ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 4 - ณ ห้องกัปตัน 100%
Part 4
จุนซูรีบวิ่งออกจากห้องน้ำมาหยิบเสื้อไส่โดยเร็วเพราะเค้าเองก็ไม่รู้ว่าตาบ้านั้นมาไม้ไหนอีก ไม่รุจะขึ้นมาจริงๆหรือไม่ แต่ก็นะขนาดตำรวจจะเอาไอ้บ้านี่ไม่อยู่เลย ยังไงเค้าก็อย่าประมาทกับผู้ชายคนนี้เด็จขาดดดด จุนซูหยิบเสื้อที่อยู่ตัวแรกเข้ามาสวม ตามด้วยกางเกงสีดำง่ายๆ โดยไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องกับกระเป๋าสตางค์ไส่ลงไปในกระเป๋าถือที่มีกุญแจรถ แว่นตา กุญแจบ้านอยู่ด้านใน จุนซูรีบออกจากห้องนอนของตนเพื่อลงมาชั้นล่างให้ไวที่สุด พอลงมาถึงชั้นล่างก็เห็นคนที่นั่งไขว่ห้างกดมือถือเล่นสบายอารมณ์ดูมีความสุขทำให้จุนซูรู้สึกปวดหัวตุ๊บๆขึ้นมาทีเดียว ทำให้เค้าวุ่นวายเดือดร้อนส่วนตัวเองนั่งจิบน้ำชาสบายอารมเนี่ยนะ
"นิคุณ "จุนซูเดินมาหยุดที่โต๊ะที่มีคนที่มีใบหน้าหล่อดูดีนั่งไขว่ห้างแล้วสวมแว่นกันแดดอย่างกับเป็นดาราดัง
"เร็วนี่ ว่าจะไปตามถึงห้องซะหน่อย"แจจุงเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วเงยหน้ามองแบบยิ้มๆ ยิ้มกวนๆ
"หยุดความคิดของคุณไปเลยนะ จะไปอินชอนใช่มะ ก็ไปซะทีสิ"จุนซูกอดอกมองร่างสูงอย่างโหดๆแกมบังคับ
"คร๊าบบๆๆ กลัวแล้วว ไปก็ได้" ร่างสูงยอมลุกขึ้น
"นี่ จ่างตังมาเลยนะ กินน้ำร้านเค้า"จุนซูแบมือทวงตังแล้วยังคงทำหน้าโหดเหมือนเดิม
"จุนซู ไม่ต้องเก็บพี่เค้าหรอกจ่ะ"แล้วอยู่ดีๆนางคิมก็เดินมาจากไหนไม่รู้ทำเอาจุนซูถึงกับตาเบิกกว้าง - แม่เค้า.... เกิดอะไร
"อะไรนะแม่"จุนซูมองหน้าแม่ของเค้าที่เดินมาเก็บแก้วน้ำชาด้วยตัวเอง ด้วยความตกใจ มาเก็บเองเลยหรอ แล้วอะไร ไม่ต้องเก็บตังเนี่ยนะ
"ยังไงน้ำก็ฟรีอยู่แล้ว แล้วคุณแจจุงเค้าก็ไม่ได้กินอะไรมากมายซะหน่อย"นางคิมเอาแก้วมาถือแล้วพูดด้วยเหตุผล และดูใจดีเกินเหตุ
"แต่...หมอนี่... "จุนซูยังไม่ทันพูดจบกูถูกแทรก
"คุณแม่อย่าเรียกแบบนั้นสิครับ เรียกแจจุงเถอะครับ"ร่างสูงที่ตอนนี้เดินมายืนอยู่ข้างจุนซูพร้อมกับค่อยๆยกมือเลื้อยไปตามตัวจุนซู ทำให้จุนซูเริ่มมีปฏิกริยา ดิ้นๆเล็กๆ "วันนี้ผมขอยิมลูกคุณแม่วันนึงนะครับ"
"อ๋ออ ได้สิจ๊ะ ... ยังไงก็ได้"นางคิมพูดทั้งรอยยิ้ม
"แม๊..."จุนซูถึงกับต้องร้องเสียงสูงออกมา
"ขอบคุณครับ คุณแม่ "แจจุงโค้งอย่างสวยงามตามมรยาทครบทุกประการ ดูสุภาพและเรียบร้อย "งั้นเราไปเถอะครับ ที่รัก"
"เห้ยย ปล่อยนะ"เสียงแว๊ดๆออกมาได้แค่นั้นแหล่ะ เพราะตอนนี้คนที่โวยวายลั่นร้านก็ได้แต่เดินตามแรงของอีกคนที่โอบเอวเค้าอยู่ โอบเบาซะเมี่อไหล่ละ จุนซูรู้สึกเจ็บท้องด้วยเพราะร่างสูงจอมบ้าพลังเล่นบีบเอวเค้าซะแรงแถมยังเอาหน้ามาชิดอยู่ได้ แล้วเล่นโอบในร้านแล้วยังจะมาพูดจาเพ้อเจ้อต่อหน้าแม่เค้าเนี่ยนะ นึกแล้วจุนซูโมโหจนอยากจะดิ้นให้แรงๆเหมือนหมาบ้าเลยจริงๆ แต่ก็ดิ้นไม่ได้อยู่ดี เพราะตอนนี้จุนซูถูกลากมาถึงรถของแจจุง...... ที่วันนี้เป็น Porsche Cayenne สีอาเมทิซแมทเทลลิกเป็นสีที่จะออกม่วงเหมือนอัญมณีประจำประเทศเกาหลี ยังไม่ทันได้มีอิสระร่างสูงก็จัดการเปิดรถแล้วดันตัวจุนซูเข้าไปนั่งที่เบาะรถสีUmberหริอสีที่จะออกเป็นน้ำตาลแก่ๆ นอกจากเบาะแล้วทั้งสีคอนโซ รอบคันก็จะเป็นสีเดียวกันคือสีน้ำตาลที่ว่า
"..."แจจุงรีบเดินไปนั่งฝั่งคนขับอย่างรวดเร็วก่อนจะสตาร์ทรถเตรียมพร้อมจะออก โดยไม่ลมที่จะหยิบแว่นกันแดดมาสวม ทำเอาจุนซูที่นั่งข้างๆต้องเหลือบมองแล้วขมุมขมิบปากอย่างหมั่นไส้
"นี่คุณแจจุง...คุณทำอะไรแม่ผม บอกมานะ"จุนซูถามคนข้างๆที่มองแต่ถนน
"แค่มอบของหมั่นนายเท่านั้นแหล่ะ"แจจุงพูดแบบเสียงเรียบๆไม่มีแววหลอกเล่นเหมือนที่ทำปกติ ตาคมภายใต้กรอบแว่นยังคงจดจ่ออยู่ที่ถนนเส้นที่คุ้นเคย
"ผมไม่ตลกนะคุณ"จุนซูสะอึก หรือว่าหมอนี่พูดจริง
"หึหึ"เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ แค่นั้น.... ทำเอาจุนซูรู้สึกหงุดหงิดกับคำถามที่ไม่มีการตอบ ถึงตอบก็ไม่ตรงคำถาม ดังนั้นจุนซูเลือกที่จะไม่ถามต่อ ไปถามแม่ก็ได้วะ ..... แล้วรถขับเคลื่อน4ล้อ 8 สปีดราคากว่า90ล้านวอนก็ขับบนถนนที่จะมุ่งไปยังทางพิเศษที่ตรงไปยังสนามบินอินชอน
.
.
.
ที่สนามบินอินชอน
"จุนซู นายไปที่สายการบินนายก่อนละกัน ชั้นจะไปดูเครื่องบินของชั้นซะหน่อย"หลังจากไปจอดรถที่ลานจอดแล้ว แจจุงก็เดินมากับจุนซูมาถึงยังด้านในสนามบิน
"ไม่ให้ผมไปด้วยหรอ"จุนซูเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง
"นายไปที่สำนักงานนายก่อนเหอะ ไปเก็บของใช้บางอย่างที่จำเป็น"ร่างสูงว่าก่อนจะก้มลงมองเครื่องมือสื่อสาร มาคุยอะไรซักอย่างแล้วเดินไปทางกับทางอีกฝั่งที่ไม่ใช่ทางไปสำนักงานของจุนซู แล้วเพียงแว๊บเดียวแผ่นหลังกว้างก็กลืนหายไปพร้อมกับผู้คนในสนามบิน ทำเอาจุนซูรู้สึกใจหายแปลกๆ แทนทีเรียวขาอวบจะเดินไปในทางที่ควรเดิน กลับเดินตามทางที่เห็นร่างสูงเดินไป
"..."ใบหน้าคมหันกลับมามองด้านหลังทันทีที่รู้สึกเย็นมือที่ไม่ว่างอยู่กลับกลายเป็นอุ่น ขณะที่คุยโทรศัพท์ ตาคมจ้องมองใครบางคนที่เดินมาจับมือของเค้า ใบหน้าหวานที่ก้มอยู่แล้วเดินตามที่แจจุงชักนำ
"ครับบ เติมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"เสียงทุ้งกรอกไปกับโทรศัพท์
"อืม ได้เดี๋ยวผมจะนั่งรถไฟใต้ดินไป จอดที่เดิมใช่ไหม ขอบคุณมาก" ร่างสูงกดวางสายจากเพื่อนนักบินอย่างรวดเร็วทันทีที่ตัวเองพูดจบ
"คุณจะไปไหน"เสียงของคนตัวเล็กกว่าพูดเบาๆ
"ไปเช็กเครื่องบินของชั้นหน่ะ"แจจุงกระชัมมือก่อนจะพาเดินลงบันไดเลื่อนลงไปยังรถไฟใต้ดินเพื่อไปยังอีกฝั่งของสนามบิน
ทั้งสองคนมาถึงอาคารอีกอาคารแล้ว ผ่านร้านปลอดภาษามีอีกหลายร้าน
"เราจะต้องทำอะไรบ้างฮะ"คนที่ยังคงยอมให้อีกฝ่ายเดินจูงกันต่อถาม สองขาก้าวตามไปเรื่อยๆ
"ก็เติมน้ำมันเครื่อง ทดสอบนิดหน่อย แล้วก็ติดต่อเรื่องเกทวันพรุ่งนี้"
"หรอฮะ" จุนซูพยักหน้ารับรู้
.
.
.
ในเรื่องบินDreamliner VIP สุดหรู โดยภายในเคบินตกแต่งสุดหรูด้วยพื้นที่ขนาด 2,404 ตารางฟุต มีเลาจ์ส่วนตัว จอดิสเพลย์ขนาดใหญ่ติดฝาผนัง ห้องนอน ห้องสังสรรค์แบบสุดหรู ราคาเครื่องละ 153 ล้านเหรียญฯ
"นี่ของคุณหรอ"จุนซูมองไปรอบๆ มันเป็นเครื่องบินที่หรูมากที่สุดเท่าที่จุนซูเห็นมา เคยแต่ได้ยิน ไม่เคยได้มาขึ้นแบบนี้
"ของชั้นเอง ชอบไหมล่ะ "แจจุงเดินตามจุนซูมานั่งในส่วนที่เป็นเล้าจ์
"ชอบดิ หรูมากๆเลย"จุนซูนั่งเด้งๆอยู่ที่เบาะนุ่มม "แล้วเยอะแยะขนาดนี้จะทำอะไรบ้างอ่ะ"
"ก็ส่วนนี้ทั้งหมดคือของชั้นกับนาย ส่วนผู้โดยสารก็นั่งเบาะปกติด้านหลัง แจจุงนั่งลงข้างๆจุนซู
"เอ๋... แล้วลูกค้า...ลำเอียงนี่"จุนซูมองร่างสูงที่กอดอกเอาข้อเท้าขวาวางบนขวาซ้ายแล้วกระดิกไปมาดูท่าทางสบาย
"ก็นี่มันเครื่องบินชั้น ... ชั้นซื้อให้จุนกอล ก็อยากจะให้คนในครอบครัวเท่านั้นที่ได้เข้ามา"แจจุงยังคงนั่งกระดิกขาต่อ
"ผมไม่ใช่ครอบครัวเดี๋ยวกับคุณซะหน่อย ...แล้วทำไมคุณไม่รอให้จุนกอลปิดเทอมก่อนละ แล้วจะได้พามา"จุนซูมองหน้าคนที่ยังคงสวมแว่นกันแดดแบบเป็นดารา
"อันนี้นานไป ไว้ปิดเทอมชั้นจะขับพาลูกไปใกล้ๆ แถวๆนี้ ... นายมาเที่ยวด้วยกันสิ"
"ไม่เป็นไรหรอก คุณเที่ยวกับครอบครัวคุณเถอะ"
"ถ้านายไปด้วยจุนกอลคงดีใจน่าดู"แจจุงพูดยิ้มๆ
"เอ่ออ...."จุนซูเริ่มรู้สึกว่าโอกาสปฏิเสธเหลือแค่ 40%
"อีกอย่าง อีกหน่อยนายก็ครอบครัวชั้น"ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปาก
"เพ้อเจ้ออีกแล้วนะคุณแจจุง ... "จุนซูทำหน้าไม่พอใจไส่ร่างสูง
"เรื่องจริง"เสียงหนักแน่นทำเอาจุนซูเริ่มไม่แน่ใจ หรือว่าแม่เค้ายกเค้าให้หมอนี่จริงๆ ... เห้ยย ไม่จริงๆๆๆ ไม่ใช่ๆๆๆ นั้นใมันผิดกฎหมายนะ จุนซูได้แต่ฟุ้งซ่านกับตัวเองในใจ
"... หยุดพูดไปเลยนะ"จุนซูสับสนจนไม่อยากจะได้ยินแล้ว จึงรีบบอกคนข้างๆ
"เดี๋ยวก็รู้... ว่าแต่จุนซู นายลองไปสำรวจเครื่องดูสิ"
"ก็ดี"ว่าแล้วคนตัวเล็กกว่าก็ลุกขึ้นสุดความสูง
"ให้ไปเป็นเพื่อนไหม"
"ไม่น่าถาม .."จุนซูที่ถือกระเป๋าส่วนตัวอยู่ในมือกอดอกแล้วหันใบหน้ามามองพร้อมกับทำหน้าเชิ่ดๆ
"คร๊าบๆๆๆ"ขายาวยืดขึ้น .. แค่นั้น
"เดินนำสิ เดินไม่ถูกหรอกนะ"ตอนนี้เสียงของคนที่มีใบหน้าหวานเริ่มแว๊ดๆอีกครั้ง
"คุณแจจุง ถามหน่อย นี่คุณพึ่งเอามาใช้ครั้งแรกหรอ"สายตามองไปรอบๆทางเดินสุดหรูที่ดูใหม่มากๆ
"อืม พึ่งได้เดือนที่แล้ว"ร่างสูงเดินผ่านที่โถงขนาดกว้าง
"แล้วคุณขับไปบ้างยังอ่ะ *-* "
"แน่นอนสิ "แล้วร่างสูงก็เปิดประตูห้องแรกที่เห็น "นี่เป็นห้องอาหาร"
"โหหหห .. สวยมาก เว่อมากๆเลยอ่ะ"จุนซูเดินเข้าไปด้านใน ตากลมหวานมองไปโดยรอบ โต๊ะรับประทานอาหารโต๊ะใหญ่ ที่โดยรอบมีเก้าอีกเบาะนั่งอย่างดี8ตัว พร้อมทั้ไฟประดับสวยหรู
"ห้องนี้ก็เฉพาะส่วนตัว เข้าใจไหม บินพรุ่งนี้คงยังไม่ได้ใช้หรอกเพราะแค่สั้นๆ "แจจุงกอดอกพิงผนังข้างๆปะตูแล้วมองจุนซูที่เดินวนทั่วโต๊ะอาหาร "เราไปดูที่อื่นต่อ"
"ฮะ" จุนซูเดินตามร่างสูงไปที่ทางเดินอีกครั้ง ผู้ที่เป็นเจ้าขอเครื่องบินลำนี้ไปสดทางเดิน
"อันนี้ของลูกค้า"แจจุงชี้ไปที่ๆนั่งผู้โดยสารสีแดงขนาดกว้าง หรูกว่าชั้นบิสเนสคลาสเสียอีก ทำเอาจุนซูถึงกับตาเบิกกว้างแล้วรีบวิ่งไปนั่งเหมือนพึ่งเคยเห็นเครื่องบินงั้นล่ะ
"โหหหห นิ่มมากเลย หรูมากกก คุณแจจุงให้แม่ผมมาทัวร์ด้วยได้ไหมเนี่ยย"จุนซูมองไปทั่วเครื่องบินสุดหรูอย่างตื่นเต้นจนลืมไปว่าคนตรงหน้านี้เป็นคนที่เค้าลิสว่าเป็นบุคคลอันตราย
"ได้สิ ที่นั่งว่างอีกเยอะ"แจจุงกอดอกมอง ลึกๆก็แอบตกใจ ไม่เคยเห็นจุนซูแบบนี้มาก่อน สายตาที่ปกติจะต้องเขยีวๆเหลืองๆโหด ไม่ก็สายตาเชิ่ดดูดื้อรั้น ปกติจุนซูที่เค้าสนใจมักจะทำท่าไม่พอใจไม่ก้เชิ่ดๆซึ่งเหนแล้วก็อดแกล้งไม้ได้ อยากจะจับกดให้หายเชิ่ด ยิ่งเวลาทำหน้าโหดดูงอนก็จะหันข้างให้ยิ่งทำให้เห็สัดส่วนได้อย่างชัดเจน จุนซูที่แสนจะน่ากด แต่ตอนนี้แววตานั้นสุกใสนั้นดูเหมือนเด็กๆเวลาได้กล่องของขวัญ ...น่ารักดีเหมือนกันนะ
"คงไม่ได้แน่ๆ แม่ต้องทำร้าน หว้าา"จุนซูก้มหน้าแอบเสียดาย
"ตรงนี้ห้องน้ำ มีทั้งหมด3ห้อง ตรงนู้นด้วย"รุ่งสูงชี้ไปตรงสุดทางเดินด้านหลัง
"อ๋ออ"จุนซูพยักหน้าหงึกๆ แล้วมองตาม "อ๊ะ ข้างหลังมีที่นั่งอีกหรอ โหห"
"อืมม"แจจุงเดินตามจุนซูที่เดินไปตรงสุดทางเดิน จุนซูหันซ้ายขวาทำตาโต "จุนซู เดี๋ยวที่เก็บตรงนู้นก็ไส่อาหารบนเครื่องนะ"
"อ๋ออ ได้ฮะ"จุนซูพยักหน้าพร้อมทั้งยื่นออกไปมองรอบทิศที่ท้ายเครื่องด้วยสายตาซุกซน
"เราไปดูห้องชั้นไหม"
"ห้องไรอะ"จุนซูหันกลับมาสนใจร่างสุงแล้วกลับมาอยู่ในโหมดระแวง
"ห้องบังคับไง "
"อ๋อ ไปดิ"จุนซูหมุนตัวมาหาแจจุง แจจุงจึงหันกลับไปทางเดิม โดยจับมืออีกคนตามไปด้วย จุนซูก็ยอมเดินตามแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่ายให้โดยปล่อยให้ใครบางคนจับมือเดินไปไม่มีขัดขืนซักนิด
"กว้างจังเลยอ่ะ"จุนซูพอเห็นข้องนักบินที่จัดว่าใหญ่มากๆ ปุ่มเป็นร้อยๆเต็มไปหมด น้องจากเก้าอีกของนักบินทั้งสองที่นั่ง ข้างหลังยังมีโซฟาอีกด้วย ข้างๆมีโต๊ะใหญ่ๆอีก
"เดี๋ยวชั้นขับไปจอดที่ส่วนของฝั่งบริษัทนายก่อน" ว่าแล้วร่างสูงก็นั่งลงที่ที่นั่งของคนขับ
"เห้ยย"จุนซูรู้สึกตกใจที่แจจุงลงไปนั่งอย่างรวดเร็วพร้อมกับกดปุ่มไรซักอย่าง
"นั่งลงซะจุนซู"แจจุงหันมาสั่งก่อนจะหันกลับไป จุุนซูก็รีบนั่งทันทีด้วยความตกใจทันที่รู้สึกได้ว่าเครื่องบินสุดหรูลำนี้กำลังค่อยๆเคลื่อนที่
"นี่คุณแจจุง เวลาคุณขับเครื่องบินจะไม่แย่เหมือนขับรถใช่ไหม"จุนซูที่นั่งโซฟาด้านหลังเกาะเบาะที่นั่งของแจจุง
"ชั้นขับแย่ตรงไหน"เสียงทุ้มของคนที่กำลังขับเครื่องบินลำสุดหรูอย่างเชี่ยวชาญ
"คุณไม่รู้ตัวเลยหรอว่ามารยาทในการขับรถของคุณมันแย่มัน ผมนั่งแล้วจะอวก จะรีบไปไหน"จุนซูเกาะเบาะของแจจุงแน่นเพราะแจจุงขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูง
"นี่ถ้าชั้นขับไม่ดี ถ้าชั้นขับไม่ดีป่านนี้นายหัวเละไปนานแล้วจุนซู"
"... ชริ "จุนซูเถียงไม่ออก ก็จริงอย่างที่แจจุงว่า ถ้าขับไม่ดีคงคว่ำไปนานแล้ว คำว่าดีของชั้นหมายถึงนุ่มนวลต่างหากคิมแจจุง"เน่ ใจเย็นสิคุณแจจุง คุณจะบินหรือไง"
"ไม่บินหรอกน่า ชั้นแค่จะทดสอบ"เครื่องบินเริ่มลดความเร็วลงก่อนจะเลี้ยวไปอีกฝั่งซึ่งเป็นที่ๆจอดรอของสายการบินของจุนซู
พอเครื่องบินVIP Edition 787 Dreamliner ของ Joseph Lauจอดอยู่ตรงบริเวณที่มีเครื่องบินลำอื่นๆของสายการบินชื่อดังของเกาหลี
"นี่จุนซู ลงไปก็เข้าบริษัทได้เลย แต่นายมาดูห้องสุดท้ายของชั้นก่อน"แจจุงหันมามองจุนซูที่นั่งอยู่ด้านหลังของตน
"อืม" จุนซูยอมลุกขึ้น โดยแจจุงก็ลุกแล้วเดินนำไป ร่างเล็กกว่าเดินตามผ่านโถงเดิมที่มีประตูทางลงอยู่ข้างๆ แต่ต้องเดินตามอีกคนไปยังห้องที่2ที่อยู่ช่วงทางเดินและเป็นห้องที่จุนซูยังไม่ได้เข้าไป มือหน้าดันเข้าไป ด้านในมีเตียงกว้างที่มีหมอนจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม พร้อมทั้งมีม่านตกแต่ง ข้างๆเตียงมีพรมขนาดใหญ่ ตรงปลายเตียงมีเก้าอี้โซฟาสองตัวที่มีโต๊ะเล็กๆเตี้ยๆขั้นอยู่ตรงกลาง
"มีเตียงด้วย"จุนซูทำตาโตอ้าปากหวอแล้วเดินตรงไปหาเตียงที่คลุมด้วยผ้าไหม
"เตียงนี้นุมนะ"แจจุงหันไปหลังจากล๊อกประตูห้องเรียบร้อย ขายาวก้าวจงใจเดินตามอีกคนที่ตอนนี้งนิ่งลงบนเตียงแล้วมองไปรอบๆ โดยไม่ได้มองคนที่ยืนอยู่เลยว่ามีสีหน้ายังไง
"มีห้องนอนด้วยหรอเนี่ย"จุนซูแกว่งขาไปมา ยังคงอมยิ้มมองไปรอบห้อง เค้าไม่เคยเห็นเครื่องบินที่หรูแบบนี้มาก่อนเลย
"มีสิ ชอบใช่ไหมล่ะ นายจะนอนก็นอนได้นะ "ร่างสูงนั่งลงข้างๆแล้วใช้แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้างยันที่ด้านหลัง ขานข้างหนึ่งเนียนๆไปดานหลังของจุนซูด้วย ทำให้ตัวของแจจุงแนบชิดกับจุนซู
"เฮ้ๆๆๆ" พอจุนซูพึ่งรู้สึกได้ว่าเนื้อตัวของตนแนบอยู่กับตาบ้านนี่ จึงรีบเด้งตัวไปด้านหลัง
"หึหึ"แจจุงยกยิ้มที่มุมปากอีกที เพราะจุนซูที่เด้นตัวไปด้านหลังนั้น เต้งน้อยไปหน่อยทำให้บั้นท้ายสะดุดกับมือหนาที่จงใจวาง ซึ่งนั้นทำให้จุนซูนอนหงายลงไปกับพื้นเตียง แล้วคนที่ไวมากๆอย่างคิมแจจุง จะเหลือเรอะ ตอนนี้แขนที่เคยยันเตียงไปด้านหลังเปลี่นมายันโดนมีร่างอวบคั่นอยู่ตรงกลาง
"คุณแจจุง จะทำบ้าอะไร ออกป๊ายยยยยยยยยยยยยย"อยู่ดีๆตัวของเค้าก็มาถูกกักอยูากับขอนใหญ่ๆเนี่ยยแล้วใบหน้าคมก้ก้มลงมาจนแทบติด จุนซูจึงเริ่มดิ้นพล่อนๆ
"อ๊ากกก ออกไป ออกไปน้าา"จุนซูดิ้นแรงๆ แล้วด้วยความที่เตียงเป็นเตรียงสปริงอย่างดี ทำให้เตียงทั้งเตียงสั่นอย่างแรง
"จุบ"ปากได้รูปแกล้งก้มลงแล้วอยู่นิ่งๆ รอให้แรงของสปริงดันตัวอีกฝ่ายลอยขึ้นมา แล้วส่วนที่ลอยมาจุ๊บที่ปากของแจจุงก็คือหน้าผาก
"อ๊ากกก คนฉวยโอกาส ออกไปนะ"จุนซูยิ่งดิ่นแรงขึ้น พอยิ่งดิ่นแรง เตียงก็เด้งแรงเช่นกัน
"จุบ"คราวนี้ปากได้รูปจรดที่มุมปากของอีกฝ่าย
"อื้อออ"ใบหน้าคมเลื่อนใบหน้าอีกหน่อย ก่อนจะกดใบหน้าลงไปตรงกับปากอวบอุ่มอย่างจงใจ
"หยะ อื้มม อื้อ ..มม"พอแจจุงกดลงอย่างแรงขณะที่จุนซูกำลังจะอ้าปาก ทำให้สามารถเข้าไปลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอุ่น ปลายลิ้นของแจจุงลากไล้ไปทั่วด้านใน ลิ้นเล็กถูกกดลงมาอยู่แรง นอกจากนั้นยังโดนดูดดุนอย่างรุ่นแรง
"อื้อ ออออ"มือเรียวข้านหนึ่งกำแน่นที่เสื้อของอีกฝ่าย แต่อีกมือก็กลายเป็นกำปั้นเล็กๆแล้วทุบที่อกแกร่งแรงๆ แต่นักบินหนุ่มไม่ได้สนใจกดจูบหนักยิ่งกว่าเดิม
"อื้มมม"จุนซูถูกดูดพลังงานไปเกือบหมดจนต้องสงบความพยศลงเพราะไม่สามารถเอาอ๊อกซิเจนในอากาศมาเผาผลาญสารอาหารทำให้เกิดเอทีพีได้ จุนซูเลยต้องหยุดดิ้นเพราะหายใจแทบไม่ทัน
"อ๊ะ ... "พอที่นอนสปริงอย่างดีที่มีค่านิจสรปงต่ำน้อยๆหยุดนิ่ง ร่างสูงก็ยอมถอนออกมาอย่างง่ายดาย แจจุงใช้หลังมือหนาปาดที่ขอบปากของตนที่มีน้ำหวานของจุนซูที่เยิ้มออกมาจนเปื้อน
"คนทุเรศ ทุเรศที่สุดเลย ฉวยโอกาสด้วย ผู้ชายบ้ากาม"พอเป็นอิสระจุนซูก้ร้องแวดๆอีกครั้ง
"แล้วใครใช้ให้นายนอนแหมะลงไปแบบนั้นล่ะ สปริงมันยิงแรงๆอยู่ๆพอนายล้มชั้นก็ยวบเลยคว่ำไปแบบนั้น แล้วนายยังจะดิ้นอีกนะ ชั้นก็เลยจะหยุดนาย"แจจุงตอบขณะที่ยังคงอยู่ในท่าเดิม
"บอกดีๆก็ได้ ..ออกไปเลยนะ"จุนซูออกแรงทุบอกอีกฝ่ายอีกที แล้วร่างสูงก็ยกยิ้มที่มุมปากแล้วยอมผละออกไปอย่างง่ายๆ จุนซูรีบเด้งตัวขึ้นแล้วลุกออกจากเตียงแทบจะทันที
"หึหึ"สายตาคมมองอีกฝ่ายที่รีบตรงไปยังประตูทางออกอย่างกระวนกระวาย ทำให้รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
.
.
.
"คิดถึงอาเจ้ที่สุดเลย"จุนซูเดินเข้าไปยังห้องทำงานของตนก็พบกับแอร์และสจ๊วตหลายคนนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะทำงานเล็กๆ พอจุนซูเห็นคนที่กำลังเดินถือกาแฟสำหรับช่วงบ่ายถึงกับต้องรีบตรงเข้าไปหา
"จุนซู มาได้ไงจ๊ะเนี่ย"หัวหน้าแอร์และสจ๊วตวัยสี่สิบวางกาแฟที่โต๊ะทำงานของตนแล้วมาลูบหัวจุนซูอย่างเอ็นดู
"โฮ ทำไมอาเจ๊พูดงี้ ที่นี่ก็ที่ทำงานเค้านะ"จุนซูทำหน้ามุ้ย
"จ้าๆๆ แล้วมาได้ไงเนี่ย พรุ่งนี้ก็ต้องไปแล้ว"หัวหน้าของจุนซูนั่งลงบนเก้าอี้เทางาน ส่วนจุนซูก็นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"เอ๋ เจ้รู้หรอฮะ"จุนซูแปลกใจ พี่สาวสุดที่รักของเค้ารู้ด้วยหรอว่าเค้าจะต้องไปทำงานชั่วคราวพรุ่งนี้
"เค้าก็รู้กันทั้งบริษัทนั้นแหล่ะ คุณแจจุงเค้าเลือกนายไปทำงานกับเค้าตั้งแต่ก่อนนายจะไปราดน้ำไส่เค้าแล้ว แล้วคุณแจจุงก็จะใช้เครื่องบินโดยใช้นามของบริษัทเรา "
"ห๊ะ อะไรนะเจ้"จุนซูแทบไม่อยากจะเชื่อหู
"ใช่ไง พี่คิดว่านายจะไปเก็บของแล้วซะอีก กลับมาเจ้านายให้โบนัสนายแน่ๆจุนซู เพราะคุณแจจุงให้ค่าที่เอาชื่อไปใช้เยอะมากๆ"
"งั้นก็แสดงว่าผมยังไม่ได้ถูกไล่ออกหรอฮะ"จุนซูลุ้นกับคำตอบ
"อืมม แล้วนี่มาได้ยังไงฮะเรา ยังไม่ได้ตอบพี่เลยนะ"หญิงสาวพูดหลังจากจิบกาแฟ
"มากับคุณแจจุงฮะ จะมาเก็บของบางส่วนที่โต๊ะ"
"แหม ดูสนิทกับคุณแจจุงนะเรา แล้วนี่คุณแจจุงไปไหนล่ะ"หัวหน้าคนที่ยังคงมีใบหน้าเต่งตึงถามให้หายสงสัย
"ไปติดต่อฝ่ายบริหารน่ะฮะ"
"อ๋อออ "
"งั้นจุนซูไปเก็บของก่อนนะฮะ"ว่าแล้วคนที่ไส่ชุดไปรเวทเดินไปยังโต๊ะที่เป็นโต๊ะประจำของตน บั้นท้ายกลมนั่งลงบนเก้าอี้ประจำ ก่อนจะเก็บสิ่งของที่คิดว่าจำเป็น
"เสร็จรึยัง"เสียงทุ้มทำให้คนที่ก้มหาของต้องสะดุงทันที
"มาได้ไงอ่ะ"จุนซูทำตาผวาๆ แต่ใบหน้ากลมนั้นแดงไปหมด
"มีขา....แล้วเสร็จยัง จะได้กลับ"แจจุงท้าวแขนกับโต๊ะทำงานของจุนซู
"เออ เก็บเสร็จแล้วก็ได้" จุนซูประชดด้วยการยกกล่องกระดาษขึ้นมาวางบนโต๊ะแรงๆแทบจะทับนิ้วใหญ่ ทำให้แจจุงสะดุ้งเล็กน้อย
"แล้วชั้นจะไปคุยสิ่งที่นายต้องเตรียมที่ร้านนายอีกรอบ "
"อือ"จุนซูยืนขึ้นสุดความสูงก่อนจะหยิบกล่องกระดาษมากอดไว้ แต่
"ชั้นถือให้น่า นายเดินถือเอกสารนี่ไป"แจจุงดึงกล่องมาถือเอง แล้วยื่นซองสีน้ำตาลให้จุนซู ก่อนจะหันไปอีกทางแล้วเดินนำออกไป จุนซูมองหลังของคนที่เดินนำอย่างสับสน
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++
ณ มหาลัยชื่อดัง
"แล้วเราจะไปสอบใบขับขี่ยังไง"หลังจากหมดคาบสุดท้ทายของวันที่หมดเวลาบ่ายโมง ร่างเล็กกับคนที่ตัวสูงเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยกัน แล้วโยซอบก็มองคนข้างๆเพื่อออกความเห็น
"ชั้นเอารถมา ก็ขับรถไปดิ"จุนฮยองมองคนที่เตี้ยกว่า แล้วตอบไปทันที
"จะบ้าหรอไง เค้าก็รู้กันดิว่านายขับรถโดยไม่มีใบขับขี่"โยซอบก้าวขออย่างเร็บเพื่อจะเดินขนาบข้างคนที่เดินไปตามทางอย่างมั่นใจ"รถเมปะละ"
"เห่ยยย ไม่อาววว"ประโยคเมื่อกี๊ทำให้จุนฮยองหยุดจังหวะการเดินทันที
"ไมอ่ะ หรือนายคุณชายจนไม่เคยขึ้นรถเม"โยซอบมองจุนฮยองที่หยุดเดินทำหน้าเหวอ
"เออดิ "จุนฮยองตอบแบบไม่อาย เพราะเค้าตั้งแต่เกิดมาไม่พ่อแม่พี่ไปส่งก็คนขับรถที่บ้านแหล่ะ
"เอาเหอะน่า รถเมไม่กัดหรอก เดี๋ยวพี่โยซอบพาขึ้นรถเมนะครับน้องจุนฮยอง ไม่ต้องกลัว"โยซอบเอามือวางที่ไหล่ของร่างโปร่งแล้วตบเบาๆ
"ชั้นไม่ใช่น้องนาย ไม่ไปรถเม" จุนฮยองปัดมือของโยซอบออกแล้วยังคงทำหน้าไม่พอใจ
"โหยย ไอ้นี่... แค่รถเมก้ขึ้นไม่ได้ ป๊อดว่ะ ตามสบาย ชั้นไปแล้ว"โยซอบมองจุนฮยองแบบเซ็งๆ ก่อนจะหันไปอีกทาง เค้านักรถเมไปคนเดียวก้ได้ ไอ้หมอนี่จะไปไหนยังไงก็เรื่องของมันและ
"เออ แค่รถเม ชั้นขึ้นได้หรอกน่า"จุนฮยองที่เอามือทั้งสองยัดไว้ในกางเกงเดินหันกลับมา แล้วเดินข้างๆกับโยซอบ
"งั้นก็ตามชั้นมา"โยซอบทำหน้าเข้มแล้วเดินนำหน้าเพื่อไปยังป้ายรถเมของมหาวิทยาลัย
"รอนานแล้วนะ "จุนฮยองทำหน้าแหยๆเพราะเค้ารอยืนรออยู่นานพอสมควร ไอ้รถโดยสารก็ไม่มาซักกะที
"หัดรอคอยซะบ้างสิ เอ๊อะ.. "โยซอบมองอย่างดุๆ
"ถ้าขับรถไปป่านนี้ถึงแล้ว"จุนฮยองเบ้ปากบ่นเบาๆกับตัวเอง
"งั้นนายก็กลับไปเอารถนายแล้วก็ไปซะ เชิญ"โยซอบแกล้งทำหน้านิ่งต่อไป พร้อมทั้งผายมือ
"ชั้นรอได้น่า แต่นี่มันเสียเวลาชะมัด"จุนฮยองบ่นต่อไป แต่โยซอบก็ยังทำเป็นไม่ได้ยินต่อ
"อ้าวขึ้นไปสิ"พอรถเมสายที่จะผ่านกรมการขนส่งทางบกที่เป็นสถานที่ทำใบอนุญาต โยซอบตกไหล่คนที่ยืนเล่นเกมในมือถือจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"อ่าว เออๆ"จุนฮยองรีบเอามือถือไส่ลงในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินขึ้นรถเมตามคนตัวเล็กที่วันนี้ดูโหดเป็นพิเศษ ปกติถ้าเค้าเจอใครมาทำบ่นแบบนี้เค้าคงสวนยับไปแล้ว แต่นี่เค้ากลับทนได้แล้วชอบสะอีก
"เข้าไปนั่งสิ"โยซอบเดินไปยังที่นั่งที่ว่างสองเบาะติดกันด้านหลัง จุนฮยองเข้าไปนั่งอย่างว่าง่าย แต่หน้ายาวๆนั้นก็ทำหงุดหงิดบ้างๆ จากนั้นร่างเล็กจึงนั่งลงข้างๆ
"นี่โยซอบ ดูนั้นดิ ชั้นไม่เคยเห็นใบไม้อย่างนี้แบบชัดๆเลยนะเนี่ย"จุนฮยองมองข้างท่านที่มีต้อนไม้ใบสีส้มสลับกับม่วงเพราะเค้าขับรถเองแล้วคงไม่ได้สังเกตได้ชัดๆแบบนี้
"อืม สวยเนอะ "โยซอบพูดโดยตาหวานนันมองไปที่ตาของอีกฝ่าย จุนฮยองยิ้มบางๆไปนอกหน้าต่าง ตาสีน้ำตาลบ่งบอกได้ถึงความสุขเล็กๆ ทำให้โยซอบเผลอยิ้มออกมา
.
.
.
ขนส่ง
"ขอบัตรประชาชนด้วยครับ"จุนฮยองและโยซอบส่งบัตรประชาชนให้กับเจ้าหน้าที่ทะเบียน
"ตรวจสอบข้อมูลในนี้อีกทีนะครับนะครับ แล้วก็ไปรอที่ที่นั่งฝั่งโน้น แล้วจะมีคนเรียกครับ" จุนฮอยงกับโยซอบได้แบบฟอร์มที่เคยกรอกข้อมูลเมื่อครั้งที่มาสอบข้อเขียนกับบัตรประชาชนหลังจากตรวจเสร็จแล้ว
"ขอบคุณครับ"โยซอบก้มหัวของคุณอย่างนอบน้อม แต่อีกคนนี่ดิ พอได้เอกสารปุ๊บก็เดินไปนั่งปั๊บเลย ไร้มารยาทชะมัด
"ไหนเอามาดูสิ"พอโยซอบนั่งลง ยังไม่ทันได้ตั้งตัวบัตรประชาชนในมือก็ถูกแย่งไปซะแล้ว
"เห่ยยย"โยซอบเห็นอีกฝ่ายดูรูปในบัตรประชาชนด้วยสายตาเย้ยหยันปนกวนๆ
"ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมตานายเป็นงี้อ่ะ หน้ามึนนะนายน่ะ ถ่ายสมัยไหนเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า ฮาว่ะ"จุนฮยองหัวเราะอย่างบ้าคลั้ง ทำเอาโยซอบเสียเซล์ฟไปเลยทีเดียว ไม่เคยให้ใครมาดูรูปในบัตรมาก่อน แล้วพอมาเห็นจุนฮยองดูพร้อมทั้งหัวเราะอย่างบ้างคลั้งยิ่งรู้สึกเสียความมั่นใจ
"เอาคืนมานะ "
"ไม่ให้"จุนฮยองยกมือขึ้นจนสุด
"เอามานะ"โยซอบพยายามยกมือขึ้นเพือดึงจากมือของจุนฮยอง แต่แขนเค้าสั้นกว่าตั้งแยะ
"ฮ่าๆๆๆ สั้นจังนะแขนนายน่ะ"จุนฮยองแกล้งเอาบัตรประชาชนตีเบาๆที่หัวของโยซอบก่อนจะเอาขึ้นไปสูงๆอีกที
"เอามานะ คนทุเรศ"คนตัวเล็กถถึงกับนั่งเก้าอี้ไม่ติด เบี่ยงตัวไปหาอีกฝ่ายเพื่อจะเอามาไห้ได้ห
"เอาให้ได้ดิ ฮ่าฮ่าๆ" จุนฮยองยังแกล้งเปลี่ยนมือไปมาหลบมือเล็กๆที่พยายามดึงแขนเค้า
"เอามาน้าา ไอ้ปากห้อย"โยซอบถึงกับตั้งขุกเข่าบนเก้าอี้แล้วยืดแขนไปสุดมือ
"เอาให้ได้ดิ เจ้าโง่"จุนฮยองโบกบัตรเย้ยๆ แล้วขยับแขนหลบมือเล็กๆ
"อ๊ากกก เอาม๊าาาาา" โยซอบทนไม่ไหว ออกแรงครั้งสุดท้าย ต้องเอาบัตรมาเก็บให้ได้ แค่นี้ก็จะอายอยู่แล้ว
"ฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เห่ยย"โยซอบออกแรงตะกายอย่างรุนแรงจนทำให้จุนฮยองเสียหลัก
"เห้ยยย"หลังของจุนฮยองนอนราบไปกับเก้าอีกที่วางเรียงกันโดยมีโยซอบนอนทับอยู่ด้านบน
"...."
"...."ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง จุนฮยองทำตาโต โยซอบเองก็เช่นกัน ได้แต่ซบตากันอยูแบบนั้น
"คุณคิมจุนฮยองติดต่อที่ช่องหมายเลข1ค่ะ"
"คุณคิมโยซอบติดต่อที่ช่องหมายเลข3ค่ะ"เสียงประกาศเรียกชื่อบุคคลทั้งสองทำให้คนที่นั่งกึ่งนอนกันอยู่นั้นได้สติขึ้นมา
"..."ทั้งสองรีบยกตัวขึ้นนั่งโดยไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งคู่รีบผละออกแล้วลุกไปที่ช่องติดต่อ
"ค่ะ ข้อมูลถูกต้องนะคะ จะมีเจ้าหน้าที่นำรถสำหรับทดสอบทางด้านโน้นนะคะ ขอบคุณค่ะ"พนักงานประจำช่องดูข้อมูลในแบบฟอร์มเพื่อหาข้อมูลจากระบบเพิ่มเพื่อพิมบัตรแสดงกับเจ้าหน้าที่ที่ควบคุมการทดสอบ
ทั้งสองคนเดินข้างๆกันโดยไม่มีคำพูดใดๆ ปลายขาของทั้งสองเดินมุ่งหน้าไปตามที่เจ้าหน้าที่บอก เมื่อเจอเจ้าหน้าที่ๆคุม เจ้าหน้าที่หยิบดูใบหลักฐานก่อนจะพาร่างเล็กไปที่รถคันนึง และพาอีกคนไปที่รถอีกคันที่เตรียมไว้โดยเฉพาะ เจ้าหน้าที่หนึ่งคนจะประจำอยู่ในรถอยู่แล้ว โดยการสอบครั้งนี้จะใช้ถนนจริงและจะมีเส้นทางที่กำหนดไว้หลายเส้นให้คนขับได้เลือก โยซอบเลือกเส้นที่สั้นๆนอกๆเมือง ส่วนจุนฮยองเลือกเส้นที่เค้าว่ากันว่าโหดและยากที่สุด
.
.
.
"ผลคะแนนะครับ ยินดีด้วยนะครับคุณได้ใบอนุญาตขับขี่รถยนต์แล้วนะครับ"พนักงานที่เคาเตอร์รับบัตรยิ้มยินดีพร้อมกับส่งใบขับขี่ที่ทำอย่างดีพร้อมกับใบคะแนนทั้งของรอบข้อเขียน และรอบปฏิบัติ จุนฮยองรับมาดูก่อนจะเดินไปหาโยซอบที่มาถึงก่อนแล้วก็ได้บัตรมาเรียบร้อยแล้ว
"นายได้เท่าไหรโยซอบ"จุนฮยองเดินมาทำยกยิ้มต่างกับตอนก่อนสอบ
"แปดเอด"โยซอบมองจุนฮยองอย่างหมั่นไส้
"ได้เก้าเอดล่ะ ฮ่าฮ่า"จุนฮยองยิ้มเยาะพร้อมทั้งลูบหัวโยซอบอย่างเยาะๆด้วย"อย่าลืมสัญญาด้วยนะโยซอบ"
"เห้ยยย รอบก่อนชั้นมากกว่านาย รอบนี้นายมากกว่า เสมอพอดีเว่ยย"โยซอบไม่ยอม
"อ๊ะๆๆๆ นายบอกเองนี่ว่าของรอบนี้ อีกอย่างลองเอาคะแนนมารวมกันชั้นก็มากอยู่ดี อย่าเถียงน่าา เปนเบ้ให้ชั้น แล้วก็กลับมหาลัยไปเอารถดีกว่า "จุนฮยองยกยิ้มให้โยซอบแบบเยาะๆอีกครั้งก่อนจะยัดเอกสารที่ถือมาทั้งหมดให้มือเล็กๆถือแล้วเดินเอามือยัดไส่กระเป๋ากางเกงเดินนำหน้าไปลิ่วๆ ทั้งให้คนข้างหลังทำหน้าหมั่นไส้อีกคนเต็มที
ทำไมชั้นต้องยอมถือให้นายด้วยนะจุนฮยองงง
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++
"นี่คุณ วันนี้ไม่รับน้องจุนกอลหรอ"เสียงหวานถามขณะที่รถคันสวยสีม่วงแล่นผ่านหน้าซอยทางเข้าโรงเรียนอนุบาลของลูกชาย
"ยังไม่เลิกหรอก อีกอย่างธุระของชั้นกับนายอาจจะยาวด้วย"คนขับหันมายิ้มอย่างมีเลศนัยน์
"ผมไม่อยากจะมีทุระอะไรกับคุณนานหรอกนะ แล้วนี่จะให้ลูกคุณกลับยังไงฮะ รับก่อนเวลาก้ได้นี่"จุนซูมองใบหน้าคมแกมดุๆเหมือนคุณแม่ก็ไม่ปราน
"เอาเหอะน่าชั้นหาคนไปรับได้ นายหยิบมือถือให้ชั้นหน่อยสิ"คนขับเพยิดหน้าไปที่มือถือของตนที่วางไว้ใกล้ๆกับเบรกมือ
"สมอทอกล่ะ"จุนซูหยิบมือถือสีดำขึ้นมาแล้วมองหน้าคนขับ
"ไม่ได้เอามา"
"เอาของผมไปไส่ก่อน ขับรถใครเค้าให้คุยโทรศัพท์กันละ อันตรายก้อันตรายแถมผิดกฎหมายอีก ชิ ถ้ารู้ว่าต้องใช้ก้พกไว้สะบ้างสิ"มือเล็กล้วงกระเป๋าแรงๆแล้วหยิบเอียร์โฟนสีขาวมาเชียบที่โทรศัพท์"เบออะไร ผมจะได้กดให้"
"แหม น่ารักจังเลยนะเนี่ยย เปนห่วงชั้นใช่ไหมล่ะ"คนขับยังคงเฉไฉแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม มันชั่งสะกิดหูของจุนซูจริงๆ
"ป่าว ชั้นห่วงชีวิตตัวเองต่างหากเล่าา โทรหาใครจะได้กดให้ คุณนี่"จุนซูเริ่มทำเสียงแว๊ดๆอีกแล้ว
"เมมไว้ว่า'คุณชาย' โทรให้ด้วยแล้วก็บริการให้เสียบ เอ้ย เสียให้ด้วยนะครับ" แจจุงพูดกรั้วหัวเราะ ไม่ได้มองหน้าจุนซูเลยว่าควัญและคิ้วนี่เป็นยังไง
"เอ้าา"จุนซูยัดหูฟังใส่หูของร่างสูงแรงๆอย่างหงุดหงิด แล้วก็ทำหน้ามุ้ยไส่ ทำให้แจจุงที่นั่งอยู่ที่ตำแหน่งคนขับยกยิ้มอยากจะขำดังๆ หน้าจุนซูตอนนี้มุ้ยยู่ยี่ไปหมด
"นี่นายไปรับจุนกอลด้วย"เสียงกลับมาเข้มแล้วดูหน้าเกรงขามทำให้คนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถยังแอบตกใจ
"วันนี้ชั้นติดธุระ ไปรับหลานด้วย แค่นี้นะ"แล้วแจจุงก็ตัดสายอย่างรวดเร็ว แล้วถอดหูฟังออกทั้งสองข้างด้วยมือขวา แล้วส่งทั้งมือถือและหูฟังคืนให้จุนซู โดยจุนซูก็ถอดหูฟังของตัวเองเก็บ แล้ววางไอโฟน4สีดำลงที่เดิม
"นี่คุณแจจุงนี่มันที่ห้ามจอดนะ"แจจุงจอดปิดหน้าร้านของจุนซูตรงที่เขียนไว้ว่าห้ามจอดตัวเบอเริ่ม
"แล้วไง "ร่างสูงที่ยกเบรกมือแล้วดับเครื่องหันมองทำหน้านิ่งไม่ไส่ใจ
"มันปิดหน้าร้านผม"จุนซูมองกลับไปอย่างไมพอใจ แต่แจจุงก็ดึงกุญแจออกมาแล้วเปิดประตูรถออกไปอย่างไม่ไส่ใจ ทำให้จุนซูต้องอมลมไว้เต็มแก้มอย่างไมาพอใจ ตาหวานๆมองแจจุงที่หยิบแว่นกันแดดมาสวมที่กำลังเดินเข้าไปในร้านหน้าตาเฉย
"ตาบ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยย"จุนซูเปิดประตูรถแล้วลงมาจากรถสูงๆคันนี้แล้วเดินตามเข้าไปในร้าน
"สวัสดีครับคุณแม่"ประโยคนี้ควรจะเป็นจุนซูที่พูด แต่ไม่ใช่
"ค่ะคถณแจจุง "หญิงเจ้าของร้านยิ้มให้อย่างใจดี แถมยังเดินพาไปหาที่นั่งอีก ทำให้คนที่เดินตาร่างสูงนี่มาถึงกับอ้าปากค้าง เห้ยย นี่แม่เป็นแม่ผมใช่ไหมเนี่ย
"ขอบคุณครับ"คนที่นั่งลงส่งยิ้มหวานมากๆ ทำเอาคนที่เดินตามมารู้สึกว่าเส้นเลือดที่ขมับมันเต้นทุบๆจนปูดออกมา
"เอาน้ำไหมคะคุณแจจุง"
"ก็ดีครับ "แจจุงต้อบแบบถ่อมตัวนิดนึง โดนมีใครบางคนยืนมองอยู่นอนแล้วด้วยความหมั่นไส้
"คุณทำอะไรแม่ผมรึป่าว"จุนซูเดินมานั่งรงที่เก้าอี้ข้างๆแล้วมองแจจุงอย่างไม่พอใจ
"ก็ชั้นมาขอนายไว้แล้วไง"ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก
"คุณแจจุง อย่าพูดพูดมั่วๆนะ"เสียงหวานเปลี่ยนมาเป็นแหลมบาดหูเพราะอยู่ในอาการไม่พอใจ
"ไม่เชื่อก็ตามใจ เรามาคุยเรื่องงานดีกว่า"แจจุงยิ้มอย่างไม่น่าไว้ใจ ทำเอาจุนซูรู้สึกเริ่มไม่มั่นใจว่าเรื่องที่ร่างสูงพูดจริงไม่จริง จุนซูมองคนตรงหน้าที่หยิบไอแพด(อีคนแต่งไม่เลิกเพ้อ)ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ
"นี่คะน้ำ"คุณแม่ของจุนซูหยิบน้ำชาเย็นๆมาวางไว้ข้างๆมือหนาของแจจุง
"ของผมละฮะแม่"จุนซูเหนแก้วๆเดียวที่วางอยู่ที่แจจุง
"เราก็ไปหยิบเองสิ ตามสบายนะคะคุณแจจุง"ว่าแล้วนางคิมก็เดินถือถาดเดินไปหลังร้านโดยไม่อยู่รอให้จุนซูได้แว๊ดไส่
"แม่นะแม่ ชริ คุณไปเป็นลูกแม่เลยไหมล่ะ คุณแจจุง"จุนซูกล่าวประชดทั้งเสียง คำพูดและสีหน้า ทำเอาแจจุงถอดแว่นกันแดดแล้วหัวเราะอย่างพอใจ
"ก็เป็นลูกเขยนี่"
"บ้า คุณนี่มันเพ้อเจ้อ... เร็วๆสิรีบว่าเรื่องของคุณมา จะได้รีบกลับไปซะที"
"ครับๆๆๆ"ร่างสูงวางไอแพดขึ้นบนโต๊ะไปงั้น แล้วก็หันมาเริ่มพูด"สำหรับวันพรุ่งนี้ ยังไงชั้นก็จะมารับนายที่บ้าน เราต้องไปถึงอินชอนตอนแปดโมงเช้าดังนั้นชั้นจะมารับนายตอนหกโมงหน่อยๆละกัน พอไปถึงอินชอนนายไปขึ้นเครื่องพร้อมชั้นนะ ส่วนเรื่องลูกค้าพนักงานที่บริษัทชั้นจะเป็นคนจัดการ "
"อ๋อฮะ"
"ลูกค้าขึ้นที่เกทร้อยห้า ส่วนชั้นก็จะใช้เป็นชื่อของบริษัทนาย เรื่อลูกค้านายไม่ได้ห่วง ไว้พอขึ้นเครื่องอาหารบนเครื่องเพื่อนชั้นจัดการให้หมดแล้ว"
"เพื่อนคุณ?"
"อืม เพื่อนชั้นเป็นนักบินเยอะแยะ แล้วอาหารเป็นออมเล็ต ขนมปัง แล้วก็ผลไม้ชั้นให้คนจัดเป็นเซ็ตไว้แล้ว เครื่องดื่มก็น้ำส้ม ชา กาแฟ นมสด ...เอ้ออลืมบอก เครื่องขึ้นเก้าโมงครึ่ง นายก็เสิร์ฟตอนเก้าโมงห้าสิบละกัน แล้วก็เสิร์ฟเครื่องดืมอื่นอีกที ที่นั่งสแตนบายของนายอยู่ในห้องของชั้น"
"ฮะ แล้ววว...ผมทำคนเดียวจิงหรอ"จุนซูถามอีกครั้ง
"อืม ชั้นเชื่อใจนาย ชั้นรู้ว่านายทำได้...อีกอย่างชั้นอยากให้นายบริการชั้นด้วย"แจจุงยกยิ้มพร้อมกับสายตาเหมือนจะกินเค้างั้นแหล่ะ
"ตลก คุณเกี่ยวไรด้วย "
"อ่าว จุนซูชั้นทั้งขับแล้วก็ดูแลลูกค้า จัดการอีกน้า ไม่สงสารชั้นหรอ"มือหนาของคนที่ทำหน้าละห้อยทำตาให้ดูน่าสงสารค่อยๆเคลื่อนช้าๆไปทาบทับมือบางที่วางอยู่
"ไม่"จุนซูชักมืออกอย่างรู้ทัน
"ใจร้ายยย"ร่างสูงทำเสียงงอน พร้อมทั้งทำปากยื่น
"น่านสิลูก อย่าใจร้ายกับพี่เค้านักสิ"นางคิมเดินมาพร้อมกับลูกชิ้นปลาเย็นๆที่เป็นของว่างขึ้นชื่อของร้านมาวางตรงกลางโต๊ะ
"แม่อ๊าาา"จุนซูทำเสียงแว๊ดอย่างไม่พอใจ
"ขอบคุณนะคร๊าบบ"รอยยิ้มปรากฎขึ้นที่ใบหน้าคมพร้อมกับโค้งน้อยๆอย่างมีมารยาท จุนซูมองที่ใบหน้าคอมนั้นอย่างหมั่นไส้อีกครั้ง -ชิ ทีเมื่อกี๊ทำหน้าสลดเชียว พอตอนนี้มาทำยิ้มเชียวนะ ตากะล่อน-
"ดูแลคุณแจจุงเค้าด้วยสิลูก "นางคิมมองหน้าลูกชายของตนอย่างดุๆ
"อะไรนะแม่"จุนซูมองหน้าแม่อีกครั้ง ที่มองเค้าดุๆแต่พอมองที่ตาโรคจิตก็มองอย่างเอ็นดูเชียวนะ
"ดูแลคุณแจจุงด้วยนะจุนซู"นางคิมมองลูกชายอย่างดุๆอีกครั้ง ก่อนจะหันไปยิ้มแย้มให้ชายอีกคน"ไม่ต้องห่วงคะคุณแจจุง แม่สั่งเด็กดื้อแล้ว ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"ครับบ ขอบคุณคุณแม่นะครับ "ร่างสูงเองก็ยิ้มหวานตอบกลับคุณแม่ แค่นั้นไม่พอยังจะทำหน้าอ้อนอีกนะ ทันทีที่คุณแม่ของจุนซูเดินไปหลังร้านแล้ว จุนซูเริ่มมองแจจุงด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง
"คุณทำอะไรแม่ผม บอกมานะ"จุนซูทำตาเขียงมองคนตรงหน้า
"บอกไปแล้วก็ไม่เชื่อ"
"ก็ผมไม่เชื่ออ่ะ"จุนซูยังคงทำตาเขียว แต่พอได้ยินอีกฝ่ายพูดไปเมือกี๊ทำให้นึกถึงคำพูดเพ้อเจ้อโม้โมเมว่ามาขอเค้าแล้ว โดยไม่รู้ตัวเลยว่าแก้มตัวเองขึ้นสีระเรื่อ
"ก็บอกแล้ว นายไม่เชื่อหรอก เอาเถอะ...พูดเรื่องงานต่อเถอะน่า"ร่างสูงทำหน้านิ่งน้ำเสียงทำเหมือนว่าจุนซูเป็นคนพาออกนอกเรื่องงั้นแหล่ะ พอพูดจบคนตัวสูงก็หยิบลูกชิ้นปลาเข้าปากแล้วเคี้ยวเต็มแก้ม
"เออ ก็เริ่มสะทีลิ ชริ"จุนซูกอดอก เค้าไม่ได้พาออกนอกเรื่องซะหน่อย ตานี่นิ
"พอไปถึงญี่ปุ่น นายเดินออกจากเครื่องไปพร้อมกับลูกค้าเลยนะ แล้วนายไม่ต้องห่วงจะมีเพื่อนชั้นจัดการไว้ให้หมดแล้ว แค่เดินตามเพื่อนชั้นไป แล้วก็รอจนกว่าชั้นจะมา ต้องเอาเครื่องบินไปเก็บก่อน แล้วจะมีรถมารับแล้วก็เข้าโตเกียวเลย แล้วที่เหลือชั้นจะบอกนายทีหลัง"ร่างสูงพูดอย่างรวดเร็ว
"ห๊ะ"มันเร็วไปจนจุนซูงง
"ก็นายไม่ต้องทำอะไร แค่ดูลูกค้า จำหน้าลูกค้าไว้แล้วเดินตามเพื่อนชั้นไป เพื่อชั้นชื่อฟุกุอยู่กระทรวงต่างประเทศนายพูดญี่ปุ่นได้ช่ายปะละ แล้วก็แปลให้ลูกค้าฟังแค่นั้น แล้วพอรับกระเป๋าแล้วก็ออกไปรอรถได้เลย แล้วชั้นจะออกไปรอนายที่ข้างนอก โอเคไหม"
"อืม ไงต่อ"
"ไม่ไงต่ออ่ะ นายก็คอยเป็นมิตรกับลูกค้าละกัน แนะนำตัวในรถด้วย ทั้งหมด19คน จำไม่น่ายากนะ นายแค่คอยเทคแคร์ลูกค้า แค่นั้น"
"แล้วคุณล่ะ คุณทำอะไรบ้างหรอ"จุนซูท้าวคางมองแจจุงแล้วเอียงคอเล็กน้อย
"ชั้น..."ร่างสูงชี้หน้าตัวเองก่อนจะยกยิ้ม"ทำอย่างนั้นกับนาย"
"คุณแจจุง!!!! "พูดจบปุ๊บมือบางก็ตีป๊าบไปที่มือของอีกฝ่ายทันที
"ตีทำไมเล่าาา "ร่างสูงดูที่หลังมือของตัวเองที่แดงเป็นรอยมืออย่างเห็นได้ชัด
"คนลามกโรคจิตที่สุดเลย"
"อะไรของนายจุนซู ชั้นลามกกำนายตรงไหน"แจจุงลูบมือของตัวเอง เพราะจุนซูมือหนักน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ
"ก็คุณจะทำอย่างนั้นนี่ คุณพูดออกมาได้ยังไง"จุนซูทำเสียงแว๊ดๆแหลมๆแล้วก็แหบๆด้วย ทำเอาแจจุงรู้สึกว่าประสาทหูของตัวเองกำลังจะเสื่อม
"นี่ อะไรนายตีความไปเป็นลามกเองนะจุนซู ชั้นหมายถึงงาน"ใบหน้าคมทำตาโตให้ตัวเองดูใสสื่อบริสุทธิ์
"ก็หน้าคุณลามกนี่ ผมหมายถึงงานของคุนคืออะไรต่างหากล่ะ ตอบดีๆสิ ตาบ้า"
"ครับๆๆๆ ก็ขับเครื่องบินไงครับ จัดการเรื่องอาหารการกิน จัดการที่พัก แจกตังช๊อบให้ลูกค้า แล้วก็.................เลี้ยงนายไง"แจจุงนั่งยิ้มมองจุนซูอย่างไม่น่าไว้ใจ
"คุณไม่จำเป็นต้องมาเลี้ยงผมนี่ "จุนซูมองแจจุงแล้วปฏิเสธ นี่ต้องมาเลี้ยงเค้าด้วยหรอ
"ไม่ได้ แม่นายยกนายให้ชั้นแล้วก็ต้องเลี้ยงสิ ต้องเลี้ยงดีๆด้วยสิ"
"คุณแจจุง!!!! เพ้อเจ้ออีกแล้วนะ"จุนซูตีมือของร่างสูงอีกครั้ง แล้วตีแรงกว่าเดิม
"ตีอีกแล้วนะจุนซู เจ็บนะ"ร่างทำอมลมมองมือตัวเอง
"ก้คุณชอบพูดจาเพ้อเจ้ออ "จุนซูรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นไปอีกเลยต้องตีมือขาวๆใหญ่ที่เริ่มแดงอีกรอบอย่างแรงๆ
"โอ้ยย จุนซูอย่าเขินรุนแรงสิ ไม่เชื่อไปถามแม่นายสิ"คนที่นั่งมองมือตัวเองแกล้งพูดยั่วอีกฝ่ายอย่างชอบใจ
"แม๊ แม่ แมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่"จุนซูมองแจจุงก่อนจะลุกออกจากโต๊ะแล้วรีบวิ่งไปหาเจ้าของร้านที่กำลังเดินไปเติมน้ำชาให้ลูกค้า เสียงจุนซูดังไปทั่วร้านจนทุกคนต้องหันมอง
"หึหึ"คนที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของร้านมองคนร่างอวบๆเดินโอบนางคิมเข้าไปหลังร้าน
.
.
.
.
++++++++++++++++
ทั้งสองคนที่เดินข้างๆกันตั้งแต่ป้างรถโดยสารหน้ามหาวิทยาลัยมาเรื่อยๆจนถึงลานจอดรถของคณะบริหาร คนที่ตัวสูงกว่าเดินตรงไปยังรถBMW M3 Coupeสีขาวที่เปลี่ยนล้อแมกเป็นสีดำ ฟิลม์สีเข้มมากจนมองไม่เห็นด้านใน
"นายเปลี่ยนรถอีกแล้วหรอ"โยซอบมองรถสีขาวสลับกับมองจุนฮยอง
"ก็ชั้นมีรถหลายคัน"จุนฮยองตอบก่อนจะปลดล๊อกรถแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง ทั้งๆที่โม้ไปว่ามีรถหลายคันที่จริงแล้วทั้งบ้านมีรถของจุนฮยองแค่คันเดียวเท่านั้นแหล่ะ ที่เหลือก็ของพี่ชายขี้บ่น
"ชิ แล้วจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ รีบๆบอกมา"โยซอบเข้าไปนั่งที่เบาะสีดำฝั่งข้างคนขับ มองคนที่กำลังสตาร์ทรถอย่างหน่ายๆ เพราะตอนแรกตนจะกลับรถเมไปบ้านเลย แต่หมอนี่ดันลากขึ้นรถเมกลับมามหาลัยเฉยเลย
"นายก็นั่งมาก่อนเถอะน่า เดี๋ยวบอก ตอนนี้ยังนึกไม่ออก"คนขับหยิบแว่นตากันแดดมาสวมแล้วกำลังจะดึงเบรกมือลง
//นอเอเก กก ฮาโก ชิพพึน ฮันมาดี ออนเจนา We always singing just for you โคมาวอ นึลอูรี กยอทึล จีคยอจูน You (you) you (it’s you) thank you (thank you) for you// (โปรโมทเพลงกันต่อคะ 55) เสียงโทรศัพท์ปริศนาดังขึ้นทำให้คนทั้งสองต้องล้วงหยิบเครื่องมือสื่อสารของตนมาดู
"ของชั้น"เสียงคนที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัยบอกก่อนจะหยิบเครื่องมือสือสารไอโฟนสีขาวสไลด์เพื่อรับ คิ้วหนาขมวดน้อยๆทันทีที่เห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา แต่ก็ยอมคุย"ว่าไงเฮีย"
"อะไรนะ ไปรับเด็กดื้ออ่ะนะ "จุนฮยองตอบเสียงดังลั่นรถ
"เห้ยย เฮียย โธ่เว้ยย"ยังไม่ทันตอบอีกฝ่ายสายก็ถูกตัดไปเสียแล้ว พี่ชายเค้าประจำเลย ตัดสายทิ้งไวมาก
"อะไรหรอ"คนที่นั่งมาด้วยมองหลังจากคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้วหันมามองคนข้างๆที่ดูจะมีปัญหาอะไรซักอย่าง
"ต้องไปรับหลานอ่ะดิ"จุนฮยองเปลี่ยนเกียร์ก่อนจะค่อยๆถอยออกจากที่จอด
"นายมีหลานแล้วหรอ"โยซอบทำตาโตอย่างไม่เชื่อหู
"เออดิ"คนที่ขับรถแรงคันที่รอรถติดอยู่ในมหาวิทยาลัย
"อายุเท่าไหร่หรอ"โยซอบทำหน้าสนอกสนใจจนออกนอกหน้าจนทำให้คนขับอย่างจุนฮยองขมวดคิ้ว
"5 ขวบ"
"โหหห งั้นแสดงว่านายก็มีหลายตั้งแต่ม.3อ่ะดิ โหหห"ตาของโยซอบเบิกกว้างเข้าไปอีก "น่ารักไหม "
"เออ น่าหมั่นไส้"คนที่หงุดหงิดเพราะรถเริ่มติดขมวดคิ้วตอบแบบกระแทกๆเล็กน้อย
"อะไรหลานนายนะ เห้ยย"เสียงหวานยังพูดไม่ทันจบรถบีเอ็มก็เลี้ยวออกจากมหาลัยโดยไม่แตะเบรกซักนินจนทำให้คนที่นั่งข้างคนขับแนบชิดกับประตูเลยทีเดียว "ไอ้บ้า ขับรถดีๆสิ พึ่งได้ใบขับขี่ก็ขับให้มันดีๆสิ"
"ก็หลานชั้นน่าหมั่นไส้นี่"จุนฮยองยังคงขับรถไปตามทาง "ซนก็ซน"
"เป็นเด็กก็ต้องซนสิ จะได้ฉลาด"โยซอบนั่งยิ้ม เพราะเค้าชอบเด็กมากๆเลย
"เจ้าหลานชั้นมันเหมือนชั้นแค่ตรงฉลาดนี่แหล่ะ แต่ไอ้นิสัยแก่แดด ขี้ประจบ แถมกวนประสาทเนี่ยไม่รู้เอามาจากใคร"จุนฮยองลูบคางตัวเองอย่างไปด้วย
"หรออออออออออออออออออออ"โยซอบลากเสียงยาว สายตาหวานกวาดมองคนขับตั้งแต่หัวลงมา"นั้นมันเด็กนะ นายก็เกินไป"
"ไว้นายเจอนายจะรู้"ใบหน้าเรียวยกยิ้มที่มุมปาก "หยิบมือถือให้หน่อยดิ"
"ก็อยู่บนตักนาย ก็หยิบเองสิ"โยซอบทำปากยื่น
"ขับรถอยู่ก็ทำให้หน่อยสิ้ หูฟังอยู่เก๊ะตรงนี้ อีกอย่างนายแพ้ชั้นอยู่นะอย่าลืม"จุนฮยองให้ศอกเคาะๆที่เก๊ะ
"ชิ" โยซอบหยิบหูฟังมาเสียบกับไอโฟนสีขาวแล้ววางไว้บนตักของอีกคน
"กดเบอให้ด้วยดิ แหม"
"เออ เบอร์ไรล่ะ"คนนี่นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับในรถสีขาวทำปากยื่นๆ
"หาดูพิมว่าจุนกอล"
"อ่ะ"โยซอบเล่นดูในคอนแทคจุนเจอชื่อ โยซอบกดที่เบออีกครั้งเพื่อโทรออกก่อนจะส่งมือถือสีขาวคืนให้จุนฮยอง
"นี่จุนกอล เดี๋ยวอาไปรับนะ วันนี้เฮียมีทุระ ใกล้ถึงแล้วออกมารอหน้าตึกเดี๋ยววนไปรับ วันนี้เอาคันขาวมานะ"จุนฮยองหยิบหูฟังมาเสียบ
รถสีขาวหลังคาเป็นสีดำเลี้ยวเข้ามาในบริเวรของโรงเรียนอนุบาลไฮโซชื่อดัง ตอนนี้รถของผู้ปกครองเต็มโรงเรียน รถบีเอ็มเลี้ยวไปที่ถนนสำหรับรอรับเด็กนักเร็นที่โรงเรียนจัดเอาไว้ให้ จุนฮยองต่อแถวต่อจากรถของผู้ปกตรองท่านอื่น จนกระทั้งรถคันงามมาเทียบที่บันไดพร้อมกับเด็กน้อยที่สวมกระเป๋าลายเบน10ยืนยิ้มรออยู่แล้ว เด็กชายหน้าตาหน้ารักก้มโค้งลาคุณครู หลังจากนั้นคุณครูที่ทำหน้าที่เวรประจำวันก็เปิดประตูให้ตามหน้าที่
"อ๊ะ สวัสดีฮะ"ทันทีที่ประตูเปิดออกเด็กน้อยสะดุดที่ใครบางคนที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ
"อ่ะ สวัสดีครับ เดี๋ยวพี่ไปนั่งหลังนะครับ"โยซอบทำท่าเตรียมลุกออกจารถ
"ไม่เป็นไรฮะ เดี่ยวเดี๋ยวรถจะติดนาน ผมเข้าไปนั่งก่อนนะฮะ"แล้วเด็กตัวเล็กก็เข้าไปนั่งบนตักของโยซอบอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งปิดประตูรถด้วยตัวเองอีก"ผมจุนกอลฮะ พี่ชื่ออะไรหรอ"
"เอ่ออ... โยซอบครับ น้องจุนกอล"โยซอบตอบเด็กชายที่นั่งอยู่ที่ตักแบบงงเล็กน้อย
"อ๋อฮะ ฮิฮิ....น่ารักจัง"เสียงซนๆพูดขึ้นทำเอาคนคับที่เลี้ยงวนรถมาทางหลังโรงเรียนถึงกับต้องหันมอง
"ให้มันน้อยๆหน่อยจุนกอล"คนขับทำเสียงแข็งระหว่างรอออกจากโรงเรียน
"อะไรของอาจุนฮยองอ่าา "เด็กตัวเล็กที่นั่งบนตักเกาะที่ไหลของโยซอบอย่างอ้อนๆแล้วมองจุนฮยองอย่างน้อใจ
"น่านสิ น้องจุนกอลพูดเก่งดีจัง"โยซอบก้มมองเด็กชายอย่องเอ็นดู
"งั้นพี่โยซอบก็คุยกับผมเยอะๆนะฮะ"กุนกอลใช้รอยยิ้มเป็นอาวุธอีกครั้ง
"คุยกับชั้นก็ได้มั้งงง"จุนฮอยงที่กอดอกตัวเองปล่อยเบรกเล็กน้อยเพือขยับตามรถคันหน้าก่อนจะเบรกอีกที
"ไม่เอาาา อาจุนฮยองชอบว่าจุนกอล"ว่าแล้วเด็กน้อยที่หันหน้าเข้าหาโยซอบก็ซุกหน้าเข้ากับอกของโยซอบอย่างกลัวๆ
"จุนฮยอง นายใจร้ายที่สุดเลย"โยซอบลูบหัวของเด็กน้อยเบาๆ
"เอออ เอาเข้าไป มานี่เลยเด็กแสบ"ว่าแล้วมือที่เคยกอดอกข้าวขวาเอื้อมไปกำที่กระเป๋าเบน10ที่สะพายจุนกอลสะพายอยู่แล้วยกมันขึ้นมาพร้อมกับเด็กชายที่ลอยขึ้นมาด้วย ก่อนที่ทุกอย่างจะไปกองอยู่ที่เบาะหลังเสียแล้ว
"อ๊ากกกกกกกก อาจุนฮยองงงงอ่าา" เสียงของสิ่งมีชีวิตที่กองอยู่กับกระเป๋าด้านหลังของรถร้องประท้วงจนถึงที่สุด
"ชั้นมองกระจกไม่เห็น นั่งข้างหลังซะ ห้ามดื้อไม่งั้นอดไก่ทอด"จุนฮยองทำเสียงหนักๆ ทำโหด
"ก็ได้ "จุนกอลเบ้ปากไปทางคุณอาจอมวุ่นวาย แต่พอเหลือบมาเห็นอีกคนเด็กน้อยก็ต้องยิ้มกว้าง"พี่โยซอบมานั่งกับจุนกอลไหมฮะ"
"ดีเหมือนกันนะ"
"ไม่ต้อง!!!"จุนฮยองพูดเสียงดัง พร้อมทั้งมือยาวยังไปกุมมือเล็กๆอย่างลืมตัว
"อะ... เอ่อ "โยซอบตกใจ ก้มมองมือของตนที่โดนกอบกุม เสียงเรียกนั้นทำให้จุนฮยองได้สติแล้วคล้ายมือออก
"หิหิ"เสียงหัวเราะเบาๆดังจากด้านหลัง
"จุนกอลลล หัวเราะอะไร เดี๋ยวให้อดข้าวเลยนิ"เสียงเข้มๆของคนขับพูดเพื่อกลบเกลื่อนความสับสนของตัวเองตอนนี้
"ลองสิ ป๋มจะฟ้องป๊า คอยดูจิ"จุนกอลทำวางท่ากอดอกแล้วยื่นหน้ามาตรงระหว่างกลาง
"กลัวตายล่ะพ่อนายอ่ะ กินร้านเดิมนะ"คนที่มองตรงไปยังทางข้างหน้าถามหลานคนเดียวที่ยื่นหน้ามา
"โอเคะ... ๆๆๆๆ"เสียงสดใสทำให้คนขับหมุนพวงมาลัยเล็กน้อยเพื่อไปยังเลนส์ซ้ายสุดก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆที่เข้ามาบ่อยๆ
"ถึงแล้ว เย้"คนที่นั่งอยู่ข้างหลังชูมือทั้งสองข้างอย่างดีใจที่เห็นร้านไก่ทอดของโปรดอยู่ตรงหน้า
"มานี่"คนที่พึ่งดับเครื่องเปิดประตูออกไปยืนด้านนอกก่อนจะปรับเบาะไปด้านหน้าพร้อมกับยื่นมือไปรอรับเด็กชายที่นั่งด้านหลังก่อนหลานตัวดีจะไปยุ่งกับอีกคน
"หิวแล้วๆๆ ไปกันเถอะ"เด็กชายที่ยืนอยู่โดยถูกจับมือเอาไว้เดินนำหน้าแล้วลากคุณอาไปด้วย "อ๊ะ พี่โยซอบ ไปฮะ"
"จ้าๆ"แล้วอยู่ดีๆมือของโยซอบก็ถูกจับเอาไว้ ก่อนที่ทั้งจุนฮยองและโยซอบก็ต้องเดินตามเด็กตัวเล็กไป
"นั่งนี่ฮะ"พอประตูอัตโนมัติเปิดออก เด็กที่เดินจูงผู้ใหญ่สองคนเดินตามมาตรงไปยังเบาะหนังนิ่มๆของโต๊ะมุมในสุด เด็กตัวเล็กก็เข้าไปนั่งก่อนใครเพื่อน
"จะเอาอะไร เดี๋ยวไปสั่งให้"จุนฮยองนั่งลงก่อนจะชะเง้อดูชุดเมนูจากตรงที่ตนนั่งไปด้วย
"เอาไก่ทอดถังนึง เฟรนชฟราย นักเก็ต มันบดฮะ เอาโค๊กด้วย"จุนกอลสั่งแบบไม่ต้องดูเมนูเลยแม้แต่น้อย"พี่โยซอบเอาอะไรดีฮะ"
"เอ่อ... เอาสลัดมาหน่อยก็ได้"โยซอบตอบอย่างเกรงใจๆ ลึกๆเค้าก็เกรงใจคนข้างๆอยู่มากๆ
"น้ำล่ะ"คำถามนี้หลุดออกมาจากปากของจุนฮยอง
"โค๊กแหล่ะ เดี๋ยวชั้นไปซื้อเอง"โยซอบตอบคนที่ถือกระเป๋าตังกุชชี่ขึ้นมา
"เห้ย ไม่ต้องเดี๋ยวชั้นไปซื้อเอง รออยู่นี่แหล่ะ ดูหลานชั้นไป ชั้นนั่งนอกด้วย"จุนฮยองลุกขึ้นสุดความสูงก่อนจะเดินออกไปเพื่อตรงไปยังเค้าเตอร์รับออเดอร์ ตาหวานมองตามหลังอีกคนไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
"พี่โยซอบฮะ"
"....."
"พี่โยซอบฮะ"
"... ห๊ะๆๆ ว่าไงครับ"โยซอบหลุดจากภวง
"พี่โยซอบฮะ อาจุนฮยองเคยแกล้งพี่โยซอบไหมฮะ"เด็กตัวเล็กที่หยิบซอสในขวดบีบมาเปิดปิดฝาเล่น
"บ่อยเลยล่ะ"โยซอบพยักหน้า
"ไม่เป็นไรนะฮะพี่โยซอบ เดี๋ยวผมจะจัดการอาจุนฮยองให้เอง"มือเล็กๆเลื่อนไม่กุมมือเรียวเอาไว้
"นี่พวกนาย"คนที่เดินถือถาดที่มีแก้วเครื่องดื่มกับเฟรนชฟายเดินมาที่โต๊ะ
"วางเร็วๆจิหิวแว้วว"เสียงเล็กๆของเด็กชายวันห้าขวบที่หยิบส้อมกับมีดขึ้นมาตั้งพร้อมกับรอบเลียริมฝีปาก
"รีบกินเดี๋ยวพาไปกินไอติม"จุนฮยองนั่งลงชิดกับโยซอบหลังจากวางถาดของตน ไม่นานพนักงานก็เอาอาหารที่เหลือมาเสิร์ฟ ก่อนทุกคนจะร่วมกันกินไก่ทอดสำหรับมื้อเย็น
.
.
.
ร้านเลกาโต
"เอารสไร"คนที่ยืนสั่งไอติมหันถามทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"ช๊อกโกแลต"
"นายล่ะ"จุนฮยองหันถามอีกคน
"โยเกิร์ตละกัน"
"อืม เอาเป็นมิ้นท์ โยเกิร์ต แล้วก็ช๊อกโกแลตครับ"จุนฮยองสั่ง พร้อมส่งเงินให้ตามราคาพอดี
"เอ้า"
"อะไรของนาย"โยซอบมองถ้วยไอกรีมในมืออย่างงงๆ
"ดูนี่"ทันทีที่เสียงเข้มพูด เด็กตัวเล็กที่กำลังอมชึ้นก่อนจะตักไอสกรีมกินก็ลอยขึ้น"ชั้นอุ้มหลานอยู่ไม่ว่าง ป้อนด้วย จะเอามิ้นนะ "
"ผมด้วยฮะๆๆๆ เอาช๊อกโกแลตด้วย"เสียงใสจากคนที่ขี่คอ
"ชริ"โยซอบก้มมองถ้วย ก่อนจะตักเพื่อป้อนคนทั้งสองไปตลอดทางเดินในซอยที่มีร้านเสื้อมาตั้งในช่วงเย็นๆ
.
.
.
++++++++++++++++++++
"คุณน่ะ กลับไปได้แล้ววว จะกินอะไรนักหนา"คนที่สวมผ้ากันเปื้อนท้าวเอวบ่น
"ก็ชั้นยังไม่อิ่มนี่"เสียงทุ้มพูดจบก็นำเนื้อย่างห่อผักยัดเข้าไปเต็มคำ
"ก็มันเปลื่องนิ กินเยอะเกินไปแล้ว"เสียงแวดๆบ่น
"ทำอย่างกะชั้นกินฟรีงั้นแหล่ะ "คนที่กำลังคีบกิมจิกินต่อค้านเล็กๆ
"ไม่รุละ นายกินเปลืองอ่ะ เดี๋ยวชั้นไม่พอขายคนอื่นกันพอดี"เสียงแว๊ดๆแสบหูยังคงดังลั่นร้าน
"นี่จุนซู อย่าไปบ่นพี่เค้าสิลูก รับอะไรอีกไหมคะ คุณแจจุง"นางคิมเดินมาบริการถึงทื่
"ไม่เป็นไรครับ พอก็ได้ ในเมื่อยาหยีบอกว่าให้พอ ผมพอก็ได้ครับ เค้าคงกลัวผมเส้นเลือดอุดตัน เท่าไหร่ครับทั้งหมด"ร่างสูงยิ้มพร้อมทั้งหยิบกระเป๋าตังหลุยออกมา
"ไม่เป็นไรค่ะ แม่ไม่คิด"
"ไม่ได้นะฮะแม่ หมอนี่กินไปเยอะมาก ให้กินฟรีได้ไง "จุนซูเดินมาหาผู้เป็นแม่และทำเสียแว๊ดอย่างไม่พอใจ "จ่ายมาเลยนะ ทั้งหมดเจ็ดหมื่นห้าพันวอน"
"จุนซู"คุณแม่ทำเสียงดุๆ
"ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ให้ผมจ่ายเถอะครับ นี่ครับ"แล้วชายหนุมก็หยิมเงินมาหนึ่งแสนวอน"ไม่ต้องทอนนะครับ วันนี้อาหารอร่อยมากเลยครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนเลยนะครับ"
"ดี จ่ายๆมา ชั้นขี้เกียจทอน"เสียงแหลมๆดังมาจากคนที่ยืนกอดอกเชิ่ดหน้า
"ดุจังเลยนะครับ "แจจุงส่งเงินจำนวนนั้นโดยใช้สองมือจับส่งให้คนที่ทำท่าเหมือนภรรยางอนสามี
"ดี "จุนซูกระชากเงินมานับ "ครบ ขอบคุณ"
"นี่จุนซู พูดกับพี่เค้าดีๆสิลูก ไปส่งพี่เค้าที่รถด่วยนะ"คุณแม่ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ทำหน้าเข้มสั่งลูกชาย
"จะลุกไปได้รึยังล่ะ"จุนซูก้มลงมาแว้ดไส่ทันทีที่มารดาของตนเดินออกไปที่ด้านหลังร้าน
"ครับคุณจุนซู"คนที่นั่งควงกุญแจรถต้องลุกขึ้นอย่างเกรงใจ(ว่าที่เมีย) และเดินตามออกไปด้านนอกร้าน
"อย่าขับรถด้วยมารยาททรามๆอีกละกัน"พอมาถึงรถสวยๆคันใหญ่จุนซูก็พูดแต่ทำท่าทางเหมือนไม่สนใจ
"เป็นห่วงหรอ"ร่างสูงก้มหน้ามากระซิบเบาที่ข้างหูนิ่มโดยที่ร่างเล็กยังไม่ทันตั้งตัว
"เปนห่วงเพื่อนร่วมทางของคุณต่างหากเล่า รีบๆกลับไปเลยนะ เดี๋ยวตำรวจก้มาจับหรอก ที่ห้ามจอดนะตาบ้า ไปได้แล้ว "
"แต่ขอรางวัลก่อนไปหน่อยนะ"ไวปานจรวจ แก้มเนียนก้ถูกอีกคนชกชิงไปอย่างรวดเร็ว
"อร๊ากกกกก ทุเรศ"คนที่ถูกลอบหอมแก้มรีบเอามือบางถูแก้มขาวๆของตนอย่างแรง
"ไปแล้วนะครับ คืนนี้ไม่ต้องคิดถึงนะ เพราะยังไงชั้นก็จะมารับนายแต่เช้า "ร่างสูงกดรีโมทเพื่อปลดล๊อกแและจับมือของอีกฝ่ายมาจุมพิตที่หลังมือเบาๆ
"เห่ย พอแล้วนะ"คนที่หน้าขึ้นสือระเรื่อใช้มือนั้นตีที่ต้นแขนของอีกฝ่าย
"ครับๆ ไปแล้ว"เจ้าของร่างสูงเดินไปอีกฝั่งเพื่อเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับก่อนจะสตาร์ทและล่นกระจก
"ฝันดีนะครับ"
"อือ"จุนซูกอดอกหันหน้าไปอีกทาง แต่สายตาก็เหลื่อบมองรถสีม่วงเข้มที่กำลังค่อยๆเคลื่อนออกไปช้าๆจนกระทั้งลับสายตา
.
.
.
"นี่มันที่ห้ามอดนะ มาจอดไรตรงนี้เหล้าาา"คนที่นั่งหน้าข้างคนขับตีไหล่คนที่เลี้ยวพวงมาลัยเข้ามาจอดหน้าประตูร้านอาหารเกาหลีที่กำลังเตรียมปิดร้าน
"เจอกันวันจันทร์นะ"คนที่ทำหน้าที่ขับบอกยิ้ม
"อืม เจอกัน"ผู้โดยสารเปิดประตูออกไปยืนด้านนอกแล้วปิดประตู
"ทำไมกลับป่านนี้ห๊ะ โยซอบ"พอเดินเข้ามาในร้าน เสียงแหบแหลมดูมีอำนาจทำให้คนที่เดินเข้ามาตองทำหน้าเจือนเล็กน้อย
"มีคนเลี้ยงข้าวอ่าาพี่"คนที่พึ่งเดินเข้ามาเกาหัวเล็กๆ
"อืออ วันนี้เดี๋ยวไปนอนด่วยนะ "ส่วนคนที่สวมผ้ากันเปื้อนสั่งอีกรอบ "แล้วใครมาส่งอีกล่ะ"
"เพื่อนที่เลี้ยงข้าวไง"
"เพื่อน แน่ใจนะ"พี่ชายยังคงทำหน้าไม่เชื่อ
"เออเสะ ไปอาบน้ำแล้วนะ"
"อือ ไปเถอะ"
.
.
.
++++++++++++
ในคฤหาสน์หลังโต
รถสีขาวเข้ามาจอดที่หน้าประตูขนาดใหญ่ที่เปิดรอไว้
"ตื่นด้แล้วจุนกอล ถึงบ้านแล้ว"คนขับหันไปปลุกเด็กที่นอนหลังอยู่ข้างหลัง
"อื้ออ .. อุ้มหน่อย อือออออ"เด็กที่นอนกอดกระเป๋าเบน10ครางออกมาเพราะยังไม่ได้สติ
"เห้ออออ"คนขับจึงต้องลุกออกจากเบาะที่นั่ง และปรับเบาะไปด้านหน้าก่อนจะยื่นแขนทั้งสองไปช้อนตัวหลานชายเพื่อเข้าไปในบ้าน
"พวกนาย"เสียงทรงอำนาจดังมาจากโซฟาตัวใหญ่ที่หันหลังอยู่
"เฮีย"เสียงของคนที่พึ่งมาใหม่สดุ้งเล็กน้อย
"กลับบ้านช้านะ .. ทำไมไมบอก "คนที่นั่งทำงานในแม็คแอร์หันมาทำหน้าครึมทรงอำนาจ
"ลืมบ้างไม่ได้อ๋อออ"จุนฮยองวางจุนกอลลองข้างๆกับที่พี่ชายนั่งทำงานอยู่
"ถ้าชั้นลืมให้เงินเดือนแกบ้างละ ไอ้******แจซุน"เจ้าของบ้านยังคงทำหน้าครึม
"เห้ยยยย เฮีย... เฮียอย่าเอาชื่อเก่ามาเรียกดิ"
"ชั้นอุส่าตั้งให้เชียวนะไอ้แจซุน"
"ครับๆๆ พอแล้ว จุนฮยอง เข้าใจมะ... ผมขอโทดครับคุณพี่ชาย"จุนฮยองไม่อยากจะต่อกลอนกับพี่ชายขี้บุ่นเป็นตาแก่
"เออ .. นายพาหลานไปอาบน้ำซะ กลับมาดึกป่านนี้ชั่นไม่ได้ให้ใครเตรียมอาหารไว้ จัดการตัวเองเสร็จแล้วมาหาชั้นที่ห้องด่วย"คนที่สวมเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงนอนถือคอมขึ้นมาสั่งแล้วเดินขึ้นบันไบวนขึ้นบ้านไปเลย
"เฮียกุเมาปะวะ"จุนฮยองมองตามพี่ชายไป
.
.
.
"ว่าไงครับพี่"จุนฮยองที่เดินเข้ามาพร้อมกับชุดนอนง่ายๆ เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงหลวมๆสีฟ้า
"พรุ่งนี้นายไปรับรถได้เลยนะ แล้วชั้นจัดห้องทำงานให้แกที่บริษัทแล้วด่วย วันอาทิตย์เข้าประชุมแทนชั้นด่วย ยังไงชั้นก็จะPhone inละกัน เข้าใจนะ"พูดไปคิมแจจุงก็หยิบเอกสารส่งให้ไปด่วย ทั้งที่จุนฮยองยังไม่ทันได้นั่งด้วยซ้ำ
"ห๊ะ"
"ไปส่งหลานด่วย อย่าลืม ไปได้และไป" แจจุงก้มลงไปดูที่คอมอย่างเดิมหลังจากพูดจบ
"ห๊าาาา" จุนฮยองที่ยังไม่ทันนั่งถึงกับหน้าเหวอ แต่ก้ยอมเดินกลับไป
เมื่อเคลียเรื่องงานและทัวร์เสร็จเจ้าของบ้านก็เดินมายังเตียงนอนที่มีเด็กชายกำลังนอนแล่นเกมอยู่ในไอแพด
"จุนกอลมาให้พ่อกอดหน่อย"พอร่างสูงลงมาทรุดลงบนเตียงแล้วเด็กน้อยก็กดปุ่มโฮมแล้วเด้งตัวขึ้นนั่งทันที
"กอดกันฮะ ป๊ะป๋า"เด็กน้อยเข้าไปสวมกอดร่างสูงและซุกหน้าลงกับอกอบอุ่นของผู้เป็นพ่อ
"จุนกอล"เสียงเข้มฟังดูอบอุ่นอย่างเห็นได้ชัด
"ฮะ "
"ป๊ะป๋าจะไม่อยู่บ้านสองเดือนนะ "แจจุงก้มลงสบตาลูกและลูบหัวกลมๆไปด้วย
"ป๊าจะไม่อยู่กับป๋มหรอฮะ"เด็กน้อยทำเสียอ่อนลงและดูเศ้ราอย่างเห็ได้ชัด
"ป๊าไปทำงานนะจุนกอล ... ป๊ารู้ว่าจุนกอลลูกของป๊าเก่ง ถ้าสอบเสร็จเมื่อไหร่พ่อจะให้ตามไปหาพ่อนะโอเคไหม "แจจุงลูบหลังเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตัก
"สัญญาลูกผู้ชายนะฮะ"เด็กชายที่ยิ้มออกได้ก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมา
"ครับ สัญญา "แจจุงเองก็เกี่ยวก้อยด้วย ก่อนจะเอนตัวลงนอนด้วยกัน
"อย่าดื้อกับอาจุนฮยองนะ "
"ฮะ "เด็กน้อยที่นอนซุกๆอยู่ตอบเมื่อเริ่มง่วง
"นอนๆๆๆๆ"แจจุงลูบหลังลูกชายอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มร้องเพลงจังกวะช้าๆ เพื่อกล่อม (มีเรื่องจะเม้าคะ เพลงพี่แจอ่ะ เปิดทีไรหมาเบลหลับทุกทีเรย พี่แจกล่อมหมาหลับได้ Mazeยังหลับอ่ะ )(คนอ่าน / อยุดแพ่มมมม)(คนแต่ง/โทดคร๊าบบบ)
จุนเห็นว่าลูกหายใจสม่ำเสมอแล้วแจจุงก้ยกยิ้มที่มุมปากเมื่อนึกถึงใครบางคน
"ได้สนุกกันอีกยาวแน่ คิมจุนซู"
.
.
.
TBC
-----------------
สวัสดีคะรีดเดอร์ทุกคน -0-
โทษที่อัพช้านะคะ
ช่วงนี้ไม่ได้กลับบ้านไปๆมาๆบ้านนอกกะกรุง
เอ็นจอยๆๆๆคะ
ขอบคุณคะ
เสร็จแน่จุนจังงงงงง
จุนซูรีบวิ่งออกจากห้องน้ำมาหยิบเสื้อไส่โดยเร็วเพราะเค้าเองก็ไม่รู้ว่าตาบ้านั้นมาไม้ไหนอีก ไม่รุจะขึ้นมาจริงๆหรือไม่ แต่ก็นะขนาดตำรวจจะเอาไอ้บ้านี่ไม่อยู่เลย ยังไงเค้าก็อย่าประมาทกับผู้ชายคนนี้เด็จขาดดดด จุนซูหยิบเสื้อที่อยู่ตัวแรกเข้ามาสวม ตามด้วยกางเกงสีดำง่ายๆ โดยไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องกับกระเป๋าสตางค์ไส่ลงไปในกระเป๋าถือที่มีกุญแจรถ แว่นตา กุญแจบ้านอยู่ด้านใน จุนซูรีบออกจากห้องนอนของตนเพื่อลงมาชั้นล่างให้ไวที่สุด พอลงมาถึงชั้นล่างก็เห็นคนที่นั่งไขว่ห้างกดมือถือเล่นสบายอารมณ์ดูมีความสุขทำให้จุนซูรู้สึกปวดหัวตุ๊บๆขึ้นมาทีเดียว ทำให้เค้าวุ่นวายเดือดร้อนส่วนตัวเองนั่งจิบน้ำชาสบายอารมเนี่ยนะ
"นิคุณ "จุนซูเดินมาหยุดที่โต๊ะที่มีคนที่มีใบหน้าหล่อดูดีนั่งไขว่ห้างแล้วสวมแว่นกันแดดอย่างกับเป็นดาราดัง
"เร็วนี่ ว่าจะไปตามถึงห้องซะหน่อย"แจจุงเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วเงยหน้ามองแบบยิ้มๆ ยิ้มกวนๆ
"หยุดความคิดของคุณไปเลยนะ จะไปอินชอนใช่มะ ก็ไปซะทีสิ"จุนซูกอดอกมองร่างสูงอย่างโหดๆแกมบังคับ
"คร๊าบบๆๆ กลัวแล้วว ไปก็ได้" ร่างสูงยอมลุกขึ้น
"นี่ จ่างตังมาเลยนะ กินน้ำร้านเค้า"จุนซูแบมือทวงตังแล้วยังคงทำหน้าโหดเหมือนเดิม
"จุนซู ไม่ต้องเก็บพี่เค้าหรอกจ่ะ"แล้วอยู่ดีๆนางคิมก็เดินมาจากไหนไม่รู้ทำเอาจุนซูถึงกับตาเบิกกว้าง - แม่เค้า.... เกิดอะไร
"อะไรนะแม่"จุนซูมองหน้าแม่ของเค้าที่เดินมาเก็บแก้วน้ำชาด้วยตัวเอง ด้วยความตกใจ มาเก็บเองเลยหรอ แล้วอะไร ไม่ต้องเก็บตังเนี่ยนะ
"ยังไงน้ำก็ฟรีอยู่แล้ว แล้วคุณแจจุงเค้าก็ไม่ได้กินอะไรมากมายซะหน่อย"นางคิมเอาแก้วมาถือแล้วพูดด้วยเหตุผล และดูใจดีเกินเหตุ
"แต่...หมอนี่... "จุนซูยังไม่ทันพูดจบกูถูกแทรก
"คุณแม่อย่าเรียกแบบนั้นสิครับ เรียกแจจุงเถอะครับ"ร่างสูงที่ตอนนี้เดินมายืนอยู่ข้างจุนซูพร้อมกับค่อยๆยกมือเลื้อยไปตามตัวจุนซู ทำให้จุนซูเริ่มมีปฏิกริยา ดิ้นๆเล็กๆ "วันนี้ผมขอยิมลูกคุณแม่วันนึงนะครับ"
"อ๋ออ ได้สิจ๊ะ ... ยังไงก็ได้"นางคิมพูดทั้งรอยยิ้ม
"แม๊..."จุนซูถึงกับต้องร้องเสียงสูงออกมา
"ขอบคุณครับ คุณแม่ "แจจุงโค้งอย่างสวยงามตามมรยาทครบทุกประการ ดูสุภาพและเรียบร้อย "งั้นเราไปเถอะครับ ที่รัก"
"เห้ยย ปล่อยนะ"เสียงแว๊ดๆออกมาได้แค่นั้นแหล่ะ เพราะตอนนี้คนที่โวยวายลั่นร้านก็ได้แต่เดินตามแรงของอีกคนที่โอบเอวเค้าอยู่ โอบเบาซะเมี่อไหล่ละ จุนซูรู้สึกเจ็บท้องด้วยเพราะร่างสูงจอมบ้าพลังเล่นบีบเอวเค้าซะแรงแถมยังเอาหน้ามาชิดอยู่ได้ แล้วเล่นโอบในร้านแล้วยังจะมาพูดจาเพ้อเจ้อต่อหน้าแม่เค้าเนี่ยนะ นึกแล้วจุนซูโมโหจนอยากจะดิ้นให้แรงๆเหมือนหมาบ้าเลยจริงๆ แต่ก็ดิ้นไม่ได้อยู่ดี เพราะตอนนี้จุนซูถูกลากมาถึงรถของแจจุง...... ที่วันนี้เป็น Porsche Cayenne สีอาเมทิซแมทเทลลิกเป็นสีที่จะออกม่วงเหมือนอัญมณีประจำประเทศเกาหลี ยังไม่ทันได้มีอิสระร่างสูงก็จัดการเปิดรถแล้วดันตัวจุนซูเข้าไปนั่งที่เบาะรถสีUmberหริอสีที่จะออกเป็นน้ำตาลแก่ๆ นอกจากเบาะแล้วทั้งสีคอนโซ รอบคันก็จะเป็นสีเดียวกันคือสีน้ำตาลที่ว่า
"..."แจจุงรีบเดินไปนั่งฝั่งคนขับอย่างรวดเร็วก่อนจะสตาร์ทรถเตรียมพร้อมจะออก โดยไม่ลมที่จะหยิบแว่นกันแดดมาสวม ทำเอาจุนซูที่นั่งข้างๆต้องเหลือบมองแล้วขมุมขมิบปากอย่างหมั่นไส้
"นี่คุณแจจุง...คุณทำอะไรแม่ผม บอกมานะ"จุนซูถามคนข้างๆที่มองแต่ถนน
"แค่มอบของหมั่นนายเท่านั้นแหล่ะ"แจจุงพูดแบบเสียงเรียบๆไม่มีแววหลอกเล่นเหมือนที่ทำปกติ ตาคมภายใต้กรอบแว่นยังคงจดจ่ออยู่ที่ถนนเส้นที่คุ้นเคย
"ผมไม่ตลกนะคุณ"จุนซูสะอึก หรือว่าหมอนี่พูดจริง
"หึหึ"เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ แค่นั้น.... ทำเอาจุนซูรู้สึกหงุดหงิดกับคำถามที่ไม่มีการตอบ ถึงตอบก็ไม่ตรงคำถาม ดังนั้นจุนซูเลือกที่จะไม่ถามต่อ ไปถามแม่ก็ได้วะ ..... แล้วรถขับเคลื่อน4ล้อ 8 สปีดราคากว่า90ล้านวอนก็ขับบนถนนที่จะมุ่งไปยังทางพิเศษที่ตรงไปยังสนามบินอินชอน
.
.
.
ที่สนามบินอินชอน
"จุนซู นายไปที่สายการบินนายก่อนละกัน ชั้นจะไปดูเครื่องบินของชั้นซะหน่อย"หลังจากไปจอดรถที่ลานจอดแล้ว แจจุงก็เดินมากับจุนซูมาถึงยังด้านในสนามบิน
"ไม่ให้ผมไปด้วยหรอ"จุนซูเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง
"นายไปที่สำนักงานนายก่อนเหอะ ไปเก็บของใช้บางอย่างที่จำเป็น"ร่างสูงว่าก่อนจะก้มลงมองเครื่องมือสื่อสาร มาคุยอะไรซักอย่างแล้วเดินไปทางกับทางอีกฝั่งที่ไม่ใช่ทางไปสำนักงานของจุนซู แล้วเพียงแว๊บเดียวแผ่นหลังกว้างก็กลืนหายไปพร้อมกับผู้คนในสนามบิน ทำเอาจุนซูรู้สึกใจหายแปลกๆ แทนทีเรียวขาอวบจะเดินไปในทางที่ควรเดิน กลับเดินตามทางที่เห็นร่างสูงเดินไป
"..."ใบหน้าคมหันกลับมามองด้านหลังทันทีที่รู้สึกเย็นมือที่ไม่ว่างอยู่กลับกลายเป็นอุ่น ขณะที่คุยโทรศัพท์ ตาคมจ้องมองใครบางคนที่เดินมาจับมือของเค้า ใบหน้าหวานที่ก้มอยู่แล้วเดินตามที่แจจุงชักนำ
"ครับบ เติมเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"เสียงทุ้งกรอกไปกับโทรศัพท์
"อืม ได้เดี๋ยวผมจะนั่งรถไฟใต้ดินไป จอดที่เดิมใช่ไหม ขอบคุณมาก" ร่างสูงกดวางสายจากเพื่อนนักบินอย่างรวดเร็วทันทีที่ตัวเองพูดจบ
"คุณจะไปไหน"เสียงของคนตัวเล็กกว่าพูดเบาๆ
"ไปเช็กเครื่องบินของชั้นหน่ะ"แจจุงกระชัมมือก่อนจะพาเดินลงบันไดเลื่อนลงไปยังรถไฟใต้ดินเพื่อไปยังอีกฝั่งของสนามบิน
ทั้งสองคนมาถึงอาคารอีกอาคารแล้ว ผ่านร้านปลอดภาษามีอีกหลายร้าน
"เราจะต้องทำอะไรบ้างฮะ"คนที่ยังคงยอมให้อีกฝ่ายเดินจูงกันต่อถาม สองขาก้าวตามไปเรื่อยๆ
"ก็เติมน้ำมันเครื่อง ทดสอบนิดหน่อย แล้วก็ติดต่อเรื่องเกทวันพรุ่งนี้"
"หรอฮะ" จุนซูพยักหน้ารับรู้
.
.
.
ในเรื่องบินDreamliner VIP สุดหรู โดยภายในเคบินตกแต่งสุดหรูด้วยพื้นที่ขนาด 2,404 ตารางฟุต มีเลาจ์ส่วนตัว จอดิสเพลย์ขนาดใหญ่ติดฝาผนัง ห้องนอน ห้องสังสรรค์แบบสุดหรู ราคาเครื่องละ 153 ล้านเหรียญฯ
"นี่ของคุณหรอ"จุนซูมองไปรอบๆ มันเป็นเครื่องบินที่หรูมากที่สุดเท่าที่จุนซูเห็นมา เคยแต่ได้ยิน ไม่เคยได้มาขึ้นแบบนี้
"ของชั้นเอง ชอบไหมล่ะ "แจจุงเดินตามจุนซูมานั่งในส่วนที่เป็นเล้าจ์
"ชอบดิ หรูมากๆเลย"จุนซูนั่งเด้งๆอยู่ที่เบาะนุ่มม "แล้วเยอะแยะขนาดนี้จะทำอะไรบ้างอ่ะ"
"ก็ส่วนนี้ทั้งหมดคือของชั้นกับนาย ส่วนผู้โดยสารก็นั่งเบาะปกติด้านหลัง แจจุงนั่งลงข้างๆจุนซู
"เอ๋... แล้วลูกค้า...ลำเอียงนี่"จุนซูมองร่างสูงที่กอดอกเอาข้อเท้าขวาวางบนขวาซ้ายแล้วกระดิกไปมาดูท่าทางสบาย
"ก็นี่มันเครื่องบินชั้น ... ชั้นซื้อให้จุนกอล ก็อยากจะให้คนในครอบครัวเท่านั้นที่ได้เข้ามา"แจจุงยังคงนั่งกระดิกขาต่อ
"ผมไม่ใช่ครอบครัวเดี๋ยวกับคุณซะหน่อย ...แล้วทำไมคุณไม่รอให้จุนกอลปิดเทอมก่อนละ แล้วจะได้พามา"จุนซูมองหน้าคนที่ยังคงสวมแว่นกันแดดแบบเป็นดารา
"อันนี้นานไป ไว้ปิดเทอมชั้นจะขับพาลูกไปใกล้ๆ แถวๆนี้ ... นายมาเที่ยวด้วยกันสิ"
"ไม่เป็นไรหรอก คุณเที่ยวกับครอบครัวคุณเถอะ"
"ถ้านายไปด้วยจุนกอลคงดีใจน่าดู"แจจุงพูดยิ้มๆ
"เอ่ออ...."จุนซูเริ่มรู้สึกว่าโอกาสปฏิเสธเหลือแค่ 40%
"อีกอย่าง อีกหน่อยนายก็ครอบครัวชั้น"ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปาก
"เพ้อเจ้ออีกแล้วนะคุณแจจุง ... "จุนซูทำหน้าไม่พอใจไส่ร่างสูง
"เรื่องจริง"เสียงหนักแน่นทำเอาจุนซูเริ่มไม่แน่ใจ หรือว่าแม่เค้ายกเค้าให้หมอนี่จริงๆ ... เห้ยย ไม่จริงๆๆๆ ไม่ใช่ๆๆๆ นั้นใมันผิดกฎหมายนะ จุนซูได้แต่ฟุ้งซ่านกับตัวเองในใจ
"... หยุดพูดไปเลยนะ"จุนซูสับสนจนไม่อยากจะได้ยินแล้ว จึงรีบบอกคนข้างๆ
"เดี๋ยวก็รู้... ว่าแต่จุนซู นายลองไปสำรวจเครื่องดูสิ"
"ก็ดี"ว่าแล้วคนตัวเล็กกว่าก็ลุกขึ้นสุดความสูง
"ให้ไปเป็นเพื่อนไหม"
"ไม่น่าถาม .."จุนซูที่ถือกระเป๋าส่วนตัวอยู่ในมือกอดอกแล้วหันใบหน้ามามองพร้อมกับทำหน้าเชิ่ดๆ
"คร๊าบๆๆๆ"ขายาวยืดขึ้น .. แค่นั้น
"เดินนำสิ เดินไม่ถูกหรอกนะ"ตอนนี้เสียงของคนที่มีใบหน้าหวานเริ่มแว๊ดๆอีกครั้ง
"คุณแจจุง ถามหน่อย นี่คุณพึ่งเอามาใช้ครั้งแรกหรอ"สายตามองไปรอบๆทางเดินสุดหรูที่ดูใหม่มากๆ
"อืม พึ่งได้เดือนที่แล้ว"ร่างสูงเดินผ่านที่โถงขนาดกว้าง
"แล้วคุณขับไปบ้างยังอ่ะ *-* "
"แน่นอนสิ "แล้วร่างสูงก็เปิดประตูห้องแรกที่เห็น "นี่เป็นห้องอาหาร"
"โหหหห .. สวยมาก เว่อมากๆเลยอ่ะ"จุนซูเดินเข้าไปด้านใน ตากลมหวานมองไปโดยรอบ โต๊ะรับประทานอาหารโต๊ะใหญ่ ที่โดยรอบมีเก้าอีกเบาะนั่งอย่างดี8ตัว พร้อมทั้ไฟประดับสวยหรู
"ห้องนี้ก็เฉพาะส่วนตัว เข้าใจไหม บินพรุ่งนี้คงยังไม่ได้ใช้หรอกเพราะแค่สั้นๆ "แจจุงกอดอกพิงผนังข้างๆปะตูแล้วมองจุนซูที่เดินวนทั่วโต๊ะอาหาร "เราไปดูที่อื่นต่อ"
"ฮะ" จุนซูเดินตามร่างสูงไปที่ทางเดินอีกครั้ง ผู้ที่เป็นเจ้าขอเครื่องบินลำนี้ไปสดทางเดิน
"อันนี้ของลูกค้า"แจจุงชี้ไปที่ๆนั่งผู้โดยสารสีแดงขนาดกว้าง หรูกว่าชั้นบิสเนสคลาสเสียอีก ทำเอาจุนซูถึงกับตาเบิกกว้างแล้วรีบวิ่งไปนั่งเหมือนพึ่งเคยเห็นเครื่องบินงั้นล่ะ
"โหหหห นิ่มมากเลย หรูมากกก คุณแจจุงให้แม่ผมมาทัวร์ด้วยได้ไหมเนี่ยย"จุนซูมองไปทั่วเครื่องบินสุดหรูอย่างตื่นเต้นจนลืมไปว่าคนตรงหน้านี้เป็นคนที่เค้าลิสว่าเป็นบุคคลอันตราย
"ได้สิ ที่นั่งว่างอีกเยอะ"แจจุงกอดอกมอง ลึกๆก็แอบตกใจ ไม่เคยเห็นจุนซูแบบนี้มาก่อน สายตาที่ปกติจะต้องเขยีวๆเหลืองๆโหด ไม่ก็สายตาเชิ่ดดูดื้อรั้น ปกติจุนซูที่เค้าสนใจมักจะทำท่าไม่พอใจไม่ก้เชิ่ดๆซึ่งเหนแล้วก็อดแกล้งไม้ได้ อยากจะจับกดให้หายเชิ่ด ยิ่งเวลาทำหน้าโหดดูงอนก็จะหันข้างให้ยิ่งทำให้เห็สัดส่วนได้อย่างชัดเจน จุนซูที่แสนจะน่ากด แต่ตอนนี้แววตานั้นสุกใสนั้นดูเหมือนเด็กๆเวลาได้กล่องของขวัญ ...น่ารักดีเหมือนกันนะ
"คงไม่ได้แน่ๆ แม่ต้องทำร้าน หว้าา"จุนซูก้มหน้าแอบเสียดาย
"ตรงนี้ห้องน้ำ มีทั้งหมด3ห้อง ตรงนู้นด้วย"รุ่งสูงชี้ไปตรงสุดทางเดินด้านหลัง
"อ๋ออ"จุนซูพยักหน้าหงึกๆ แล้วมองตาม "อ๊ะ ข้างหลังมีที่นั่งอีกหรอ โหห"
"อืมม"แจจุงเดินตามจุนซูที่เดินไปตรงสุดทางเดิน จุนซูหันซ้ายขวาทำตาโต "จุนซู เดี๋ยวที่เก็บตรงนู้นก็ไส่อาหารบนเครื่องนะ"
"อ๋ออ ได้ฮะ"จุนซูพยักหน้าพร้อมทั้งยื่นออกไปมองรอบทิศที่ท้ายเครื่องด้วยสายตาซุกซน
"เราไปดูห้องชั้นไหม"
"ห้องไรอะ"จุนซูหันกลับมาสนใจร่างสุงแล้วกลับมาอยู่ในโหมดระแวง
"ห้องบังคับไง "
"อ๋อ ไปดิ"จุนซูหมุนตัวมาหาแจจุง แจจุงจึงหันกลับไปทางเดิม โดยจับมืออีกคนตามไปด้วย จุนซูก็ยอมเดินตามแล้วเดินตามไปอย่างว่าง่ายให้โดยปล่อยให้ใครบางคนจับมือเดินไปไม่มีขัดขืนซักนิด
"กว้างจังเลยอ่ะ"จุนซูพอเห็นข้องนักบินที่จัดว่าใหญ่มากๆ ปุ่มเป็นร้อยๆเต็มไปหมด น้องจากเก้าอีกของนักบินทั้งสองที่นั่ง ข้างหลังยังมีโซฟาอีกด้วย ข้างๆมีโต๊ะใหญ่ๆอีก
"เดี๋ยวชั้นขับไปจอดที่ส่วนของฝั่งบริษัทนายก่อน" ว่าแล้วร่างสูงก็นั่งลงที่ที่นั่งของคนขับ
"เห้ยย"จุนซูรู้สึกตกใจที่แจจุงลงไปนั่งอย่างรวดเร็วพร้อมกับกดปุ่มไรซักอย่าง
"นั่งลงซะจุนซู"แจจุงหันมาสั่งก่อนจะหันกลับไป จุุนซูก็รีบนั่งทันทีด้วยความตกใจทันที่รู้สึกได้ว่าเครื่องบินสุดหรูลำนี้กำลังค่อยๆเคลื่อนที่
"นี่คุณแจจุง เวลาคุณขับเครื่องบินจะไม่แย่เหมือนขับรถใช่ไหม"จุนซูที่นั่งโซฟาด้านหลังเกาะเบาะที่นั่งของแจจุง
"ชั้นขับแย่ตรงไหน"เสียงทุ้มของคนที่กำลังขับเครื่องบินลำสุดหรูอย่างเชี่ยวชาญ
"คุณไม่รู้ตัวเลยหรอว่ามารยาทในการขับรถของคุณมันแย่มัน ผมนั่งแล้วจะอวก จะรีบไปไหน"จุนซูเกาะเบาะของแจจุงแน่นเพราะแจจุงขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูง
"นี่ถ้าชั้นขับไม่ดี ถ้าชั้นขับไม่ดีป่านนี้นายหัวเละไปนานแล้วจุนซู"
"... ชริ "จุนซูเถียงไม่ออก ก็จริงอย่างที่แจจุงว่า ถ้าขับไม่ดีคงคว่ำไปนานแล้ว คำว่าดีของชั้นหมายถึงนุ่มนวลต่างหากคิมแจจุง"เน่ ใจเย็นสิคุณแจจุง คุณจะบินหรือไง"
"ไม่บินหรอกน่า ชั้นแค่จะทดสอบ"เครื่องบินเริ่มลดความเร็วลงก่อนจะเลี้ยวไปอีกฝั่งซึ่งเป็นที่ๆจอดรอของสายการบินของจุนซู
พอเครื่องบินVIP Edition 787 Dreamliner ของ Joseph Lauจอดอยู่ตรงบริเวณที่มีเครื่องบินลำอื่นๆของสายการบินชื่อดังของเกาหลี
"นี่จุนซู ลงไปก็เข้าบริษัทได้เลย แต่นายมาดูห้องสุดท้ายของชั้นก่อน"แจจุงหันมามองจุนซูที่นั่งอยู่ด้านหลังของตน
"อืม" จุนซูยอมลุกขึ้น โดยแจจุงก็ลุกแล้วเดินนำไป ร่างเล็กกว่าเดินตามผ่านโถงเดิมที่มีประตูทางลงอยู่ข้างๆ แต่ต้องเดินตามอีกคนไปยังห้องที่2ที่อยู่ช่วงทางเดินและเป็นห้องที่จุนซูยังไม่ได้เข้าไป มือหน้าดันเข้าไป ด้านในมีเตียงกว้างที่มีหมอนจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม พร้อมทั้งมีม่านตกแต่ง ข้างๆเตียงมีพรมขนาดใหญ่ ตรงปลายเตียงมีเก้าอี้โซฟาสองตัวที่มีโต๊ะเล็กๆเตี้ยๆขั้นอยู่ตรงกลาง
"มีเตียงด้วย"จุนซูทำตาโตอ้าปากหวอแล้วเดินตรงไปหาเตียงที่คลุมด้วยผ้าไหม
"เตียงนี้นุมนะ"แจจุงหันไปหลังจากล๊อกประตูห้องเรียบร้อย ขายาวก้าวจงใจเดินตามอีกคนที่ตอนนี้งนิ่งลงบนเตียงแล้วมองไปรอบๆ โดยไม่ได้มองคนที่ยืนอยู่เลยว่ามีสีหน้ายังไง
"มีห้องนอนด้วยหรอเนี่ย"จุนซูแกว่งขาไปมา ยังคงอมยิ้มมองไปรอบห้อง เค้าไม่เคยเห็นเครื่องบินที่หรูแบบนี้มาก่อนเลย
"มีสิ ชอบใช่ไหมล่ะ นายจะนอนก็นอนได้นะ "ร่างสูงนั่งลงข้างๆแล้วใช้แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้างยันที่ด้านหลัง ขานข้างหนึ่งเนียนๆไปดานหลังของจุนซูด้วย ทำให้ตัวของแจจุงแนบชิดกับจุนซู
"เฮ้ๆๆๆ" พอจุนซูพึ่งรู้สึกได้ว่าเนื้อตัวของตนแนบอยู่กับตาบ้านนี่ จึงรีบเด้งตัวไปด้านหลัง
"หึหึ"แจจุงยกยิ้มที่มุมปากอีกที เพราะจุนซูที่เด้นตัวไปด้านหลังนั้น เต้งน้อยไปหน่อยทำให้บั้นท้ายสะดุดกับมือหนาที่จงใจวาง ซึ่งนั้นทำให้จุนซูนอนหงายลงไปกับพื้นเตียง แล้วคนที่ไวมากๆอย่างคิมแจจุง จะเหลือเรอะ ตอนนี้แขนที่เคยยันเตียงไปด้านหลังเปลี่นมายันโดนมีร่างอวบคั่นอยู่ตรงกลาง
"คุณแจจุง จะทำบ้าอะไร ออกป๊ายยยยยยยยยยยยยย"อยู่ดีๆตัวของเค้าก็มาถูกกักอยูากับขอนใหญ่ๆเนี่ยยแล้วใบหน้าคมก้ก้มลงมาจนแทบติด จุนซูจึงเริ่มดิ้นพล่อนๆ
"อ๊ากกก ออกไป ออกไปน้าา"จุนซูดิ้นแรงๆ แล้วด้วยความที่เตียงเป็นเตรียงสปริงอย่างดี ทำให้เตียงทั้งเตียงสั่นอย่างแรง
"จุบ"ปากได้รูปแกล้งก้มลงแล้วอยู่นิ่งๆ รอให้แรงของสปริงดันตัวอีกฝ่ายลอยขึ้นมา แล้วส่วนที่ลอยมาจุ๊บที่ปากของแจจุงก็คือหน้าผาก
"อ๊ากกก คนฉวยโอกาส ออกไปนะ"จุนซูยิ่งดิ่นแรงขึ้น พอยิ่งดิ่นแรง เตียงก็เด้งแรงเช่นกัน
"จุบ"คราวนี้ปากได้รูปจรดที่มุมปากของอีกฝ่าย
"อื้อออ"ใบหน้าคมเลื่อนใบหน้าอีกหน่อย ก่อนจะกดใบหน้าลงไปตรงกับปากอวบอุ่มอย่างจงใจ
"หยะ อื้มม อื้อ ..มม"พอแจจุงกดลงอย่างแรงขณะที่จุนซูกำลังจะอ้าปาก ทำให้สามารถเข้าไปลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอุ่น ปลายลิ้นของแจจุงลากไล้ไปทั่วด้านใน ลิ้นเล็กถูกกดลงมาอยู่แรง นอกจากนั้นยังโดนดูดดุนอย่างรุ่นแรง
"อื้อ ออออ"มือเรียวข้านหนึ่งกำแน่นที่เสื้อของอีกฝ่าย แต่อีกมือก็กลายเป็นกำปั้นเล็กๆแล้วทุบที่อกแกร่งแรงๆ แต่นักบินหนุ่มไม่ได้สนใจกดจูบหนักยิ่งกว่าเดิม
"อื้มมม"จุนซูถูกดูดพลังงานไปเกือบหมดจนต้องสงบความพยศลงเพราะไม่สามารถเอาอ๊อกซิเจนในอากาศมาเผาผลาญสารอาหารทำให้เกิดเอทีพีได้ จุนซูเลยต้องหยุดดิ้นเพราะหายใจแทบไม่ทัน
"อ๊ะ ... "พอที่นอนสปริงอย่างดีที่มีค่านิจสรปงต่ำน้อยๆหยุดนิ่ง ร่างสูงก็ยอมถอนออกมาอย่างง่ายดาย แจจุงใช้หลังมือหนาปาดที่ขอบปากของตนที่มีน้ำหวานของจุนซูที่เยิ้มออกมาจนเปื้อน
"คนทุเรศ ทุเรศที่สุดเลย ฉวยโอกาสด้วย ผู้ชายบ้ากาม"พอเป็นอิสระจุนซูก้ร้องแวดๆอีกครั้ง
"แล้วใครใช้ให้นายนอนแหมะลงไปแบบนั้นล่ะ สปริงมันยิงแรงๆอยู่ๆพอนายล้มชั้นก็ยวบเลยคว่ำไปแบบนั้น แล้วนายยังจะดิ้นอีกนะ ชั้นก็เลยจะหยุดนาย"แจจุงตอบขณะที่ยังคงอยู่ในท่าเดิม
"บอกดีๆก็ได้ ..ออกไปเลยนะ"จุนซูออกแรงทุบอกอีกฝ่ายอีกที แล้วร่างสูงก็ยกยิ้มที่มุมปากแล้วยอมผละออกไปอย่างง่ายๆ จุนซูรีบเด้งตัวขึ้นแล้วลุกออกจากเตียงแทบจะทันที
"หึหึ"สายตาคมมองอีกฝ่ายที่รีบตรงไปยังประตูทางออกอย่างกระวนกระวาย ทำให้รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก
.
.
.
"คิดถึงอาเจ้ที่สุดเลย"จุนซูเดินเข้าไปยังห้องทำงานของตนก็พบกับแอร์และสจ๊วตหลายคนนั่งประจำอยู่ที่โต๊ะทำงานเล็กๆ พอจุนซูเห็นคนที่กำลังเดินถือกาแฟสำหรับช่วงบ่ายถึงกับต้องรีบตรงเข้าไปหา
"จุนซู มาได้ไงจ๊ะเนี่ย"หัวหน้าแอร์และสจ๊วตวัยสี่สิบวางกาแฟที่โต๊ะทำงานของตนแล้วมาลูบหัวจุนซูอย่างเอ็นดู
"โฮ ทำไมอาเจ๊พูดงี้ ที่นี่ก็ที่ทำงานเค้านะ"จุนซูทำหน้ามุ้ย
"จ้าๆๆ แล้วมาได้ไงเนี่ย พรุ่งนี้ก็ต้องไปแล้ว"หัวหน้าของจุนซูนั่งลงบนเก้าอี้เทางาน ส่วนจุนซูก็นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
"เอ๋ เจ้รู้หรอฮะ"จุนซูแปลกใจ พี่สาวสุดที่รักของเค้ารู้ด้วยหรอว่าเค้าจะต้องไปทำงานชั่วคราวพรุ่งนี้
"เค้าก็รู้กันทั้งบริษัทนั้นแหล่ะ คุณแจจุงเค้าเลือกนายไปทำงานกับเค้าตั้งแต่ก่อนนายจะไปราดน้ำไส่เค้าแล้ว แล้วคุณแจจุงก็จะใช้เครื่องบินโดยใช้นามของบริษัทเรา "
"ห๊ะ อะไรนะเจ้"จุนซูแทบไม่อยากจะเชื่อหู
"ใช่ไง พี่คิดว่านายจะไปเก็บของแล้วซะอีก กลับมาเจ้านายให้โบนัสนายแน่ๆจุนซู เพราะคุณแจจุงให้ค่าที่เอาชื่อไปใช้เยอะมากๆ"
"งั้นก็แสดงว่าผมยังไม่ได้ถูกไล่ออกหรอฮะ"จุนซูลุ้นกับคำตอบ
"อืมม แล้วนี่มาได้ยังไงฮะเรา ยังไม่ได้ตอบพี่เลยนะ"หญิงสาวพูดหลังจากจิบกาแฟ
"มากับคุณแจจุงฮะ จะมาเก็บของบางส่วนที่โต๊ะ"
"แหม ดูสนิทกับคุณแจจุงนะเรา แล้วนี่คุณแจจุงไปไหนล่ะ"หัวหน้าคนที่ยังคงมีใบหน้าเต่งตึงถามให้หายสงสัย
"ไปติดต่อฝ่ายบริหารน่ะฮะ"
"อ๋อออ "
"งั้นจุนซูไปเก็บของก่อนนะฮะ"ว่าแล้วคนที่ไส่ชุดไปรเวทเดินไปยังโต๊ะที่เป็นโต๊ะประจำของตน บั้นท้ายกลมนั่งลงบนเก้าอี้ประจำ ก่อนจะเก็บสิ่งของที่คิดว่าจำเป็น
"เสร็จรึยัง"เสียงทุ้มทำให้คนที่ก้มหาของต้องสะดุงทันที
"มาได้ไงอ่ะ"จุนซูทำตาผวาๆ แต่ใบหน้ากลมนั้นแดงไปหมด
"มีขา....แล้วเสร็จยัง จะได้กลับ"แจจุงท้าวแขนกับโต๊ะทำงานของจุนซู
"เออ เก็บเสร็จแล้วก็ได้" จุนซูประชดด้วยการยกกล่องกระดาษขึ้นมาวางบนโต๊ะแรงๆแทบจะทับนิ้วใหญ่ ทำให้แจจุงสะดุ้งเล็กน้อย
"แล้วชั้นจะไปคุยสิ่งที่นายต้องเตรียมที่ร้านนายอีกรอบ "
"อือ"จุนซูยืนขึ้นสุดความสูงก่อนจะหยิบกล่องกระดาษมากอดไว้ แต่
"ชั้นถือให้น่า นายเดินถือเอกสารนี่ไป"แจจุงดึงกล่องมาถือเอง แล้วยื่นซองสีน้ำตาลให้จุนซู ก่อนจะหันไปอีกทางแล้วเดินนำออกไป จุนซูมองหลังของคนที่เดินนำอย่างสับสน
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++
ณ มหาลัยชื่อดัง
"แล้วเราจะไปสอบใบขับขี่ยังไง"หลังจากหมดคาบสุดท้ทายของวันที่หมดเวลาบ่ายโมง ร่างเล็กกับคนที่ตัวสูงเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยกัน แล้วโยซอบก็มองคนข้างๆเพื่อออกความเห็น
"ชั้นเอารถมา ก็ขับรถไปดิ"จุนฮยองมองคนที่เตี้ยกว่า แล้วตอบไปทันที
"จะบ้าหรอไง เค้าก็รู้กันดิว่านายขับรถโดยไม่มีใบขับขี่"โยซอบก้าวขออย่างเร็บเพื่อจะเดินขนาบข้างคนที่เดินไปตามทางอย่างมั่นใจ"รถเมปะละ"
"เห่ยยย ไม่อาววว"ประโยคเมื่อกี๊ทำให้จุนฮยองหยุดจังหวะการเดินทันที
"ไมอ่ะ หรือนายคุณชายจนไม่เคยขึ้นรถเม"โยซอบมองจุนฮยองที่หยุดเดินทำหน้าเหวอ
"เออดิ "จุนฮยองตอบแบบไม่อาย เพราะเค้าตั้งแต่เกิดมาไม่พ่อแม่พี่ไปส่งก็คนขับรถที่บ้านแหล่ะ
"เอาเหอะน่า รถเมไม่กัดหรอก เดี๋ยวพี่โยซอบพาขึ้นรถเมนะครับน้องจุนฮยอง ไม่ต้องกลัว"โยซอบเอามือวางที่ไหล่ของร่างโปร่งแล้วตบเบาๆ
"ชั้นไม่ใช่น้องนาย ไม่ไปรถเม" จุนฮยองปัดมือของโยซอบออกแล้วยังคงทำหน้าไม่พอใจ
"โหยย ไอ้นี่... แค่รถเมก้ขึ้นไม่ได้ ป๊อดว่ะ ตามสบาย ชั้นไปแล้ว"โยซอบมองจุนฮยองแบบเซ็งๆ ก่อนจะหันไปอีกทาง เค้านักรถเมไปคนเดียวก้ได้ ไอ้หมอนี่จะไปไหนยังไงก็เรื่องของมันและ
"เออ แค่รถเม ชั้นขึ้นได้หรอกน่า"จุนฮยองที่เอามือทั้งสองยัดไว้ในกางเกงเดินหันกลับมา แล้วเดินข้างๆกับโยซอบ
"งั้นก็ตามชั้นมา"โยซอบทำหน้าเข้มแล้วเดินนำหน้าเพื่อไปยังป้ายรถเมของมหาวิทยาลัย
"รอนานแล้วนะ "จุนฮยองทำหน้าแหยๆเพราะเค้ารอยืนรออยู่นานพอสมควร ไอ้รถโดยสารก็ไม่มาซักกะที
"หัดรอคอยซะบ้างสิ เอ๊อะ.. "โยซอบมองอย่างดุๆ
"ถ้าขับรถไปป่านนี้ถึงแล้ว"จุนฮยองเบ้ปากบ่นเบาๆกับตัวเอง
"งั้นนายก็กลับไปเอารถนายแล้วก็ไปซะ เชิญ"โยซอบแกล้งทำหน้านิ่งต่อไป พร้อมทั้งผายมือ
"ชั้นรอได้น่า แต่นี่มันเสียเวลาชะมัด"จุนฮยองบ่นต่อไป แต่โยซอบก็ยังทำเป็นไม่ได้ยินต่อ
"อ้าวขึ้นไปสิ"พอรถเมสายที่จะผ่านกรมการขนส่งทางบกที่เป็นสถานที่ทำใบอนุญาต โยซอบตกไหล่คนที่ยืนเล่นเกมในมือถือจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"อ่าว เออๆ"จุนฮยองรีบเอามือถือไส่ลงในกระเป๋ากางเกง แล้วเดินขึ้นรถเมตามคนตัวเล็กที่วันนี้ดูโหดเป็นพิเศษ ปกติถ้าเค้าเจอใครมาทำบ่นแบบนี้เค้าคงสวนยับไปแล้ว แต่นี่เค้ากลับทนได้แล้วชอบสะอีก
"เข้าไปนั่งสิ"โยซอบเดินไปยังที่นั่งที่ว่างสองเบาะติดกันด้านหลัง จุนฮยองเข้าไปนั่งอย่างว่าง่าย แต่หน้ายาวๆนั้นก็ทำหงุดหงิดบ้างๆ จากนั้นร่างเล็กจึงนั่งลงข้างๆ
"นี่โยซอบ ดูนั้นดิ ชั้นไม่เคยเห็นใบไม้อย่างนี้แบบชัดๆเลยนะเนี่ย"จุนฮยองมองข้างท่านที่มีต้อนไม้ใบสีส้มสลับกับม่วงเพราะเค้าขับรถเองแล้วคงไม่ได้สังเกตได้ชัดๆแบบนี้
"อืม สวยเนอะ "โยซอบพูดโดยตาหวานนันมองไปที่ตาของอีกฝ่าย จุนฮยองยิ้มบางๆไปนอกหน้าต่าง ตาสีน้ำตาลบ่งบอกได้ถึงความสุขเล็กๆ ทำให้โยซอบเผลอยิ้มออกมา
.
.
.
ขนส่ง
"ขอบัตรประชาชนด้วยครับ"จุนฮยองและโยซอบส่งบัตรประชาชนให้กับเจ้าหน้าที่ทะเบียน
"ตรวจสอบข้อมูลในนี้อีกทีนะครับนะครับ แล้วก็ไปรอที่ที่นั่งฝั่งโน้น แล้วจะมีคนเรียกครับ" จุนฮอยงกับโยซอบได้แบบฟอร์มที่เคยกรอกข้อมูลเมื่อครั้งที่มาสอบข้อเขียนกับบัตรประชาชนหลังจากตรวจเสร็จแล้ว
"ขอบคุณครับ"โยซอบก้มหัวของคุณอย่างนอบน้อม แต่อีกคนนี่ดิ พอได้เอกสารปุ๊บก็เดินไปนั่งปั๊บเลย ไร้มารยาทชะมัด
"ไหนเอามาดูสิ"พอโยซอบนั่งลง ยังไม่ทันได้ตั้งตัวบัตรประชาชนในมือก็ถูกแย่งไปซะแล้ว
"เห่ยยย"โยซอบเห็นอีกฝ่ายดูรูปในบัตรประชาชนด้วยสายตาเย้ยหยันปนกวนๆ
"ฮ่าฮ่าฮ่า ทำไมตานายเป็นงี้อ่ะ หน้ามึนนะนายน่ะ ถ่ายสมัยไหนเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า ฮาว่ะ"จุนฮยองหัวเราะอย่างบ้าคลั้ง ทำเอาโยซอบเสียเซล์ฟไปเลยทีเดียว ไม่เคยให้ใครมาดูรูปในบัตรมาก่อน แล้วพอมาเห็นจุนฮยองดูพร้อมทั้งหัวเราะอย่างบ้างคลั้งยิ่งรู้สึกเสียความมั่นใจ
"เอาคืนมานะ "
"ไม่ให้"จุนฮยองยกมือขึ้นจนสุด
"เอามานะ"โยซอบพยายามยกมือขึ้นเพือดึงจากมือของจุนฮยอง แต่แขนเค้าสั้นกว่าตั้งแยะ
"ฮ่าๆๆๆ สั้นจังนะแขนนายน่ะ"จุนฮยองแกล้งเอาบัตรประชาชนตีเบาๆที่หัวของโยซอบก่อนจะเอาขึ้นไปสูงๆอีกที
"เอามานะ คนทุเรศ"คนตัวเล็กถถึงกับนั่งเก้าอี้ไม่ติด เบี่ยงตัวไปหาอีกฝ่ายเพื่อจะเอามาไห้ได้ห
"เอาให้ได้ดิ ฮ่าฮ่าๆ" จุนฮยองยังแกล้งเปลี่ยนมือไปมาหลบมือเล็กๆที่พยายามดึงแขนเค้า
"เอามาน้าา ไอ้ปากห้อย"โยซอบถึงกับตั้งขุกเข่าบนเก้าอี้แล้วยืดแขนไปสุดมือ
"เอาให้ได้ดิ เจ้าโง่"จุนฮยองโบกบัตรเย้ยๆ แล้วขยับแขนหลบมือเล็กๆ
"อ๊ากกก เอาม๊าาาาา" โยซอบทนไม่ไหว ออกแรงครั้งสุดท้าย ต้องเอาบัตรมาเก็บให้ได้ แค่นี้ก็จะอายอยู่แล้ว
"ฮ่าฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เห่ยย"โยซอบออกแรงตะกายอย่างรุนแรงจนทำให้จุนฮยองเสียหลัก
"เห้ยยย"หลังของจุนฮยองนอนราบไปกับเก้าอีกที่วางเรียงกันโดยมีโยซอบนอนทับอยู่ด้านบน
"...."
"...."ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง จุนฮยองทำตาโต โยซอบเองก็เช่นกัน ได้แต่ซบตากันอยูแบบนั้น
"คุณคิมจุนฮยองติดต่อที่ช่องหมายเลข1ค่ะ"
"คุณคิมโยซอบติดต่อที่ช่องหมายเลข3ค่ะ"เสียงประกาศเรียกชื่อบุคคลทั้งสองทำให้คนที่นั่งกึ่งนอนกันอยู่นั้นได้สติขึ้นมา
"..."ทั้งสองรีบยกตัวขึ้นนั่งโดยไม่มีคำพูดใดๆ ทั้งคู่รีบผละออกแล้วลุกไปที่ช่องติดต่อ
"ค่ะ ข้อมูลถูกต้องนะคะ จะมีเจ้าหน้าที่นำรถสำหรับทดสอบทางด้านโน้นนะคะ ขอบคุณค่ะ"พนักงานประจำช่องดูข้อมูลในแบบฟอร์มเพื่อหาข้อมูลจากระบบเพิ่มเพื่อพิมบัตรแสดงกับเจ้าหน้าที่ที่ควบคุมการทดสอบ
ทั้งสองคนเดินข้างๆกันโดยไม่มีคำพูดใดๆ ปลายขาของทั้งสองเดินมุ่งหน้าไปตามที่เจ้าหน้าที่บอก เมื่อเจอเจ้าหน้าที่ๆคุม เจ้าหน้าที่หยิบดูใบหลักฐานก่อนจะพาร่างเล็กไปที่รถคันนึง และพาอีกคนไปที่รถอีกคันที่เตรียมไว้โดยเฉพาะ เจ้าหน้าที่หนึ่งคนจะประจำอยู่ในรถอยู่แล้ว โดยการสอบครั้งนี้จะใช้ถนนจริงและจะมีเส้นทางที่กำหนดไว้หลายเส้นให้คนขับได้เลือก โยซอบเลือกเส้นที่สั้นๆนอกๆเมือง ส่วนจุนฮยองเลือกเส้นที่เค้าว่ากันว่าโหดและยากที่สุด
.
.
.
"ผลคะแนนะครับ ยินดีด้วยนะครับคุณได้ใบอนุญาตขับขี่รถยนต์แล้วนะครับ"พนักงานที่เคาเตอร์รับบัตรยิ้มยินดีพร้อมกับส่งใบขับขี่ที่ทำอย่างดีพร้อมกับใบคะแนนทั้งของรอบข้อเขียน และรอบปฏิบัติ จุนฮยองรับมาดูก่อนจะเดินไปหาโยซอบที่มาถึงก่อนแล้วก็ได้บัตรมาเรียบร้อยแล้ว
"นายได้เท่าไหรโยซอบ"จุนฮยองเดินมาทำยกยิ้มต่างกับตอนก่อนสอบ
"แปดเอด"โยซอบมองจุนฮยองอย่างหมั่นไส้
"ได้เก้าเอดล่ะ ฮ่าฮ่า"จุนฮยองยิ้มเยาะพร้อมทั้งลูบหัวโยซอบอย่างเยาะๆด้วย"อย่าลืมสัญญาด้วยนะโยซอบ"
"เห้ยยย รอบก่อนชั้นมากกว่านาย รอบนี้นายมากกว่า เสมอพอดีเว่ยย"โยซอบไม่ยอม
"อ๊ะๆๆๆ นายบอกเองนี่ว่าของรอบนี้ อีกอย่างลองเอาคะแนนมารวมกันชั้นก็มากอยู่ดี อย่าเถียงน่าา เปนเบ้ให้ชั้น แล้วก็กลับมหาลัยไปเอารถดีกว่า "จุนฮยองยกยิ้มให้โยซอบแบบเยาะๆอีกครั้งก่อนจะยัดเอกสารที่ถือมาทั้งหมดให้มือเล็กๆถือแล้วเดินเอามือยัดไส่กระเป๋ากางเกงเดินนำหน้าไปลิ่วๆ ทั้งให้คนข้างหลังทำหน้าหมั่นไส้อีกคนเต็มที
ทำไมชั้นต้องยอมถือให้นายด้วยนะจุนฮยองงง
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++
"นี่คุณ วันนี้ไม่รับน้องจุนกอลหรอ"เสียงหวานถามขณะที่รถคันสวยสีม่วงแล่นผ่านหน้าซอยทางเข้าโรงเรียนอนุบาลของลูกชาย
"ยังไม่เลิกหรอก อีกอย่างธุระของชั้นกับนายอาจจะยาวด้วย"คนขับหันมายิ้มอย่างมีเลศนัยน์
"ผมไม่อยากจะมีทุระอะไรกับคุณนานหรอกนะ แล้วนี่จะให้ลูกคุณกลับยังไงฮะ รับก่อนเวลาก้ได้นี่"จุนซูมองใบหน้าคมแกมดุๆเหมือนคุณแม่ก็ไม่ปราน
"เอาเหอะน่าชั้นหาคนไปรับได้ นายหยิบมือถือให้ชั้นหน่อยสิ"คนขับเพยิดหน้าไปที่มือถือของตนที่วางไว้ใกล้ๆกับเบรกมือ
"สมอทอกล่ะ"จุนซูหยิบมือถือสีดำขึ้นมาแล้วมองหน้าคนขับ
"ไม่ได้เอามา"
"เอาของผมไปไส่ก่อน ขับรถใครเค้าให้คุยโทรศัพท์กันละ อันตรายก้อันตรายแถมผิดกฎหมายอีก ชิ ถ้ารู้ว่าต้องใช้ก้พกไว้สะบ้างสิ"มือเล็กล้วงกระเป๋าแรงๆแล้วหยิบเอียร์โฟนสีขาวมาเชียบที่โทรศัพท์"เบออะไร ผมจะได้กดให้"
"แหม น่ารักจังเลยนะเนี่ยย เปนห่วงชั้นใช่ไหมล่ะ"คนขับยังคงเฉไฉแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม มันชั่งสะกิดหูของจุนซูจริงๆ
"ป่าว ชั้นห่วงชีวิตตัวเองต่างหากเล่าา โทรหาใครจะได้กดให้ คุณนี่"จุนซูเริ่มทำเสียงแว๊ดๆอีกแล้ว
"เมมไว้ว่า'คุณชาย' โทรให้ด้วยแล้วก็บริการให้เสียบ เอ้ย เสียให้ด้วยนะครับ" แจจุงพูดกรั้วหัวเราะ ไม่ได้มองหน้าจุนซูเลยว่าควัญและคิ้วนี่เป็นยังไง
"เอ้าา"จุนซูยัดหูฟังใส่หูของร่างสูงแรงๆอย่างหงุดหงิด แล้วก็ทำหน้ามุ้ยไส่ ทำให้แจจุงที่นั่งอยู่ที่ตำแหน่งคนขับยกยิ้มอยากจะขำดังๆ หน้าจุนซูตอนนี้มุ้ยยู่ยี่ไปหมด
"นี่นายไปรับจุนกอลด้วย"เสียงกลับมาเข้มแล้วดูหน้าเกรงขามทำให้คนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถยังแอบตกใจ
"วันนี้ชั้นติดธุระ ไปรับหลานด้วย แค่นี้นะ"แล้วแจจุงก็ตัดสายอย่างรวดเร็ว แล้วถอดหูฟังออกทั้งสองข้างด้วยมือขวา แล้วส่งทั้งมือถือและหูฟังคืนให้จุนซู โดยจุนซูก็ถอดหูฟังของตัวเองเก็บ แล้ววางไอโฟน4สีดำลงที่เดิม
"นี่คุณแจจุงนี่มันที่ห้ามจอดนะ"แจจุงจอดปิดหน้าร้านของจุนซูตรงที่เขียนไว้ว่าห้ามจอดตัวเบอเริ่ม
"แล้วไง "ร่างสูงที่ยกเบรกมือแล้วดับเครื่องหันมองทำหน้านิ่งไม่ไส่ใจ
"มันปิดหน้าร้านผม"จุนซูมองกลับไปอย่างไมพอใจ แต่แจจุงก็ดึงกุญแจออกมาแล้วเปิดประตูรถออกไปอย่างไม่ไส่ใจ ทำให้จุนซูต้องอมลมไว้เต็มแก้มอย่างไมาพอใจ ตาหวานๆมองแจจุงที่หยิบแว่นกันแดดมาสวมที่กำลังเดินเข้าไปในร้านหน้าตาเฉย
"ตาบ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยย"จุนซูเปิดประตูรถแล้วลงมาจากรถสูงๆคันนี้แล้วเดินตามเข้าไปในร้าน
"สวัสดีครับคุณแม่"ประโยคนี้ควรจะเป็นจุนซูที่พูด แต่ไม่ใช่
"ค่ะคถณแจจุง "หญิงเจ้าของร้านยิ้มให้อย่างใจดี แถมยังเดินพาไปหาที่นั่งอีก ทำให้คนที่เดินตาร่างสูงนี่มาถึงกับอ้าปากค้าง เห้ยย นี่แม่เป็นแม่ผมใช่ไหมเนี่ย
"ขอบคุณครับ"คนที่นั่งลงส่งยิ้มหวานมากๆ ทำเอาคนที่เดินตามมารู้สึกว่าเส้นเลือดที่ขมับมันเต้นทุบๆจนปูดออกมา
"เอาน้ำไหมคะคุณแจจุง"
"ก็ดีครับ "แจจุงต้อบแบบถ่อมตัวนิดนึง โดนมีใครบางคนยืนมองอยู่นอนแล้วด้วยความหมั่นไส้
"คุณทำอะไรแม่ผมรึป่าว"จุนซูเดินมานั่งรงที่เก้าอี้ข้างๆแล้วมองแจจุงอย่างไม่พอใจ
"ก็ชั้นมาขอนายไว้แล้วไง"ร่างสูงยกยิ้มมุมปาก
"คุณแจจุง อย่าพูดพูดมั่วๆนะ"เสียงหวานเปลี่ยนมาเป็นแหลมบาดหูเพราะอยู่ในอาการไม่พอใจ
"ไม่เชื่อก็ตามใจ เรามาคุยเรื่องงานดีกว่า"แจจุงยิ้มอย่างไม่น่าไว้ใจ ทำเอาจุนซูรู้สึกเริ่มไม่มั่นใจว่าเรื่องที่ร่างสูงพูดจริงไม่จริง จุนซูมองคนตรงหน้าที่หยิบไอแพด(อีคนแต่งไม่เลิกเพ้อ)ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ
"นี่คะน้ำ"คุณแม่ของจุนซูหยิบน้ำชาเย็นๆมาวางไว้ข้างๆมือหนาของแจจุง
"ของผมละฮะแม่"จุนซูเหนแก้วๆเดียวที่วางอยู่ที่แจจุง
"เราก็ไปหยิบเองสิ ตามสบายนะคะคุณแจจุง"ว่าแล้วนางคิมก็เดินถือถาดเดินไปหลังร้านโดยไม่อยู่รอให้จุนซูได้แว๊ดไส่
"แม่นะแม่ ชริ คุณไปเป็นลูกแม่เลยไหมล่ะ คุณแจจุง"จุนซูกล่าวประชดทั้งเสียง คำพูดและสีหน้า ทำเอาแจจุงถอดแว่นกันแดดแล้วหัวเราะอย่างพอใจ
"ก็เป็นลูกเขยนี่"
"บ้า คุณนี่มันเพ้อเจ้อ... เร็วๆสิรีบว่าเรื่องของคุณมา จะได้รีบกลับไปซะที"
"ครับๆๆๆ"ร่างสูงวางไอแพดขึ้นบนโต๊ะไปงั้น แล้วก็หันมาเริ่มพูด"สำหรับวันพรุ่งนี้ ยังไงชั้นก็จะมารับนายที่บ้าน เราต้องไปถึงอินชอนตอนแปดโมงเช้าดังนั้นชั้นจะมารับนายตอนหกโมงหน่อยๆละกัน พอไปถึงอินชอนนายไปขึ้นเครื่องพร้อมชั้นนะ ส่วนเรื่องลูกค้าพนักงานที่บริษัทชั้นจะเป็นคนจัดการ "
"อ๋อฮะ"
"ลูกค้าขึ้นที่เกทร้อยห้า ส่วนชั้นก็จะใช้เป็นชื่อของบริษัทนาย เรื่อลูกค้านายไม่ได้ห่วง ไว้พอขึ้นเครื่องอาหารบนเครื่องเพื่อนชั้นจัดการให้หมดแล้ว"
"เพื่อนคุณ?"
"อืม เพื่อนชั้นเป็นนักบินเยอะแยะ แล้วอาหารเป็นออมเล็ต ขนมปัง แล้วก็ผลไม้ชั้นให้คนจัดเป็นเซ็ตไว้แล้ว เครื่องดื่มก็น้ำส้ม ชา กาแฟ นมสด ...เอ้ออลืมบอก เครื่องขึ้นเก้าโมงครึ่ง นายก็เสิร์ฟตอนเก้าโมงห้าสิบละกัน แล้วก็เสิร์ฟเครื่องดืมอื่นอีกที ที่นั่งสแตนบายของนายอยู่ในห้องของชั้น"
"ฮะ แล้ววว...ผมทำคนเดียวจิงหรอ"จุนซูถามอีกครั้ง
"อืม ชั้นเชื่อใจนาย ชั้นรู้ว่านายทำได้...อีกอย่างชั้นอยากให้นายบริการชั้นด้วย"แจจุงยกยิ้มพร้อมกับสายตาเหมือนจะกินเค้างั้นแหล่ะ
"ตลก คุณเกี่ยวไรด้วย "
"อ่าว จุนซูชั้นทั้งขับแล้วก็ดูแลลูกค้า จัดการอีกน้า ไม่สงสารชั้นหรอ"มือหนาของคนที่ทำหน้าละห้อยทำตาให้ดูน่าสงสารค่อยๆเคลื่อนช้าๆไปทาบทับมือบางที่วางอยู่
"ไม่"จุนซูชักมืออกอย่างรู้ทัน
"ใจร้ายยย"ร่างสูงทำเสียงงอน พร้อมทั้งทำปากยื่น
"น่านสิลูก อย่าใจร้ายกับพี่เค้านักสิ"นางคิมเดินมาพร้อมกับลูกชิ้นปลาเย็นๆที่เป็นของว่างขึ้นชื่อของร้านมาวางตรงกลางโต๊ะ
"แม่อ๊าาา"จุนซูทำเสียงแว๊ดอย่างไม่พอใจ
"ขอบคุณนะคร๊าบบ"รอยยิ้มปรากฎขึ้นที่ใบหน้าคมพร้อมกับโค้งน้อยๆอย่างมีมารยาท จุนซูมองที่ใบหน้าคอมนั้นอย่างหมั่นไส้อีกครั้ง -ชิ ทีเมื่อกี๊ทำหน้าสลดเชียว พอตอนนี้มาทำยิ้มเชียวนะ ตากะล่อน-
"ดูแลคุณแจจุงเค้าด้วยสิลูก "นางคิมมองหน้าลูกชายของตนอย่างดุๆ
"อะไรนะแม่"จุนซูมองหน้าแม่อีกครั้ง ที่มองเค้าดุๆแต่พอมองที่ตาโรคจิตก็มองอย่างเอ็นดูเชียวนะ
"ดูแลคุณแจจุงด้วยนะจุนซู"นางคิมมองลูกชายอย่างดุๆอีกครั้ง ก่อนจะหันไปยิ้มแย้มให้ชายอีกคน"ไม่ต้องห่วงคะคุณแจจุง แม่สั่งเด็กดื้อแล้ว ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"ครับบ ขอบคุณคุณแม่นะครับ "ร่างสูงเองก็ยิ้มหวานตอบกลับคุณแม่ แค่นั้นไม่พอยังจะทำหน้าอ้อนอีกนะ ทันทีที่คุณแม่ของจุนซูเดินไปหลังร้านแล้ว จุนซูเริ่มมองแจจุงด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง
"คุณทำอะไรแม่ผม บอกมานะ"จุนซูทำตาเขียงมองคนตรงหน้า
"บอกไปแล้วก็ไม่เชื่อ"
"ก็ผมไม่เชื่ออ่ะ"จุนซูยังคงทำตาเขียว แต่พอได้ยินอีกฝ่ายพูดไปเมือกี๊ทำให้นึกถึงคำพูดเพ้อเจ้อโม้โมเมว่ามาขอเค้าแล้ว โดยไม่รู้ตัวเลยว่าแก้มตัวเองขึ้นสีระเรื่อ
"ก็บอกแล้ว นายไม่เชื่อหรอก เอาเถอะ...พูดเรื่องงานต่อเถอะน่า"ร่างสูงทำหน้านิ่งน้ำเสียงทำเหมือนว่าจุนซูเป็นคนพาออกนอกเรื่องงั้นแหล่ะ พอพูดจบคนตัวสูงก็หยิบลูกชิ้นปลาเข้าปากแล้วเคี้ยวเต็มแก้ม
"เออ ก็เริ่มสะทีลิ ชริ"จุนซูกอดอก เค้าไม่ได้พาออกนอกเรื่องซะหน่อย ตานี่นิ
"พอไปถึงญี่ปุ่น นายเดินออกจากเครื่องไปพร้อมกับลูกค้าเลยนะ แล้วนายไม่ต้องห่วงจะมีเพื่อนชั้นจัดการไว้ให้หมดแล้ว แค่เดินตามเพื่อนชั้นไป แล้วก็รอจนกว่าชั้นจะมา ต้องเอาเครื่องบินไปเก็บก่อน แล้วจะมีรถมารับแล้วก็เข้าโตเกียวเลย แล้วที่เหลือชั้นจะบอกนายทีหลัง"ร่างสูงพูดอย่างรวดเร็ว
"ห๊ะ"มันเร็วไปจนจุนซูงง
"ก็นายไม่ต้องทำอะไร แค่ดูลูกค้า จำหน้าลูกค้าไว้แล้วเดินตามเพื่อนชั้นไป เพื่อชั้นชื่อฟุกุอยู่กระทรวงต่างประเทศนายพูดญี่ปุ่นได้ช่ายปะละ แล้วก็แปลให้ลูกค้าฟังแค่นั้น แล้วพอรับกระเป๋าแล้วก็ออกไปรอรถได้เลย แล้วชั้นจะออกไปรอนายที่ข้างนอก โอเคไหม"
"อืม ไงต่อ"
"ไม่ไงต่ออ่ะ นายก็คอยเป็นมิตรกับลูกค้าละกัน แนะนำตัวในรถด้วย ทั้งหมด19คน จำไม่น่ายากนะ นายแค่คอยเทคแคร์ลูกค้า แค่นั้น"
"แล้วคุณล่ะ คุณทำอะไรบ้างหรอ"จุนซูท้าวคางมองแจจุงแล้วเอียงคอเล็กน้อย
"ชั้น..."ร่างสูงชี้หน้าตัวเองก่อนจะยกยิ้ม"ทำอย่างนั้นกับนาย"
"คุณแจจุง!!!! "พูดจบปุ๊บมือบางก็ตีป๊าบไปที่มือของอีกฝ่ายทันที
"ตีทำไมเล่าาา "ร่างสูงดูที่หลังมือของตัวเองที่แดงเป็นรอยมืออย่างเห็นได้ชัด
"คนลามกโรคจิตที่สุดเลย"
"อะไรของนายจุนซู ชั้นลามกกำนายตรงไหน"แจจุงลูบมือของตัวเอง เพราะจุนซูมือหนักน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ
"ก็คุณจะทำอย่างนั้นนี่ คุณพูดออกมาได้ยังไง"จุนซูทำเสียงแว๊ดๆแหลมๆแล้วก็แหบๆด้วย ทำเอาแจจุงรู้สึกว่าประสาทหูของตัวเองกำลังจะเสื่อม
"นี่ อะไรนายตีความไปเป็นลามกเองนะจุนซู ชั้นหมายถึงงาน"ใบหน้าคมทำตาโตให้ตัวเองดูใสสื่อบริสุทธิ์
"ก็หน้าคุณลามกนี่ ผมหมายถึงงานของคุนคืออะไรต่างหากล่ะ ตอบดีๆสิ ตาบ้า"
"ครับๆๆๆ ก็ขับเครื่องบินไงครับ จัดการเรื่องอาหารการกิน จัดการที่พัก แจกตังช๊อบให้ลูกค้า แล้วก็.................เลี้ยงนายไง"แจจุงนั่งยิ้มมองจุนซูอย่างไม่น่าไว้ใจ
"คุณไม่จำเป็นต้องมาเลี้ยงผมนี่ "จุนซูมองแจจุงแล้วปฏิเสธ นี่ต้องมาเลี้ยงเค้าด้วยหรอ
"ไม่ได้ แม่นายยกนายให้ชั้นแล้วก็ต้องเลี้ยงสิ ต้องเลี้ยงดีๆด้วยสิ"
"คุณแจจุง!!!! เพ้อเจ้ออีกแล้วนะ"จุนซูตีมือของร่างสูงอีกครั้ง แล้วตีแรงกว่าเดิม
"ตีอีกแล้วนะจุนซู เจ็บนะ"ร่างทำอมลมมองมือตัวเอง
"ก้คุณชอบพูดจาเพ้อเจ้ออ "จุนซูรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นไปอีกเลยต้องตีมือขาวๆใหญ่ที่เริ่มแดงอีกรอบอย่างแรงๆ
"โอ้ยย จุนซูอย่าเขินรุนแรงสิ ไม่เชื่อไปถามแม่นายสิ"คนที่นั่งมองมือตัวเองแกล้งพูดยั่วอีกฝ่ายอย่างชอบใจ
"แม๊ แม่ แมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม่"จุนซูมองแจจุงก่อนจะลุกออกจากโต๊ะแล้วรีบวิ่งไปหาเจ้าของร้านที่กำลังเดินไปเติมน้ำชาให้ลูกค้า เสียงจุนซูดังไปทั่วร้านจนทุกคนต้องหันมอง
"หึหึ"คนที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของร้านมองคนร่างอวบๆเดินโอบนางคิมเข้าไปหลังร้าน
.
.
.
.
++++++++++++++++
ทั้งสองคนที่เดินข้างๆกันตั้งแต่ป้างรถโดยสารหน้ามหาวิทยาลัยมาเรื่อยๆจนถึงลานจอดรถของคณะบริหาร คนที่ตัวสูงกว่าเดินตรงไปยังรถBMW M3 Coupeสีขาวที่เปลี่ยนล้อแมกเป็นสีดำ ฟิลม์สีเข้มมากจนมองไม่เห็นด้านใน
"นายเปลี่ยนรถอีกแล้วหรอ"โยซอบมองรถสีขาวสลับกับมองจุนฮยอง
"ก็ชั้นมีรถหลายคัน"จุนฮยองตอบก่อนจะปลดล๊อกรถแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง ทั้งๆที่โม้ไปว่ามีรถหลายคันที่จริงแล้วทั้งบ้านมีรถของจุนฮยองแค่คันเดียวเท่านั้นแหล่ะ ที่เหลือก็ของพี่ชายขี้บ่น
"ชิ แล้วจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ รีบๆบอกมา"โยซอบเข้าไปนั่งที่เบาะสีดำฝั่งข้างคนขับ มองคนที่กำลังสตาร์ทรถอย่างหน่ายๆ เพราะตอนแรกตนจะกลับรถเมไปบ้านเลย แต่หมอนี่ดันลากขึ้นรถเมกลับมามหาลัยเฉยเลย
"นายก็นั่งมาก่อนเถอะน่า เดี๋ยวบอก ตอนนี้ยังนึกไม่ออก"คนขับหยิบแว่นตากันแดดมาสวมแล้วกำลังจะดึงเบรกมือลง
//นอเอเก กก ฮาโก ชิพพึน ฮันมาดี ออนเจนา We always singing just for you โคมาวอ นึลอูรี กยอทึล จีคยอจูน You (you) you (it’s you) thank you (thank you) for you// (โปรโมทเพลงกันต่อคะ 55) เสียงโทรศัพท์ปริศนาดังขึ้นทำให้คนทั้งสองต้องล้วงหยิบเครื่องมือสื่อสารของตนมาดู
"ของชั้น"เสียงคนที่นั่งอยู่หน้าพวงมาลัยบอกก่อนจะหยิบเครื่องมือสือสารไอโฟนสีขาวสไลด์เพื่อรับ คิ้วหนาขมวดน้อยๆทันทีที่เห็นเบอร์ที่โทรเข้ามา แต่ก็ยอมคุย"ว่าไงเฮีย"
"อะไรนะ ไปรับเด็กดื้ออ่ะนะ "จุนฮยองตอบเสียงดังลั่นรถ
"เห้ยย เฮียย โธ่เว้ยย"ยังไม่ทันตอบอีกฝ่ายสายก็ถูกตัดไปเสียแล้ว พี่ชายเค้าประจำเลย ตัดสายทิ้งไวมาก
"อะไรหรอ"คนที่นั่งมาด้วยมองหลังจากคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้วหันมามองคนข้างๆที่ดูจะมีปัญหาอะไรซักอย่าง
"ต้องไปรับหลานอ่ะดิ"จุนฮยองเปลี่ยนเกียร์ก่อนจะค่อยๆถอยออกจากที่จอด
"นายมีหลานแล้วหรอ"โยซอบทำตาโตอย่างไม่เชื่อหู
"เออดิ"คนที่ขับรถแรงคันที่รอรถติดอยู่ในมหาวิทยาลัย
"อายุเท่าไหร่หรอ"โยซอบทำหน้าสนอกสนใจจนออกนอกหน้าจนทำให้คนขับอย่างจุนฮยองขมวดคิ้ว
"5 ขวบ"
"โหหห งั้นแสดงว่านายก็มีหลายตั้งแต่ม.3อ่ะดิ โหหห"ตาของโยซอบเบิกกว้างเข้าไปอีก "น่ารักไหม "
"เออ น่าหมั่นไส้"คนที่หงุดหงิดเพราะรถเริ่มติดขมวดคิ้วตอบแบบกระแทกๆเล็กน้อย
"อะไรหลานนายนะ เห้ยย"เสียงหวานยังพูดไม่ทันจบรถบีเอ็มก็เลี้ยวออกจากมหาลัยโดยไม่แตะเบรกซักนินจนทำให้คนที่นั่งข้างคนขับแนบชิดกับประตูเลยทีเดียว "ไอ้บ้า ขับรถดีๆสิ พึ่งได้ใบขับขี่ก็ขับให้มันดีๆสิ"
"ก็หลานชั้นน่าหมั่นไส้นี่"จุนฮยองยังคงขับรถไปตามทาง "ซนก็ซน"
"เป็นเด็กก็ต้องซนสิ จะได้ฉลาด"โยซอบนั่งยิ้ม เพราะเค้าชอบเด็กมากๆเลย
"เจ้าหลานชั้นมันเหมือนชั้นแค่ตรงฉลาดนี่แหล่ะ แต่ไอ้นิสัยแก่แดด ขี้ประจบ แถมกวนประสาทเนี่ยไม่รู้เอามาจากใคร"จุนฮยองลูบคางตัวเองอย่างไปด้วย
"หรออออออออออออออออออออ"โยซอบลากเสียงยาว สายตาหวานกวาดมองคนขับตั้งแต่หัวลงมา"นั้นมันเด็กนะ นายก็เกินไป"
"ไว้นายเจอนายจะรู้"ใบหน้าเรียวยกยิ้มที่มุมปาก "หยิบมือถือให้หน่อยดิ"
"ก็อยู่บนตักนาย ก็หยิบเองสิ"โยซอบทำปากยื่น
"ขับรถอยู่ก็ทำให้หน่อยสิ้ หูฟังอยู่เก๊ะตรงนี้ อีกอย่างนายแพ้ชั้นอยู่นะอย่าลืม"จุนฮยองให้ศอกเคาะๆที่เก๊ะ
"ชิ" โยซอบหยิบหูฟังมาเสียบกับไอโฟนสีขาวแล้ววางไว้บนตักของอีกคน
"กดเบอให้ด้วยดิ แหม"
"เออ เบอร์ไรล่ะ"คนนี่นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับในรถสีขาวทำปากยื่นๆ
"หาดูพิมว่าจุนกอล"
"อ่ะ"โยซอบเล่นดูในคอนแทคจุนเจอชื่อ โยซอบกดที่เบออีกครั้งเพื่อโทรออกก่อนจะส่งมือถือสีขาวคืนให้จุนฮยอง
"นี่จุนกอล เดี๋ยวอาไปรับนะ วันนี้เฮียมีทุระ ใกล้ถึงแล้วออกมารอหน้าตึกเดี๋ยววนไปรับ วันนี้เอาคันขาวมานะ"จุนฮยองหยิบหูฟังมาเสียบ
รถสีขาวหลังคาเป็นสีดำเลี้ยวเข้ามาในบริเวรของโรงเรียนอนุบาลไฮโซชื่อดัง ตอนนี้รถของผู้ปกครองเต็มโรงเรียน รถบีเอ็มเลี้ยวไปที่ถนนสำหรับรอรับเด็กนักเร็นที่โรงเรียนจัดเอาไว้ให้ จุนฮยองต่อแถวต่อจากรถของผู้ปกตรองท่านอื่น จนกระทั้งรถคันงามมาเทียบที่บันไดพร้อมกับเด็กน้อยที่สวมกระเป๋าลายเบน10ยืนยิ้มรออยู่แล้ว เด็กชายหน้าตาหน้ารักก้มโค้งลาคุณครู หลังจากนั้นคุณครูที่ทำหน้าที่เวรประจำวันก็เปิดประตูให้ตามหน้าที่
"อ๊ะ สวัสดีฮะ"ทันทีที่ประตูเปิดออกเด็กน้อยสะดุดที่ใครบางคนที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ
"อ่ะ สวัสดีครับ เดี๋ยวพี่ไปนั่งหลังนะครับ"โยซอบทำท่าเตรียมลุกออกจารถ
"ไม่เป็นไรฮะ เดี่ยวเดี๋ยวรถจะติดนาน ผมเข้าไปนั่งก่อนนะฮะ"แล้วเด็กตัวเล็กก็เข้าไปนั่งบนตักของโยซอบอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งปิดประตูรถด้วยตัวเองอีก"ผมจุนกอลฮะ พี่ชื่ออะไรหรอ"
"เอ่ออ... โยซอบครับ น้องจุนกอล"โยซอบตอบเด็กชายที่นั่งอยู่ที่ตักแบบงงเล็กน้อย
"อ๋อฮะ ฮิฮิ....น่ารักจัง"เสียงซนๆพูดขึ้นทำเอาคนคับที่เลี้ยงวนรถมาทางหลังโรงเรียนถึงกับต้องหันมอง
"ให้มันน้อยๆหน่อยจุนกอล"คนขับทำเสียงแข็งระหว่างรอออกจากโรงเรียน
"อะไรของอาจุนฮยองอ่าา "เด็กตัวเล็กที่นั่งบนตักเกาะที่ไหลของโยซอบอย่างอ้อนๆแล้วมองจุนฮยองอย่างน้อใจ
"น่านสิ น้องจุนกอลพูดเก่งดีจัง"โยซอบก้มมองเด็กชายอย่องเอ็นดู
"งั้นพี่โยซอบก็คุยกับผมเยอะๆนะฮะ"กุนกอลใช้รอยยิ้มเป็นอาวุธอีกครั้ง
"คุยกับชั้นก็ได้มั้งงง"จุนฮอยงที่กอดอกตัวเองปล่อยเบรกเล็กน้อยเพือขยับตามรถคันหน้าก่อนจะเบรกอีกที
"ไม่เอาาา อาจุนฮยองชอบว่าจุนกอล"ว่าแล้วเด็กน้อยที่หันหน้าเข้าหาโยซอบก็ซุกหน้าเข้ากับอกของโยซอบอย่างกลัวๆ
"จุนฮยอง นายใจร้ายที่สุดเลย"โยซอบลูบหัวของเด็กน้อยเบาๆ
"เอออ เอาเข้าไป มานี่เลยเด็กแสบ"ว่าแล้วมือที่เคยกอดอกข้าวขวาเอื้อมไปกำที่กระเป๋าเบน10ที่สะพายจุนกอลสะพายอยู่แล้วยกมันขึ้นมาพร้อมกับเด็กชายที่ลอยขึ้นมาด้วย ก่อนที่ทุกอย่างจะไปกองอยู่ที่เบาะหลังเสียแล้ว
"อ๊ากกกกกกกก อาจุนฮยองงงงอ่าา" เสียงของสิ่งมีชีวิตที่กองอยู่กับกระเป๋าด้านหลังของรถร้องประท้วงจนถึงที่สุด
"ชั้นมองกระจกไม่เห็น นั่งข้างหลังซะ ห้ามดื้อไม่งั้นอดไก่ทอด"จุนฮยองทำเสียงหนักๆ ทำโหด
"ก็ได้ "จุนกอลเบ้ปากไปทางคุณอาจอมวุ่นวาย แต่พอเหลือบมาเห็นอีกคนเด็กน้อยก็ต้องยิ้มกว้าง"พี่โยซอบมานั่งกับจุนกอลไหมฮะ"
"ดีเหมือนกันนะ"
"ไม่ต้อง!!!"จุนฮยองพูดเสียงดัง พร้อมทั้งมือยาวยังไปกุมมือเล็กๆอย่างลืมตัว
"อะ... เอ่อ "โยซอบตกใจ ก้มมองมือของตนที่โดนกอบกุม เสียงเรียกนั้นทำให้จุนฮยองได้สติแล้วคล้ายมือออก
"หิหิ"เสียงหัวเราะเบาๆดังจากด้านหลัง
"จุนกอลลล หัวเราะอะไร เดี๋ยวให้อดข้าวเลยนิ"เสียงเข้มๆของคนขับพูดเพื่อกลบเกลื่อนความสับสนของตัวเองตอนนี้
"ลองสิ ป๋มจะฟ้องป๊า คอยดูจิ"จุนกอลทำวางท่ากอดอกแล้วยื่นหน้ามาตรงระหว่างกลาง
"กลัวตายล่ะพ่อนายอ่ะ กินร้านเดิมนะ"คนที่มองตรงไปยังทางข้างหน้าถามหลานคนเดียวที่ยื่นหน้ามา
"โอเคะ... ๆๆๆๆ"เสียงสดใสทำให้คนขับหมุนพวงมาลัยเล็กน้อยเพื่อไปยังเลนส์ซ้ายสุดก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยเล็กๆที่เข้ามาบ่อยๆ
"ถึงแล้ว เย้"คนที่นั่งอยู่ข้างหลังชูมือทั้งสองข้างอย่างดีใจที่เห็นร้านไก่ทอดของโปรดอยู่ตรงหน้า
"มานี่"คนที่พึ่งดับเครื่องเปิดประตูออกไปยืนด้านนอกก่อนจะปรับเบาะไปด้านหน้าพร้อมกับยื่นมือไปรอรับเด็กชายที่นั่งด้านหลังก่อนหลานตัวดีจะไปยุ่งกับอีกคน
"หิวแล้วๆๆ ไปกันเถอะ"เด็กชายที่ยืนอยู่โดยถูกจับมือเอาไว้เดินนำหน้าแล้วลากคุณอาไปด้วย "อ๊ะ พี่โยซอบ ไปฮะ"
"จ้าๆ"แล้วอยู่ดีๆมือของโยซอบก็ถูกจับเอาไว้ ก่อนที่ทั้งจุนฮยองและโยซอบก็ต้องเดินตามเด็กตัวเล็กไป
"นั่งนี่ฮะ"พอประตูอัตโนมัติเปิดออก เด็กที่เดินจูงผู้ใหญ่สองคนเดินตามมาตรงไปยังเบาะหนังนิ่มๆของโต๊ะมุมในสุด เด็กตัวเล็กก็เข้าไปนั่งก่อนใครเพื่อน
"จะเอาอะไร เดี๋ยวไปสั่งให้"จุนฮยองนั่งลงก่อนจะชะเง้อดูชุดเมนูจากตรงที่ตนนั่งไปด้วย
"เอาไก่ทอดถังนึง เฟรนชฟราย นักเก็ต มันบดฮะ เอาโค๊กด้วย"จุนกอลสั่งแบบไม่ต้องดูเมนูเลยแม้แต่น้อย"พี่โยซอบเอาอะไรดีฮะ"
"เอ่อ... เอาสลัดมาหน่อยก็ได้"โยซอบตอบอย่างเกรงใจๆ ลึกๆเค้าก็เกรงใจคนข้างๆอยู่มากๆ
"น้ำล่ะ"คำถามนี้หลุดออกมาจากปากของจุนฮยอง
"โค๊กแหล่ะ เดี๋ยวชั้นไปซื้อเอง"โยซอบตอบคนที่ถือกระเป๋าตังกุชชี่ขึ้นมา
"เห้ย ไม่ต้องเดี๋ยวชั้นไปซื้อเอง รออยู่นี่แหล่ะ ดูหลานชั้นไป ชั้นนั่งนอกด้วย"จุนฮยองลุกขึ้นสุดความสูงก่อนจะเดินออกไปเพื่อตรงไปยังเค้าเตอร์รับออเดอร์ ตาหวานมองตามหลังอีกคนไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
"พี่โยซอบฮะ"
"....."
"พี่โยซอบฮะ"
"... ห๊ะๆๆ ว่าไงครับ"โยซอบหลุดจากภวง
"พี่โยซอบฮะ อาจุนฮยองเคยแกล้งพี่โยซอบไหมฮะ"เด็กตัวเล็กที่หยิบซอสในขวดบีบมาเปิดปิดฝาเล่น
"บ่อยเลยล่ะ"โยซอบพยักหน้า
"ไม่เป็นไรนะฮะพี่โยซอบ เดี๋ยวผมจะจัดการอาจุนฮยองให้เอง"มือเล็กๆเลื่อนไม่กุมมือเรียวเอาไว้
"นี่พวกนาย"คนที่เดินถือถาดที่มีแก้วเครื่องดื่มกับเฟรนชฟายเดินมาที่โต๊ะ
"วางเร็วๆจิหิวแว้วว"เสียงเล็กๆของเด็กชายวันห้าขวบที่หยิบส้อมกับมีดขึ้นมาตั้งพร้อมกับรอบเลียริมฝีปาก
"รีบกินเดี๋ยวพาไปกินไอติม"จุนฮยองนั่งลงชิดกับโยซอบหลังจากวางถาดของตน ไม่นานพนักงานก็เอาอาหารที่เหลือมาเสิร์ฟ ก่อนทุกคนจะร่วมกันกินไก่ทอดสำหรับมื้อเย็น
.
.
.
ร้านเลกาโต
"เอารสไร"คนที่ยืนสั่งไอติมหันถามทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"ช๊อกโกแลต"
"นายล่ะ"จุนฮยองหันถามอีกคน
"โยเกิร์ตละกัน"
"อืม เอาเป็นมิ้นท์ โยเกิร์ต แล้วก็ช๊อกโกแลตครับ"จุนฮยองสั่ง พร้อมส่งเงินให้ตามราคาพอดี
"เอ้า"
"อะไรของนาย"โยซอบมองถ้วยไอกรีมในมืออย่างงงๆ
"ดูนี่"ทันทีที่เสียงเข้มพูด เด็กตัวเล็กที่กำลังอมชึ้นก่อนจะตักไอสกรีมกินก็ลอยขึ้น"ชั้นอุ้มหลานอยู่ไม่ว่าง ป้อนด้วย จะเอามิ้นนะ "
"ผมด้วยฮะๆๆๆ เอาช๊อกโกแลตด้วย"เสียงใสจากคนที่ขี่คอ
"ชริ"โยซอบก้มมองถ้วย ก่อนจะตักเพื่อป้อนคนทั้งสองไปตลอดทางเดินในซอยที่มีร้านเสื้อมาตั้งในช่วงเย็นๆ
.
.
.
++++++++++++++++++++
"คุณน่ะ กลับไปได้แล้ววว จะกินอะไรนักหนา"คนที่สวมผ้ากันเปื้อนท้าวเอวบ่น
"ก็ชั้นยังไม่อิ่มนี่"เสียงทุ้มพูดจบก็นำเนื้อย่างห่อผักยัดเข้าไปเต็มคำ
"ก็มันเปลื่องนิ กินเยอะเกินไปแล้ว"เสียงแวดๆบ่น
"ทำอย่างกะชั้นกินฟรีงั้นแหล่ะ "คนที่กำลังคีบกิมจิกินต่อค้านเล็กๆ
"ไม่รุละ นายกินเปลืองอ่ะ เดี๋ยวชั้นไม่พอขายคนอื่นกันพอดี"เสียงแว๊ดๆแสบหูยังคงดังลั่นร้าน
"นี่จุนซู อย่าไปบ่นพี่เค้าสิลูก รับอะไรอีกไหมคะ คุณแจจุง"นางคิมเดินมาบริการถึงทื่
"ไม่เป็นไรครับ พอก็ได้ ในเมื่อยาหยีบอกว่าให้พอ ผมพอก็ได้ครับ เค้าคงกลัวผมเส้นเลือดอุดตัน เท่าไหร่ครับทั้งหมด"ร่างสูงยิ้มพร้อมทั้งหยิบกระเป๋าตังหลุยออกมา
"ไม่เป็นไรค่ะ แม่ไม่คิด"
"ไม่ได้นะฮะแม่ หมอนี่กินไปเยอะมาก ให้กินฟรีได้ไง "จุนซูเดินมาหาผู้เป็นแม่และทำเสียแว๊ดอย่างไม่พอใจ "จ่ายมาเลยนะ ทั้งหมดเจ็ดหมื่นห้าพันวอน"
"จุนซู"คุณแม่ทำเสียงดุๆ
"ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ให้ผมจ่ายเถอะครับ นี่ครับ"แล้วชายหนุมก็หยิมเงินมาหนึ่งแสนวอน"ไม่ต้องทอนนะครับ วันนี้อาหารอร่อยมากเลยครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนเลยนะครับ"
"ดี จ่ายๆมา ชั้นขี้เกียจทอน"เสียงแหลมๆดังมาจากคนที่ยืนกอดอกเชิ่ดหน้า
"ดุจังเลยนะครับ "แจจุงส่งเงินจำนวนนั้นโดยใช้สองมือจับส่งให้คนที่ทำท่าเหมือนภรรยางอนสามี
"ดี "จุนซูกระชากเงินมานับ "ครบ ขอบคุณ"
"นี่จุนซู พูดกับพี่เค้าดีๆสิลูก ไปส่งพี่เค้าที่รถด่วยนะ"คุณแม่ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ทำหน้าเข้มสั่งลูกชาย
"จะลุกไปได้รึยังล่ะ"จุนซูก้มลงมาแว้ดไส่ทันทีที่มารดาของตนเดินออกไปที่ด้านหลังร้าน
"ครับคุณจุนซู"คนที่นั่งควงกุญแจรถต้องลุกขึ้นอย่างเกรงใจ(ว่าที่เมีย) และเดินตามออกไปด้านนอกร้าน
"อย่าขับรถด้วยมารยาททรามๆอีกละกัน"พอมาถึงรถสวยๆคันใหญ่จุนซูก็พูดแต่ทำท่าทางเหมือนไม่สนใจ
"เป็นห่วงหรอ"ร่างสูงก้มหน้ามากระซิบเบาที่ข้างหูนิ่มโดยที่ร่างเล็กยังไม่ทันตั้งตัว
"เปนห่วงเพื่อนร่วมทางของคุณต่างหากเล่า รีบๆกลับไปเลยนะ เดี๋ยวตำรวจก้มาจับหรอก ที่ห้ามจอดนะตาบ้า ไปได้แล้ว "
"แต่ขอรางวัลก่อนไปหน่อยนะ"ไวปานจรวจ แก้มเนียนก้ถูกอีกคนชกชิงไปอย่างรวดเร็ว
"อร๊ากกกกก ทุเรศ"คนที่ถูกลอบหอมแก้มรีบเอามือบางถูแก้มขาวๆของตนอย่างแรง
"ไปแล้วนะครับ คืนนี้ไม่ต้องคิดถึงนะ เพราะยังไงชั้นก็จะมารับนายแต่เช้า "ร่างสูงกดรีโมทเพื่อปลดล๊อกแและจับมือของอีกฝ่ายมาจุมพิตที่หลังมือเบาๆ
"เห่ย พอแล้วนะ"คนที่หน้าขึ้นสือระเรื่อใช้มือนั้นตีที่ต้นแขนของอีกฝ่าย
"ครับๆ ไปแล้ว"เจ้าของร่างสูงเดินไปอีกฝั่งเพื่อเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับก่อนจะสตาร์ทและล่นกระจก
"ฝันดีนะครับ"
"อือ"จุนซูกอดอกหันหน้าไปอีกทาง แต่สายตาก็เหลื่อบมองรถสีม่วงเข้มที่กำลังค่อยๆเคลื่อนออกไปช้าๆจนกระทั้งลับสายตา
.
.
.
"นี่มันที่ห้ามอดนะ มาจอดไรตรงนี้เหล้าาา"คนที่นั่งหน้าข้างคนขับตีไหล่คนที่เลี้ยวพวงมาลัยเข้ามาจอดหน้าประตูร้านอาหารเกาหลีที่กำลังเตรียมปิดร้าน
"เจอกันวันจันทร์นะ"คนที่ทำหน้าที่ขับบอกยิ้ม
"อืม เจอกัน"ผู้โดยสารเปิดประตูออกไปยืนด้านนอกแล้วปิดประตู
"ทำไมกลับป่านนี้ห๊ะ โยซอบ"พอเดินเข้ามาในร้าน เสียงแหบแหลมดูมีอำนาจทำให้คนที่เดินเข้ามาตองทำหน้าเจือนเล็กน้อย
"มีคนเลี้ยงข้าวอ่าาพี่"คนที่พึ่งเดินเข้ามาเกาหัวเล็กๆ
"อืออ วันนี้เดี๋ยวไปนอนด่วยนะ "ส่วนคนที่สวมผ้ากันเปื้อนสั่งอีกรอบ "แล้วใครมาส่งอีกล่ะ"
"เพื่อนที่เลี้ยงข้าวไง"
"เพื่อน แน่ใจนะ"พี่ชายยังคงทำหน้าไม่เชื่อ
"เออเสะ ไปอาบน้ำแล้วนะ"
"อือ ไปเถอะ"
.
.
.
++++++++++++
ในคฤหาสน์หลังโต
รถสีขาวเข้ามาจอดที่หน้าประตูขนาดใหญ่ที่เปิดรอไว้
"ตื่นด้แล้วจุนกอล ถึงบ้านแล้ว"คนขับหันไปปลุกเด็กที่นอนหลังอยู่ข้างหลัง
"อื้ออ .. อุ้มหน่อย อือออออ"เด็กที่นอนกอดกระเป๋าเบน10ครางออกมาเพราะยังไม่ได้สติ
"เห้ออออ"คนขับจึงต้องลุกออกจากเบาะที่นั่ง และปรับเบาะไปด้านหน้าก่อนจะยื่นแขนทั้งสองไปช้อนตัวหลานชายเพื่อเข้าไปในบ้าน
"พวกนาย"เสียงทรงอำนาจดังมาจากโซฟาตัวใหญ่ที่หันหลังอยู่
"เฮีย"เสียงของคนที่พึ่งมาใหม่สดุ้งเล็กน้อย
"กลับบ้านช้านะ .. ทำไมไมบอก "คนที่นั่งทำงานในแม็คแอร์หันมาทำหน้าครึมทรงอำนาจ
"ลืมบ้างไม่ได้อ๋อออ"จุนฮยองวางจุนกอลลองข้างๆกับที่พี่ชายนั่งทำงานอยู่
"ถ้าชั้นลืมให้เงินเดือนแกบ้างละ ไอ้******แจซุน"เจ้าของบ้านยังคงทำหน้าครึม
"เห้ยยยย เฮีย... เฮียอย่าเอาชื่อเก่ามาเรียกดิ"
"ชั้นอุส่าตั้งให้เชียวนะไอ้แจซุน"
"ครับๆๆ พอแล้ว จุนฮยอง เข้าใจมะ... ผมขอโทดครับคุณพี่ชาย"จุนฮยองไม่อยากจะต่อกลอนกับพี่ชายขี้บุ่นเป็นตาแก่
"เออ .. นายพาหลานไปอาบน้ำซะ กลับมาดึกป่านนี้ชั่นไม่ได้ให้ใครเตรียมอาหารไว้ จัดการตัวเองเสร็จแล้วมาหาชั้นที่ห้องด่วย"คนที่สวมเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงนอนถือคอมขึ้นมาสั่งแล้วเดินขึ้นบันไบวนขึ้นบ้านไปเลย
"เฮียกุเมาปะวะ"จุนฮยองมองตามพี่ชายไป
.
.
.
"ว่าไงครับพี่"จุนฮยองที่เดินเข้ามาพร้อมกับชุดนอนง่ายๆ เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงหลวมๆสีฟ้า
"พรุ่งนี้นายไปรับรถได้เลยนะ แล้วชั้นจัดห้องทำงานให้แกที่บริษัทแล้วด่วย วันอาทิตย์เข้าประชุมแทนชั้นด่วย ยังไงชั้นก็จะPhone inละกัน เข้าใจนะ"พูดไปคิมแจจุงก็หยิบเอกสารส่งให้ไปด่วย ทั้งที่จุนฮยองยังไม่ทันได้นั่งด้วยซ้ำ
"ห๊ะ"
"ไปส่งหลานด่วย อย่าลืม ไปได้และไป" แจจุงก้มลงไปดูที่คอมอย่างเดิมหลังจากพูดจบ
"ห๊าาาา" จุนฮยองที่ยังไม่ทันนั่งถึงกับหน้าเหวอ แต่ก้ยอมเดินกลับไป
เมื่อเคลียเรื่องงานและทัวร์เสร็จเจ้าของบ้านก็เดินมายังเตียงนอนที่มีเด็กชายกำลังนอนแล่นเกมอยู่ในไอแพด
"จุนกอลมาให้พ่อกอดหน่อย"พอร่างสูงลงมาทรุดลงบนเตียงแล้วเด็กน้อยก็กดปุ่มโฮมแล้วเด้งตัวขึ้นนั่งทันที
"กอดกันฮะ ป๊ะป๋า"เด็กน้อยเข้าไปสวมกอดร่างสูงและซุกหน้าลงกับอกอบอุ่นของผู้เป็นพ่อ
"จุนกอล"เสียงเข้มฟังดูอบอุ่นอย่างเห็นได้ชัด
"ฮะ "
"ป๊ะป๋าจะไม่อยู่บ้านสองเดือนนะ "แจจุงก้มลงสบตาลูกและลูบหัวกลมๆไปด้วย
"ป๊าจะไม่อยู่กับป๋มหรอฮะ"เด็กน้อยทำเสียอ่อนลงและดูเศ้ราอย่างเห็ได้ชัด
"ป๊าไปทำงานนะจุนกอล ... ป๊ารู้ว่าจุนกอลลูกของป๊าเก่ง ถ้าสอบเสร็จเมื่อไหร่พ่อจะให้ตามไปหาพ่อนะโอเคไหม "แจจุงลูบหลังเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนตัก
"สัญญาลูกผู้ชายนะฮะ"เด็กชายที่ยิ้มออกได้ก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมา
"ครับ สัญญา "แจจุงเองก็เกี่ยวก้อยด้วย ก่อนจะเอนตัวลงนอนด้วยกัน
"อย่าดื้อกับอาจุนฮยองนะ "
"ฮะ "เด็กน้อยที่นอนซุกๆอยู่ตอบเมื่อเริ่มง่วง
"นอนๆๆๆๆ"แจจุงลูบหลังลูกชายอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มร้องเพลงจังกวะช้าๆ เพื่อกล่อม (มีเรื่องจะเม้าคะ เพลงพี่แจอ่ะ เปิดทีไรหมาเบลหลับทุกทีเรย พี่แจกล่อมหมาหลับได้ Mazeยังหลับอ่ะ )(คนอ่าน / อยุดแพ่มมมม)(คนแต่ง/โทดคร๊าบบบ)
จุนเห็นว่าลูกหายใจสม่ำเสมอแล้วแจจุงก้ยกยิ้มที่มุมปากเมื่อนึกถึงใครบางคน
"ได้สนุกกันอีกยาวแน่ คิมจุนซู"
.
.
.
TBC
-----------------
สวัสดีคะรีดเดอร์ทุกคน -0-
โทษที่อัพช้านะคะ
ช่วงนี้ไม่ได้กลับบ้านไปๆมาๆบ้านนอกกะกรุง
เอ็นจอยๆๆๆคะ
ขอบคุณคะ
เสร็จแน่จุนจังงงงงง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น