คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จังรี่สไตล์ : 04 'กูไม่เกี่ยว มาซื้อข้าวเหนียวให้แม่' 25.345% + ประกาศ
#จรกต 04 : กูไม่เกี่ยว มาซื้อข้าวเหนียวให้แม่
เมื่อเช้าที่แสนสดใสมาเยือน นักเรียนใหม่ตัวบางก็กระชับกระเป๋าเป้บนหลังและถุงย่ามลายแมวน้ำไว้มั่นแล้วเดินเข้าโรงเรียน สูดอากาศบริสุทธิ์ปนก๊าซคาร์บอนเข้าไปเต็มปอด เงยหน้าขึ้นมองก้อนเมฆสีขาวขุ่น สายรุ้งพาดผ่านยาวไปถึงขอบกาแล็คซี่อันไกลโพ้น มีม้าโพนี่สีชมพูนั่งแดกสายไหมหงุบหงับ ... เขามองภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม ใครจะหาว่าบ้าก็ช่าง คนมันบิ้วตี้ฟูลเวิล์ดอ่ะครับ
เซฮุนที่ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับสถานศึกษาแห่งใหม่นัก เดินกวาดสายตาไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงบริเวณบ่อปลาคาร์ฟ คนตัวขาวเพ่งพินิจสิ่งมีชีวิตสีคล้ำที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะด้วยความประหลาดใจอยู่ชั่วครู่ ... ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านั่นคือเพื่อนคนแรกของเขานั่นเอง
“อรุณสวัสดิ์ จง ... อ้าว หลับอยู่หรอกเหรอ”เสียงเล็กเอ่ยทักแต่เมื่อเห็นเปลือกตาหนานั้นยังคงปิดสนิทก็ตัดสินใจวางกระเป๋าแล้วนั่งลงข้างๆ ... งืม โต๊ะจงอินยุงเยอะจัง
นัยน์ตาใสหันกลับไปสำรวจเครื่องหน้าที่เด่นสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นอีกรอบ ... เซฮุนยอมรับว่าจงอินเป็นคนที่หน้าตาดีเอามากๆคนหนึ่ง ทั้งผิวสีแทนเซ็กซี่ที่นังคนแต่งมักจะบอกเสมอว่ามันดำและคงจะบอกต่อไปทั้งเรื่องด้วย ดวงตาคมเข้มที่ติดจะปรือนิดๆ จมูกโด่งพองามรับกับริมฝีปากหยักหนาได้รูป ... เฮ้ โอเซฮุน นายมานั่งชมผู้ชายด้วยกันแบบนี้ได้ไงเนี่ย เขินนะ
“แจ๊บๆ ปี้ อยากปี้ ... ซ ...ฮน”คนตัวขาวหลุดหัวเราะออกมาขณะเอานิ้วไปจิ้มบนแก้มย้วยๆของคนขี้เซาที่ลำเมอออกมาไม่เป็นภาษา เมื่อวานนี้เขาคิดว่าตัวเองจะต้องอยู่หัวเดียวกระเทียมลีบซะแล้วถ้าไม่มีจงอินมาชวนไปกินข้าวด้วย เพื่อนๆในกลุ่มก็คุยง่าย สนุกสนาน เฮฮาดีจัง ... ขอบคุณมากนะ จงอิน
ทางฝั่งจงอินที่เริ่มรำคาญสัมผัสยุกยิกบนหน้าก็ลืมตาตื่นขึ้นจากนิทราด้วยอาการจิตหงุดเงี้ยว หน้าบูดบึ้งเหมือนถูกแย่งซื้อเมืองในเกมส์เศรษฐีไปต่อหน้าต่อตา หันขวับไปว่าจะด่าแต่พอเห็นหน้าคนน่ารักเท่านั้นแหละ ... งิด
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”เข้าสู่โหมดขรึมแป๊ป ... เมื่อกี้กูลำเมออะไรไปบ้างเนี่ย เยชเคร็ก
ไม่ใช่ไรนะ ที่มาโรงเรียนเช้านี่คือเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ มัวแต่ประเดิมซีดีที่เปิดพรีออเดอร์กับจุนมยอนมาเพลินไปนิด กว่าจะได้หลับเล่นเอาฟ้าเหลืองนู่น เลยจัดการอาบน้ำอาบท่า ล้างหน้าล้างไข่ให้เรียบร้อยแล้วก็มานอนต่อที่โรงเรียน ... ความจริงนีนี่ก็ไม่ได้เตี้ยนะหม่อมแม่ ... แต่ทำไมนีนี่ดันมีความต้องการสูงวะ งงๆ
“ก็ไม่นานหรอก”เซฮุนตอบเสียงอ่อยเพราะรู้สึกผิดที่ไปรบกวนเวลาพักผ่อนอันมีค่าของจงอิน เข้านัยน์ตากลมหลุบมองขากางเกงตามประสาคนชอบคิดมาก ... ตั้งแต่เด็กๆเซฮุนก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะนิสัยขี้เกรงใจและไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรเท่าไหร่จึงอ่อนไหวเป็นพิเศษกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้
พระเอกตัวดำของเราจ้องคนน่ารักที่นั่งก้มหน้าก้มตาพลางยกมือขึ้นไปวางแปะบนกลุ่มผมนิ่ม เซฮุนหันไปสบตากับอีกฝ่ายหงอยๆก่อนจะโดนขยี้หัวเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่เขาไม่เคยได้เห็นมาก่อนของจงอิน ...
“ไม่ได้ดุ แค่ถามเฉยๆเองนะ”
“อืม”
“ต่อไปจะไม่ดุแล้ว ดีมั้ยครับ”
คนถูกถามพยักหน้าเขินๆ เบือนหน้าหนีนัยน์ตาวิบวับของอีกฝ่ายด้วยริ้วสีแดงๆบนแก้มขาว เซฮุนแพ้ทางคนพูดเพราะเอามากๆ แบบ ... มันละมุน จงอินยิ้มหล่อมาก โอย ใจเต้นแรงจัง ต้องบอกให้คุณแม่พาไปตรวจสุขภาพซะแล้วสิ ...
จงอินยิ้มกว้างให้กับท่าทางเขินอายนั้น มือหนาละออกจากกลุ่มผมนิ่มอย่างแสนเสียดายและอาศัยจังหวะช่วงที่เซฮุนกำลังเผลอเอามาสูดดมดังหืดหาด ... อาห์ แกร กลิ่นหัวน้องงุนหอมอ่ะ ผมน้องนิ่มมากด้วย ฮือ จับตัดหัวเอากลับบ้านไปดมต่อได้มั้ย หงึกๆ
... พระเอกของเรา ดีได้ไม่ถึง 1 นาทีจริมๆ
.
.
“ป้ายหน้าเตรียมตัวเลยลูกเพ่ ขึ้นใหม่ชิดในเลยครับ! เว้นที่ไว้สร้างแลนด์มาร์กป่ะครับ”
... เสียงเอะอะโวยวายบนรถเมล์ในยามเช้าดังลอยเข้าใบหูกางๆดังเช่นทุกวัน ชานยอลก็ทำได้เพียงเกาะราวจับให้แน่นขึ้นเพื่อไม่ให้ตัวเองกลิ้งเป็นลูกเต๋าเกมส์เศรษฐี เดี๋ยวจะเผลอไปตกลงเมืองใครเข้า ... อืม เข้าเรื่องเถอะ ...
ตากลมโตเพ่งมองเข้าไปในรถเก๋งคันงามระหว่างที่รถเมล์กำลังติดไฟแดง นึกอิจฉาเด็กมัธยมรุ่นราวคราวเดียวกันที่สามารถปรับเบาะเอนหลับหลับได้ไม่ต้องกังวลเรื่องซึมเปื้อน ... เศร้าซัซเห็บหมาตีลังกาในผ้าอ้อมเหลยครัช
เด็กตัวโตสะบัดหัวไปมาไล่ความมึนงงและอาการตาปรือปรอบออกแต่สงสัยจะแรงไปนิดหัวเลยไปโขกเข้ากับราวจับเต็มแรง อ้าว โชว์โง่เหลย ... พี่ปาร์คจะฟ้องลุงประยุทธ์ให้มีโครงการแจกมะขามหรือไรก็ได้ที่ทำให้เด็กนักเรียนไม่ง่วงตอนเช้าอ่ะ มันไม่ไหว ง่วงจริงไม่มีควายผสม *หาว*
กรอบแกรบๆ
เหยๆ ... ป้าจะลุกแล้วช้ะ เยชชชช
ชานยอลรีบเอาแขนยาวๆกางกั้นระหว่าง 2 ฝั่งของเบาะ ทันทีที่เห็นขุ่นป้าหน้าเทาคอดำในชุดสุดแฟนตาซีทำท่าจัดกระเป๋า เก็บข้าวของพร้อมกับขยับตัวอีกเล็กน้อย สงสัยเหงื่อออกตูด ... เอาล่ะ ไม่ต้องพูดไรมากนะ เอาเป็นว่าตูดพี่ปาร์คพร้อมที่จะรับไออุ่นบนเบาะต่อจากขุ่นป้าแล้วฮะ ..
แล้วก็เป็นไปตามที่พี่ปาร์คคาด ขุ่นป้าลุกขึ้นพร้อมกับรอยชื้นเป็นวงกว้างบนเบาะ ... คือถ้าป้าจะตูดเปียกขนาดนี้ก็ไม่ไหวไง ... แต่ช่างเหอะ ขอแค่ตูดพี่ปาร์คมีอะไรรองนั่งก็พอละ คือดีงามนะ ว่าแล้วก็หย่อนตัวลงนั่งด้วยความฟิน อาห์
นั่งพึมพำอะไรหงุงหงิงคนเดียวไปเพลินๆ ชานยอลก็รู้สึกได้ถึงสิ่งของใหญ่โตที่กำลังแกว่งไกวระทบบนไหล่ของตัวเอง ตากลมช้อนขึ้นมองด้านบน ไล่ตั้งแต่กางเกงแสล็คสีดำเนี้ยบกริ้บ ไม่มีแม้แต่รอยยับย่น เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด มีกลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อนๆโชยมาตามลม ... เหย
“อ ... พี่ ...”มือเรียวรีบตะครุบปากตัวเองไว้ก่อนที่จะหลุดเรียกคนตรงหน้าด้วยสรรพนามแปลกๆ นัยน์ตากลมโตกลอกไปมา แก้มใสขึ้นสีแดงก่ำเมื่อแอบเหลือบมองหน้าหล่อๆของพี่ชายใจดีอีกรอบ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้แล้วว่าถูกแอบมองจึงประสานสายตากลับไปด้วยความเรียบเฉย ...
... เหมือนเวลาหยุดหมุน
... อ้าว นาฬิกาพี่ปาร์คตายนี่หว่า กำๆ
เด็กหัวเห็ดรีบก้มหน้างุดๆคางชิดอก เพ่งมองนาฬิกาข้อมือลายพี่คุมะมีปุ่มกดให้หมีเด้งออกมาด้วย คุณแม่ซื้อให้พี่ปาร์คตอนวันเด็กปีที่แล้ว งืม กลับบ้านไปพี่ปาร์คจะจัดพิธีศพให้นะฮับ ... พี่สุดหล่อตาดุตังเยย *กัดนิ้ว*
“อ่ะ ...”ชานยอลอุทานในลำคอเมื่อรถเมล์ดันเบรกกระทันหันทำให้ร่างสูงๆของพี่ชายสุดหล่อเซเข้ามาเกยในเบาะเขาซะเกือบครึ่งตัว ... โอย ดีนะที่ไม่บินทะลุหน้าต่างออกไปแตะขอบฟ้า
... แต่ว่านะ
… ไหล่พี่ปาร์คจะบุบมั้ย ... แบบว่า ... โดน ‘ของใหญ่’ ชนง่ะ
... แง้ เขิน (●´ω`●)
ชานยอลนั่งตัวบิดเป็นเกลียวโปเต้ด้วยขวยเขิน เอาไงดีง่ะ แกล้งหลับแล้วเอาหน้าซุกเป้าเนียนๆเลยมะ?
เฮ้ยๆ ไม่ได้ดิ
พี่ปาร์คต้องใจร่มๆ ช้าๆได้ผัวรูปงาม ฮริ้ง
คนบนรถเมล์ที่ยืนเกาะราวกันอยู่มองไอ้เด็กหัวเห็ดนั่งบิดไปบิดมา ยิ้มหวานให้รถขยะสีเขียวที่แล่นมาจอดข้างๆพร้อมกลิ่นสดๆเปียกๆ ทั้งที่คนอื่นเขาเหม็นกันชิบหาย ทำตาวิ้งๆใส่เจ้าตูบสองตัวที่กำลังเด้ากันอย่างสนุกสนานอยู่ริมทาง สงสัยจะชอบล่ะมั้ง ...
ท่ามกลางเสียงเพลงริงดิงดองรีมิกซ์บนรถเมล์ที่โครตจะเร้าทำให้ชานยอลที่กำลังโคฟเวอร์เป็นไส้เดือน ไหล่แนบเป้าคนตัวสูงกว่าแทบลุกขึ้นมาควงสะโพกให้มันรู้ไป แม่งจะมันส์ไปไหน เกร็งจนไข่เป็นตะคริวแล้วเนี่ย พี่ปาร์คเกร็งไข่ไม่เก่งเหมือนอีนีนี่นะเว้ย ...
ความจริงแล้วอีอี้มันไซโคซะเกือบแรดเมื่อคืนแต่ด้วยความที่พี่ปาร์คเป็นเด็กเรียบร้อยใสๆเลยไม่ได้รับอิทธิพลความแด๋ดแด๋จากมันซักเท่าไหร่ ... แค่รีบเอาสมุดมาจดนี่ถือว่าใสๆปร้ะ *-*
“อุ้ย ของหล่น”มนุษย์สาวออฟฟิศนมบะฮึ่มจนนึกว่ายัดหัวเด็กไว้ในชุดเสื้อเชิ้ตฟิตกระดุมแทบปริออกมากระแทกตาเด็กหัวเห็ดพูดเสียงหวาน ค่อยๆเลื้อยตัวลงไปเก็บ ... โอ้โห้ ขนาดนี้แล้วมึงไม่พูดอ้ะ อา อิ๊ไต คิมูจิเดสก๊ะ ยาราไนก้าใส่หน้าพี่สุดหล่อไปเลยล่ะชะนี!
… อุ่ย พี่ปาร์คเป็นเด็กเรียบร้อยใสๆนะ งึ่ ประโยคข้างบนลืมมันไปนะทุกคน ชุ้ๆ
ตากลมโตเพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ยืนเค้าหัวเขม็ง อย่ามองหนองโพเชียวนะ ไม่งั้นพี่ปาร์คเอามือบีบขลั่ยจริงๆด้วย … เค้าไม่ฟ้องป๊าม๊าว่าพี่สุดหล่อเอาขลั่ยมาพาดไว้บนไหล่ก็ดีแค่ไหนแล้วฮะ! ไหล่พี่ปาร์คก็มีพ่อมีแม่นะ จะทำบัดสีบัดเถลิงอะไรก็เกรงใจกันบ้าง ... พูดยังไม่ขาดคำดันมาอีกละ เฮ้อ คนมันฮอตไปทั้งเนื้อทั้งตัวระวังสีไปสีมาไฟลุกขลั่ยน้องไม่รับผิดชอบนะฮับ
พี่ปาร์คก็รู้ตัวนะว่าฟิคเรื่องนี้มันไร้สาระมากเพราะมันเกิดจากความสติหลุดของเจ้ไรท์ล้วนๆ แต่ที่เจ้แกไม่อัพอ่ะเพราะว่าอีก 45 วันก็จะสอบ gat-pat รอบที่ 1 แล้วนะชาว 58 เจ้ไรท์มันเครียดมากจนแทบแดกยาตายอยู่ละเพราะงั้นอย่าทิ้งกันนะฮ้าบบบบ แล้วจะรีบมาอัพนะฮ้าบบบบบ รอเค้าก่อนนะฮ้าบบบบ
TBC.
ก็ยังไร้สาระ อิอิ ไหนใครคิดถึงเรามาเด้าล้านทีให้มันสวิงริงโก้โอริโอ้โจโจ้ซัง เยียร์ร์ร์ #มันบ้าไปแล้ว
รอนะ ใครรอไม่ไหวไปอ่าน Kyumgsoolism ก่อนพลางๆ เรื่องนั้นอัพเรื่อยๆไม่ต้องใช้มุกมากเท่าเรื่องนี้ เคป่ะ? รักค่ะ
ไรท์เบลคนฉวย.
ความคิดเห็น