[Fic] Addicted to love - 2kim Junseob

ลำดับตอนที่ #3 : Part 3 - ที่ห้องลองชุด // 100%

Title: Addicted to love

Author: bell27
Category: Romantic
Pairing: Jeajoong x Junsu , junhyung x yoseob
Rating: NC - 17

Part 3


เวลาเช้าตรู่ของวันใหม่

ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ที่มีห้องอัดอยู่พร้อมในห้อง มีอุปกรณ์เครื่องเสียง โฮมเทียเตอร์ชุดขนาดใหญ่ มีจอทีวีขนาด52นิ้ว มีไอแมคจอ 27 นิ้วตั้งอยู่บนโต๊ะตรงฝั่งที่จัดเป็นสตูดิโอ ข้างๆก็มีแม็คบุ๊กโปร13นิ้ววางอยู่ แถบจะเรียกได้ว่าเป็นห้องอัดเพลงให้เช่าได้เลยล่ะ ภายในห้องมีเตียงเตี้ยๆกับผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด แต่ผ้าห่มนี่สิ....กองเป็นก้อนอยู่ที่ปลายเตียงพร้อมกับร่างโปร่งภายใต้เสื้อกล้ามสีเทากับบ๊อกเซอร์ลายมิกกี้เมาส์สีดำนอนบิดไปมาเพราะเริ่มรู้สึกว่าหลับไม่ค่อยสบายโดยแสงที่แยงเข้ามา

"อื้อ... อืมม"แขนรีบๆเหยียดยาวแล้วกลิ้งไปคว่ำหน้าแล้วหงายกลับมาใหม่ เมื่อแสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามามากขึ้น

"โอ้ยย...กี่โมงแล้ว อื้อ"ตาบวมๆข้างหนึ่งลืมขึ้นเล็กน้อยแขนยาวเอื้อมไปหยิบมือถือที่ชาร์จอยู่ข้างๆหัวมาเปิดดูเวลา
 

"อื้อออ... 8โมงห้าสิบ อื้อ"มือเรียวปล่อมือถือสีขาวลงบนเตียงก่อนจะหันหน้าไปอีกทางเพื่อกอดหมอนข้างแรงๆให้รู้สึกตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืนทั้งที่ตาปิด ขายาวที่โผล่ออกมานอกบ๊อกเซอร์สีดำก้าวอย่างเคยชินไปยังตู้เสื้อผ้าบานเลื่อนสีขาวที่บานเลื่อนเป็นสีดำ มือเรียวยาวเลื่อนเปิดเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้โดยใช้ประสาทสัมผัสล้วนๆ ขายาวถอยออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำในตัวเพื่อชำระร่างกายให้สะอาดรับเช้าวันใหม่



กว่าจุนฮยองจะอาบน้ำเสร็จก็ผ่านไปกว่า40นาทีได้ ร่างโปรงออกมาสวมเสื้อผ้าด้านนอก วันนี้เค้าสวมเสื้อสีดำลายกระโหลกกับเสื้อคลุมตัวหนาเพื่อป้องกันตัวจากความหนาวเย็นในช่วงที่เริ่มเข้าสู่ฤดูหนาว ขาเรียวยาวหยิบมือถือที่ชาร์จอยู่บนเตียงมาใส่ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะสำรวจความเรียบร้อยภายในห้อง มือเรียวสะบัดผ้าห่มผืนหนาให้คลุมเตียงอย่างมีระเบียบ ก่อนจะเดินไปเปิดม่านให้กว้างเผื่อว่าให้แดดส่งเข้ามาในห้องได้ สายตาของจุนฮยองกวาดไปรอบๆห้องอีกรอบ ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องซะที เจ้าของร่างโปร่งเดินลงมายังชั้นล่างของบ้านด้วยบันไดวนที่ทำจากหินอ่อนล้วนๆ ส่วนของของตัวบ้านเงียบสงัดมีเพียงแม่บ้านกำลังปัดฟุ่นไปตามเครื่องเรือนที่รายรอบอยู่ จุนฮยองจึงเดินผ่านไปอย่างไม่ไส่ใจเพราะเค้ากำลังจะไปหาอะไรทานตอนเช้า พอเข้ามาในส่วนของห้องครัวขนาดใหญ่ที่มีไฟระย้าขนาดใหญ่อยู่เหนือโต๊ะอาหารยาวใหญ่ที่นั่งได้กว่า 20คน ซึ่งบนโต๊ะอาหารนั้นก็มีกับอาหารวางรอไว้อยู่แล้ว

"นี่ค่ะ คุณหนู"คุณป้าอวุโสหัวหน้าแม่บ้านที่ทำงานอยู่กับตระกูลนี้มาทั้งชีวิตเดินถือถ้วยข้าวต้มมาเพื่อจะตักให้กับคุณชายคนเล็กของบ้าน

"ป้าอ่ะ อย่าเรียกคุณหนูสิ ผมโตแล้วนะ"จุนฮยองรีบแย่งถ้วยข้าวต้มมาเทเองเพราะเค้าเกรงใจผู้ที่เลี้ยงดูเค้ามาแต่แบเบาะไม่ต่างจากพ่อแม่ของเค้า พร้อมกับบ่นอุบอิบเล็กๆ

"ขอโทษค่ะ ป้าชินน่ะค่ะ"นางจางซูยองพูดอย่างรู้สึกผิดที่เผลอไป

"ถ้าป้าเรียกอีกผมจะงอนจริงๆด้วย"จุนฮยองอมลมเต็มแก้มพร้อมกับทำปากยื่นๆ

"ค่ะ ป้าจะไม่เรียกแล้วนะคะ "นางจางรีบตอบเพราะกลัวคุณหนูของเธอจะงอนขึ้นมาจริงๆ เพราะเธอรู้ดีกว่าจุนฮยองเป็นคนที่ง้อยากมากมาแต่ไหนแต่ไร ต่างจากคุณหนู(?)แจจุงของเทอ

"เอ่ออ...ป้าครับ เฮียอยู่ไหนอ่ะ"จุนฮยองหลังจากชิมข้าวต้มจืดๆหนึ่งคำ โครงหน้าหล่อเหลาเงยหน้ามาพร้อมกับถามหาพี่ชาย

"คุณแจจุงอยู่ที่โรงรถหลังบ้านค่ะ"นางจางหยิบถวยข้าวต้มที่ตักไปแล้วมาถือพร้อมกับรอยยิ้ม

"ขอบคุณครับป้า "จุนฮยองยิ้มตอบอย่างจริงใจ

"ค่ะ งั้นป้าขอตัวไปดูแลแม่บ้านก่อนนะคะ"นางยิ้มอย่างจริงใจอีกครัง

"ครับ"จุนฮยองยิ้มก่อนจะก้มกน้าก้มตากินข้าวต้มกับปลาเค็มๆ


จุนฮยองเดินเอาจานไปเก็บที่ซิ้งน้ำ ก่อนจะเดินออกทางหลังบ้านเพื่อไปยังโรงรถขนาดใหญ่ที่มีรถจอดอยู่กว่า20คัน (-*- รวยไปไหน)

"เฮียไปไหนวะ"พอเดินมาถึงโรงรถในส่วนที่เป็นอู่ ภายในอู่มีอุปกรณ์แทบทุกอย่างที่ร้านซ่อมรถ ร้านล้างรถ ร้านตรวจสภาพรถมี แต่เข้าไปก็มีแต่ความว่างป่าว ไม่เห็นแม้แต่เงาคนที่ชื่อคิมแจจุง

"อยู่นี่เว่ยย"

"ฮึ่ยยย!!"จุนฮยองสดุ้งอุทานดัง อยู่ดีๆพี่ชายหน้าโหดก็โผล่หัวออกมาจากใต้ท้องรถสีเหลืองโบราณซึ่งเป็นมรดกมาจากคุณปู่
"พี่ทำอะไรกับรถผมเนี่ยย"


"อ่าว.. ก็แกบอกให้ชั้นซ่อมให้ไม่ใช่ไง กำลังจะเช็คสภาพช่วงล่างซะหน่อย "คนพี่ถามกลับพร้อมทั้งเลื่อนตัวออกมาอีก

"เออ ช่ายๆๆๆ ..พี่อย่าลืมเปลี่ยนน้ำยาแอร์ให้ด้วยนะ แล้วก็เปลี่ยนแบตเตอรี่ให้ด้วย พี่เช็คให้ด้วยบางที่เครื่องชอบดับ พี่เปลี่ยนน้ำมันเครื่องให้ด้วยนะ อ้อ.. พี่ชาย..ผมอยากได้ตัวเบรกสีน้ำเงินอ่ะ โอเคนะพี่ชายคนเก่งของผม"จุนฮยองสั่งยาวโดยไม่ได้มองหน้าคนที่นอนอยู่บนที่เลื่อนเลยว่าใบหน้าคมนั้นกำลังเป็นยังไง

"ซื้อใหม่เหอะว่ะ เยอะไปปะ"พี่ชายสุดหล่อเอียงคอทำหน้าไม่เล่นด้วย

"ไม่เอาาา บอกว่าปู่ให้มาเชียวนะ... นะๆๆ พี่ชาย ผมรู้พี่ทำได้"จุนฮอยงย่อตัวลงนั่งยองๆเอามาเกาะไหล่พี่ชายเหมือนตอนเด็กๆที่เวลาจะขออะไรจะต้องเกาะไหล่พี่ชาย

"เออ แล้ววันนี้เอาคันไหนไปเรียน"แจจุงยอมเอาทั้งตัวออกมาจากใต้รถรุ่นปู่สีเหลือง

"ไม่รู้สิ เอาเปอร์โยไปละกัน"จุนฮยองเงยหน้ามาก็เห็นเปอร์โย308ซีซีพอดี
 


"เออ แกล้วงที่กางเกงดิ อยู่ที่กางเกงขวาๆๆ"ร่างสูงที่ออกมาทั้งตัว เพยิดๆหน้าไปที่กางเกงสีดำที่กระเป๋าเต็มไปด้วยกุญแจรถทุกคันในบ้าน เพราะมือของแจจุงนั้นดำไปทั้งมือเพราะน้ำมันเครื่อง

"เหอะๆ"จุนฮยองมองพี่ชายอย่างเอือมๆ อากาศหนาวขนาดนี้ พี่ชายก็ยังคงสวมแค่กางเกงและเปลือยท่อนบน...แล้วมาซ่อมรถอย่างนี้ เอิ่มม..พี่กรุท่าจะบ้า ชิวไปไหม แต่ก็ช่างเหอะ มือเรียวล้วงกางเกงฝั่งข้าวออกมา กุญแจรถ7อันได้ถูกนำออกมา ตาสีน้ำตาลเข้มมองหากุญแจที่มีตราสัญลักษณ์รูปสิงโตยืนออกมา แล้วที่เหลือยัดไส่กางเกงของพี่ชายดังเดิม
 

"เออ ขับดีๆนะเว่ย รถชั้นแพง"แจจุงกำชับน้อง เพราะรถทุกคนในบ้าน ยกเว้นไอ้รถคุณปู่นี่เค้าเองเป็นคนซื้อทั้งหมด

"ครับๆๆ เคยทำเป็นรอยที่ไหนเล่าาา เอ้ออ เฮียย... วันศุกร์นี้ผมจะไปสอบใบปฏิบัติทำใบขับขี่นะ"จุนฮยองควงกุญแจเล่นแล้วบอกเรื่องนี้กับพี่ชาย

"ก็ดี ... "แจจุงตอบสั้นๆ เค้าไม่แคร์ตำรวจอยู่แล้ว (พี่แคร์ประกันก็ดีนะคะพี่แจ)

"ไปและนะพี่ "จุนฮยองยืนขึ้นสุดความสูงก้มมองพี่ชายที่นอนเปลือยท่อนบนอยู่กับพื้น

"เออ ตั้งใจเรียนให้คุ้มตังที่ชั้นเสียหน่อยนะ "เจ้าของร่างสูงพูดก่อนจะกลับเข้าไปใต้รถอีกครั้ง

"เออ ไอ้พี่"จุนฮยองเบ้ปากก่อนจะกดปลดล๊อกรถสีน้ำตาลทองแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง เพื่อจะเตรียมตัวไปเรียน


"จะไปรับหมอนั่นดีไหมน้าา" หลังจากออกมาจากรั้วบ้านได้ซักพัก

.
.
.


++++++++++++++++

ณ ที่นั่งในร้านอาหารเกาหลีที่ไม่มีลูกค้าเลยซักคน



"จะให้เค้ากินจริงอ่ะ"ใบหน้ากลมขาวก้มลงมองมาม่าเกาหลีสูตรเฉพาะของพี่ชายด้วยสีหน้าขยาดๆ มองหาเส้นแถบไม่เจอ เจอแต่น้ำสีส้มๆจนเกือบใสที่แถบจะล้นถวย ในนั้นยังมีปลาหมึกชิ้นๆ

"จริงสิ นายมีสิทธิ์เลือกหรือไง ชั้นทำเป็นแค่นี้แหล่ะ"จุนซูเดินไปหยิบกิมจิจากตู้มาเพิ่ม

"งือออออ เตรียมยาธาตุไว้ได้เลย"โยซอบกลืนน้ำลายก่อนจะพูดลอยๆเบาๆ

"ได้ยินนะ เดี๋ยวเหอะ... "จุนซูที่พึ่งนั่งลงแล้วใช้ตะเกียบคนๆในถวยอยู่เงยหน้าขึ้นมาทำหน้ายักใส่น้องชายตัวดี พูดได้ยังไง.... บะหมี่น่ะของถนัด "กินซะ เดี๋ยวช้า ชั้นไม่ไปส่งนะ"

"กินก็ได้" โยซอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะใช้ตะเกียบเหล็กควานหาเส้นที่จมอยู่ที่ก้นถ้วยขึ้นมากินทีละนิดๆ น้ำตาของโยซอบแถบเล็ด เส้นอืดๆกับน้ำจืดๆ แถวบ้านเรียกทำไม่เป็น โยซอบกลืนเข้าไปอยากฝืนๆ มันทั้งจืดและฉืดที่สุดในชีวิต ถ้าพี่ชายไม่ได้นั่งกินอยู่ตรงข้ามละก้ ป่านนี้โยซอบคายทิ้งไปแล้วแน่ๆ "ทำไมจืดงี้อ่าา"

"จืดที่ไหนล่ะ ... นายกินเค็มมากไปล่ะสิ "จุนซูก้มหน้ากินต่อหลังจากตอบไปแก้เสียฟอร์ม ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้สึกไม่ต่างจากน้องชายเท่าไหร่ สงสัยฝีมือการทำบะหมี่จะแย่ลงจริงๆนั้นแหล่ะ ไส่น้ำเยอะไปนิดด(คนแต่ง //ไม่นิดมั้ง จุนซู-0- ) จุนซูก้มลงคีบกิมจิปะทังชีวิตไส่ในถ้วยน้องเพื่อให้มันมีรถชาติขึ้นมาบ้าง

"งืออออออออ "โยซอบร้องก่อนจะทนกินบะหมี่ที่อร๊อยๆอร่อยที่สุดในโลกต่ออย่างผะอืดผะอม


*ครืดด โทรศัพท์มือถือซัมซุงกาแล็กซี่ที่วางอยู่ข้างๆชามบะหมีสั่น

 
"เอ๋?"เจ้าของเครื่องหันไปเปิดดูก็เห็นเป็นข้อความเตือนจากทวิตเตอร์


Joker891219
@helloimys กำลังจะไปรับนายที่บ้าน
via Osfoora for iPhone

helloimys
@Joker891219 คุณเป็นใครอ่ะ
via Twitter for Android

คิ้วของโยซอบขมวดมุ่น มองดูทวิตของใครก็ไม่รู้ที่รีพลายมาหาเค้า แถมเค้ายังสงสัยว่าไปฟอลโล่วคนๆนี้ตั้งแต่เหมือ่ไหร่

Joker891219
@helloimys คนที่นายก็รู้ว่าใคร
via Osfoora for iPhone

helloimys
@Joker891219 ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แล้วผมกำลังจะอันฟอโล่วคุณเดี๋ยวนี้
via Twitter for Android

Joker891219
@helloimys ใจเย็นๆสินาย.... ถ้าฉลาดก็ไปดูที่โปรไฟล์ชั้นสิ
via Osfoora for iPhone

โยซอบรู้สึกหัวเสีย แค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครไม่ต้องไปเปิดดูซะให้ยากหรอก พูดจากวนประสาทขนาดนี้

helloimys
@Joker891219 ไม่จำเป็นหรอก แล้วก็ไม่ต้องมารับด้วย
via Twitter for Android

Joker891219
@helloimys ไม่ทันแล้วหล่ะ ใกล้ถึงบ้านนายแล้ว ออกมารอเลย
via Osfoora for iPhone

helloimys
@Joker891219 ไม่ต้องงงง ไปกะนายมีแต่เสียกับเสีย
via Twitter for Android

"นี่จะกินก็กินสิ เล่นอยู่นั้นแหล่ะ "เสียงของพี่ชายดังขึ้นทำให้โยซอบเงยหน้ามาจากเครื่องมือสื่อสาร แต่ยังไม่ทันได้วางมือถือสีดำก็สั่นอีก

Joker891219
@helloimys วันนี้ชั้นจะพานายไปกินแกงกะหรี่...ไปไหมละ ถ้าไปก็ออกมารอซะ จะถึงแล้ว
via Osfoora for iPhone

เมื่อเห็นข้อความโยซอบก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มแหยๆกับพี่ชายที่ทำหน้าไม่พอใจมากๆอยู่ตอนนี้

"เอ่ออ พี่จุนซู.. คือเพื่อนจะมารับอ่ะ จะถึงแล้ว ไปก่อนนะ"โยซอบไม่กล้ามองจุนซูตรงๆ พี่เค้าต้องดุแน่ๆ โอ้ยยยย สมองของโยซอบยอมไปกะไอ้บ้าจุนฮยองเพราะจะได้หาทางไม่ต้องกินมาม่าชืดๆของพี่และได้ไปกินแกงกะหลี่อีก เอาเถอะ แต่จะตายเพราะพี่จุนซูนี่หล่ะ

"ทำไมไม่รีบบอกห๊าาาาาา"ดีที่โยซอบปิดหูทัน เสียงพี่จุนซูทำเอาหูคนระเบิดได้ง่ายๆ แล้วจะให้โยซอบทำยังง้ายยยยย โอ้ยยย

"ก็เพื่อนพึ่งบอกเมื่อกี๊ อ่าา"โยซอบก้มหน้าเล็กน้อยยอมรับผิดแต่โดยดี

"เอาเถอะ ดีเหมือนกันไม่ต้องขับรถไปส่งนาย พี่จะได้ไปนอนต่อ อ่ะ...มีตังปะเนี่ย"จุนซูก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ยังไงก็ช่างมันเถอะ เดี๋ยววันนี้จะได้หาข้อมูลเกี่ยวกับงานชั่วคราวก็ดีเหมือนกัน

"ฮิฮิ ไม่มีอ่ะ"ใบหน้าใสยิ้มกว้าง ได้ตังๆๆๆๆ

"งกๆอย่างนายหรอจะไม่มี เอ้าาา ตั้งใจเรียนนะโยซอบ จะให้ไปรับก็โทรมาละกัน"จุนซูหยิบเงินจากเกะร้าน เพราะพอดีแม่โทรมาว่าอย่าลืมให้ตังน้อง เรื่องอะไรเอาตังแม่ให้สิ ((คือเค็มยกแพ็คค่ะ))

"ไปแล้วนะ บ๊ายบาย"โยซอบเก็บของลงกระเป๋าแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วออกตางประตูหน้าร้านอาหารที่เปิดแง้มไว้เล็กๆก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เห็นจะมีรถเหลืองๆเลยแฮะ ... ว๊ากกกกก ไม่มีเบอร์ไอ้หมอนั้นนี่หว่า


helloimys
@Joker891219 ไหนล่ะรถนาย อำชั้นเล่นใช่ไหม
via Twitter for Android

//นอเอเก กก ฮาโก ชิพพึน ฮันมาดี ออนเจนา We always singing just for you โคมาวอ นึลอูรี กยอทึล จีคยอจูน You (you) you (it’s you) thank you (thank you) for you// (ขอโปรโมทเพลดูเอทของน้องโยกะจุนฮยองหน่อยนะคะ 5555)

ตากลมๆก้มมองเบอร์แปลกๆ

"ครับ"โยซอบกเรับ

// ชั้นจอดอยู่ตรงหน้าร้านนายอ่ะแล่ะ นายเห็นรถสีน้ำตาลไหม //

ตากลมๆกวาดหาสิ่งที่ปลายสายบอก แล้วเค้าก็เห็นรถเป้าหมายแล้ว

"โอเค เหนล่ะ"โยซอบกดวางแล้วรีบเดินไปยังรถตรงหน้า



"ไปได้แล้วว"พอเข้ามานั่งสิ่งแรกที่ทำคือออกคำสั่งซะงั้น

"กะหรี่ไว้กินกลางวันนะ ถ้ากินตอนนี้ไปเรียนไม่ทันแน่"คนขับที่พึ่งออกตัวมาได้พักนึงรีบบอกก่อน

"อื้อ แต่มีไรให้ชั้นกินเล่นก่อนไหม ชั้นยังไม่ได้กินไรเลย"โยซอบลูบท้องตัวเองเพราะกินมาม่าเกาหลีไปแค่คำเดียว

"อ้าวหรอ นายหยิบกระเป๋าชั้นข้างหลัง มีนมกล้วยกินไปก่อน เดี๋ยวเรียนเสร็จเดี๋ยวพาไปเลี้ยง"จุนฮยองเพยิดๆหน้าไปที่เบาะหลัง

"นายไม่ได้หลอกชั้นเหมือนครั้งที่แล้วช่ายไหม"หลังจากหยิบกระเป๋าสีดำของอีกฝ่ายมาวางก่อนจะรูดซิบโยซอบมองหน้าคนขับรถอย่างไม่มั่นใจ เดี๋ยวสุดท้ายเค้าออกหมดพอดีค่าขนมวันนี้

"ชั้นไปหลอกนายตอนไหนล่ะ... วันนี้ชั้นออกเองเห็นร้านมาเปิดใหม่อยากจะไปลอง เอ้า"จุนฮยองช่วยโยซอบล้วงกระเป๋าผ้าใบใหญ่ ด้วยความที่พอจะรู้ว่านมกล้วยที่แอบขโมยของหลานมามันจะอยู่ตรงส่วนใหนในกระเป๋า มือเรียวยาวหยิมมันออกมาพร้อมกัลหลอดวางไว้บนตักอีกฝ่าย

"ขอบคุณนะ"โยซอบก้มมองนมกล้วยที่อยู่ในมือ มือบางหยิบหลอดออกมาเจาะ ก่อนจะยกขึ้นมาดื่ม สลับมองกับคนขับที่ดูใจดีอย่างไม่น่าเชื่อ

.
.
.
+++++++++++++++++++++++


หลังจากที่นำมาม่าทั้งหมดไปเททิ้งที่หลังร้านที่วันนี้ปิดชัวคราวเพราะคุณนายคิมเจ้าของร้านแอบหนีไปเที่ยวต่างจังหวัดับสมาคมแม่บ้านและอสม. โดยไม่บอกลูกซักคำทำให้ลูกสองคนต้องมาลำบากทำกับข้าวกินเอง ถึงแม้นางคิมจะทำอาหารอร่อยมาแค่ไหนแต่หล่อนก็ไม่เคยเม้แต่สะสอนลูกทำอาหารเลยซักนิด จุนซูจึงเดินกลับไปที่ตู้เย็น แล้วสิ่งที่ประทังชีวิตของจุนซูก็คือไส้หรอกเปล่าๆ จุนซูเดินกินถือไส้หรอกออกมาก่อนจะล๊อกหน้าร้านไว้เพื่อจะขึ้นไปข้างบนบ้าน ระหว่างที่เดินขึ้นบันได้ฟันเรียงสวยก็กัดกินไส้หรอกกินไปด้วย วันนี้เค้าจะได้พักอยู่บ้านซะทีน้าา ปกติได้กลับบ้านมาแค่ 2-3วันก็ต้องไปบินอีก

"คิดถึงอาเจ้จังเลย"จุนซูเดินขึ้นมาถึงชั้นสองก็นึกถึงหัวหน้าแอร์ทั้งหลายที่คอยดูแลเค้ามาตลอด

"เฮ้อออออ .... "จุนซูก้มหน้าลงมองพื้นแล้วจับราวสาวขึ้นไปอย่างหมดแรงไปชั้น3 เค้าอยากกลับไปทำงานที่ตัวเองรักเร็วๆ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแน่นอนเอาซะเลย

"เพราะนาย ตาบ้าาเอ๋ยยย"จุนซูเดินมาท่ห้องของตนแล้วนั่งลงบนเตียงของตน พอนึกถึงงานที่ตัวเองรักแล้ว...เค้าต้องมาว่างงานอยู่แบบนั้นก็เพราะผู้ชายชื่อคิมแจจุง

"โอ้ยยยยยยยยยยย ช่างมัน ทำงานนี้ก็ได้"พอคิดเรื่องนี้แล้วจิตใจมันก้ฝุ้งซ่าน จุนซูสลัดส่ายหัวก่อนจะคิดถึงเรื่องดี ประสบการณ์ใหม่ๆที่กำลังเข้ามาในชี้วิต

"มันก็เป็นงานที่ดีเหมือนกันนะ สู้ๆ คิมจุนซู"คนที่นั่งอยู่บนเตียงทำท่าไฟต์ทิ่ง เค้าต้องทำได้


คิมจุนซูรีบเดินไปหยิบเอกสารเกี่ยวกับทัวร์อาหารนานาชาติที่บริษัทคิมกรุ๊ปจัดขึ้นโดนผู้ที่ได้ไปส่วนหนึ่งเป็นผู้โชคดที่ส่งชิงโชคคูปองของในส่วนห้างสรรพสินค้า และอีก15คนจะเป็นผู้ที่สมัครใจที่จะไป ซึ่งจุนซูอ่านรายละเอียดและเมื่อเทียบกับราคาแล้วเป็นทริปทัวร์ที่ถือว่าคุ้มและถูกมากๆ จากเอกสารที่แจจุงให้มาถือว่ามีลายละเอียดดี จุนซูเองก็รู้สึกว่าเค้าเองยังอยากให้แม่ไปเลยล่ะ จากรายละเอียดคร่าวๆที่จุนซูจับใจความได้คือ

ระยะเวลาของทัวร์จะมีระยะประมานเกือบ2เดือน จะบินไปตามประเทศต่างๆโดยจะไล่จากโซนเอเชีย จำนวนประเทศอาจจะไม่แน่นอนขึ้นอยู่กับระยะเวลาที่ใช้ว่ามากหรือน้อยในแต่ละประเทศ เครื่องบินเป็นเครื่องบินส่วนตัวของแจจุงแต่จะให้ระหัสและชื่อบริษัทของจุนซู ทัวร์นี้จะมีผู้ดูเลคือเค้าและแจจุงแค่สองคน และจะมีพนักงานถือของอีก1คน ทัวร์นี้จะเน้นไปที่ร้านอาหาร โดยแต่ละมือจะพาทุกคนไปทานอาหารที่เตรียมไว้โดยคนที่จัดเตรียมก็คือแจจุง และหลังจากนั้นเราจะปล่อยคุณลูกค้าไปตามอิสระโดยจะมีพ๊อกเก็ทมันนี่นให้บางส่วนและส่วนรถช๊อปปิ้ง และจะนัดลูกค้าตามมื้ออาหาร ส่วนเรื่องที่พักก็มีพร้อมเรียบร้อย จะเป็นโรงแรม4ดาวขึ้นไป ที่น่าสนใจคือลูกค้าสามารถคุยกันเองเพื่อจะขออยู่ประเทศแต่ละประเทศนานแค่ไหน

จุนซูเปิดดูส่วนหน้าที่ของเค้า ในเอกสารระบุว่าจุนซูจะต้องเป็นแอร์ประจำเครื่องคอยเสิร์ฟและบริการลูกค้า เมื่อลงจากเครื่องจะต้องควบคุมกำกับคอยดูแลผู้โดยสารทุกคนช่วงที่อยู่ที่สนามบิน เพราะแจจุงจะไปจัดการเรื่องการเข้าเมืองต่างๆ หลังจากที่ขึ้นรถทุกๆครั้งเค้าจะต้องเป็นคนคอยเทคแคร์ลูกค้าต่อและร่างสูงเขียนไว้ว่าให้ไปศึกษาเกี่ยวกับประเทศนั้นๆเพื่อแนะนำลูกค้า เมื่อถึงร้านอาหารเค้าจะต้องคอยเช็กอาหารให้ลูกค้า เมื่อเป็นช่วงฟรีเค้าเองก็ฟรีเหมือนกัน และเมื่อเข้าโรงแรมเค้าจะต้องดูแลลูกค้าทุกคนจนกว่าทุกคนจะเข้าห้องครบ จะให้พูดโดยรวมก็คือจุนซูจะดูแลเรื่องการบริการลูกค้าส่วนแจจุงจะดูเรื่องการประสานงานและขับเครื่องบินด้วย

"ไปที่ไหนก่อนน้าา"จุนซูเปิดมาอีกหน้าเพื่อดูลิสประเทศที่จะไปค่ราวๆ ประเทศแรกที่จะไปคือญี่ปุ่น ซึ่งจุนซูไม่มีปัญหาเท่าไหร่เพราะเค้าพูดภาษาญี่ปุ่นได้และรู้จักวัฒนธรรมของชาวญี่ปุ่นอยู่พอสมควร

"ปักกิ่งต่อหรอ"จุนซูดูประเทศถัดไปที่จะต้องไป ส่วนใหญ่เป็นแถบเอเชีย ซึ่งจุนซูไปบินบ่อยมากๆ

"อ๊าาาา 5ประเทศแรกๆแถบนี้หมดเลยย สบายๆ "จุนซูเอนตัวลงนอนไปกับเตียงแล้วเอาเอกสารวางไว้ข้างตัวก่อนจะบิดไปมา

"ง่วงงงจัง ชิ"จุนซูพอนอนกลิ้งไปมาก็รู้สึกง่วงขึ้นมาเพราะเค้าอยู่ดีๆก็ถูกปลุกมาแต่เช้า(?)ให้ไปส่งที่มหาลัย แต่สุดท้ายก็ต้องตื่นเก้อ แล้วพอทำอาหารให้กินก็ไม่กินให้เสียความรู้สึกอีกแหล่ะ กลับมาจะตีซะให้เข็ดเลยโยซอบบบบ

"นอนดีกว่า เห้ออ"ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำงั้นก็ของีบหน่อยละกันนะ จุนซูค่อยๆมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้งก่อนจะคลุมขึ้นมาทั้งตัวแล้วกอดหมอนข้างหันหน้าไปหาผนังนัยน์ตาหวานปิดลงช้าๆก่อนจะที่ลมหายใจของจุนซูจะหายใจสม่ำเสมอ

.
.
.

*ตื๊ด
*ปี๊บ
*ตี๊ด
*ตีด
*ครื่ดด
 

เสียงNotificationของมือถือจุนซูที่วางอยู่ที่หัวเตียงสั่นเสียงดังและดังถี่ๆ ทำให้คนที่นอนอยู่รู้สึกสะเทือนเล็กน้อยและเสียงตือนดังๆหลายทีทำเอาคนที่หลับไปพักใหญ่พลิกตัวไปหยิบขึ้นมาเปิดดู

*ตื๊ด
*ปี๊บ
*ตี๊ด
*ตีด
*ครื่ดด
*คึ

มือถือที่ถืออยู่ในมือก็ร้องเตื่อนอีกครั้ง

"โอ้ยยอะไรกันเนี่ยยยย"จุนซูหยิบไอโฟนสีดำขึ้นมาดู

-คิมจุนซู-สิ่งที่เตือนมีทั้ง WhatsApp Ping รวมทั้งทวิตเตอร์ แล้วพอจุนซูเอื้อมไปหยิบบีบีสีขาวมาดูก็พบว่าขึ้นประโยคเดียวกันหมดที่เรียกชื่อเค้า ในบีบีแชด

"ไอ้บ้าาาาเอ๊ยย"จุนซูมองชื่อที่ส่งข้อความมาคือผ่านเบอร์ของแจจุง เค้าเลยตื่นขึ้นมาอย่างเต็มตา แล้วนี่ไปเอาพิน เอาทวิตเข้ามาจากไหนนนนกัน น่ากลัวจริงๆตานี่ จุนซูเปิดเข้าไปในWhatsAppแล้วพิมตอบ

*คิมจุนซู

อะไร คุณมีอะไร*

*ทำอะไรอยู่ครับ

ถ้าไม่มีธุระอะไรขออนญาติปิดนะ*

*ถึงปิดคิดว่าจะหนีชั้นพ้นหรอจุนซู....

ผมไม่ได้หนีคุณ แต่ผมจะทำธุระส่วนตัว ถ้าไม่มีอะไรสำคัญงั้นผมขอปิด*

*มีสิ เดี๋ยวชั้นViberไป

จุนซูอ่านข้อความอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ เหมือนเค้าถูกบังคับตลอดเวลา ยังไงก็ต้องยอมคุยใช่ไหมล่ะ แล้วทำไมต้องไวเบอร์ ..โทรง่ายกว่าไหม


//RRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrRRRRRRRRRRRRRRRRR//เสียงริงโทนโบราณๆตังขึ้น นี่ละนะไวเบอร์

"ฮัลโล มีอะไรไม่ทราบ"จุนซูตอบรับเอามือถือวางไว้ที่หู

//มีสิ//

"รีบๆว่ามาสิ"จุนซูเด้งตัวมาพิงหัวเตียงแล้วหยิบบีบีสีขาวมาเปิดดู ข้อความที่เขียนชื่อเค้าคงเป็นของตาโรคจิตนี่สินะ

//อีกครึ่งชั่วโมงชั้นจะไปรับนาย//

"อะไรนะ"จุนซูได้ยินไม่ชัด

//เตรียมตัวไว้เลย เดี๋ยวชั้นจะไปรับนาย//

"คุณมีอะไรโทรเอาก็ได้นี่ ไม่ต้องมา"จุนซูรู้สึกเสียวสันหลังถ้าหากเค้าจะต้องเจอตาจอมหื่นนี่ แล้วไม่รู้ว่าจะรอดจากการถูกลวนลามทั้งทางสายตาและการกระทำ

//ชั้นจะพานายไปตัดชุดยูนิฟอร์มบนเครื่อง ออกมารอชั้นด้วย ถ้านายไม่มารอชั้น ชั้นจะขึ้นไปรับนายเอง//

"เห้ยนี่ ... โอ้ยยย ตาบ้าา เอาอีกแล้วนะ"พอจะพูดอีกฝ่ายก็ชิงตัดสายทิ้งไปก่อน

"โอ้ยยยย อีตาบ้า ตาโรคจิต "จุนซูหันมองมือถือที่ขึ้นคอนแทคของคิมแจจุงทั้งแยกเขี้ยวและถลึงตาใส่เหมือน่วาอีกฝ่ายจะเห็นงั้นล่ะ

*ครีดๆๆ

- ชั้นกำลังออกจากบ้าน มาถึงขึ้นรถเลย เข้าใจนะ-

"เรื่องมากจริงง"จุนซูเปิดบีบีสีขาวก็เห็นข้อความแล้วยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ แล้วคนที่ทำเป็นบ่นก็ยอมลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่แขวนไว้หน้าห้องน้ำก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วอาบน้ำแต่โดยดี

.
.
.
++++++++++++++++


ณ คฤหาสน์ตระกูลคิม


"น้ำค่ะคุณแจจุง"ร่างสูงที่กำลังตัดกระดูมเสื้อเชิ้ตที่ข้อมือขณะที่เดินลงมาจากบันไดวนหินอ่อนจนมาถึงชั้นล่างหลังจากยืนๆนั่งๆทำรถให้กับน้องก่อนที่จะต้องไม่อยู่บ้านอีกเป็นเดือน ก็มีสาวใช้ไส่ชุดรัดถือน้ำมาเสิร์ฟถึงที่

"...."มือหนาหยิบแก้วมาดื่มให้หายเหนื่อย โดยไม่มองสาวใช้ที่แต่งตัวรัดไปทุกส่วน พร้อมทั้งเบียดกายเข้าหา..... คนนี้น่ะหรอ งั้นๆอ่ะ


แจจุงไม่ใส่ใจ เจ้าของร่างสูงรีบเดินออกไปนอกตัวบ้านพร้อมกับควงกุญแจรถไปด้วย ขายาวเดินตรงไปยังโรงจอดรถของบ้านหลังใหญ่
 
เค้าเดินตรงไปยังรถสีส้มเตี้ยๆที่จอดอยู่ถัดจากรถโบราณของจุนฮยองที่เค้าพึ่งจัดการล้างและขัดเงาให้อย่างดีเมื่อชั่วโมงที่แล้ว ร่างสูงหยิบกุญแจกดปลดล๊อกก่อนจะเปิดประตูฝั่งคนขับเข้าไปนั่งแล้วหยิบมือถือสามเครื่องออกมากองไว้ตรงกลางขัวตัวรถที่เอาไว้วางแขนก่อนจะสตาร์ทรถไว้ก่อน ใบหน้าคมยกยิ้มที่มุมปาก แล้วก้มลงหยิบไอโฟนกับบีบีขึ้นมา เริ่มจากไอโฟนเค้าพิมคาไว้แล้วเปิดแอปตัวอื่นต่อแล้วพิมคาไว้ จากนั้นก็หยิบบีบีมาพิมหาอีกฝ่าย แล้วกดส่งพร้อมๆกัน

"หึหึหึ"แจจุงหัวเราะในลำคอ แล้วซักพักอีกฝ่ายก็กลับมาด้วยความไม่พอใจยิ่งทำให้ซะใจและชอบสุดๆ เค้าก็เลยจัดการบังคับคนดื้อๆให้ทำตามแต่โดยดี

"คิมจุนซู เสร็จแน่"แจจุงปิดไวเบอร์แล้วหยิบบีบีส่งอีกครั้งสุดท้าย ก่อนจะขับรถคันสวยออกไปจากโรงจอดรถ



รถสีส้มขับมายังเส้นทางที่คุ้นเคย เพราะเส้นทางที่ขับอยู่นั้นเป็นทางเดียวกับทางที่จะไปโรงเรียนอนุบาลของจุนกอลที่พึ่งขับออกมาเมื่อเช้า และเป็นทางที่จะไปมหาลัยของจุนฮยอง อาจจะมีรถติดอยู่บ้างแต่ค่อนข้างน้อยเพราะเป็นเวลาเกี่อบๆบ่ายโมงแล้ว มือหน้ายิบไอโฟนขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะกดเพื่อติดต่อไปยังร้านห้องเสื้อชื่อดังที่มีสาขาอยู่ในห้างสรรพสินค้าของเค้า

"ผม..ประธานคิมกรุ๊ป เห็นแบบชุดที่ผมส่งให้ทางเมลใช่ไหม"เสียงทุ้มกรอกไปกับมือถือสีดำ

"เดี๋ยวประมานเกี่อบๆบ่ายสองผมจะพาคนของผมไปวัดตัว เตรียมไว้ให้ด้วยนะ "แล้วนิ้วโป้งใหญ่ๆที่ดูมีอำนาจกดend call อย่างรวดเร็วตามนิสัย รถหรูดูสปรอ์ตพอผ่านแยกที่รถติดมากๆมาแล้ว รถLamborghini Murcielagoสีส้มก็ขับด้วยความเร็วเดินกว่าที่กฎหมายกำหนดโดยไม่เกรงกลัว เพราะถ้ารถราคาแพงตำรวจที่ไหนมันจะกล้า เพื่อเค้าเป็นตำรวจเยอะแยะ หึๆๆ ......... เมื่อถึงแยกก่อนถึงแยกที่มีร้านค้าติดๆกันยาวซึ่งหนึ่งในนั้นคือเป้าหมายของเค้าวันนี้ ร้านอาหารเกาหลี ที่อยู่ติดกับร้านดอกไม้ชื่อดัง



"เห่ยยย .... ร้านปิด" รถคันงามจอดอยู่ที่ป้ายห้ามจอด(-*-เฮียแจคะ เอิ่ม) เหยียบเบรกแล้วเปลี่ยนมาเป็นเกียร์ว่างก่อนจะปดล๊อกมือถือเพื่อโทรหาใครบางคนที่ต้องออกมารอเค้าแล้ว -ปิดร้านหนี-

"อยู่ไหน ชั้นถึงแล้ว"เสียงเข้มๆกรอกไปในมือถือสีดำ

//ไหนรถคุณ ผมไม่เห็นเห็นเลย//

"ชั้นเอาอีกคันมา รถสีส้มนายเห็นไหม"แจจุงจับพวงมาลัยแล้วพยายามชะเง้อออกไปหาปลายสาย แต่ก็มองอะไรแทบไม่ได้เพราะรถเค้าค่อนข้างเตี้ย

//ก็ว่า คงไม่มีใครจอดรถได้ทุเรศแบบคุณหรอก//

"นายรีบเดินมา รออยู่"แล้วมือหนาก็กดวางสายทันทีแล้ววางมือถือลงที่เดิมแล้วปลดล๊อกรถรอ แล้วเค้าก็เห็นคนที่สวมเสื้อสีดำหลุมด้วยเสื้อคลุมสีดำเทาลายขวางที่ตัดกำกางเกงขาเดปสีขาวที่ทำเป็นลายขุ่นๆสีเทากับร้องเท้าบูทสีดำเดินเข้ามาใก้ล อีกฝ่ายเปิดประตูรถแบบเปิดขึ้นออกแล้วเข้ามานั่งด้วยสีหน้าดูไม่ค่อยจะเต็มใจนัก

"ทำไมร้านปิดล่ะ"ร่างสูงเป็นคนเปิดประเด็นหลังจากรถเริ่มขยับ

"ก็แม่ผมไม่อยู่ เลยให้ปิดร้าน"จุนซูวางแว่นกันแดดที่หยิบติดมือมาด้วยวางไว้บนตัก

"มั่นใจจังนะไส่กางเกงลายนี้"แจจุงเหลือบสายตามองไปที่มือบางๆนุ่มนิ่มที่วางอยู่บนตัก

"ทำไม"จุนซูเงยหน้ามามองใบหน้าคมที่มองไปข้างหน้าเพื่อขับรถ

"ขาใหญ่"เสียงทุ้มพูดออกมาแบบไม่ถนอมน้ำใจเลยซักนิด

"อ๊ากกกก ไอ้บ้า พูดออกมาได้ไง "จุนซูยกมือขึ้นตีไหล่อีกฝ่ายอย่างลืมตัว

"ฮ่าๆๆๆ ก็มันจริงนี่ แต่ไม่เป็นไรชั้นชอบอวบๆ น่าลูบดี"ว่าแล้มมือของคนที่มือไวมากๆอย่างคิมแจจุงก็ยืดไปลูบที่ต้นขาของจุนซู เร็วยิ่งกว่าความเร็วแสง

"ไอ้โรคจิต นี่แหน่ะ"จุนซูตีลงไปเต็มแรงที่มือหนาร้อนๆที่ลูบที่ต้นขา ทำเอาเสียววาบแปลกๆ แต่ "โอ้ยยย"

"เจ็บไหมนั้น "ร่างสูงเอามือหลบได้ทัน ทำให้จุนซูโดนไปเต็มๆ

"เจ็บสิ ไม่ต้องมาโดนตัวเลยนะ"จุนซูถลึงตาไส่ แล้วเอากระเป๋าที่วางไว้ที่เท้ามาปิดที่ตักทันที "ว่าแต่คุณจะพาผมไปตัดชุดที่ไหน"

"ร้านไหนเดี๋ยวก็เห็นเอง คาดเข็มขัดด้วย ชั้นนัดไว้เกือบๆบ่ายสอง นายกินข้าวมารึยัง"แจจุงหันมามองหน้าหวานๆที่กำลังดึงเบ้วมาคาดแวบนึงก่อนจะกลับไปมองทาง

"หึ ยังเลย"คนที่นั่งฝั่นข้างคนขับส่ายหัว

"งั้นเดี๋ยวชั้นพาไปหาไรกินก่อน แล้วเราค่อยไปวัดตัวกัน โอเคไหมครับ ที่รัก"แจจุงหันมาส่งสายตาหวานให้จุนซูอีกครั้งทำเอาจุนซูรู้สึกร้อนที่ใบหน้าได้ไม่ยาก ทั้งคำลงท้ายหวานๆนั้นอีก ตาบ้า เอ๊ยยย + /////////// +

"ก็ได้ รีบๆไปเลย หิวแล้ว"จุนซูหันหน้าแดงๆมาทำให้ดูโหดด แจจุงหันไปมองอีกทีก็ยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเร่งความเร็วเพราะกลัวคนน่ารักจะไม่พอใจ อยากกินเร็วๆใช่ไหม แจจุงจัดให้

.
.
.
+++++++++++++++++++

ณ ร้านแกงกะหรี่


"จะสั่งอะไร"จุนฮยองส่งเมนูอาหารของร้านให้กับคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"นายเอาไรอ่ะ"โยซอบไม่เคยมากินร้านแกงกะหรี่เว่อๆแบบนี้มาก่อนทำให้รู้สึกแปลกๆกับบรรยากาศที่หรูๆแบบนี้

"งั้นชั้นสั่งก่อนนะ"จุนฮยองก้มมองเมนูไล่ๆก่อนจะหันไปหาพนักงานที่รอรับออเดอร์ "เอาเป็น ข้าวแกงกะหรี่เนื้อแกะ เพิ่มชีสด้วยนะ อ่ะนายสั่ง"

"เอาเหมือนนายแหล่ะ"โยซอบตอบทันที"

"อื้ม โอเค งั้นเอาข้าวแกงกะหรี่เพิ่มชีสสอง แล้วก็เอาโค๊กรีฟิวแก้วนึง นายอ่ะ เอาน้ำไร"จุนฮยองสั่งพนักงานอย่างคร่องแคล่ว

"เอาๆ..เอา น้ำเปล่า"โยซอบเปิดดูราคาแล้วรู้สึกหนาวเย็นไปถึงสันหลัง

"โอเค แค่นี้ล่ะครั้บ"มือเรียวส่งเมนูคืนให้พนักงานก่อนจะหันกลับมาก้มดูมือถือสีขาว
 

"นี่ นาย... นายจ่ายใช่ไหม"พอพนักงานไปโยซอบก็รีบถามอีกฝ่ายทันที จุนฮยองเงยหน้าจากมือถือ เพราะแพงขนาดนี้เค้ามีหวังได้ล้างจานแน่ๆ ไม่ใช่ว่าคราวนี้ไอ้หมอนี่อำเค้าอีกแล้วนะ

"แหงอยู่แล้ว มือนี้ชั้นจ่ายเอง ชั้นไม่อยากล้างจานกับนายหรอกนะ โยซอบ"คนที่สวมหมวกสีชมพูยกยิ้ม

"ชิๆๆๆ... นี่... แล้ววว"โยซอบมองอีกฝ่ายเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ "นายเอาทวิตชั้นมาจากไหน แล้วชั้นไปฟอลโล่วนายตั้งแต่เมื่อไหร่"

"หึหึหึหึหึหึ"อีกฝ่่ายได้แต่หัวเราะในลำคอแล้วยกยิ้ม

"ตอบมาสิ "โยซอบมอง ตาเขม่ง

"อ๊ะ ด้านนี้ครับ"จุนฮยองหันไปหาพนักงานที่เดินมาได้อย่างเหมาะกับจังหวะเวลาเหลือเกินน "โค๊กกด้านนี้ครับ"

"ค่ะ"พนักงานวางแก้วที่มีโค้กกวางไว้ตรงหน้าจุนฮยอง และแก้วเปล่าอีกแก้วพร้อมกับขวดน้ำวางไว้ข้างๆพร้อมกับบริการเทให้เสร็จสรรพ

"ขอบคุณครับบ"จุนฮยองยิ้มให้กับพนักงานหวานมากกกจนทำเอาใครบางคนแถวนั้นหมั่นไส้ทีเดียว

"นี่ นาย"เสียงแหลมๆที่เรียกทำให้จุนฮยองหันกลับมา

"นายนี่ขัดชั้นประจำเลยนะ"จุนฮยองดูดโค๊กอักนึงก่อนจะหันมาทำหน้าเซ็ง

"อย่ามาลีลาได้ไหม ตอบมาดิ หามาได้ไง"โยซอบทำเสียงแข็ง กลัวตายล่ะ

"ก็ตอนนายหลับในห้องชั้นก็เลยเอามือถือนายมาเล่น แค่นั้นแหล่ะ"จุนฮยองยิ้มเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไรผิด

"ไม่มีมารยาท"โยซอบพูดออกมาทันที เอาไปได้ไง

"แหม แล้วที่หลับในคลาสนี่มีมารยาทเหลือเกินใช่ไหม"จุนฮยองย้อน

"แต่ชั้นไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนี่"โยซอบมองจุนฮยองอย่างไม่พอใจ

"แล้วไง"จุนฮยองตอบนิ่งๆ

"รู้ไหมนายทำให้ชั้นเดือดร้อนน"โยซอบถลึงตาโต

"ตรงไหน นายก็ดูปกติสุขดีนี่"นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองทั่วอีกฝ่าย

"นายจะ ปะ..."

"ขอโทษนะคะ ข้าวแกงกะหรี่เนื้อแกะค่ะ"ยังไม่ทันจบประโยค พนักงานเสิร์ฟก็ถือถาดที่มีจานดีไซน์หรูที่มีอาหารเต็มจาน ซึ่งทั้ง2จานเหมือนกันทุกประการ พนักงานสาวหยิบมาวางตามหน้าที่ จานที่มีแกงกะหรี่หอมถูกวางตรงหน้าทั้งคู่

"กินซะ เดี๋ยวมีเรียนต่อ " จุนฮยองหยิบช้อนกับตะเกียบเหล็กเพื่อตักข้าวในจาน เนื้อแกะก้อนๆกับกะหรี่หอมๆสร้างความหิวให้กับโยซอบที่แถบไม่ได้กินอะไรในมื้อเช้าให้กลืนน้ำลายได้ไม่ยาก

"นายคุยกะชั้นให้รู้เรื่องก่อนสิ"โยซอบเอื้อมมือไปหาอีกฝ่าย เพื่อจับข้อมือหนาไม่ให้ตักข้าวเข้าปาก

"นี่ คิมโยซอบ.. นายไม่รู้จักมารถยาทบนโต๊ะอาหารหรอไง"คนที่ถูกขัดขวางการกินมองแบบด้วยสายตาดุๆ "กินซะ..เดี๋ยวไม่มีพลังมานั่งแว๊ดดไส่ชั้นนะ กินซะ ไปช้าเดี๋ยวก็โดนจดชื่อหรอก"

"กินก็ได้ กินเสร็จจะแว๊ดดให้นายเถียงไม่ทันเลย"โยซอบหยิบช้อนขึ้นมาบ้างแล้วตักข้าวที่อยู่ใต้แกงกะหรี่

"กินให้หมดนะ เดี๋ยวเสียของ"จุนฮยองหลังจากกินเข้าไปแล้วเคี้ยวลงเอียดแล้วกลืนก็เปิดปากพูดกับอีกฝ่ายก่อนจะกินอีกคำ

"เอออออ"

.
.
.
+++++++++++++++++++++

ณ ร้านอาหารจีนเจ้าเก่าแก่(เอาอาหารเหลาแบบบ้านเราระกันนะคะ 555)

"เอาหัวปลาต้มเผือก ไส้ทอด ไก่แช่เหล้า ขาหมูเย็น ลิ้นเป็ดพะโล้ จุนซูเอาอะไร"มือหนาปิดเมนูแล้วมองคนตรงหน้าที่ก้มมองเมนูอยู่นานสองนาน ตาหวานมองไล่ไปมาก่อนจะเงยหน้ามองตามเสียงเรียก

"ผมเอาเป็นน ...หูฉลาม"จุนซูปิดเมนูตามแล้วหันไปสั่งกับพนักงาน

"แค่นี้หรอครับ ที่รัก"แจจุงมองหน้าจุนซูแล้วมองด้วยสายตาหวานเหมือนว่าเต็มไปด้วยความรัก

"แค่นี้ก็พอและ "จุนซูอยากจะเหวี่ยงไอ้บ้านี่จริงๆ พูดต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ได้ไงกัน ไม่มีความอายรึไงกันผู้ชายคนนี้

"เครื่องดื่มเป็นน้ำเก็กฮวย รีฟิวนะ แค่นี้แหล่ะ"ร่างสูงท้าวคางมองพนักงานก่่อนจะหันมานิ้มให้คนที่นั่งขมวดคิ้วอยู่ฝั่งตรงข้าม ถึงคิ้วกับหน้าจะแสดงถึงความไม่พอใจ แต่แก้มนั้นมันแอบมีสีระเรื่อนะนั้น พอพนักงานเดินไปจุนซูก้หุบยิ้มมาทำหน้าบึ้งตึงกว่าเดิมอีก "นี่... แค่ชั้นยิ้มหวานให้ก็ถึงกับท้องเลยหรอ"

"ท้องบ้าอะไรของคุณ เพ้อเจ้ออ"จุนซูมองแจจุงอย่างหัวเสีย

"แหม... ทำหน้าแบบนี้อย่างกะคนท้องงอนสามีเลยอ่ะ รู้ตัวไหม"ร่างสูงยิ้มกริ่ม

"จะบ้าหรอ คุณนี่.. แล้วจะให้ผมยิ้มตอนอยู่กับนอันตรายอย่างคุณเนี่ยนะ"จุนซูฉีกยิ้มประชด

"ยิ้มอย่างนี้สิ ค่อยน่ารักหน่อย"ร่างสูงยิ้มหวาน

"คุณท่าจะบ้า"จุนซูมองอีกฝ่ายแล้วถดตัวออกให้ห่าง เพราะสายตาของอีกฝ่ายไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่

"ที่บ้าก็เพราะนาย"ร่างสูงท้าวศอกแล้วมองหน้าจุนซูอย่างเพ้อๆ

"อย่ามาเสี่ยวได้ไหม"

"ที่เสี่ยวก็เพราะนาย"

"นี่... อยากมากวนได้ไหม "

"ที่กวนก็เพราะนาย"ร่างสูงยิ้มหวาน จุนซูเห็นแล้วอยากจะจับหัวคนตรงหน้าแล้วจับฝาดกับโต๊ะอาหารนี้ซักสามที พูดตอนมีพนักงานเสิร์ฟน้ำเนี่ยนะ คุณไม่อายแต่ผมอาย

"คุณแจจุง ผมไม่อยากมาไร้สาระกับคุณนะ "จุนซูทำหน้านิ่ง แต่แจจุงก็ยังคงยิ้มหวานไปให้ ทำให้ยิ่งรู้สึกว่าโดนกวนประสาท

"ก็ได้ครับ แค่หลอกเองนะ อย่างอนสิเมียจ๋า"แจจุงทำหน้าสำนึกผิด ตอนแรกจุนซูก็ว่าจะยอมแล้ว แต่ไอ้คำหลังทำให้อยากจะโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

"คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไง"จุนซูถลึงตา

"เบาๆสิที่รัก เดี๋ยวลูกกระเด็นหมด"แจจุงยังคงพูดหยอกต่อไป พร้อมมองด้วยสายตาเล่นๆ

"เอ๊ะ คุณนี่พูดไม่รู้เรื่องง จริงๆเลยย "จุนซูไม่รู้จะทำยังไงให้ร่างสูงที่นั่งยิ้มจนเหงือกจะฉีกนั้นให้หยุดยังไง

"งั้น นายดูที่ให้หน่อยสิ"ร่างสูงส่งมือถือสีดำที่วางอยู่กับเครื่องอื่นๆบนโต๊ะอาหารส่งไปหาจุนซู

"อะไรอ่ะ"จุนซูจับไอโฟนของแจจุงมาซูม

"นี่ไงๆ"แจจุงเอามือไปจับถือมือถือด้วยอีกคน โดยนิ้วทุกนิ้วนั้นทับอยู่บนมือนิ่มๆนั้นอย่างจงใจ แต่ดูเหมือนอีกฝ่่ายจะไม่รู้ตัวจริงๆล่ะ นัยน์ตาหวานๆมองรูปปลาโลมาสีฟ้าๆที่ร่างสูงถ่ายมา "จุนกอลวาดให้ว่าที่คุณแม่"

"เอ๋ ? ว่าที่คุณแม่"

"อืม"

"คุณจะแต่งงานหรอ"

"ป่าว .. จุนกอลวาดให้นายตาหากล่ะ"แจจุงตอบแบบยิ้มๆที่มุมปาก

"เอาอีกแล้วนะคุณเนี่ยย .. ผมไม่เคยตกลงอะไรกับคุณเลยนะ"จุนซูเงยหน้ามาเห็นสายตาที่ทำเป็นรักนักหนาของอีกฝ่าย ก็รู้สึกหมั่นไส้สุดๆเลย

"เดี๋ยวนายก็รู้"ใบหน้าหล่อคมที่ยิ้มหวานเมื่อกี๊... กลับมายิ้มที่มุมปาก สายตานั้นก็บ่งบอกได้ถึงรางร้าย แต่โชคร้ายที่จุนซูพอได้แว๊ดไส่ร่างสูงแล้วก็ก้มมองรูปปลางโลมาที่ดูจะเหมือนปลาวาฬ โดยไม่เห็นสายตาชั่วร้ายนั่น



"ทำไมเยอะงี้อ่าา"อาหารทุกอย่างที่สั่งไปถูกวางลงบนโต๊ะจนแถบไม่มีที่จะวางแขนเลย

"ก็ชั้นสั่งมา"เสียงทุ้มตอบขณะที่หยิบตะเกียบเตรียมรอกิน

"เยอะไปรึเปล่า กินหมดหรอ"จุนซูมองอาหารที่อยู่บนโต๊ะทั้งหมด ชนิดอาหารไม่ได้เยอะเท่าไหร่หรอกก แต่ปริมาณอาหารในงานนี่ดิ แค่กินจานเดียวหมดก็อิ่มท้องแตกแล้ว แล้วนี่สั่งมาตั้ง 6 อย่าง.....

"ชั้นกินได้น่า นายกินๆซะ นี่บ่ายโมงแล้ว"ร่างสูงก้มมองไก่แช่เหล้า แล้วคีบไปจิ้มน้ำจิ้มเหมือนข้าวมันไก่ที่เสิร์ฟคู่กับยำแมงกะพรุนเข้าปาก "อร่อยนะ อ่ะ นี่ที่นายสั่ง"

"ขอบคุณฮะ..."จุนซูมองถ้วยที่แจจุงดันมาให้

"นายลองนี่ดิ อร่อยนะ"ร่างสูงใช้ตะเกียบจิ้มลิ้นเป็ดที่ต้มจนเปื่อยขึ้นมากินให้ดู "ลองดิ กรอบๆ ชั้นชอบทาน"

"เหอะๆ ไม่เป็นไร" จุนซูมองลิ้นเป็ดในจาน


"คุณกินเข้าไปได้ยังไงเนี่ยยย"จุนซูมองจากกับที่ตอนนี้เกลี้ยงแทบจะทุกอย่าง พร้อมกับมองจานของร่างสูงตรงหน้าไปด้วย จานนั้นเต็มไปด้วยเศษซากที่ร่างการคนย่อยไม่ได้(-*-)

"ทำไม "แจจุงคายกคะดูกลิ้นเป็ดชิ้นสุดท้ายลงในจาน ก่อนจะคีบไส้ทอดชิ้นสุดท้ายจิ้มซีอิ้วดำแล้วเอาเข้าไป

"เยอะขนาดนี้อ่ะ"จุนซูทำตาโตมองร่างสูงที่กระดกน้ำเก็กหวยจนหมดแก้ว

"อ๊าาา ... เยอะตรงไหน "ร่างสูงลูบพุงที่เริ่มออกของตัวเองแล้วกระดกเก็กฮวยในแก้วของจุนซูจนหมด "เอาขนมหวานไหม"

"จะบ้าหรอไงคุณแจจุง เชิญกินไปคนเดียวเลย"จุนซูวางช้อนกับตะเกียบลงกับจาน แล้วก็มองร่างสูงอย่างกับเป็นตัวปะหลาดด เพราะคิมแจจุงกำลังนั่งซดน้ำปลาต้มเผือกไปเรื่อยๆ น้ำในหม้อไฟก็ใช่จะมีเยอะ แต่แจจุงก็ยังกินต่อไปอย่างน่ากลัว

"น้องๆๆๆ เอาแป๊ะก๋วยนมสดเย็นที่นึง"แจจุงเงยหน้าออกจากถ้วยแล้วไปสั่งเด็กเสิร์ฟให้จัดสิ่งที่เค้าอยากกินมา

"กระเพราะคุณทำด้วยอะไรเนี่ยย"จุนซูมองร่างสูงที่ยังกินไม่หยุด พอน้ำแกงหมดยังไปขอเติมน้ำเก็กฮวยอีก

"นายไม่เคยเรียนหนังสือมารึไง "เสียงทุ้มพูดหลังจากวางแก้ว

"ผมแค่เปรียบเฉยๆ คุณนนี่มัน.. หึ่ยย ไม่อยากจะพูดด้วยแล้ว"จุนซูกอดอกเชิ่ด

"ผมรู้เราสื่อด้วยอย่างอื่นได้ หึหึ"แจจุงเงยหน้ามาส่งยิ้มแล้วมองหน้าจุนซูด้วยสีหน้าเหมือนจุนซูเป็นอาหาร(อาหารมีไว้กิน 55)

"แป๊ะก๋วยนมสดเย็นค่ะ"พนักงานที่กำลังวิ่งวุ่นรีบส่งถ้วยขนมหวานลงบนโต๊ะ ก่อนจะไปเสิร์ฟคนอื่นต่ออย่างรีบร้อน



"ขอให้แป๊ะก๋วยติดคอจะได้เงียบปากซักที"จุนซูพูดกับตัวเองเบาๆ
.
.
.

ร้านห้องเสื้อชื่อดังที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ซึ่งห้องเสื้อร้านนี้เป็นสาขาใหญ่ ส่วนสาขาอื่นๆจะอยู่ในห้องสรรพสินค้าตระกูลคิมทั้งหมด ประธานบริษัทที่มีอันดับต้นๆ ของเกาหลีและยังเป็น1ใน5นักธุรกิจที่รวยที่สุดในเกาหลีเดินเข้ามาด้านในห้องเสื้อสุดหรูสมฐานะแห่งนี้ โดยมือหนายังจับมือเล็กๆเรียวๆของใครอีกคนเอาไว้ด้วย ซึ่งคนที่เดินตามเข้ามานั้นก็ดูมีสีหน้าไม่สบอารมเท่าไหร่ แต่พอเห็นพนักงานใบหน้าหวานนั้นก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แต่ี่จะมองอย่างหงุดหงิดก็เฉพาะมองร่างสูงข้างๆ

"เชิญทางนี้ครับคุณแจจุง"พนักงานเดินนำไปที่ด้านหลัง

"อ๊ะ"แล้วคนที่ยืนนิ่งก็ถูกดึงให้ตามไปอีกแล้ว


ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องด้านหลังที่มีด้านในมีห้องเล็กๆอีก1ห้องคือห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และในห้องๆนี้มีโซฟาสีแดงตั้งอยู่หนึ่งตัว ตาหวานๆมองไปรอบๆห้องอย่างหวาดระแวง พยายามจะขืนออกจากมือหนาที่จับข้อมือเค้าอยู่

"ครับ เดี๋ยวจะมีพนักงานมาวัดตัวนะครับ แล้วก็ก่อนจะวัดจะต้องเปลี่ยนเป็นชุดของทางเราก่อน ยังไงถ้าเลือกแบบกันได้แล้วช่วยกดโทรศัพท์ตรงนั้นด้วยนะครับ เราจะให้คนเข้ามาวัดตัวฮ่ะ"พนักงานที่เกือบจะเป็นสาวประเภทสองก้มลงเล็กน้อย กล่าวแนะนำก่อนจะเดินออกไปจากห้องเหลือเพียงแค่คนสองคน

"ปล่อยมือ แล้วก็ออกไปห่างๆได้แล้ว"จุนซูพยายามสะบัดมือ

"...."นิ้วชี้ยาวๆใหญ่ของอีกข้างที่ว่างอยู่ยกขึ้นชี้ที่มุมปากของตน

"อะไรของคุณ ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"จุนซูพยายามสะบัด แต่่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุด พอยิ่งสะบัดก็ยิ่งรู้สึกว่ามันยิ่งถูกจับแรงขึ้นไปอีก

 

"เร็วๆสิ จะได้ปล่อย"แจจุงก็ยังคงชี้ที่มุมปากต่อ

"มันจะมากเกินไปแล้วนะคุณแจจุง ก็ได้"จุนซูหยุดขัดขืน ก่อนจะเดินมาตรงหน้าแจจุง จุนซูเขย่งเล็กน้อย

"โอ๊ยยย"ร่างสูงโดนกัดเข้าไปเต็มมุมปาก ส่วนคนทำหน่ะหรอรีบวิ่งจู้ดดเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้ออย่างกับคนท้องเสียงั้นหล่ะ ร่างสูงลูบปากตัวเองอย่างเจ็บๆซักพักก่อนมุมปาที่พึ่งจะถูกกัดก็ยกยิ้มอีกครั้ง

"หึหึ คิดว่าจะหนีชั้นพ้นหรือไง"รอยยิ้มชั่วร้ายเกิดขึ้น คิมแจจุงเดินไปพังผนังข้างๆประตูของห้องเปลี่ยนเสื้อ

"นี่คิมจุนซู อย่าลืมเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยนะ จะได้ออกมาเลือกแบบด้วยกัน"แจจุงตะโกนให้คนในห้องได้ยิน ก่อนจะสาวเท้ากลับไปนิ่งลูบคางแล้วยิ้มที่มุมปากอย่างเดิมที่โซฟาสีแดงสด


"โอ้ยย คิมจุนซู เวรกรรมไรของนายเนี่ยย"จุนซูพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วสลัดหัวตัวเองไปมา ใบหน้าหวานหันไปมองที่ๆแขวน เขียนไว้ว่าชุดวัดตัว

"ทำไมมันเล็กงี้อ่ะ "จุนซูมองชุดที่เล็กจุนน่ากลัว จุนซูหยิบมันออกมา ก่อนจะมองไปที่ที่แขวนอีกครั้ง มีวีทีการไส่ด้วย

"ห๊ะ"จุนซูมาสะดุดที่บรรทัดสุดท้ายที่เขขียนว่า ห้ามไส่อะไรเลยก่อนจะสวมทับ

"จะบ้าตายย"จุนซูตบแก้มตัวเองแรงๆ แต่งานก็คืองาน จุนซูจึงค่อยๆถอดเสื้ออก ต้องการให้ถอดนักช่ายไหม ได้ ถอดก้ถอด จุนซูถอดมันออกไปทีละชิ้น ทีละชัน ตามด้วยกางเกงขาเดปสีดำๆเทาๆก่อนจะตามด้วยชั้นในตัวจิ๋ว จนตอนนี้ทั้งตัวของจุนซูไม่มีสิ่งใดมาปกปิด จุนซูหันมาเห็นร่างเปลือยป่าวของตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกก็รู้สึกอายอยู่บ้างเพราะไม่เคยเห็นเต็มตัวขนาดนนี้ แต่จุนซูก็คงจะไม่ทนเปลือยๆอยู่อย่างนี้หรอกก จุนซูรีบสวมทับด้วยเสื้อแบบผ้ายืดรัดลงไปแนบกับตัวของจุนซู ก่อนจะตามด้วยกางเกงที่ถึงเข่า

"อ๊ากกกกกกกกกกกกก ชุดบ้าอะไรเนี่ย"จุนซูมองชุดที่สวมอยู่มันรัดมากจนแถบไม่ต่างอะไรกับไม่ใส่นั้นแหล่ะ โอ๊ยยย ไม่อยากจะออกไปเลย


"นี่ คิมจุนซู ทำไมยังไม่ออกมาอีก ผมเป็นห่วงนะครับที่รัก "ร่างสูงแกล้งตะโกนอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วตรงไปยังหน้าประตูห้องลองชุดเปลี่ยนชุด

"..."จุนซูหยิบเสื้อคลุมสีเทาดำลายขวางมาสวมทับก่อนจะนั่งลงลงเพราะไม่อยากออกไปในสภาพแบบนี้ มันไม่ปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินเลยซักนิด

"นี่ ถ้านายยังไม่ออกมาชั้นจะพังประตูแล้วนะ "แจจุงตะโกนเสียงดังเข้าไปอีกเพื่อบอกว่าตอนนี้เค้าอยู่ใกล้แค่นั้น

"ไอ้ผู้ชายบ้า"จุนซูสบทเบาๆอย่างหัวเสียก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วตรงไปที่ประตู" กำลังจะออกไป ไม่ต้องพังเข้ามา"

"อย่าทำให้เป็นห่วงสิ"แจจุงเดินไปโอบจุนซูแล้วจับมือบางนั้นไปด้วยเหมือนเวลาสามีโอบภรรยาที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลหลังจากคลอดลูกงั้นล่ะ

"ถ้าเป็นห่วงมากๆละก้ คุณควรจะปล่อยแล้วก็ออกไปห่างๆนั้นแหล่ะ ผมจะขอบคุณ"จุนซูแยกเขี้ยวมองแจจุง "คุณควรจะปล่อยแล้วก็ห่วงตัวเองนะ ปากคุณน่ะบวมแล้ว"

"ชั้นไม่สนใจหรอก แต่เวลานายทำปาก แยกเขี้ยวอย่างนี้มันน่าจูบชะมัดเลย"ร่างสูงแกล้วก้มหน้าไปหาจุนซู

"หยุดนะ คุณชอบพูดเรื่องแบบนี้...คุณมันโรคจิต"จุนซูพูดด้วยเสียงแว๊ด

"ใช่"แจจุงยกยิ้มที่มุมปากให้ดูอีกครั้ง

"อื้มมมม...อื้อ"ริมฝีปากได้รูปก้มลงปิดปากที่แยกเขี้ยวอย่างรวดเร็ว เข้าเป็นประเภทยิ่งไม่ชอบให้ทำเค้าก็จะยิ่งทำ ร่างสูงโอบให้อีกฝ่ายมีแนบชิดแทบทั้งตัวก่อยจะใช้อีกมือรองที่หัวกลมๆของอีกฝ่ายให้หันองศาตามที่เค้าต้องการ

"อ๊ะ... อื้มม "แจจุงลูบๆต่ำลงมาที่บั้นท้ายอวบที่แนบอยู่กับเนื้อผ้าบางๆรัดๆ มือที่จำอยู่รูสึกได้ว่าทรวดทรงทั้งหมดได้รูปมากๆ มืออีกมือที่เคยรองอยู่ที่หัวกลมๆเลื่อนลงตามมาด้วย มืออีกข้างลูบที่บั้นท้ายอวบ โดยที่ปากของร่างสูงยังคงกดจูบหนักหน่วงหลังจากจุนซูตกใจที่โดยลูบไล้ปากที่เม้นไว้ก็อ้าออกจึงถูกลุกล้ำเข้าไป ลิ้นหนาเข้าไปแข็งชอนไชด้วนในอยู่รุนแรงจนจุนซูมึนเบลอไปหมด

"อื้ม อื้อ"ตาของจุนซูค่อยๆปิดลงเพราะรู้สึกเคลิ้มไปกับร่างสูง มือหนาทั้งสองขยำเนื้อนิ่มไปมา ก่อนจะค่อยๆต้อนอีกฝ่ายไปในทางที่ต้องการ

"อ๊ะ อื้มม "ขายาวเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงโซฟา เมื่อขาเรียวไปชนเข้ากับโซฟาทำให้ตัวทั้งตัวต้องแนบลงไปกับพื้นโซฟาแดงๆโดยร่างสูงนั้นตามลงมาประกูบจูบต่อ

"อื้อ อืมม"จุนซูหลับตาแขนเล็กเผลอยกขึ้นโอบรอบคอของร่างสูงด้วย ยิ่งทำให้คนที่ดำเนินเกมรู้สึกซะใจไม่น้อย แจจุงถอนจูบออกมาพันนึงให้จุนซูหายใจก่อนจะประกดจูบเข้าไปใหม่ มือของแจจุงก็ยังทำหน้าที่ของมัอย่างดีด้วยการจับรียวขาบางให้แยกออก

"อื้อ พะ อื้มอ พอ...แล้ว อื้มม"จุนซูปรือตา

"อื้มม"แจจุงได้ยินอย่างนั้นจึงกดจูบลงไปแรงๆแล้วถอนออกมาอย่างรวดเร็ว

"แฮ่กๆ"จุนซูเบนหน้าไปอีกทางก่อนจะกอบโกยอากาศเข้ามาหายใจ ส่วนแจจุงก็ใช้แขนท้าวไว้แล้วยังคงคร่อมจุนซูเอาไว้อยู่

"ชั้นโรคจิตได้มากกว่านี้อีกนะคิมจุนซู ... ถ้านายดื้อไปมากกว่านี้"ใบหน้าคมก้มลงต่ำกว่าเดิมหลังจากจุนซูกล้าหันหน้ากลับมาสบตา จมูกตอนนี้แถบชิดติด ร่างสูงแกล้งก้มหน้าลงอีกทำให้จุนซูปิดตาลงอีกครั้ง

"จุ๊บ"แจจุงเพียงแค่แต๊ะริมฝีปากทับที่ปากบวมๆเจ๋อๆเบาๆ แล้วดึงตัวจุนซูขึ้นนั่งดีๆ เพราะเค้ายังไม่รีบ มีเวลาอยู่กับหมอนี่อีก 2 เดือนเต็มๆ หึหึหึ

"มาเลือกแบบเหอะ"หลังจากจับให้อีกฝ่ายมานั่งบนตักแล้วแจจุงก็หยิบแบบที่ทางร้านทำไว้ให้เฉพาะทั้งสามแบบ

"ทำไมต้องให้ผมนั่งตักคุณด้วย"ใบหน้าหวานก้มมองตกตัวเองไม่กว้ามองแจจุง แก้มกลมๆนั้นเป็นสีชมพูระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด

"ก็ชั้นจะให้นายนั่ง นุ่มนิ่มดี"แค่นั้นไม่พอมือของแจจุงยังลูบที่ต้นขาอวบๆอย่างถือวิสาสะ

"ปล่อยนะ คุณแจจุง "จุนซูดิ้นๆ

"อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวมันตั้งนะ"แขนที่เต็มไปด้วยมันกล้ามกอดเอวบางไม่ให้ดิ้นไปมากกว่านี้

"บ้าา.. คุณมันลามกที่สุดเลย"จุนซูยอมหยุดดิ้นแล้วพูดออกมาดัง

"ชั้นก็เป็นอย่างนี้ นายก็น่าจะรู้ว่าชุดที่นายไส่มันล่อแหลมขนาดไหน ... อย่าดื้อเพราะชั้นไม่รับประกันนะ"

"คุณก็อย่าลวนลามผมสิ เอามือออกไปเลยนะ"จุนซูตีมือที่ลูบไปมาอยู่ต้นขาของเค้า

"ก็ได้ นายดูไปละกัน นายชอบอันไหนก็บอก"แจจุงพิงพนักโซฟา แล้วมองหลังที่ไม่กว้างนัก แล้วจึงเปลี่ยนไปกอดดีกว่า


"เอะ?"จุนซูรู้สึกว่าที่บั้นท้ายเข้ามีอะไรบางอย่าง ก็เพราะว่าแจจุงนั่งกึ่งนอนจนบางอย่างมันแนบชิดจุนซู

"หึหึ"แจจุงจงใจแอ่นสะโพกแนบชิดกับบั้นท้ายจุนซูขึ้นไปอีก ทำเอาคนที่ไม่มีทีเลือกอยากจะดิ้นหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะโดนแขนแกร่งโอบไว้รอบเอว

"เห่ยยยยยยยยยย"จุนซูตั้งสติเปิดแบบที่ร่างสูงวางไว้ข้างๆ พอเห็นหน้าแรกก็ต้องร้องออกมา

"หึหึ"ร่างสูงหัวเราะทุ้มๆในลำคอ

"คุณมันโรคจิตตต นี่มันชุดเมดนี่"จุนซูหันมากางแบบให้ร่างสูงดูเต็มๆตา

"ก็ใช่ไง"สิ่งที่จุนซูได้ตอบแทนคือยิ้มหวานๆ ที่ทำให้หงุดหงิดไม่น้อย

"ผมเป็นสจ๊วตนะ .... บ้ารึป่าว ผมทำงาน ไม่ได้มาแต่งคอสเพล"จุนซูทำหน้าเขียวหน้าแดงไม่ชอบใจสุดๆ

"มันเป็นคอนเซ็ป"แจจุงกอดจุนซูที่หันหน้ามาให้แนบชิดจนหน้าใกล้กันไม่ถึง10เซ็นจนจุนซูต้องหันหน้ากลับ

"คอนเซ็ปบ้าบออะไรของคุณ ผมเป็นผู้ชายนะ แต่งชุดอะไรอย่างนั้นล่ะ คุณมันโรคจิตที่สุดเลย"จุนซูบ่นหันหลังให้แจจุง

"เอาเหอะน่า เลือกๆมา ต้องไปรับจุนกอลอีก"แจจุงบอกเพื่อให้จุนซูเลือกซักที

"ไม่ ผมไม่เลือกกกกก"จุนซูตอบเสียงดังฟังชัด พร้อมทั้งพยายามดิ้นอยู่บนตักของแจจุง

"ถ้าไม่เลือกละก็..."ใบหน้าหล่อคมจงใจหายใจรดต้นคอขาวเนียน แล้วยังใช้จมูกโด่งเป็นสันแตะไปทั่วซอกคอหอม แค่นั้นไม่พอ ลิ้นร้องสากๆแลบออกมาแตะที่ผิวขาวๆตรงหน้าไปมา ก่อนจะพูดต่อประชิดหูนิ่ม "งั้นนายก็ไม่ต้องไส่อะไรเลย เลือกเอาสิ"

"อ๊ะ...หยุดนะ คนทุเรศ... "จุนซูพยายามขืนจากอ้อมแขนแกร่งที่รัดแน่นยิ่งกว่าหนวดปลาหมึกเสียอีก

"ก็เลือกสิ จะไส่ หรือ ไม่ไส่ ถ้านายไม่เลือกอีกละก้ออออ"ร่างสูงยังพูดประชิดหูนิ่ม

"ก็ได้ "จุนซูยอมพูดตกลงไปทันทีเพราะถูกคนที่ช้อนอยู่ขบเม้มที่ท้ายทอย

"แบบไหนล่ะ ฮื้มมม"

"อันนี้"จุนซูจิ้มไปหน้าแรกนั้นแหล่ะ

"โอเค"ว่าแล้วแจจุงก็เอื้อมไปกดโทรศัพท์เพื่อเรียกพนักงาน ขณะที่จุนซูกำลังจ้องชุดที่ตัวเองเลือกอย่างไม่ได้ตั้งใจ ชุดเมดแขนตุ๊กตากับกระโปรงฟูฟ่อง


"อ๊ะ ขอโทษค่ะ"พนักงานที่ต้อนรับเมื่อกี๊เกิดเข้ามาก็เห็นสองคนที่นั่งตักกันอยู่

"ไม่เป็นไร "แจจุงยอมปล่อยแขนแกร่งออกจากโอวบาง

"เอ่อ คุณน้องช่วยไปยืนตรงนั้นด้วยฮ่ะ" นิ้วใหญ่ๆของพนักงานชี้ไปที่กลางห้อง จุนซูก็ยอมลุกไปที่กลางห้องอย่างรวดเร็วและว่าง่าย เพราะเค้าอยากจะออกจากตรงนี้เต็มทนแล้ว

"ตรงนี้นะฮะ"จุนซูเดินมาตรงกลาง

"ค่ะ โอเค เรียบร้อยฮ่ะ"พนักงานหันไปกดอะไรซักอย่าง เร็วมากจนจุนซูตกใจ

"เอ๋? เสร็จแล้วหรอฮะ"จุนซูมองหน้าพนักงานที่เป็นincomplete transexual

"ค่ะ นี่เป็นนวัตกรรมของร้านเรา เสื้อที่คุณน้องไส่จะสามารถวันได้ทันทีค่ะ เรียบร้อยแล้วนะคะ เปลี่ยนชุดกลับได้เรยฮ่ะคุณน้อง"

"อ๋อฮะ" แล้วจุนซูก็รีบวิ่งไปในห้องเปลี่ยนเสื้อทันที

"ทางเราจะส่งให้คุณแจจุงภายในวันศุกร์นี้นะคะ"

"ครับ"แจจุงยิ้มก่อนจะพยักหน้าบ่อยๆ ทำให้พนักงานต้องขอตัวออกไปก่อน เพราะเสร็จหน้าที่แล้ว



"โอ้ยยย ตาบ้าเอ๋ยยย อันตรายที่สุดเลย"จุนซูรีบตอดเสื้อของทางร้านออกอย่างรีบร้อน ก่อนจะรีบหยิบเสื้อผ้าและชั้นในของตนมาสวมอย่างรวดเร็วและหวาดกลัวในความปลอดภัย

"โอ๊ยยย"จุนซูถึงกับต้องปิดหน้าของตนเมื่อนึกถึงจุูบเมื่อกี๊ที่โซฟา เพราะตัวจุนซูเองไม่กล้าจะมองกระจกซักนิด


"ไปกันเหอะ"แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามยกขึ้นรอให้อีกฝ่ายมาจับ

"ออกไปไกลๆเลยนะ คนบ้ากาม "จุนซูถดตัวหนีคนตรงหน้าออกมา

"อะไร"แจจุงจึงเดินต้อนเข้าไป

"บอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ไง"จุนซูเดินถอยหลังอีก

"อย่ามาทำให้เสียเวลาสิ เร็ว ... ไปรับจุนกอลได้แล้ว"แจจุงรีบฉกมือบางมากุมอย่างรวดเร็ว แล้วออกแรงลากออกจากห้องวีไอพี



แล้วจุนซูก็ถูกฉุดมาถึงรถจนได้ ช่วงที่ผ่านหน้าร้านมาจุนซูก็จะไม่ขัดขืนเพราะเป็นร้านหรูหราไฮโซ พอเข้ามานั่งแล้วจุนซูก็เริ่มเหนื่อยและไม่อยากจะทำอะไรให้เสียพลังงานมากกว่านี้

"สำลักจูบจนเงียบไปเลยรึไง"พอแจจุงเข้ามานั่งประจำที่คนขับปุ๊บก็เริ่มพูดจาไม่เข้าหูจุนซูปั๊บ

"..."จุนซูเลี่ยงที่จะปะทะคารมด้วยการหันหน้าหนีไปอีกทาง

"แหม อย่าหันหน้าหงิกๆของนายไปทางอื่นนสิ ... "พอสตาร์ตรถเสร็จนักธุรกิจหนุมก็ยังไม่เลิก

"เรื่องของผม"จุนซูหันไปมองหน้าต่างด้านข้าง เพราะถ้าหันไปมองใบหน้าหล่อคมข้างๆอาจจะทำให้หงุดหงิดแน่ๆ

"ก็ดี"แจจุงพอเปลี่ยนเกียร์แล้ว ถ้าหันหน้าหนีอย่างนี้ หึหึหึ... ได้โอกาสล่ะ มือหนาจึงเอี้อมไปแตะที่ต้นขาภายใต้กางเกงรัดแน่น

"เอามือออกไปนะ"จุนซูแว๊ดขึ้นมา

"อะไร ก็เค้าหนาวมือนี่"ปากได้รูปยู้อย่างน้อยใจแบบงอนๆ

"ชริ"จุนซูจึงเอากระเป๋าของตัวเองปิดต้นขาเอาไว้ แล้วดันมือหนักๆใหญ่ไม่ให้มาโดนตัว แต่"เอ๊ะ

"งั้นจับมือ "พอมือเท่าใบบอนของแจจุงกระเด็นออกจากขา แต่มันกลับมาจับที่มือของเค้าแทน

"ปล่อยนะ "จุนซูพอรู้ตัวก็รีบสะบัดทันที

"อย่าสิ ชั้นขับรถไม่ถนัด"แจจุงจงใจขับรถส่ายไปส่ายมา ทำให้จุนซูยอมอยู่นิ่งให้เค้าจับ "แค่เนี๊ยย"

"..."จุนซูก้มมองมือที่ถูกกำไว้ เค้ารู้สึกอุ่นมากกว่าเย็นสะอีก จุนซูสะบัดหัวความคิดนั้นออกไป ก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่าง ส่วนคนที่ทำหน้าที่่ขับ รู้สึกดีที่ได้จับมือนิ่มๆนั้นจัง มันต้องเริ่มจากจับมือแล้วจึงจะค่อยๆ ..... หึหึ


"จุนซู"หลังจากต่างคนต่างเงียบมาตลอดทางที่จะไปโรงเรียนอนุบาล คนนึงก็นั่งควบคุมพวงมาลัยไป อีกคนก็มองด้านนอกไป แต่มือทั้งสองก็ยังคงจับกันอยู่เหมือนเดิม รถคนสีส้มเข้ามาในระแวกโรงเรียน แจจุงเรียกอีกคนให้หันมอง

"อะไรอีกล่ะ"จุนซูเชิ่ดหน้ากลับมา

"นายหยิบโทรศัพท์ซั้กเครื่องแล้วโทรหมาจุนกอลด้วย บอกว่ามารอที่หน้าสนามเด็กเล่น"แจจุงที่กำลังเลี้วรถเข้ามาในเขตโรงเรียนบอก

"ก็ปล่อยมือสิ จะได้โทร หรือคุณเป็นง่อย"จุนซูทำหน้าหงุดหงิดไส่

"ป่าว แต่ชั้นไม่อยากปล่อยมือจากนายอ่ะ หรือจะให้ชั้นปล่อยพวงมาลัย ได้นะ"แล้วแจจุงก็ปล่อยพวงมาลัยจริงๆ

"เห้ย ไม่ต้อง ผมโทรเองก็ได้"จุนซูจึงเอื้อมมอขวาที่ว่างอยู่เอื้อมมาอ้อมหยิบบีบีสีขาวมากดหาเบอร์น้องจุนกอล พอเจอก็รีบกดโทรออกทันที



"พี่จุนซูนะครับจุนกอล"จุนซูกรอกเสียงเข้าไปฟังดูเอ็นดูจนแจจุงที่จอดสนิดอยู่ที่หน้าสนามเด็กเล่นถึงกับหมั่นไส้

"คุณพ่อน้องจุนกอลบอกว่าอรอยู่หน้าสนามเด็กเล่นนะครับ"จุนซูพูดด้วยรอยยิ้ม ยิ่งทำเอาแจจุงอยากจะกดตัดสายไปซะเองเลย แต่นะ จับมือดีกว่า

"พี่มากับคุณแจจุงครับน้องจุนกอล พี่ไม่ได้ผิดสัญญาน้าา รีบเดินมานะครับ เจอกันครับ"จุนซูกดวางแล้ววางไว้ที่เดิม


"สวัสดีฮะป๊ะป๋า"จุนกอลเดินมาเปิดประตูข้างคนขับพร้อมทั้งรอยย้ม แล้วยิ่งพอเจอคนที่ปิ้งสุดๆยิ้งหน้าบานเข้าไปใหญ่"สวัสดีฮะพี่จุนซูของผม"

"ให้มันน้อยๆหน่อยจุนกอล"เส้นเลือดถึงกับปูดที่ขมับทีเดียวสำหรับแจจุง ทั้งหงุดหงิดที่ลูกชายเริ่มแสดงอาการแก่แดด

"สวัสดีครับน้องจุนกอล พี่คิดถึงจุนกอลจังเลย"แจจุงหันมาดูอีกที ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ได้อยู่โลกเดียวกันกับจุนซูและจุนกอล แล้วที่พูดไปเมื่อกี๊ก็ดูเหมือนว่าจุนกอลจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ

"ผมก็คิดถึงพี่จุนซู"จุนกอลก็ยิ้มหวานสุดชีวิต

"เห้ยย"แจจุงที่มองอย่างถูกลืมถึงกับต้องอุทานเมื่อลูกชายที่ปกติมักจะเชื่อฟัง ไม่ดื้อ ไม่ซนหอมแก้มจุนซูอย่างรวดเร็ว -ลูกกุรุกเกินไปแล้วว-

"จุ๊บ" แล้วตาคมก็ต้องเบิกกว้างอีกก็เพราะจุนซูนั้นก็จุ๊บแก้มลูกชายของเค้าอีก

"จุ๊บ"แล้วจุนกอลก็จุ๊บที่ข้างปากจุนซูอีก -เกินไปแล้วนะลูกชายย-

"จุนกอลมาหาป่ะป๊าหน่อย"แจจุงรีบขัดจังหวะ

"ฮะ มะกี๊ป่ะป๋าว่าไรนะฮะ" จุนกอลพึ่งหันมอง -นั้นไง กุถูกลืม-

"มานี่หน่อยสิ มานั่งตักป่ะป๋าหน่อย"

"ไม่อาววว ป๋มจะนั่งกับพี่จุนซู"จุนกอลเอาหน้าซุกที่ไหล่ของจุนซู

"จุนกอลล มานี่"แจจุงพูดรอดรากฟัน ทำหน้าโหดเล็กๆ

"คุณแจจุง นั่งตรงไหนมันก็เหมือนกันแหล่ะน่า"จุนซูลูบหลังจุนกอลพร้อมทั้งพูดให้ท้าย

"มานี่"สุดท้ายแจจุงก็ต้องจัดการจับจุลกอลมานั่งที่หน้าตักของตัวเอง

"ไม่เอาๆๆๆ จะนั่งตักพี่จุนซูๆๆๆ"จุนกอลง๊องแง๊งงอแง

"พี่จุนซูเค้าปวดต้นขาอยู่ พ่อขอโทษนะจุนกอล พ่อไม่คิดว่าพ่อจะทำให้ขาของจุนซูเจ็มแบบนั้น"แจจุงลูบหัวลูกหลังจากเปลี่ยนเกียร์เสร็จเรียร้อยแล้ว

"ห๊าา ป๊ะป๋าทำอะไรที่จุนซูฮะ"จุนกอลพูดด้วยเสียรุกรี้รุกรน

"พ่อพูดไม่ได้หรอก เรายังไม่โตพอที่จะรู้"แจจุงปล่อยเบรกให้รถเริ่มเคลื่อนตัว

"เห้ คุณแจจุง"จุนซูที่ฟังอยู่นานแล้วหันมองอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่าแจจุงจะพูดโกหก ลามกกับเด็กแบบนี้

"จุนซูนายอย่าพึ่งพูดอะไรเลยตอนนี้ เดี๋ยวผมจะรีบพาคุณไปส่งบ้านนะครับที่รัก แล้วจะอุ้มไปส่งถึงที่เลย"แจจุงขับรถวนอยู่ในโรงเรียนเพื่อจะออกไปอีกทาง

"ไม่ต้องเลยนะ"จุนซูรีบห้าม

"ไม่ได้ๆนะฮะพี่จุนซู ให้ป๊ะป๋าอุ้มไปส่งเถอะฮะ พี่จุนซูไม่สบายนะ"จุนกอลทำหน้าอ้อนเล็กๆ เพราะเค้าเป็นห่วงพี่จุนซูจริง (ไม่ทันมุกพ่อเลยลุก -*- )

"เอ่อ..."จุนซูพอเห็นเด็กอ้อนแบบนี้ ไม่ใครที่ไหนจะทนใจแข็งได้เหล่าา

"ใช่จุนซู เดี๋ยวชั้นอุ้มไปส่งเอง "แจจุงหันมายิ้มที่มุมแล้วยักคิ้วให้กับจุนซูโดยที่ลูกชายสุดเลิฟนั้นไม่ได้รู้เลย

รถคันงามสองทที่นั่งสายพันธุ์สปอร์ตขับออกมาจากโรงเรียนโดยมีชายหนุ่มสุดหล่อเป็นผู้ขับขี่โดยมีเด็กตัวเล็กๆนั่งอยู่บนตักด้วย มือหนากว้างนั้นดึงมือของใครบางคนที่นั่งอยู่ที่ฝั่งข้างผู้ขับมาทาบไว้บนพุงน้อยๆของจุนกอล ซึ่งนั้นทำให้จุนซูขัดขืนไม่ได้เลย



.
.
.
+++++++++++++++++



หน้า คฤหาสน์

หน้ารั้วสีทอง มีรถคันงามสีส้มจอดรออยู่ หลังจากนั้นรถเปอร์โยอีกคันที่พึ่งขับมาถึงค่อยๆชลอจนหยุดหลังแลมโบกินี่ของพี่ชายพอดิบพอดี คนที่ขับรถสีน้ำตาลเดินลงมาเพื่อเดินไปยังรถอีกคันตรงหน้า หลังจากดบเครื่องเสร็จแล้ว

*ก๊อกๆๆๆ กำมือของจุนฮยองเคาะไปที่กระจกรถของพี่ชาย แล้วรถที่ฟิล์มสีป้าเข้มก็ร่นลงมา

"ให้จอดรถไว้หน้าบ้านก่อนหรอ"จุนฮยองรีบถาม เพราะอยู่ดีๆพี่ชายก็บอกให้กลับมาให้ถึงบ้านภายใน 4 โมงเย็น

"อืม ขึ้นมา"คนขับปลดล๊อกรถ แล้วร่างโปร่งก็เดินวนไปที่ฝั่งข้างคนขับ เห็นเด็กชายนั่งยิ้มซะใจมาทางเค้าที่เค้าไม่มีที่นั่ง

"อาจุนฮยอง อ๊ากกก"แล้วเด็กตัวเล็กก็ถูกโยนออกมา แล้วก็ถูกดึกกลับเข้าไปใหม่ เด็กชายนั่งลงบนตักของจุนฮยองต่อ

"อย่ามา... นั่งดีๆ อย่าดิ้นดิ ป๊านายมองกระจกมองข้างไม่ได้ "จุนฮยองกอดพุงกลมๆของหลานให้มาชิด แต่เด็กชายก็ยังดิ้นพล่านๆ

"แล้วพี่จะพาผมไปไหนอ่ะ"จุนฮยองมองพี่ชายที่ขับรถมือเดียว

"ชั้นมีของจะให้นาย กลัวไม่ถูกใจเลยต้องพามาด้วย"

"โหหห วันนี้พี่ชายผมใจดีไปไหน... ทำไมใจดีจังเลยวันนี้"จุนฮยองมองพี่ชายที่ทรงผมเปลี่ยนอีกแล้วเป็นเรียบแปร้ -วันนี้พี่ชายกุเพี้ยนนปะว้าา มัดจุกบนหัวด้วยเว่ย

"ชั้นเคยใจร้ายกับนายหรอไง อยากได้อะไรชั้นก็ให้หมดนั่นแหล่ะ เพราะนายเป็นน้องของชั้น เป็นครอบครัวคนเดียวที่เหลืออยู่ "คนขับมีสีหน้านิ่งเฉย ไม่เข้ากับคำซึ้งๆที่พูดออกมาเลยซักนิด

"เห้ยย เฮียอย่าเข้าโหมดดราม่าดิ ... "

"ฮ่าๆๆๆๆ เออ... จะถึงแล้ว"แจจุงขับออกมาจากระแวกบ้าน ไม่ไกลนักรัถของร่างสูงก็จอดอยู่ที่หน้าโชรูมขนาดใหญ่ที่ขายเฉพาะรถนำเข้า

"เห้ยย เฮียพามาซื้้อรถหรอ"จุนฮยองมองไปด้านในกระจกที่มีรถนำเข้าจอดอยู่หลายรุ่นหลายยี่ห้อ

"เออดิ พามาโชว์รูม มาซื้อผักมั๊ง"แจจุงดับเครื่องก่อนจะเปิดประตูแบบแปิดขึ้นเพื่อลงจากรถ

"คิคิคิคิ"เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากเด็กตัวเล็ก ที่กระโดดปีนไปฝั่งคนขับโดยพี่ชายของเค้าก็รออุ้มลูกอีกนะ

"ไอ้พ่อลูกนรก....ฝากไว้ก่อนเหอะ" ว่าแล้วจุนฮยองก็ลงจากรถออกมาแล้วเดินตามพ่อลูกจอมหาเรื่องเข้าไปยังด้านใน



"สวัสดีครับคุณแจจุง"พนักงานที่ดูแลอยู่กล่าวสวัสดีลูกค้าประจำอย่างนอบน้อม "สนใจรุนไหนอยู่ครับ"

"ผมจะมาดู Benz SLS"ร่างสูงที่อุ้มลูกบอกพนักงานที่พอจะคุ้นหน้า

"ได้ครับ ด้วนนี้ครับ"พนักงานที่มีหุ่มตันๆเดินนำไปยังฝั่งของ mercedes benz พนักงานเดินมาพร้อมกับข้อมูลเกี่ยวกับรถรุ่นนี้


 
"เห้ยยย พี่จะซื้อรุ่นนี้ให้ผมหรอ"จุนฮยองที่เดินตามมาทำตาโตที่พี่ชายมาดูรถรุ่นนี้

"ป่าว ชั้นจะดูให้ตัวเองตางหาก"แจจุงเงยหน้าจากเอกสาร

"ดีแล้วๆๆ รุ่นนี้ไม่ใช่แนวเค้า"จุนฮยองพูดลอยๆ แล้วมองสำรวจรถคันนี้

"รุ่นนี้เกียร์ 7 สปีดนะครับ แล้วก็ คลัตช์คู่ แบบกึ่งอัตโนมัติ กลางเครื่องยนต์ด้านหน้าล้อหลังแล้วก็ 2 ประตู เป็นประตูแบบ Gulling"พนักงานขายพูดเกี่ยวกับรถรุ่นนี้คร่าวๆให้กับนักธุรกิจหนุ่มที่เข้าไปนั่งด้านในแล้วกำลังเปิดอะไรดูเล่นเพื่อทดสอบ

"อืมม "แจจุงก้มมองดูข้อมูลเกี่ยวกับรถต่อขณะที่ลองนั่งลงที่ฝั่งคนขับ โดยมีเด็กชายคิม จุนกอลเดินดูไปรอบๆรถแถมยังคอยถามพนักงานโชว์รูมให้เปิดนู้นนี่นั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น "ความสามารถในการเร่งจาก 0 ถึง 100 กม. / ชม. ใน 3.8 วินาที ความเร็วสูงสุด 317 กิโลเมตร/ชั่วโมง"


"จุนกอล ชอบไหมลูก"พอเด็กชายเดินตรงมาหาผู้เป็นพ่อหลังจากสำรวจรถโดยละเอียด

"ชอบๆๆๆ ชอมมากเลยฮะ ป่ะป๋า ชอบประตู"มือเล็กชี้ประตูที่เปิดขึ้นไปด้านบน

"เอาสีอะไรดีล่ะ"แจจุงหันมองลูกที่เอาหน้าซุกที่จักของเค้า

"สีแดงงงฮะ"

"แดงหรอ อืมมมมม..."ร่างสูงลูบหัวลูกก่อนจะขืนตัวแล้วลุกขึ้น "เอาเอสแอลเอส "

"ครับ คุณแจจุง เชิญทางนี้ครับ"พนักงานเชิญร่างสูงไปยังโต๊ะเพื่อคุยเรื่องการซื้อขายต่อ

"เดี๋ยวก่อน ชั้นอยากจะดูLotus Evora"ร่างสูงก้มลงแล้วอุ้มเด็กชายขึ้นมาพาดบ่า รถคันนี้เค้าได้ศึกษามาเรียบร้อยแล้ว

"ครับ ทางนี้ครับ"พนักงานคนเดิมเปลี่ยนทิศไปที่บันไดอีกส่วนที่เป็นฝั่งรถแบรนจากอังกฤษที่อยู่ชั้นสอง


"จุนฮยอง ตามมา"แจจุงหันหลังมามองน้องชายที่นั่งเล่นมือถืออย่างไร้ประโยชน์

"อือ"จุนฮยองปิดเกมแล้วยอมเดินตามพี่ชายที่อุ้มหลานเดินนำ แล้วขึ้นบันไดตามต่อ


"นี่ครับ Lotus Evora"พนักงานพายมือไปที่รถที่ลูกค้ารีเควสมา ครอบครัวคิมที่เดินตามมาก็หยุดอยู่ตรงหน้ารถคันสวย

"รุ่นนี้จะมีทั้ง 2 ที่นั่งและ 4 ที่นั่งครับ มี6สปีด เร่งได้0-100 กิโลเมตรต่อ ใน 4.9 วินาที เร่งสูงสุด 261กิโลเมตรต่อชั่วโมงครับ"พนักงานบอกกับลูกค้าประจำที่สำคัญมากๆอย่างคิมแจจุงเกี่ยวกับรถคันนี้

"อืม"ใบหน้าหล่อคมพยักเบาๆ ก่อนจะหันไปทางใครบางคนที่ยืนกอดอกมองอยู่ที่ท้ายรถ "นี่จุนฮยอง นายชอบไหม"

"ชอบๆๆๆ เอาาๆๆๆๆ"จุนฮยองเดินมาเกาหลังพี่ชายแล้วยิ้มออกมา - รุ่นไหนกุก้เอาทั้งนั้นแหล่ะ -

"อืม ถ้าชอบก็จะซื้อให้ ดูไปๆๆ เดี๋ยวชั้นจะไปตงลงเกี่ยวกับคันนู้น"ร่างสูงเหลือบมองจุนฮยองที่พอเกาะหลังทำอ้อนแล้วก็เข้าไปลองนั่งเรียบร้อยแล้ว ท่าจะเห่อจริง มันอ่ะ ว่าแล้วแจจุงก็โดนไปจูงจุนกอลที่อมลมแก้มป่องดูรถแถวๆนั้น "อยากได้หรอจุนกอล"

"จุนกอลชอบคันนี้"นิ้วเล็กๆจิ้มๆที่Lotus Elise ที่จอดอยู่ใกล้ๆรถที่จุนฮยองคิดว่าจะเอา

"ไว้ขาถึงเดี๋ยวพ่อจะซื้อให้ โอเคไหม"แจจุงนั่งลงยองๆมองจุนกอลที่เข้าไปนั่งที่เบาะคนขับ แล้วยิ้มให้ลูกชาย

"ป๊ะป๋าสัญญานะ"จุนกอลกระโดดคล้องคอแจจุง คุณพ่อสุดหล่อก็รองตัวจุนกอลเอาไว้ มือเล็กๆนั้นยกขึ้นเพื่อโชนิ้วก้อยเล็กๆ

"อืมสัญญาสิ เราไปเลือกสีรถให้พ่อดีกว่านะ"แจจุงเกี่ยวก้อยสัญญาก่อนจะลุกขึ้นสุดความสูงโดยอุ้มลูกชายที่เมนเบนเทน(?) เพื่อเดินไปตกลงเรื่องการซื้อขายรถที่โซฟาสีขาวสำหรับลูกค้าที่มีพนักงานเตรียมเอกสารทุกอย่งรอไว้เรียบร้อย


"สีตัวรถสีอะไรครับ"หลังจากเคลียเรื่องเงินเรียบร้อยพนักงานก็หยิบแคตตาล๊อกของรถมาให้แจจุงดู

"จุนกอล เอาสีไหนดี "จุนกอลที่นั่งกินน้ำหวานที่มีคนมาเสิร์ฟให้อยู่ข้างๆ

"อ๊ะ "เด็กชายรีบวางแก้วแล้วเด้งตัวมานั่งตักป๊ะป๋าแล้วมองแคตตาล๊อกที่แจจุงถือ "สีแดงๆๆ"

"อืม แล้วข้างในล่ะ"มือหนาเปลี่ยนหน้าไปหน้าที่เป็นภายในรถ

"เอา...เอาสีขาวฮะ"

"โอเค ตามนั้น "แจจุงย้ำกับพนักงานอีกครั้ง

"ครับ ทางเราจะติดต่อไปเหมือนเดิมทันทีที่รถมาถึงครับ คุณแจจุง"พนักงานเขียนใบสั่งจองตามที่ลูกค้ารายใหญ่ต้องการก่อนจะเก็บไส่แฟ้ม


"จุนฮยองว่าไง ไม่เอาใช่ไหม"จุนฮยองเดินมาแล้วนั่งเบียดจุนกอลที่ท้าวคางอ้อนป๊ะป๋าด้วยความหมั่นไส้หลานอย่างมาก

"เห้ยย เอาดิ"จุนฮยองรีบดึงพี่ชายที่ทำท่าจะเก็บกระเป๋าตังหลุย

"เอาก็รีบๆสั่ง ชั้นจะได้จ่ายตัง" แจจุงเอากระเป๋าตังหลุยออกมา(เอิ่มพี่แจ ซื้อรถนะ ไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยว)

"ครับพี่ชาย " จุนฮยองหยิบใบราคาขึ้นมาดู แต่ไม่ได้ดูราคาหรอก เค้าไม่แคร์เรื่องราคาอยู่แล้วว เค้าดูแค่ว่ารุ่นท๊อปได้อะไรบ้าง "ผมขอดูสีหน่อย"

"นี่ครับ"พนักงานคนเดิมที่ตามมาแต่แรกส่งแคตตาล๊อกของรถอีกคันที่เตรียมเอาไว้

"พี่เอาสีเหลืองเขียวๆนี่นะ"จุนฮยองจิ้มที่สีที่ต้องการ แต่

"สีเหลืองมีเยอะแล้ว"

"โหยยย งั้นเอาสีส้ม"จุนฮยองชี้ไปที่สีส้มแต่

"ชั้นมีแล้ว"แจจุงกอดอกมอง

"นั้นมันรถพี่ ผมยังไม่มีนี่"จุนฮยองมองพี่ชายแล้วทำปากเบ้หน่อยๆ

 

"ไม่เอาๆๆ สีนี้ๆๆๆ"อยู่ดีๆเด็กตัวเล็กก็มาชี้ที่สีAquamarine Blue

"รถนายรึไงจุนกอล"จุนฮยองก้มมองหลานแล้วเบ้ปากเช่นเดียวกัน

"ก้ป๋มชอบนี่"จุนกอลอมลมแล้วมองหน้ากลับ

"เออๆๆ เอาก็ได้ "จุนกอลทำเป็นเถียงไปงั้น สุดท้ายก็ต้องตามใจหลานอยู่ดี"งั้นเอาสีอะความารีนบลูครับ ภายในเอาสีปาปรีก้า"

"ครับคุนจุนฮยอง" พนักงานนั่งจดต่อไป

"ครับ เรียบร้อยกรับ เดี๋ยวทางเราจะติดต่อให้ไปรับรถอีกทีครับ"พนักงานก็ยื่นใบสั่งจองรถให้กับแจจุง แต่แจจุงก็ส่งให้จุนฮยองเป็นคนถือทั้งสองใบ

"อืม... แล้วยังไงได้รถชั้นจะให้จุนกอลมาจ่ายส่วนที่เหลือ"แจจุงลุกขึ้น เพราะเค้าจ่ายส่วนแรกก่อน ส่วนส่วนที่สองจะต้องจ่ายอีกทีที่รับรถ แจจุงลุกขึ้นรอทุกคนยืนตาม มือหนาก็ไม่ลืมที่จะจูงลูกชายที่ตอนนี้ยิ้มแก้มปริที่จะได้นั่งรถใหม่ของปะป๋าอีก ส่วนน้องชายก็เดินถือใบสั่งจองเดินตามมาหลังจากกินน้ำฟรีหมดแก้ว

.
.
.

หลังจากตระกูลคิมทั้งสามเกินทางกลับถึงบ้าน หลังจากทานมือเย็นเป็นที่เรียบร้อยทุกก็ไปรวมกันอยู่ที่ห้องนอนใหญ่ของผู้ที่มีกรรมสิทธิ์ในบ้านหลังนี้

"ทำไมพี่ถึงซื้อให้อ่าา บอกหน่อยดิ"จุนฮยองนั่งอยู่ตรงข้ามกับแจจุงที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ทำให้แจจุงที่พึ่งเปิดแม็คบุ๊คเงยหน้าขึ้นมาท้าวคาง

"ก็เพราะชั้นรักนายไงจุนฮยอง"พี่ชายสบตาพร้อมกับกระพริบตาปริบๆมองอย่างแอ๊บแบ๊ว จนจุนฮยองเริ่มรับไม่ได้กับพี่ชาย

"แหว่ะ... เอาดีๆจิ"จุนฮยองมองแจจุงกลับด้วยทำหน้าปริบๆแบบที่พี่ชายทำอยู่เมื่อกี๊

"เออๆๆ ก็เพราะจะเอาไว้ให้นายขับไปส่งหลาน เพราะชั้นจะไม่อยู่สองเดือน"แจจุงหันไปเกิดแมคแอร์ก่อนจะตอบจุนฮยองให้หายสงสัสัย

"โหยยไอ้เราก็ว่า ชริ จะซื้อให้ใช้งานว่างั้น แล้วพี่จะไปไหนอีกอะ ไปนานเกินนน "คนที่ทำปากยู่น้อยใจถามต่อ

"ไปทัวร์ของกิน"

"ห๊าาา เฮียเอาจริงดิ นึกว่าพูดเล่น"จุนฮยองไม่คิดว่าที่พี่ชายว่าจะทำทัวร์เกี่ยวกับร้านอาหารมันจะจริง

"ชั้นไม่ใช่คนตลก"พี่ชายเริ่มทำหน้าโหดอีกแล้ว

"ครับๆๆกลัวแล้ว แล้วไปเมื่อไหร่อ่ะ"

"วันเสาร์"

"เห้ยเฮีย ไวไปมะ แล้วทำไมไม่รีบบอกอ่าา"วันนี้มีแต่เรื่องที่ทึ่งๆให้กับจุนฮยองมากมาย

"ลืม"สั้นมาก

"โอเค งั้นฝันดีนะ"จุนฮยองลุกขึ้นว่าจะกลับห้องของตัวเอง

"เห้ย อย่าพึ่ง"แล้วพี่ชายที่ดูท่าจะรำคาญน้องก็รีบรั้งอีกฝ่ายเอาไว้

"ว่า"จุนฮยองหันมา แล้วนั่งลงที่เดิม

"ช่วงที่ชั้นไม่อยู่นายต้องไปทำงานด้วยนะจุนฮยอง"แจจุงเลิกสนใจสิ่งอื่นมากำชับน้องชายคนเดียวของตน

"ห๊าาา"จุนฮยองถึงกับอ้าปากค้าง จริงอยู่ที่รองประธานคิมกรุ๊ปนั้นคือจุนฮยอง เพราะพี่ชายเค้าให้ไส่ไว้เฉยๆเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจบางอย่าง แต่เห้ย ให้ไปทำงานจริงๆหรอ

"นายควรจะไปหัดทำบ้าง เพราะถ้าเกิดชั้นเป็นอะไรไปนายจะได้ทำต่อไง"

"เห้ยย เฮียอย่าพูดงี้ดิ "

"เอาเหอะน่าาา ชั้นทำคนเดียวมันเหนื่อย นายก็ต้องช่วยชั้นบ้าง "

"อยู่แล้วแหล่ะ "จุนฮยองก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว

"เออ นี่ ถ้ารถได้นายไปเอาให้ด้วย แล้วถ้ายังไงส่วนที่เหลือชั้นเซ็นเช็คไว้ให้ก่อน"ว่าแล้วร่างสูงก็เปิดลิ้นชักหยิบสมุดเช็กออกมา แล้วเขียนจำนวนเงินพร้อมลายเซ็นที่เซ็นด้วยปากกาหมึกซึมราคาแพง

"ให้เลยหรออ"จุนฮยองรับเช็คจากพี่ชายมา ที่มีมูลค่าจำนวนมาก

"อืม... ไว้เค้าโทรมาให้ไปรับรถนายก็ไปเอา ส่วนกุญแจรถนายก็เก็บไว้เลย แล้วก็ไปรับส่งหลานด้วย"แจจุงก้มลงอีกพร้อมทั้งกุญแจรถกว่า20คนกองใหญ่ส่งให้น้องชายที่ยังคงอ้าปากเหวอ

"เอิ่มม..หมดแล้วใช่ไหมเฮีย บัญชาการอ่ะ"จุนฮยองถามอีกครั้ง เพราะอยากกลับ ไม่น่าตามมาเลยกรู

"ถ้าเงินไม่พอใช้ก็สไคป์มาละกัน เดี๋ยวโอนให้ ดูแลบ้านดีๆด้วย"

"โห ทำอย่างกะจะไปพรุ่งนี้ล่ะนะเฮีย"

"ชั้นยุ่งๆกัวไม่ได้บอก เอาเหอะ ไปนอนได้แล้วไป"แจจุงเหลือบไปมองนาฬิกา น้องมันควรจะไปทำทุระส่วนตัว

"พี่ชายมีถุงปะ"

"มี"ว่าแล้วเจ้าของบ้านก็หยิบกระเป๋าตังหลุยออกมาเปิด

"เห้ยยย พี่ ไม่ใช่ถุงอย่างน้านนนนนนนนนน จะเอามาไส่กุญแจรถพี่เนี่ย มันเยอะเกินไปแล้ว ถือไปไม่ไหว"จุนฮยองรีบห้ามพี่ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา

"งั้นหรอ ถุงนั้นชั้นไม่มีหรอก"

"ก็ว่างั้น"จุนฮยองมองหน้าพี่ชายที่แบนสายตาไปทางอื่น สายตาพี่ชายตอนนี้มีรังสีบางอย่าง ดูหื่นๆชอบกน งือออออ ไปดีกว่ากรู

.
.
.
++++++++++++++++++++++++


"แล้วมื้อเย็นเราจะกินไรกันอ่ะพี่จุนซู"

หลังจากจุนซูกลับมาไม่นานโยซอบก็กลับมา ต่างคนต่างเก็บข้าวของให้เรียบร้อยก่อน ก่อนจะมายืนมองหน้ากันอยู่ที่ในห้องครัวใหญ่ของร้านอาหาร

"นั้นดิ ชั้นก็คิดไม่ออก งืออออออออออ" จุนซูมองตู้เย็นแล้วก็ร้องออกมา

"งือออออออออออออออออออออออออ"แล้วคนน้องก็ต้องร้องตามไปด้วยอีกคน แล้วจึงยืนสงบนิ่งไว้อาลัยให้กับตัวเอง


*แอ๊ดดดดดด

"แม่กลับมาแล้วจ้าา"คุณนายคิมเดินมาฟร้อมกับข้าวของปลาทะเล ของทะเลแห้งหลายถุง

"แม่"ทุกคนรีบเดินตรงไปหาคุณแม่ทันที

"แม่ไปทำไมไม่บอกกันบ้าง"
"ใช่ๆ ทำไมแม่ไม่บอกฮะ"สองพี่น้องถามต่อกัน

"แล้วทำไมแม่ไม่ให้ผมไปส่ง"
"ใช่ๆ ทำไมแม่ไม่ให้พี่จุนซูไปส่งล่ะฮะ"

"แล้วทำไมแม่ไปไม่ชวน"
"ใช่ๆ ทำไมแม่ไปแล้วไม่ชวนผมกับพี่จุนซูล่ะ"

"แล้วทำไมแม่ไม่มีไรไว้ผมกินเลยอ่ะ"
"ใช่ๆ รัดทดมากเลยนะฮะแม่"

"แล้วแม่รู้ไหม ผมต้องทำอาหารกินเองอ่ะ"
"ใช่ๆ แม่ก็น่าจะรู้ว่าข้าวพี่จุนซูกินได้ที่ไหน"

"อ่าว เจ้าโยซอบบบ"

"ว๊ากกกก แม่ครับช่วยด้วย"คนตัวเล็กรู้ตัวทันรีบวิ่งไปเกาะหลังแม่ที่ยืนไม่มีโอกาสได้พูดทันที

"เรื่องเมื่อเช้ายังไม่หายเคืองเลยนะ"จุนซูทำหน้าเขียวหน้าเหลืองไส่โยซอบ ก่อนจะเดินไปเกาแขนข้างนึงของนางคิม "แม่ครับ รู้ปะเมื่อเช้าโยซอบมาปลุกเค้าแต่เช้า สุดท้ายก็ไปกับเพื่อนดูสิ"

"ชริ "โยซอบสบทออกมาพร้อมทั้งสะบัดหน้าไปอีกทาง

"เชอะ"จุนซูเองก็สบัดหน้าไปอีกทาง งานเข้าคุณแม่เค้าเลยไง

"นี่สองคน อย่าพึ่งตีกันสิ แม่เตรียมจะทำอาหารให้นะเนี่ยยย ใครจะไปเป็นลูกมือแม่น้าา"นางคิมรู้ดีว่าลูกเค้าสองคนก็งอนกันไปงั้นแหล่ะ

"ผมๆๆๆ"
"ผมๆๆๆๆๆๆๆๆ"

.
.
.

ระหว่างรับประทานอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตาทั้ง3คน

"แม่ครับ"หลังจากจุนซูวางตะเกียบ

"ว่าไงจ๊ะ"

"คืออ...."

"??...?"

"คือผมจะไม่อยู่ซักสองเดือนน่ะครับ"จุนซูบอกเรื่องที่จำเป็นต้องบอก

"ทำไมล่ะจ๊ะ "

"เอ่อ เอ่อคือ ตารางบินของจุนซูออกแล้วครับแม่ คือบินติดๆกันสองเดือนเลย"จุนซูกล่าวเท็จเพื่อจะได้ไม่มีใครสงสัย

"ทำไมนานจังละ"โยซอบเองก็เริ่มอิ่มจึงวางช้อนกับตะเกียบ

"ไม่รู้สิ ก็ตารางมันออกมาแบบนี้ ดีออกรายได้ดี 5555"จุนซูหัวเราะกลบเกลื่อน รายได้ดีจริง แต่.....

"งั้นดีเลย "แล้วโยซอบก็ยิ้มขึ้นมา

"ไมอ่ะ"จุนซูหันมองโยซอบที่ยิ้มอย่างมีเลศนัยน์

"แม่ครับ พรุ่งนี้เค้าจะไปสอบใบขับขี่ล่ะ"

"ก็ดีนี่"จุนซูก็ว่ามันดี

"คิคิคิ พี่ไม่อยู่สองเดือนขอยืมรถเอาไปใช้นะ"โยซอบยิ้ม

"เห้ยย"จุนซูถึงกับตาโต รถ รถ รถเค้าอ่ะนะ

"นะ ยืมหน่อย"โยซอบขอพอเป็นพิธี เพราะพอพี่ไม่อยู่แล้วแม่ให้ก็แอบจี๊กมาขับบ้างไรบ้าง

"สอบให้ได้ก่อนค่อยคุย" จุนซูอยากจะบอกว่าไม่ แต่พอดีมีมารยาทพอ.... งือออ รถใครๆก็หวงน้าาา

"ได้อยู่แล้ว ระดับนี้อ่ะ"โยซอบยิ้มเชื่อมั่นในตัวเองสุดๆเลย

"โอเค ถ้าได้เดี่ยวแม่จะออกรถให้"หญิงวัยกลางคนรีบบอกเพราะเดี๋ยวจะไปกันใหญ่

"*0* จริงนะฮะแม่"โยซอบตาลุกวาว

"จ่ะ" ทำเอาโยซอบดี๊ด๊าขอแม่ล้างจานให้ทั้งหมดเลยทีเดียว

.
.
.
.

++++++++++++++++

เช้าของอีกวัน



//no just do not touch me ,I’m not a pierrot ,deo neoupeun hanurul deungjigo salgoshippo ,jayurul jalgoshipo , donophi fly fly// โปรโมทเพลงกันต่อ


"อะไรอีกล่ะ"จุนซูที่นอนกลิ้งอยู่กับเตียงกว้างต้องยอมลืมตามารับโทรศัพท์

//วันนี้ชั้นจะไปติดตาที่สายการบินนายที่อินชอน นายต้องไปกับชั้นจุนซู//

"จะอะไรกะโผมนากหนาห๊ะ"จุนซูที่สติมีเพลง40%ตอบแบบมึนๆงงๆ

//ยังไม่ตื่นหรอออ หึหึ ต้องให้ไปปลุกถึงห้องนอนใช่ม้าาา โอเค จะได้ลงจากรถ//

"เห้ คุณหมายความว่ายังไง"จุนซูถึงกับตื่นขึ้นมาเต็มตา

//ชั้นรอนายอยู่ที่ร้านนาย รออยู่นะ ว่าจะโทรเร็วกว่านี้พอดีคุยกับแม่นายเยอะไปหน่อย ว่าไง ต้องให้ไปปลุกที่ห้องใช่ม้า//

"ไม่ต้องเลยนะ โอ้ยยย คุณจะวุ่นวายอะไรกับชีวิตผมนักหนาห๊าาาา รอหน่อยละกันจะอาบน้ำ"

//ถ้าช้าเกินกว่ากำหนดชั้นจะขึ้นไป โอเคนะ//

"เห้ยยเดี๋ยววว โอ๊ยยยยยยยยยย ไอ้บ้าาาเอ๋ยย วางสายก่อนอีกแล้วนะ"จุนซูมองมือถือแล้วแผดเสียงดัง

.
.
.

ด้านแจจุง

หลังจากกดวางสายเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงดูเป็นเป้าสายตาพร้อมกับเสื้อผ้าสบายๆเสื้อกล้ามแล้วทับด้วยเสื้อคลุมกับกางเกงยีนธรรมตาแต่ก็ยังคงโดดเด่นอยู่ดี นิ้วโป้งใหญ่กดปุ่มเอ็นด์คอล์อย่างเคยชิน ก่อนจะวางมือถือไอโฟนลงที่โต๊ะอาหารของร้านอาหารเกาหลีที่เรื่องลืออยู่พอสมควร

"หึหึ คิมจุนซู "

.
.
.

TBC
------------------------------------

-------------------------------
เจอกันพาร์ท 4 หลังไฟนอลนะค้าาา
คิคิคิคิคิ
แฮปปี้เบิร์ธเดย์ชางมินนนนนนนนนน
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านกัน
เห็นจำนวนคนอ่านแล้วก็มีกำลังใจค่ะ
แล้วเจอกันค่าาา