[ 2Kim ] Short fic

ลำดับตอนที่ #1 : SHY

Title: SHY
Author: bell27
Category: Romantic
Pairing: Jaejoong // Junsu
Rating: PG

SHY



คุณเคยแอบชอบใครซักคนมั๊ย???


.
.
.


"คิม จุนซู แม่เห็นนะ "หญิงสาววัยกลางคนกล่าวทัก ทำเอาคนที่กำลังทำลับๆล่อๆต้องสะดุ้งโหยง

"แหะๆ ออมม่าอะ ผมแค่มาเก็บดอกไม้เองคร๊าบบบบ"เด็กชายน่ารักจิ้มลิ้มเกาหัวเมื่อโดนจับได้

"แม่ก็คิดว่าจะขยันมาช่วยแม่รดน้ำ "คุณนายคิมเดินมาลูบหัวลูกชายคนเล็กอย่างเอ็นดู

"ง่าาา เดี๋ยวเรียนเสร็จจะรีบกลับมารดให้นะครับ สัญญา"นิ้วก้อยเล็กยกขึ้น

"จ้าๆ แล้วนี่ตัดกุหลาบแม่ไปเนี่ย จะเอาไปให้ใครจ๊ะลูก"สายตาจ้องมองที่ดอกกุหลาบสีแดงในมือจุนซู

"ก็.....แหะๆ กะ...ก็..."จุนซูเกาหัวต่อด้วยความเขินอาย

"ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวค่อยบอกก็ได้ อย่าตัดหมดสวนละ เหลือไว้ให้แม่ดูบ้างนะลูก"คุณนายกล่าวก่อนจะเดินกลับไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า

"ครับ"

.
.
.

วันนี้เป็นวันแห่งความรัก

วันที่ใครหลายๆคนจะได้รับดอกกุหลาบทั้งที่เป็นดอกและเป็นช่อ ผู้หญิงก็จะเตรียมช๊อกโกแลตให้คนคนที่ชอบ เพื่อแสดงถึงความรัก เอะ...ช่ายสิ ผมลืมช๊อกโกแลตไปได้ยังไงละเนี่ย ผมแอบออมม่าเข้ามาในห้องครัวหลังจากที่ออมม่าออกไปเก็บของ ในตู้เย็นมีช๊อกโกแลตที่พี่ชายผมซื้อมาตอนไปเบลเยี่ยม อันนี้แหละ



วันนี้วันเสาร์ เป็นวันที่ผมต้องออกไปเรียนพิเศษตอนเวลาสิบโมง ผมเรียนวิชาฟิสิกส์ม.ปลาย คอร์สที่จะรวมทั้งไฮต์สคูล์ปี1-3 ตอนนี้ผมกำลังเรียนอยู่ชั้นปี2แล้ว ผมแถบไม่เคยขาดเรียน ไม่ใช่ว่าผมขยันหรอก แต่...ผม.....ผม แค่อยากเจอใครคนนั้น ก็เท่านั้น

"แม่ฮะ ผมไปแล้วนะ"หลังจากผมจัดเตรียมอุปกรณ์การเรียนและอย่างอื่นลงกระเป๋า ผมก็บอกลาคุณแม่สุดสวยของผม

"จ้า เดินทางดีๆนะลูก อย่าแถลไถลนักนะ"


...
..
.
.

ระหว่างทางที่ผมนั่งรถไปเรียน ผมให้ยินเสียง ดัง ตึ๊กตัก ตลอดเวลา รูสึกทำอะไรไม่ถูกเลย ขนาดผมยังไม่ได้เจอหน้าเขา ผมยังรู้สึกขนาดนี้ แล้วถ้าผมเจอเค้าละ ผมไม่ช๊อคตายจนเข้าโรงพยาบาลหรือเนี่ย ผมก้มมองดอกกุหลาบจำนวนสี่ดอกที่แอบขโมยตัดมาจากออมม่า สีแดงบวกกับกลิ่นหอมๆที่โชยมากับสายลมภายในรถโดยสาร ถึงวันนี้จะรูสึกตืนเต้นแต่ก็จะทำให้ได้



ผมมาถึงสถาบันเรียนพิเศษอยู่ นี่พึ่งเก้าโมงสี่สิบเอง มาเร็วงั้นหรอเนี่ย ผมเปิดประตูอย่างกล้ากลัวๆ เพราะห้องมันมึด สงสัยยังไม่คนมาละมั๊ง ผมจึงเดินไปเปิดไฟ

"อ๊ะ....ขอโทษฮะ"พอเปิดไฟผมก็เห็นว่ามีชายหนุ่มผมสรดำสนิทกับผิวสีขาวเหมือนหิมะที่เข้ากันดีซะจนไม่มีวันลืม เค้ามองหน้าผมเล็กน้อยห่อนจะกลับไปนั่งท้าวคางดังเดิม



จะมีใครหัวเราะเยาะผมมั๊ย ถ้าผมจะสารภาพตรงๆว่าจริงๆแล้ว ผมไม่รู้แม้แค่ชื่อของเค้า..... แม้จะเรียนด้วยกันมาถึง2เดือนก็ตาม ผมรู้แต่เพียวว่าเค้าอยู่ปี3ที่รู้ก็เพราะตอนที่เปิดคอร์สมาใหม่ๆอาจารย์ต้องการเช็คยอดในห้องว่ามีใครอยู่ในระดับไหนบ้าง อีกอย่างคือผมรู้ว่าเค้าเรียนที่โรงเรียนไหนนั้นก็เพราะผมเหลือบไปเห็นเข็มกลัดที่มีชื่อโรงเรียนเขียนอยู่นั้นเอง ผมก็รู้อยู่เท่านี้แหละฮะ เค้านั่งถัดจากผมไป2ที่นั้ง มีเพียงแค่เก้าอี้หนึ่งตัวเท่านั้นที่ขั้นอยู่ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้าของที่นั่งนี้เป็นไคร เพราะตั้งแต่เปิดเรียนผมก็ไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง ผมได้แต่นั่งเล่นพีเอสพีระหว่างระอาจารย์เพราะถ้าผมให้ผมนั่งเงียบๆอยู่กับเค้าผมคงจะอกแตกตายเป็นแน่ จนกระทั้งอาจารย์เข้ามา

"สวัสดีครับ"อาจารย์ซูมานถือตำรามากมายเข้ามาพร้อมกับกล่าวทักทายลูกศิษย์

"สวัสดีครับ/ค่ะ"นักเรียนต่างตอบกลับตามมารยาท

"อาทิทย์หน้าเราจะมีการทดสอบท้ายชั่วโมงนะ แล้วก็ปิดคอร์ส"อาจารย์ซูมานบอกให้ทราบแล้วเริ่มสอน

.
.
.

วิชาฟิสิกส์สำหรับผมมันเป็นวิชาที่หน้าง่วงชะมัด ไม่รู้จะเรียนไปทำม๊ายยยย ผมไม่คิดจะมานั่งมานั่งหาหรอกว่าผมจะต้องออกแรงเท่าไหร่ถึงจะทุ้มเจ้าฮยอกแจได้ แต่ที่ผมเรียก็เพราะออมม่าอีกนั้นแหละ ท่านอยากให้ผมได้ความรู้แค่ก็นะ เรียนไปง่วงไป อะไรก็ไม่รู้ ฮ้าววว...พูดแร้วมันง่วง และ....

"ขอโทษนะครับอาจารย์ พอดีห้องผมขาดเก้าอี้4ตัวผมขอยืมหน่อยครับ"อาจารย์ห้องข้างๆที่สอนวิชาคณิตศาสตร์มาขอยืมเก้าอี้ และเก้าอี้ที่มายืมไปก็คทอเก้าอี้ข้างหลังผม3ตะและอีกตัวคือเก้าอี้ที่อยู่ระหว่างผมกัยเค้า

"อ่า งั้นเรามาเรียนกันต่อ เร็วๆ เอาโต๊ะมาชิดๆกัน จะได้ได้ยินกันทั่วๆ"อาจารย์ซูมานขวักมือให้นักเรียนเลื่อนโต๊ะขยับเข้ามา ผมนั่งชิดกันเค้าทำให้ความง่วงของผมหายเป็นปลิ้ดทิ้ง แม้ในห้องจะมีเครื่องปรับอากาศแต่ผมก็รู้สุดถึงความชี้นบริเวณขมับ เหงื่อมันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ผมแอบเหลือบมองเค้าในหนังสือเรียนเค้าเป็นไปด้วยข้อความสำคัญที่โน๊ตไว้ และเวลาอาจารย์ถามเค้าก็จะยกมือตอบเป็นคนแรก มันทำให้ผมประทับใจเค้า ระหว่างเรียนผมให้แต่นั่งแข็งทื้อทำอะไรไม่ถูก ผมได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียนต่อไป

.
.

"อย่าลืมนะ อาทิตย์หน้าสอบ เตรียมตัวไอ้ดี"จากนั้นอาจารย์ก็เดินออกไป นั่งเรียนต่างคนต่างเก็บของเตรียมตัวไปหาข้าวกลางวันทานที่ช๊อปปิ้งมอล์ข้างๆที่เรียน ผมก้มมองกระเป๋าตัวเองที่มีสติ๊กเกอร์ ช๊อกโกแลต และตอกกุหลาบสีแดงที่ตอนนี้เริ่มจะช้ำเสียแล้ว ก่อนผมจะสูดหายใจเข้าลึกๆ



"เอ่อ คือ ผม......ผมขอ...ขอแปะที่เสื้อรุ่นพี่ได้มั๊ยฮะ"ในที่สุดผมก็ได้พูดออกไป ที่จิงผมจะมาบอกรักเค้าแต่กลับพูดอีกประโยคเสียเนี่ย เค้าพยักหน้าอนุญาตอย่าง งง ๆ ผมไม่กล้าแล้วแต่สบตาเค้า เค้าคงคิดว่าผมคงสติไม่ดีเป็นแน่ มาติดอะไรเอาตอนนี้แบบนั้นละสิ มือผมแกะสติ๊กเกอร์อย่างสั่นๆ ค่อยๆแปะรูปหัวใจบนบริเวณออกข้างซ้ายของเค้า

"นิ พี่ขอแผงนึงสิ"ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบ เค้าคนนั้นก็เอื้อมมาหยิบแผงสติกเกอร์อีกแผงของผมไปหน้าตาเฉย เค้าแกะมันออก ลอกสติ๊กเกอร์รูปโลมาตัวใหญ่ขี่หัวใจมาแปะที่อกข้างซ้ายผมเช่นกัน

"เอ๋?????"ผมเงยหน้ามองเค้าอย่างสงสัย ติดผมทำไมกัน

"ก็จะให้เราแปะพี่ทั้งสองแผงพี่ก็ได้กลายเป็นมนุษย์สติ๊กเกอร์น่ะสิ มาแบ่งกันไง พี่ก็แปะให้เราด้วย ขอบคุณนะ"เค้ายิ้มหวานให้ผม ผมได้แต่ก้มหน้าเขินอายอย่างบอกไม่ถูก มือของเค้าแกะสติ๊กเกอร์แผ่นต่อไปมาแปะ ผมเองก็แกะให้เรื่อยๆเหมือนกัน

"เอ่อออ คือ.....ผะ...ผมให้ฮะ"ผมแป๊ะสติ๊กเกอร์เสร็จผมก็รีบหยิบดอกกุหลาบ4ดอกกับช๊อกโกแลตส่งให้เค้า "ผะ...ผมลาละครับ"ผมโค้งให้และรีบเดินออกไป ก่อนที่ผมจะอายไปมากกว่านี้ ก่อนที่หัวผมมันจะระเบิด ก่อนท่เค้าจะรู้ว่าผมหน้าระเรื่อแค่ไหน ผมได้ทำมันลงไปแล้ว อาทิตย์หน้าผมคงจะได้รู้จักเค้ามากกว่านี้ แม้มันจะเป็นวันสุดท้ายก็ตาม


.
.
.
.
.





"เดี๋ยว"เหมือนมีแรงฉุดที่ต้นแขนหลังจากที่กำลังจะออกจากสถาบัน "มากับพี่ทีสิ"เค้าเดินลากผมกลับมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ผมพยายามรั้งแขนไว้ แต่ก็ต้านไม่ได้เลยเดินตามเข้าไปโดยดี

"มะ..มีอะไร รึ..ปะป่าวฮะ"ผมถามออกไปอย่างระแวงไม่กล้าสบตาเข้า ไม่รู้ว่าสีหน้าเค้าตอนนี้เป็นยังไง

"เราชื่ออะไรหรอครับ"เค้าเลื่อมือหนามาจับมือผมเบาๆ ผมรู้สึกแปลกๆ ร้อนเหลือเกิน

"ชื่อ...คิม จุนซูฮะ"ผมยังคงก้มหน้าเหมือนเดิม อยู่ๆมาถามชื่อผม เพื่อ...อะไรกัน

"ชื่อน่ารักจังเลย พี่ชื่อคิม แจจุงนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"เค้าเชยคางผมขึ้นมาสบตาและยิ้มให้

"งะ...งั้นหรอครับ ยินดีที่รู้จัก..เช่นกันฮะ"ผมก็อดไม่ได้ที่จะหลบตาเค้า แต่เค้าก็ยังคงเลื่อนหน้ามันทางสายตาผมอีก

"อะ นี่พี่ให้นะ"แจจุงส่งกุหลาบสีแดง1ดอกที่จุนซูให้กลับมาให้จุนซูอีก "ไปดูหนังกันนะ ปะ...ไปกัน"เค้าฉุดกระชากผมเลยก็ว่าได้

"เดี๋ยวฮะ เดี๋ยวๆๆๆ"ผมห้าม เพราะยังไม่ได้ตกลงอะไรกันเลยนี่ อีกอย่างผมีไม่มีตังพอที่จะดูหนังด้วย

"ไม่ต้องเดี๋ยวหรอกจุนซู พี่เลี้ยง ไป"ผมได้แต่เดินตามอย่างที่เค้าต้องการ ขอโทษนะฮะออมม่า วันนี้ไม่รู้ว่าผมจะกลับทันเวลารถน้ำดอกกุหลาบทันรึป่าว


ผมหวังว่า วาเลนไทน์ปีนี้ทุกคนคงจะได้เจอใครคนนั้นนะครับ
ผมจะจำวันนี้ไว้ในหัวใจดวงน้อยๆนี้ตลอดไป
14 กุภาพันธ์ วันแห่งความรัก

.
.


Fin
----------------