คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จังรี่สไตล์ : 00 'เปิดตัวแก๊งค์จังรี่'
“พวกมึง ... กูว่ากูกำลังแย่ว่ะ ... “
คิมจงอินเปิดประเด็นขึ้นกลางวงสนทนาในช่วงพักกลางวันของเด็ก ม.5 อย่างเคร่งเครียด ... นี่จริงจังมากนะเฮ้ย เพื่อนๆอย่าเพิ่งรีบแดกข้าวก่อนดิ เงยเหง้าหน้าของพวกมึงขึ้นมาฟังกูก่อนครัช
“เฮี่ยร้ะ?”ยังดีที่มีไอ้แบคหันมาถามด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ว่ากูจะม้วนหน้า ม้วนหลังอ่านแม่งก็ไม่ได้แสดงถึงความเป็นห่วงอ่ะแกร พอเหอะๆ กูเริ่มกับตัวเองละ เออ .. แม่งเษือกเอาข้าวมันไก่เละๆปนน้ำลายมาละเลงหน้ากูเป็นหย่อมๆด้วยไง คิวท์ชิเหย (╬ﾟ◥益◤ﾟ)
จงอินพยายามรวบรวมสติหลังจากปาดเศษอาหารออกจากใบหน้าหล่อเหลาและสีผิวที่ดำมะเมื่อมจนเกือบมองไม่เห็นไม่ที่มืดแล้วจัดการตบหนังหัวของแบคฮยอนไปหนึ่งทีเน้นๆเอาให้ถึงกับหน้าสั่นโดยไม่ต้องพึ่งไวเบรเตอร์กันเลยทีเดียว “นี่กูเป็นหัวหน้ากลุ่มคนจังไรทำอะไรก็จังรี่เลยนะ พวกมึงไม่คิดจะสนใจกูหน่อยอ่อ ... ฮึก ใจร้าย .... ฮึก นีนี่จะงอน โป้งเพื่อนๆทุกคนเลย (・´з`・)”
เพื่อนๆกลุ่มจังรี่ฯ(กูขอใส่ ฯ ชื่อกลุ่มแม่งยาวชิเหย แฮ่กๆ)เหลือบตามองเห็บหมาที่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นฮักๆหน้าบิดหน้าเบี้ยวเหมือนโดนบังคับให้แดกน้ำมะเขือเทศดอยคำ ใครยังไม่เคยแดกต้องไปลองนะพวกมึงแม่งเด็ดจริง อึกเดียวเอาอยู่ ก้มหน้าลงแดกข้าวต่อเงียบๆมีแต่จื่อเทาคนซื่อบื้อที่ชะงักช้อนในมือแล้วจ้องมองเพื่อนตัวดำอย่างอาทร ... “จงอินเป็นอะไรครับ”
... โอ้มายจื่อเทา *เอามือทาบอก* น้ำตาจงอินไหลปริ่มจากขอบตาผ่านข้างแก้มลงไปจรดร่องนมจนเสื้อนักเรียนเปียกชุ่มเป็นด่างดวง ... แป๊ปนึงนะนี่มึงร้องไห้หรือท่อประปาแตกครัช กลีบปากหนาประหนึ่งบรรพบุรุษชาวดราวิเดียนดูดขี้กลากบนผิวแก้มสีเขียวคล้ำของเพื่อนผู้แสนดีแรงๆ
เด็กหนุ่มผิวคล้ำปรับสีหน้าให้ดีขึ้นนิดหน่อยเมื่อทุกคนเริ่มหันมาสนใจก่อนหันหลังไปยิ้มแบบเด็กแดกแยม (แม่คะ ทาแยมอีกเยอะๆสิคะ หนูชอบ แฮ่ๆ *´∀`)*´∀`)´∀`)*´∀`) ) สุดท้ายพวกมึงก็ขี้เษือกกันเหมือนเดิมแต่มันก็เป็นสไตล์ของกลุ่มจังรี่อ่ะนะที่พอได้เวลาแดกข้าว มานั่งครบองค์ประชุมจงอิน จื่อเทา อี้ชิง ชานยอล แบคฮยอนกันเมื่อไหร่แม่งก็สรรหาเรื่องมาเมาท์ได้หมด เรื่องที่จงอินมันแอบกิ๊กอยู่กับคนส่งน้ำแข็งที่โรงเรียนนี่อย่าให้แซบ เดี๋ยวยาวๆ
“คือกูรู้สึกว่ามีบางอย่างในร่างกายมันผิดปกติง่ะ”
“ง่ะที่หน้ามึงสิ คิดว่าแบ๊วมากหรืม”คนถูกขัดจังหวะหันมามอบลูกตบหน้าสั่นให้อีกซักรอบก่อนจะกระแอมไอ ทำหน้าขึงขังราวกับเรื่องที่จะพูดนั้นสำคัญระดับชาติ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มือของใครซักคนนะโต๊ะยื่นมาคว้าหมับเข้าที่จู๋อันเป็นที่รักซึ่งนอนสงบนิ่งอยู่ใต้กางเกงนักเรียน (อย่าบอกใครว่ากูไม่ซักกางเกงในจนไม่มีใส่มาโรงเรียน งืมๆ รู้สึกโหวงเหวงจัง อยากได้คนมาช่วยพยุงไข่)
“จับจู๋กูคือร้ะ”
“เห็นมึงบอกว่าผิดปกติ กูเลยนึกว่ามึงมีจิ๋ม”ชานยอลฉีกยิ้มกว้างสามารถมองเห็นฟันเป็นประกายเงางามอยู่ภายในช่องปากครบทั้ง 32 ซี่ก่อนละมือออกจากเป้ากางเกงของจงอินเพื่อนเลิฟแล้วหันกลับไปแดกข้าวไข่เจียวเบค่อนชีสเพิ่มไก่ย่าง 2 ไม้ราคา 45 บาทหน้าตาเฉย
“ตกลงมึงเป็นไร”อี้ชิงที่ดูมีสติที่สุดในกลุ่มเริ่มทนไม่ไหวเมื่อเห็นพวกจังไรเอาแต่เล่นอยู่ได้ รู้มั้ยว่ามันเสียเวลาชิงจะเล่นบีทอคล์ ชิงจะเอาผู้ชาย จะอาวๆๆๆ แต่ชิงก็อยากเษือกง่ะ เอาไงดีอ่ะแกร เลือกไม่ถูกงืมๆ
“กู ... กูฆี่เป็นเลือดว่ะ กูจะตายป่ะวะ ตอนกูฆี่เสร็จแล้วกำลังจะบิ๊กคลีนนิ่งกูเหลือบไปเห็นพอดี แดงฉานอย่างกะก๊อกแตกเลยมึง”พูดจบก็หันไปซบไหล่จื่อเทาที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำหน้าเหมือนเห็บหมาผู้เศร้าสร้อยเรียกคะแนนความสงสาร
“เฮ้ย นี่มันร้ายแรงแล้วนะเว้ย เดี๋ยวกูขอเสิร์ชแป๊ป อาการมึงเป็นไงมั่งนะ”เพื่อนหูกางควักโทรศัพท์มือถือรุ่นอาม่าแอดวานซ์สามารถเชื่อมต่อ 100G ได้ เน็ตไวยิ่งกว่าซุปเปอร์โซนิคผสมโร๊ดรันเนอร์ จิ้มไอคอนจึ้กๆกวาดตาโตๆอ่านข้อความในนั้นแล้วยื่นให้จงอินดู “เขาบอกว่าอาจจะเป็นมะเร็งลำไส้ ถึงตายเลยนะเว้ย”
“เฮี่ยละ ...”จงอินอยากจะลมจับ หม่อมแม่อย่าลืมทำบุญไปให้อินนี่ทุกวันด้วยนะคะ แล้วก็เพื่อนๆทุกคน ถึงพวกมึงจะจังรี่มากแต่กูก็เกลียดพวกมึงมากนะ ฮรึก ... ฝากลูกเมียข้าด้วย *ฮาราคีรีตัวเอง*
“กูว่ามึงไปหาหมอเหอะว่ะ พวกกูเป็นห่วง”โอเคซึ้ง ... นานๆทีแบคฮยอนแม่งจะเป็นห่วงกูซักครั้ง ซาบซึ้งจนเหงื่อไหลซึมถึงร่องตูดจนต้องกระพือเสื้อระบายความร้อน อาห์
“หืม วันนี้เปรี้ยวนะจงอิน”จู่ๆจื่อเทาที่นั่งอยู่ข้างๆก็โพล่งออกมาพลางทำหน้าพะอืดพะอม เฮ้ย ... รู้ได้ไงอ่ะว่าอินนี่แอบโป๊ะแป้งทเวลพลัสมิราเคิลบีบีพาวเดอร์ที่แพนเค้กออนนี่เป็นพรีเซนเตอร์แล้วก็แต้มอุทัยทิพย์สีส้มนิดหน่อยอ่ะ แบบว่าใสๆ ฮริ้ง ≧▽≦ ♡
“ข่นบว้า อย่ามาเต๊าะดิ เขิลๆ”
.
.
.
“เปล่า เราหมายถึงกลิ่นตัว ...”
แพนด้าตัวสูงใช้นิ้วหนีบจมูกไว้แน่นจนใบหน้าเริ่มขึ้นสีเขียวคล้ำ ... โห เมื่อกี้ได้กลิ่นแล้วขมคอเลยครับ น้ำตาแทบไหลเป็นสายมาประจบกันที่ร่องนมเป็นแม่น้ำสายใหม่ เปรี้ยวเหลือทน ไว้วันหลังจะซื้อแป้งตราเต่าเหยียบโลกกับสารส้มไว้ใช้โมดิฟายกลิ่นนะจงอิน
“เอางี้ วันเสาร์นี้พวกแกรไปโรงบาลเป็นเพื่อนกูนะ โอเครนะคะเจอกันซักแป๊ปนุงส์”
.
.
.
ณ โรงพยาบาลสัพเพ สัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ... (ต่อเองนะกูขี้เกียจพิมพ์ แฮ่กๆ)
เมื่ออรุณเบิกฟ้านกกาโบยบิน จงอินและเดอะแก๊งค์อีก 4 คนมายืนแสลนหน้ากันในชุดไปรเวทตามสไตล์ใครสไตล์มัน ขนาดจงอินหล่อสุดๆแต่ยังคงคอนเซปต์เปรี้ยวไว้ไม่เปลี่ยนด้วยเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีแดงแรงฤทธิ์มองเผินๆเหมือนคนตัดอ้อย คู่กับกางเกงเข่าขาดที่ใส่แล้วไม่ซักจนตั้งได้แล้ว ... เฮ้ย ก็เข้าใจวัยรุ่นหน่อยเด่ เกงยีนส์ซักบ่อยๆสีมันซีดนะเว้ยเข้าใจป่ะ พวกมึงต้องจำไว้ด้วยนะเด็กๆเวลาซักผ้าจะได้มีความรู้ไว้โชว์ภูมิกับชาวบ้านเขาบ้าง
“มึงนัดหมอไว้ยังอ่ะจงอิน”อี้ชิงเอ่ยถามขณะหัวเราะอะคริกอะครักคิกคิกสะระณังขณะเล่นอินสตาแกรมดูรูปหนุ่มๆน่าฟัดที่เข้ามาฟอลโล่ แอร้ย สนุกจังเลย สนุกจังเลย อุต้ะ คนนี้ก็หล่อง่ะ ไลค์ไว้ไม่เสียหายหรอกเนอะ ฮริ้ง ~ ε(◕‿◕✿ฺ)з
“ยังว่ะ เดี๋ยวเข้าไปจองคิวแป๊ปส์”ร่างหนาก้าวเท้าในรองเท้าผ้าใบขาดๆนิ้วหัวแม่โป้งตีนอันปราศจากถุงเท้าโผล่ออกมารับลมโกรก(คือมึงอยู่ในโรงพยาบาล ลมโกรกเฮี่ยร้ะ)ไปที่เคานท์เตอร์สีขาวสะอาดตาหลังจากทำการเคลื่อนไพร่พลมายังล็อบบี้ เมื่อได้พบนางพยาบาลสาวทรงโตก็ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้แตะที่หัวคิ้ว ยืนพ้อยท์ขาไขว้กันในท่านายแบบนิตยสารโว้คค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปสบสายตากับหญิงสาว ในวินาทีนั้น ... จงอินก็เกิดความรู้สึกบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในหัวใจ
... ทำไมกูหล่อชิเหยอย่างงี้ง่ะ แอร้ยๆ น้องนีนี่เขินจรุงเบย (✿◡‿◡ฺ)
“มาติดต่อเรื่องอะไรคะ”เสียงหวานที่มาพร้อมกับหน้าอกหน้าใจอันล้นทะลักทำให้จงอินกระตุกยิ้มหื่น จ้องมองซาลาเปาขาวอวบ 2 ลูกไม่วางตา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระเส่า อาห์ ... น้องอินนี่หิวนมจังฮับป๋ม พี่ฉาว งิ้งๆ
“... แผนกตรวจภายในอยู่ชั้น 4 นะคะ ... แต่ถ้าแผนกตรวจสรีระเชิญที่โกลเด้นเพลส ชั้น 3 ถัดจากที่นี่ไป 3 ซอยอ่ะค่ะ ...”
“หือ?”ร่างดำเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อจู่ๆพี่สาวพยาบาลคนจ๋วยก็พูดขึ้นลอยๆ แน้ ... มีการเล่นหูเล่นตา เดี๋ยวเจอท่ายากนะเฮ้ย ระดับหัวหน้ากลุ่มคนจังไรทำอะไรก็จังรี่เลยนะ อย่างงี้มันต้องจัดให้ฟ้าเหลืองครัช งานกวางเหลียวหลัง ไถนา มิชชั่นนารีต้องมา!
ความจริงก็อยากจะสานต่อให้อะไรๆมันเข้าที่เข้าทางแต่พวกมึงต้องเข้าใจนะ ว่าเรื่องฆี่ต้องสำคัญกว่าเรื่องเด้าส์เพราะฉะนั้นจงอินจึงเลื่อนมือไปตบเบาๆบนเป้ากางเกงที่ตุงออกมาพลางพูดปลอบใจน้องชายตัวโตงึมงำๆ เออ เดี๋ยวกูหาแม่ให้มึงเอง วันนี้อดไปก่อน เกิดปวดฆี่ตอนเยขึ้นมา ยิ่งท้องผูกแบบนี้เข้าไปฆี่เลือดคงสาดกระจายคาห้องน้ำกลายเป็นฟิคสยองขวัญเลยนะครัช ถถถถ
“ไปนั่งรอก่อนนะคะ เดี๋ยวถึงคิวเมื่อไหร่ค่อยตามเจ้าหน้าที่ไปพบคุณหมอค่ะ”มือนุ่มนิ่มแตะลงเบาๆที่หลังมือสีแทนเล่นเอาร่างดำเสียววาบตั้งแต่ปลายนิ้วไปถึงพวกไข่ ไม่ใช่ไรนะ คือตอนนี้เริ่มปวดตดง่ะ ทำไงดีวะ เดี๋ยวค่อยเข้าไปปล่อยในห้องน้ำแล้วกัน ปล่อยระเบิดปรมาณูตรงนี้คงได้มีโศกนาฏกรรมสังหารหมู่ด้วยการรมตดเกิดขึ้นมันจะไม่งามนะคะเด็กๆ
จงอินเดินกลับไปที่ล็อบบี้เพื่อรวมตัวกับเดอะแก๊งค์ทั้งสี่ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาจิ้มมือถืออยู่ เห็นอี้ชิงเอาแต่เขย่าเช็คๆอยู่ได้ มึงคิดว่ามือถือเป็นโคอาล่ามาร์ชหรืม เขย่าจั๊ง ว่าแล้วก็หย่อนตูดลงนั่งบนเบาะโซฟานุ่มๆอบอุ่นผิวตูดดีเหลือเกิน อาห์ ฟินจนหัวนมตั้งแระ คริๆ
“หมายเลข 69 เชิญที่ห้องตรวจหมายเลข 12 ค่ะ”
ตูดยังไม่ทันร้อน เสียงใสๆของโอเปอร์เรเตอร์ก็ดังขึ้นเป็นสัญญานว่าถึงคิวแล้ว คนป่วยจึงลุกจากโซฟาไปยืนพอยท์ขาและโบกมือประหนึ่งมิสโคเรีย ต้องโบกช้าๆนะพวกมึง โบกแรงเดี๋ยวหน้าสั่น ไม่สวย ไม่ดีงาม ทุกคนดูนีนี่ไว้เป็นตัวอย่างนะ ฮริ้ง
“นีนี่ไปก่อนนะหนุ่มๆ นั่งรอกันดีๆอย่าซนนะคร๊ะ”
“เออ อย่าลุคไลค์เลิฟพอเธอเข้ามาเป็นอันต้องจับกระดอกับหมอเขามากนักนะ เดี๋ยวเขาวางยามึง ยิ่งแรดๆอยู่”
“คร้า ไปแระ บุยๆ”
ร่างดำเดินอย่างตรงไปข้างหน้าอย่างมาดมั่นด้วยท่วงท่าเสต็ปการไขว้ขาอันโดดเด่น พวกมึงไม่เคยลอง? ไปลองซะนะ หาที่กว้างๆแล้วเดินไขว้ขาอ่ะมึง บิดตูดเยอะๆ ฟีลเหมือนปารีสแฟชั่นวีคมาก มั่นมาก ฟินมาก โอเครปร้ะ เดินไปหวิดจะขาพันกันหน้าทิ่มไปหลายรอบก็มาถึงห้องตรวจซักที มือหนาบิดลูกบิดแล้วค่อยๆแทรกตัวเข้าไปพร้อมกับขนแขนและขนขาที่ลุกชันเป็นตะปุ่มตะป่ำ
... อูย ทำไมห้องตรวจทุกโรงบาลแม่งต้องเปิดแอร์แรงๆวะ ดูดิ๊ขนกูลุกไปถึงจู๋แระ ไม่ทราบว่าหมอแม่งเป็นร่างอวตารเพนกวินจักรพรรดิ์หรือไง นั่งเตี้ย ทำหน้าตาหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยมเชียว …
“สวัสดีครับ ... คุณคิมจงอิน วันนี้เป็นอะไรมาครับ”คุณหมอหนุ่มหน้าตาคล้ายไดโนเสาร์พูดกับเขาเสียงนุ่มประหนึ่งผ้าอนามันลอริเอะอะโวยวาย ความจริงหมอก็หล่อใช้ได้อ่ะ แต่โหนกของหมอมันสร้างความข้องใจให้จงอินอย่างมาก เออ ช่างมันเหอะ กูเข้ามาให้หมอถามเรื่องฆี่ กูก็ควรจะเข้าเรื่องได้ละ พวกมึงนี่ชอบชวนกูนอกเรื่องอยู่เรื่อย ... (ใครชวนมึง?)
“คือผมฆี่เป็นเลือดน่ะครับ ผมจะตายป่ะครับหมอ”จงอินเอ่ยเสียงเศร้าสลด ควักผ้าเช็ดหน้าสีเหลืองขึ้นมาซับน้ำตาที่ไหลปริ่มเบาๆ ส่งเสียงสะอึกสะอื้นเป็นลูกคอ
“ไม่ตายหรอกครับ ถ้าอย่างนั้นหมอขอตรวจดูก่อนนะครับ เชิญถอดกางเกงแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงได้เลยครับ”
... อุ้ต้ะ หมออ่ะ ข่นบว้า อยู่ดีๆก็มาบอกให้ถอดกางเกง หม่อมแม่สอนน้องนีนี่มานะว่าให้รักนวลสงวนตัว ... แต่ว่าก็ได้ น้องนีนี่จะยอมเพื่อการฆี่ที่ราบรื่นขึ้น นีนี่จะสู้นะคะหม่อมแม่ .... ว่าแล้วก็เดินปลดกระดุมกางเกงไปถึงเตียงแล้วจัดการรูดลงมาทีเดียวถึงข้อเท้า กระโดดลงไปนอนคว่ำหน้าบนเตียงเกร๋ๆ พอหันไปอีกทีก็เจอคุณหมอยืนทำหน้าพะอืดพะอมอยู่ที่เดิม
“come in ครับ doctor ผมพร้อมแล้ว อาห์”
หมอหนุ่มกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากกับภาพตรงหน้าที่จะตราตรึงในความทรงจำของเขาตลอดกาล ... กางเกงในจีสตรีงแบบเส้นเดียวสุดรัดรึงหายลับเข้าไปในร่องตูดสีน้ำผึ้ง บั้นท้ายเนื้อแน่น กล้ามต้นขาเป็นมัด เซ็กซี่ ขยี้ใจเหลือเกิน หมอทนไม่ไหวแล้วครับ ... หมอขมคอมาก
“หมอเป็นไรป่ะครับ หน้าซีดๆ”ยังไม่ทันที่จงอินจะพลิกตัวขึ้นมาจากเตียง คุณหมอโหนกไดโนเสาร์ก็รีบวิ่งมากดเขาไว้บนเตียงตรวจเหมือนเดิม ... หมอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะได้เห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น ... ข้างหลังยังสยิวขนาดนั้นแล้วข้างหน้านี่หมอไม่ต้องใช้โต๊ะเอกสารเป็นที่รองอ้วกเลยเหรอครับ ... เจ้ากรรมนายเวรอโหสิให้หมอด้วยนะครับ ไม่รู้ทำบาปทำกรรมอะไรไว้ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ หมอผิดไปแล้ว ;______;
“ปะ ... เปล่าครับ เดี๋ยวรอหมอก่อนนะครับ ขอหมอหยิบอุปกรณ์ซักครู่ อย่าลุกขึ้นมานะครับ”น้ำเสียงสั่นๆนั้นไม่ได้ทำให้จงอินรู้สึกรู้สาแต่อย่างใด นอนคว่ำผึ่งตูดกับลมแอร์เย็นๆ สบายอุรา ... คือกูอยากจะบอกไงว่าเวลาหมอเขาบอกให้ถอดกางเกงอ่ะ พวกมึงถอดกันแค่เปิดตูดแล้วค้างไว้ตรงสะโพกพอ มึงอย่าทำเหมือนมันเข้าใจป่ะ แม่งขมคอ ไอ่ซัซ
ไม่นานคุณหมอก็เริ่มทำการตรวจหลังจากวิ่งไปสวดมนต์สงบจิตสงบใจอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อมีพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์มาอยู่จิตใจอะไรๆก็เหมือนจะดีขึ้น โอเค หมอจะมองก้นของคนไข้เป็นแค่ก้อนหยุ่นๆดำๆก้อนนึง ไม่อะไรน่ารังเกียจเล้ย ... (ออกจะเนียนนุ่มนะหมอ ลองเอาแก้มแนบแบบในโฆษณาแป้งเด็กแคร์ดูดิ / น้องนีนี่)
ก๊อกๆ
“ขออนุญาตินะครับอาจาร์ยหมอ คือพวกผมมาศึกษางานตามตารางนัดหมายครับ สะดวกตอนนี้เลยรึเปล่าครับ”
หืม?
ห้องที่ควรจะมีหมอกับจงอินที่นอนเปลือยตูดอยู่ถูกเปิดออกพร้อมกับนักศึกษาแพทย์คนหนึ่งที่เยี่ยมหน้าเข้ามาพูด พอได้รับคำอนุญาติโดยการพยักหน้าส่งๆของคุณหมอก็มีนักศึกษาแพทย์คนอื่นๆทยอยกันเข้ามายืนออกันรอบเตียง ... โอ้มายจีซัส ... หม่อมแม่คะ น้องนีนี่จะเป็นลม น้องจะโดนรุมโทรมมั้ย พวกพี่เขาจ้องบั้นท้ายเนียนๆของหนูเขม็งเลยอ่ะคร่ะ ... อ๊า คุณหมออย่าใจร้อนซี่ อยู่ดีๆก็มาแหวกกันแบบนี้ หนูใจบ่ดี เฮ้อ ผู้บ่าวสมัยนี้ไฟแรงคักๆ
“ถ้าคิดจะเข้ามาศึกษาก็ตั้งใจกันด้วยนะครับ ชั่วโมงหน้าผมจะควิซพวกคุณเพื่อวัดความเข้าใจอีกที”ร่างที่ยืนทอดเงาดำทมึนมาที่ร่างกายอันบอบบางของเขาหันไปพูดกับฝูงชนนับสิบคนตรงหน้า สายตาทุกคู่จ้องเขม็งตรงไปยังแก้มก้นอวบอิ่มสีน้ำผึ้งงอนงามที่แม่ให้มาแทบไม่กระพริบตา ในมือมีปากกาเตรียมพร้อมสำหรับการจด ... แต่ประเด็นคือคนไข้เนี่ยดิไม่พร้อม
เฮ้ย ไรอ่ะ นี่ตูดคิมจงอินนะเว้ย ไม่ใช่เมียงูตามงานวัดที่จ่ายแค่ 10 บาทแล้วดูได้อ่ะ นี่ให้ดูฟรีๆไม่เก็บซักกะบาท ความจริงแล้วจะเก็บไว้ให้สาวๆกับเมียดูแล้วพวกมึงเป็นใครถึงมาจ้องเหมือนจะรุมตุ๋ยตูดกูครัช นีนี่จะโวยวายยยย
“อือห์”เสียงทุ้มคำรามกร้าวในลำคอ เมื่อรู้สึกถึงข้อนิ้วเรียวๆของคุณหมอแหวกแก้มก้นออก สัมผัสแผ่วเบาเย็นชืดจากถุงมือยางแตะลงบนช่องทางรักเบาๆ อาห์ ...
... เดี๋ยวนะ
นี่มันไม่ใช่ฉาก NC ป่ะวะ ทำไมไรต์แม่งเขียนอย่างกับกูกำลังจะโดนทะลวงบ่อฆี่อ่ะมึง ... มึงใช้คำว่ารูตูดก็พอนะอีไรต์ กูไหว้ล่ะ ขมคอเลยซัซ
“พวกคุณเห็นแผลที่ขอบรูนี้มั้ยครับ ... เราสามารถสันนิษฐานได้หลายอย่างว่า ...”ฟังเสียงคุณหมอพูดอะไรก็ไม่รู้อยู่ได้พักหนึ่ง คนเปลือยตูดท้าแอร์ก็เริ่มตาปรือด้วยความง่วงงุน คือถ้าหมอยังแหวกตูดต่อคงจะไม่รับประกันนะว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ...
อุ๊ !!
มันมาแล้ว !!
“อึก ...”ใบหน้าคมบิดเบ้อย่างทรมาณ เมื่อบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆในร่างกาย คิ้วหนาขมวดแน่น เหงื่อกาฬไหลซึมตามไรผม พยายามหลับตาลงแล้วเพ่งสมาธิไปที่รูตูด ขมิบไว้สุดกำลังเพื่อปกป้องทุกชีวิตในห้องจากมหาวาตภัยกลิ่นส้มตำปูปลาร้า ...
พวกมึงไม่เข้าใจใช่มะ
“ฟรี้ ... ปุดด“ในที่สุดมันก็เล็ดออกมา เสียงดังเหมือนลูกโปร่งถูกปล่อยลมแต่กลิ่นของมันทำให้นักศึกษาคนหนึ่งถึงกับล้มพับลงไปในท่าเดอะแมททริกซ์ กำปากกาแน่น น้ำลายฟูมปาก ... ส่วนคุณหมอที่อยู่ใกล้ที่สุดก็วิ่งไปกอดถังขยะเพื่อความอยู่รอด
นีนี่ไม่ได้ตดนะหม่อมแม่
... แค่ ‘ไอทางตูด’ ง่ะ คริคริ
.
.
.
“ตกลงหมอบอกว่ามึงเป็นไรวะจงอิน”
จงอินหยุดอยู่ตรงหน้าเดอะแก๊งค์ทั้งสี่คนที่นั่งหน้าสลอน นั่งกระดกน้ำเก๊กฮวยที่ทางโรงพยาบาลเตรียมไว้ให้ฟรี ใบหน้าเศร้าๆของคนเป็นเพื่อนทำให้แบคฮยอนเริ่มใจคอไม่ดี ดึงมือเพื่อนผิวคล้ำลงมานั่งบนโซฟาตัวข้างๆ ลูบหัวลูบหางให้เมื่อหัวทุยๆนั่นซบลงที่บนไหล่กว้างเหมือนดามไม้แขวนเสื้อของตัวเอง ... หรือว่ามันจะเป็นมะเร็งอย่างที่ไอ้หูกางมันว่าจริงๆ
“ฮึก ... ฮือ ไอ้แบค ไอ้ยอล เทาอ่า อีอี้ กูรักพวกมึงนะ ฮึก รักทุกคนเลย”
“เฮ้ย อีดำ อย่าร้องไห้ดิ พวกกูก็รักมึงนะเว้ย”อี้ชิงและจื่อเทาที่เซ้นซิทิฟกับน้ำตามากๆถลาเข้ามากอดจงอินไว้แน่น โดยเฉพาะน้องเล็กแพนด้าประจำกลุ่มเริ่มจะเบะปากร้องไห้ตามอยู่รอมร่อ ส่วนแบคฮยอนที่โดนประกบเป็นแซนด์วิชก็ยอมปล่อยพวกมันเลยตามเลย ... เฮ้อ เห็นกันอยู่หลัดๆ ไม่น่าจากกูไปเร็วเลยนะไอ้กัมจง ต่อไปกูจะไปฟัดเต้าเด้าหญิงกับใครวะเนี่ย
“จ ... จงอิน จะต้องไม่เป็นไรครับ ... ฮึก ผมเชื่อว่าจงอินต้องหายดีแน่ๆ”พอเห็นเจ้ามักเน่ขอบตาคล้ำเริ่มเป่าปี่ จงอินก็เริ่มรู้สึกผิด ... อีอี้นี่ไม่พูดอะไรเลย เห็นเงียบๆแต่น้ำตาเพียบนะ เสื้อกูเปียกจนเห็นหัวนมเลยครัช ...
“เอ่อ พวกมึง กูไม่ได้เป็นไรหรอก”
“หือ?”
“กูไม่ได้เป็นอะไร ... หมอบอกว่ากู ...”
“มึง?”
“... ขี้บาดตูด”
... และจากประสบการณ์ในครั้งนี้ทำให้ผมอยากจะบอกกับคนอ่านทุกคนว่า พวกมึงต้องกินผักผลไม้เยอะๆนะรู้มั้ย เวลาฆี่จะได้ไม่ลำบาก ตอนนั่งขี้ก็เอาแต่คิดว่าตกลงนี่ลำขี้หรือจู๋ม้า แม่งทั้งแข็ง แม่งทั้งยาว มันทรมาณจริงๆนะ ตูดฉีกเลยง่ะ ;___; รักพวกมึงนะเด็กๆ
ตอนพิเศษก็จบแค่นี้แหละ บายๆ
ด้วยรัก เด้าส์ ! :D
END SPECIAL PART.
อิอิ เนื้อเรื่องหลักอยู่ตอนถัดไปเฟร้ย อย่าลืมเม้นท์ + แท็กนะ #จรกต
ความคิดเห็น