินช้าๆให้อีกฝ่ายได้หงุดหงิดกว่าเดิม คิ้วดกหนาของคนรอขมวดมุ่นก่อนจะสะบัดหน้า ก้าวฉับๆไปล่วงหน้าเมื่อเห็นท่าทางกวนตีนนั้น ...
“ไอ้จิ๋ว แกล้งนิดแกล้งหน่อยไม่ได้เลยนะ ทำไมขี้งอนจังวะ”แบคฮยอนวิ่งไปดักหน้าคนตัวเล็กกว่าที่หน้าบูดบึ้งเป็นหมีโกรธด้วยรอยยิ้มทะเล้นอวดเขี้ยวเสน่ห์หวังให้คลายอารมณ์ขุ่นๆในยามเช้าได้บ้าง แต่พอเห็นริมฝีปากปากอวบนั่นยังเชิดขึ้นจนแทบติดจมูกเลยเอานิ้วเรียวๆของตัวเองแหย่เข้าไปในรูจมูกเล็กแล้วป้ายปากมันซะเลย อิอิ เค็มๆมันๆอร่อยจุงเบย พี่แบคก็ชอบแดกครับ (>ω<o)
“ไอ้อ้วน! มันสกปรก!”หมีน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มฟาดมือลงมาบนแขนของเขาอย่างไม่ปราณี อะไรวะ เอะอะก็ตีพี่แบคตลอดอ่ะ เห็นเป็นที่รองมือรองตีนไงไอ้หมีจิ๋วหน้าเงือก อย่าให้เอาคืนๆ งานแก้แค้นต้องมา ...
“ไปโรงเรียนกันเหอะ สายแล้ว”ถึงจะหงุดหงิดและรู้สึกปวดจื๊ดๆตรงที่ตัวเองถูกตีแต่แบคฮยอนก็ยังไม่เคยลืมหน้าที่ตัวเอง มือเรียวฉวยเอากระเป๋าใบโตของ ‘ไอ้จิ๋ว’ มาพาดไว้บนบ่ากว้างเหมือนทุกวันพลางบ่นหงุงหงิงหาว่าอีกฝ่ายฆาตกรรมหมาน้อยมาปิ้งกินหลังบ้านเหมือนไอ้สมาชิกวงเอ็กโซ่ เอ็กชะแลง ไขควงอะไรซักอย่างจึงมีเสียงดังโหวกเหวกและเสียงดังตุ๊บตั๊บจากการทุบตีไปตลอดทาง …
… บางทีแบคฮยอนคนนี้อาจจะเสพติดการถูกทำร้ายร่างกายจากเจ้าตัวจิ๋วไปแล้วล่ะมั้ง?
.
.
“ไปล่ะนะจิ๋ว ตั้งใจเรียนนะเว้ย บายๆ”
“เออ แกก็เหมือนกันอ้วน”
เมื่อเดินเถียงกันมาจนถึงโรงเรียน แบคฮยอนก็เดินแยกไปอีกทางเพื่อไปนั่งที่โต๊ะกลุ่มซึ่งมีพวกจงอินนั่งคอยอยู่ แต่ก่อนจะไปก็ยังไม่วายหันมายิ้มแฉ่ง ขยี้หัวกลมๆของเพื่อนข้างบ้านให้กลุ่มผมนุ่มนิ่มสีดำสนิทกระจายไม่เป็นทรงจนเจ้าตัวต้องจับมือของเขาออก เบะริมฝีปากรูปหัวใจให้โค้งลงอย่างแสนงอนก่อนจะเดินดุ๊กดิ๊กๆไปหากลุ่มเพื่อนของตัวเอง
“ตั้งใจเรียนนะอ้วน รักนร้าคร๊ะ ฮิ้วววว”
พอเดินมาถึงโต๊ะ คนตัวเล็กก็มีอันต้องเบะปากอีกครั้งแต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมก็คงจะเป็นริ้วสีแดงๆบนพวงแก้มกลมยุ้ย ทำให้เพื่อนๆผู้ชื่นชอบการชงแล้วดื่มเอื้อมมือไปหยิกเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว ไอ้หมีน่ารัก!
‘โดคยองซู’ หรือ ‘ไอ้จิ๋ว’ วางกระเป๋าเป้ใบใหญ่หนักอึ้งลงบนโต๊ะไม้ก่อนนั่งฟุบหน้ากับแขนของตัวเองเพื่อซ่อนแก้มแดงๆจากไอ้พวกเนรคุณ ... ให้ลอกการบ้านแล้วยังมาทำแบบนี้อีก โป้งแม่ม! (╬☉д⊙)
หวนนึกถึงสัมผัสจากมือเรียวๆของไอ้ตี๋หน้าเต้าหู้ที่ตัวเองเคยปรามาสมันเอาไว้ตั้งแต่เด็กว่าหน้าตาน่าเกลียดก็พาลใจเต้นขึ้นมาอีกรอบ ... คยองซูไม่เคยรู้เลยจริงๆว่าแบคฮยอนเข้ามานั่งยิ้มกวนตีนอยู่ในสมองของเขาทุกวันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอรู้ตัวอีกทีก็ชอบแสดงท่าทีขัดเขินออกมายามเมื่ออีกฝ่ายแสดงออกว่าใส่ใจเพื่อนตัวเล็กอยู่ไม่น้อย ... รู้สึกดีที่มีแบคฮยอนคอยแกล้งอยู่ไม่ห่าง ...
... คือที่ตีๆไปก็แค่เขินง่ะ ไม่เคยเป็นกันเหรอ ตอนสมัยประถมไง เวลาชอบใครเราก็จะชอบเข้าไปตี เข้าไปทุบคนนั้นใช่ม้า ถึงจะเกือบโดนทุ่มเก้าอี้ใส่กลับแต่เราก็มีความสุขเนอะ ฮิๆ
... เอาไว้เค้ามีความกล้าเมื่อไหร่ เค้าจะบอกรักแกเองนะ
… อย่าเพิ่งไปรักใครซะก่อนล่ะ อ้วนของจิ๋วคนเดียวรู้มั้ย! ถึงจังไรแต่เค้าก็รักของเค้านะ (´・ω・`)
.
.
“รุนหวัดเว้ย พวกมึง ... วันนี้มีการบ้านไรต้องส่งมั่งวะ”
ร่างโปร่งเอ่ยทักเพื่อนตัวดำทั้งสองที่กำลังนั่งลอกการบ้านกันอยู่ แหม ... ถ้าฟ้ายังไม่สว่างเดินมานี่มีเดอะช็อคนะครัช กลมกลืนกับความมืดเหลือเกิน ว่าแล้วพี่แบคก็ควักสมุดวิชาประวัติศาสตร์ขึ้นมาลอกโน๊ตย่อจากจื่อเทาด้วยสปีดเทพ คืออยู่ในห้องเรียนแล้วหลับตลอดไง หลับมาแล้วทุกคาบ บางวันน้ำลายไหลลงสมุดจนเปียกชุ่มฉ่ำแต่ครูดันเรียกส่งเลยเอาไปถูๆหลังอี้ชิงให้แห้งแล้วส่งได้ ... ดีงามหลายๆ หมั่นไส้อีอี้ วันๆเอาแต่เช็ดเรตติ้งดีนัก
“สวัสดีเพื่อนๆ คิดถึงอี้มั้ย คริๆ”นั่นไง กำลังด่ามันอยู่ในใจแล้วตัวจริงก็โผล่มาเลย ตายยากจริงๆ วันนี้อี้ชิงก็มาในชุดนักเรียนกางเกงขาสั้น ... คือทุกคนก็ใส่ขาสั้น แต่ของมันนี่สั้นเป็นพิเศษ สงสัยอยากเป็นคู่แข่งใบเตย ... โถ นังใบหนาด สั้นเสมอหรรม (*`Д´)ノ
“แบค ... อี้รู้นะว่ามึงนินทาอี้อยู่”คนถูกกล่าวหาพูดงึมงำๆขึ้นมาเลียนแบบสำเนียงเกาหลีแปร่งๆของเพื่อนร่วมก๊วน ... คนเฮี่ยไรใช้สรรพนามได้โครตลำเอียง เรียกตัวเองซะเพราะเชียวนะ ดีออก ดีมว๊ากก
อี้ชิงเป็นคนจีนเหมือนกับจื่อเทาแต่มีเหตุให้ครอบครัวต้องย้ายมาเกาหลีได้ 4-5 ปีแล้วจึงไม่แปลกที่สำเนียงจะยังแข็งๆอยู่บ้าง และสิ่งที่อี้ชิงเกลียดไอ้หน้าเต้าหู้นี่ที่สุดก็คือการที่มันมาทำลอยหน้าลอยตา เลียนแบบเขาเนี่ยล่ะ ไม่ทราบว่ามึงแดกเครื่องถ่ายเอกสารเป็นอาหารเสริมหรืม? อย่าให้ขึ้น เดี๋ยวรู้ๆ!(╬ಠ益ಠ)
“ไอ้ยอลยังไม่มาเหรอมึง นี่มันจะ 7โมงสิบแล้วนะ กูยังไม่แดกข้าวเลย”จงอินพูดพลางหยิบกระเป๋าตังค์ลายลิตเติ้ลโพนี่มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งออกมาจากกระเป๋าเป้ ชะเง้อมองไปทางหน้าโรงเรียนก็ยังไม่เห็นวี่แววของเพื่อนร่างโย่งที่น่าจะมาถึงโรงเรียนได้แล้ว
โรงเรียนของพวกเขาออกจะแปลกไปซักนิดตรงที่เข้าแถวตอน 7โมงครึ่ง ทำให้นักเรียนต้องแซะตัวเองขึ้นจากที่นอนเร็วกว่าปกติสำหรับพวกที่บ้านไกล เจ้าของใบหน้าหล่อคมแต่นิสัยจังไรมากตัดสินใจชวนพรรคพวกไปนั่งแดกข้าวกันก่อนเพราะถ้าขืนรอชานยอลมาคงได้แสบท้องกันไปยันกลางวัน ร่างทั้งสี่เดินเรียงแถวหน้ากระดานประหนึ่งบอยแบนด์ท่ามกลางสายตาหยาดเยิ้มของสาวๆไปที่โรงอาหารก่อนจะแยกย้ายกันไปซื้อข้าวแดกตามที่ตัวเองโปรดปราน
จงอินเดินเก๊กท่าหล่อๆไปหยุดอยู่ตรงหน้าร้าน 10 แล้วสั่งกะเพราะปลาหมึก ผัดผัดและแพนงหมูอย่างเคยชินแต่ระหว่างที่กำลังยืนเอาตีนเกาหลังตีนอีกข้างอยู่มันส์ๆก็มีคนเดินมายืนข้างๆแล้วออเดอร์เมนูข้าวราดแกงตามเขาเป๊ะๆทั้ง 3 อย่าง ... เฮ้ย ลอกเลียนแบบกันซึ่งหน้างี้ขออนุญาติยังวะ นี่ลิขสิทธิ์ของคิมจงอินนะเว้ย กล้าดียังไง ไหนขอดูหน้าหน่อย ... ด ... ดิ้
(｡☉౪ ⊙｡)
ทันทีที่หันไปร่างดำก็เหมือนถูกออร่าความขาวสว่างของอีกฝ่ายเข้าโจมตีจนสายตาพร่ามัวแทบล้มทั้งยืน ใบหน้าเรียวยาวรูปตัววีแบบไม่ต้องพึ่งมีดหมอรับกับนัยน์ตาเรียวสวยเป็นประกาย จมูกโด่ง ปากบางๆจิ้มลิ้มสีชมพูยังไม่รวมทรวดทรงองค์เอวที่เพรียวบางไปหมดทั้งตัว ... ม ... หม่อมแม่ฮับ น้องนีนี่ฉูตั้งเบย ทำไงดี งืมๆ
“เท่าไหร่ครับป้า”อื้อหือ ... ขนาดเสียงยังน่ารักงุ้งงิ้งอ่ะแกร เสียงเล็กๆแหบๆเหมือนเป็ดน้อยก๊าบๆเบย ฟหกด่าสวฟหกด่าสว แล้วนี่ยิ้มให้ป้าเขาทำไมครับ เขี้ยวน่ะโชว์ทำไมครับตัวเล็ก มายิ้มให้พี่ดีกว่ามั้ย … แต่อย่าดีกว่า ไม่อยากเจ็บฉิ๋มก็อย่ายิ้มให้พี่ดีกว่า … พี่หวังดีนะ ღ(ﾟᆸﾟ)ღ
“พ่อหนุ่ม ... ไม่เอาข้าวป้าไม่ว่าหรอกนะ แต่มึงช่วยจ่ายตังค์ก่อนได้มั้ย คนอื่นเขารอแดกข้าวอยู่!”ตื่นจากภวังค์อันแสนหวานโดนพลันเมื่อโดนป้าขายข้าวแกงเม้งแตกใส่ เล่นเอารีบหยิบตังค์ออกมาจ่ายแทบไม่ทัน ... โห่ป้าอ่ะ ดูดิ้น้องจิ้มลิ้มเขาหันมาหัวเราะใส่เลย ฉูตั้งเอาไม่ลงแล้วใครจะรับผิดชอบอ่ะคนฉวย ... จงอินกะจะหันไปยิ้มตอบแต่จิตใต้สำนึกความเป็นพระเอกมันบอกว่าเราต้องขรึม เราต้องเก๊ก ทำหน้าเหมือนปวดขี้เข้าไว้แล้วเราจะได้เป็นพระเอก ... โอเค นีนี่จะพยายามนะทุกคน
“นี่ครับป้า ไม่ต้องทอน”ว่าแล้วก็หยิบเงินออกมาวางไว้บนตู้กระจกด้วยใบหน้าเรียบเฉย เสียงทุ้มต่ำในลำคอฟังดูหล่อเหลาเหมือนพระเอกฟิคเรื่องอื่นๆ เหลือบหางตาไปเห็นว่าน้องจิ้มลิ้มยังตักน้ำพริกกะปิใส่ถ้วยพลาสติกเล็กๆอยู่ เป็นไงเท่ชิปร้ะ คนฉวยเห็นความเท่ของเรายัง เอ้า ... อย่าแต่โลภของฟรีดิ จ้วงเอาๆป้าเขามองตาขวางแล้วเนี่ย
“ทอนบ้านอากงแกสิพ่อหนุ่ม มึงให้มา 20 บาท เษือกสั่งตั้ง 3 อย่าง เอาตีนป้าไปแดกก่อนมั้ย”
(╬ಠิ益ಠิ)
... ป้าอยากออกไปแตะขอบฟ้ามากใช่มั้ย ฟรัค!!!
TBC.
ตอนหน้าพบกับปาร์คชานยอลเมล์นรก ฟวยยกล้อ ติดแท็กด้วยนะฮับ จุ๊บุ #จรกต
ความคิดเห็น