คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : [SF] เริ่มต้น #ฮยองกี้
SF : เริ่ม้น
Couple : Hyungwon X Minhyuk
R : PG-15
วันวาเลนไทน์ที่ใรๆ็ำลัมีวามสุับวันนี้ ทุอย่าเป็นสีมพูไปหม ทุนยิ้มให้ัน มอาัน้วยวามรั แ่้านที่สวยาม็มัะมีอีมุมนึเสมอ
มุมมื...อนอหั
ลี มินฮยอ หนุ่มวัยทำานหน้าาน่ารัำลันั่เหม่อมอออนอหน้า่าที่ใล้ับโ๊ะทำานอเา ิทบทวนถึเรื่อที่ยัาใอยู่เสมอ
วาเลนไทน์ปีที่แล้ว เาเอ็เป็นนนึที่มีวามรั เาเป็นนนึที่ไ้อไม้านรั แ่พอหลัาให้อไม้เา พร้อมำบอรัแล้ว มินฮยอ็โนบอเลิทันที
‘พี่รันายนะ แ่เราเลิันเถอะ’
บอเลิันทั้ๆที่ไม่บอสาเหุ มันทำให้เาเสียใมา นผ่านมาหนึ่ปี เา็ยัไม่สามารถลืมเานนั้นไ้เลย ที่ยัไม่ลืมอาะเป็นเพราะอยารู้สาเหุที่โนบอเลิ หรือไม่ เาอาะรันนนั้นมาไป นเินว่าะลืมไ้ล
“มินฮยอ”ร่าบาสะุ้ออาวามิเพราะเสียทุ้มที่เอ่ยเรียเา เพื่อนร่วมบริษัทอเายืนยิ้มให้อยู่้าๆอย่าเป็นมิร รอยยิ้มที่มอแล้ว้อยิ้มาม
“ว่าไ ฮยอวอน”แ ฮยอวอน หนุ่มหน้าาีาวเ่นอบริษัท สาวๆพาันรี๊ บ้า็ามีบ แ่แปลที่แฮยอวอนไม่เลือที่ะบับใรสัที ปล่อยัวเอเป็นโส ลั้นลาไปวันๆ
“วันนี้ไปื่มันไหม”
“ทำไม้อวันนี้้วย ปิไม่เยวนไปื่มไม่ใ่หรอ”มินฮยอถาม้วยวามแปลใ ร่าสูยัยิ้มนาหยีส่มาให้ ริอยู่ว่าอีนวนมินฮยอไปิน้าวอยู่บ่อยๆ แ่็ไม่เยไปื่ม้วยันสัรั้ แม้ะเป็นเพื่อนันมานานแล้ว็าม
“วันนี้วันวาเลนไทน์ไ อยู่บ้าน็เหา เราเลยมาวนนายไปื่ม้วยัน นาย็เหาเหมือนันใ่ไหมล่ะ”ไหนๆ็ไม่มีอะไรทำ แถมไม่ไ้นัับใรไว้้วย ไปื่มแ้เ็็ะี
“็เอาสิ”
บาร์แห่หนึ่
ทัู้่เลือนั่โ๊ะในสุที่มีวามเป็นส่วนัวและสามารถมอบรรยาาศไ้ทั่วร้าน เพลลอเบาๆทำให้ผ่อนลายาารทำานหนัอทั้สอนไ้มา หลับาเอนพิพนัโฟาอย่าสบายๆ มือเล็หยิบแ้วเหล้าเพียวๆึ้นื่มย้อมใ
“”นี่ อย่าื่มหนันานั้นสิ เี๋ยว็เมา่อนเราหรอ”ฮยอวอนที่นั่โฟาัวร้ามเอ่ยห้ามอีนที่ื่มเอาๆเหมือนนอหั
“เมาสิี ะไ้ลืมภาพที่เห็นวันนี้”เสียแหบหวานเอ่ยพูเบาๆ ามอไปยัโ๊ะ้าหน้าที่นสอนำลัอรัฟัเหวี่ยันอยู่ มันะไม่น่าเ็บปวเท่าไหร่ ถ้านที่ำลัูบับผู้หิอยู่ไม่ใ่นรัเ่าอเา
ิน โฮอ
นที่ทิ้เาไว้ับวามสสัยและไปเริร่าับใรนใหม่ ทำไมัน เห็นนานี้มินฮยอ็น่าะเลิมอไ้แล้ว แ่สายาลับับ้อไม่วาาเหมือนเป็นารอย้ำให้เ็บมาๆ ะไ้ำ
ารที่โ๊ะมุมนี้เห็นบรรยาาศรอบๆร้านเริ่มไม่ใ่เรื่อี เพราะนอะเห็นอีนรันัวเนียับนอื่นแล้ว นทั้ร้าน็ทำเ่นัน แหสิ วันนี้มันวันแห่วามรันี่ นะแสวามรัไม่ใ่เรื่อผิ ผิที่เาเอที่มานั่อยู่รนี้
“ฮึ..”เสียสะอื้นเบาๆทำฮยอวอนใ รีบย้ายัวเอมานั่โฟาเียวับนัวเล็ โอบไหล่อีนที่ำลัสั่นสะท้านเนื่อาารสะอื้น
“นายโอเไหม เราอโทษที่วนออมา”มินฮยอไม่ไ้อบอะไรฮยอวอน ยวเหล้าเพียวๆระเ้าปานหมว ร่าสูะร้อห้าม แ่็ไม่ทันะแล้ว
“ฮยอวอน~..ืออออ..ฮ่าๆๆ เรามีวามสุัเลย”ในเวลาไม่นานมินฮยอ็เมาแอ๋ นั่พิฮยอวอนพร้อมับพูออมา น้ำา็ยัไหล ฮยอวอนถึับ ทั้ๆที่ปาบอว่ามีวามสุแ่น้ำาำลัไหล มันหมายวามว่ายัไันแน่น่ะ มินฮยอ
“เราไปส่นายที่บ้านีว่า นายเมามาเลยนะ”
“เออ! เราเมา นเมาแล้วินอีไม่ไ้หรือไ ไม่เอา เราไม่ลับ”มินฮยอหยิบแ้วเหล้าอฮยอวอนที่ลลไม่ถึรึ่มาื่ม่อ าม้วยแ้วเหล้าอัวเอ
“พอแล้ว มินฮยอ”ฮยอวอนออีนไว้ไม่ให้หยิบวเหล้า้าโ๊ะมาื่มอีไ้ ร่าบาิ้นอยู่ในอ้อมออฮยอวอนไ้สัพั ่อนะนิ่ล
“นาย...เห็นผู้ายับผู้หิทีู่บันอยู่รหน้าเราไหม”เสียแหบพร่าเอ่ยออมา ฝัใบหน้าลับอแร่พอที่ะปป้อเาาวามเ็บปวไ้
“อืม เห็น”
“นั่นแฟนเ่าเราเอ”บประโย เสียสะอื้นานในอ้อมอ็ัึ้นมา ร่าสูใไม่เบาที่อีนอทนนั่มอมาไ้ั้นาน โยไม่บอเาเลย ฮยอวอนอปลอบร่าบาแน่น
“ลับบ้านันเถอะ”ราวนี้นัวเล็ไม่ไ้่อ้านอะไร ยอมลุึ้นแ่โยี ิรที่สิสัมปัะไม่เอื้อเท่าไหร่ ร่าบาเะล้ม ีที่แนแร่อฮยอวอนว้าเอวอีนเ้ามาแนบอไว้ทัน
“เมาเป็นหมาเลยนะ”
“ไม่ไ้เมา…”มินฮยอพูเบาๆพร้อมับบหน้าลับอฮยอวอน บ่บอว่าไป่อไม่ไหวแล้ว ฮยอวอนประอเอวอีนไว้พลาวัระเป๋าเินึ้นมา หยิบธนบัรออมามามายไม่ไ้นับำนวน ่อนะวาไว้ที่โ๊ะ ส่ิให้พนัานที่อยู่ใล้ๆมาเ็บ ่อนะอุ้มร่าบาที่ไม่ไ้สิึ้นแนบอ
มินฮยอที่เมาไม่รู้เรื่อโอบรอบออีนแน่น ฮยอวอน็ระับอ้อมแนให้อีนนอนในท่าสบายๆ อนโอมินฮยออยู่ใล้ๆับที่ทำานและบาร์ ารที่ะอุ้มนัวเบามาส่ที่ห้อเลยไม่ใ่อุปสรรเท่าไหร่
แ่สิ่ที่เป็นปัหาและฮยอวอนำลัเผิอยู่ือ...ะเ้าห้ออมินฮยอยัไ
“นี่ มินฮยอ เราะเ้าห้อนายไ้ยัไ รหัสอะไรันเนี่ย”ร่าสูยืนมอประูอัโนมัิออนโอย่าสับสน ่อนะ่อยๆวาอีนลให้เท้าสัมผัสพื้นับพิไว้ับำแพ แ่มือ็ยัโอบรอบลำอแร่ไว้ ันัวมินฮยอะไหลลไปนอนับพื้น
[ื--]
เสียร้อเือนัึ้น เมื่อร่าสูลอรหัสที่ประู้วยเลวันเิออีน แ่มันผิ อ่า...มันรหัสอะไรันวะเนี่ย
“มินฮยอ รหัสห้ออะไร ื่นมาบอเรา่อน”ฮยอวอนับอีนพิประูห้อ บเบาๆบนใบหน้าแอนที่เมาไม่ไ้สิ แ่มือลับโอบรอบอเาแน่นไม่ยอมปล่อยเลย นี่หลับริๆหรือเปล่าเนี่ย
อ่า ถ้าใรเห็นเ้า้อิว่าเาำลัทำมิีมิร้ายเพื่อนแน่ๆเลย ถึริๆะอยาทำ็เถอะ แ่็มีสำนึมาพอว่านี่นอห้อ(?) สภาพเาสอนอนนี้ล่อแหล่มเหลือเิน
เอวบาในวแนแร่ มือเล็ที่อยรั้โอบอลอเวลา ทำให้ระยะห่าอเาสอนมีไม่มาเท่าไหร่ เรียไ้ว่าแนบิเลยล่ะ
“นี่ มินฮยอ..”
“อืม..เียบหน่อย ะนอน”เสียเอ็ับิ้วเรียวที่มวเป็นปมอย่าัใ มันูน่ารัเ้าับหน้าแๆอนเมาริๆในวามิอฮยอวอน
“บอรหัสห้อหน่อย ะไ้เ้าไปนอนในห้อีๆ”
“ูบเรา่อนิ ถึะบอ”เปลือาบา่อยๆลืมึ้นมออีน วาปรืออนเมาผสมับแววาี้เล่นอเ้าัว ทำให้มีเสน่ห์แบบแปลๆนทำฮยอวอนใสั่น
“นะ...นาย พูอะไรเนี่ย เราฮยอวอนเพื่อนนายนะ ะูบนายไ้ยัไ”ร่าสูพูเบาๆอย่าเินอาย ผิับอีนที่ยิ่รั้อฮยอวอนเ้าไปใล้นมูนัน
“เพราะเป็นนายไ เราถึไ้พู ูบเรา เร็ว!”
“อะไรวะ ทำไม้อุ้วย”มินฮยอไม่สนำบ่นอนรหน้า รั้ออีนเ้ามาใล้นผิวอริมฝีปาเียัน ริๆ็เือบไู้บแล้วล่ะ แ่ฮยอวอนืนัวไว้่อน
“นี่! ะูบไมู่บ เรา็ไม่ใ่เ็ใสๆันแล้วนะ นายเอ็อบเราไม่ใ่หรือไ”
“นายรู้หรอ?”
“ิว่าเราใสื่อนัหรือไ วนไปิน้าวทุเที่ย วนไปเที่ยวหลายที่ สายานาย รอยยิ้มนายที่ให้เรา เรารู้สึไ้นะ อนนี้เราเมา เราให้โอาสนายูบเรา ถ้าเราไม่เมา เราไม่ใหู้บ่าย..”
เสียอมินฮยอหายไปพร้อมๆับริมฝีปาหนาที่แนบลบนริมฝีปาบา ร่าบาปิเปลือาลลิ้มรสสัมผัสที่เ็มไป้วยวามรู้สึ ูบที่ไม่มีารลุล้ำใๆทั้สิ้น แ่เ็มไป้วยวามหวานที่ฮยอวอนมอบให้ อ่อนโยนนทำให้ใสั่น ่อนะผละออ
“0115 รหัสห้อเรา”ฮยอวอนแปลใับเลที่มินฮยอบอ มอหน้าอีนอย่า้อารำอบ แ่ร่าบา็เอาแ่ยิ้มริ่มอยู่ไ้
“นั่นมันวันับเือนเิเรานี่”
“ใ่ ทำไม หวหรอ”ริอย่าที่มินฮยอบอ เราไม่ใ่เ็ใสๆแล้ว ารที่มินฮยอทำแบบนี้ ฮยอวอน็รู้สิ่ที่มินฮยอ้อาระสื่อแล้วล่ะ
[ิ๊]
พอรหัสที่ถู้อลไปประู็เปิออไ้อย่า่ายไ้ ร่าสูหันลับมามอนที่โอบอเายืนยิ้มไม่หุบรหน้า
“หายเมาแล้วหรือไ ั้นไม่อุ้มแล้วนะ”
“ไม่ๆๆ โอ๊ย เมา อุ้มหน่อย”ฮยอวอนหัวเราะเบาๆับนัวเล็ที่พอถามแบบนั้นแล้วเหมือนเพิ่นึึ้นไ้ว่า้อเมา ็ัวอ่อนปวเปียลมาบอเาทันที
“ไอ้ลูหมาี้อ่อยเอ๋ย”มินฮยอถูอีนอุ้มแนบออีรั้ ฮยอวอนเินเ้ามาในห้อนอนอย่าุ้นเยเพราะัวเาเอ็มาบ่อยๆ แ่ไม่เยรู้รหัสห้อเลย
ร่าสูวามินฮยอลบนเียอย่าเบามือ ัารถอรอเท้าออีนให้่อนะเินไปวาไว้หน้าประูห้อ วาให้เรียบร้อย้าๆับรอเท้าอเา
ฮยอวอนลับมาหาร่าบาที่นอนมอเาาแป๋ว แ่ไม่ยัะยับัวทำอะไรสัอย่า มือหนาเลยัารถอเสื้อโ้ัวหนาให้อีนนอนสบายๆแล้ววาพาไว้แถวนั้น
“ทำไมไม่หลับล่ะ นอนมอเราาแป๋วอยู่ไ้”
“เราอบนายนะฮยอวอน”เสียหวานิแหบพูออไปรๆนฮยอวอนะัไปแปปนึ ่อนะยิ้มแล้วอบลับไป้วยวามริใ
“เรา็อบนาย”
“ที่เราร้อไห้วันนี้อย่าิมานะ ที่เรายึิับนเ่า เพราะเราไม่รู้ว่าเาเลิับเราทำไม เราแ่อยารู้่อนที่ะบับนใหม่ เราไม่อยาให้เรื่อพวนี้มันมาวนใระหว่าที่บัน อนนี้เราไม่สนใเรื่อนั้นแล้ว เราพร้อมะมีนายในีวิอเราทุๆวันแล้วนะ”
“ั้นเรามาบันนะ เราเฝ้ามอนายลอเวลาเลย เราไม่รู้้วย้ำว่าะทำยัไให้นายอบ เราไม่ิเลยว่านาย็อบเราเหมือนัน”
“อหน่อยิ”มินฮยอาแนออพร้อมรอรับอีน ฮยอวอนโน้มัวลไปอนที่นอนอยู่ับเีย ลิ่นหอมอร่าายมินฮยอทำอีนรีบผละออ เพราะลัวทำมาว่าอ
“นอนไ้แล้ว เี๋ยวื่นมา็ปวหัวหรอ”
“ะให้นอนริๆหรอ”มินฮยอมอหน้าอีน ้วยสายที่เ้าใันสอน เอาเพื่อนทำแฟนมันีแบบนี้แหละ แ่มอา็รู้ว่า้อารอะไร
สสัยืนนี้ไม่ไ้นอนันหรอ….ถึเ้า
END
__________
้อนรับวาเลนไทน์่ะ
เอาให้หวานนน้ำาลอิา
ทุน้อหมั่นู่นี้ หวานอะไรปานนั้น
าหลัานี้ิ่อเอามใอบนะะ
วันที่ 15 ลสเปเี่ยลวาเลนไทน์อีเรื่อนึ
รอิาม้วยนะะ
#หอพัมอ
ความคิดเห็น