[Fic] Crazy mafia - 2KIM

ลำดับตอนที่ #2 : Part I - คิมจุนซู นายเสร็จชั้นแน

Part I


@Misarang Imsilcheeze Pizza

วันนี้เป็นวันที่สุดแสนจะเงียบเพราะเป็นช่วงหลังเทศกาลคนก็เอาตังไปใช้ก่อนหน้านี้หมด พนักงานก็ติดธุระกันหมดรวมถึงเจ้าของกิจการร้าน ทำให้พนักงานเสิร์ฟและล้างจานจำเป็นต้องออกโรงกันเองสองคอน

"โหยยยยยยยยยย ทำไมเค้าต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยอ่าา ลูกเจ้าของร้านนะเนี่ยย"ร่างเล็กที่ยังคงสวมชุดนักเรียนโรงเรียนดัง แต่สวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนประจำร้าน ยืนบ่นอุบอิบกับพี่ชายอยู่ตรงเคาน์เตอร์

"อย่าบ่นได้ปะ ไม่ทำจะเอาไรกิน"จุนโฮสวนกลับ ขณะที่กำลังเช็ดจานอย่างขยันขันแข็ง

กรุ๊งกริ้ง....

"อ้าวพี่ ไปรับลูกค้าสิ" ผู้น้องท้าวสะเอว

"แกนั่นแหล่ะ เห็นไหมว่าชั้นทำงานอยู่ อย่ามางี้เง้า"แล้วชี้ไปทางประตูร้าน

"เชอะ เค้าไม่คุยด้วยแล้ว"จุนซูชูนิ้วโป้งไส่ แล้วเดินบิดบั้นท้าย กระทืบเท้าเดินไปหน้าร้าน


ร่างเล็กหน้าบูดบึ้งหยิบเมนูไว้แนบออกก้มหน้าก้มตาบ่นเบาๆกับตัวเองไปหาลูกค้าที่พึ่งเข้ามา เดินตรงมา พึ่งนึกได้ว่าต้องยิ้มแย้มให้ แต่พอเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตัวสูงกว่า ใบหน้าใสถึงกับตาโต

"มะ..มา "จุนซูเสียวสันหลังจนพูดไม่ออก

"มา4คนครับ"แจจุงรู้ว่าอีกฝ่ายจะถามอ่ะไร ตาคมมองจุนซูหวานเยิ้ม

พอร่างเล็กได้สบตาคมนั้น ก็ต้องรีบหลบสายตาหนีทันที ขาอวบเดินนำไปยังโต๊ะสำหรับสี่คน จุนซูถึงกับน้ำตาไหล -ถึงวันตายของจุนซูแล้วสินะ หลังจากไปว่าร่างสูง ก็ถึงได้รู้ว่าคนที่ตนไปตักเตือนนั้นเป็นลูกมาเฟียซะด้วยสิ ตายๆๆๆ จุนซูยังอยากมีชีวิตอยู่นะ ฮือออๆๆ พอมาถึงโต๊ะแจจุงก็เลือกจะนั่งที่ๆใกล้จุนซูที่สุด จุนซูเงยหน้าเพื่อรอออเดอร์ แจจุงก็มัวแต่จ้องหน้าจุนซูอย่างหวานเยิ้มต่างกับเมื่อตอนเช้า ไม่เปิดเมนูซะที จนอีกสองหนุ่มมาถึง

"มาช้าจังนะพวกแก"เสียงบ่นของแจจุง

"โหยย ประทานโทษครัยคุณคิม แจจุง"ยุนโฮตอบอย่างประชต

"พี่ยุนเราไม่ผิดนะ เฮียแจอย่ามั่วดิ พี่ต่างหากมาเร็ว"บอสชิมทนบ่ได้

"เออ"แจจุงส่งเมนูให้ชางมิน"รีบๆสั่ง ชั้นเลี้ยงเอง"

"จุนซูคร๊าบบ ... รอพวกพี่แปปนะ"ผู้ที่นั่งหัวโต๊ะหันไปส่งสายตาหวานอีกให้คนที่ยืนเกร็งรอรับออเดอร์

"ใครอนุญาตให้นายมาเรียกชั้นแบบนั้น"จุนซูเผลอพูดออกไป จุนซูอยากจะตบกระบานตัวเองจริงๆ

"คริกๆๆๆ"เสียงหัวเราะของใครบางคนถึงจะหัวเราะเบาๆ แต่คนระบบประสาทดีขั้นสูงอย่างแจจุงมีหรือจะไม่ได้ยิน

"ไอ้ยุน ไอ้มิน"ตาคมมองสองร่างที่ก้มดูเมนู มือหนากระชากเมนูมาถือไว้เอง สายตาเป็นไฟส่งไปให้ทั้งสองคนอย่างไม่พอใจ

"พวกนายไม่ต้อง ชั้นสั่งเอง"สายตาเป็นไฟเปลี่ยนเป็นหวานเมื่อมองจุนซู"เอาพิซซ่าหน้าที่จุนซูชอบอ่ะครับ เอาถาดใหญ่้ิเอาเป็นแบบหน้านุ่ม อันนี้ของแกนะไอ้มิน กินไม่หมดก็จ่ายเอง ส่วนนาย ยุนโฮ .... ผักขมอบชีส ชั้นรู้แกไม่กินผัก กินซะกุหวังดี "แจจุงก้มหน้าก้มตาสั่ง ((ให้คนอื่น))

"งานเข้าแล้วพี่ยุน" ชางมินหันมองพี่ชาย

"แล้วก็เอา หน้าซัฟู๊ดถาดกลางแปงบางๆถาดนึง"แล้วก็ยังไม่เลิก หันมองด้วยสายตาหวานหยดไส่จุนซูอีกรอบ "พี่ขอเรียกว่า -น้องจุนซู-ได้ไหมครับ"

"เออ"คำตอบดูจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าใหร่ แต่ก็ทำเอาร่างโปรงถึงกับหน้าบานจนทำเอาใครบางคนหมั่นไส้ อุ้งมือหมีหยิบกระดาษทิชชู่ประมานสาม-สี่แผ่นม้วนๆๆๆ ขยำๆๆๆ เป็นก้อน เควี้ยงไส่กระบานคนบางคน "คริกๆๆ "

"ไอ้ยุน มึงกล้าปาไส่หัวกุหรอ จุนซูครับ พี่เอาน้ำแดงเหยือกนึง ไอ้ยุนนี่สำหรับมึง ไอ้น้องที่น่ารัก จุนซูเอาโค๊กกด้วยเยือกนึง กินกันให้หมด เข้าใจ๊ นานๆชั้นจะเลี้ยงซักที"แล้วก็กลับไปยิ้มให้จุนซูใหม่ จุนซูล่ะอยากจะอวกกกกกกกกกกกก

ก่อนจะเดินเอาออร์เดอร์ไปให้คนครัวที่เหลืออยู่สองคน

แล้วคนที่รอรอรอมาน๊านนนนานนานก็มาได้ซะที ชายร่างบางกับผมทรงใหม่ดูดีขี้นกว่าไอ้ทรงพะรุงพะรังเมื่อเช้า

"เฮ้ยย มิสเตอร์มิกกิ คัมออนเฮีย เบบี้"เสียงดัดจริตของเจ้ามือบอกพร้อมควักมือ ยูชอนเดินตรงไปยังเป้าหมาย และนั่งลงตรงข้ามกับยุนโฮ มองหน้าน้องและยุนโฮที่ดูสลดและดูเหมือนจะตายงั้ยอ่ะ แต่ยูชอนก็ได้แต่เก็บความสงสัยต่อไป

"ยูชอน วาย ยู เลท"แจจุงกอดอกถาม

"Oh! I'm so sorry I had my hair cut"ยูชอนพูดสำเนียงอเมริกัน

"เหอะ อิทส์ มอ อิมพอตเทน แดน มี ไรท์"ดัดจริตไม่เลิก -*-

"พอเหอะว่ะ สำเนียงแกมัน... อนาถ"

"ตัดผมซะหล่อเชียว นิกว่าแบรดพิด "แจจุงประชด เพราะมันทำให้เค้าเสียหน้าอย่างมาก

"ชั้นหล่อมานานแระเหอะ"คนรอบข้างพร้อมใจกันอาเจียน

ร่างเล็กเดินมาเสิร์ฟเครื่องดื่ม จุนซูหยิบเหยือกโค๊ก กับเหยือกน้ำแดงจากถาด วางลงที่ละอย่าง ตามด้วยแก้วเปล่า4ใบที่มีหลอดไส่ใว้อยู่แล้ว

"จุนซูครับ เรียกพี่ว่าพี่แจจุงก็ได้นะ"แจจุงท้าวคางมองหน้าจุนซูอย่างอ้อนๆ

"ไม่เป็นไร ผมไม่อยากจะเรียกหรอก"จุนซูไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตาเทน้ำต่อ

"55555555555555555"อีคุณชายปาร์คหัวเราะดัง แจจุงหันควับมองยูชอนซึ่งหัวเราะตาปิดที่ยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง ยุนโฮ และชางมินก็มองยูชอนด้วยความไว้อาลัย แจจุงล้วงน้ำแข็งจากแก้วที่จุนซูพึ่งเทให้เมื่อกี๊ไว้ในกำมือ ด้วยความเป็นนักบาสเก็ตบอลประจำโรงเรียน สามารถชูตลงได้ในระยะ10 เมตร เพราะระบบประสาทที่ดีขั้นเทพ และ *ครึก เข้าไปกลางเหม่งยูชอนพอดี

"ไอ้แจ ไอ้บ้า เจ็บนะเฟ้ย"ยูชอนลูบหน้าผากป้อยๆ อุส่าไปตัดหน้าม้ามาแล้ว ยังโดนเต็มๆเรย

"ใครใช้ให้แกมาหัวเราะชั้น " แจจุงชี้หน้ายูชอน แล้วก็ไปยิ้มให้จุนซูต่อ "จุนซู พี่เอาน้ำเขียวอีกเหยือก"สายตาหวานก็เปลี่ยนไปเมื่อมองสามคนที่นั่งสลดอยู่

"ไม่เอาน้ำส้มด้วยล่ะ จะได้ครบ"จุนซูบ่นเสียงดังแล้วเดินไปหลังร้านอย่างไม่สนใจ แจจุงสีหน้าเปลี่ยนจากยิ้มหวานเป็นยิ้มที่มุมปากแทน

"อีกไม่นานหรอก คิมจุนซู"

.
.
.

"พี่ไปหน้าร้านบ้างดิ เค้าจะอยู่หลังร้าน" จุนซูเดินตรงมาหาพี่ชายที่กำลังล้างจาน

"นายมันสกมก สกปรก ซุ่มซ่าม ทำของพังขาดทุนตายพอดี ไปอยู่หน้าร้านนั้นแหล่ะ"จุนโฮลุกขึ้น มองหน้าจุนซูก่อนจะไปเช็ดมือ ทำให้จุนซูรู้สึกชื้นใจว่าพี่ชายคงจะช่วยอะไรได้ และจะไม่ต้องไปเจอนายแจจุงอะไรนั้นอีก แต่จุนซูคิดผิด

"เอาไปเสิร์ฟ ไปๆๆ"แต่จุนโฮกลับเพียงแค่เอาอาหารทั้งหลายจัดไส่ถาดและตกแต่งจานเท่านั้น แล้วยื่นถาดให้จุนซู "ช่วยกันทำมาหากินซะบ้าง ไม่ใช่มัวแต่ขี้เกียจตัวเป็นไข"

"เชอะ "จุนซูรับถาดมาถืออย่างหัวเสียย นี่มันวันอะไรของจุนซูกันห๊ะ อุส่าทำความดีช่วยรักษากฎระเบียบของโรงเรียน ทำไมถึงโดนแบบนี้ จุนซูเดินไปยังโต๊ะที่มีลูกค้านนั่งเพียงโต๊ะเดียวในร้าน

จุนซูเดินไปมาระหว่างโต๊ะของคิมแจจุงกับหลังร้านเพื่อเสิร์ฟอาหาร จนกระทั่งเมนูสุดท้ายถูกนำมาวาง ใบหน้าคมพยักหน้าเล็กน้อย และเด็กหนุ่มอย่างช้างมินก็ค่อยๆล้วงกระเป็ากางเกง หยิบเปลือกกล้วยที่ทานไว้ตั้งแต่ตอนกลางวันโย้นไปยังพิกัดที่คำนวนไว้ ด้วยความที่ชิมชางมินเป็นผู้มีปัญญาสูงส่งอัจริยะจีเนียสเกินคำบรรยาย ตามหลักทางฟิสิก เรื่องโมเมนต์ แรงเสียดทานและพล้งงานจลน์ ที่มาจากกฎของนิวตัน ชางมินใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีในการคิดคำนวน เป้าหมายต้องล้มพับไปทางแจจุงแน่นอน ชางมันเอาหัวเป็นประกัน

"อ๊ะ" เป็นไปตามคาด ร่างอวบของจุนซูลื่นหงายมาทางแจจุง แขแกร่งรับไว้ได้ทันหลังนุ่มนิ่มพิงอยู่กับแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และบั้นท้ายมหึมาก็อยู่บนตักของแจจุง ตาหวานหลับตาแน่นด้วยความตกใจและกลัว พอรู้สึดตัวแล้วว่าตัวเองไม่ได้หัวฟาดก็ลืมตาขึ้น ตอนนี้ใบหน้าหวานของเค้าอยู่ห่างกับแจจุงไม่ถึงคืบ ตาคมที่มองมานั้นสายตาที่อ่านไม่ออก คมซะจนหัวใจดวงน้อยของจุนซูมันเหมือนจะกระเด็นออกมา

"ไม่เป็นไรใช่ไม่ครับจุนซู"แจจุงพูดขึ้น เรียกสติของจุนซูกลับมา

"อะ..อืม"ร่างเล็กรีบลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งไปหลังร้านทันที สายตาคมเมื่อกี๊มองตามหลังของจุนซู พลางลูบตักของดัวเอง มะกี๊รับรู้ได้ทันที่ว่าบั้นท้ายของจุนซูนั้นแน่นและอิ่มเหลือเกิน เอวก็เล็ก ชักอยากซะแล้วสิ

"ขอบใจว่ะน้องรัก" แจจุงยิ้มให้น้องอย่างมีชัย "อ่ะ เอาไปซะ" แจจุงหยิบบัตรรับประทานอาหารบุฟเฟ่เนื้อย่างให้ชางมิน

"ขอบคุณครับ แล้วพิซซ่าอ่ะ"ชางมินมองถาดพิซซ่าที่เหลืออยู่สองชิ้นอย่างเอียนๆ

"ไม่เกี่ยวกัน กินให้หมดเร็วๆเลย"แจจุงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้



ร่างใหญ่ของจุนโฮเดินออมาจากหลังร้านเพื่อมาคิดค่าอาหารในมื้อนี้ ใบหน้าทุกคนในโต๊ะดูจะผะอืดผะอมกันอย่างมาก ยกเว้นคิมแจจุงที่ยิ้มที่มุมปากตลอดเวลา จุนโฮยื่นบิลค่าอาหารให้เจ้ามือพร้อมกับโค้งตัวให้ความเคารพ แจจุงรับมาดูลวกๆ แล้วควักเงินหลายพันวอนส่งให้

"ไม่ต้องทอน ที่เหลือนายเอาไปละกัน"แจจุงรีบบอก

"ขอบคุณครับ นี่ครับ"จุนโฮวางถาดเงินทอนไว้ที่โต๊ะ บนถาดมีไมโครเอสดีวางอยู่

"แล้วจุนซูล่ะ"แจจุงหยิบเอสดีการ์ดไส่ในกระเป๋าเสื้อทันที

"นั่งยองๆจับแก้มตัวเองอยู่หน้าอ่างล้างจานครับคุณแจจุง"จุนโฮก้มหัวอีกครั้ง ก่อนจะเดินเอาถาดเล็กแล้วเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์

.
.
.

Flash back

"นายต้องทำตามคำสั่งชั้น แล้วหนี้ทั้งหมดชั้นจะยกให้" แจจุงท้าวแขนไปด้านหลังยันกับโต๊ะม้าหิน

"ทำอะไรหรอครับ"จุนโฮพูดสั่นๆ

"นายต้องช่วยชั้นจัดการกับน้องชายนาย"แจจุงยิ้มอย่างร้ายกาจ

"จะ..จุนซู มันไปทำอะไรหรอครับ"

"เอาเถอะ ชั้นรู้สึกว่าชั้นสนใจน้องชายนาย"แจจุงเปลี่ยนมานั่งไขว่ห้าง ปลายเท้าแทบจะทิ่มหน้าคิม จุนโฮ

"เอ่อ... คุณแจจุงแน่ใจหรอครับ"คนตัวใหญ่ตัวสั่น

"ทำไม จุนซูของชั้นทำไมงั้นหรอ"แจจุงก้มมอง

"เอ่อ... จุนซูมันไม่ค่อยปกติ สติไม่ค่อยเต็ม ไม่ค่อยมีประโชน์ แล้วก็เป็นตัววุ่นวาย คุณแจจุงแน่ใจหรอครับ"จุนโฮย้ำให้ฟังอีกครั้ง

"แค่ทำตามที่ชั้นสั่งก็พอ ถ้าชั้นได้คบกับน้องชายนายเร็วขึ้นเท่าใหร่นายก็จะยิ่งได้ ชั้นอาจจะยกตำแหน่งหัวหน้าสาขาย่านโรงเรียนให้นายก็ได้นะ ตกลงไหมล่ะ"แจจุงยื่นขอเสนอที่น่าสนใจมากๆสำหรับจุนโฮ

"ตกลงครับ จะเอาไปหมกป่าที่ไหนตามสะบายครับ"จุนโฮถึงกับยิ้มรับ

"ดี ตกลงตามนั้น แล้วชั้นจะโทรไปสั่งนายล่วงหน้า แล้วจะจัดการเรื่องหนี้ให้"

.
.
.

"การ์ดไรวะ"ยุนโฮถามหลังจากเลอจนได้กลิ่นน้ำแดง

"รูปไอ้ตัวแสบ เห้ยย กินกันให้หมดสิวะ"แจจุงชี้ไปที่จานอาหารทั้งหมดที่ยังกองอยู่บนโต๊ะ

"พี่แจใจร้ายยย ดูพี่มิกดิ เมาน้ำเขียวแล้วนั้น" แจจุงหันมองยูชอนที่ตอนนี้หน้าเขียวไปหมด ตาลอยไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น

"หุบปากไปเลย กินกันให้หมด ไปล่ะ"พูดจบเจ้าของร่างสูงโปร่งก็เดินยิ้มที่มุมปากออกไปซะงั้นทิ้งเพื่อนและน้องผู้เคราะห์ร้ายนั่งจะเป็นจะตายไว้อย่างไม่สนใจ


- คิมจุนซู นายเสร็จชั้นแน่ -

.
.
.

TBC
----------------------------------------