คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Blond : 12
12
ทุ่มอห้าสีาวับแสอวอาทิย์ที่ใล้ิน สาส่อย้อมทุ่มสีาวให้ลายเป็นสีทอสวย ร่าผอมบายืนมอวอาทิย์ลาลับฟ้า้วยใบหน้าเปี่ยมสุ
สายลมเย็นๆพัผ่านร่า เส้นผมสีำปลิ้วไปามแรลม วามสบสุ วามสบายใ วามอบอุ่นที่ไ้รับาวอาทิย์ ทำริมฝีปาอวบอิ่มเผยรอยยิ้มออมา
แ่แล้ว….
ปั!!
เสียปืนั้อทั่วทุ่อห้าสีทอ ระสุนสีเินปัเาลาอ ร่าผอมบาล้มล เลือมามายไหลออมาย้อมทั้ผืนิน ทั้ทุ่ห้า ทั้วะวันและท้อฟ้าเป็นสีแาน
่อนที่ลมหายใอร่าที่นอนโรยรินะับล...
“เฮือ!” ฮยอวอนสะุ้สุัว ลืมามอเพานห้อ แสแที่ส่อเ้ามาทาหน้า่า ทำให้รู้ว่าอนนี้เ้าแล้ว เสียหอบหายใรัว้วยวามลัวั้อไปทั่วห้อนอน
ฝันร้าย...ั้นหรอ
ทุ่มอห้าสีาวที่เยสวยามและเป็นฝันีสำหรับเามาลอ อนนี้มันถูย้อม้วยเลือ….เลืออเาเอ
เหมือนเป็นราร้ายยัไ็ไม่รู้ ฝันสุท้าย่อนื่น ทำให้ใอไม่ไ้เลย
“ฮยอวอน เป็นอะไรหรือเปล่า” ใบหน้าที่ยัื่นระหนหันมอน้าัวที่ื่นึ้นเพราะฮยอวอนสะุ้เมื่อรู่
“อ่า เปล่ารับ ผมทำให้ื่นหรอ”
“็...ใ่ เราสะุ้แรมาเลยนะ ไม่เป็นไรแน่หรอ” ร่าหนายันายึ้นนั่บนเีย มอสำรวนที่ำลั่อยๆลุึ้นนั่เ่นัน ฮยอวอนสีหน้าไม่่อยีนั นโฮอเอ็รู้สึเป็นห่ว
ารหายใที่รัวเร็วผิปิ เม็เหื่อที่ไหล่ึมามใบหน้าที่ีเียว อไม่ไ้ที่ะยื่นมือหนาไปเ็ให้
“ผม...ฝันร้ายน่ะรับ” มือหนาะั ่อนะเปลี่ยนเป็นแนบลบนแ้ม ประอใบหน้าที่้มลมอมือัวเอ้วยวามลัวให้ึ้นมาสบาับเา
น่าแปล แ่ฮยอวอนไ้สบวาที่มีแววเป็นห่วนั้น มัน็ทำเอาใที่สั่นไหว ่อยๆนิ่สบล รู้สึ...อุ่นใแฮะ
“ฝันร้ายหรอ?”
“รับ ทุ่ห้าสีาวอผม ลายเป็นสีเลือไปแล้ว สีเลืออผมเอ…” วาสั่นไหวยามที่พูถึฝันร้ายอฮยอวอน มันน่าสสารนอยาะทำให้สบล มือหนาลูบลเบาๆบนผมนิ่มอย่าปลอบประโลม
“ไม่้อัวลไปนะ ทุ่ห้าสีาวอเรา ะไม่มีวันเปื้อนเลือแน่นอน พี่ะปป้อเราเอ ะไม่ให้มีเลือออาร่าายเราแม้แ่หยเียว”
“รับ” รู้สึอุ่นใึ้นมาอย่าบอไม่ถู ราวับมีเสียบอว่า ฝันร้าย มันะเป็นแ่ฝันร้าย ถ้าเายัมีพี่โฮออยปป้อ
“ั้นวันนี้พัผ่อนเถอะนะ”
“แ่วันนี้เรานัันไว้ว่าะไปลพื้นที่้วยันนี่รับ” ร่าผอมบารีบปรับสีหน้าาัวลในอนแรให้เป็นปิ ถ้าไม่ไปลพื้นที่วันนี้ วันอื่นเา็ะไม่ว่าแล้ว เาเอ็มีโปรเให่รออยู่เหมือนัน
“ไม่เป็นไรแน่นะ ริๆพี่ไปนเียว็ไ้”
“นี่ะทิ้ผมอยู่ห้อนเียวหรือไ ผมะไป้วย” เสียที่เหมือนำสั่ แ่ถ้าแปลวามหมายีๆ ็ะเป็น
อย่าทิ้ผมไว้นเียวสิรับ พาผมไป้วยนะ
มันอาะเป็นวามิไปเออโฮอ แ่มัน็มีวามสุี ็ฮยอวอนเป็นพวปาแ็นี่นา ะให้เาทำไไ้ นอาิเอเออเอ
“ั้นลุไปอาบน้ำ เี๋ยวไปทำ้าวเ้าให้ เี๋ยวพี่มาอาบทีหลั เอ ~ หรือะอาบพร้อมันีนะ” ไอ้เรื่อำหยออพี่โฮอ ยอมรับเลย ถึแม้ะอยู่้วยันมาสัพั เา็ยัเลียมันอยู่ี มันน่าหมั่นไส้ ให้วามรู้สึเหมือนอยาะลุึ้นเะ
อ่า...เราหัวรุนแรไปหรือเปล่าเนี่ย
“ถ้าพี่อยาโน่าหมส้วม็มาอาบ้วยันสิรับ” รอยยิ้มเย็นถูส่ลับไปทำเอาอีนหัวเราะึ้นมา ฮยอวอน็รู้แหละว่าพี่โฮออบแล้หยอเพื่อวามสุในีวิ
แ่ที่ไม่เ้าใือเวลาโนเา่า ทำไม้อหัวเราะสะในานั้น นี่่านะเว้ย ยัะมาหัวเราะอี อบให้่าหรือไ
ถ้าฮยอวอนถามำถามนี้ออไป โฮอ็ะอบว่า ‘ใ่’ เวลาโนฮยอวอน่า มันไม่ไ้รู้สึเ็บใหรือโรธเืออะไร ไม่รู้สิ มันให้วามรู้สึอบมาว่า
หรือว่าเราะเป็นพวมาโิสวะ เวลาน้อทุบี็อบ เวลาน้อ่า็อบ อบวามเ็บปวที่ฮยอวอนเป็นนทำ แ่ไม่นะ ไม่ไ้อบวามเ็บปวหรอ น่าะอบแฮยอวอน่าหา
-----------------------
เวลาเป็นารเป็นานมาถึแล้ว
พี่โฮอับรถันโปรอเาออาลานอรถออนโ โยมีฮยอวอนนั่เป็นุ๊าหน้ารถสารพัประโยน์ มือนึถือแผนที่ มือนึถือปาา ที่ั็วาไอแพอพี่โฮอที่เฟานใส่ไว้
แว่นรอบหนาถูหยิบึ้นมาใส่ พร้อมับอะไรยุยิไป้วย โฮออบเวลาฮยอวอนั้ใทำอะไรสัอย่า แววาที่มอผ่านเลนส์แว่น มันูมีเสน่ห์มาเลย
“ามหา’ลัยไปนสถานที่แรที่เราะลเที่ยวันใ้เวลา 30 นาทีนะรับ แ่ถ้าเป็นรถโ้เวลาออทัวร์ริๆ อาะใ้เวลามาว่านิหน่อย เผื่อไว้สั 40 นาทีละัน” พูไปมอนาฬิา้อมืออัวเอไป มือบา็รายละเอียลสมุไป้วย
“สถานที่นึ เราวรให้เวลานัท่อเที่ยวเท่าไหร่หรอ”
“ถ้าสถานที่ว้า็ให้เวลาประมาั่วโมรึ่ถึสอั่วโมรับ ถ้าไม่ว้ามา็หนึ่ั่วโม แ่ถ้าเป็นเวลาพัิน้าวหรืออะไรวรสอั่วโมรับ” เสียหวานที่อธิบายทำให้โฮอเ้าใ่ายและำไ้ีเลยทีเียว
“อันนี้ไม่เี่ยวับารลพื้นที่แ่พี่วรรู้ไว้ เพื่อใ้ในีวิประำวันนะรับ ้าหน้าอี 2 ิโลเมร เป็นป้ายรถเมล์ ถัไปอีหน่อยเป็นรถไฟใ้ิน เลี้ยว้ายเป็นลา”
“แล้วทาไหนือทาไปอนาอเราล่ะ” ฮยอวอนหันมาทำหน้าเหม็นเบื่อใส่โฮอนอีนเือบหลุำ แบบนี้ไถึแล้สนุ น่ารัเป็นบ้า ฮ่าๆๆ
“ับรลนรไปเลยพี่” ฮยอวอน็ว่าอยู่ว่า่วนี้ อาารหยอเาเบาลเยอะ แ่วันนี้เาโนมาั้แ่เ้าแล้ว ารโน่าทุวันทำอะไรินโฮอไม่ไ้เลยริๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ” เพราะพอโน่าอีน็แ่หัวเราะอย่าสะใเท่านั้น
“ให้ายสิ ะหยอผมไปถึเมื่อไหร่เนี่ย”
“นว่าเราะเป็นแฟนพี่ไ”
“ไม่มีทา”
“เี๋ยว็รู้” ฮยอวอนเียบับท่าทามั่นใออีน าที่มอไปบนท้อถนน แ่ำพูหมายถึเา มุมปาที่ยิ้มนิๆอย่านหลัวเอเป็นปิ
ิ ถึยัไเา็ไม่อบนแบบพี่โฮออยู่ี
...อบทำให้ใเ้นรัวแบบนี้ลอ ไม่อบเลย
“เลี้ยวเ้าอยเล็้าหน้านะรับ เป็นทาไปสถานที่ที่สอ” พอผ่านสถานที่แรและทำารรายละเอียเรียบร้อย ฮยอวอน็เอ่ยบออีน
รถเลี้ยวามที่ฮยอวอนบอ ิ้วเรียวมวิ้วอย่าัใับถนนในอยนี้ ริอยู่ที่พอับผ่านอยนี้ไปหน่อยมัน็ะออถนนให่แล้ว แ่มันแบเินไป
“ผมะัสถานที่ที่สอออนะรับ ทาแบเินไป นาใ้รถยน์ยัลำบา ถ้าเป็นรถโ้ันให่ๆไม่รอ” ปาว่าพลาีสีแลบนื่อสถานที่
พี่โฮอหันมอารระทำออีนและพยัหน้าเ้าใ ่อนะลับไปมอถนนอีรั้ แ่แล้ว็้อเหยียบเบรแบบะทันหัน!
เอี๊ย!!! ุบ!
ทั้ๆที่เหยียบเบรสุีนแล้ว แ่็ยัมีเสียที่เิาารระแทัึ้น พี่โฮอรีบหันมอฮยอวอน เ็สภาพอีน เพราะเมื่อี้เบระทันหันมา แ่็้อถอนหายใเมื่อเห็นว่าฮยอวอนปลอภัยี
แล้วเสียุบเมื่อี้มันอะไร?
“ทำบ้าอะไรอพี่เนี่ย! เบรทำไม นี่ถ้าผมไม่ไ้าเบลท์มีหวัหน้าระแทระไปแล้ว!” เป็นไปามา เมื่อฮยอวอนั้สิไ้็หันมาแวอีนทันที แวไ้แบบนี้ไม่เป็นอะไรริๆแล้วสินะ
“แมววิ่ัหน้ารถอะ พี่อโทษ” อนหันลับมามอถนนเมื่อี้ โฮอเห็นแมวสีำวิ่ัหน้ารถ เลยรีบเบร้วยวามใ
“แมว?” พอไ้ยินื่อสัว์ที่วิ่ัหน้ารถเมื่อี้ ฮยอวอน็รีบเปิประออมาูที่หน้ารถทันที ภาพที่เห็นทำฮยอวอนแทบร้อไห้ าแมวัวสีำนอนมอเลืออยู่หน้ารถอพี่โฮอ
“เฮ้ย รีบพามันไปหาหมอเร็ว” พี่โฮอที่ามลมาู พอเห็นสภาพแมว็ะวิ่เ้าไปอุ้มมัน โยไม่สนเลยว่าะเลอะเลืออมันหรือเปล่า นฮยอวอน้อับแนเาเป็นารรั้เอาไว้
“มันไม่รอแล้วพี่ มันายแล้ว”
สภาพฮยอวอนน่าสสารว่าแมวอีรับ
วาที่มอาแมว้วยวามสสารสั่นไหวไป้วยหยาน้ำา ปาเริ่มเบะเหมือนะร้อไห้ ราวับเห็นเพื่อนแมว้วยันายแล้วมันสะเทือนใ
“พี่อโทษ”
“ฮึ…ฮืออออ” ราวับำอโทษอโฮอไปสะิ่อมฮยอวอน น้ำาที่ลั้นไว้ไหลลมา โฮอถึับทำอะไรไม่ถู อนที่โนู่มีปัหน้าประู ถึะลัว แ่ฮยอวอน็ไม่ไ้ร้อไห้ นี่แมวายถึับน้ำาไหลเลยหรอ
ทำไีวะู โน่าายามแมวแน่ๆ
“ไม่ร้อนะฮยอวอน อ่า...ทำไี” โฮอเาหัวๆ มอฮยอวอนที่ยืนร้อไห้เป็นเ็สามวบโนแย่อเล่น อยาะปลอบ แ่็ไม่รู้ว่าะทำยัไ
เมี๊ยว~
“...” เสียร้อไห้เียบลทันทีที่มีเสียร้ออลูแมวัึ้นมา ฮยอวอนมอหา้นออเสีย ่อนะหันไปเห็นลูแมวัวน้อยๆ ำลัเินออมาา้าถัยะ มาหาาแม่แมวอมัน
“พี่โฮอแม่เลว...ฮึ...่าแมว...ฮึ...มันมีลู้วยเห็นไหม...ฮึ...ลูมันะอยู่ยัไ ทำไมเป็นนเลวแบบนี้..ฮือ” ฮยอวอนที่ทรุัวนั่ยอๆบเ่าัวเอร้อไห้ พลามอแมวัวน้อยเ้าไปเลียนแม่มัน
ลูแมวสามสี่อยๆหันมามอมนุษย์ัวโทั้สอนที่ยืนอยู่ไม่ไล สายาที่มอมาทำเอาหัวในรัแมวแบบฮยอวอนแทบสลาย น่าสสาร น่าสสารมาๆ
“พี่้อเลี้ยมัน”
“ห๊ะ?!” ฮยอวอนเินไปอุ้มเ้าแมวสามสีึ้นมาโยไม่สนว่าพี่โฮอะหน้าเหวอแ่ไหน นอาแมวที่ื่อฮยอวอน โฮอ็ไม่ิะอบแมวัวไหนแล้ว ะให้มาเลี้ยเ้านี้อ่ะนะ ไม่มีทา
“ไม่้อมาห๊ะเลย ไอ้าร พี่้อรับผิอบ พี่้อเลี้ยมัน” ฮยอวอนยื่นเ้าแมวหน้าามอมแมมมารหน้าโฮอนอีน้อรีบถอยหลัหนี อาะูบ้าที่โฮอนนี้ลัวแมวัวเล็ๆนี่
อนเ็ๆแม่อโฮอเยเลี้ยแมว แล้วโฮอโนแมวัวนี้แล้ลอเลย ทั้ระโใส่าน้าวเา ่วนเา ัเา มันฝัใอะ ทำใเลี้ยไม่ไ้
แ่พอเห็นวาที่ยัลอไป้วยน้ำาอฮยอวอน มัน็อสสารไม่ไ้ริๆ แ่พอหันมามอหน้าเ้าแมวนี้ มัน็เหมือนำลัแ้นเือโรธ ่าเาอยู่ในใประมาว่า ‘ไอ้เลว ่าแมู่ทำไม’ แบบเนี่ย โฮอวรทำไอะ
“เี๋ยว็มีนเ็บไปเลี้ย ปล่อยมันไว้แถวนี้แหละ”
“พูแบบนั้นออมาไ้ยัไ ไอ้นใร้าย ผมะไม่พูับพี่สามวัน” พูบฮยอวอน็ถอเสื้อแนยาวอัวเอออ ปูับพื้นแล้วทำารย้ายร่าอแม่แมวมา ่อนะห่ออย่าีและเินนำไปไหน็ไม่รู้ นโฮอ้อรีบวิ่ไปึุแรถออแล้ววิ่ามอีนไป
ามมานถึที่ินว่าเปล่าแปลนึ ึ่อใร็ไม่รู้ แ่ฮยอวอนเินเ้าไปอย่า่ายายเพราะไม่มีรั้วั้นเลย
ฮยอวอนุหลุมเพื่อฝัร่าอแม่แมว้วยมือเปล่า มือเลอะทั้เลืออแมวทั้ิน มีเ้าลูแมวนั่มออยู่้าๆไม่ไปไหน โฮอเหมือนหมาหัวเน่าที่พอฮยอวอนไ้แมวแล้ว็ลืมเาไปเลย
ฮยอวอนลุึ้นเมื่อทำารฝัแม่แมวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ยืนไว้อาลัยสัพั่อนะเินลับมาหาพี่โฮอ อีนมอมือที่เปื้อนไปหมอฮยอวอน นอไม่ไ้ที่ะถอเสื้อนออัวเอออมาเ็มือให้อีน
“พี่อโทษ พี่ไม่ไ้ั้ใ อย่าโรธพี่นะ” พูไป ็เ็มือบาไป ไม่ล้ามอหน้าอีน้วยวามรู้สึผิ ถ้าเยหน้ามามอสัหน่อย โฮอไ้เห็นรอยยิ้มสวยๆออีน
แ่ารระทำที่อีนเ็มือให้อย่าทะนุถนอม็เล่นเอานที่โรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่อี้ยิ้มออ วามโรธหายไปทันา พอีเป็นนโรธ่ายหายเร็วน่ะ ริๆนะ
“พี่ว่าแมวัวนี้ะื่ออะไรี” พอมือสะอาแล้ว ร่าบา็อุ้มเ้าลูแมวไม่มีื่อึ้นมาพร้อมับเินนำไปที่รถ โยมีพี่โฮอเินามมาิๆ
“ถามแบบนี้ แสว่ามีื่ออยู่ในใแล้วล่ะสิ” ฮยอวอนยิ้มร่า ารที่พี่โฮออบแบบนี้ แสว่าอนุาให้เลี้ยไ้ในห้ออเรา ลอไม่ให้เลี้ยสิ พ่อะร้อให้ห้อแเลย
“อยาให้ื่อ ‘อิิ’ รับ” พี่โฮอถึับมวิ้วับื่อที่ฮยอวอนพูออมา ่อนะเ้าไปนั่ในรถ
“ทำไมื่ออิิ” พี่โฮอามเ้ามานั่ในรถ เอ่ยถาม ่อนะับออไปามทาอีรั้
“อิิ ภาษาี่ปุ่นแปลว่าหนึ่ ผมเห็นมันมีัวเียว้วย แล้วถ้ารวมับพี่ที่เป็นเ้าอ็ะเป็น ินอิิ เยูโนันไหม” ท่าทาที่บอื่ออเ้าแมวที่นั่าแป๋วอยู่บนัอฮยอวอน ทำโฮอยิ้มาม อะไระมีวามสุนานั้น
“อะไรือพี่เป็นเ้าอ เราไม่ใ่หรอที่อยาเลี้ยเ้านี่”
“็พี่้อรับผิอบมัน พี่้อเป็นเ้าอมัน ูแลมัน ปป้อมัน้วยีวิราวับว่าหัวใอผมอยู่ในัวมัน ลไหมรับ” ริๆโฮอไม่อบแมวนัหรอ แ่ถ้ามันสำัับฮยอวอนนานั้น ็ไ้ เาโอเ
“ไ้รับ ามำบัา”
____________
ยอมแล้วยอมเธอทุอย่า
่อยูเป็นฟิฮยอวอนโฮหน่อย่ะ
หลัาที้ทุนูแฮปปี้ับยอีมา
นเหมือนเป็นฟิยอีไปแล้ว 5555
มีัวละรใหม่ อิิ~ แมวน้อย
มีบทบาทสำัยัไ ิามนะะ
#เอะบลอน์ฟิ
ความคิดเห็น