คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จัังรี่สไตล์ : 03 'ชอบก็บอกว่าชอบดิวะ'
จรกต # 03 : ชอบก็บอกว่าชอบดิวะ
ช่วงระหว่างหมดคาบเรียนที่ กำลังจะเข้าสู่คาบเรียนที่สอง แบคฮยอนอ้าปากหาวจนแทบมองเห็นแบงค์ร้อยแบงค์ยี่สิบติดอยู่ตามซอกฟันเป็นหย่อมๆด้วยความง่วงงุน หันไปมองที่นั่งข้างๆก็พอว่ามันยังว่างเปล่าเหมือนเดิมเพราะไอ้หูบินยังไม่เสด็จมาโรงเรียน สงสัยขี้เกียจมามั้ง (づ￣ ³￣)づ
“อ้าว ตายยากนะมึง ไมเพิ่งมาวะ”หมาหน้าเต้าหู้เอ่ยทักเพื่อนตัวสูงโย่งที่เดินมึนๆเข้ามาในห้องเรียนก่อนแหมะตัวเองเข้ากับเก้าอี้ไม่พูดไม่จา ขนาดอี้ชิงผู้กำลังติดพันอยู่กับการเต๊าะหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ในบีทอล์คยังหันมาขมวดคิ้วใส่ เออ แปลกๆวุ้ย ปกตินี่อยากจะพรีออเดอร์ด้ายกับเข็มจากจุนมยอนขายทุกอย่างมาด้นถอยหลังปากมันข้อหาพูดมากอยู่ทุกวัน ทดลองเป็นหนุ่ม cool guy หรืม?
“เป็นไรมึง อีเห็นที่มึงเลี้ยงไว้ตายแล้วอ่อ?”
“พูดอีกทีกูตบกะโหลกจิ๋มร้าว ... มันคือเฟอร์เร็ต”พี่ปาร์คตอบกลับด้วยความโหดเหี้ยมแต่น้ำเสียงยังไม่เข้าร่องเข้ารอยนัก ไม่ไหวละ ... พี่ปาร์คกำลังเข้าสู่สภาวะทิ้งตัวอย่างแรง อยากทิ้งทั้งตัวและหัวใจให้พี่สุดหล่อคนนั้น ... อ่าห์ ได้ซักครั้งจะตั้งใจเรียน
“อีอี้ ... ถ้ามึงจะอ่อยผู้ชายซักคนต้องทำยังไงวะ”
“ห้ะ? อีหูบิน เมื่อกี้มึงพูดว่าไรนะ”อี้ชิงถึงกับวางไอโฟนลงเพื่อมองหน้าอ้อยๆของเพื่อนตัวสูงอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง อี่พี่ปาร์คที่ชอบจับไข่คนอื่น ฝืนเล่นมุกแป้ก แดกช้างได้ทั้งตัว ตัวจังไรของแท้เนี่ยนะอยากมีผะอัว เมื่อวานมึงยังเล่าให้กูฟังอยู่เลยว่าหนังเรื่องล่าสุดของมิยาบิไม่ได้เรื่อง ไข่มึงไม่ตั้งไม่ใช่หรา *ลากสระอาถึงดาวพลูโต* ...
“กูจริงจังอีอี้ กูว่ากูเจอเนื้อคู่แล้วว่ะ”คนฟังได้แต่กระตุกยิ้มมุมปาก กูว่าแล้วว่าพี่ปาร์คต้องมาทางนี้ สายเมะอ่ะเข้ากับมันที่ไหน ตาโต จมูกโด่ง ปากยื่น แก้มกลมขนาดนี้ ดูยังไงก็สวยกว่าชะนีอีก ... เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ เดี๋ยวแพรี่อี้จะทำให้มึงสมหวังเอง ฮริ้ง
“ก่อนอื่นกรุณาเล่า กูไม่เก็ท”แบคฮยอนพูดขัดขึ้นเพราะรู้สึกมึนงงเต็มทน ที่แท้อีพี่ปาร์คมันแรดหลบในนี่หว่า ฟร้าค ไม่เบาๆ
เออ ไปฟังพี่ปาร์คเล่าได้ละ เปลืองหน้ากระดาษจริงๆเลยพวกมึงเนี่ย ...
.
.
.
ชานยอลกระพริบตาปริบๆอยู่บนรถเมล์ขณะมองป้ายโรงเรียนที่ค่อยๆหายลับไปจากสายตา ลุกขึ้นยืนท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองมายังตราโรงเรียน เออ ก็รู้ว่ากูอยู่โรงเรียนนี้แทนที่จะปลุก คิดว่ากูจะนั่งรถเล่นซักรอบแล้วค่อยลงหรา ฟักแม้ว! ไอ้พี่กระเป๋ารถเมล์แม่งยังมีหน้ามาหัวเราะใส่อีก เดี๋ยวเจอฤทธิ์พี่ปาร์คเข่าคู่!
โรงเรียนของพี่ปาร์คอยู่ติดสะพานพอดี หมายความว่าถ้าเลยป้ายก็ต้องรอให้ข้ามสะพานลงไปก่อนจึงจะจอดได้ นัยน์ตากลมโตกวาดมองทิวทัศน์ด้วยอารมณ์ขุ่นมัวระดับสิบ จนกระทั่งถึงป้ายรถเมล์ถัดไป
... ที่นี่คือที่ไหน
บรรยากาศตอน หกโมงเช้ายังคงมืดสลัว ใบหน้าน่ารักหันซ้านหันขวาเผื่อจะมีใครเห็นใจช่วยเด็กหัวเห็ด หูกางๆที่หลงทางคนนี้ได้บ้าง แต่ก็ไม่พบใครนอกจากอาแปะใส่กางเกงขาก๊วยนั่งตบยุงอยู่หน้าบ้าน ... ชานยอลตัดสินใจเดินไปเรื่อยๆผ่านตลาดดอกไม้มากมายส่งกลิ่นหอมอบอวล สีสันสดใสพอจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นได้นิดหน่อย แต่ไม่ทั้งหมดหรอก! ... พี่ปาร์คเจอปัญหาใหญ่แล้วล่ะ ...
... ถ้าจะนั่งรถย้อนกลับไปทางโรงเรียนต้องไปรอที่ไหนล่ะ?
เด็กน้อยหลงทางเดินเบะปากไปตามทางอย่างร้อนใจ เหลือบดูนาฬิกาข้อมือลายพี่คุมะอีกทีก็พบว่าตอนนี้เกือบจะหกโมงครึ่งเข้าไปแล้ว ถ้า ... ถ้ายังหาไม่เจอพี่ปาร์คจะเบะแล้วนะ *น้ำตาคลอ*
“เง้อ ...”ชานยอลลากเสียงครางอ่อยในลำคอ กระเป๋าก็หนัก ร้อนก็ร้อน จะถามแม่ค้าข้างทางก็เห็นแต่ละคนกำลังยุ่งกันเลยไม่อยากรบกวน มือเรียวถูปลายจมูกที่เริ่มขึ้นสีแดงเรื่อเบาๆก่อนจะเดินต่อไปอย่างมุ่งมั่น ... แล้วพี่ปาร์คก็เจอ ...
...
เจ้าของส่วนสูงกว่า 190 ซม. ดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่าถูกจ้องมองด้วยดวงตากลมๆคู่หนึ่งอยู่ไม่ไกล เขายิ้มให้แม่ค้าบางๆก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับดอกทิวลิปสีเหลืองสดในมือ 3 ดอก เสื้อเชิ้ต กางเกงแสล็คที่อยู่บนตัวเขายิ่งทำให้ร่างกายสูงสมส่วนนี้ไร้ที่ติราวกับเคน ในเรื่องบาร์บี้ที่พี่ปาร์คชอบยืมจงอินมาดูไม่มีผิด ...
ขาเรียวในกางเกงนักเรียนก้าวตามผู้ชายคนนั้นไปอย่างเผลอไผล มองดูเส้นผมสีดำสนิทนั้นส่องประกาย ปลิวไสวหยอกล้อกับแสงแดดยามเช้า แค่ได้เห็นเพียงเสี้ยวหน้า สันจมูกโด่งๆและคิ้วเข้มหนาก็เป็นตัวบ่งบอกได้อย่างดีว่านี่คือเนื้อคู่ของพี่ปาร์คชัดๆ ... แม่พี่ปาร์คจะว่ายังไงนะถ้ารู้ว่าลูกชายเดินตามผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนต้อยๆเหมือนลูกเป็ดตามแม่ ฮ่อย เขิน (✿◡‿◡ฺ)
ชานยอลเดินตามร่างสูงๆนั้นไปจนกระทั่งถึงริมถนน นัยน์ตากลมโตเหลือบไปเห็นป้ายรถเมล์อยู่อีกฟากของถนนพอดีจึงถอนใจเบาๆอย่างแสนเสียดาย ต้องจากกันแล้วสิคุณเคน ... ยังไม่ทันได้เห็นหน้าชัดๆเลยนะ ... แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้พี่ปาร์คขอโฟกัสเรื่องเรียนก่อน ที่บ้านไม่เคร่งเรื่องผะอัว คุณแม่สอนมาดีฮับ
ร่างโปร่งบางหันหน้าเข้าหาถนนก่อนจะเพิ่งสำเหนียกตัวเองได้ว่าข้ามถนนไม่เป็น จึงยังยืนลังเลอยู่บนฟุตบาท พองลมเข้าไปในแก้มขาวจนกลมป่องด้วยความหงุดหงิด รถนี่ก็เยอะจัง แล้วพี่ปาร์คจะข้ามถนนยังไงล่ะ ...
จังหวะที่รถเมล์คันหนึ่งเพิ่งผ่านไป เด็กตาโตก็มองเห็นโอกาสที่จะข้ามไปอีกฝั่งได้จึงกระชับเป้สีเหลืองสดลายพี่เป็ดไว้แน่นก่อนออกตัววิ่งสุดฝีเท้า ...
“ระวัง!!!”
พลั่ก!
“โอย ...”
ร่างของคนทั้งสองที่นอนทับกันอยู่บนฟุตบาทเรียกความสนใจให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่น้อย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่รู้ตัว ชานยอลร้องโอดโอยขึ้นมาเบาๆเมื่อรู้สึกแสบยิบๆที่ข้อศอก เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเนี่ย กำลังจะข้ามถนนอยู่ๆดีก็มีใครมากระชากเป้ไว้จนตัวลอยกลับมานอนอยู่ตรงนี้อ่ะ ... พี่ปาร์คเจ็บ ฮึก *เบะ*
“เป็นอะไรไป ลุกไหวมั้ย”เสียงทุ้มนุ่มที่ดังชิดริมใบหูขาวทำให้ชานยอลรีบหันควับไปดูก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่าคุณเคนคนนั้นอยู่ห่างจากตัวเองเพียงกระดาษบางๆกั้นเท่านั้น ปลายจมูกที่สัมผัสถูกกันเบาๆทำให้พี่ปาร์คลมหายใจขาดห้วง ความร้อนแล่นพล่านไปทั่วใบหน้า หัวใจเต้นระรัว กลิ่นน้ำหอมที่เด็กขี้แงจำได้รางๆว่าเคยได้สูดดมมาก่อนทำให้สติของหลุดลอยหายไปในกาแล็คซี่อันไกลโพ้น ...
“อ่ะ ... ขอโทษครับ”เอ่ยขอโทษแล้วรีบกระเด้งตัวขึ้นมายืนลูบผมทรงหัวเห็ดของตัวเองเขินๆอยู่บนฟุตบาท เห็นคุณเคนทำหน้าหงุดหงิดนิดหน่อยที่เสื้อผ้าเปื้อนฝุ่นแต่ก็นะ ... หล่อกางเกงในหลุดอ่ะ ความจริงพี่ปาร์คอยากจะเอาหน้าซุก ขยี้อกกว้างๆด้วยซ้ำ ... บอกแล้วไงว่าคุณแม่สอนมาดี ≧∀≦
“แขนเธอ ... เป็นแผลน่ะ เจ็บมากรึเปล่า”พอได้ยินอีกฝ่ายถาม ชานยอลก็รีบส่ายหัวดุกดิกก่อนจะก้มหน้าหงุดเพราะสู้ตาคมๆของคนตรงหน้าไม่ไหว ใบหูกางๆขึ้นสีแดงก่ำขณะที่ดวงตากลมแป๋วกลอกไปกลอกมาเหมือนคนทำตัวไม่ถูก ก่อนที่พี่ปาร์คจะทำการระเบิดตัวเองอีกครั้งเมื่อมือซ้ายของตัวเองถูกคว้าไปกอบกุมไว้หลวมๆ ... พร้อมกับประโยคที่คิดว่าจะได้ยินแค่ในซีรีส์หวานแหววเท่านั้น
.
.
“จับไว้แน่นๆนะ เดี๋ยวจะพาข้ามถนน”
กางเกงในหลุดรัวๆ!!! (>ω<o)
.
.
หลังจากฟังพี่ปาร์คแพร่มเสร็จ อี้ชิงก็ชักอยากจะยลโฉมพ่อยอดขมองอิ่มของมันเหลือเกิน คือถ้าเอาหน้าซุกไข่เขาได้มันคงทำไปแล้ว หน้านี่ฟินซะ อยากได้อยากโดนขนาดนี้ ได้ข่าวว่าเขาแค่จูงมือมึงข้ามถนนป่ะครับแล้วพานั่งรถเมล์มาลงหน้าโรงเรียนด้วยกันเนี่ย ... มโนซะอย่างกะเขาชวนไปปี้
พออ้าปากกำลังจะเม้าท์หมอย(ไม่ได้พิมพ์ผิด นี่ตั้งใจ ฮริ้ง)ครูประจำวิชาต่อไปก็เดินเข้ามาพอดี เล่นเอาเมมเบอร์แก๊งค์จังรี่ยอมสลายโต๋ รูดซิปปากสนิท ย้ายตูดตัวเองกลับไปนั่งสงบเสงี่ยมเพราะรู้กิตติศัพท์ของนางดี ... นางก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งค้นพบดินแดนลับแลในหัวจัยส์หลังจากแต่งงานมีลูกมีเมียไปแล้ว ... ขอเรียกนางว่า ’เจ๊จูน’ แล้วกันนะ
... ทางฝั่งจงอินที่นั่งเกร็งจนหรรมเกือบเป็นตะคริวต้องพยายามอย่างหนักไม่ให้ตัวเองเผลอกระทำอนาจารต่อหน้าเพื่อนทั้งห้องเรียน แต่คือบรั่บ ... เซฮุนแม่งน่าฟัดอ่ะ เวลาไม่เข้าใจครูก็ทำกระพริบตาปริบๆ พองลมเข้าแก้มจนป่องเป็นปลาทอง ก้มหน้าลงไปจดไรไม่รู้แล้วก็หันมาถามตาแป๋ว เสียงเล็กๆเหมือนเป็ด “เราไม่เข้าใจตรงนี้เลยอ่า จงอินจดทันมั้ย”
... ชอบเสียงเซฮุนเวลาพูดคำว่า ‘จงอิน’ จังเลย
... นับถือตัวเองเหมือนกันนะ ที่ไม่กระโดดไปปี้เขา นี่จริงจัง
คนผิวเข้มลอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับตัวเอง แอบเหล่มองกลีบปากบางๆจิ้มลิ้มที่เจ้าตัวมักจะแลบปลายลิ้นสีชมพูสดไล้เลียเพิ่มความชุ่มชื้น ไม่ก็พึมพัมมุบมิบอะไรกับตัวเองอยู่คนเดียว พอหันมาแล้วเจอจงอินมองอยู่ก็ยิ้มหวานใส่จนตาหยีไปหมด ... นีนี่ว่านะ ... จูบไปก็เท่านั้น .. นอนด้วยกันเลยจะดีกว่า อาห์
นั่งไปนั่งมาก็ถึงพักกลางวัน หัวหน้าแก๊งค์จังรี่แอบเห็นว่าเด็กน้อยหน้าติ๋มมีถุงย่ามผ้าลายมาเมะโกมะน่ารักฟรุ้งฟริ้งพกมาด้วย พอเพื่อนๆในห้องเริ่มทยอยลุกขึ้นแยกย้ายกันไปกินข้าว คนตัวขาวก็หยิบกล่องทับเปอร์แวร์เล็กๆ ภายในบรรจุข้าว ไข่ม้วน ไส้กรอกรูปปลาหมึก รูปร่างหน้าตาเหมือนในอนิเมะญี่ปุ่นเปี๊ยบขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“ไปแดกข้าวกัน ไอ้กัม”อี้ชิงตะโกนบอกขณะเดินนำเทา ชานยอลและแบคฮยอนออกไปรอนอกห้อง จงอินทำเป็นเก็บข้าวเก็บของลงใต้เก๊ะก่อนชำเลืองมองไปรอบๆก็พบว่ามีเพียงตัวเองกับเซฮุนเท่านั้นที่ยังอยู่ในห้อง เจ้าของร่างโปร่งบางนั่งก้มหน้าก้มตาทานข้าวเงียบๆคนเดียว เสี้ยวหน้าด้านข้างที่ดูหงอยๆทำให้พระเอกตัวดำของเราทนไม่ได้จริงๆ ...
“อะแฮ่ม ... เซฮุนนา ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย”จงอินกระแอมเคลียร์คอให้โล่งพลางเปล่งเสียงที่คิดว่าสะท้านใจที่สุดออกไป ดวงหน้าขาวหันขวับมาทางเขาจนผมหน้าม้าสีน้ำตาลอ่อนแตกออกตรงกลาง ตากลมเบิกโตก่อนจะแย้มยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“เราไปด้วยได้เหรอ!?”
“อือ ได้ดิ”
“เย้! จงอินใจดีจัง นึกว่าจะไม่ชวนเราแล้วซะอีก”มือเรียวคว้าฝากล่องทับเปอร์แวร์ขึ้นมาปิดฝา ยัดใส่ย่ามแล้วลุกขึ้นยืน โดยมีจงอินเดินนำออกไปนอกห้อง ร่างดำหันมาพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเหมือนผู้ใหญ่ดุเด็กทิ้งท้ายไว้ ... อุต๊ะ นีนี่ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมาได้ไกลขนาดนี้ หม่อมแม่อวยพรให้เค้าด้วยนร้ะ งืมๆ
“วันหลังอย่าทำหน้าหงอยอีกนะ ...”
“ทำไมง่า ...”
... ก็มันน่ารักไงครับ
.
.
*** รีไรท์อีกแล้ว ใครที่ติดตามมาตั้งแต่ต้นตอน ควรย้อนกลับไปอ่านตอนนี้ใหม่ตั้งแต่ต้นเพื่อออรรถรส ครุคริ***
เวลาผ่านล่วงเลยมาจนกระทั่งเสียงระฆังดังหง่างเหง่งบอกเวลาเลิกเรียน แบคฮยอนลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะเรียน กวาดเอาข้าวของอันได้แก่มายคัลเลอร์กว่าสี่สิบแปดล้านสีลงกระเป๋า ... คือก็ไม่รู้นะว่ามีไว้ทำไม แต่ได้ตังค์มาทีไรมันอดใจไม่ไหวต้องไปซื้อมาประดับไว้คอลเล็คชั่นซักแท่งเท่านี้ก็สุขใจแระ ... หึ กูรู้นะว่าพวกมึงก็เป็น
“บายเว้ย อี้ เทา ไอ้หูบิน”หนุ่มร่างเล็กหันไปโบกมือลาชาวแก๊งค์ ยกเว้ยนังนีนี่ไว้คน แหม ... ทำเก๊กเข้มนะครับ กูรู้หรอกว่ามึงนั่งเกร็งหรรมอยู่ ... ส่วนเซฮุน เห็นติ๋มๆยิ้มๆงี้ ก็ไม่เบานะเว้ย สัญชาตญานมันบอกครับ ...
เจ้าของใบหน้าขาวตี๋ก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบ มีหยุดทักทายรุ่นน้องบ้างตามประสา friendly guy จนถึงหน้าโรงเรียนนั่นแหละ ถึงได้สอดส่ายสายหาตาหาไอ้ก้อนเตี้ยๆตาโตๆที่เดินมาด้วยกันเมื่อเช้า
“อ้วน กูอยู่นี่”โอเค เจอละ ไอ้จิ๋วมันยืนอยู่ข้างร้านขายปลาหมึกปิ้ง ฉีกยิ้มหวานมาให้เหมือนเด็กอ้อนแม่ซื้อของเล่น ... อย่าเชียวนะมึง
“อ้วน ซื้อปลาหมึกให้เค้ากินหน่อย”คยองซูตรงเข้าไปยืนบีบๆนวดๆบ่ากว้างของอีกฝ่ายอย่างเอาอกเอาใจ ผิวกายใต้เสื้อนักเรียนบางนั้นอุ่นจนเกือบร้อนแต่คนตัวเล็กก็ยังชอบที่จะสัมผัสมันทั้งในเวลาปกติและมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง ... ยืนนวดหน้าร้านปลาหมึกปิ้งนี่ดีงามนะ ทั้งร้อน ทั้งหัวเหม็นควัน เอิ้กๆ
“จิ๋ว มึงแดกปลาหมึกปิ้งเดี๋ยวก็ได้ท้องอืดอีกหรอก มึงรู้มั้ยว่ามันย่อยยาก โคเลสเตอรอลสูงแล้วมึงก็จะอ้วน เข้าใจป่ะ กลับบ้านได้ละ ตรงนี้มันร้อน”แบคฮยอนสาธยายยืดยาวจนไอ้ตัวจิ๋วที่อุตส่าห์ยืนทนร้อนรอมันอยู่ตรงนี้ตั้งนาน หน้ามันแผล็บกลายเป็นลูกหมีหงอยลงทันตา ริมฝีปากรูปหัวใจเบะโค้งลงก่อนที่เจ้าตัวจะหันหลังให้คนใจร้ายด้วยท่าทางน่าสงสาร เล่นเอาแม่ค้าที่ยืนอยู่หลังเตาเอามือทาบอกพลางส่งสายตาพิฆาตไปให้ไอ้ตี๋หล่อ ... แม่งมาไม้นี้อีกละ
“จิ๋ว กลับบ้านกัน”
“...”
“ไอ้จิ๋ว”
“...”
“เออ แม่ง มึงยืนไปเลยนะ กูกลับคนเดียวก็ได้”พูดจบแบคฮยอนก็เดินจ้ำอ้าวออกไป ทิ้งให้คนขี้งอนยืนอ้าปากค้าง ... คือมึงควรง้อกูหน่อยมั้ยอ้วน แล้วนี่คือมาโมโหใส่แล้วเดินไปเลยเนี่ย กูก็น้อยใจเป็นป่ะวะ ...
“อ้าว คยองซู ทำไมมาอยู่นี่อ่ะ ไม่ได้กลับบ้านพร้อมไอ้หมาอ้วนเหรอ?”เจ้าของชื่อหันควับไปมองคนที่เข้ามาทักพบว่าเป็นอี้ชิงและจื่อเทานั่นเอง สองหนุ่มผู้มาจากจีนพากันชี้ชวนเลือกปลาหมึกปิ้งไม้นู้นไม้นี้จนคยองซูที่ยืนอยู่ข้างๆกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ ... เนื้อปลาหมึกขาวอวบหอมๆ กรุบๆ จิ้มน้ำจิ้มซีฟู๊ด อาห์
“อี้ ผมอยากกินไข่ง่ะ”จื่อเทาหยิบไข่ปลาหมึกออกมา 2-3 ไม้ก่อนจะพิจารณาอย่างถี่ถ้วนว่าไม้ไหนใหญ่ที่สุดเพราะไม้นึงแม่งตั้ง 30 บาท ต้องรอบคอบกันหน่อย ... ทางฝั่งอี้ชิงที่ตอนนี้เลือกปลาหมึกลงไปย่างบนตะแกรงแล้วก็หันมาช่วยเลือกบ้างแต่มันยังไม่มีไม้ไหนที่ถูกใจเลยอ่ะ เอาไงดีวะ ... นี่กูเครียดยิ่งกว่าสอบกลางภาคอีกนะ
“เอาเก้าอี้ไปนั่งเลือกมั้ยพ่อหนุ่ม”ป้าแม่ค้าส่งยิ้มละมุน ในมือถือปังตออันใหญ่พร้อมที่จะเฉาะลงหัวไอ้หนุ่มเรื่องมากอย่างอ่อนโยน ... โยนออกไปให้รถทับ
... แต่ทว่าอี้ชิงกลับไม่ได้รับรู้ถึงกระแสไฟฟ้าแล่นแปลบปลาบเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย ร่างสูงโปร่งเดินไปหยิบเก้าอี้พลาสติกสีแดงมานั่งแหมะอยู่หน้าแผงพลางเอานิ้วชี้และนิ้วโป้งทาบริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ... ไม้นี้ก็ดีว่ะ แต่ไม้นี้เหมือนจะใหญ่กว่า เอาไงดี แพรี่อี้ไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้อ่ะ เรื่องไข่ๆนี่มันต้อง ...
“จงอิน!!! ไอ้จงอิน มานี่แป๊ปดิ้”
“ไรวะ!?”
อี้ชิงตะโกนเรียกท่านหัวหน้าที่เพิ่งเดินออกจากโรงเรียนตามหลังเซฮุนต้อยๆ ไอ้คนโดนตามก็ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเล้ย เดินหน้ามึนลูกเดียว คาดว่ามันจะแอบสตอลเกอร์ไปถึงบ้านนั่นแหละถ้าไม่ติดว่าโดนเรียกไว้ก่อน ร่างดำเดินตรงเข้ามาใต้ร่มของร้านขายปลาหมึกด้วยใบหน้าบู้บี้เหมือนไม่ได้ฆี่มาซัก 10 ปี คราวนี้ไม่ใช่แค่ฆี่บาดตูด แต่ฆี่จะกลายเป็นซากฟอสซิลในท้องมันนั่นแหละครับ
“เลือกไข่ให้พวกกูหน่อย”
หมับ!
“ไข่ไอ้เทาใหญ่กว่า อีอี้ไม่ต้องจับกูก็รู้ว่ามึงแต้บอยู่ แค่นี้ช้ะ กูไปนะ”จงอินปล่อยของกลางในมือให้เป็นอิสระแต่ยังไม่วายบีบเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว อืม เห็นหน้าเหมือนเจ๊กแบบนี้พ่อให้มาเยอะเหมือนกันนี่หว่า แต่ก็นะ ... สู้กระบอกข้าวหลามของนีนี่ไม่ได้หรอก ฮริ้ง เดินไปไหนมาไหนนี่หม่อมแม่เป็นห่วงมากนะ กลัวโดนตำรวจจับข้อหาพกขีปณาวุธง่ะ
“กูหมายถึงไข่ปลาหมึกครับอีเห็บหมา ขอบคุณมึงมากนะที่ไม่บีบไข่กูอีกคน”
“อ้าวเหรอ ท่ดๆ”คนผิวเข้มเอื้อมมือไปตบลงบนเป้ากางเกงของจื่อเทาอีกครั้งเป็นการขอโทษเจ้างูน้อยที่น่าเอ็นดู เมื่อกี้พ่อตีแรงไปเหรอลูก นอนเหี่ยวเชียว สงสัยคอหักตายไปซะแล้ว งืมๆ ...
ร่างสูงโปร่งของเจ๊กเมาหล่อฮั้งก๊วยกระโดดไปหลบอยู่หลังแม่ค้าที่ยืนหาจังหวะจะเอานมหนีบหน้าหล่อๆของเจ้าหนุ่มพวกนี้ซะหน่อย หน็อย มายืนบังร้านกันตั้งนาน ถ้าไม่ติดว่าซื้อไปกินนะ แม่จะกระโดดเอาเหนียงฟาดให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร หึ!
“โอเค ไม้นี้ดูน่าขบเคี้ยวกว่า ปิ้งโลด กูไปแระ บุย”พูดจบก็เดินออกไปปล่อยให้ทั้งอี้ชิงและจื่อเทายืนรอไข่กันต่อไป ... ไม่นานของทั้งหมดก็ถูกหั่นเป็นชิ้นๆพอดีคำราดน้ำจิ้มเปรึ้ยวหวานน่าแดก คยองซูที่เป็นแบ็คกราวอยู่ข้างเตาสูดน้ำลายเป็นรอบที่ร้อยตั้งฟังพวกมันคุยกัน รูจมูกขยายออกกว้างแทบจะสูดปลาหมึกติดเข้าไปด้วยหนึ่งตัว ... คือคยองซูก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องพิสวาทในตัวพี่หมึกขนาดนี้ รู้แต่ว่าอยากแดกแต่ไม่มีตังค์
“นี่เห็นว่าคนกันเองนะคยองซู นางฟ้าอี้ชิงจะให้แดกไข่ชิ้นนึงนะจ้ะ แดกเนื้อปลาหมึกมิดั้ย เดี๋ยวไอ้หมาอ้วนมันตามมานั่งทับไส้แตกฮร่ะ”คนตัวขาวจีบปากจีบคอพูดพลางจิ้มของกลางขึ้นมาหนึ่งชิ้นท่ามกลางดวงตาวิบวับเป็นประกายของคนกำลังจะได้แดก ริมฝีปากรูปหัวใจอ้ากว้าง ขยายขากรรไกรเต็มที่จนแทบแดกหัวอี้ชิงที่ยืนกระมิดกระเมี้ยนค่อยๆป้อนไข่ปลาหมึกให้ประหนึ่งป้อนขนมปังปลาสวายวัดปากช่องผู้หิวโหย ...
“งั่มๆๆๆ”ร่างเล็กเคี้ยวหนุบหนับก่อนที่หางตาจะมองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังเดินมาทางนี้ด้วยใบหน้าบึ้งตึง มือเรียวยื่นกล่องโฟมเล็กๆบรรจุขนมหวานที่เรียกว่าไอติมทอดราดช็อกโกแล็ตและนมข้นแบบล้นถ้วยมายื่นให้ก่อนพูดเสียงห้วน
“กูบอกว่าอย่ากินทำไมไม่ฟังกูบ้าง ไอ้จิ๋ว”
“เห่ย มึงใจเย็นแบค กูให้มันแดกไข่ มึงวางใจได้”แบคฮยอนขมวดคิ้วมุ่น เมื่อกี้ยอมรับว่าหงุดหงิดที่ไอ้จิ๋วมันดื้อ ไม่เคยยอมฟังอะไรเลย เอาแต่ใจตัวเองก็ที่หนึ่ง แต่พอคิดไปคิดมาเกิดมันไปฟ้องแม่ว่าเขาแกล้งมันจะโดนบ่นหูชาอีก เลยเดินย้อนกลับไปซื้อไอติมทอด ราดช็อกโกแล็ตกับนมข้นที่ทางร้านวางไว้ให้ราดฟรีจนแม่ค้าถามว่า “เอากลับไปราดต่อที่บ้านมั้ยลูก” เสร็จแล้วนั่นแหละถึงได้เดินมาเจอช็อตที่ไอ้จิ๋วกำลังเสร็จสมอารมณ์หมายพอดี ... ว่าจะหันไปด่าแต่ภาพที่ไอ้ตัวเล็กมันจ้องหน้า ตาแป๋วแหวว ปากเคี้ยวหงุบๆ แก้มตุ่ยเล่นเอาด่าไม่ลง ...
“มึงได้แดกปลาหมึกแล้ว งั้นไอติมทอดนี่กูแดกเองแล้วกัน”ไอ้ตี๋หล่อโบกมือลาอี้ชิงกับจื่อเทาอีกครั้งก่อนจะเดินนำออกมา คยองซูรีบตามไปติดๆก่อนคว้าเจ้ากล่องโฟมมาถือไว้ ดวงหน้าที่เหมือนเด็กน้อยหวงของนั้นทำให้แบคฮยอนลอบยิ้มกับตัวเอง
“มึงซื้อมาให้กูก็ต้องเป็นของกูดิ มึงอ่ะไม่ต้องแดกเลย ไอ้อ้วน”
“เอ้า ด่ากูอีกวุ้ย”
คยองซูค่อยๆละเลียดชิมไอติมทอดทีละนิดด้วยรอยยิ้มกว้าง รู้สึกหัวใจพองฟูเพราะอย่างน้อยไอ้ตี๋มันก็ยังอุตส่าห์กลับมาง้อ ถึงมันจะไม่ได้พูดตรงๆก็เหอะ แถมไส้ข้างในของไอติมก็เป็นรสช็อกโกแล็ตชิบที่เขาชอบอีกต่างหาก ...
เดินไปกินไปยังไม่ถึงครึ่ง ไอ้คนข้างๆก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้พลางอ้าปากให้ คยองซูก็ได้ทำหน้างงกลับไปและก็ได้คำตอบมาเป็นการพยักเพยิดไปทางขนมที่ตัวเองกำลังถือมาแทน มือเล็กจึงจัดการตักคำใหญ่ๆยัดใส่ปากมันไปก่อนยิ้มตาหยี ... ไอ้อ้วนมันไม่ค่อยชอบของหวานแต่ทุกครั้งที่เขากินมันก็จะมาขอแจมด้วยนิดๆหน่อยๆ มันบอกว่าเห็นเขากินดูน่าอร่อย ... กูรู้นะว่ากูน่ารัก แต่มึงอย่าแสดงออกชัดเจนอย่างงี้ดิวะ เดี๋ยวก็ได้เมียไม่รู้ตัวหรอก งึ่ย
“หวานชิบหาย แดกเข้าไปได้ไงวะ”คนตัวสูงกว่าทำหน้าเบ้ บ่นงึมงำๆอยู่คนเดียวจนกระทั่งถึงบ้าน ระหว่างทางบทสนทนาอาจจะไม่มากแต่การที่เราอยู่กับใครที่เรารู้สึกสบายใจ ต่อให้ไร้ซึ่งคำพูดใดๆก็ไม่มีความอึดอัดเกิดอยู่ดี ... ทั้งแบคฮยอนและคยองซูต่างก็คิดแบบนั้นจึงไม่มีใครพูดอะไรออกมา ปล่อยให้สายตาทำหน้าที่ของมันเงียบๆก็พอ
เย็นวันนี้แม่ของคยองซูไม่อยู่เพราะติดสัมมนาต่างจังหวัดซึ่งเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งตั้งแต่ที่คุณพ่อเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ภาระทั้งหมดจึงต้องตกเป็นของผู้เป็นแม่แต่โชคดีที่แม่ของแบคฮยอนและคยองซูเป็นเพื่อนสนิทกันแถมยังอยู่บ้านติดกันอีกด้วย จึงได้ทำการฝากฝังลูกชายที่น่ารักไว้กับบ้านข้างๆเป็นที่เรียบร้อย
“แม่ แบคไปนอนเป็นเพื่อนจิ๋วนะ อย่าลืมล็อคบ้านนะแม่”ตี๋หล่อตะโกนบอกคุณแม่คนสวยที่นั่งดูข่าวภาคค่ำอยู่ในห้องนั่งเล่นหลังจากกินข้าวเย็นกันเสร็จเรียบร้อย ร่างโปร่งเดินดุ่มๆไปบ้านข้างๆก่อนจะล็อคประตูให้เรียบร้อย ขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง เปิดประตูไม้ที่หน้าห้องมีตัวการ์ตูนนกเพนกวินโพะโรโระแขวนอยู่แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มๆอย่างเหนื่อยอ่อน
“อ้วน!! ยังไม่อาบน้ำขึ้นที่นอนได้ไง ไปอาบเดี๋ยวนี้เลย”เจ้าของบ้านตาโตในชุดนอนกางเกงขาสั้นลายจุดสีขาวดำเต็มยศที่นั่งทำการบ้านอยู่เอามือดันหัวกลมๆของอีกฝ่ายอย่างรังเกียจ หัวมันแผล็บอย่างกับใช้น้ำมันไดเกียวแล้วยังจะกล้านอนอีกเนอะ เตียงกูเปื้อนหมด
ภายในห้องนอนของคยองซูถูกตกแต่งเรียบๆตามนิสัยคนอยู่แต่กลับมีตุ๊กตาวางเรียงอยู่เต็มหัวเตียง ... ไม่อยากจะเมาท์ ก็แบบคนมันไม่ค่อยฮอทเท่าไหร่อ่ะนะ หนุ่มๆไม่เคยขาดมือเลอ กลุ้มใจจุงส์
“ทำไม รังเกียจกูอ่อ”แบคฮยอนยกหัวไปทิ้งลงบนหน้าตักเล็กอย่างจงใจแกล้ง ถูไถไปมาให้เชื้อราบนหนังศีรษะออสโมซิสผ่านผิวหนังไอ้จิ๋ว เล่นเอาคนถูกแกล้งดิ้นพล่านเพราะจั้กจี้ก่อนจะชะงักค้างเมื่ออีกคนเอาจมูกไปแปะบนผิวเนื้อนุ่มนิ่มบริเวณขาอ่อน มึงอย่าปล้ำกูนะแบค กูยังมิพร้อม *เตรียมหยิบเควายบนลิ้นชักหัวเตียง*
“หอม”แค่คำเดียวก็สยบคยองซูได้อยู่หมัด ดวงหน้าเล็กขึ้นสีแดงก่ำไปถึงใบหู รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดอยู่ตรงต้นขาแต่กลับไม่กล้ากระตุกกระติกไปไหนแม้ความจริงแล้วจะยันมันกลิ้งตกเตียงไปเลยก็ยังได้
“ไขมันมึงเยอะนะจิ๋ว”
“...”
“แต่ไม่ต้องลดหรอก นุ่มดี”แบคฮยอนพูดขึ้นลอยๆขณะนอนหนุนหน้าตักนิ่มพลางเช็คไอจีในโทรศัพท์มือถือไปด้วยปล่อยให้ไอ้คนคิดไม่ซื่อนั่งฟินอยู่เงียบๆ ถ้าไม่เกรงใจกูจิกหมอยขาดกระจุยแล้วนะเนี่ย
“จิ๋วๆ มึงว่าพี่คนนี้น่ารักป้ะ”
“ไหนๆ”
ภาพหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏหราในจอมือถือ คยองซูไม่ได้วิพากษ์วิจารณ์อะไรถึงหน้าตาของเธอแต่แค่เห็นไอ้อ้วนมันจ้องรูปพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็อดอิจฉาไม่ได้ ตั้งแต่อยู่กับมันมามันไม่เคยชมว่าน่ารักซักครั้งเลยนี่นา ...
... ชมคนอื่นต่อหน้าเมีย(มโน)มันบาปนะอ้วน
นั่งให้ไอ้หมาอ้วนมันซุกๆอยู่ได้ซักพัก คยองซูก็เริ่มจะตาปรือ อ้าปากหาวหวอดๆก่อนจะได้ตาสว่างอีกครั้งเพราะคำพูดต่อมาของคนที่ตัวเองแอบรักมากว่าครึ่งชีวิต
“จิ๋ว! ครูเพิ่งไลน์มาบอกว่ากูได้ร้องเพลงคู่กับสาวเว้ย”
“... ใครอ่ะ”
ปกติแล้วคยองซูและแบคฮยอนมักจะได้รับเลือกให้ขึ้นไปร้องเพลงคู่กันในงานโรงเรียนเสมอจนคนแทบจำหน้าได้กันหมด ... แต่ปีนี้เขากลับต้องมานั่งฟังมันร้องเพลงกับคนอื่น ...จะทนได้มั้ยเนี่ย แค่คิดก็เจ็บละ ...
.
.
“ก็พี่แทยอนไง คนที่กูเอารูปให้มึงดูเมื่อกี้อ่ะ”
“... อ๋อ”
.
.
“คอยดูนะจิ๋ว กูจะจีบพี่เขามาเป็นแฟนให้ได้เลย”
... เฮ้อ
... เอาที่มึงสบายใจนะอ้วน
“... อือ โชคดีนะมึง”
.
.
... แต่ช่วยไปรักกันไกลๆส้นตีนกูหน่อยนะ
TBC.
คยองเจ็บมากมั้ยลูก “จิกหมอยขาดกระจุย” ไม่ได้พิมพ์ผิดนะ ตั้งใจ ฮา ... ก็ดราม่ากันไปแต่นี่มันเบบี๋ ยังมีต่อมากกว่านี้ ... คิดว่าคู่นี้จังไรน้อยสุดในเรื่องแล้วล่ะ สถานีต่อไปเป็นคิวของคริสยอลและไคฮุนนะแจ้ะ ส่วนนุ้งเทากับแพรี่อี้ เนื้อคู่กำลังจะเกิด อิอิ
*** แทยอนไม่ใช่นางร้ายหรือตัวอิจฉาแต่เป็นตัวละครสำคัญที่จะทำให้แบคโด้รู้ใจตัวเองซักทีค่ะ อยากให้ทุกคนลองเปิดกว้างๆนะคะ เรารู้ว่าแม่ยกแบคโด้ทุกคนสวยและจิตใจที่สุดเยย***
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นท์และแท็ก อ่านละขำตดเล็ดเลย ฮ่าๆ รักทุกคนฮับ *จับเด้า*
แฟนคลับครบ 100 คนแล้ว เฮ้!!!
ยังไงก็ฝากเม้นท์ + แท็ก #จรกต ด้วยน้า บุยๆ
ความคิดเห็น