BTOB short fic

ลำดับตอนที่ #1 : [Peniel x Ilhoon] Something seems to be Wrong!

Title: Something Seem to be Wrong
Pairing: Peniel x Ilhoon
Rate: PG
Author : Bell2Kim



Something Seem to be Wrong


�
หลังจากเดบิวต์ในชื่อวงว่า BTOB วงน้องใหม่ที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงของวงการเพลง บอยแบนด์วงใหม่ภายใต้CUBE DC � ทุกคนในวงจะต้องย้ายเค้ามาอยู่ด้วยกันในอพาร์ทเมนท์ที่ทางค่ายได้จัดไว้ให้

อพาร์ทเม้นใหม่นั้นขนาดไม่ใหญ่มากแต่ก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากสังกัดเท่าไหร่นัก �ภายในห้องมีห้องนอนแยกเป็นสองห้อง และมีมุมครัวที่จัดเป็นสัดส่วน � สมาชิกทุกคนมองที่แห่งใหม่อย่างตื่นเต้น �ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไงนะ?




หลังจากกลับจากบริษัท�

"พวกนายรีบๆนอนกันนะ พรุ่งนี้เราจะต้องเข้าบริษัทแต่เช้า"ซอ อึนกว่า หัวหน้าวงและเป็นพี่ใหญ่ของบ้านบอกน้องๆที่จัดแจงเตรียมตัวเข้าห้องไปนอนในห้องที่แบ่งไว้ว่าใครจะนอนห้องไหน

"แต่ผมยังไม่ง่วงเลยอ่ะ"มักเน่ร้องออกมาขณะที่กำลังเล่นเกมในมือถือ

"นายน่ะเข้าไปนอนได้แล้ว"เสียงเข้มของมินฮยอกเห็นท่าของเด็กดื้อเลยช่วยพี่ใหญ่ของวงให้บ้านใหม่นี้มีระเบียบ

"ปะๆๆๆเข้านอนกันได้แล้ว"อึนกวังเรียกทุกคนให้เข้าไปในห้องนอน

"พี่อึนกวัง ผมขออ่านจดหมายแฟนๆได้ไหมครับ แล้วเดี๋ยวผมจะเข้านอน"สมาชิกคนนึงที่พึ่งเงยหน้าจากกองจดหมายเพื่อขออนุญาติ

"ได้สิ �แต่อย่านอนดึกนะ งั้นพี่ฝากนายปิดไฟด้วยนะดงกึน"


.
.
.

ผ่านไปกว่า1ชั่วโมง เจ้าของร่างสูงที่นอนร่าบไปกับพื้นของห้องนั่งเล่นของบ้าน �กองจดหมายอยู่รอบตัว � โดยในมือของดงกึนมีจดหมายฉบับสีชมพูที่แฟนๆส่งมาให้และข้างๆก็มีdictionary �และไอโฟนที่เปิดแอพdictionary ที่ทำได้ทุกอย่างไม่ต่างจากTalking Dict � �

อยู่ดีๆประตูห้องนอนห้องนึงก็ถูกเปิดออก�

"ยังไม่นอนหรอ"ชินดงกึนเงยหน้าจากจดหมาย�

"ยังอ่ะฮยอง ขอมานอนเล่นด้วยคน ไม่ง่วงอ่ะ"รุ่นน้องที่เดินถือไอแพดออกมาจากห้องนอน พร้อมกับหมอนใบเล็กๆไว้สำหรับหนุนสบายๆ

"ได้สิ"

"นี่ฮยองยังอ่านไม่หมดอีกหรอฮะ "หลังจากอิลฮุนนอนลงข้างๆ �น้องชายร่วมวงก็ท้าวแขนแล้วเอียงคอมอง

"พี่ยังเข้าใจได้ไม่หมดนะ ยากจัง"ดงกึนยกจดหมายฉบับนึงขึ้นมา เค้าใช้เวลาอ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้ว

" พี่ไม่เข้าใจตรงไหน ถามผมได้นะ �แต่เดี๋ยวเล่นเกมก่อน �คิคิคิ"อิลฮุนก้มลงเปิดเกมแนวที่ชอบเล่นอยู่ข้างๆคนที่นอนคว่ำขมักเขม้นอยู่กับการอ่านจดหมาย




"เบื่อจัง"อิลฮุนปิดไอแพดก่อนจะพลิกตัวมานอนหยายแล้วเบียดคนที่นอนอยู่ข้างๆ � เพราะหมอนขนาดใหญ่ที่เอามาหนุนด้วยกันนั้นมันไม่ได้ยาวพอที่จะพลิกตัวไปอีกฝั่ง

"อะไรนะ"คนที่สวมเสื้อกล้ามสีดำได้ยินเสียอีกฝ่ายไม่ชัด ��

"ผมบอกว่า �เบื่อ �น่ะ"คนตัวเล็กกว่าอธิบาย �เพราะพี่ชายที่นอนอยู่ข้างๆเขายังไม่ค่อยรู้ภาษาเกาหลีมากนัก

"อ่อออออ �... "พี่ชายหน้าใสพยักหน้าเมื่อได้เรียนรู้ภาษาเกาหลีมากขึ้น"นายจะนอนกี่โมงหรอ"

"ฮ้าาาาา �พรุ่งนี้ไปโรงเรียนอีกแล้ววววว "ผู้เป็นน้องถึงกับต้องทำคิ้วขมวดที่ได้ยินว่าจะต้องตื่นเช้า

"นายควรจะไปนอนนะ �เพราะมันดึกแล้ว"ดงกึนที่สวมแว่นหนาเตอะบอกด้วยประโยคภาษาเกาหลีง่ายๆตามที่เคยเรียนมา

"ไม่เอาอ่ะ �ยังไม่ง่วง... "เด็กดื้อส่ายหัว ก่อนจะพลิกตัวนอนคว่ำอีกครั้ง �แล้วจึงเปิดไอแพดขึ้นมาอีก �"ผมนั่งเล่นเน็ตก็ได้"

"ตามใจนะ"





ผ่านไปอีก2ชั่วโมง

ชินดงกึนหรือพีเนียลผู้ที่มีความมุ่งมั่นตั้งในการแปลจดหมายของแฟนๆ � นอนจดคำศัพท์และความหมายของจดหมายลงบนสมุดเล็กๆของตัวเอง � �มือข้างหนึ่งกดมือถือที่สามารถเปิดโปรแกรมดิกขึ้นมา ��

"..."คนที่นอนอ่านจดหมายอย่างมีสมาธีต้องหันมองไปที่ใครคนนึงที่นอนหลับไปเสียแล้ว

"..."สายตาคมมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆก่อนจะก้มดูเวลาจากมือถือ � ตอนนี้เกือบจะตีหนึ่งแล้ว � เค้าเองก็ควรจะต้องนอนเหมือนกัน

"อิลฮุน �ตื่นๆๆ"

"...."ดงกึนพยายามปลุกด้วยเสียงแต่ก็ไม่มีผลกับคนที่หลับลึกอย่างจอง �อิลฮุน

"...ลุกไปนอนในห้องสิ"ดงกึนเขย่าแขนน้องชายที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง

"...อื้ม... อื้อ"อิลฮุนเพียงแค่ครางเพื่อบิดตัวหาท่าที่สบาย �แต่ทว่า

"... อิลฮุนนน"พี่ชายที่ยังคงพยายามปลุกสมาชิกจอมขี้เซาต่อไป �แต่อีกฝ่ายกลับบิดตัวมาซอกหน้ากับอกเค้านี่สิ �"ทำยังไงดีนะ"


.... ตัวนายไม่ใช่เบาๆสะด้วย �คงอุ้นไม่ไหวหรอก �อื้มมม �จะเอายังไงดีนะ... พีเนียลคิดในใจแต่ก็เค้าก็ตัดสินใจแล้วว่า

"คืนนี้ต้องนอนที่นี่สินะ"ดงกึนก้มมองตัวปัญหาที่หลับปุ๋ยซุกอยู่ที่อกพร้อมกับลูบหัวเบาๆ �... เวลาเด็กนี่หลับ �น่ารักดีแหะ


ชินดงกึนขยับตัวอย่างเบาที่สุดเพื่อจัดข้าวของก่อนจะได้นอน � � เค้าดึงเฮดโฟนออกจากหูของอิลฮุนอย่างเบามือที่สุด �ก่อนจะม้วนเก็บ �และปิดเพลงในไอแพดให้เรียบร้อยและวางไอแพดของอิลฮุนไว้ใกล้ๆกับกระเป๋าสะพายของเค้าที่ว่งอยู่แถวนั้น � � �จากนั้นเค้าก็เริ่มจัดการกับจดหมายของแฟนๆ ด้วยความเงียบเพื่อจะได้ไม่รบกวนคนที่นอนหลับอยู่ � � �จดหมายถูกเก็บไว้ในถุงกระดาษอย่างเป็นระเบียบโดยมีการแยกไว้เรียบร้อย � �

คนเดียวในบ้านที่ยังไม่นอนเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วค่อยๆพยายามขยับตัวออกจากคนที่นอนซุกอยู่อย่างเบาที่สุด �และจัดท่านอนให้อีกฝ่าย � �ดงกึนลุกขึ้นนั่งก้มมองคนที่นอนไม่รู้เรื่องโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเผลอยิ้มอยู่ � �ร่างสูงยืนขึ้นสุดความสูงและค่อยๆเดินให้เงียบที่สุดไปยังห้องนอนที่เป็นของเค้า �อิลฮุนและพี่ชางซอบ � ��

ดงกึนพยายามทำทุกสิ่งให้เงียบที่สุด �นอกจากกลัวเจ้าน้องอิลฮุนตัวแสบจะตื่นแล้ว � คนอื่นๆก็อาจจะตื่นด้วยและคนที่น่าหลัวที่สุดคืออึนกวังท่านหลีดที่ย้ำให้ทุกคนรีบนอนนั้นแหละ � ถ้ารู้ว่าเค้ายังไม่นอนล่ะก็..... �แต่ช่างมันเถอะ � �เจ้าของร่างสูงหยิบผ้านวมผืนหนาและใหญ่ที่สุดและหมออีกใบออกมาจากห้องนอน � � ตาคมมองอิลฮุนที่ตอนนี้นอนขดๆอย่างกับเด็กขาดความอบอุ่นงั้นแหล่ะ �

"....ฮ่าๆๆ"ดงกึนหัวเราะ � ก่อนจะเดินตรงมาตรงกลางห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้มีเพียงทีวีเท่านั้นเพื่อวางหมออีกใบไว้ข้างๆหมอนสีฟ้าที่เจ้าน้องของเค้านอนหนุนอยู่ � � หลังจากนั้นพี่ชายที่แสนดีคลี่ผ้าห่มที่พับไว้อย่างดีให้กางออก � � แล้วจึงค่อยๆวางห่มไปบนตัวเล็กๆของอิลฮุนอย่างนุ่มนวน � �มือหนาจับแขนและขาที่นอนหดให้คลายออก �ผ้าผืนหนาปิดขึ้นมาถึงคอ

"นายกำลังฝันอะไรอยู้นะ"ดงกึนเห็นหน้าเวลาพริ้มหลับของอิลฮุนที่เหมือนเด็ก6-7ขวบก็ไม่ปาน �ทำให้อิลฮุนยิ่งน่าเอ็นดูเข้าไปใหญ่ � มือของดงกึนลูบไปที่กลุ่มผมนุ่มอย่างนุ่มนวล � �ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปปิดสวิตช์ไฟ

"sweet dream my bro"หลังจากเดินไปปิดไฟ � �หนึ่งในแร๊พเปอร์ของวงอย่างพีเนียลมุดเข้ามานอนใต้ผ้าห่มกับคนที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่นานแล้ว � � �ใบหน้าหล่อจ้องไปยังใบหน้าของคนที่หลับสนิทมากๆ � �แขนยกขึ้นไปวางไว้ที่เอวของอีกคนอย่างไม่รู้ตัว � � ��

"อื้ม"คนตัวเล็กกว่ารู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆก็ทำให้ขยับตัวเข้าหาความอบอุ่นนั้นเหมือนเด็กน้อย � � ใบหน้าหวานซุกเข้ากับอกอุ่น

.
.
.

++++++++++++

"อื้ออออ �ปวดหลังงงง"เสียงละเมอโวยวายมาจากคนที่ดิ้นขลุกขลัก

"งื้อออออ �ร้อนนนนน"เสียงบ่นยังมีต่อไป � ขาเล็กถีบผ้าห่มที่ทำให้เค้าร้อนด้วยความเคยชิน

"ตื่นก็ดะ ได้... �ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก"ด้วยความที่สิ่งแวดล้อมไม่เหมาะกับการนอนอีกต่อไป � อิลฮุนลืมตาขึ้นก็ถึงกับต้องตะโกนออกมา

"อื้อออ Whats going on"คนที่หลับอยู่ดีๆลืมตาขึ้นมาอย่างงงๆ

" ผะ...ผมกะ..กับ �ฮยอง �ตรงนี้"อิลฮุนไล่สายตาไปที่แขนของอีกฝ่ายที่ผาดอยู่ที่เอวของเค้า �แล้วหัวของเค้าก็หนุนอยู่ที่ต้นแขนของพี่ชาย � อิลฮุนริบดิ้นออกจากสัมผัสทั้งหมดทันที


"นายว่าอะไรนะ"ดงกึนฟังที่อีกฝ่ายพูดไม่ออก

"ทำไมพวกเราถึงมานอนตรงนี้ล่ะ"อิลฮุนขยับตัวออกมาเพื่อแขนของคนตรงหน้าที่พาดอยู่ที่เอวนั้นหลุดออก �ตอนนี้ใบหน้ากลมรูปสึกร้อนขึ้นมาแปลกๆ

"เมื่อนนายหลับ �พี่ปลุกแต่นายไม่ตื่น �พี่ก็เลยมานอนด้วย"

"งะงั้น..หรอฮะ �"อิลฮุนรูปสึกแปลกๆ � "เช้าแล้ว.. ผมอาบน้ำไปโรงเรียนนะ"

"อืม"พี่ชายพยักหน้าแล้วก็ลุกขึ้นนั่งมองอิลฮุนที่ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องอย่างงงๆ � ดงกึนที่สวมเสื้อกล้ามสีดำจึงต้องนั่งเก็นเครื่องนอนอยู่คนเดียว





ส่วนคนที่อยู่ด้านในห้อง �

คนที่พึ่งเดินเข้ามามุดเข้ากับเตียงของตน �เอาหน้าซุกเข้ากับหมอนมือทั้งสอบกุมหัวตัวเองไว้


.....จองอิลฮุนนนน �นายเป็นอะไรไป? �อร๊ากกกกก �ทำไมต้องเขินด้วยวะ!?!? �ก็แค่ตื่นมาเจอผู้ชายนอนด้วยแล้วหน้าแถบจะติดกันแค่นั้นเอง �แล้วนั้นมันพี่ดงกึนพี่ชายของนายนะ �โอ่ยยยยยยยยยยย �ทำไมใจเต้นอย่างนี้ฟระ?!?! � �โอ่ยยยยยยยย �มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหล่ะ �เอออ �ไม่มีอะไร อาบน้ำๆๆๆๆๆ





"นี่ๆๆ" เสียงทุ้มของใครซักคนกระซิบที่หูของคนที่กำลังนอน

"งื้ออออออ �ไม่อาววววว �จานอนนนนน"คนที่นอนอยู่ครางอย่างโดนขัดใจ

"นายบอกพี่ว่าจะอาบน้ำไม่ใช่หรอ?"

"เออช่ายยยยยยย=[]="อิลฮุนเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง �ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน

"หน้านายแดงจัง �มีหวัดรึป่่าว"ดงกึนนั่งลงที่เตียงของอิลฮุน �

"ไม่ได้เป็นหวัด"อิลฮุนลุกขึ้นนั่งบนเตียง �"ไม่ใช่นะ... พี่ต้องพูดว่า �เป็นหวัดรึเปล่าถึงจะถูก"

"งั้นหรอ "ดงกึนพยักหน้ารับรู้ �ก่อนจะหยิบไอโฟนออกมาจากกางเกงนอนแล้วเซฟคำที่อิลฮุนบอกลงในNote"สายแล้ว �นายควรอาบน้ำนะ"

"จะไปแล้วนี่ไง �พี่มาชวนคุยทำไมเล่าาา �ไปแล้ว"อิลฮุนลุกขึ้นโดยไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อผ้าผ้าเช็ดตัวที่หยิบจัดไว้ก่อนที่จะเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้เข้าห้องน้ำ


"what ?" ดงกึนฟังไม่ทันว่าอีกฝ่ายพูดอะไร �เพียวแค่เกาหัวแกร่กๆ �ก่อนจะปีนขึ้นไปหยิบที่ชาร์จแบทของตนที่อยู่บนเตียงชั้นสอง ��



.
.
.

++++++++++


"นายดูแปลกๆ"หลังจากแสดงM Countdownเสร็จภายในรถ � �ดงกึนรู้สึกว่าอิลฮุนไม่ยอมคุยกับตน �แถมยังไม่ค่อยมองหน้าอีก � วันนี้ได้นั่งข้างๆเจ้าเด็กนี่ระหว่างกลับบ้านจะได้ถือโอกาสถามด้วย

"อะไรหรอ"อิลฮุนก้มหน้าก้มตาเล่นเกมในมือถือต่อไป

"นายไม่มองพี่"

"ผมเล่นเกมอยู่จะมองพี่ได้ไง"

"-_____- นั้นสิเนอะ"ดงกึนพึ่งนึกได้ � "คุยกับพี่ได้ไหม"

"ก็คุยสิ "อิลฮุนยังคงจ้องเกมต่อไป



ดูท่าแล้วอีกฝ่ายจะไม่ทีทางเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเค้าจึงๆสินะ � � �ดงกึนตัดสินใจหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง � � เค้าอยากจะคุยด้วย �แต่ปัญหามันอยู่ที่สิ่งที่เค้าอยากจะพูดเค้าไม่รู้ว่าภาษาเกาหลีนั้นเรียกว่าอะไร � � �เค้าจึงต้องเปิดแอพTranslateขึ้นมา �


PENIEL: พี่ไม่รู้ว่าพี่ทำอะไรผิดรึป่าว
ดงกึนก๊อบคำที่แปลจากแอพไส่ลงในเมสเสจแล้วไส่ไปให้อีกฝ่าย � �และไอโฟนสีขาวของอิลฮุนก็เด้งNotificationขึ้นมาจากด้านบน

PENIEL: พี่อาจจะพูดภาษาอะไรผิดรึป่่าว � นายช่วยบอกพี่ได้ไหม �พี่ขอโทษนะ �บางทีพี่อาจจะไม่รู้ตัว ��

อิลฮุนจำต้องเปิดเมสเสจขึ้นดู � ก่อนจะอ่านข้อความทั้งหมด
ILHOON: พี่ไม่ผิด �ผมแค่คิดมากไปเอง � �มันไม่มีอะไรฮะ

ดงกึนก๊อบข้อความแล้วไส่ในแอพแล้วTransเป็นภาษาที่เค้าเคยชิน �ก่อนจะพิมกลับเมื่อรู้ความหมายของอิลฮุนแล้ว
PENIEL: จิงหรอ �แล้วนายจะยอมหันหน้ามาคุยกับพี่ได้รึยัง

ILHOON : พี่ชวนผมคุยก่อนสิ



"นี่อิลฮุน"

"อะไรฮะ"ในที่สุดอิลฮุนก็หันมาคุยกับเค้าซักที

"ปกติใช่ไหม"

"-*- พี่ต้องพูดว่า มันโอเคแล้วใช่ไหม �ต่างหาก"อิลฮุนขมวดคิ้วกับประโยคของพี่ชายคนนี้ �"มันไม่มีอะไรฮะ �ผมก็แค่..."

"...?!?"ดงกึนมีสี่หน้าที่เรียกได้ว่าอยากรู้มากๆ �สายตาวาววับ

".....ผมแค่เขินๆฮะ �เกิดมาผมไม่เคยใกล้กับใครมากขนาดนี้เฉยๆ"อิลฮุนพูดเสียงเบาเพราะทั้งเขินทั้งอาย �แล้วไหนจะสมาชิคคนอื่นที่นั่งในรถอีกล่ะ �ถึงต่างคนต่างฟังเพลงก็เหอะนะ

"พี่ฟังไม่ชัดอ่าา �นายพูดช้าๆแล้วดังขึ้นได้ไหม"

"ผมเขินนนนนนะ"อิลฮุนตะโดนเข้าไปในหูของอีกฝ่าย �"พอใจรึยัง"

"มีเรื่องเขินด้วยหรอ"ดงกึนนั่งลูบหูตัวเองด้วยแววตาสงสัยและพยายามนึกถึงว่าตัวเองทำอะไรงั้นหรอ?

"ไม่เอา �ไม่พูดแล้ว �ไม่รื้อฟื้น... ตอนนี้หายเขิลแล้วจบแล้ว �พี่เข้าใจยัง"อิลฮุนพูดรัว � เค้าไม่อยากนึกถึงอาการนั้นอีกแล้ว ��

"เข้าใจก็ได้"พีเนียลเกาหัว � พยักหน้าทั้งๆที่ไม่เข้าใจ � ได้ยินแค่ว่าอีกฝ่ายถามว่า �'เข้าใจรึยัง' � เข้าใจก็ได้....



"โอเค �ผมง่วง �นอนแล้วนะ �ถึงบ้านปลุกด้วย"ว่าแล้วผู้เป็นน้องก็หลับตาแล้วหยิบหมอนมากอดไว้ � �เมื่อเข้าสู่ห้วงนิทราแล้วหัวกลมๆก็เอนไปซบที่ไหล่กว้างของคนข้างๆอย่างไม่รู้ตัว � � คนที่ยกไหล่ให้ก็ได้แต่ยิ้ม � ไม่นู้ทำไมใบหน้าของอิลฮุนยามหลับเหมือนเด็กน้อยจริงๆนะ ��


ดงกึนเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมจากข้างหลังมาห่มให้อีกฝ่ายเพื่อจะได้นอนหลับอย่างสบาย � �ใบหน้าพริ้มหลับนั้นยิ่งดูยิ่งน่ารักเหมือนเด็กอนุบาลจริงๆเลย
"You're such a cute boy"
พี่ชายได้แต่ยิ้มไปตลอดทางที่กลับบ้าน �เค้าเองก็ไม่รู้เพราะอะไร � คงเพราะได้มีน้องชายน่ารักๆแบบเจ้าเด็กนี่สินะ �



END�
-----------------------