คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : [SF] คำยินดี #ฮยองกี้
SF : ำยินี
Couple : Hyungwon X Minhyuk #ฮยอี้
R : PG -15
ในห้อนอนนี้ือโลอผม
ผมใ้เวลาให้หมไปับารนอน ผมไม่ไ้อยาะหลับ ผมไม่ไ้่ว ผมแ่ิว่าเวลาะผ่านไปเร็วถ้าผมหลับ ผ่านไปโยที่ผมไม่ัอเห็นหน้าเา แ่นแล้วนเล่า เา็ยัเ้ามาในวามฝันอผมนไ้
..ูเหมือนนโ่ที่ปล่อยให้อีหลอหลอนเลยนะรับ..
รู้ทั้รู้ว่าไม่มีทาหนีพ้น รู้ทั้รู้ว่ายัไ็้อเอหน้าัน รู้ทั้รู้ว่า้อเ็บถ้าเห็นเาอยู่ับนรัใหม่ เพราะแบบนี้ไรับ เาถึไม่ให้บับนในวเียวันและยิ่เป็นเพื่อนสนิทัน มันยิ่แย่
“เอ่อ...ฮยอวอน”ผมที่นอนเหม่อๆอยู่บนเีย ลุึ้น หันมอผู้ายที่เปิประูเ้ามา ใบหน้าที่เยยิ้มแย้มให้ผม พอสถานะเปลี่ยนไป ทุอย่า็เปลี่ยน
าเพื่อน..เป็นแฟน
าแฟน..เป็นแฟนเ่า
าแฟนเ่า..เป็นอี
ผมืออีอลีมินฮยอ
“อืม ว่าไ”ผมอบลับไป้วยเสียนิ่ๆที่เมื่อ่อนไม่เยใ้พูับมินฮยอ เ้าัวยิ้มบาๆให้ผม
“ีฮยอนเรียิน้าวน่ะ”เาอบมาเพียสั้นๆและเินาไป ทิ้ผมไว้ในห้อนเียวามเิม
ทิ้ผมอีแล้ว ่อนหน้านี้..ผม็โนเาทิ้..อย่าไร้เยื่อใย
“เฮ้อ~”ผมถอนหายใออมาัๆ หลับาแน่นพยายามไล่ภาพอีที่ยัวนเวียนไปมาในหัวผม ผมเป็นเวลาแบบนี้มา 1 เือนแล้ว และมันูเหมือนะไม่มีอะไรีึ้นเลย
...อนรัันมีวามสุแ่ไหน อนเลิันมันะเ็บว่าเิมหลายเท่า..
ผมไม่สามารถพาัวเอไปนั่ิน้าวร่วมโ๊ับทุนไ้ ผมไม่มีแรมาพอ ผมำลัอ่อนแอ และสิ่ที่ทำให้ผมเ้มแ็ึ้นมีเพียมินฮยอ...ผมอยาไ้มินฮยอืน
แ่ผมรู้...มันสายเินไปแล้ว
“ฮยอวอน มาิน้าวไ้แล้ว”ะนานเินไปับารที่รอผมไปิน้าวพร้อมทุน วอนโฮฮยอเปิประูห้อมาเรียผมอีรั้
วอนโฮฮยอ...แฟนใหม่อมินฮยอ
“ินันไปเถอะรับ ผมไม่ิน”ผมพูเสียเบาเท่าที่แระมี วอนโฮฮยอพยัหน้าเ้าใและเินออไป
เ้าใั้นหรอ...ถ้าเ้าใ ฮยอ็ไม่บับมินฮยอ่อาผม ถ้าเ้าใฮยอ็ะรู้ว่าผมเสียใแ่ไหน ถ้าเ้าใแล้วทำไมทุอย่ามันถึมาบที่ผมเป็นนเสียใแ่นเียว
“ทำไม..ฮึๆ”อาะูโ่ที่นั่ร้อไห้ให้ับเรื่ออวามรั อาะูบ้าที่ปิเสธทุสิ่อย่าที่เี่ยวับสอนนั้น แ่นั่นือัวผมในอนนี้ ัวผมที่นั่อเ่าร้อไห้เป็นบ้าเป็นหลั
พึ่บ
แ่อยู่ๆผม็ไ้รับวามรู้สึอุ่นาใรนนึที่อผมไว้ ผมไม่รู้้วย้ำว่าเาเป็นใร แ่ผมำลัอ่อนแอึ่อ้อมอนี้่วยผมไว้
มันอุ่นมา แ่มัน็ไม่สามารถทำให้น้ำาผมหยุไหลไ้ ม่านน้ำาทำให้ผมไม่สามารถมอเห็นเ้าออ้อมอไ้ั ผมเลยัปัหา้วยารไม่อยารู้และุหน้าลับออุ่น
“ไม่เป็นไรนะรับ ฮยอ”
ผมเผลอหลับไปและื่นมาที่เียเิม ในห้อเิม สถานที่เิมและวามรู้สึเิม อ้อมออบอุ่นนั่นเป็นเพียฝัน ที่ื่นมาแล้วมัน็หายไป
ในห้อนี้ไม่มีใรเลยนอาผม...ที่มปัับวามเสียใ
ผมลาเีย้าๆ ่อยๆเินไปที่ประูห้อ สอิสอใว่าะเปิประูออไปรับรู้โลภายนอีหรือวรปิัวเอไว้ในห้อพร้อมับวามเสียใ บาทีอาสบายใว่าถ้าไม่ไ้รับรู้เรื่อราวอสอนนั้น
แ่ถึะิแบบนั้น..สมออีส่วนลับสั่ให้ผมเปิประูห้อออไป ทันทีที่ประูแ้มออ เสียาภายนอ็ัเ้ามา ึ่หัว้อสนทนาือัวผม มันทำให้ผม้อหยุฟั่อนที่ะเปิประูออไป
“มินฮยอฮยอ ฮยอทำับฮยอวอนฮยอเินไปหรือเปล่า”ายุนพูับมินฮยอที่ยืนประันหน้าันอยู่ รู้สึในห้อนั่เล่นที่พวเาอยู่นั้น ะมีแ่พวเาสอน
“ันแ่บอเลิเาเพราะไม่ไ้รั ันทำเินไปรไหน ถ้าันไม่ไ้รัเาแล้วและยับ่อ แบบนั้นสิถึะเรียว่าทำเินไป”
่าเป็นำพูที่ทำให้เ็บอะไรนานี้
“แ่ฮยอ็วรให้เวลาฮยอวอนฮยอทำใบ้า ไม่เห็นหรือไว่าฮยอวอนฮยอมีสภาพเป็นยัไ”
“เหุผลที่ันเลิับฮยอวอนไม่ไ้มีแ่ันไม่ไ้รัฮยอวอนแล้ว หรือว่าันรัวอนโฮฮยอ แ่เหุผลอีอย่า็ือัวนายนะ ันรู้ว่านายรัฮยอวอนแ่ไหน ันถึไ้หลีทาให้”
ายุนรัผม?
“ผมไม่้อารแบบนั้น! สิ่ที่ผม้อารือวามสุอฮยอวอนฮยอ ฮยอวอนฮยอไม่ำเป็น้อเป็นอผม็ไ้ ฮยอวอนฮยอะไม่รัผม็ไ้ อแ่ฮยอวอนฮยอมีวามสุ็พอ แ่อนนี้มันไม่ใ่ ฮยอทำฮยอวอนฮยอเสียใ”
ผมปิประูห้อลเหมือนเิมพร้อมับรอยยิ้มที่ประับที่ริมฝีปา ผมยิ้มอะไรันนะ แทนที่ะสะเทือนใที่มินฮยอย้ำนัย้ำหนาว่าไม่ไ้รัผม แ่ผมับสนใประโยอื่นมาว่า ประโยที่ว่า
…’ฮยอวอนฮยอะไม่รัผม็ไ้ อแ่ฮยอวอนฮยอมีวามสุ’...
ผมไม่วรหนีแบบนี้ ผมวรทำทุอย่าให้ัเน ิไ้แบบนั้น ผมเลยเปิประูออไปหาทั้สอนที่ำลัยืนเถียันอยู่ ายุนและมินฮยอมอผมอย่าใ ผมเินเ้าไปหาทั้สอนพร้อมับยิ้มบาๆ
“มินฮยอ…”แ่พูื่ออนที่ผมยัรั เสียผม็สั่นไปหมแล้ว แ่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ทุนะอึอัันไปให่
“นายยัไม่้อพูับันอนนี้็ไ้ ันเ้าใ ันะไม่เรียร้อให้เราลับมาสนิทันเหมือนเิม”มินฮยอพู้วยน้ำเสียอ่อนโยนเหมือนที่ผ่านมา ายุนเห็นว่าัวเอไม่ำเป็นแล้ว็ะเินหลบาไป แ่ผม็ับมือน้อไว้่อน ผมไม่อยาอยู่นเียวอนนี้ ผม้อารที่พึ่
“ันไม่เป็นไร….ันยินี้วยนะมินฮยอ ับวามรัใหม่อนาย ลอเวลาที่ผ่านมา ันมีวามสุมา ถ้ามีปัหาอะไร ทะเลาะับเา ไม่เ้าใัน ันพร้อมให้ำปรึษานายแบบที่ผ่านมาเสมอ ันยัเป็นฮยอวอนเพื่อนรัอนายนเิม…”
“แ่ถ้าทำแบบนั้น…”
“แ่ถ้าไม่ทำแบบนั้น ันะเสียใมาๆ ันไม่อยาให้ารที่เราเป็นแฟนัน ทำลายวามเป็นเพื่อนอเรา ันไม่อยาเสียนายไปลอาล เ้าใไหม มินฮยอ”
“ันเ้าใแล้ว ่อไปนี้ เราะเป็นเพื่อนที่รััน รัันมาว่าวามสัมพันธ์อำว่าแฟน อโทษนะฮยอวอน”
“อืม ไม่เป็นไร ไม่มีใรผิหรอ”มินฮยอไม่ไ้ผิที่ไม่รัผม ผมไม่ไ้ผิที่ยัรัมินฮยออยู่ วอนโฮฮยอไม่ไ้ผิที่เป็นวามรัรั้ใหม่อมินฮยอ ผมเ้าใทุอย่า
“มินฮยออ่า ฮยอลับมาแล้ว”วอนโฮฮยอลับมาาารไปไหนสัที่ เินเ้าห้อมาไ้็มาลาอมินฮยอออไปอย่าสนิทสนมและรัใร่ เหลือผมับายุนไว้ที่ห้อนั่เล่นันสอน
“ฮยอ….”เพียแ่เสียเรียเบาๆ้วยวามเป็นห่วอนที่ผมับมืออยู่ ทำน้ำาที่ลั้นไว้นานแสนนานไหลลมาเป็นทา
“ฮึ...ฮือออออๆๆ ายุน ฮึ...อโทษนะ..ฮึ ฮือออ ทั้ๆที่ันไม่สามารถให้วามรัับนายไ้ ฮึ.. ยั้อมาให้่วยปลอบอี ฮืออออ อโทษนะ ฮืออออ”แ่ผมเริ่มสะอื้น ผม็โนนรหน้าึเ้าไปอแล้ว ายุนีับผมเหลือเิน แ่ทำไมผมไม่สามารถรัเาไ้
“ไม่เป็นไรรับ ไม่้อรัผมหรอ รัมินฮยอฮยอ่อไป็ไ้ แ่อย่าร้อไห้อีนะรับ อย่าเสียใอี รัในอบเอัวเอ มันะไม่มีทาเสียใแน่นอน”
“อโทษนะ ฮึ ฮือออออ”
ผมไม่สามารถพูำอื่นไ้ นอาำนี้ ผมเ้าใวามรู้สึอายุนี วามรู้สึที่รัมาเท่าไหร่ แ่ไม่เยไ้อะไรลับมา
END
ความคิดเห็น