[Fic]For give me!! my Junsoo - 2KIM

ลำดับตอนที่ #14 : Peculiar ending [END]

Part 13 ณ โรงพยาบาล ตาคมจ้องมองคนรักที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในอ้อมกอดของตนระหว่างรอการผ่าตัดที่กำลังจะมาถึง แจจุงไม่สามารถข่มตาให้หลับได้เนื่องจากอาการปวดบริเวณท้อง มือเรียวไล้ไปตามใบหน้าใสที่ชอบทำหน้ายักษ์ใส่เวลาโกรธ ชอบขิ้วขมวดเวลาอารมณ์ เชิ่ดหน้าเวลางอน ไม่ว่ามองยังไงคิมจุนซูก็ยังหน้ารักสำหรับเค้าเสมอถึงบางครั้งจะรุนแรงไปก็เถอะ ถึงแม้แต่จะเอาแต่ใจแค่ไหนแจจุงคนนี้ก็ทนได้ เรียวปากได้รูปค่อยๆบรรจงแตะเบาๆที่หน้าผากมนก่อนจะลุกออกไป . . . "งืออออ ... ... " เสียงละเมอขัดใจดังขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างรบกวนการนอนของตน มือเล็กยกขึ้นกุมหัวและค่อยๆประสายตาให้ปกติก็พบว่าคนที่นอนกอดเค้าอยู่ก่อนหน้านี้ไม่อยู่เสียแล้ว จุนซูตกใจไม่น้อยจึงรีบลุกขึ้น กระโดดลงมา หรือว่าแจจุงจะเข้าห้องผ่าตัดไปแล้ว คนตัวเล็กเดินไปจนเกือบถึงประตู --- ป๊าดดด ...... ป๊าดดดด----- ครืด เสียงผายลม(-*-)ดังออกมาจากห้องน้ำามด้วยเสียงกดชักโครก ฟังจากเสียงจุนซูก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี ไปกินอะไรผิดสำแดงมารึป่าว (ก็แกงกิมจิเทอน่านแหละ) เดินไปมาจนกระทั้งประตูเปิดออก "อ้าว จุนซู"แจจุงที่เกินกุมท้องเห็นคนตรงหน้า "โอ้ย......" "มาเข้าห้องน้ำทำไมไม่บอกกันมั้งล่ะ คนเค้าเป็นห่วงรู้มั๊ย นี่แหนะๆๆๆ"จุนซูทุบไปที่แขนใหญ่ น้ำตาไหลพราก ด้วยความเป็นห่วง (ห่วงหรอ...-*-) "โอ๊ยย...จุนซู พี่เจ็บ"ร่างสูงดึงจุนซูเข้ามากอดไว้ ก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหู "พี่ไม่อยากกวนจุนซู ไงครับ " "บ้า หายปวดแร้วรึไง ถึงได้เดินไหวน๊ะ"จุนซูถลึงตาใส่ ให้ตายสิชอบทำให้ใจสั่นอยู่เรื่อย "ปวดอยู่ครับ จุนซูพยุงไปทีนะครับ"ยังไม่ทันที่จุนซูตอบตกลง แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามก็โอบที่เอวคอด แค่นั้นยังไม่พอยังลอบหอมแก้มอีก จุนซูนึกอยากจะบีบคอให้ตายแต่เห็นป่วยอยู่หรอกนะ แต่อาการแบบนี้จุนซูเริ่มไม่ค่อยจะเชื่อแล้วสิ สุดท้ายจุนซูก็พยุงคนป่วยมาถึงเตียงขนไข้ จุนซูจัดแจงวางหมอนให้พอดีให้คนรักนอนสบาย พอจุนซูตั้งใจจะไปนั่งเฝ้าที่โซฟาก็ถูกรั้งไว้สะก่อน "นอนกับแจจุงนะ นะครับ อีกตั้งหลายชั่วโมง"สุดท้ายจุนซูก็ทนสายตาออดอ้อนไม่ไหวจำต้องปีนขึ้นไปนอนหนุนแขนแกร่งตามคำขอ นี่เห็นแก่คนป่วยหรอกนะ ไม่นานนักคนน่ารักก็นอนหลับปุ๋ย แจจุงสูดกลิ่นหอมจากตัวคนในอ้อมกอด สายตาคมจ้องมองนาฬิกาอีกสองชั่วโมงเท่านั้นถึงตอนนี้จะปวดอยู่มากเหมือนกัน แต่น้อยกว่าตอนแรก หรือว่าไส้ติ่งแตกไปแล้วละเนี่ยยย แจจุงเริ่มชักกลุ้มแล้วครับพี่น้อง . . . +++++++++++++++++++ "ยูชอนแน่ใจนะว่าโรงบาลนี้หน๊ะ"คนขับที่หักพวงมาลัยเข้ามายังโรงพยาบาลที่ไม่ไกลจากบ้านเพื่อนรักมากนัก "ก็น่าจะนะ เพราะว่าปกิจุนซูก็แอดมิทที่นี่ อีกอย่างคุณลุงของจุนซูเป็นผอ.อยู่"ยูชอนอธิบายก่อนจะหันกลับไปดูที่หน้าโรพยาบาล รู้สึกคนจะเยอะผิดปกติ นี่ก็สี่ทุ่มแร้วแปลกชะมัด "รถเยอะจิง"ยุนโฮหาที่จอดรถไม่ได้เลยที่ลานจอดรถ จึงเสี่ยงวนที่อาคารจอดรถแทน "เอ๊ะ นั้นใช่รถพี่แจจุงใช่ปะ"ยูชอนสะกิดคนขับรถหน้าหมีให้มองตาม รถสีดำราคาเฉียดล้าน(ไม่เฉียดหรอก เกินด้วย 55) ป้ายทะเบียนเลขสวยที่ไปประมูลมาจำง่ายไม่ผิดแน่ "ใช่ งั้นก็ถูกที่แร้วสิ"ยุนโฮจอดรถถัดจากจุนซูมาสามคัน ยังไม่ทันดับเครื่องยูชอนก็เปิดประตูเพื่อไปหาเพื่อนแต่ก็โดนดึงไว้สะก่อน (โหดค่ะโหด) "เดี๋ยวครับ ยูชอน" "อะไร "ร่างบางเริ่มชักโมโห คนยิ่งรีบๆ "จะไส่ชุดนี้กันจิงๆหรอ "ยุนโฮกวาดสายตามองชุดที่คนรักของตนใส่ ชุดนอนผ้าแพรขาสั้นสีน้ำเงินเข้ม แต่ยังดีที่ตอนก่อนออกมายูชอนหยิบเสื้อคลุมยาวถึงขามาด้วย "คงไม่ทันแล้วแหละ เร็วๆสิ"ยุนโฮพยักหน้าเค้าเองก็ไม่ต่างกับยูชอน เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยืด โชคดีที่แอบเอาเสื้อกันหนาวสีดำตัวเก่งติดมาด้วย ไม่งั้นคงไม่กล้าเข้าโรงพยาบาลหรอก . . . ยุนโฮกับยูชอนเดินเข้ามาในโรงพยาบาล สายตาหลายๆคนจับจ้องมาที่ชายหนุมสองคนเดินจูงกันเสื้อผ้าที่สวมไม่ต่างกับชุดเวลาจะเข้านอน(ก็ชุดนอนอ่ะ) สายตาล้วนมองด้วยความปะหลาดใจหรือว่าสองคนนี้หลุดมาจากแผนกจิตเวชกัน ยูชอนเองก็สัมผัสได้ถึงความคิดนั้นแต่คนอย่างปาร์คยูชอนก็ไม่คิดจะมาใส่ใจนี่ ร่างบางเดินนำไปยังประชาสัมพันธ์ของโรงพบยาบาล "เอ่อ ขอโทษนะครับ มีคนไข้ชื่อ คิมแจจุง มั๊ยครับ"ร่างบางท้าวคางถามพยาบาลคนสวยที่นั่งประจำที่ที่ประชาสัมพันธ์ "ซักครู่นะคะ พอดีเน็ตเวิร์คของโรงพยาบาลเราขัดข้องน่ะค่ะ ขอโทษจิงๆนะคะ ตอนนี้เช็คข้อมูลอะไรไม่ได้เลยค่ะ"หญิงสาวในชุดยูนิฟอร์มสีขาวกัดฟันด้วยความเครียด เพราะมีคนไข้หลายรายต้องนั่งรอหลายชั่วโมงด้วยสาเหตุเดียวกัน ตอนนี้ไม่สามารถค้นหาประวัติได้เลย "รอทางด้านนั้นก่อนก็ได้ค่ะ"นิ้วที่เพ้นด้วยสีขาวชี้ไปทางเก้าอี้ที่ว่างสองที่สุดท้ายตรงข้างๆกระถางตั้นไม้ "งั้นหรอครับ ขอบคุณครับ"ยูชอนกล่าวขอบคุณตามารยาท ก่อนจะเดินกลับมาหาคนรักที่ยืนคุยกะพนักงานนำส่งแถวนั้น "เป็นไง ได้เรื่องมั๊ยยูชอน"ร่างสูงถามยูชอน หลังจากเดินตามมาและนั่งลงบนเก้าอี้ของโรงพยาบาล "เน็ตเวิร์คล่ม เช็คไม่ได้"ยูชอนเกิดอาการเหนื่อย ถึงมันจะไม่ใช่ธุระของตนก็เถอะ แต่เพื่อนทั้นคนนะ ไหนจะพี่ชายอีก "อืม มะกี๊พี่ไปถามคนเข็นเตียงมา"ยุนโฮพูดขึ้น เรียกความสนใจได้มากทีเดียว "ว่าไงอ่ะ เค้าบอกว่าไงบ้าง"ยูชอนเขย่าด้วยความอยากรู้ "ครับๆๆ เค้าบอกว่ามีคนไข้คนนึง พี่ว่าน่าจะใช่ไอ้แจมัน ปวดท้องมากแอดมิตด้วย แต่เค้าไม่รู้ว่าเป็นอะไร อยู่ห้องไหน"ขณะที่ยูชอนกำลังตั้งใจฟัง ยุนโฮก็ถือโอกาสโอบเอวบางนั้น และดูเหมือนยูชอนยังไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำแหะ "เฮ้อออ"ยูชอนถอนหายใจยาวหนุหัวกับไหล่กว้างดวงก็ค่อยๆปิดลง "ง่วงก็กลับบ้านละกัน ดีมั๊ย"ยุนโฮลูบหัวเถิกๆกระซิบถาม ถ้ามานอนอย่างนี้คงจะนอนไม่สบายแน่ "หึ รอเนี่ยแหละ"ยูชอนหลับตาตอบ ใชแขนไปกอดลำตัวยุนโฮแทน ยุนโฮก้มมองคนที่นอนในอ้อมแขน ให้มันได้อย่างนี้สิมากอดอย่างนี้ยุนโฮก็แอบอายอยู่บ้าง นอนท่านี้คงจะเมื่อยหน้าดูยุนโฮพยายามจับยูชอนให้กลับไปนอนในท่าสบาย แต่พอไปเตะโดนก็เหมือนเป็นการปลุก สุดท้ายก็ต้องปล่อยไว้ให้นอนทั้งอย่างนี้ ระหว่างรอระบบของทางโรงพยาบาล . . . ++++++++++++++++++++++ เที่ยงคืน ครึ่ง ณ ห้องพิเศษที่สุดในโรงพยาบาล แอ๊ดดด !!!! เสียงเปิดประตู ทำเอาแจจุงสะดุ้งเฮือก คงถึงแล้วใช่มั๊ย กล้ามท้องซิกแพ็กของเค้าจะต้องมีรอยเย็บ....อย่างนั้นหรอ มันก็ช่วยไม่ได้ ตาคมจ้องมองพยาบาลสองคนกับพนักงานนำส่งอีกหนึ่งคนที่เข็นเตียงเคลื่อนที่เข้ามาในห้อง "คุณคิมค่ะ ได้เวลาแร้วค่ะ"พยาบาลคนที่มัดผมด้านหลังกล่าวพร้อมกับมือที่พยายามจะช่วย "งืออ ฮือออๆๆๆ ง่าาาา"เสียงงัวเงียขอคนที่โดนขัดเวลาอันแสนสุขดังไม่เป็นภาษา เพราะแสงที่แยงตากับแรงขยับเขยี่อนของแจจุง ทำให้คนตัวเล็กนอนพลิกตัวไปอีกทางซุกหน้ากับหมอนอย่างรำคาญใจ "จุนซู แจจุงจะไปผ่าตัดแล้วนะ เดี๋ยวมา แปปเดียว นอนรอไปก่อนก็ได้นะ"ใบหน้าคมสวยบอกขณะที่ตัวเองกำลังลุกไปนอนอีกเตียงนึง "อื้อ ง้านนนหรอออ ปายผ่าต๊าดดด รีบมาน้าาา แง่มๆ"จุนซูหลับตา ทวนคำพูดของแจจุงแล้วโบกมือให้ หันไปกอดกองผ้าห่มอย่างสบายอารม แจจุงที่กำลังถูกเข็นออกไปลอบยิ้มกับอาการนอนหลับแบบนี้ของจุนซู "เห้ย ผ่าตัด "เสียงตะโกนดังอย่างตกใจเมื่อเริ่มมีสติ จุนซูกระโดดลงเตียงใส่รองเท้าแล้วรีบวิ่งตามพยาบาลไป จนถึงลิฟท์ที่กำลังจะปิด "รอด้วยฮะ"จุนซูแทรกมือเข้าไป ทันพอดี พยาบาลกดเปิดให้จุนซูเข้ามาด้วย "ตาบ้า ไม่ปลุกกันบ้าง นิสัยไม่ดี"จุนซูได้แต่บ่นไม่สามารถลงไม้ลงมือกับคนป่วยได้ไม่งั้นคุณพยาบาลคงมองว่าเค้านี่ใจร้ายน่าดู "ก็เห็นจุนซูหลับสบายนิครับ วิ่งมา ดูสิผมยุ่งหมดแล้ว"แจจุงจับมือจุนซูมามาจุ๊บ สร้างความอายให้กับจุนซูมากไม่น้อย "แต่ยังไงก็น่ารัก" "หยุดนะอายเค้า"จุนซูทำหน้ายักษ์ไส่ ขมุบขมิบปากบอกแจจุง แต่ร่างสูงก็แค่ยิ้มๆและมองไปรอบๆ พยาบาลและพนักงานต่างยิ้มกับความหวาน "ไม่เห็นต้องอายเลย " แจจุงจับมือที่จุมพิตไปเมื่อตะกี๊ถูกับแก้มของตัวเอง " จุนซูของแจจุงน่ารักที่สุดในโลก น่าอายตรงไหน"แจจุงแกล้งหยอกด้วยคำหวาน เพราะเวลาที่ได้เห็นใบหน้าใสนั้นแดงระเรื่อมันทำให้หัวใจพองโตไม่น้อย "พอได้แล้ว เดี่ยวเอารองเท้ายัดปากเรยเนี่ย"จุนซูแทบจะเขินตายกับคำเลี่ยนๆ จนต้องยกขาขึ้นมาให้หยุดซักที . . . จนถึงห้องผ่าตัด จุนซูเซ็นอนุมัติเรียบร้อย ก่อนผ่าแจจุงยังแกล้งจุ๊บอีก ถึงจะดูไม่เหมือนคนป่วยเลยซักนิดก็เหอะนะ "จุนซู แจจุงไปแปปเดียวเดี๋ยวมานะ สัญญากับแจจุงได้มั๊ยว่าตื่นมาจะเห็นจุนซูเป็นคนแรก"ร่างสูงยกนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อรอคำตอบ "อื้อ สัญญา ไปได้แล้ว รีบมานะ" จุนซูมองเตียงของแจจุงเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด จุนซูเดินมานั่งรอที่หน้าห้องผ่า ถึงอาการจะดูไม่น่าเป็นห่วง แต่การผ่าตัดก็ไม่ใช่เรื่องเล่นเหมือนกัน จุนซูคุยกับคุณลุงเรียบร้อยแล้ว เค้ารู้ว่าจียงพูดกับเค้าโดยพยายามให้เค้าโล่งใจมากที่สุด ผ่าตัดไส้ติ่งเอง...... จุนซูนึกถึงหน้าทะเล้นๆชูสองนิ้วสู้ตายตอนก่อนจะเข้าห้องผ่าตัดก็เผลอยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้ พร้อมกับน้ำตาใสๆนั้นด้วย . . . ++++++++++++++++++ "คุณค่ะๆ" พยาบาลชุดขาวสะกิดร่างสูงกับคนรักที่นอนหลับกอดกันกม "คะ...ครับ"ยุนโฮขยี้ตา ด้วยความงัวเงีย "เอ่อ คุณคิมแจจุงอยู่ที่ห้อง 609 ชั้นหกค่ะ "พยาบาลยิ้มให้ เพราะเป็นหน้าที่ที่พยาบาลต้องทำ บริการดูแลรักษาทุกคน ตามจรรยาบัน "ขอบคุณครับ"ยุนโฮยิ้มตอบ หลังจากนั้นก็ปลุกคนที่นอนอยู่ในอ้อมแขน "ยูชอน ไปเยี่ยมแจจุงกันเถอะครับ"ยุนโฮกระซิบเบาๆ ยูชอนพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ดูจะสะลึมสะลือไปหน่อย "ยูชอนจะขึ้นอันนั้นอ่ะ"ยูชอนชี้ไปที่ลิฟแก้ว จากนั้นทั้งสองก็ตรงไปที่ลิฟแก้วสุดหรูของโรงพยาบาล มองสำรวจไปรอบๆโรงพยาบาล สงสัยเป็นเพราะเซิฟเวอร์ของโรงพยาบาลสามารถใช้ได้ปกติแล้ว ทำให้คนเริ่มบางตา ยุนโฮพึ่งรู้สึกตัวว่า หลายคนจ้องมาที่เค้าและยูชอน กล้ามากใส่ชุดนอนขึ้นลิฟแก้ว แต่ดูยูชอนตอนนี้ดูมีความสุขเหมือนคนไม่เคยขึ้นลิฟแก้วยังไงยังงั้น . . . เมื่อถึงห้อง ดังกล่าว ไม่มีแม้กระทั้งสิ่งมีชีวิตใดหลงเหลืออยูเลย แต่สิ่งที่บ่งบอกได้คือ ผ้าห่มที่ยับยู้ยี้ กับ หมอนสองใบ ทั้งสองจึงต้องออกไปถามพยาบาลดูแลหน่อยแล้ว "โทษนะครับ คุณคิมแจจุง เค้าไปไหนครับ" ยุนโฮถามพยาบาลที่กำลังเขียนชาร์ตอยู่แถวนั้น "อ๋อ อยู่ที่ห้องผ่าตัดชั้นสามค่ะ" เมื่อได้ยินทั้งยูชอนและยุนโฮตกใจไม่น้อย ไอ้แจมันเป็นอะไร ทำไมต้องห้องผ่าตัด ไม่รอช้าคู่รักทูยูวว์ก็ตรงดิ่งไปที่ห้องผ่าตัดทันที ไม่ผิดแน่ มีชายหนุมน่ารักหัวฟูเหมือนคนพึ่งตื่นกับชุดนอนลายสีชมพูไม่ต่างจากพวกเค้า กำลังเดินไปมาอยู่หน้าห้องผ่าตัด "จุนซู "ยูชอนรีบวิ่งไปหาจุนซู เพราะเห็นเพื่อนของเค้ากำลังตาบวมเป่ง ก่อนจะลากให้มานั่งที่เก้าอี้หน้าห้อง "จุนซู ตกลงไอ้แจมันเป็นอะไรกันแน่ มันออกจะทึกแข็งแรง หรือจุนซูจะจับมันทำหมันหรอ"ยุนโฮถาม คิมแจจุงเพื่อนของเค้าออกจะทึก เอามีดแทงยังไม่เข้าเลยเหอะ "ปะ...ป่าวฮะ พี่แจจุงเค้า.........." "เค้า.............." "เค้าอะไรจุนซู" ยูชอนถาม "เค้า..... "เป็น........... ไส้ติ่งฮะ" จุนซูเงยหน้าตอบ พร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะของยุนโฮ ถึงจุนซูก็อยากจะขำเหมือนกันแต่มันก็ขำไม่ออกอยู่ดี "หยุดนะไอ้หมี "ยูชอนสังเกตอาการของเพื่อน "นี่นายออกมาไม่ปิดบ้านช่องเลยหรอ ดีนะถ้าขโมยขึ้นบ้านทำไงล่ะ อะนี่มือถือนาย กับ กุญแจบ้าน"ยูชอนส่งของที่จำเป็นให้จุนซู "ยูชอน กลับบ้านไปนอนเถอะ ชั้นเฝ้าได้ไม่เป็นไร" "เอางั้นหรอ งั้นชั้นไปนะ" และคู่รักทูยูก็เดินไป . . . +++++++++++++++++++++++++++++++ ผลการผ่าตัดเป็นไปด้วยดี โดยปกติแผลผ่าตัดไส้ติ่งอักเสบจะยาวแค่ 2 - 3 เซ็นติเมตรเท่านั้น แต่แจจุงเป็นกรณีพิเศษเนื่อจากไส้ติ่งของแจจุงอยู่ลึกพอสมควร คุณหมอต้องใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะหาเจอ แผลผ่าตัดจึงยาวถึง2นิ้ว ซึ่งจุนซูรู้ดีว่าถ้าแจจุงตื่นมารู้คงจะแย่ที่หน้าท้องซิกแพ็กงามๆของตัวเองจะต้องมีแผลเป็นยาวถึง 2 นิ้ว แต่มันก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี ผ่านการผ่าตัดมาถึงหกชั่วโมงแจจุงก็ยังไม่ได้สติซักที ตอนนี้เจ็ดนาฬิกาของอีกวันเข้าไปแล้ว จุนซูนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง จุนซูรู้สึกเบื่อจึงนั่งจิ้มแขนแจจุงเล่นอย่างนี้มากเกือบสามชั่วโมงแล้ว "ไอ้แก่ เมื่อไหร่จะตืนซักทีล่ะ เช้าแล้วววนะ"จุนซูเริ่มชักเพ้อ พูดกะคนที่นอนไม่ได้สติ "นี่ เค้าไม่เอารองเท้ายัดปากแล้วนะ ลุกมาพูดหน่อยสิ"จุนซูเปลี่ยนจากจิ้มแขนมาเขย่าแขนแทน "พี่แจจุงเจ็ดโมงเช้าแล้วนะฮะ จุนซูหิวข้าวมาทำข้าให้จุนซูกินหน่อยสิ"เปลี่ยนจากเขย่าแขนมาใช้มือเล็กๆของตนกุมมือคนรักมาแนบที่แก้ม "พี่แจจุง ตื่นสิ จุนซูยอมผ่อนรถเองก็ได้นะ นะ ตื่นซักทีเซ่ ง่ำ"จุนซูกัดที่นิ้วของแจจุง แต่หน้าของแจจุงก็ยังนิ่งอยู่่เหมือนเดิม "ฮืออออ ตื่นสิ ไหนบอกเค้าว่าเดี๋ยวมาไง ตื่นสิฮะ"จุนซูใช้หัวกลมๆของเค้าซบที่อก เสียงตึ๊กตักยังมีให้ได้ยิน แสดงว่าคนตรงหน้าเต้ายังมีลมหายใจอยู่ "จุนซูจะไม่ทำโทษแจจุงแล้วน่ะ จะไม่ใจร้อน ตื่นสิ"สมองจุนซูคิดไปถึงเทพนิยายเรื่องหนึ่งที่เมื่อเจ้าชายจุมพิตเจ้าหญิง เจ้าหญิงองค์นั้นจะพ้นจากคำสาป(อินไปแระค่ะ จุนซูขาา) จุนซูตัดสินใจก้มใบหน้าหวานของตนลงช้าๆ ถึงเค้าจะไม่เจ้าชายก็เถอะ ริมฝีปากอิ่มประกบจูบกับริมฝีปากซีด "อื้มมม อือออ"ตากลมเบิกกว้างเมื่อลิ้นร้อนของคนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่เมื่อกี๊กำลังสอดแทรกเข้ามาอย่างรุนแรงและกระหาย แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของแจจุงกำลังโอบล๊อกเอวไว้ มือซีดๆในตอนแรกก็กำลังบังขับองศาของใบหน้าน่ารักนั้นให้ไปตามความต้องการ แขนเล็กทุบเบาๆเพราะกัวจะไปโดนแผลเข้า เมื่อตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจ สุดท้ายก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ "เจอจุนซูคนแรกจิงๆด้วย"รอยยิ้มของแจจุงปรากฏขึ้น "แฮ่กๆ ....ไอ้แก่บ้า หลอกกันนี่นา นิสัยไม่ดี"จุนซูกอดอกเชิ่ดหน้าอีกเช่นเคย "มะกี๊จุนซูพูดจิงช่ายปะ "แจจุงได้ยินทุกคำพูดที่จุนซูบอก เกือบจะเก็บเสียงขำไม่ได้แหนะ ซี๊ดเจ็บนิ้ว "อะไร เค้ายังไม่ได้พูดอะไรซกหน่อย"คนน่ารักแค่หันมาตอบและกลับไปเชิ่ดหน้าเช่นเดิม "จุนซู ไม่งอนนะครับ ดูสิตาคล้ำหมดแล้วเนี่ย "แจจุงยกมือขึ้นมาเกลี่ยใต้ตาของจุนซู "เพราะใครล่ะ คนบ้า ขี้ตู่"จุนซูสะบัดหน้าหนี "อะ..โอ้ยย "ดูท่าไม่ดีอีกแร้วแจจุงจึงต้องใช้มุกนี้(ยังคงเลี้ยงแกะ ฮ่าฮ่า) "เจ็บแผลหรอฮะ "จุนซูหันกลับมามองแจจุงด้วยสายตาเป็นห่วง "ครับ จุนซู...เมื่อกี้พูดจิงช่ายมั๊ย "ด้วยความที่เป็นคนมือไวอยู่แล้วแจจุงไม่พลาดที่จะกุมมือจุนซู "เรื่องอะไรล่ะฮะ"จุนซูยอมพูดดีๆ นี่เห็นกะคนป่วยหรอกนะ ฮึ่มๆ " ที่จะไม่ทำโทษแจจุงไง จุนซูพูดจิงหรอครับ"แกล้งถูคางไปมาบนฝ่ามือนุ่มนิ่มของคนน่ารัก "ต้องดูความประพฤติก่อนสิ ถ้าไม่ไปมีใครที่ไหนจุนซูก็จะไม่ทำโทษ สัญญากับจุนซูได้มั๊ยว่าจะไม่ไปมีใครที่ไหน และจะไม่โกหกจุนซูอีก"จุนซูยกนิ้วก้อยขึ้นมา "ครับแจจุงสัญญา "แจจุงก็ยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวเช่นกัน แจจุงขยับตัวขึ้นนั่งและจุมพิตบนหน้าผากมน END.................... แถมคร่าาาา "แล้ววว........ ที่บอกว่าา จะผ่อนรถต่อเองจิงๆหรอ"แจจุงยิ้มที่มุมปาก ถ้าอย่างั้นก็มีพอกินแร้วสิ เพราะค่าค่าผ่อนรถของเค้าเองกับรถจุนซูก็ปาไปครึ่งนึงของเงินเดินเค้าแล้ว "ใครบอก ผ่อนไปเลย...... ไว้ค่าไฟเค้ามาจ่ายเองก็ได้ เห็นไปทำงานไม่ไหวหรอกนะถึงจ่ายให้" "คร๊าาาบบบบบ มีอย่างนึงที่แจจุงอยากขอจุนซู" "อารายยยย" "จุนซูอย่าลืมกินยาคุมให้ครบนะครับ"แจจุงหันมายิ้มให้ ตอนนี้จุนซูหน้าเหวอไปทีเดียว "ระ..รู้ ดะ..ด้วยหรอ"จุนซูแทบจะทำอะไรไม่ถูก แจจุงพยักหน้า จุนซูก็ส่งพยักหน้ากลับเช่นกัน แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (เสียงประตูเปิด) "มาเจาะน้ำเกลือค่ะ"นางพยาบาลถือถุงน้ำเกลือมาพร้อมกับสำลีชุบแอลกอฮอล์ นางพยาบาลถูสำลีที่หลังมือของแจจุง จากนั้นก็จิ้มเข็มน้ำเกลือไปที่เส้ยเลือด จุนซูนึกแอบคำ แต่โดนเข็มจิ้มไปนิดเดียวสีหน้าแจจุงก็บ่งบอกได้ถึงความเจ็บ ก่อนจะปิดด้วยไมโครปอร์ "เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงจะเอาอาหารอ่อนๆมาให้นะคะ" คุณพยาบาลยิ้มให้ทั้งแจจุงและจุนซู "อาหารอ่อนที่ว่าคืออะไรหรอฮะ"จุนซูสงสัย "น้ำข้าวกับน้ำขิงค่ะ"จุนซูพยักหน้ารักและพยาบาลก็ลอกไป แต่กลับมาสองคนเข้ามาแทน "หวัดดียูชอน สวัสดีฮะพี่ยุนโฮ" ทุกคนกล่าวทักทายกัน "แหม ไอ้แจจุง ยิ้มร่าเชียวนะ ชั้นลางานให้นายไปแล้ว"ยุนโฮมานั่งเก้าอี้ข้างเตียงแทนจุนซู "เออขอบใจ อย่าลืมที่นายเคยบอกชั้น ค่าโรงบาลออกเรยนะเห้ย ไอ้เพื่อนชอง" ตอนนี้หน้ายุนโฮเซ็งครับ . . มาด้านเคะ ที่นั่งคุยกันอยู่ที่โซฟา "นี่ยูชอนมาเยื่อมคนป่วยเอาแอปเปิลมาเนี่ยนะ"จุนซูบ่นเพื่อขณะที่กำลังช่วยกันปอกใส่จาน "ก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนิ ผลไม้ดีต่อสุขภาพออก"ยูชอนงง "ชริ นึกว่าจะมีซุปไก่สกัด ไม่ก็รังนก อะไรแบบนั้นอ่ะ"จุนซูเบ้ปาก นานๆเค้าจะได้กินของพวกนี้ ก็ต้องรอใครป่วยถึงจะได้กิน ชริ ของแพงๆแบบนี้เค้าไม่คิดจะซื้อกินเองอยู่แล้ว ส่วนตอนนี้หรอ ยูชอนก็ทำหน้าไม่ต่างกับยุนโฮเท่าไหร่นัก อาไรมันจะงก ขี้ตืดขนาดนี้ฟร้าาาา ครอบครัวเน้....... จบของจริงและค่ะ --------------------------------------------