ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 - จุนซูหน่ะ ของพ่อ
Title: Addicted to love
Author: bell27
Category: Romantic
Pairing: Jeajoong x Junsu , junhyung x yoseob
Rating: NC - 17
Part 2
เวลาเช้าตรู่ คิมจุนซูรีบตื่นขึ้น ค่อยๆดึงแขนที่มีหัวกลมๆของน้องชายหนุนอยู่ออกอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กนี่จะตื่นแล้วมาโวยวายง๊องแง๊ง พอดึงออกมาได้แล้วจุนซูมุงโยซอบพลางส่ายหน้าเบาๆ ทำไมชอบนอนกุมเป้าด้วยล่ะเนี่ย จุนซูมองนาฬิกาแปะผนังสีชมพู บอกเวลาว่าตอนนี้จะตีห้าแล้ว ทำให้เจ้าของร่างอวบต้องลุกขึ้นกลับไปยังห้องของตัวเอง จุนซูรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปช่วยคุณแม่ของเค้าซื้อวัตถุิดบที่ต้องใช้ในร้าน โดยเฉพาะของสดที่ร้านของเค้านั้นจะซื้อวันต่อวันเพื่อรถชาติอาหารและลูกค้าจะได้รับประทานของที่มีคุณภาพ จุนซูใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึง20นาทีร่างอวบโค้งเว้าสวยงามเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวกำลังเดินกลับไปที่ห้องนอนของตน มือบางเลือกเสื้อผ้าเรียบง่ายออกมาจากตู้เสื้อผ้า กางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อสีเทา พอเช็คตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกจุนซูก็ไม่ลืมที่จะทาโลชั่นกลิ่นหอมไปตามตัวเพื่อป้องกันผิวแห้ง ก่อนที่จะคว้ากุญแจรถของตนแล้วเดินลงไปข้างล่างที่เป็นส่วนของร้านอาหาร ตาหวานเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังบอกให้เด็กที่ร้านเตรียมวางกิมจิต่างๆของร้านที่เธอนั้นคิดค้นขึ้นเอง จุนซูก็เลยจัดการล๊อกจากด้านในเพราะคุณแม่ใส่ชุดเตรียมไปซื้อของแล้ว แล้วเพื่อเจ้าน้องเค้าจะออกไปเรียน
"แม่ครับ ไปเลยไหม"จุนซูเดินมาหยิบกระเป๋าผ้าของแม่แทนพร้อมกับส่งยิ้มให้กับพนักงานในร้านที่ดูแลกันเหมือนคนในครอบครัว
"จ้าา ไปกันเถอะได้เวลาแล้ว"คุณแม่ของจุนซูมองไปข้างนอกก็เริ่มเห็นพระอาทิตย์ใกล้ขึ้นแล้ว คุณแม่พูดอย่างใจดีเพราะทุคนก้เหมือนลูกๆของเทอทั้งนั้น "แม่ฝากร้านด้วยนะ "
"เดี๋ยวพี่รีบกลับมาช่วย" จุนซูยิ้มกว้างก่อนจะเดินจูงคุณแม่คนสวยเดินไปชั้นได้ดินซึ่งเป็นลานจอดรถ จุนซูกดเปิดล๊อกรถด้วยรีโมทที่กุญแจ จุนซูกับเจ้าของร้านอาหารเกาหลีเจ้าอร่อยนั่งประทำที่ จุนซูสตาร์ทรถ Aston Martin Cygnetคันเล็กของตนเพื่อไปยังแหล่งของสด ที่ใหญ่ที่สุดในกรุงโซล
.
.
.
หลังจากกลับจากซื้อของเข้าร้าน จุนซูค่อยๆขนของลงจากด้านหลัง และบางส่วนที่อัดมาด้วยการวางที่ตักเขาบ้าง วางที่ตักแม่บ้าง เอามาวางไว้ที่เค้าน์เตอร์ และมีพนักงานที่ร้านที่ช่วยถือบ้าง
"ขอบคุณนะ"จุนซูขอบคุฯเด็กที่ร้านที่ช่วยหยิบถุงเนื้อหมูถุงใหญ่จากจุนซู จนแน่ใจว่าของทั้งหมดถูกขนออกมาจากรถหมดแล้วจุนซูจึงเข้าไปนั่งในรถพี่จะขับไปเก็บดังเดิม
"แม่ครับ เดี่ยวผมช่วย"พอจุนซูเดินมาที่ร้านก็เห็นแม่กับเด็กที่ร้านกำลังเรียงกิมจิทั้ง8อย่างใส่ถ้วยเล็กๆแล้วจัดวางเป็นเซ็ตๆ
"ขอบใจจ่ะ ลูกชาย"คุณนายคิมยิ้ม แล้วเดินไปอีกมุมของร้านส่วนที่เป็นเกี่ยวกับเนื้อสัตว์ต่างๆ
"พี่จุนซูครับ "พนักงานคนนึงที่ช่วยเรียงถวยให้จุนซูเพื่อให้ร่างเล็กได้คีบกิมจิสาหร่อยไส่เรียก ทำให้จุนซูที่กำลังมีสมาธิกับการคีบจนแทบจะไม่รับรู้อะไรเลย
"พี่จุนซู ครับ"พนักงานคนเดิมเรียกซ้ำอีกรอบ แต่คุณเทอก็ยังไม่ได้ยินแล้วคีบกิมจิต่อไป
"เอ่อ พี่จุนซู"จนพนักงานต้องสะกิดเบาๆที่ไหล่เนียน
"อ๊ะ...ชางซอน มีอะไรหรอ"จุนซูสะดุ้งเมื่อถูกสะกิด
"โทรศัพท์พี่จุนซูดังรึป่าวครับ"จุนซูได้ยินอย่างนั้นก็ตบกางเกงตัวเอง แล้วก็รู้สึกได้ว่ามือถือสั่นจริงๆ
//ชัชจัซดา แนซารัง แนกา ชัชดอน ซารัมตือกอบเก อานนาจูโกชิพพอคามันนี นุนนึล คัมมาจุลแร แนกา อิบมัจจวอ จุลซูอิซเก//
"เบอร์นี้คุ้นๆแหะ" สายตาหวานมองเบอร์เลขสวยที่จอโทรศัพท์
"สวัสดีครับ คิมจุนซูพูด"จุนซูเดินออกมาจากบริเวณครัวของทางร้าน ไขกุญแจที่คล้องไว้กับบันไดไปด้วย เพื่อจะไปคุยบนบ้าน
//สวัสดีครับที่รัก//
"อะไรของคุณ"จุนซูพอได้ยินก็รู้แล้วว่าเป็นใคร ก็ว่าคุ้นๆ เบอร์เมื่อวานนี่หว่า
//คุณจุนซูพึ่งตื่นหรอครับ //
"ตื่นตั้งนานแล้ว ไม่ใช่พวกกินบ้านกินเมืองซะหน่อย คุณมีอะไรก็รีบๆว่ามา " จุนซูเดินขึ้นมาถึงชั้นสอง แต่เป้าหมายคือชั้นสามต่างหาก
//ใจร้อนจริงๆเลยน้าาา.... แค่จะถามว่าร้านนายเปิดกี่โมง//
"จะถามทำไมไม่ทราบ"จุนซูเดินขึ้นบันไดด้วยสีหน้าปนหงุดหงิด
//ก็คิดถึง ผิดด้วยหรอ//
"ถ้าคุณจะโทรมาเพื่อพูดแค่นี้ผมจะวางแล้ว"จุนซูเดินมาถึงชั้นสาม ใบหน้าใสขมวดมุ่น ตาหวานมองที่ประตูห้องของตน แล้วเดินตรงไปทันที
//เขินรุนแรงจังน้าา แล้วจะตอบได้รึยัง//
"คุณจะมาทำอะไรที่ร้านผม .... "จุนซูเปิดประตูเพื่อเข้าไป เจ้าของร่างบางเดินตรงไปทรุดนั่งลงกับเต็ยง
//คุยเรื่องงานกับนายไง แล้วจะตอบได้รึยังครับที่รัก//
"ใครเป็นที่รักของนายกัน"จุนซูคิ้วชนกันจนเป็นปม มาเรียกที่รักๆอยู่ได้
//คุณไงครับจุนซู ว่าแต่จะตอบกระผมได้ยัง//
"เจ็ดโมงครึ่ง"จุนซูกรอกไปเพื่อให้จบๆไปซะที คุยแล้วหงุดหงิดชะมัด
//เจอกันนะครับ เตรียมอาหารอร่อยๆไว้ด้วย แค่นี้ล่ะ//
"เห้ยย"จุนซูยังไม่ทันได้ตอบอะไรอีกฝ่ายก็วางไปแล้ว มันน่าหงุดหงิดนัก ....แล้วหงุดหงิดแต่เช้า ไม่รู้ทำไมถึงต้องมาวุ่นวายกะเค้าด้วยเนี่ย
"ฮ้าววววววว มอร์นิ่งคับพี่ ทำไมหน้าเป็นงั้นอ่ะ "โยซอบเดินออกมาจากห้องนอน ที่ตื่นเพราะเสียงจุนซูอุทานนั้นดังซะเหลือเกิน ทำให้คนที่นอนแง้มประตู้ไว้หน่อยต้องตื่นขึ้นมา พอร่างเล็กของน้องชายเดินชะเง้อจากห้องออกมาอย่างงัวเงียก็เห็นพี่ชายที่เปิดประตูห้องจนเห็นว่าจุนซูกำลังหนั่งทำหน้าเป็นตูดอยู่
"ช่างมันเหอะ วันนี้นายมีเรียนรึป่าวโยซอบ"จุนซูกอดอกถามน้องชายที่เดินหัวเงียเหมือนท่าผีดิบเดินมาหา แล้วดูเหมือนจ้าน้องขี้เซากระโดดนอนคว่ำลงกะเตียงซะงั้น
"มีสี้ พี่ชาย"เสียงเป็ดๆดังหงุงหงิงจากหมอน
"หันมาดีๆเดี๋ยวก็ได้ตายหรอก"มือบางหันหน้าน้องให้ตะแดงกับหมอน แล้วลูบผมสีดำเล่น "นี่ แล้วเรียนกี่โมงห๊ะเรา "
"สิบโมงง ฮ๊าวว "โยซอบหลับตาแล้วตอบอย่างงัวเงีย จุนซูส่ายหัวน้อยๆ แล้วยีหัวน้องให้หายหมั่นเคี้ยว
"ก็ดี อีกสองชั่วโมงจะมาปลุก... พี่ลงไปช่วยแม่ข้างล่างนะ"จุนซูมองน้องชายอย่างใจดี
"งืมมมม "โยซอบพยักหน้าหยึกๆ
"เฮ้ นายจะนอนเตียงชั้นหรอ"จุนซูก็เห็นอีกฝ่ายไม่คิดจะขยับส่วนใดของร่างกายเพื่อเกลับไปห้องตัวเองเลย
"งืมมมมม "แล้วโยซอบก็พยักหน้า อย่างไร้สติ
"ลงแล้วนะ"
"อ๊าา จุ๊บเค้าด้วยสิ"คนที่นอนหลับพูดออกมา จุนซูส่ายหัวแล้วยิ้ม ก่อนจะก้มลงแตะปากที่ข้างแก้มของน้องชาย ขี้อ้อนจริงๆเลย จุนซูก็อดไม่ได้ที่จะลูบหัวอีกสองสามทีก่อนจะลงไปด้านล่าง
.
.
.
+++++++++++++++++++++++
"ตื่นได้แล้ว จุนกอลไส่ถุงเท้าก่อน จะถึงโรงเรียนแล้ว"ร่างสูงที่ขับอยู่บนรถคันงามสีขาว ปลุกลูกชานที่นอนหลับปุ๋ยตังแต่ขึ้นรถ ด้วยการเรยกก่อน
"งือออออออออออ "เด็กน้องซุกหน้าเข้ากับหมอนอีก
"จุนกอล ตื่นได้แล้วจะถึงแล้ว"มือหนาเลยจัดการดึงหมอนออกมาเลย จนเด็กน้อยต้องบิดไปมา แล้วยอมลืมตามาซักที
"อื้อออ"เด็กน้อยยืดสุดแขนเพื่อบิดขี้เกียจอย่างเต็มที่
"พ่อบอกแล้วใช่ไหม่ว่าอย่านอนดึก เอาล่ะ ไส่ถุงเท้าดีกว่า"แป๊บเดี๋ยวรถคนงามก็เข้ามาในบริเวณโรงเรียนอนุบาล ด้วยความที่โรงเรียนอนุบาลชื่อดังแห่งนี้รับเฉพาะสอบเข้า แล้วต้องจองการสอบล่วงหน้าสองปี รับจำนวนจำกัด จึงทำให้มีนักเรียนจำนวนไม่มาก รถภายในโรงเรียนจึงมีไม่มากนัก
"ป๊ะป๋าาา "เด็กน้อยลืมตา แต่ก็ยังปรือๆอยู่ แจจุงจับเท้าเล็กให้ยกขึ้น ก่อนจะหยิบถุงเท้าลายสปอนจบ๊อบสีเหลืองใส่ให้ลูก
"เอาผ้าพันคอไปด้วยนะจุนกอล วันนี้น่าจะหนาวทั้งวัน เสื้อแค่นั้นไม่อยู่หรอก"มือหนาเอื้อมไปหยิบผ้าพันคอสีดำไหมพรมจากด้านหลังรถมาพันรอบคอเด็กตัวเล็ก
"ขอบคุณป๊ะป๋าครับป๋ม" สิ่งที่ได้ตอบแทนคือรอยยิ้มหวานๆของจุนกอลที่ทาทางจะตื่นขึ้นมาเต็มตาแล้ว
"อืม ป่ะ เดี๋ยววันนี้พ่อไปส่ง"ร่างสูงดับเครื่อง เปิดประตูรถแล้ววนไปที่ฝั่งด้านข้างคนขับ เมื่อประตูเปิดออก เด็กตัวเล็กก็กระโดดลงมายืนแล้วยิ้มหวานทันที่ที่มือใหญ่อุ่นๆจับมือเล็กๆแล้วเดินไปยังหน้าตึกหลังเล็ก
"สวัสดีค่ะคุณพ่อน้องจุนกอล"คุณครูเวรประจำวันยิ้มอย่างใจดี ร่างสูงก้มลงและยิ้มน้อยๆ
"สวัสดีครับ คุณครู"จุนซูโค้งอย่างที่ทุกคนสอนมา แล้วยิ้มแก้มปริ
"จุนกอล เย็นนี้พ่อไม่แน่ใจว่าจะมารับเราได้ไหม เอามือถือไปก่อน แล้วพ่อจะโทรมาบอกละกันนะ โอเคไหม" แจจุงคุกเข่าแล้วคุยกับลูก แล้วส่งบีบีเคิร์ฟสีดำที่ซื้อไว้ให้จุนกอลเวลาฉุกเฉิน
"ฮะ "เด็กน้อยรับมาแล้วไส่เข้าไปในกางเกงสีดำขายาว เด็กชายที่สวมแจ็กเก็ตสีน้ำเงินยิ้มกว้าง พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
"ตั้งใจเรียนนะ จุ๊บ"เข้าของร่างสูงลูบผมนุ่มๆชี้ๆก่อนจะจุ๊บที่หน้าผาก "ไหน หอมพ่อคืนด้วยสิ"
"จุ๊บๆฮะ"ใบหน้าหล่อเหลาอมลมแล้วยื่นแก้มขาวเข้าหา แล้วเด็กตัวเล็กก็จุ๊บที่แก้มคุณป๊ะป๋าอย่างว่าง่าย
"อย่าดื้อล่ะ พ่อไปทำงานแล้ว นะ"แจจุงยีหัวลูกอย่างหมั่นเขี้ยวอีกครั้ง ก่อนจะยืนขึ้นสุดความสูง
"ฮะ ป๊ะป๋า.... บะบายฮับ"เด็กชายวัยจะห้าขวบยกขึ้นโบกมือ แจจุงก็ยกมือโบกๆเช่นกัน จากนั้นจุนกอลก็ยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในตึกหลังเล็ก
ร่างสูงเดินขึ้นมานั่งในรถ ก้มมองมือถือสามเครื่องที่วางไว้ที่ช่องเก็บข้างๆเบรกมือ มือหนาเลือกหยิบไอโฟนขึ้นมา แล้วกดไปยังเบอของทางบ้าน
"ป้าครับ ไอ้คุณชายมันตื่นรึยัง"ร่างสูงบิดกุญแจเพื่อสตาร์ตรถไปด้วย
"ยังอีกหรอ คุณป้าช่วยบอกมันด้วยนะ กุญแจรถอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องผม"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"พอวางสายไปเรียบร้อย ใบหน้าขาวหล่อเหลายกยิ้มที่มุมปากทันที ก่อนจะจิ้มๆที่จีพีเอสที่ตั้งอยู่หน้ารถเพื่อหาพิกัดของเป้าหมาย
.
.
.
+++++++++++++++++
"เติมกิมจิไหมครับ คุณลุง"ร่างบางที่ถือถังสแตลเลสที่มีกิมจิหัวไชเท้าเดินมาไล่ถามตามโต๊ะ จุนซูยอมรับว่าเค้าชอบงานบริการเป็นชีวิตจิตใจ
"เติมๆๆ ขอลูกชิ้นปลาด้วยนะ"คุณลุงวัยกลางคนลูกค้าประจำของร้านบอกพร้อมกับรอยยิ้มเอ็นดู จุนซูพอได้ยินก็ยิ้มรับ แล้วตักกิมจิสูตรพิเศษลงไปในถ้วย
"ครับ ซักครู่ฮะ"ร่างบางรีบเดินไปบอกพนักงานอีกคนที่ถือถังลูกชิ้นปลา แล้วเดินไล่ถามโต๊ะอื่นๆ
"สวัสดีครับ"เมื่อมีลูกค้ารายใหม่เข้ามาในร้าน ทุกคนจะหยุดแล้วกล่าวสวัสดีทุกครั้ง แต่จะมีคนนึงนี่แหล่ะที่ถึงกับพูดไม่ออก ลูกค้าหน้าใหม่ใบหน้าขาว จมูกโด่ง ตาคม กับปากได้รูปเครื่องหน้าที่ดูดีจนทำให้ใครหลายคนอาจจะสุดลมหายใจได้เลยทีเดียว
"พวกนายไม่ต้อง พี่ไปรับเอง"ลูกเจ้าของร้านรีบบอกพนักงานที่กำลังจะเดินไปรับลูกค้าหน้าหล่อให้หยุด
"พี่จุนซู ปิ๊งละสิ"พนักงานคนสนิทอย่างซึงโฮเอ่ยแซว
"ปิ้งบ้าไรล่ะ เหอะๆ"จุนซูรีบเดินไปหาลูกค้าร่างสูงทันที
"เดี๋ยวผมจะพาไปที่โต๊ะ"จุนซูเดินไปหาร่างสูงพร้อมกับเมนูในมือไปยังโต๊ะที่อยู่ไกลจากลูกค้าอื่น
"โห อุส่าโทรมาแต่เช้า"พอนมานั่งที่โต๊ะที่มีเพียงกิมจิวางอยู่6อย่างเท่านั้นทำเอาร่างสูงสบถออกมา แล้วมองคนที่พามา
"อะไรของคุณ"จุนซูที่ยืนอยู่กอดอกแล้วมองคนที่นั่งอยู่ด้วยสายตาไม่สบอารมณอย่างเห็นได้ชัด
"หิวไส้จะขาดแล้ว ก็ชั้นบอกนายแล้วนี่ ว่าเตรียมอาหารไว้ด้วยนี่ จำไม่ได้หรอ แหมม...."แจจุงที่ทำเป็นเสียงดุปนโวยวายตอนแรก เปลี่ยนเป็นคำพูดจากรุ่งกริ่มแล้วเสียงก็ดูนุ่มลงอย่างเห็นได้ชัด
"แหมอะไรของคุณ....... ผมไม่ได้สนใจหรอก เห็นอยู่ว่าที่ร้านยุ่ง "จุนซูเปลี่ยนมาเท้าเอวแล้ว ทำหน้าขมวดคิ้ว มันช่างน่ารักในสายตาอีกฝ่ายจริงๆ
"หน้านายเหมือนภรรยาโกรธสามีเลยอ่ะ คนอะไรดุ๊ดุ"ร่างสูงยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน ทำเอาจุนซูเหมือนจะมีควันออกหูเรยทีเดียว
"เรื่องของผม ผมไม่อยากจะพูดกับคุณแล้ว จะสั่งอะไรก็รีบๆสั่ง จะได้รีบๆคุยงาน แล้วก็รีบๆไปซะที"จุนซูหยิบกระดาษมาเตรียมจด สีหน้าบ่งบอกได้ชัดเจนว่ารู้สึกอยากออกไปจากวังวนของร่างสูงขนาดไหน คิ้วที่แทบจะชิดติด ปากที่เม้มแน่น แล้วสายตาไท่อยากจะไล่นั้นอีก มันถูกใจคนอย่างคิมแจจุงเหลือเกิน ((พี่แจโรคจิต -*- ))
"งั้นเอาพีบิมบับ กับ เป็ดผัดซอส ซุปสาหร่ายมาด้วยนะ เอาโซจูมาด้วยขวดนึง"ร่างสูงมองดูรูปที่แป๊ะไว้ตามฝาร้าน แล้วสั่งอาหารง่ายๆมากิน "เอ้อ เอาข้าวมาถ้วยนึงด้วยนะ แค่นี้ล่ะ"
"สรุปมี พีบิมบับ เป็ดผัดซอส ข้าว 1 ถ้วย ซุปสาหร่อยร้านผมมีบริการฟรีอยู่แล้ว รอซักครู เดี่ยวผมเอาโซจูมาให้"จุนซูทวนรายการอาหารอย่างทุกครั้ง แล้วก็หันหลังกลับไปเตรียมของให้ร่างสูง
ผู้ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงสีดำที่ถือกระเป๋าตังหลุย สวมแว่นตากันแดดสีดำแบรนเนม ที่จอดรถBentleyสีขาวปิดหน้าร้านอย่างไม่เกรงกลัวตำรวจจราจร คนที่นั่งอยู่มุมในสุดของร้าน ร่างสูงหยิบมือถือม่านั่งเช็คหุ้นไปพลางๆ สายตาคมเหลือบไปมองที่ใครอีกคนที่สวมกางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อสีเทาโดยมีผ้ากันเปื้อนสีขาวผูกอยู่ที่เอวขอด จนเห็นสะโพกที่ผายกลมมน แล้วไหนจะกางเกงรัดรูปที่เห็นบั้นท้ายอวบที่เคยลอบสัมผัส ทำให้ร่างสูงอดที่จะยิ้มที่มุมปากแล้วส่งสายตามองอย่างเล้าโลมแทบไม่ได้ แต่เจ้าของร่างบางก็เหมือนจะรู้ตัวและสัมผัสถึงสายตาร้อนแรงของแจจุง จึงรีบหันกลับมาพร้อมกับขวดโซจูเย็นๆกับแก้วเล็กๆที่อยู่บนถาดเสิร์ฟกลมๆ
"เอ้านี่ ต้องเทให้ด้วยช่ายมะ"จุนซูกล่าวประชด แล้ววางทั้งสองลงกับโต๊ะเสียงดัง แสดงถึงความไม่พอใจได้อย่างชัดเจน
"แน่นอนอยู่แล้วครับ บริการดีงี้ รักตายเลย"แจจุงมองจุนซูที่รินโซจูให้
"พูดอะไรของคุณ เอ้า ข้าว กินกับกิมจิไปก่อน เดี๋ยวที่เหลือกำลังทำให้อยู่"จุนซูวางข้าวที่ปิดฝาเอาไว้อย่างดี ส่งให้
"น่ารักจริงๆเลยยย วันหลังต้องมาบ่อยๆซะแล้ว"พอร่างสูงพูดไปแค่น้นแหล่ะ ใบหน้าใสยิ่งขมวดเข้าไปใหญ่
"คุณนี่มันเพ้อเจ้อจริงๆเลย ผมขี้เกียจอยู่ตรงนี้แล้ว เชิญกินไปเท่านั้นก่อน"ว่าแล้วจุนซูรีบเดินสะบัดก้นไปอีกทางทันที
"อ้าวนี่ ได้แล้ว"หลังจากที่ร่างสูงนั่งละเลียดกิมจิกับข้าว และแล้วเป็ดผัดซอสซุปก็ถูกทำมาวางโดยพนักงานหน้าหวานที่คิ้วขมวดไส่เค้าตั้งแต่เข้ามาในร้าน ตามด้วยเด็กที่ร้านที่เดินถือถาดที่มีพีบิมบับร้อนๆรีบวางลงตรงหน้าของร่างสูงอย่างระมัดระวัง
"ซอสล่ะ"พอพนักงานตามออกไป ก็เหลือแต่คิมจุนซูเท่านั้นแหล่ะที่ยืนอยู่
"นี่ไง"จุนซูหยิบซอสมาจากด้านหลัง เหมือนกันว่าเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ขวดบีบๆสีแดงถูกนำมาวางไว้ข้างๆถ้วยที่ทำให้ร้อนจัดที่วางอยู่ตรงหน้าใบหน้าคม
"กิมจิร้านนายอร่อยมากๆเลยนะเนี่ย "แจจุงหยิบกิมจิผักกาดยอดนิยมมากินต่อหน้าด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย
"ก็แหงอยู่แล้ว ...ผมเป็นคนทาส่วนผสมเองด้วยเหมือนกัน"จุนซูกอดอกมองออีกฝ่าย
"อ้อ หรอครับ.... แล้วนี่นายกินข้าวยังเนี่ย"ร่างสูงหลังจากหยิบซอสมาเทก็เงยหน้าถามคนที่ทำท่าหยิ่ง
"ยังอ่ะ"จุนซูส่ายหัวหน่อยๆ
"มากินด้วยกันสิ "แจจุงยิ้มหวานหยดชวนอีกฝ่าย
"ไม่ดีกว่า"จุนซูปติเสธตรงไปตรงมา สีหน้าก็บ่บอกดีเหลือเกิน
"งั้นแสดงว่าแอบไส่อะไรลงในอาหารหรือป่าวเนี่ย"แจจุงก้มมองอาหารแล้วยกยิ้มที่มมุมปาก
"ใครเค้าทำอย่างนั้นกันล่ะ "จุนซูเห็นสายตาของแจจุงแล้วก็ยิ่งฉุนๆ
"งั้นก็มากินด้วยกันสิ จะได้คุยเรื่องงานด้วย"แจจุงยิ้มอีกครั้ง พร้อมกับทำหน้าอินโนเซ้นไส่ ทำเอาจุนซูหมั่นไส่อย่างมาก แต่แล้วก็ต้องยอมสะบัดก้นไปอีกทางแล้วคว้าถ้วยข้าวเปล่าอุ่นๆมาจากที่ด้านหลัง แจจุงก้รู้สึกชอบที่ได้เห็นก้นอวบๆนั้นที่บิดๆเวลาหงุดหงิด หึหึหึ
"อ้าว ว่าทุระของคุณมาสิ"พอร่างบางหน่อนก้นลงนั่งที่เก้าอีกฝั่งตรงข้ามร่างสูงแล้วเปิดฝาครอบตลับข้าวสแตนเลส แล้วเงยหน้ามองแจจุง
"นายนี่ไม่รู้จักมารยาทบนโต๊ะอาหารเลยสินะ"แจจุงที่กำลังคลุกพีบิมบับเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มเหมือนเดิม
"....."พอจุนซูได้ยินก็ทำให้รู้สึกปรี๊ดขึ้นมา พอตาคมได้เห็นก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นจุนซูแยกเคี้ยว
"เอาล่ะกินดีกว่า"ร่างสูงคลุกจนได้ที่ก็ค่อยๆตักขึ้นมาเข้าปากพูนช้อน "อั้มม"
"....."จุนซูทำตาโตเพราะร่างสูงกินแล้วยังคงทำหน้านิ่งแล้วกินต่อไปอย่างไม่มีปฏิกริยาอะไรเลย "คุณกินเข้าไปได้ยังไงหน่ะ"
"ทำไมล่ะ อร่อยออก นายนี่น่ารักจังเลย..รู้ด้วยว่าชั้นชอบกินฮ๊อตซอส"แจจจุงโชวให้ดูด้วยการกินเข้าไปอยู่คำใหญ่ เค้ารู้ว่าอีกฝ่ายจงใจจะแกล้งเค้า แต่แกล้งผิดแล้วคิมจุนซู
"ถ้าจะบ้า"จุนซูมองอีกฝ่าย แล้วก้มลงกินข้าวในถ้วยบ้าง คู่กับกิมจิสาหร่ายเค็มๆ
"เอ้า กินด้วยสิ"มือหน้าที่จับตะเกียบเหล็กคีบเป็ดที่หั่นเป็นชิ้นๆไส่ถ้วยข้าวของจุนซู เพราะคนตัวเล็กกว่าก็กินอยู่แต่แค่กิมจิกับข้าว มันไม่ได้ทำให้ก้นซูบลงหรอกนะ
"แต่..."
"กินซะ ไม่ชอบผอมๆ "ร่างสูงก็คีบเป็ดอีกชิ้นโยนไส้ถ้วยของจุนซู ทำเอาอีกฝ่ายตาเขียวตาเหลืองไปเลย
"เรื่องของคุณสิ "จุนซูรู้สึกเหมือนโดนว่าว่าอ้วน แต่ก็พยายามทำไม่สนใจ เพราะไม่อยากจะเสียฟอร์มต่อหน้าผู้ชายคนนี้ แต่แจจุงก็สังเกตพิรุธของจุนซูได้ ว่าอีกฝ่ายกระแทกช้อนกับตะเกียบนี่แหล่ะ สนุกจริงๆเล้ยยย
"คุณจะเริ่มคุยงานได้รึยัง"จุนซูถามคำถามนี้มาหลายครั้งแล้ว เพราะอยากจะให้ตาเนี่ยกลับไปได้แล้ว พอถามก็บอกกินข้าวอยู่ พอถามก็บอกกินโซจูอยู่ ห้วยยย รมเสีย
"ได้สิ"แจจุงกอดอกหลังจากหยิบทิชชู่เช็ดปากเรียบร้อยแล้ว
"คุณก็ว่ามาสิว่าต้องทำอะไรบ้าง"จุนซูวางชอนแล้วมองร่างสูงที่ดูเอื่อยเฉื่อยอย่างจริงจัง
"อ๊าาา...... คิมจุนซู"ร่างสูงแกล้งครางเสียเซ็กซี่พร้อมกับชื่อเรื่อง "รายละเอียดอยู่ที่บริษัทหน่ะ"
"ตาบ้า แล้วยังไง ... คุณเล่นเกินไปแล้วนะ"จุนซูขมวดคิ้ว
"ค่าอาหารชั้นจะวางไว้นะ ปะ เราไปกันดีกว่า"ว่าแล้วคิมแจจุงประธานบริษัทใหญ่หยิบเงินจำนวนหนึ่งจากกระเป๋าตังหลุยมาวางใว้บนโต๊ะอาหาร มือหนาจับมือเรียวที่ยังมือตะเกียบถืออยู่ในมือแล้วก็ต้องร่วงหล่นไปอยู่ที่พื้นพร้อมทั้งเสียงดังๆที่กระทบพื้น และตามด้วยเสียงโวยวาย และเสียงปึงปัง ทำให้คนในร้านหันมองเป็นตาเดียว
"คุณทำอะไรหน่ะ ปล่อยนะ"ข้อมือบางที่ถูกจับอย่างแรงแล้วถูกดึงให้เดินตาม แต่คนตรงหน้าก็ยังคงไม่สนใจแล้วเดินลากไปด้วยแรงมหาศาล
ร่างสูงทั้งลากทั้งฉุดให้อีกฝ่ายเดินตามมา จุนซูทั้งโวยวาย ทุบตี แต่ร่างสูงก็ยังลากต่อไปเหมือนพวกมาเฟียลากลูกหนี้ ทั้งพนักงานลูกค้า และคนที่เดินผ่านไปมาริมถนนก็มองกันเป็นตาเดียวมาที่สองร่างนี้ จุนซูร้องเสียงดังจนกระถฃทั้งถึงประตูกระจกของร้าน ร่างสูงผลักประตูออกแล้วเดินตรงไปยังรถสีขาวของตนที่จอดปิดหน้าร้านทั้งๆที่มีป้ายห้ามจอดหน้าร้าน แล้วไง คิมแจจุงไม่แคร์ ร่างสูงหยิบกุญแจเนบิไลสเซอร์มาปลดล๊อก แล้วเปิดปิดฝั่งข้าวคนขับออกกว้างแล้วดันอีกฝ่ายเข้าไปนั่ง ร่างสูงจัดการดันขายัดเข้าไป ให้อวัยวะทุกส่วนอยู่ในตัวรถก่อนจะปิดลงไปแรงๆ ก่อนจะรีบพาตัวเองไปยังฝั่งขนขับก่อนที่อีกฝ่ายจะหลุดออกไปได้
"เฮ้ คุณคิดจะทำอะไร"จุนซูดิ้นพล่านๆเมื่อร่างสูงเอี้ยวตัวมาดึงเข็มขัดนิรภัยมาแล้วกดลงไปโดยไม่สนใจเสียงโวยวาย
"...."พอคาดให้อีกฝ่ายแล้ว คิมแจจุงก็จัดการสตาร์ตรถโดยไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดให้กับตัวเองเช่นกัน
"คุณ บอกก่อนว่าจะไปไหน"จุนซูรีบเอามือมาจับที่เบรกมือไม่ให้ร่างสูงดึงลงได้
"ไปบริษัทไง ชั้นบอกนายแล้วนี่"แจจุงทราบทับมือบางแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยน์
"อ๊ะ คุณนี่มันน"จุนซูมองแจจุงที่ลูบมือของเค้า รู้สึกได้ถึงความร้อนของมือหนาๆนั้น ทำให้จุนซูต้องรีบเอามือออก
"นั่งดีๆ ถ้ากลัวก็จับมือชั้นได้นะ คิมจุนซู" ร่างสูงหันมายกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะดึงแบรกมือลง แล้วเลื่อนไปจับที่เกียร์จัดการเลื่อนลงมาอยู่ที่ตัวดี ก่อนที่จะเหยียบคันเร่งออกไปจนมิด
.
.
.
++++++++++++++++++++
"โอ้ยยย เหงอะ "ร่างเล็กที่นอนคว่ำหน้าหันตะแคงแผ่อยู่บนเตียงกว้างในห้องของคนอื่น
"งือออ กี่โมงแล้วเนี่ย"หัวกลมๆสะบัดแรงๆค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วหลับตาเอียงคอหลับอยู่ซักพัก ก่อนจะยอมปรือตามองนาฬิกา
"ว๊ากกกกกกกกกกกก เก้าโมงยี่สิบห้า"อยู่ดีๆตาที่ปรือเมื่อกี้ ตอนนี้เบิกกว้างที่เห็นนาฬิกาลายทะเลโลมาของพี่ที่เข็มสั้นชั้ที่เลขเก้า ส่วนเข็มยาวชี้ที่เลขห้า ทำเอาปากสีชมพูต้องอ้าออกเหวอสุดชีวิต
"ตายๆๆๆ สายย"ว่าแล้วตนตัวเล็กก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องตัวเอง เปิดตู้เสื้อผ้าบานเลื่อนสีขาวหยิบเสื้อผ้าออกมาอย่างลวกๆ ก่อนจะหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ที่เก้าอี้มาพาดบ่าก่อนจะรับวิงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
ร่างเล็กรีบถอดชุดนอนของตัวเองออกแล้วโยนไว้ด้านนอกก่อนจะปิดประตูกระจกของบานห้องน้ำ โดยไม่ลืมที่จะหยิบแปรงสีฟัน ที่บีบยาไว้เสร็จสรรพเข้ามาด้วย มือเล็กเปิดฝักบัวไว้ วิ่งผ่านน้ำที่ไหลอยู่2ครั้ง ก่อนจะบีบครีมอาบน้ำมาถูตัวด้วยมือเดียว เพราะอีกมือกำลังขยับขึ้นลงพร้อมแปรงสีฟันสีชมพู พอคิดว่าถูถั่วต้อวแล้ว ขาสั้นๆเล็กๆก็วิ่งผ่านน้ำอีก4รอบ แล้วปิดฝักบัว ก่อนจะรีบวิ่งไปบ้วนปากที่อ่างล้างหน้าโดยเร็ว เพราะยาสีฟันมันเผ็ดเหลือเกิน พอบ้วนปากแล้วคนตัวเล็กก็จัดการหยิบผ้าเช็กตัวมาผูกไว้ที่เอวก่อนจะรีบวิ่งออกมายังเตียงที่มีเสื้อกองอยู่ โยซอบเลือกหยิบเสื้อสีขาวลายเพระอาทิตย์สีดำแล้วสวมทับด้วยเสื้อโค้ตปกใหญ่ๆสีดำ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะบายหลังที่กองอยู่ข้างเดียงมาสะพาย ก่อนจะรีบวิ่งลงมาที่ด้านชั้นล่างสุดของบ้าน
"โอ้ยย สายๆๆๆ"ตากลมหันมองนาฬิกาข้อมือแฟชั่นของตน ตอนนี้ 9โมงสี่สิบเข้าไปแล้ว "แม่คร๊าบบบบ"
"โยซอบ แม่บอกว่าอย่าวิ่งลงบันไดไม่ใช่หรอ ยิ่งสุ่มส่ามอยู่"นางคิมเจ้าของร้านเอ็ดลูกชายคนเล็กที่วิ่งลงมาทำให้เกิดเสียงดัง
"ชิชะ คุณพี่ชายไปไหนฮะแม่ พี่บอกว่าจะมาปลุกผม โหยยย ไม่เห็นมา อู้จริงๆเลย"พอลงมาใบหน้ากลมๆชะเง้อมองหาพี่ชายสุดที่รักที่ไม่รักษาสัญญา
"พี่ชายไม่อยู่ ออกไปข้างนอกไปได้ซักพักแล้ว"นางคิมบอก พร้อมทั้งคีบกิมจิไปด้วย
"ห๊ะ อะไรอ่ะ ไปไม่รอ ใจร้ายอ่ะ"โยซอบทำปากยู่ อย่างน้อยใจ
"พอดีที่เค้ามีงานกระทันหันน่ะ มีคนมารับ"นางคิมตอบลูกชายขี้งอน
"เอาเถอะ ไม่งอนก็ได้ งั้นน.... พี่จุนซูก็ไม่ได้เอารถไปงั้นสิ"จากปากยู้ๆกลายมาเป็นยิ้ม
"ใช่สิ"
"คิคิ งั้นยืมรถไปเรียนก่อนได้ไหมเนี่ยย "โยซอบลูบคางตัวเองไปมา "แม่อนุญาตไหมอ่าาา"
"โทรไปถามพี่เค้าสิ รถพี่เค้าไม่ใช่รถแม่"เจ้าของร้านอาหารหยิบถ้วยมาจัดชุดกิมจิต่อ
"โหห แม่อ่ะ รายนั้นหวงรถจะตาย คงจะให้ยืมไปขับหรอก "แล้วใบหน้าใสก็ต้องกลับมายู่ยี้อีกครั้ง
"ยังไงเราก็ยังไม่มีใบขับขี่ด้วย รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันเรียนนะลูก"นางคิมหันมาดูลูกชายคนเล็กที่อมลมแก้มป่อง ก่อนจะถอดถุงมือพลาสติกแล้วหยิกแก้มกมๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"แม่อ่ะ ปล่อยให้ลูกชายนั่งรถเมย์อีกแล้วนะ มาหอมแก้มเค้าเลย"โยซอบทำท่างอน แต่ก็ยื่นแก้มไปให้คุณแม่อยู่ดี
"รีบไปได้แล้ว ขึ้นรถดีๆนะลูก"มือเรียวๆเล็กๆยกขึ้นลูบผมสีดำที่ตัดสั้นๆชี้ๆ
"ไปแล้ว"ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เดินผ่านหน้าร้านออกไป โดยไม่ลืมที่จะทักทายพนักงานให้ร้าน
ร่างเล็กของคิมโยซอบเดินจากหน้าร้านอาหารเกาหลีของแม่ไปยังป้ายโรถเมย์ที่ห่างออกไป ร้อยเมตรได้ ร่างเล็กก้าวขายาวๆเท่าที่จะยาวได้ ตากลมผลิกดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ เก้าโมงห้าสิบแล้ว ยังไม่ถึงป้ายรถเมย์เลย ไหนจะต้องรอรถอีก แล้วรถก็ติดอีก ทำเอาโยซอบต้องรีบก้าวเข้าไปอีก อากาศเย็นทำให้ตาหวานปรื้อปรอย ลมปะทะที่แรงพอสมควร ริมฟุตบาทที่มีต้นแป๊ะก๋ยวเรียงรายสีเหลืองอร่ามไปตลอดทางที่จะไปถึงป้ายรถเมย์
"เห้ยย .... ลืมเอาสมุดมา"พอเดินต่อมาได้3 ก้าว โยซอบก็พึ่งนึกได้ว่าลืมสมุดแลกเชอร์ไว้ที่หน้าคอม
"วันนี้วันอะไรกันวะเนี่ยยยย อีกแล้ว"หน้าของโยซอบยับยู้ยี้ ขาสั้นๆก้าวต่อไปเรื่อยๆ ยังไม่ถึงป้ายรถเม ตอนนี้ก้ เก้าโมง 55เข้าไปแล้ว
"เอะ"ด้วยความที่ตาของคนเรามองเห็นได้ 180 องศา โยซอบรู้สึกว่ามุมที่180มันมีสีเหลืองๆของอะไรซักอย่างที่ตามมา ที่รู้ๆสิ่งนั้นไม่ใช่ต้นแป๊ะป๋วย
ร่างเล็กเดินต่อไปก็ยังเห็นตามมา ขาล้นๆจึงหยุด สิ่งนั้นก็หยุดด้วย แล้วโยซอบก็เลยจะลองเดินต่อไปเพื่อสังเกตการ แล้วไอ้เหลืองๆนั้นก็ยังตามมา ร่างเล็กเลยลองเก้าวเท้าถอยหลังดู แล้วไอ้เหลืองๆมันก็หยุดแล้วถอยตาม แล้วโยซอบก็เดินแบบก้าวๆไปข้างหน้าแล้วหยุดแบบเดิม ไอ้เหลืองๆก็ยังตามมา
"อะไรเนี่ย"โยซอบรู้สึกว่ายังคงมีความอดทนที่จะตามอยู่อีกหรอไง ไอ้เหลืองๆนั้นอ่ะ
*ปี้นๆๆๆ
ในที่สุดเสียงแตรก็ดังขึ้น ทำให้คนที่สาวท้าวเดินๆหยุดๆตั้งยอมหันมองแบบดีๆซักที ใบหน้าเล็กหันไปมองที่รถสปอร์ตสีเหลืองยี้ห้อเฟอร์รารี่รุ่นSA APERTA จอดอยู่เทียบกับฟุตบาท ก่อนที่กระจกฟิลม์ดำจะค่อยๆลดระดับลง
"นาย"โยซอบเห็นหน้าคนขับเต็มสองตา
"เดินกวนตีนชะมัดเลยนะนายน่ะ คนอุส่าหวังดีว่าจะชวนไปด้วย"คนขับพูดด้วยเสียงหงุดหงิดกลับมา
"ไม่ได้ขอให้ชวนซะหน่อย "โยซอบก็ยังคงกอดอกมองหน้าคนที่ไม่ค่อยอยากเจอซักเท่าไหร่
*โป๊กกกกกก
"โอ้ยยย"แล้วก็มีบางอย่างตกลงกลางหน้าผากของคนที่ยืนอยู่ริมถนน
"ฮ่าๆๆๆๆ"คนที่อยู่ในรถกอดอกหัวเราะคนที่โดนลูกแป๊ะก๊วยหล่นไส่หัว
"เพราะนาย จุนฮยอง .... โอ๊ยยยย เจอนายที่ไหนซวยที่นั้น โอ้ยย เจ็บอ่ะ"มือเล็กลูบหน้าผากตัวเอง แล้วกระทืบผลแป๊ะก๋วยอย่างหงุดหงิด
"อะไร ถ้านายยอมเข้ามานั่งแต่แรกมันคงไม่หล่นไส่หัวหรอกหน้า ... จะขึ้นไม่ขึ้น เก้าโมง 57 แล้ว จารให้เลทได้แค่ 10 นาทีนะ หึหึ"คนที่ขับรถหรูยกยิ้ม มองทำเอาโยซอบรู้สึกไร้ทางเลือกยังไงก็ไม่รุ
"เอ่อ..."ร่างเล็กขอเวลาคิดก่อน ไว้ใจตานี่ได้ไหมเนี่ยยย
"โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป เจอกันที่คลาส"จุนฮยองก้มลงเปลี่ยนเกียร์
"อ๊ะๆๆๆ ไปๆๆๆๆ"แล้วโยซอบก็เดินตรงมาเปิดประตูรถจนได้ แล้วเข้ามานั่งในรถสปอร์ตคันหรู รีบคาดเข็มขัด ไปกับหมอหนี่ก็ยังดีกว่าโดนจารเรียกไปคุยล่ะนะ เหอะๆ พอเห็นรถไม่ขยับเขยื้อนเลยต้องหันมองอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยเสียงแกมสั่งนิดๆ"ไปสิ เดี๋ยวไม่ทัน"
"นั่งดีๆ เกาะเบาะไว้ให้ดีๆละกัน" คนขับยกยิ้มก่อนนะปล่อยเบรกแล้วมาเหยียบคันเร่งแทน
.
.
.
"ขับรถภาษาอะไรของนาย ไม่น่านั่งมาด้วยเลยยย"โยซอบที่คิดจะกระโดดลงจากรถตั้งหลายครั้งมาถึงโรงเรียนได้อย่างปลอดภัย ให้ตาย จะไม่นั่งมากับหมอนี่อีกเป็นครั้งที่สอง
"ถ้าไม่ขับอย่างนี้จะถึงทันหรอ"คนขับที่กำลังวนหาที่จอดตอบอย่างปกติไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่
"ชิ ชั้นว่าชั้นขับเองยังจะดีกว่าเรย ถามจริงมีใบขับขี่ได้ยังไงเนี่ย ขับรถมรยาททรามได้อีกเหอะ"คนที่พอเริ่มจะหายเกร็งหายเมาก็เริ่มทำเสียงแข็งแล้วกอดอกเชิ่ด
"ใครบอกว่าชั้นมีใบขับขี่"คนที่ขับรถวนลงมาชั้นให้ตินอีกชั้นตอบสีหน้าปกติเหมือนเดิม แต่ก็ทำให้อีกคนยิ่งเบิกตาโตเข้าไปอีก
"เห้ยย นี่นายไม่มีหรอ ... ทำไมไม่บอกเร็วกว่านี้ ไม่งั้นชั้นไม่นั่งมากับนายหรอก ไอ้บ้า"ตอนนี้โยซอบหาที่เกาะชิดประตูรถ ถ้าจอดเมื่อไหร่จะหนีไปให้ไกลเลยคอยดู "ชั้นเห็นนายเอารถมาทุกวัน ใบขับขี่ยังไม่มี ... นายเป็นคนอย่างนี้หรอ"
"โยซอบ ทำอย่างกะนายไม่เคย ชั้นก็เคยเห็นนายขับรถมาเรียนไม่ใช่ไง ... อ๊ะ เจอแล้ว"พอวนมาได้ สายตาแหลมคมก็เห็นที่ว่างอยู่ตรงมุมในสุด
"ก็ตอนนั้นพี่ไม่อยู่ แล้วก็เดี๋ยวสายไงเหล้าา ไม่ได้ขับอันลิมิตแบบนายซะหน่อย"โยซอบรีบแก้ตัว
"หรอ?"จุนฮยองทำหน้านิ่ง
"อ่าว ไม่ถอยอ่ะ"โยซอบเห็นอีกฝ่ายตรงมาเลี้ยวทำท่าจะถอยหลังเข้า แต่ก็ไม่เห็นจะเริ่มถอยเลย
"มันแคบ นี่คิดจะไม่ลงไปช่วยใช่มะ ไม่ได้ให้นั่งฟรีๆหรอกนะ"จุนฮยองที่นั่งฝั่งผู้ขับขี่หันหน้ามาแล้วท้าวศอกกับประตู
"ชริ ไอ้เราก็คิดว่าแน่ ที่ไหนได้"โยซอบยังไม่เลิกปากดี ร่างเล็กดีอกดีใจที่ได้ลงจากรถคันนี้ซักที
"เห้ย โยซอบ นายไปดูท้ายฝั่งโน้นสิ"ร่างหนาลดกระจกลงจนสุดแล้วชะเง้อมองด้านหลังเพื่อที่จะกะระยะในการตีโค้ง ที่ตรงนี้คงเหลือเพราะจอดยากได้โหล่จริงๆแหล่ะ ท้ายกับด้านข้างฝั่งคนขับมันพอที่จะชะเง้อมองได้ แต่อีกฝั่งแค่กระจกมองข้างก็คงจะไม่พอ ที่สำคัญนี่รถของคุณพี่ชายขี้บ่นด้วย
"อืม ถอยได้ "จุนฮยองค่อยๆถอย หักพวงมาลัยไปทางซ้าย แล้วค่อยๆถอย แล้วไอ้เซ็นเซอร์ที่ดังจนทำให้รู้สึกเสียสมาธิ
"ได้อีกป่ะ"จุนฮยองถามคนที่ยืนมองที่ด้านอีกด้าน
"ได้ๆๆ พอๆๆ"พอคนที่ตัวสูงกว่าได้ยินก็หมุนพวงมาลัยกลับมาแล้วหมุนไปทางขวา"
"นายหลบ พอแล้ว เดี๋ยวที่เหลือเคลียเอง" ร่างสูงสั่งให้อีกฝ่ายออกห่าง ก่อนที่รถสีเหลืองบาดจะพุ่งออกแล้วตีโค้งเข้าออกจนรถตรงแล้ว จุนฮยองถึงจอดสนิท ก่อนจะดับเครื่อง พร้อมทั้งหยิบกระเป๋าตัวเองกับของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ารถข้างๆให้ด้วย
"ทันจริงๆด้วย"ทั้งสองเดินมาถึงหน้าคลาสเรียนภายในเวลาที่ไม่โดนจบชื่อ สิบโมงเจ็ดนาที ทำเอาโยซอบถอนหายใจโล่งอก
"อืม นี่... วันนี้นายติดรถชั้น วันนี้นายต้องทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง เข้าใจไหมคิมโยซอบ"ร่างสูงที่เดินนำนั่งลงตรงที่นั่งที่ว่างอยู่แถวหลังๆ
"ห๊าาาาา"หน้าโยซอบเหวอทันที อะไรเนี่ยยย ขณะที่ยืนเหวออยู่ แขนเล็กก็ถูกดึงลงให้นั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ
"จุ๊ๆๆ จะเริ่มสอนแล้ว เรียนซะ"ว่าแล้วคนที่ตัวใหญ่กว่าก็นั่งนิ่งตั้งใจฟังอาจารย์ ทำเอาโยซอบอดสงสัยไม่ได้ ใบหน้าที่กวนตีนและดูไม่เอาไหน กลับดูเอาจริงเอาใจได้ขนาดนี้เวลานั่งเรียน
-เฮ้ออออออ-
.
.
.
+++++++++++++++++++
"คุณพาผมมาห้างทำไม"จุนซูหันถามคนที่พึ่งเลี้ยวรถเข้ามาให้ห้องสรรพสินค้าชื่อดังที่ขายแต่สินค้ามีระดับ
"มาคุยงานไง"หลังจากร่างสูงที่ขับรถมือเดียวอย่างเชี่ยวชาญขณะวนขึ้นชั้นสอง
"คุยที่ห้าง ... คุณมันบ้าไปแล้ว"คนตัวเล็กกว่าที่นั่งกอดอกมาตลอดทางบ่นแว๊ดๆ
"ก็ที่นี่มันห้างในเครื่อตระกูลชั้น แล้วชั้นเป็นประธาน เอกสารสำหรับนายชั้นก็สั่งให้เลขาทำไว้ ก็ต้องมาที่นี่แหล่ะ"ร่างสูงอธิบายยืดยาว แล้ววนรถไปเรื่อยๆ เพราะที่จอดรถสำหรับผู้บริหารอยู่ที่ชั้น8
"ชิ .. พร้อมเชียวนะ"จุนซูยังคงกอดยกเชิ่ดหน้า
"คนสำคัญนี่" ว่าแล้วร่างสูงก็ยกมือขวามาลูบขาอวบๆของอีกฝ่าย แล้วรใบหน้าของคนข้างๆก็เขียวๆเพราะโมโหตามคาด ทำเอาคิมแจจุงยกยิ้มอย่างพอใจแล้วก็ลูบต้นขาภายใต้กางเกงสีดำรัดรูปต่อไป
"ผมเดินเอง ไม่ไม่ต้องมาเนียนจับเลยนะ"พอล๊อกรถ ร่างสูงก็รีบเดินตรงมาดึงมือที่กอดอกมาจัดไว้แล้วตั้งใจจะเดินนำไป
"นี่ ทางไปส่วนออฟฟิสมันคดเขี้ยว เลือกเอา จะให้จูงหรือโอบ คิมจุนซู"เสียงทุ้มพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพร้อมทั้งทำท่าเตรียมจะเข้าไปโอบที่เอวคอด
"คุณมีสิทธิ์อะไร .... ไม่เอาซักอย่างแหล่ะ"จุนซูรีบผลักมือหนาที่มารุ่มร่ามกับตัวเค้าออกไป
"แล้วนายมิสิทธิ์ต่อรองหรอจุนซู นายอยากตกงานไหมล่ะ"เสียงทุ้มทำให้มือที่ทำการพยศหยุดนิ่ง สายตาจุนซูเขม่งอีกครั้ง แจจุงกลับยกยิ้มกลับไป "โอบหรือจูง ไม่งั้นจะให้อุ้มไปไหมคิมจุนซู"
"ไอ้บ้า... จูงก็ได้วะ"จุนซูยอมหยุดแล้วยื่นมือไปอย่างไม่เต็มใจ
"แค่นี้ก็จบแล้ว "แล้วคนร่างสูงก็ยื่นมือไปจับมือบางที่นุ่มนิ่มไปหมด แล้วเดินนำไปโดยไม่ต้องใชแรงอะไรมากมาย เพราะอีกฝ่ายนั้นยอมเดินตามมาอย่างรู้หน้าที่
ทันทีที่ทั้งสองร่างผ่านประตูที่ต้องสแกนลอยนิ้วมือแล้ว ด้านในมีพนักงานนั่งเรียงรายกันอยู่ที่โต๊ะทำงานที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบเป็นหมวดหมู่ ที่ต้องเดินผ่านในส่วนนี้ก็เพราะจะต้องไปขึ้นลิฟแก้วที่อยู่อีกฝั่งที่ใช้ได้เฉพาะส่วนที่เป็นออฟฟิส พนักงานทั้งหลายพอเห็นเจ้าของร่างสูงที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าแล้วสวมทับด้วยเสื้อสูทสีเทากับเกงเกงที่เข้าชุดกันพร้อมกับรองเท้าหนังสีดำที่ขัดมาเงาวับแล้วก็ก็ลุกจากที่นั่ง หยุดการกระทำทุกสิ่งอย่างเพื่อทำความเคารพประธานของที่นี่ แต่ทุกคนก็ชะงักเมื่อเห็นใครอีกคนที่เดินตามหลังมา ที่สำคัญคนๆนั้นถูกท่านประธานที่สาวๆทั้งบริษัทอยากจะครอบครองพ่อม่ายคนนี้กันทั้งนั้น แต่พอเห็นร่างอวบที่เดินจูงมาด้วยกันแล้ว ทำเอาจุนซูที่ไม่รู้อะเลยรู้สึกได้ถึงรังสีแกรมม่าที่เปล่งออกมาทุกทิศทุกทางจนต้องรีบเดินตามร่างสูงไปติดๆ แจจุงเองก็เพียงแค่พยักหน้ารับเพราะเค้าเองก็ไม่ได้ไส่ใจอะไรกับพนักงานมาก เพราะเค้าไม่ได้มาบริษัทซักเท่าไหร่ .... ต้องไปต่างประเทศบ่อย มาก็วันที่อยากมาเท่านั้น เพราะเค้าก็ใช้วิทีการส่งเมลเอาก็ได้ จึงแทบไม่จำเป็นที่จะต้องมาเท่าไหร่ แต่วันนี้เค้าอยากจะพาใครบางคนมาด้วยนี่สิ น่าจับแกล้งสะให้เข็ด แจจุงรู้ดีว่าถ้าเค้าจับ จูง โอบใครเข้ามาในบริษัทจะถูกปรานามทางสายตา แล้วนี่แหล่ะเค้าถึงได้จูงหมอนี่มา แล้วก็เป็นไปตามคาดซะด้วย หมอนี่เดินแนบหลังผมเลย จนกระทั้งมาถึงลิฟท์แก้วที่มีไว้เฉพาะประธานอวุโสและหัวหน้าฝ่ายต่างๆเท่านั้น พวกเค้าทั้งสองเดินเข้าไปด้วยกัน
หลังจากกดลิฟไปยังชั้น22แล้วร่างสูงก็หันมามองคนข้างๆที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"นี่ คุณ...จะเลิกจับได้ยัง"จุนซูหันมาทำสีหน้าหงุดหงิด
"ยัง"ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจ จุนซูยังฟังไม่ทั้นจะเข้าสู่เซลล์สมองลิฟท์ก็เปิดออก แล้วก็ถูกจูง
ร่างสูงเดินพอคนที่ตัวเล็กกว่าเกินตามมากยังห้องที่อยู่ตรงกับลิฟท์ที่เขียนไว้หน้าห้องว่า ประธานคิมแจจุง แล้วเลขาที่จัดได้ว่า สวยหุ่นดีกว่านางแบบสะอีกยืนขึ้นแล้วโค้งให้ร่างสูง แล้วยิ้มอย่างดีอกดีใจ แต่พอมาทางจุนซูกลับยิ้มบางๆ ซึ่งให้เด็กประถมมาดูยังรู้เลยว่าเป็นร้อยยิ้มที่เสแสร้งแค่ไหน แต่ด้วยความหมั่นไส้หรืออะไรไม่รู้ ทำให้คิมจุนซูตัดสินใจเดินไปชิดติดแกะมือออกแล้วเปลี่ยนไปคล้องแขนแทน ทำเอาร่างสูงตกใจที่ถูกกอดแขน สิ่งที่จุนซูทำมันทำให้ร่างสูงพอใจไม่น้อยใบหน้าคมยกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะโอบเอวบางเข้าไปในห้องทำงาน ส่วนตั๊ว ส่วนตัว
"ปล่อยได้แล้ว"พอประตูบานใหญ่ปิดสนิทจุนซูก็ทำตัวต่างจากเมื่อกี๊โดยสิ้นเชิงง มือบางออกแรงผลักออกฝ่าย
"อ่าวว นึกว่าชอบ"ได้กวนพอเป็นพิธีร่างสูงก็ยอมปล่อย แล้วเรียบเดินไปนั่งยังที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ โดยมีคนตัวบางเดินตามมา
"คุณจะให้ผมนั่งที่ไหน เก้าอี้ไม่มีเลยหรอ"จุนซูเดินตามมา ก็ไม่เป็นมีเก้าอี้ที่นั่งไว้สำหรับมาติดต่องานที่ปกติจะต้องวางไว้อีกฝั่งของโต๊ะทำงาน
"ก็มีเท่าที่เห็น เลือกเอาจุนซู ว่าจะนั่งที่โซฟาหรือบนตักชั้น"ว่าแล้วคิมแจจุงก็ลุกขึ้นจกเก้าอี้ทำงานที่มีพนักพิงขนาดใหญ่แสดงถึงความมีอำนาจ ขายาวค่อยๆก้าวไปหาคนที่ยืนทำหน้าไม่พอใจ
"ไม่เอา"จุนซูกอดอกเชิ่ดหันหน้าหนีไปอีกทาง โดยไม่รู้ว่าภัยกำลังคลืบคลานเข้ามา
"งั้นเรามาคุยกันบนโต๊ะ"จุนซูถูกจับให้นอนราบไปกับโต๊ะทำงานขนาดใหญ่
"อื้อออ"ริมฝีปากสีชมพูที่เชิ่ดเมื่อกี๊ตั้งใจจะร้องด้วยความตกใจแต่ก็ถูกปิดไว้ด้วยปากได้รูปของนักธุรกิจหนุ่ม ลิ้นหนาแทรกเข้าไปอย่างรวดแล้วไล้เลียฟันเรียงสวยแล้วเกี่ยวกวัดกับลิ้นนุ่มที่พยายามหนี แต่ก็หนีไม่พ้นลิ้นแข็งแรงกดซ้ำ รีมฝีปากดูดเม้ม หลับตารับรสหวานจากน้ำสีใสในโพรงปากอีกฝ่ายที่เคยลิ้มลอง
"อื้มมม"คนที่ถูกกระทำหลับตาคิ้วขมวดมุ่นแต่ก็ส่งเสียงครางไม่หยุดเพราะรสจูบที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างร้อนแรงทำให้เริ่มต้านไม่ไหวจนทำให้ปมที่หว่างคิ้วค่อยๆคลาย ตาหวานปรือปรอย
"อื้มมม...ม"ร่างสูงวนลิ้นไปมา ซึ่งจุนซูก็ตอมสนองเค้าเป็นอย่างดี ร่างสูงยังคงมอบจูบไม่หยุด แขนที่เคยผลักก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มือหนาที่ค้ำยันกับโต๊ะเปลี่ยนมาใช้ศอกค้ำแทนเพื่อให้ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น
"อื้ออ..พะ..พอ อื้อ"คนตัวบางร้องขอเพราะเริ่มหายใจไม่ทัน ร่างสูงขอจูบต่ออีกนิสก่อนจะผละจูบ แต่ก็ยังคงดันอีกฝ่ายที่นอนราบทั้งตัวไปกัยโต๊ะทำงานขนาดใหญ่
"แฮ่กก"ในหน้าขาวแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยหรอเพราะมีอารมกันแน่ แจจุงยกยิ้ม
"สรุปจะคุยที่ไหน"แจจุงส่งยิ้มร้ายๆไปให้คนที่นอนไร้ทางสู้อยู่ที่โต๊ะ
"โซฟาก็ได้ "จุนซูตอบเสียงดังอย่างประชดประชัน ทำให้คิมแจจุงอารมณ์ดีขึ้นไปอีก ยิ่งได้ยินเสียงแว๊ดๆแบบนี้มันสดชื้นดีจริงๆ
"อืม"แจจุงเดินไปหยิบเอกสารที่มีอยู่1ชุดข้างๆแม็คเดินตามจุนซูที่กำลังเดินตรงไปยังโซฟาสีครีมที่ตั้งอยู่ติดกับกระจกทำให้สามารถมองวิวกรุงโซลได้อย่างชัดเจน "อ่ะ"
"อะไรอ่ะ"จุนซูหยิบเอกสารที่ได้รับจากแจจุงมา ดูที่หน้าแรก
"อันนี้นายลองเอาไปอ่านรายละเอียด เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ"พอร่างสูงนั่งลง จุนซูก็ขยับออกห่าง แจจุงอยากจะขำออกมาจริงๆ กลัวอะไรขนาดนั้น ตอนนี้ถือว่าเป็นเวลางาน คิมแจจุงจะไม่ทำเป็นเล่นเป็นอันขาด
"อะไรอ่ะ ทัวของกิน"จุนซูอ่านที่ท๊อปปิกด้านหน้า
"นี่แหล่ะงานที่นายต้องทำ"ร่างสูงกอดอกแล้วมองจุนซู จุนซูรู้สึกได้ว่าสายตาตอนนี้ต่างจาดที่เคยเห็น
"งานนี้มันเกี่ยวกับผมตรงไหน "จุนซูถามแจจุงต่อ
"เดี๋ยวก่อนสิ นายก็ฟังชั้นพูดให้จบก่อน แล้วสงสัยอะไรค่อยถาม เข้าใจไหม"ร่างสูงพูดอย่างมีเหตุมีผล
"ฮะ"จุนซูเห็นสีหน้าร่างสูงที่ดูแล้วรู้สึกว่าควรต้องเชื่อฟังล่ะนะ
"โปรแกรมนี้ก็เกี่ยวกับการทัวร์ชิมอาหารในหลายๆประเทศ เพราะชั้นมีหุ้นส่วนอยู่กับร้านอาหารทั่วโลก ก็เลยจะทำเป็นทริปทัวร์ระยะประมานสองเดือน ในทริปก็จะมีไปทานอาหารพื้นเมืองแล้วก็ที่พักและมีให้ฟรีสไตล์ประเทศละ1วันเต็มๆ เราจะอยู่ประเทศละ 2-3วัน ก็จะไปทั้งหมดน่าจะ 20 ประเทศถ้าทำได้ หรือจัดเจงคิวอะไรได้ "
"แล้วเกี่ยวกับผมยังไง" ร่างสูงแค่หยุดพักหายใจ อีกฝ่ายก็ถามขึ้นมาทันที
"ยังพูดไม่ทันจบ"
"อ้าว"
"จะเดินทางโดยเครื่องบินส่วนตัวของชั้น แล้วชั้นก็จะขับเอง"
"ห๊าาาาาาาาาา คุณเนี่ยนะ"ร่างบางขัดพร้อมกับอุทานเสียงดัง
"เน้ นายไม่เคยรู้หรอไงว่าชั้นเคยเป็นกัปตันมือหนึ่งในบริษัทนาย "ร่างสูงรู้สึกเสียเซล์ฟอยู่บ้าง ว่ารุ่นน้องคงจะไม่รู้จักกัปตนคนนี้แล้วสินะ
"ไม่อ่าา "ใบหน้าใสส่ายหน้ารัว
"เออ ช่างมันเหอะ ..... ที่นั่งสำหรับผู้โดยสารมี18คน เฉพาะของลูกค้านะ แล้วหน้าที่ของนายก็คือ ชั้นจะให้นายเป็นแอร์ในทริปนี้ ...."ร่างสูงมองหน้าอย่างจริงจัง
"ผม ? ..."
"ใช่ นายนั้นแหล่ะ นายทำคนเดียวนะ เพราะเที่ยวบินก็มีแค่ชั้นกะนายเท่านั้นแหล่ะ ชั้นขับนายบริการ แล้วอีกหน้าที่ของนายก็คือช่วยชั้นดูแลลูกค้าหลังจากลงเครื่องด้วย ทุกขั้นตอน เรื่องอาหารชั้นจะเป็นคนแนะนำและดูแลเอง แต่นายก็ไปศึกษามาด้วยล่ะ ข้อมูลตามเอกสาร หวังว่านายจะโอเคและเข้าใจนะคิมจุนซู"จุนซูสบตาคมที่มีแววมุ่งมั่นและตั้งใจมากๆ ทำให้ต้องพยักหน้าอย่างห้ามไม่ได้
"เอ่อ... แล้ว..เอ่อ ผมต้องไส่ชุดอะไรทำงานล่ะ"จุนซูเอียงคอถามอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วเค้าก็จะมีเครื่องแบบของสายการบินที่เค้าทำอยู่เท่านั้น แต่เครื่องบินลำนี้มันไม่ใช่เลยจึงไม่สามารถไส่ไปได้
"ชั้นมียูนิฟอร์มให้ ทุกอย่างชั้นมีให้นายพร้อมจะช๊อบจะอะไรก็ไม่ห่วง "
"งั้นหรอฮะ"
"ชั้นรู้ว่านายจะปฏิบัติหน้าที่ของนายอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ"
"ฮะ จะไปเมื่อไหร่ฮะ"
"วันเสาร์นี้ อีก 4วัน จัดกระเป๋าไปให้พร้อมนะ เสื้อผ้าจะไปซื้อที่นู้นก็ได้"
"ฮะ ..."จุนซูก้มพยักหน้าแล้วมองเอกสารที่วางอยู่ที่ตัก
"อ้าา......."ร่างสูงทำเสียงครางทุ้ม"คุยที่โซฟาเสร็จแล้ว เราไปคุยกันต่อที่โต๊ะดีกว่า หึหึ"
"อ๊ากกก ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต"
.
.
.
+++++++++++++++++
"เฮ้ นายจะลากชั้นทำไมหล้าาาาาาววววว"มือบางถูกลากออกมาหลังจากหมดวิชาสุดท้ายของวัน
"นายต้องตอบแทนชั้นก่อน โยซอบ"ร่างสูงเดินพาคนตัวเล็กลงลิฟไปยังที่จอดรถใต้ดิน
"เห้ยย เดี๋ยวๆๆๆ ชั้นไปสัญญาตอนไหน อย่ามาขี้โม้นะ"โยซอบที่ถูกลากตั้งแต่ห้องเรียนจนมาถึงประตูรถสีเหลืองคันเมื่อเช้า
"เห้ยยย ไม่เอานะ ชั้นไม่นั่งรถไปกับนายนะ ยังไม่มีใบขับขี่ ขับก็แย่...ไม่อ๊าววววววววววว"โวยวายจยังไม่ทันจบร่างสูงก็จัดการเปิดประตูรถแล้วดันเจ้าหน้ากลมเข้าไปนั่งที่ด้างคนขับจนได้ ก่อนจะรีบมานั่งที่ด้านฝั่งคนขับ
"นี่โยซอบ... ที่ชั้นยังไม่มีใบขับขี่เพราะชั้นยังไม่ได้ไปสอบปฏิบัติ ชั้นผ่านข้อเขียนแล้ว รู้ไว้สะ"จุนฮยองหยิบกุญแจมาสตาร์ตรถ
"แย้ยยยยย จิงดิ"โยซอบตาลุกวาว หันมาจ้องตาอีกฝ่ายทำตาโตแป๋วแว๋ว
"ทำไม"จุนฮยองเปลี่ยนเกียร์แล้วกำลังจะออกตัวถาม
"เหมือนกันเลยยยย ชั้นผ่านข้อเขียนแล้วแต่ยังไม่ได้ไปสอบปฏิบัติเหมือนกัน"สีหน้าของคนตัวเล็กดูจะตื่นเต้นมากๆ
"อืม"จุนฮยองหันมองเล็กน้อย รู้สึกหมั่นไส้ท่าดี๊ด๊าๆของคนที่นั่งมาด้วยจริงๆ ร่างสูงเคลื่อนรถวนขึ้นเพื่อจะออกจากที่จอด
"เห้ยย ชั้นจะแน่ใจได้ยังไงว่าไปกับนายแล้วจะปลอดภัยทั้งชีวิตและทรัพย์สิน"โยซอบคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วกอดออกมองคนขับที่หยิบแว่นตากันแดดสีดำ แถมยังขับรถมือเดียวอีก
"เมื่อเช้าก็เพราะว่าช้าเลยต้องขับแบบนั้น จริงๆแล้วชั้นไม่ได้ขับรถแบบนั้นหรอกน่าาา "จุนฮยองหันมายิ้มแล้วกลับไปขับรถต่อ
"แล้วนี่นายจะพาชั้นไปไหน"
"ชั้นจะพานายไปเลี้ยงน้ำแข็งไส"
"โอ่ววว ไม่น่าเชื่อว่านายจะเป็นคนแบบนี้"ตาของโยซอบลุกวาว พร้อมกับประสานมือเข้าด้วยกัน
"ชั้นก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว นายก็น่าจะพอรู้นี่"ใบหน้าตี๋ๆยิ้มอย่างยกยอตัวเอง
"เนื่องในโอกาสไรอ่ะ จุนฮยอง"คนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถยิ้มถาม เพราะเจ้าตัวชอบกินของหวานอยู่แล้ว แล้วยิ่งได้กินฟรี มันยิ่งรู้สึกมีความสุขเหลือเกินน((บ้านนี้นิยมพอเพียงและประหยัดค่ะ -*- )) นี่ทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นกับจุนฮยองจริงๆนะเนี่ย จะว่าไปนายก็มีน้ำใจดีเหมือนกัน
"ก็ที่นายนั่งรถมาด้วยไง"คนขับตอบเสียงทุ้ม สีหน้าแน่นิ่งมองถนนข้างหน้า
"งั้นหรออ งั้นนายจะให้ชั้นนั่งรถไปกับนายอีกเมื่อไหร่ก็ได้นะ จุนฮยอง ชั้นยินดีเลย"หลังจากที่สมองเล็กๆทำงาน ได้ประหยัดค่ารถโดยสาร แอร์เย็นๆ อีก ที่สำคัญได้กินฟรีอีกกก โอ่วววว มันคุ้มมากเลยอ่ะ ((นั้นไง -*- ))
"จิงดิ งั้นดีเหมือนกัน จะได้พานายไปเลี้ยงข้าวอีกคราวหน้า"
"ที่จริงนายก็เป็นคนมีน้ำใจเหมือนกันนะ"คนตัวเล็กว่า
"อยู่แล้วสิ มีน้ำใจ หน้าตาดีด้วย... ใครๆเค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหล่ะ"คนขับพูดอย่างมั่นใจและยกยิ้มน้อยๆ ((บ้านนี้ก็ หลงตัวเองทั้งตระกูลค่ะ -*- ยกเว้นน้องจุนกอล น้องเค้าผ่าเหล่า 55))
"ทำไมชั้นไม่เคยรู้เลยอ่ะ"โยซอบรุสึกว่ามันดูจะออกแนวยอตัวเองเกิน ตั้งใจจะพูดขัดเล็กน้อย แต่...
"เพราะนายขาดโอเมก้า3"
"โอเมก้า3?"โยซอบงงอ่ะ ชีวะคืนครูไปหมดแล้วฮับ
"อ๊ะ ถึงแล้ว"รถสีเหลืองแสบลูกตาจอดอยู่ด้านหน้าร้าน Mr.Joker ร้านน้ำแข็งไสชื่อดังในหมู่วัยรุ่น น้ำแข็งไสที่มีท๊อปปิ้ง ไส้มากมายให้เลือก และน้ำลาด ชนิดผมสม นอกจากนั้นยังผมไอศกรีมโยเกิร์ตและสมู๊ตตี้อีกด้วย เป็นร้านที่ใครๆก็ชอบมานั่งเล่นชิวๆกันทั้งนั้น
"อ๊ะ ร้านนี้...อยากเข้ามานานแล้ว แต่ไม่ได้แวะซักที "พอร่างสูงดับเครื่องแล้วก็เดินตามร่างบางที่ออกมายืนรออยู่แล้ว ก็ได้ยินเสียงพึมพัมเล็กๆ
"นายไปนั่งก่อนนะจุนฮยอง เดี๋ยวชั้นไปซื้อมาให้ นายจะเอาอะไรล่ะ"โยซอบทำท่าเหมือนเดยมา ร่างเล็กสั่งให้จุนฮยองนั่งลงแล้วจัดการบริการให้อย่างดี ทั้งปัดฝุ่นที่นั่งให้ แล้วก็ทำตัวว่าง่าย
"ชั้นเอาหน้ากีวี่ ลาดนมนะ ... ถ้วยใหญ่"คิมจุนฮยองนั่งลงที่เบาะนุ่ม แล้วกอดอกไขว่ห้างสั่งเหมือนเจ้านายซะเต็มที่ แต่งานนี้โยซอบไม่ว่าอะไร ขอแค่คองฟรี
"ได้ครับ คุณจุนฮยอง "มือเล็กยกขึ้นทราบอยู่ที่เหนือคิ้วเมื่อได้รับคำสั่ง ตันตัวเล็กทำท่าจะเดินไปต่อแถว แต่ก็ต้องหยุดแล้วหันหลังกลับมา
"เงินอ่ะ"
"เงิน?"คนที่พึ่งถอดแว่นตากันแดดทวนคำ
"อ้าว นายเลี้ยงไม่ใช่หรอ"เสียงเล็กตอบอย่างหนักแน่น
"ใครบอก"ใบหน้ารีมองพร้อมทั้งยกคิ้วสูง
"นายบอกเองไม่ใช่หรอจะพาชั้นมาเลี้ยงอ่ะ"คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ชี้มาที่ตัวเอง แล้วมองกลับเพราะเริ่มจะสับสน
"ก็ใช่ไง ชั้นพานายมาเลี้ยง"จุนฮยองพยักหน้า
"อ้าว ตังอ่ะ "มือบางยื่นแล้วแบออกให้ร่างสูง
"อะไร? ตังนายดิ"จุนฮยองทำหน้าตาแป๋ว...
"ตลก... นายมันขี้โม้ บอกจะพามาเลี้ยง ชริ"โยซอบชักมือกลับมากอดออกแล้วเชิ่ดหน้าไปอีกทาง
"เลี้ยงอะไร "คิ้วหน้าของจุนฮยองเกิดรอยย้นอย่างเห็นได้ชัด "ชั้นพานายมาเลี้ยงนี่ไง น้ายก็จ่ายไปสิ"
"นายพาชั้น เพื่อมาเลี้ยง?"โยซอบทวนคำของไอ้บ้านี่หนึ่งครั้ง
"ใช่สิ"ไอ้คนตรงข้ามยังจะเสล่อตอบได้อีก
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ไอ้บ้าาา"พอทวนคำและเรียบเรียงใหม่อีกครั้งทำให้รู้ว่า ไอ้ผู้ชายคนนี้ที่เค้าพึ่งชมไปซะดิบดี ที่จริงแล้วเป็นเพราะเค้าคิดในแง่คนดีเกินไป โฮกกกกกกกกกกกกกกก ยิ่งมองไอ้บ้านี่ติดลบเข้าไปอีกสองเท่า อ๊ากกกกกกกกก นายพาชั้นเพื่อมาเลี้ยงนายเนี่ยนะ ไอ้จุนฮยองเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
"เบาๆดิ.... ไม่มีจ่ายยืมชั้นได้ หึหึ"จุนฮยองว่าแล้วก็หยิบเงินจำนวนหนึ่งให้โยซอบที่ทำหน้าเขียวๆอยู่ 555 แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง.. แต่ที่จริงเค้าตั้งใจจะแกล้งโยซอบอยู่แล้ว ชอบจังเวลาเห็นคนทำหน้าเขียวๆอย่างนี้เนี่ยย((เอาเข้าไป จิตทั้งพี่ทั้งน้องค่ะงานนี้)) "อย่าคืนช้าน้าา"ห
"ไอ้บ้านี่ ฝากไว้ก่อนเถอะ"คนตัวเล็กๆมองอย่างคาดโทษก่อนจะเดินไปต่อแถวที่ยาวเหลือเกิน
ระหว่างนั่งรอใครบางคนซื้อขนมกิน คิมจุนฮยองก็ควักมือเรียกพนักงานที่กำลังเก็บถ้วยเก็แก้วและขยะอย่างมีสมาธิไม่สนใจใคร กว่าพนักงานคนนั้นจะรู้ตัวจุนฮยองก็เล่นไปโบกรอบที่สามแล้ว พนักงานพอเงยหน้าเจอร่างสูงคนนี้ก็ทำเอาอ้าปากค้างไปตามๆกัน
"เอ่อ.. สวัสดีค่ะท่านผู้จัดการ"พนักงานที่เก็บถ้วยอย่างเมามันเดินมาโค้ง
"ไม่ต้องขนาดนั้นน่า... วันนี้จะแค่มาหาไรกินนะ คงจะไม่ได้มาดูแลร้าน"จุนฮยองกอดอกบอกแบบเป็นงานเป็นการ
"แล้วที่สำคัญ เทอเห็นผู้ชายหน้ากลมๆไส่เสื้อคลุมสีดำนั้นไหม"นิ้วยาวชี้ไปที่คนที่สวมเสื้อคลุมสีดำ ผมตัดสั้นสีดำสนิท ที่กำลังชะเง้อและยืนนับคิวอยู่ในแถวหน้าเคาน์เตอร์
"อ่อ ค่ะ ทำไมล่ะคะคุณจุนฮยอง"พนักงานถามสิ่งที่อยากรู้จนตัวสั่น เรื่อเจ้านายคือความสุขของพวกเทอ.. นั้นคือความจริง
"เอาเถอะ ... บอกทุกคนให้ทำเหมือนชั้นเป็นลูกค้าธรรมดาคนนึง ไปทำงานต่อได้แล้ว"
"ค่ะๆ"พนักงานสาวรีบเดินไปทำหน้าที่ของตน จุนฮยองยกยิ้ม เมื่อเห็นคนตัวเล็กที่ยืนกอดออกรออยู่ที่ส่วนรอรับที่มีสีหน้าหงิกงออย่างเห็นได้ชัด ถึงจะให้เข้านั้นจ่ายยังไงเงินก็เข้ากระเป๋าเค้าอยู่ดี ส่วนวัตถุดิมหรือของต่างๆก็ขอเฮียมาทั้งนั้น เอาเป็นว่ายงจุนฮยองแถบะไม่มีรายจ่ายในชีวิตประจำวันเลย แล้วนี่อีกฝ่ายก็ถือว่าเสียเปรียบเค้าอยู่ด้วย หึหึหึ
"เอ้า"ถ้วยกระดาษสีส้มถูกวางลงอย่างรุนแรงแล้วดันไปหาคนที่กำลังนั่งเล่นเกมNY Zombieอย่างเมามันให้เสียสมาธิ
"เห้ยย โดนผีเปรตเหยียบเลย"คนตัวใหญ่กว่าอุทานเพราะกำลังเล่นๆ เจอซอมบี้ตัวยกวิ่งเข้ามา แล้วก็กำลังยิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายก็ถูกทำให้เสียจังหวะจนได้
"สมน้ำหน้า กินสิ เดี๋ยวละลายหมด"คนที่พึ่งนั่งลงแล้วกินน้ำแข็งไส่กับเยลลี่
"ตังทอนอ่ะ"พอกดปุ่มโฮมแล้วก็เงยหน้ามาเห็นอีกคนก้มหน้ากินก็อยากจะขัดจังหวะบ้าง
"เอาไปเลยไป๊"มือเล็กหยิบตังที่อยู่ในมือคืนให้ แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ
"นายจะให้ชั้นคิดดอกเท่าไหร่ดี"จุนฮยองแกล้งพูดขณะที่ตักชิ้นกีวี่สีเขียวสด
"หน้าเลือดเกินไปแล้วนะนาย"โยซอบถึงกับกินไม่อร่อยเลยทีเดียว
"แหม ของแบบนี้ ... เอาไง จะให้คิดเท่าไหร่"จุนฮยองยังคงยกยิ้มแล้วยักคิ้วให้
"ไม่เอา"โยซอบตอบเสียงดัง
"งกจังนะนายน่ะ"จุนฮยองยังคงพูดแกล้งอีกฝ่าย เพราะเวลาเห็นหน้ากลมๆหงิกๆแบบนี้มันรู้สึกดีชะมัด
"ใครกันแน่ .... ชิ ชั้นไปล่ะ "พูดจบก้ลุกขึ้นพร้อมกับถ้วยกระดาษแล้วทำท่าจะเดินออก เพราะถ้าอยู่ก้คงโดนทวงนู้นนี่นั้น ให้ตาย อีตานี่มันพาแต่ความซวยจริงๆ ที่สำคัญถ้าโดนบังคับให้นั่งไปส่งอีกอาจจะโหดเพิ่มหนี้อีกก้เป็นได้ โอ้ยย อะไรวะเนี่ย โยซอบบบ
"เห้ยย จะไปไหน"ดีที่มือยาวไวกว่ารีบคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ได้ทัน
"กลับบ้านดิ อยู่ไปก็มีแต่ดอกเบี้ย"
"โหยยยยย เออ ก็ได้ ...งั้นเปลี่ยนจากหนี้เป็นอย่างอื่นได้ป่าวว นั่งลงๆๆ อย่าพึ่งกลับดิ"จุนฮยองก็พูดอย่างสับสนเล็กน้อย เพราะไม่เคยต้องรั้งใครแบบนี้มาก่อน เค้ายังอยากแกล้งหมอนี่อยู่นี่
"แล้วจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ"โยซอบยอมหันกลับมาคุยแล้วนั่งลงอย่างว่าง่าย
"นายไปชาวยชั้นถือของหน่อย จะไปซื้อเสื้อที่ดงแดมุน"
"งั้นชั้นกลับบ้านดีกว่า" ร่างบางลุกขึ้นอีกครั้ง
"เห้ยย ก็ได้ๆๆ ไปช่วยเลือกเฉยๆ เดี๋ยวเลี้ยงไส้กรอก"จุนฮยองคว้ามือบางไว้ เค้าเองก็ไม่รู้ว่าะรั้งไว้ทำไมเหมือนกัน แต่อยากอยู่กวนหมอนี่ไปนานๆ รู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูกจริง
"โอเค"แล้วคนตัวเล็กก็ยิ้มซะทีแล้วยอมนั่งลง พร้อมทั้งวางถ้วยน้ำแข็งไสลงที่เดิม แล้วกินอย่างเอร็ดอร่ิยจนจุนฮยองรู้สึกว่า คิดผิดไปหน่อย
.
.
.
+++++++++++++
"เมื่อจะกลับ ให้ผมนั่งรอคุณเป็นชั่วโมงแล้วนะ ...น่าเบื่อชะมัด"เสียงบ่นๆแว๊ดๆดังมาจากโซฟาในห้องทำงานขนาดใหญ่และวิวดีที่สุดก็ว่าได้
"ถ้าเบื่องั้นเรามาหาอะไรทำกันดีไหมจุนซู"หลังจากนั่งเซ็นเอกสารบางส่วนแบบใจจดใจจ่อ แต่พอได้ยจุนซูพูดแบบนี้ทำให้ความคิดของร่างสูงเปล่งประกาย(?)
"หยุดความคิดของคุณเลยนะ ทำงานไปเลย "จุนซูเห็นสายตาของแจจุงที่ส่งมา มันทำให้รู้สึกอันตรายมากๆ ณ จุดนี้ จุนซูจึงต้องยอมหยุดเรื่องของตัวเอง และอดทนรอ คงจะปลอดภัยกับชีวิตที่สุดแล้วในสถาณการณ์แบบนี้
"ไม่ทำและ ไม่มีอารมย์ทำงานต่อแล้ว กลับดีกว่า"แล้วอยู่ดีๆร่างสูงก็ยืนขึ้นแล้วตรงมาหาจุนซูที่นั่งหน้าเหวอ.... เปลี่ยนอารมย์ไวมากเลยคิมแจจุง
"ไม่ต้องจูงออกไปก็ได้... เข้ามาได้ก็ออกไปได้"จุนซูก้มมองมือของร่างสูงที่ยื่นมาหาเค้า
"แหม... อยากโดนดักตบก็เชิญ "ร่างสูงชักมือกลับหยิบเพียงไอแพตจากโต๊ะทำงานแล้วเดินออกไป
"อ๊ะ รอก่อนดิ...ก็ได้"จุนซูรีบยื่นมือไปกุมอีกฝ่าย เพราะแค่เมื่อกี๊จุนซูก็รู้สึกว่าเหมือนโดนอาบรังสีและเพื่อความปลอบภัย โดนจับอยู่กับตานี่คงจะดีกว่าละมั้ง
"ป่ะ"แจจุงได้จับมือนุ่มนิ่มอีกครั้ง ทำให้รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มันนุ่มมือจนอยากกัดเลยอ่ะ อันที่จริง ยิ่งจุนซูเกาะแกะกับเค้ามากเท่าไหร่ พนักงานก็จะยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยิ่งกว่าเดิมต่างหาก แต่ก็นะ....มือนิ่มจริงๆเลยย
ทั้งสองร่างเดินออกมาจากห้องพร้อมกับจูงมือกัน โดยที่ใบหน้าคมนั้นดูอิ่มเอมอย่างเห็นได้ชัด ส่วนอีกคนก็พยายามจะทำหน้าให้ดูปกติ เลขาหน้าห้องเหล่มองร่างอวบด้วยหางตา และการกระทำนี้ก็ผ่านเข้ามาในโสตประสาทของจุนซูอย่างแจ่มชัด จุนซูจริงยิ้มแล้วแนบชิดกับร่างสูงมากขึ้น แจจุงจึงเล่นด้วยด้วยการก้มลงสูดกลิ่นหอมๆจากผมนุ่มแล้วแกล้งจุ๊บที่ขมับอีกหนึ่งทีต่อหน้าเลขาคนสวย ซึ่งไม่ว่าเลขา พนักงาน แม้กระทั้งแม่บ้าน(?)ก็ผ่านมือผู้ชายคนนี้มาหมดแล้ว ร่างสูงจัดการเดินโอบจุนซูไปที่ลิฟ จนกระทั่งออกมาจากลิฟท์แล้วร่างสูงก็ยังเนียนโอบเอวบางเหนือสะโพกอวบและบั้นท้ายแน่น จุนซูรู้สึกขนลุกซู่... สายตาแผดเผาสุ่งมาที่จุนซูคนเดียว เค้าไม่ใช่จุดโฟกัสนะ จะมารวมอะไรตรงนี้เหล้าาา จุนซูก็ต้องเดินเกาะหมอนี่ไป ให้ตายจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ กว่าจะฝ่าดงสาวแก่มาได้ทำเอาจุนซูหลอนไปเลยทีเดียว
"ปล่อย อย่ามาเนียนนะ"จนมาถึงรถที่จอดใกล้ทางเข้าออกแจจุงก็ยังเนียนโอบ จนร่างเล็กต้องร้องประท้วง
"โทษที เพลินไปหน่อย"ว่าแล้วร่างสูงก็ยกมือที่ใช้ลูบไปตามเนื้อตัวของจุนซูขยำไปมาแล้วยกยิ้มที่มุมปากไม่พอ ยังจะจุ๊บมือตัวเองอีก ทำเอาจุนซูรู้สึกเสียท่าหมอนี่อีกแล้วหรอไง อีตาบ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยย
"เปิดรถสิ"จุนซูรีบเดินมาที่ประตูรถ แจจุงจึงต้องเปิดรถให้อีกฝ่ายรีบเข้าไปนั่ง ท่าทางรุกรี้รุกรนและความตื่นตูมของจุนซู ทำให้แจจุงยิ่งสนุกขึ้นมากกว่าเดิม แจจุงเองก็เดินมาที่ฝั่งคนขับและนั่งลาพร้อมทั้งสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว
"เช็ดให้หน่อย"ร่างสูงล้วงแว่นกันแดดจากช่องเก็บข้างๆส่งให้จุนซูพร้อมกับผ้าเช็ด
"เอ้า"จุนซูเช็กแว่นกันแดดของร่างสูงอย่างลวกๆ แล้วก็ส่งคืนให้ มือหน้าหยิบมาสวมแล้วขับรถต่อ
"ฝากหน่อย"ร่างสูงหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาสามเครื่องมาวางไว้ที่ตักของคนที่นั่งมาด้วย
"อืม"จุนซูยอมให้รางสูงวางไว้แต่โดนยดี มือหนาเอื้อมมาหยิบมือถือสีดำขึ้นมา กดปุ่มโฮมก่อนจะกดPhone แล้วไปที่Recentsแล้วไล่ลงก่อนจะกดซ้ำลงไปอีกครั้ง มือหนาหยิบไอโฟน4มาแนบไว้ที่ข้างหู
"เฮ้คุณ เดี๋ยวก็โดนตำรวจหรอก" จุนซูมองการกระทำของร่างสูงอย่างไม่พอใจ
"ทำไม ก็แค่ตำรวจ?"แจจุงทำหน้าไม่แคร์จริงๆนะ แล้วก็หันกลับมามองถนน
"นี่คุณ เอาเฮดโฟนมาเดี๋ยวไส่ให้ อันตราย"จุนซูดึงมือถือจากมือร่างสูง
"อยู่นี้"ร่างสูงใช้ข้อศอกดันๆที่ที่เก็บของตรงกลาง จุนซูจึงรีบเปิดแล้วหยิบเฮดโฟนสีขาวมาเสียบแล้วรีบให้ร่างสูง พร้อมบริการไส่ให้ด้วยอีกต่างหาก" แจจุงยกยิ้ม.... จุนซูพอไส่เสร็จก็หันหน้าไปทางอื่น
"จุนกอล"
"เดี๋ยวป๊าไปรับ รอที่เดิมนะ อีก15นาที"พอปลายสายรับแล้ว เสียงทุ้มก็กรอกไปครบถ้วนกระบวนความ
รถสีขาวรุ่นพิเศษราคาแพงนำเข้าขับไปทางที่รถค่อนข้างติดในเวลานี้ กว่าจะมาถึงซอยของโรงเรียนได้ก็ใช้เวลานานเหมือนกัน แล้วยิ่งเย็นๆแบบนี้เวลาเลิกงานของหลายๆคน รถเลี้ยวเข้ามาในเขตรั้วโรงเรียนอนุบาลอีกครั้ง ก่อนจะมาจอดที่หน้าอาคารหลังเล็ก
"คุณมาทำอะไรที่โรงเรียนอนุบาลเนี่ย"จุนซูมองไปรอบๆก็พึ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ในโรงเรียนอนุบาล
"มารับลูก" แจจุงปลดล๊อกรถ
"คุณมีลูกแล้วหรอ"จุนซูทำตาโต แจจุงได้แต่ยิ้ม แล้วออกไปจากรถ ตาหวานมองตามผู้ชายที่สวมเสื้อสูทสีเทาที่เดินตรงไปในอาคารเรียนแล้วหายไปที่ข้างใต้ซักพัก แล้วก็ออกมาพร้อมกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ขี่คออยู่บนเจ้าของร่างสูง แล้วคนอย่างแจจุงเองก็สะพายกระเป๋าใบเล็กนั้นอีกด้วย ทำเอาจุนซูถึงกับอ้าปากกว้าง สายตาคมที่มักจะมองอย่างเจ้าเหล่ไม่ก็หื่นแต่ตอนนี้ตาคมนั้นดูอบอุ่นอย่างน่าตกใจ พอเค้าเผลอสบตาอีกฝ่ายเข้าใบหน้าใสจึงต้องหันหนีทันที
"อ่ะ.. นั่งหลังนะ"ประตูฝั่งคนขับถูกเปิดออก เบาะหนังสีครีมขอบแดงถูกเลื่อนมาด้านหน้า แล้วเด็กชายตัวเล็กๆอวบๆก็นั่งอยู่ที่เบาะข้างหลังเพราะถูกอุ้มให้วางตรงนั้น แล้วเบาะก็ถูกเลื่อนกลับมาเหมือนเดิมพร้อมกับคิมแจจุงนั่งประจำที่
"คุณ.."ตาหวานมองอีกฝ่ายที่นั่งลงอย่างรู้สึกผิดเล็กๆ เหมือนเค้าไปแย่งที่เด็กเลย
"พี่ชื่อไรฮะ"ร่างสูงยังไม่ทันตอบเด็กตัวเล็กก็ยื่นหน้ามาแล้วยิ้มหวานให้จุนซู
"พี่ชื่อจุนซูจ่ะ"จุนซูตอบอย่างเก้ๆกังๆ แอบดีใจอยู่บ้างว่าถูกเรียกว่าพี่ อ่ะนะ "ป๋มชื่อจุนกอลนะ"
"น่ารักจัง"เด็กน้อยพูดลอยๆทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองต้องหันมอง
"..."ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
"ป๊ะป๋า ขยับหน่อย"รถสีขาวแล่นไปได้ซักยังไม่ทั้นถึงแยกแรก เสียงเล็กๆของเด็กก็ดังขึ้นพร้อมกับนิ้วเล็กๆสั้นๆสกินที่ข้อศอกที่ท้าวอยู่กับที่เก็บของ
"หื้ม ทำไมละลูก"เพราะเวลาขับรถร่างสูงมักจะชอบท้าวศอกซ้ายไว้กับที่วางแขนตรงกลางรถ
"พี่จุนซู ป๋มขอนั่งตักพี่จุนซูนะ"เด็กน้อยยิ้มหวานไปทางจุนซู หวานขนาดที่คุณพ่ออย่างแจจุงยังอึ้ง ไม่เคยเห็ลูกชายของตนยิ้มหวานขนาดนี้
"ได้ครับ"จุนซูก็เหวอพอกับแจจุง แล้วเด็กตัวเล็กๆก็ปีนข้ามมานั่งที่ตักของจุนซูอย่างรวดเร็ว
"คิคิ"พอได้หย่อนตัวลงบนตักนิ่มๆเสียงเล็กๆหัวเราะชอบใจ "พี่จุนซูหนักรึป่าวฮะ"
"ไม่เลยจ้าา"จุนซูยิ้มกว้างกระชับมือโอบร้อบพุงน้อยๆ เพราะพอเค้ายิ้มหวานให้จุนกอล หางตาเหลือบไปเห็นคนขับรถทำหน้าหงิกงอ เลยแกล้งโอบลูกชายไอ้ตาขี้เก็กนี่ แล้วหน้าเก๊กๆนั้นก็ยิ่งหงิก จุนซูล่ะซะใจจริงๆ หวงลูกชายสินะ (แน่ใจหรอ จูนนจางงง)
"ตักพี่จุนซูนิ่มอ่ะ "เด็กน้อยกระชับมือทับมือของจุนซู
เสียงคุยเล่นของจุนซูและจุนกอลดังไปตลอดทาง ทั้งหัวเราะแล้วก็คุยกันเรื่องเด็กๆ จุนกอลก็เล่านู้นนี่นั้นเหมือนรู้จักกันมาเป็นสิบปี(ได้ข่าวน้องเค้า 5 ขวบ -*- ) จะมีก็แต่คนขับที่นั่งเสงี่ยมเป็นพนักงานขับรถ... ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่คนกันไม่สนคนแก่ เหมือนว่าทุกคนไม่เห็นคิมแจจุงคนนี้อยู่ในสายตาเลย พยายามเรียกร้องด้วยการถอนหายใจบ้างหันไปสบตาบ้าง แต่สองคนนั้นก็แค่มองหน้ามาแล้วก็หันไปเล่นกันใหม่ ลูกชายเค้าสนิทกับคนอื่นง่ายอยู่แล้ว แต่นี่คือสิ่นที่ทำให้ร่างสูงคิ้วขมวดมุ่น
"พี่จุนซู ขอหอมหน่อยยย" เด็กน้อยทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ ทำตาตา กระพริบปริบๆ
"ได้สิ"พอจุนซูตอบตกลง จุนกอลพลิกตัวกลับมาหันหน้าเข้าหาจุนซู แก้มป่องๆกลมๆขาวๆอมลมไว้เต็มแก้ม หลับตาแล้วยื่นแก้มขาวอมชมพูของผิวเด็กขึ้นไปหาคนที่ถูกนั่งตักอยู่ พอจุนซูเห็นเด็กชายหลับพริ้มเตรียมรออยู่แล้ว ปากอิ่มสีชมพูค่อยๆ ค่อยๆก้มลงต่ำลงๆ เรื่อยๆ
"เห้ยย"
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"สองเสียงร้องพร้อมกันโดนมิได้นัดหมาย
"คุนทำอะไรของคุณเนี่ยย"จุนซูโวยวายกอดหัวกลมๆเอาไว้ เพราะเมื่อกี๊อยู่ดีๆมือหนาๆก็ดันจุนกอลมาที่อกเข้าอย่างกระทันหัน...ทำให้รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
"มันบังกระจกมองข้าง"แจจุงตอบเรียบๆเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร
"ป๊ะป๋าอ่ะ ขัดจังหวะที่สุดเลย"จุนกอลหน้ามุ้ยยไส้แจจุงเป็นครั้งแรก
"หึหึ... นั่งดีๆ"คนขับยกมือขวาออกไปเพื่อให้จุนกอลหันไปนั่งหันหน้าให้ดีๆ แล้วก็ขับรถต่ออย่างอารมณ์ดี เพราะจุนกอลหลับคาตักจุนซูไปแล้ว
"นี่ลูกคุณหรอ"จุนซูลูบหลังให้เด็กน้อยหลับสบาย
"อืม .... ใกล้ถึงบ้านนายแล้ว ชั้นส่งอย่างเดียวนะ"แจจุงตอบในลำคอ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะตอนนี้เข้ามาที่ถนนไปบ้านของจุนซูแล้ว
"ฮะ แล้วน้องจุนกอลล่ะ"จุนซูลูบหัวกลมๆที่ซุกอยู่
"ลูกชั้นหลับลึกจะตาย ไม่เป็นไรหรอก"แจจุงอดยิ้มไม่ได้เวลาที่เห็นลูกชายคนเดียวหลับพริ้ม ถึงจะแสบขนาดไหนแต่เวลาหลับช่างหน้าเอ็นดูจริงๆ
.
.
.
++++++++++++++
"อย่าเบี้ยวเชียวนะ"เสียงแหลมๆกำชับขณะกำลังจะกลับบ้านด้วยรถคันงาม
"เออ ชั้นไม่เบี้ยวนายหรอกหน้าา"คนขับตอบปัดๆ
"วันศุกร์นี้นะ อย่าลืม"คนตัวเล็กก็ยังคงย้ำอยู่อย่างนั้น
"ครับๆๆๆ ผมจะไปสอบใบขับขี่วันศุกร์นี้ครับ พอใจยัง"น้ำเสียงฟังดูประชดที่สุดเลยอ่ะ
"อื้อ... "โยซอบไม่ได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายประชดตนอยู่ เพราะ
flash back
"เน่ นายได้คะแนนสอบใบขับขี่เท่าไหร่"โยซอบถามขณะที่นั่งกินไส้หรอกชุบด้วยมันฝรั่ง
"ถามทำไม"คนที่นั่งแทะอยู่ข้างๆเริ่มหัวเสีย ถามเรื่องนี้อีกแล้ว
"ก็แค่อยากรู้ บอกหน่อย"
"ไม่"
"โหยยยย น้าาาๆๆ น้านๆๆๆๆนะ "คนตัวเล็กเขย่าแขนคนที่กำลังจะงับมันฝรั่ง
"เออ 75 "
"โอ่ววว 75เองหรอ นายย"พอได้ยินคำตอบใบหน้าใสก็ยกยิ้ม
"ทำไม ... ข้อสอบมั่วๆ วัดอะไรได้ที่ไหน"จุนฮยองหันหน้ามองนิ่งๆไม่ยอมรับความจิง "โท่ว่าแต่นายเหอะ ได้เท่าไหร่"
"82.5 อ่ะ"
"อ่อนนนน"จุนฮยองพูดออกมาก่อนจะงับกินต่อ
"อ่อนอะไร นายสิอ่อนนน ... ได้คะแนนน้อยกว่า"คนตัวเล็กก็ยังเถียงสุดใจขาดดิ้น
"ลองมาสอบปฏิบัติกับชั้นสิ โด่"จุนฮยองไม่ยอมแพ้ เพราะข้อสอบอะไรก็ไม่รู้ ไร้สาระชมัด แค่ทำส่งๆไปงั้นแหล่ะ
"ปะละ ศุกร์นี้ ไปขนส่งกัน...ไปทำใบขับขี่"คนตัวเล็กพูดเสียงดัง
"เอาสิ หึหึ.... ถ้าชั้นชนะ นายต้องมาเป็นเบ้ชั้น"
"แต่ถ้านายคะแนนน้อยกว่านายต้องยกรถให้ชั้นคันนึง"
"ได้สิ "
flash come
"นี่... บ้านนายตรงไหนโยซอบ"คนขับรถที่กำลังขับที่ๆผ่านมาเมื่อเช้าหันถาม
"อ๊ะ... นายเห็นร้านอาหารเกาหลีตรงนั้นปะ ร้านตรงหัวมุม นั้นแหล่ะ..บ้านชั้น"มือเรียวเล็กชี้ไปที่ร้านอาหารที่เป็นอาคารเรียงติดๆๆๆๆกัน
"อ้อ งี้นายก็ทำอะหารเก่งอะดิ"ระหลังที่จอดรอสัญญาณไฟแดงก่อนถึงหน้าบ้านของคนตัวเล็ก เสียงทุ้มพูดขึ้นลอยๆ
"แน่นอน "เสียงแหลมๆตอบอย่างมั่นใจ
"เห้ยย เฮียย "พอไฟเขียวร่างสูงที่ขับรถมาก็อุทาน
"อะไร"คนที่นั่งมาด้วยรับหันมองพร้อมทั้งสะพายกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวลงจากรถ
"....เออ ช่างเหอะ"ตาสีเข้มมองตรงไปที่ที่หมาย แต่เค้ารู้สึกว่ารถสีขาวที่จอดอยู่ที่หน้าร้านนั้นมัน....... รถของเฮียนี่หว่าาา จำไม่ผิดแน่ หรือมากินข้าว จุนฮยองฉลอรถเพื่อแอบดูเว้นระยะไม่ให้พี่ชายรู้ตัว เขาเห็นมีผู้ชายหน้าหวานลงมาจากรถแล้วก็เดินตรงไปที่ร้าน ส่วนรถของเฮียก็แล่นออกไป.... อ่าววเห้ยยย นั้นใครวะ จุนฮยองขับรถจอดแทนที่รถคันสีขาวเมื่อกี้นี้
"นี่โยซอบ นั้นคะ..."จุนฮยองสงสัยมากเลยว่าคนที่ลงมาจากรถพี่ชายของเค้าเมื่อกี๊ แล้วที่ยืนอยู่หน้าร้านตอนนี้เป็นใคร เลยต้ใจจะถาม แต่
"ไปและ ... นะคุณห้อย "ถามยังไม่ทันจบคนที่นั่งเชิ่ดก็เปิดประตูแล้วออกไปอย่างรวดเร็วยังไม่พอ ยังโบกมือบ้ายบายแล้วเดินไปที่ประตูร้านแล้วคุยอะไรซักอย่างกับคนหน้าหวานๆเมื่อกี๊ด้วย จุนฮยองยังไม่ยอมออกรถ เค้าอยากจะรู้ว่าคนที่ยืนกับโยซอบเป็นใคร หน้ากลมๆพอกันเลยแหะ แต่พอหันไปอีกทีคนที่หน้าหวานๆที่เค้ากำลังเพ่งเล็กก็มาสบตาเค้าพอดี จุนฮยองจึงต้องขอตัว.... สายตาหวานๆมองมาแบบไม่ไว้ใจซะเท่าไหร่ เพ่นดีกว่าา
"เมียใหม่เฮียมั๊ง เหอะๆๆๆ"
.
.
.
"โยซอบ นั้นใครน่ะ"พี่ชายจอมเจ้ากี๊เจ้าการรีบถามทันทีที่เห็นน้องชายลงมาจากรถคันหรู
"เพื่อนที่มหาลัย"โยซอบยิ้มแหย่ะๆ แล้วคนพี่ก็หันไปมอนหน้าคนที่มาส่งอย่างไม่ไว้ใจ
"แน่ใจ ไม่เห็นคุ้นหน้า"จุนซูยังคงจับผิดน้องต่อไป
"พึ่งรู้จักกัน ทำไมพี่ไม่เข้าบ้านอะ"คนตัวเล็กกว่าเอียงคอถามคนที่ยืนอยู่หน้าร้าน
"นายก็ดูสิ .... แม่ล๊อกไว้อ่ะ ก็เลยต้องรอกุญแจนายเนี่ยย"จุนซูคลายกอดอกมาท้าวเอวแทน
"ครับๆๆๆๆ"แล้วโยซอบก็ยกกระเป๋าสะพายออกมาถือแล้วล้วงๆๆๆหากุญแจ
"ล้วงอย่างนี้แล้วจะเจอไหมวันนี้" แล้วพี่ชายก็หยิบกระเป๋ามาถือแล้วเปิดออกดูหากุญแจ จากนั้นมือเรียวก็หยิบขึ้นมาก่อนจะส่งกระเป๋าคืนให้น้องไป
"ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาา"
"แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก"เสียงแหลมๆสองเสียงร้องพร้อมกัน
"ทำไมแม่ทำงี้ งือออออออออออ"คนน้องร้องง๊องแง๊ง
"น่านดิ แล้วเราจะทำยังไงกันดีอ่ะ แม่ไม่เห็นบอกอะไรเรย"ทั้งสองคนมือข้อความที่คุณแม่แป๊ะไว้ที่หน้าเค้าน์เตอร์
-คุณแม่จะไปงานสมาคมแม่บ้านไปที่พูซาน จะไม่อยู่บ้านสองวัน เด็กที่ร้านรู้แล้ว ...พรุ่งนี้ปิดร้าน1วันจ่ะ แม่ขอโทษนะ ลืมทำกับข้าวไว้ ลูกหากันเองนะ แม่จะรีบกลับ-
"ทำไมๆๆๆๆๆๆ เราจะทำกับข้าวกันเองหรอพี่ชายยย"โยซอบทำตามึนๆซบตาพี่ชายอย่างสิ้นหวัง ก็เพราะเค้ากับพี่ชาย.... ทำกับข้าวเป็นที่ไหนเล้าาาาาาาาาาาาา
"เราคงต้องไปหาอะไรกินข้างนอกนั้นแหล่ะนะ เปิดบ้านดิ เดี๋ยวไปเอากุญแจรถ "จุนซูเดินนำหน้ามาที่บันไดเพื่อไปยังพื้นที่ส่วนบุคคล
"ครับๆๆๆ"โซอบเขย่าพวงกุญแจขนาดใหญ่ที่มีกุญแจมากมาย ตู้ บ้าน ร้องเข้า ล๊อกเกอร์ กระปุก กุญแจทุกอย่างจะห้อยอยู่ที่ไอ้พวงนีพวงเดียว
สองคนพี่น้องเอาข้าวของเข้าไปเก็บในบ้านก่อน ก่อนที่นทั้งสองคนจะขับรถไปหาอะไรกินข้าวนอก
.
.
.
+++++++++++++++++++
"กลับช้านะ จุนฮยอง"พอร่างโปร่งเดินเข้ามาให้บ้านปุ๊บ ผู้ที่มีอำนาจใหญ่ที่สุดในบ้านที่นั่งเช็กหุ้นผ่านไอแพตอยู่ที่โซฟาตัวเดิมพูดด้วยน้ำเสียงปนบ่นเล็กน้อย ทำให้คนที่พึ่งเดินเข้ามาขมุบขมิบปากเาบๆ - อะไรวะนี่พึ่งทุ่มครึ่ง -
"ครับๆๆๆ ขอโทษครับ คุณพี่ชาย"จุนฮยองกล่าวประชด ตั้งใจจะเดินผ่านแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของตนแต่
"ทำไมกลับช้า ชั้นบอกนายแล้วให้กลับตรงเวลาไม่ใช่หรอ"ผู้ที่มีชื่อเป็นเจ้าบ้านในสำเนาทะเบียนบ้านพูดด้วยเสียงหน้าเกรงขามปนโหดและกดขี่
"พี่ก็เงยหน้ามาดูสะบ้างเซะ มาทำท่าเหมือนเช็คหุ้น ... ที่จริงนั่งเล่นเกมไพ่อยู่เหอะ"จุนฮอยงแอบยื่นหน้ามาดูพี่ชาย แล้วแกล้งบอกให้เสียฟอร์มเล่น
"ไอ้นี่ ... เออ ตกลงไปทำอะไรมา"ร่างสูงกดปุ่มโฮมหนีแล้วเงยหน้ามาทำหน้าเข้มสุดฤทธิ์ เพราะคติของแจจุงคือ ห้าทำหน้าเสียฟอร์มต่อหน้าลูกน้องและบริวาร
"พี่นี่ไปเช็คสายตาบ้างนะ ดูที่ผมผมเด้ ...ไปตัดผมที่ร้านเจ๊หน้าปากซอยมา"จุนฮยองแขวะพี่ชายให้หายอยากก่อนจะนั่งลงและยื่นหัวให้พี่ชายดูแบบเต็มเบ้าตา ผมทรงหยิกๆแบบดัดๆ
"ทรงอะไรของแกวะ"มือหนาดันหัวน้องออกห่างแล้วสำรวจทรงผมทำท่าคิดพิจารณา
"ทรงผมดิ ถามแปลก"ผู้น้องตอบได้ไม่กลัวบาทา -*-
"ไอ้น้องเวร ถามว่าทรงอะไร อย่าวอน เดะโดนจริงนะเว้ยย"
"ครับๆๆ พี่ชาย มันคือทรงหยิกหยอยที่ทำได้แล้วออกมาดูดีเฉพาะคนหน้าตาดีอย่างผมเท่านั้น นั้นแหล่ะ"จุนฮยองจับปลายผมของตัวเองมาอวด ก่อนจะจับคางของตัวเองแล้วทำท่าที่คิดว่าจะหล่อที่สุด
"ชื่อทรงยาวชะมัด.... เออ เดี๋ยวชั้นมา ขึ้นไปดูจุนกอลทำการบ้านด้วย "พอแจจุงได้ยินแล้วก็ลุกขึ้น ใครจะไปน้อยหน้าวะ
"โอเค"จุนฮยองยิ้มแล้วพยักหน้าหงึกๆ
"เอ้อ แล้วก็ชั้นกะหลานแกกินข้าวแล้ว อยากกินไปดูในตู้เย็น ไปแล้ว"แล้วเจ้าของบ้านก็เดินออกไปนอกบ้าน
"อะไรของเฮียวะ ... ท่าจะรั่วจริงๆ พวกโรคคนแก่"จุนฮยองบ่นอยู่บนโซฟาสีทอง
"เห้ยย ได้ยินนะโว้ยยยยยยยยย"เสียงตะโกนมาจากรถคันงามที่ลดกระจกลงอยู่หน้าตูขนาดใหญ่หน้าสุดของบ้าน
"ชะอึ้ยย เพ่นดีกว่าา"ว่าแล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้รีบเดินย่องขึ้นบันไดไปชั้นบนโดยไม่ลืมที่จะแวบหยิบไอแพตของพี่ชายติดมือมาด้วย ขายาวๆเรียวๆก้าวขึ้นบันไดวนหินอ่อน เค้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนในครอบครัวนี้ถึงขาเล็กกันทุกคนเลย.... จุนฮยองเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเด็กดื้อก่อนจะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขอเจ้าของห้องแม้แต่น้อย
"เน่ ไหนพ่อนายบอกว่าให้ทำการบ้าน แล้วนี่อะไร"จุนฮยองเดินตรงมาที่เตียงเล็กๆก็เห็นเด็กตัวเล็กๆนอนดูการ์ตูนเบนเทนอยู่หน้าจอคอมที่ต่ออยู่กับApple TV
"อาจุนฮยอง... ป๋มทำเสดแร่ว แบร่"จุนกอลหันมาแลบลิ้นไส่ อาหลานคู่นี้ไม่เคยอยู่ด้วยกันอย่างสงบจริงๆ
"ไหนล่ะ"จุนฮยองนั่งลงข้างๆแล้วกอดอกมอง
"นี่ "แล้วมือเล็กๆสั้นๆก็เอื้อมไปหยิบสมุดวาดเขียนส่งให้จุนฮยอง
"ให้นักเรียนระบายสีให้สวยงาม"ร่างโปลงไล่อ่านคำสั่งที่เขียนกำกับไว้ รูปที่ต้องระบายคือรูปสปอนจ์บ๊อบ "ยังไม่เสร็จนี่"
"เสร็จแล้วนะ"เด็กตัวเล็กลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง
"เสร็จบ้าอะไร ขาวเชียว "จุนฮยองก้มมองผลงานที่เอ่มม ระบายแค่เสื้อเนี่ยนะ
"ระบายแล้วว สวยงามแล้ว"จุนกอลไม่ยอมแพ้แล้วเถียงต่อไป "อาจุนฮยองเรื่องมากกก"
"เอออออออ ..... มาระบายให้สวยกว่านี้ เพราะยังไม่พอใจ... เร็วๆเลย"จุนฮยองกดรีโมทปิดทีวีทันที
"อ๊าาาาาาาาาา "แล้วเด็กตัวเล็กก็ถูกอุ้ม แขนขาเล็กดิ้นไปมา แต่คุณอาอย่างจุนฮยองก็ไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปหรอก เค้าวางหลานตัวแสบลงบนเก้าอี้หน้าคอม
"ทำให้เสร็จ ทำเสร็จเดี๋ยวทำบานาน่าซันเดย์ให้กิน"จุนฮยองกอดอกแล้วชี้ที่รูปสปอนจ์บ๊อบ ทำหน้าตาโหดเล็กน้อย
"ก็ได้ฮะ.... อย่าเบี้ยวนะ"
"เอออ"พอจุนฮยองตกลงแล้ว เด็กตัวเล็กก็หยิบสีกล่องใหญ่มาระบายต่อ
-อย่าเบี้ยวนะ.... เหมือนพึ่งได้ยินจากใครมาวะ ...อ๋อ โยซอบ หึหึหึ -
จุนฮยองพอเห็นหลานเริ่มทำการบ้านตามที่สั่งแล้ว เจ้าของร่างสูงโปร่งเดินมายังเตียงของหลานก่อนจะนอนลงราวกับว่าเป็นเจ้าของเตียง โดยหยิบไอแพตของพี่ชายขี้บ่น ((เบลว่ามันขี้บ่นกันเป็นทอดๆอ่ะบ้านนี้ 555)) มาเล่นเกมบิ๊ก2ต่อจากที่พี่ชายเล่นคาไว้ นอนสบายใจกระดึกขา สบายใจ เพราะพอแจกไพ่มาปุ๊บโอ่ววววววววว ตอง 2 เลยอ่าาาาา
"นี่จุนกอล พ่อเราไปทำอะไรที่ร้านอาหารเกาลี ตอนเย็นๆแล้วอ่ะ พ่อนายไปรับที่โรงเรียนหรอ"
"ไปรับฮะ แต่ไม่เห็นป๊ะป๋าไปร้านอาหารเกาหลีเลยนะ"
"จิงดิ"
"ฮะ" (จะไปรู้ได้ยังไง -*- น้องหลับตลอดทางอ่ะ เหอะๆ"))
.
.
.
"น่ากินจังเลยยย"ตากลมๆเบิกกว้างก้มมองไอสกรีมรถนมสดที่มีกล้วยหอมเรียงรายอยู่โดยรอบ........ อยู่ในห้องอาหารของบ้าน
หลังจากที่เด็กน้อยยอมทำการบ้านแต่โดยดี แถมประชดอีกเล็กน้อยด้วยการระบายพื้นหลังให้อีก.... ถือว่าทำตามสัญญา จุนฮยองก็เลยต้องมานั่งเก็บเปลือกกล้วยระหว่างที่หลานกำลังมานั่งกิน เค้าต้องมานั่งหั่นกล้วยไส่จาน แล้วก้ตักไอติมนมสดให้อีกก้อนใหญ่ๆวางทับลงไปบนกล้วย โดยไม่ลืมที่จะราดวิปครีมไส่ลงไปเยอะๆ จึงเป็นอันเสร็จ ซึ่งไอติมจานนี้เค้าคงได้แต่มองหลานตัวแสบนั่งกินต่อไปหลังจากเอาเปลือกกล้วยไปทิ้ง
"ป๋มอยากไปกินน้ำแข็งไสร้านอาจุนฮยองอ่ะ"ใบหน้าใสแบบผิวเด็กเงยหน้าขึ้นมาจากจานไอติม
"อืมเดี๋ยวว่างๆจะพาไปกิน... เร็วๆ เดี๋ยวละลายหมด"จุนฮยองท้าวคางมองไอสกริมในถ้วยที่กำลังค่อยๆละลาย
"อาจุนฮยองไม่กินหรอ"
"ไม่อ่ะ กินไปเหอะ"จุนฮยองส่ายหัว... จริงๆแล้วเค้าก็ไม่อยากจะแย่งของหลานกินหรอก
"สงสัยพ่อนายจะกลับมาแล้ว"คนหูดีอย่างจุนฮยองรู้สึกได้ว่ามีรถกำลังเครื่อนเข้ามาในบ้าน
"เอ๋? ป๊าไปไหนหรอฮะ"จุนกอลมองตาแป๋วม
"ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆก็ขับรถออกไปเลย"
"เห้ยย พี่"หลังจากนั่งดูหลานเลียจานอย่างเอน็จอนาถมือเรียวก็หยิบจานไปไส่ซิ้งน้ำ แต่พอเดินออกมาก็เห็นสภาพที่น่าตกใจของพี่ชาย
"อะไร... ตกใจอะไรนักหนาวะ"ร่างสูงที่กำลังอุ้มลูกพาดบ่า
"พี่ไปทำอะไรกับหัวอ่ะ"จุนฮยองมองผมของพี่ชายอย่างตกใจ
"ไปทำผมมาสิ ถามอะไรโง่ๆ"พี่ชายตอมแบบตรงเกินน
"ทำไมทำทรงนี้อ่ะ"ตาสีน้ำตาลเข้มมองทรงผมของพี่ชายที่ถูกดัดให้หยิกๆทั้งหัว...ซึ่งมัน เหมือนกับผมเค้าทุกประการ
"อ่าว ก็ทรงนี้คนหน้าตาดีไง..... พอดีชั้นหน้าตาดีกว่าแกว่ะ ก็เลยทำออกมาดูดีกว่า ใช่ไหมจุนกอล"ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปากมองน้องชายอย่างเยาะเย้ย ก่อนจะถามความเห็นจากลูกชายที่เอาหน้าซุกอยู่ที่บ่า
"ช่ายฮะ... ป่ะป๊าจุนกอลดูดีที่สุดเลย"หันมายิ้มไม่พอ เด็กชายยังเอาปากเล็กๆมาจุ๊บแก้มคุณพ่ออย่างเอาใจอีก
"ไอ้พ่อลูกมหานรก"จุนฮยองสบทออกมาเบาๆ ไอ้พ่อก็ขี้บ่นหลงตัวเองและใช้อำนาจความเป็นพี่กดขี่ ส่วนไอ้ลูกก็เริ่มจะยอกย้อนเป็นแถมยังเล่นละครเก่งเหลือเกินนน อยู่กับชั้นไม่เห็นน่ารักเหมือนอยู่กับพ่อเลยยย โว้ยยยยย ไม่น่าเกิดมาเป็นน้องเฮียจริงๆ
.
.
.
+++++++++++++++++++++
"อ่านอะไรหรออ"ร่างเล็กที่สวมชุดนอนสบายๆด้วยเสื้อสีขาวกางเกงลายสีชมพูเดินเข้ามาในห้องพี่ชายที่กำลังนั่งอ่านกระดาษสีขาวๆอยู่บนเตียงในห้อง
"ป่าว ๆๆๆ" จุนซูรีบเก็บชุดกระดาษสีขาวๆไว้ใต้หมอนทันที เพราะเค้ายังไม่ได้บอกใครเรื่องงานใหม่ที่เค้าจะต้องไปทำ แล้วแกล้งหาวกลบเกลื่อน "แล้วนี่จะมานอนห้องพี่หรอไงเรา"
"ช่ายยยยยยยยยย ขอเค้านอนด้วยคนนะ"คนตัวเล็กกว่าก็หอบตุ๊กตาหมีเตรียมมาพร้อมอยู่แล้ว
"อื่มม"จุนซูเปิดผ้าห่มครึ่งหนึ่งให้โยซอบ
"พี่ขอทำงานอะไรอีกหน่อยนะ นายนอนไปก่อน"พอโยซอบเข้ามานอนในเตียงกว้างแล้ว จุนซูก็จัดแจงห่มผ้าให้น้องชาย
"โอเค งั้นเค้านอนก่อนนะ... ฝันดี อย่าลืมปลุกล่ะ วันนี้ว่าจะงอน..แต่ไม่งอนก็ได้ พอดีมีมารยาทพอ"โยซอบร่ายยาวก่อนจะหลับตา
"เน่ ชั้นทำงานด่วนต่างหาก นายไม่มีสิทธิ์มางอนด้วยโยซอบ นอนได้แล้ว เดี๋ยวจะปลุก ฝันดีละกัน"จุนซูแกล้งดึงผ้าห่มมาปิดหน้าโยซอบให้หายหมั่นไส้ กำลังจะใจดีก็ชอบทำให้เป็นแม่มดนะ น้องชั้นน จุนซูส่ายหัวน้อยๆ
"เฮ้ออออออ ไอ้บ้านี่มันเจ้าเหล่ชะมันเลยยย"จุนซูหยิบกระดาษที่คิมแจจุงจอมหื่นให้มามานั่งดู..... งานนี้ถือว่าท้าทายจุนซูเหมือนกัน แต่พอเจอชื่อกัปตันคิมแจจุงมันก็มีหน้าหื่นๆที่ยิ้มที่มุมปากลอยเข้ามาในโสตประสาททท
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก ไอ้บ้า ไอ้หื่นเอ๊ยยยย"นอกจากหน้าหื่นๆของหมอนั้นจะลอยเข้ามาแล้ว เค้าก็รู้สึกชาๆที่ปาก...เค้านึกถึงสัมผัสจาบจ้วงที่รุนแรงเมื่อตอนกลางวันเลย..... ยิ่งคิดยิ่งอยากไปต่อยไอ้บ้านั้นให้หงาย
//no just do not touch me ,I’m not a pierrot ,deo neoupeun hanurul deungjigo salgoshippo ,jayurul jalgoshipo , donophi fly fly// ช่วยกันโปรโมทเพลง ณ จุดนี้
"ตายยากจริง"จุนซูหยิบบีบีสีขาวของตนขึ้นมาดู เบอร์ที่โทรเข้ามาคือ ไอ้บ้าคิมแจจุง
"อะไร"จุนซูตอบไปอย่างหงุดหงิด
//หวัดดีฮะพี่จุนซู//
"อะ..เอ่อ.. จุนกอลหรอครับ"เสียงที่ตอบกลับมากลับเป็นเสียงเด็ก
//ฮะ... คิดถึงพี่จุนซูจังเลย //
"ครับ พี่ก็คิดถึงจุนกอล"
//ฮะ... พรุ่งนี้ไปรับจุนกอลที่โรงเรียนได้ไหมฮะ//
"เอ่อออ ..."จุนซูอึ้งอย่างแรง
//นะฮะ...เดี๋ยวจุนกอลจะให้ป๊ะป๊าไปรับนะฮะ มารับจุนกอลที่โรงเรียนนะฮะ จุนกอลอยากเห็นพี่จุนซู//
"เอ่อ... กะ..ก้ได้จ่ะ"จุนซูได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนของเด็กก็รู้สึกว่าปฏิเสธไม่ได้
//เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะฮะ ฝันดีนะคะ คิคิ คุยกับป๊ะป๋านะ//
"เอ่ออ..."รวดเร็วจนจุนซูตามไม่ทัน
//จุนซู หวังว่านายจะเตรียมตัวให้พร้อมนะ//
"ไม่ต้องมาย้ำหรอก ชั้นรู้จักหน้าที่ดีพอ"จุนซูกอดอกพูดเสียงดังอย่างมั่นใจ
//แหม ดุจังน้าา.... เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เจอกัน ฝันดี//
"นี่..."
//ตู้ดดๆๆๆๆๆ//
"หึ่ยย ทุกทีเลย ไอ้บ้า"จุนซูยังไม่ทันตอบก็ถูกอีกฝ่ายตัดสายทิ้ง ไอ้บ้าแจจุงชิงวางสายก่อนทุกที ทำเอาจุนซูคิ้วขมวดเป็นปม
"งื้อออออออออ ครายบ้า"คนที่นอนนิ่งอยู่นานขยับแล้วโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม
"ช่างเหอะ ก็แค่พวกโรคจิตชอบโทรผิด อย่าสนเลย ชั้นจะนอนแล้ว"จุนซูรู้สึกหมดอารมในการจะทำงานซะแล้ว จึงเอื้อมมือไปปิดสวิตท์ไฟที่หัวเตียง
"ราตรีสวัสดิ์ฮะ"โยซอบพูดอย่างงัวเงีย
"อืมม ราตรีสวัสดิ์"เสียงหวานบอกก่อนจะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน จุนซูส่ายหัวสองสามทีเพื่อไล่หน้าหื่นของคิมแจจุงไปจากหัว........ หลอกหลอนเหลือเกิน ไอผู้ชายหื่นเอ๊ยยยย
.
.
.
+++++++++++++++
"นอนได้แล้ว"หลังจากกดสายทิ้งจากคนขี้วีนแจจุงก็หันมาหาลูกชายที่นอนยิ้มหน้าบาน
"ปะป๊าอย่าลืมไปรับพี่จุนซูมาหาจุนกอลนะ ... คิคิ... ป๋มจะจีบให้ได้เลยย"เด็กน้อยหัวเราะคิกคักๆ แต่ทำเอาคุณพ่อสุดหล่อถึงกับผงะ แม่เจ้า ลูกกรูหม้อแต่เด็กเลยย
"อะไรเรา ...เป็นเด็กเป็นเล็ก.. ก็ต้องเรียนหนังสือสิ"คุณพ่อจัดการห่มผ้าห่มให้ลูกชายที่นอนยิ้ม
"ก็ผมชอบพี่จุนซูนี่ ป๊ะป๋าอ่ะ "
"อะไร... พี่จุนซูน่ะของพ่อ หยุดความคิดไปได้เลย ไอ้ลูกชายย"แจจุงจิ้มกลางหน้าผากลูกก่อนจะก้มหน้าเข้าไปใกล้
"ป๊ะป๋าขี้โกงงง "จุนกอลทำปากยื่น
"เลิกเรียกจุนซูว่าพี่จุนซูได้แล้ว ถ้าเจอให้เรียกว่าคุณแม่ เข้าใจไหม"แจจุงหยิกแก้มลูกเบาๆแล้วส่ายไปมา
"ง่าาาาาาาาาาาาา ไม่มีทางหรอกกกก ผมจะแย่งพี่จุนซูมาจากป๊ะป๋า นอนแล้ว"แล้วเด็กชายก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปรง แจจุงส่ายหัวไปมา ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟ
"หึหึหึ..... "ร่างสูงมุดตามลูกชายไปใต้ผ้าห่มก่อนจะดึงตัวกลมๆเข้ามากอดก่อนจะกระซิบ " ไปแย่งในฝันเอานะ จุนกอลล เพราะจุนซูหน่ะ ของพ่อเท่านั้น หึหึหึ"
.
.
.
TBC
------------------------------------------
อัพแล้วนะคะ
สอบปลายภาคเสร็จเจอกันใหม่ค่าาาา
Author: bell27
Category: Romantic
Pairing: Jeajoong x Junsu , junhyung x yoseob
Rating: NC - 17
Part 2
เวลาเช้าตรู่ คิมจุนซูรีบตื่นขึ้น ค่อยๆดึงแขนที่มีหัวกลมๆของน้องชายหนุนอยู่ออกอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเจ้าตัวเล็กนี่จะตื่นแล้วมาโวยวายง๊องแง๊ง พอดึงออกมาได้แล้วจุนซูมุงโยซอบพลางส่ายหน้าเบาๆ ทำไมชอบนอนกุมเป้าด้วยล่ะเนี่ย จุนซูมองนาฬิกาแปะผนังสีชมพู บอกเวลาว่าตอนนี้จะตีห้าแล้ว ทำให้เจ้าของร่างอวบต้องลุกขึ้นกลับไปยังห้องของตัวเอง จุนซูรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปช่วยคุณแม่ของเค้าซื้อวัตถุิดบที่ต้องใช้ในร้าน โดยเฉพาะของสดที่ร้านของเค้านั้นจะซื้อวันต่อวันเพื่อรถชาติอาหารและลูกค้าจะได้รับประทานของที่มีคุณภาพ จุนซูใช้เวลาอาบน้ำไม่ถึง20นาทีร่างอวบโค้งเว้าสวยงามเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวกำลังเดินกลับไปที่ห้องนอนของตน มือบางเลือกเสื้อผ้าเรียบง่ายออกมาจากตู้เสื้อผ้า กางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อสีเทา พอเช็คตัวเองอยู่ที่หน้ากระจกจุนซูก็ไม่ลืมที่จะทาโลชั่นกลิ่นหอมไปตามตัวเพื่อป้องกันผิวแห้ง ก่อนที่จะคว้ากุญแจรถของตนแล้วเดินลงไปข้างล่างที่เป็นส่วนของร้านอาหาร ตาหวานเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังบอกให้เด็กที่ร้านเตรียมวางกิมจิต่างๆของร้านที่เธอนั้นคิดค้นขึ้นเอง จุนซูก็เลยจัดการล๊อกจากด้านในเพราะคุณแม่ใส่ชุดเตรียมไปซื้อของแล้ว แล้วเพื่อเจ้าน้องเค้าจะออกไปเรียน
"แม่ครับ ไปเลยไหม"จุนซูเดินมาหยิบกระเป๋าผ้าของแม่แทนพร้อมกับส่งยิ้มให้กับพนักงานในร้านที่ดูแลกันเหมือนคนในครอบครัว
"จ้าา ไปกันเถอะได้เวลาแล้ว"คุณแม่ของจุนซูมองไปข้างนอกก็เริ่มเห็นพระอาทิตย์ใกล้ขึ้นแล้ว คุณแม่พูดอย่างใจดีเพราะทุคนก้เหมือนลูกๆของเทอทั้งนั้น "แม่ฝากร้านด้วยนะ "
"เดี๋ยวพี่รีบกลับมาช่วย" จุนซูยิ้มกว้างก่อนจะเดินจูงคุณแม่คนสวยเดินไปชั้นได้ดินซึ่งเป็นลานจอดรถ จุนซูกดเปิดล๊อกรถด้วยรีโมทที่กุญแจ จุนซูกับเจ้าของร้านอาหารเกาหลีเจ้าอร่อยนั่งประทำที่ จุนซูสตาร์ทรถ Aston Martin Cygnetคันเล็กของตนเพื่อไปยังแหล่งของสด ที่ใหญ่ที่สุดในกรุงโซล
.
.
.
หลังจากกลับจากซื้อของเข้าร้าน จุนซูค่อยๆขนของลงจากด้านหลัง และบางส่วนที่อัดมาด้วยการวางที่ตักเขาบ้าง วางที่ตักแม่บ้าง เอามาวางไว้ที่เค้าน์เตอร์ และมีพนักงานที่ร้านที่ช่วยถือบ้าง
"ขอบคุณนะ"จุนซูขอบคุฯเด็กที่ร้านที่ช่วยหยิบถุงเนื้อหมูถุงใหญ่จากจุนซู จนแน่ใจว่าของทั้งหมดถูกขนออกมาจากรถหมดแล้วจุนซูจึงเข้าไปนั่งในรถพี่จะขับไปเก็บดังเดิม
"แม่ครับ เดี่ยวผมช่วย"พอจุนซูเดินมาที่ร้านก็เห็นแม่กับเด็กที่ร้านกำลังเรียงกิมจิทั้ง8อย่างใส่ถ้วยเล็กๆแล้วจัดวางเป็นเซ็ตๆ
"ขอบใจจ่ะ ลูกชาย"คุณนายคิมยิ้ม แล้วเดินไปอีกมุมของร้านส่วนที่เป็นเกี่ยวกับเนื้อสัตว์ต่างๆ
"พี่จุนซูครับ "พนักงานคนนึงที่ช่วยเรียงถวยให้จุนซูเพื่อให้ร่างเล็กได้คีบกิมจิสาหร่อยไส่เรียก ทำให้จุนซูที่กำลังมีสมาธิกับการคีบจนแทบจะไม่รับรู้อะไรเลย
"พี่จุนซู ครับ"พนักงานคนเดิมเรียกซ้ำอีกรอบ แต่คุณเทอก็ยังไม่ได้ยินแล้วคีบกิมจิต่อไป
"เอ่อ พี่จุนซู"จนพนักงานต้องสะกิดเบาๆที่ไหล่เนียน
"อ๊ะ...ชางซอน มีอะไรหรอ"จุนซูสะดุ้งเมื่อถูกสะกิด
"โทรศัพท์พี่จุนซูดังรึป่าวครับ"จุนซูได้ยินอย่างนั้นก็ตบกางเกงตัวเอง แล้วก็รู้สึกได้ว่ามือถือสั่นจริงๆ
//ชัชจัซดา แนซารัง แนกา ชัชดอน ซารัมตือกอบเก อานนาจูโกชิพพอคามันนี นุนนึล คัมมาจุลแร แนกา อิบมัจจวอ จุลซูอิซเก//
"เบอร์นี้คุ้นๆแหะ" สายตาหวานมองเบอร์เลขสวยที่จอโทรศัพท์
"สวัสดีครับ คิมจุนซูพูด"จุนซูเดินออกมาจากบริเวณครัวของทางร้าน ไขกุญแจที่คล้องไว้กับบันไดไปด้วย เพื่อจะไปคุยบนบ้าน
//สวัสดีครับที่รัก//
"อะไรของคุณ"จุนซูพอได้ยินก็รู้แล้วว่าเป็นใคร ก็ว่าคุ้นๆ เบอร์เมื่อวานนี่หว่า
//คุณจุนซูพึ่งตื่นหรอครับ //
"ตื่นตั้งนานแล้ว ไม่ใช่พวกกินบ้านกินเมืองซะหน่อย คุณมีอะไรก็รีบๆว่ามา " จุนซูเดินขึ้นมาถึงชั้นสอง แต่เป้าหมายคือชั้นสามต่างหาก
//ใจร้อนจริงๆเลยน้าาา.... แค่จะถามว่าร้านนายเปิดกี่โมง//
"จะถามทำไมไม่ทราบ"จุนซูเดินขึ้นบันไดด้วยสีหน้าปนหงุดหงิด
//ก็คิดถึง ผิดด้วยหรอ//
"ถ้าคุณจะโทรมาเพื่อพูดแค่นี้ผมจะวางแล้ว"จุนซูเดินมาถึงชั้นสาม ใบหน้าใสขมวดมุ่น ตาหวานมองที่ประตูห้องของตน แล้วเดินตรงไปทันที
//เขินรุนแรงจังน้าา แล้วจะตอบได้รึยัง//
"คุณจะมาทำอะไรที่ร้านผม .... "จุนซูเปิดประตูเพื่อเข้าไป เจ้าของร่างบางเดินตรงไปทรุดนั่งลงกับเต็ยง
//คุยเรื่องงานกับนายไง แล้วจะตอบได้รึยังครับที่รัก//
"ใครเป็นที่รักของนายกัน"จุนซูคิ้วชนกันจนเป็นปม มาเรียกที่รักๆอยู่ได้
//คุณไงครับจุนซู ว่าแต่จะตอบกระผมได้ยัง//
"เจ็ดโมงครึ่ง"จุนซูกรอกไปเพื่อให้จบๆไปซะที คุยแล้วหงุดหงิดชะมัด
//เจอกันนะครับ เตรียมอาหารอร่อยๆไว้ด้วย แค่นี้ล่ะ//
"เห้ยย"จุนซูยังไม่ทันได้ตอบอะไรอีกฝ่ายก็วางไปแล้ว มันน่าหงุดหงิดนัก ....แล้วหงุดหงิดแต่เช้า ไม่รู้ทำไมถึงต้องมาวุ่นวายกะเค้าด้วยเนี่ย
"ฮ้าววววววว มอร์นิ่งคับพี่ ทำไมหน้าเป็นงั้นอ่ะ "โยซอบเดินออกมาจากห้องนอน ที่ตื่นเพราะเสียงจุนซูอุทานนั้นดังซะเหลือเกิน ทำให้คนที่นอนแง้มประตู้ไว้หน่อยต้องตื่นขึ้นมา พอร่างเล็กของน้องชายเดินชะเง้อจากห้องออกมาอย่างงัวเงียก็เห็นพี่ชายที่เปิดประตูห้องจนเห็นว่าจุนซูกำลังหนั่งทำหน้าเป็นตูดอยู่
"ช่างมันเหอะ วันนี้นายมีเรียนรึป่าวโยซอบ"จุนซูกอดอกถามน้องชายที่เดินหัวเงียเหมือนท่าผีดิบเดินมาหา แล้วดูเหมือนจ้าน้องขี้เซากระโดดนอนคว่ำลงกะเตียงซะงั้น
"มีสี้ พี่ชาย"เสียงเป็ดๆดังหงุงหงิงจากหมอน
"หันมาดีๆเดี๋ยวก็ได้ตายหรอก"มือบางหันหน้าน้องให้ตะแดงกับหมอน แล้วลูบผมสีดำเล่น "นี่ แล้วเรียนกี่โมงห๊ะเรา "
"สิบโมงง ฮ๊าวว "โยซอบหลับตาแล้วตอบอย่างงัวเงีย จุนซูส่ายหัวน้อยๆ แล้วยีหัวน้องให้หายหมั่นเคี้ยว
"ก็ดี อีกสองชั่วโมงจะมาปลุก... พี่ลงไปช่วยแม่ข้างล่างนะ"จุนซูมองน้องชายอย่างใจดี
"งืมมมม "โยซอบพยักหน้าหยึกๆ
"เฮ้ นายจะนอนเตียงชั้นหรอ"จุนซูก็เห็นอีกฝ่ายไม่คิดจะขยับส่วนใดของร่างกายเพื่อเกลับไปห้องตัวเองเลย
"งืมมมมม "แล้วโยซอบก็พยักหน้า อย่างไร้สติ
"ลงแล้วนะ"
"อ๊าา จุ๊บเค้าด้วยสิ"คนที่นอนหลับพูดออกมา จุนซูส่ายหัวแล้วยิ้ม ก่อนจะก้มลงแตะปากที่ข้างแก้มของน้องชาย ขี้อ้อนจริงๆเลย จุนซูก็อดไม่ได้ที่จะลูบหัวอีกสองสามทีก่อนจะลงไปด้านล่าง
.
.
.
+++++++++++++++++++++++
"ตื่นได้แล้ว จุนกอลไส่ถุงเท้าก่อน จะถึงโรงเรียนแล้ว"ร่างสูงที่ขับอยู่บนรถคันงามสีขาว ปลุกลูกชานที่นอนหลับปุ๋ยตังแต่ขึ้นรถ ด้วยการเรยกก่อน
"งือออออออออออ "เด็กน้องซุกหน้าเข้ากับหมอนอีก
"จุนกอล ตื่นได้แล้วจะถึงแล้ว"มือหนาเลยจัดการดึงหมอนออกมาเลย จนเด็กน้อยต้องบิดไปมา แล้วยอมลืมตามาซักที
"อื้อออ"เด็กน้อยยืดสุดแขนเพื่อบิดขี้เกียจอย่างเต็มที่
"พ่อบอกแล้วใช่ไหม่ว่าอย่านอนดึก เอาล่ะ ไส่ถุงเท้าดีกว่า"แป๊บเดี๋ยวรถคนงามก็เข้ามาในบริเวณโรงเรียนอนุบาล ด้วยความที่โรงเรียนอนุบาลชื่อดังแห่งนี้รับเฉพาะสอบเข้า แล้วต้องจองการสอบล่วงหน้าสองปี รับจำนวนจำกัด จึงทำให้มีนักเรียนจำนวนไม่มาก รถภายในโรงเรียนจึงมีไม่มากนัก
"ป๊ะป๋าาา "เด็กน้อยลืมตา แต่ก็ยังปรือๆอยู่ แจจุงจับเท้าเล็กให้ยกขึ้น ก่อนจะหยิบถุงเท้าลายสปอนจบ๊อบสีเหลืองใส่ให้ลูก
"เอาผ้าพันคอไปด้วยนะจุนกอล วันนี้น่าจะหนาวทั้งวัน เสื้อแค่นั้นไม่อยู่หรอก"มือหนาเอื้อมไปหยิบผ้าพันคอสีดำไหมพรมจากด้านหลังรถมาพันรอบคอเด็กตัวเล็ก
"ขอบคุณป๊ะป๋าครับป๋ม" สิ่งที่ได้ตอบแทนคือรอยยิ้มหวานๆของจุนกอลที่ทาทางจะตื่นขึ้นมาเต็มตาแล้ว
"อืม ป่ะ เดี๋ยววันนี้พ่อไปส่ง"ร่างสูงดับเครื่อง เปิดประตูรถแล้ววนไปที่ฝั่งด้านข้างคนขับ เมื่อประตูเปิดออก เด็กตัวเล็กก็กระโดดลงมายืนแล้วยิ้มหวานทันที่ที่มือใหญ่อุ่นๆจับมือเล็กๆแล้วเดินไปยังหน้าตึกหลังเล็ก
"สวัสดีค่ะคุณพ่อน้องจุนกอล"คุณครูเวรประจำวันยิ้มอย่างใจดี ร่างสูงก้มลงและยิ้มน้อยๆ
"สวัสดีครับ คุณครู"จุนซูโค้งอย่างที่ทุกคนสอนมา แล้วยิ้มแก้มปริ
"จุนกอล เย็นนี้พ่อไม่แน่ใจว่าจะมารับเราได้ไหม เอามือถือไปก่อน แล้วพ่อจะโทรมาบอกละกันนะ โอเคไหม" แจจุงคุกเข่าแล้วคุยกับลูก แล้วส่งบีบีเคิร์ฟสีดำที่ซื้อไว้ให้จุนกอลเวลาฉุกเฉิน
"ฮะ "เด็กน้อยรับมาแล้วไส่เข้าไปในกางเกงสีดำขายาว เด็กชายที่สวมแจ็กเก็ตสีน้ำเงินยิ้มกว้าง พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
"ตั้งใจเรียนนะ จุ๊บ"เข้าของร่างสูงลูบผมนุ่มๆชี้ๆก่อนจะจุ๊บที่หน้าผาก "ไหน หอมพ่อคืนด้วยสิ"
"จุ๊บๆฮะ"ใบหน้าหล่อเหลาอมลมแล้วยื่นแก้มขาวเข้าหา แล้วเด็กตัวเล็กก็จุ๊บที่แก้มคุณป๊ะป๋าอย่างว่าง่าย
"อย่าดื้อล่ะ พ่อไปทำงานแล้ว นะ"แจจุงยีหัวลูกอย่างหมั่นเขี้ยวอีกครั้ง ก่อนจะยืนขึ้นสุดความสูง
"ฮะ ป๊ะป๋า.... บะบายฮับ"เด็กชายวัยจะห้าขวบยกขึ้นโบกมือ แจจุงก็ยกมือโบกๆเช่นกัน จากนั้นจุนกอลก็ยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปในตึกหลังเล็ก
ร่างสูงเดินขึ้นมานั่งในรถ ก้มมองมือถือสามเครื่องที่วางไว้ที่ช่องเก็บข้างๆเบรกมือ มือหนาเลือกหยิบไอโฟนขึ้นมา แล้วกดไปยังเบอของทางบ้าน
"ป้าครับ ไอ้คุณชายมันตื่นรึยัง"ร่างสูงบิดกุญแจเพื่อสตาร์ตรถไปด้วย
"ยังอีกหรอ คุณป้าช่วยบอกมันด้วยนะ กุญแจรถอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องผม"
"ครับ ขอบคุณมากครับ"พอวางสายไปเรียบร้อย ใบหน้าขาวหล่อเหลายกยิ้มที่มุมปากทันที ก่อนจะจิ้มๆที่จีพีเอสที่ตั้งอยู่หน้ารถเพื่อหาพิกัดของเป้าหมาย
.
.
.
+++++++++++++++++
"เติมกิมจิไหมครับ คุณลุง"ร่างบางที่ถือถังสแตลเลสที่มีกิมจิหัวไชเท้าเดินมาไล่ถามตามโต๊ะ จุนซูยอมรับว่าเค้าชอบงานบริการเป็นชีวิตจิตใจ
"เติมๆๆ ขอลูกชิ้นปลาด้วยนะ"คุณลุงวัยกลางคนลูกค้าประจำของร้านบอกพร้อมกับรอยยิ้มเอ็นดู จุนซูพอได้ยินก็ยิ้มรับ แล้วตักกิมจิสูตรพิเศษลงไปในถ้วย
"ครับ ซักครู่ฮะ"ร่างบางรีบเดินไปบอกพนักงานอีกคนที่ถือถังลูกชิ้นปลา แล้วเดินไล่ถามโต๊ะอื่นๆ
"สวัสดีครับ"เมื่อมีลูกค้ารายใหม่เข้ามาในร้าน ทุกคนจะหยุดแล้วกล่าวสวัสดีทุกครั้ง แต่จะมีคนนึงนี่แหล่ะที่ถึงกับพูดไม่ออก ลูกค้าหน้าใหม่ใบหน้าขาว จมูกโด่ง ตาคม กับปากได้รูปเครื่องหน้าที่ดูดีจนทำให้ใครหลายคนอาจจะสุดลมหายใจได้เลยทีเดียว
"พวกนายไม่ต้อง พี่ไปรับเอง"ลูกเจ้าของร้านรีบบอกพนักงานที่กำลังจะเดินไปรับลูกค้าหน้าหล่อให้หยุด
"พี่จุนซู ปิ๊งละสิ"พนักงานคนสนิทอย่างซึงโฮเอ่ยแซว
"ปิ้งบ้าไรล่ะ เหอะๆ"จุนซูรีบเดินไปหาลูกค้าร่างสูงทันที
"เดี๋ยวผมจะพาไปที่โต๊ะ"จุนซูเดินไปหาร่างสูงพร้อมกับเมนูในมือไปยังโต๊ะที่อยู่ไกลจากลูกค้าอื่น
"โห อุส่าโทรมาแต่เช้า"พอนมานั่งที่โต๊ะที่มีเพียงกิมจิวางอยู่6อย่างเท่านั้นทำเอาร่างสูงสบถออกมา แล้วมองคนที่พามา
"อะไรของคุณ"จุนซูที่ยืนอยู่กอดอกแล้วมองคนที่นั่งอยู่ด้วยสายตาไม่สบอารมณอย่างเห็นได้ชัด
"หิวไส้จะขาดแล้ว ก็ชั้นบอกนายแล้วนี่ ว่าเตรียมอาหารไว้ด้วยนี่ จำไม่ได้หรอ แหมม...."แจจุงที่ทำเป็นเสียงดุปนโวยวายตอนแรก เปลี่ยนเป็นคำพูดจากรุ่งกริ่มแล้วเสียงก็ดูนุ่มลงอย่างเห็นได้ชัด
"แหมอะไรของคุณ....... ผมไม่ได้สนใจหรอก เห็นอยู่ว่าที่ร้านยุ่ง "จุนซูเปลี่ยนมาเท้าเอวแล้ว ทำหน้าขมวดคิ้ว มันช่างน่ารักในสายตาอีกฝ่ายจริงๆ
"หน้านายเหมือนภรรยาโกรธสามีเลยอ่ะ คนอะไรดุ๊ดุ"ร่างสูงยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้าน ทำเอาจุนซูเหมือนจะมีควันออกหูเรยทีเดียว
"เรื่องของผม ผมไม่อยากจะพูดกับคุณแล้ว จะสั่งอะไรก็รีบๆสั่ง จะได้รีบๆคุยงาน แล้วก็รีบๆไปซะที"จุนซูหยิบกระดาษมาเตรียมจด สีหน้าบ่งบอกได้ชัดเจนว่ารู้สึกอยากออกไปจากวังวนของร่างสูงขนาดไหน คิ้วที่แทบจะชิดติด ปากที่เม้มแน่น แล้วสายตาไท่อยากจะไล่นั้นอีก มันถูกใจคนอย่างคิมแจจุงเหลือเกิน ((พี่แจโรคจิต -*- ))
"งั้นเอาพีบิมบับ กับ เป็ดผัดซอส ซุปสาหร่ายมาด้วยนะ เอาโซจูมาด้วยขวดนึง"ร่างสูงมองดูรูปที่แป๊ะไว้ตามฝาร้าน แล้วสั่งอาหารง่ายๆมากิน "เอ้อ เอาข้าวมาถ้วยนึงด้วยนะ แค่นี้ล่ะ"
"สรุปมี พีบิมบับ เป็ดผัดซอส ข้าว 1 ถ้วย ซุปสาหร่อยร้านผมมีบริการฟรีอยู่แล้ว รอซักครู เดี่ยวผมเอาโซจูมาให้"จุนซูทวนรายการอาหารอย่างทุกครั้ง แล้วก็หันหลังกลับไปเตรียมของให้ร่างสูง
ผู้ชายที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงสีดำที่ถือกระเป๋าตังหลุย สวมแว่นตากันแดดสีดำแบรนเนม ที่จอดรถBentleyสีขาวปิดหน้าร้านอย่างไม่เกรงกลัวตำรวจจราจร คนที่นั่งอยู่มุมในสุดของร้าน ร่างสูงหยิบมือถือม่านั่งเช็คหุ้นไปพลางๆ สายตาคมเหลือบไปมองที่ใครอีกคนที่สวมกางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อสีเทาโดยมีผ้ากันเปื้อนสีขาวผูกอยู่ที่เอวขอด จนเห็นสะโพกที่ผายกลมมน แล้วไหนจะกางเกงรัดรูปที่เห็นบั้นท้ายอวบที่เคยลอบสัมผัส ทำให้ร่างสูงอดที่จะยิ้มที่มุมปากแล้วส่งสายตามองอย่างเล้าโลมแทบไม่ได้ แต่เจ้าของร่างบางก็เหมือนจะรู้ตัวและสัมผัสถึงสายตาร้อนแรงของแจจุง จึงรีบหันกลับมาพร้อมกับขวดโซจูเย็นๆกับแก้วเล็กๆที่อยู่บนถาดเสิร์ฟกลมๆ
"เอ้านี่ ต้องเทให้ด้วยช่ายมะ"จุนซูกล่าวประชด แล้ววางทั้งสองลงกับโต๊ะเสียงดัง แสดงถึงความไม่พอใจได้อย่างชัดเจน
"แน่นอนอยู่แล้วครับ บริการดีงี้ รักตายเลย"แจจุงมองจุนซูที่รินโซจูให้
"พูดอะไรของคุณ เอ้า ข้าว กินกับกิมจิไปก่อน เดี๋ยวที่เหลือกำลังทำให้อยู่"จุนซูวางข้าวที่ปิดฝาเอาไว้อย่างดี ส่งให้
"น่ารักจริงๆเลยยย วันหลังต้องมาบ่อยๆซะแล้ว"พอร่างสูงพูดไปแค่น้นแหล่ะ ใบหน้าใสยิ่งขมวดเข้าไปใหญ่
"คุณนี่มันเพ้อเจ้อจริงๆเลย ผมขี้เกียจอยู่ตรงนี้แล้ว เชิญกินไปเท่านั้นก่อน"ว่าแล้วจุนซูรีบเดินสะบัดก้นไปอีกทางทันที
"อ้าวนี่ ได้แล้ว"หลังจากที่ร่างสูงนั่งละเลียดกิมจิกับข้าว และแล้วเป็ดผัดซอสซุปก็ถูกทำมาวางโดยพนักงานหน้าหวานที่คิ้วขมวดไส่เค้าตั้งแต่เข้ามาในร้าน ตามด้วยเด็กที่ร้านที่เดินถือถาดที่มีพีบิมบับร้อนๆรีบวางลงตรงหน้าของร่างสูงอย่างระมัดระวัง
"ซอสล่ะ"พอพนักงานตามออกไป ก็เหลือแต่คิมจุนซูเท่านั้นแหล่ะที่ยืนอยู่
"นี่ไง"จุนซูหยิบซอสมาจากด้านหลัง เหมือนกันว่าเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ขวดบีบๆสีแดงถูกนำมาวางไว้ข้างๆถ้วยที่ทำให้ร้อนจัดที่วางอยู่ตรงหน้าใบหน้าคม
"กิมจิร้านนายอร่อยมากๆเลยนะเนี่ย "แจจุงหยิบกิมจิผักกาดยอดนิยมมากินต่อหน้าด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย
"ก็แหงอยู่แล้ว ...ผมเป็นคนทาส่วนผสมเองด้วยเหมือนกัน"จุนซูกอดอกมองออีกฝ่าย
"อ้อ หรอครับ.... แล้วนี่นายกินข้าวยังเนี่ย"ร่างสูงหลังจากหยิบซอสมาเทก็เงยหน้าถามคนที่ทำท่าหยิ่ง
"ยังอ่ะ"จุนซูส่ายหัวหน่อยๆ
"มากินด้วยกันสิ "แจจุงยิ้มหวานหยดชวนอีกฝ่าย
"ไม่ดีกว่า"จุนซูปติเสธตรงไปตรงมา สีหน้าก็บ่บอกดีเหลือเกิน
"งั้นแสดงว่าแอบไส่อะไรลงในอาหารหรือป่าวเนี่ย"แจจุงก้มมองอาหารแล้วยกยิ้มที่มมุมปาก
"ใครเค้าทำอย่างนั้นกันล่ะ "จุนซูเห็นสายตาของแจจุงแล้วก็ยิ่งฉุนๆ
"งั้นก็มากินด้วยกันสิ จะได้คุยเรื่องงานด้วย"แจจุงยิ้มอีกครั้ง พร้อมกับทำหน้าอินโนเซ้นไส่ ทำเอาจุนซูหมั่นไส่อย่างมาก แต่แล้วก็ต้องยอมสะบัดก้นไปอีกทางแล้วคว้าถ้วยข้าวเปล่าอุ่นๆมาจากที่ด้านหลัง แจจุงก้รู้สึกชอบที่ได้เห็นก้นอวบๆนั้นที่บิดๆเวลาหงุดหงิด หึหึหึ
"อ้าว ว่าทุระของคุณมาสิ"พอร่างบางหน่อนก้นลงนั่งที่เก้าอีกฝั่งตรงข้ามร่างสูงแล้วเปิดฝาครอบตลับข้าวสแตนเลส แล้วเงยหน้ามองแจจุง
"นายนี่ไม่รู้จักมารยาทบนโต๊ะอาหารเลยสินะ"แจจุงที่กำลังคลุกพีบิมบับเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มเหมือนเดิม
"....."พอจุนซูได้ยินก็ทำให้รู้สึกปรี๊ดขึ้นมา พอตาคมได้เห็นก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นจุนซูแยกเคี้ยว
"เอาล่ะกินดีกว่า"ร่างสูงคลุกจนได้ที่ก็ค่อยๆตักขึ้นมาเข้าปากพูนช้อน "อั้มม"
"....."จุนซูทำตาโตเพราะร่างสูงกินแล้วยังคงทำหน้านิ่งแล้วกินต่อไปอย่างไม่มีปฏิกริยาอะไรเลย "คุณกินเข้าไปได้ยังไงหน่ะ"
"ทำไมล่ะ อร่อยออก นายนี่น่ารักจังเลย..รู้ด้วยว่าชั้นชอบกินฮ๊อตซอส"แจจจุงโชวให้ดูด้วยการกินเข้าไปอยู่คำใหญ่ เค้ารู้ว่าอีกฝ่ายจงใจจะแกล้งเค้า แต่แกล้งผิดแล้วคิมจุนซู
"ถ้าจะบ้า"จุนซูมองอีกฝ่าย แล้วก้มลงกินข้าวในถ้วยบ้าง คู่กับกิมจิสาหร่ายเค็มๆ
"เอ้า กินด้วยสิ"มือหน้าที่จับตะเกียบเหล็กคีบเป็ดที่หั่นเป็นชิ้นๆไส่ถ้วยข้าวของจุนซู เพราะคนตัวเล็กกว่าก็กินอยู่แต่แค่กิมจิกับข้าว มันไม่ได้ทำให้ก้นซูบลงหรอกนะ
"แต่..."
"กินซะ ไม่ชอบผอมๆ "ร่างสูงก็คีบเป็ดอีกชิ้นโยนไส้ถ้วยของจุนซู ทำเอาอีกฝ่ายตาเขียวตาเหลืองไปเลย
"เรื่องของคุณสิ "จุนซูรู้สึกเหมือนโดนว่าว่าอ้วน แต่ก็พยายามทำไม่สนใจ เพราะไม่อยากจะเสียฟอร์มต่อหน้าผู้ชายคนนี้ แต่แจจุงก็สังเกตพิรุธของจุนซูได้ ว่าอีกฝ่ายกระแทกช้อนกับตะเกียบนี่แหล่ะ สนุกจริงๆเล้ยยย
"คุณจะเริ่มคุยงานได้รึยัง"จุนซูถามคำถามนี้มาหลายครั้งแล้ว เพราะอยากจะให้ตาเนี่ยกลับไปได้แล้ว พอถามก็บอกกินข้าวอยู่ พอถามก็บอกกินโซจูอยู่ ห้วยยย รมเสีย
"ได้สิ"แจจุงกอดอกหลังจากหยิบทิชชู่เช็ดปากเรียบร้อยแล้ว
"คุณก็ว่ามาสิว่าต้องทำอะไรบ้าง"จุนซูวางชอนแล้วมองร่างสูงที่ดูเอื่อยเฉื่อยอย่างจริงจัง
"อ๊าาา...... คิมจุนซู"ร่างสูงแกล้งครางเสียเซ็กซี่พร้อมกับชื่อเรื่อง "รายละเอียดอยู่ที่บริษัทหน่ะ"
"ตาบ้า แล้วยังไง ... คุณเล่นเกินไปแล้วนะ"จุนซูขมวดคิ้ว
"ค่าอาหารชั้นจะวางไว้นะ ปะ เราไปกันดีกว่า"ว่าแล้วคิมแจจุงประธานบริษัทใหญ่หยิบเงินจำนวนหนึ่งจากกระเป๋าตังหลุยมาวางใว้บนโต๊ะอาหาร มือหนาจับมือเรียวที่ยังมือตะเกียบถืออยู่ในมือแล้วก็ต้องร่วงหล่นไปอยู่ที่พื้นพร้อมทั้งเสียงดังๆที่กระทบพื้น และตามด้วยเสียงโวยวาย และเสียงปึงปัง ทำให้คนในร้านหันมองเป็นตาเดียว
"คุณทำอะไรหน่ะ ปล่อยนะ"ข้อมือบางที่ถูกจับอย่างแรงแล้วถูกดึงให้เดินตาม แต่คนตรงหน้าก็ยังคงไม่สนใจแล้วเดินลากไปด้วยแรงมหาศาล
ร่างสูงทั้งลากทั้งฉุดให้อีกฝ่ายเดินตามมา จุนซูทั้งโวยวาย ทุบตี แต่ร่างสูงก็ยังลากต่อไปเหมือนพวกมาเฟียลากลูกหนี้ ทั้งพนักงานลูกค้า และคนที่เดินผ่านไปมาริมถนนก็มองกันเป็นตาเดียวมาที่สองร่างนี้ จุนซูร้องเสียงดังจนกระถฃทั้งถึงประตูกระจกของร้าน ร่างสูงผลักประตูออกแล้วเดินตรงไปยังรถสีขาวของตนที่จอดปิดหน้าร้านทั้งๆที่มีป้ายห้ามจอดหน้าร้าน แล้วไง คิมแจจุงไม่แคร์ ร่างสูงหยิบกุญแจเนบิไลสเซอร์มาปลดล๊อก แล้วเปิดปิดฝั่งข้าวคนขับออกกว้างแล้วดันอีกฝ่ายเข้าไปนั่ง ร่างสูงจัดการดันขายัดเข้าไป ให้อวัยวะทุกส่วนอยู่ในตัวรถก่อนจะปิดลงไปแรงๆ ก่อนจะรีบพาตัวเองไปยังฝั่งขนขับก่อนที่อีกฝ่ายจะหลุดออกไปได้
"เฮ้ คุณคิดจะทำอะไร"จุนซูดิ้นพล่านๆเมื่อร่างสูงเอี้ยวตัวมาดึงเข็มขัดนิรภัยมาแล้วกดลงไปโดยไม่สนใจเสียงโวยวาย
"...."พอคาดให้อีกฝ่ายแล้ว คิมแจจุงก็จัดการสตาร์ตรถโดยไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดให้กับตัวเองเช่นกัน
"คุณ บอกก่อนว่าจะไปไหน"จุนซูรีบเอามือมาจับที่เบรกมือไม่ให้ร่างสูงดึงลงได้
"ไปบริษัทไง ชั้นบอกนายแล้วนี่"แจจุงทราบทับมือบางแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยน์
"อ๊ะ คุณนี่มันน"จุนซูมองแจจุงที่ลูบมือของเค้า รู้สึกได้ถึงความร้อนของมือหนาๆนั้น ทำให้จุนซูต้องรีบเอามือออก
"นั่งดีๆ ถ้ากลัวก็จับมือชั้นได้นะ คิมจุนซู" ร่างสูงหันมายกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะดึงแบรกมือลง แล้วเลื่อนไปจับที่เกียร์จัดการเลื่อนลงมาอยู่ที่ตัวดี ก่อนที่จะเหยียบคันเร่งออกไปจนมิด
.
.
.
++++++++++++++++++++
"โอ้ยยย เหงอะ "ร่างเล็กที่นอนคว่ำหน้าหันตะแคงแผ่อยู่บนเตียงกว้างในห้องของคนอื่น
"งือออ กี่โมงแล้วเนี่ย"หัวกลมๆสะบัดแรงๆค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วหลับตาเอียงคอหลับอยู่ซักพัก ก่อนจะยอมปรือตามองนาฬิกา
"ว๊ากกกกกกกกกกกก เก้าโมงยี่สิบห้า"อยู่ดีๆตาที่ปรือเมื่อกี้ ตอนนี้เบิกกว้างที่เห็นนาฬิกาลายทะเลโลมาของพี่ที่เข็มสั้นชั้ที่เลขเก้า ส่วนเข็มยาวชี้ที่เลขห้า ทำเอาปากสีชมพูต้องอ้าออกเหวอสุดชีวิต
"ตายๆๆๆ สายย"ว่าแล้วตนตัวเล็กก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องตัวเอง เปิดตู้เสื้อผ้าบานเลื่อนสีขาวหยิบเสื้อผ้าออกมาอย่างลวกๆ ก่อนจะหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ที่เก้าอี้มาพาดบ่าก่อนจะรับวิงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
ร่างเล็กรีบถอดชุดนอนของตัวเองออกแล้วโยนไว้ด้านนอกก่อนจะปิดประตูกระจกของบานห้องน้ำ โดยไม่ลืมที่จะหยิบแปรงสีฟัน ที่บีบยาไว้เสร็จสรรพเข้ามาด้วย มือเล็กเปิดฝักบัวไว้ วิ่งผ่านน้ำที่ไหลอยู่2ครั้ง ก่อนจะบีบครีมอาบน้ำมาถูตัวด้วยมือเดียว เพราะอีกมือกำลังขยับขึ้นลงพร้อมแปรงสีฟันสีชมพู พอคิดว่าถูถั่วต้อวแล้ว ขาสั้นๆเล็กๆก็วิ่งผ่านน้ำอีก4รอบ แล้วปิดฝักบัว ก่อนจะรีบวิ่งไปบ้วนปากที่อ่างล้างหน้าโดยเร็ว เพราะยาสีฟันมันเผ็ดเหลือเกิน พอบ้วนปากแล้วคนตัวเล็กก็จัดการหยิบผ้าเช็กตัวมาผูกไว้ที่เอวก่อนจะรีบวิ่งออกมายังเตียงที่มีเสื้อกองอยู่ โยซอบเลือกหยิบเสื้อสีขาวลายเพระอาทิตย์สีดำแล้วสวมทับด้วยเสื้อโค้ตปกใหญ่ๆสีดำ ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะบายหลังที่กองอยู่ข้างเดียงมาสะพาย ก่อนจะรีบวิ่งลงมาที่ด้านชั้นล่างสุดของบ้าน
"โอ้ยย สายๆๆๆ"ตากลมหันมองนาฬิกาข้อมือแฟชั่นของตน ตอนนี้ 9โมงสี่สิบเข้าไปแล้ว "แม่คร๊าบบบบ"
"โยซอบ แม่บอกว่าอย่าวิ่งลงบันไดไม่ใช่หรอ ยิ่งสุ่มส่ามอยู่"นางคิมเจ้าของร้านเอ็ดลูกชายคนเล็กที่วิ่งลงมาทำให้เกิดเสียงดัง
"ชิชะ คุณพี่ชายไปไหนฮะแม่ พี่บอกว่าจะมาปลุกผม โหยยย ไม่เห็นมา อู้จริงๆเลย"พอลงมาใบหน้ากลมๆชะเง้อมองหาพี่ชายสุดที่รักที่ไม่รักษาสัญญา
"พี่ชายไม่อยู่ ออกไปข้างนอกไปได้ซักพักแล้ว"นางคิมบอก พร้อมทั้งคีบกิมจิไปด้วย
"ห๊ะ อะไรอ่ะ ไปไม่รอ ใจร้ายอ่ะ"โยซอบทำปากยู่ อย่างน้อยใจ
"พอดีที่เค้ามีงานกระทันหันน่ะ มีคนมารับ"นางคิมตอบลูกชายขี้งอน
"เอาเถอะ ไม่งอนก็ได้ งั้นน.... พี่จุนซูก็ไม่ได้เอารถไปงั้นสิ"จากปากยู้ๆกลายมาเป็นยิ้ม
"ใช่สิ"
"คิคิ งั้นยืมรถไปเรียนก่อนได้ไหมเนี่ยย "โยซอบลูบคางตัวเองไปมา "แม่อนุญาตไหมอ่าาา"
"โทรไปถามพี่เค้าสิ รถพี่เค้าไม่ใช่รถแม่"เจ้าของร้านอาหารหยิบถ้วยมาจัดชุดกิมจิต่อ
"โหห แม่อ่ะ รายนั้นหวงรถจะตาย คงจะให้ยืมไปขับหรอก "แล้วใบหน้าใสก็ต้องกลับมายู่ยี้อีกครั้ง
"ยังไงเราก็ยังไม่มีใบขับขี่ด้วย รีบไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันเรียนนะลูก"นางคิมหันมาดูลูกชายคนเล็กที่อมลมแก้มป่อง ก่อนจะถอดถุงมือพลาสติกแล้วหยิกแก้มกมๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"แม่อ่ะ ปล่อยให้ลูกชายนั่งรถเมย์อีกแล้วนะ มาหอมแก้มเค้าเลย"โยซอบทำท่างอน แต่ก็ยื่นแก้มไปให้คุณแม่อยู่ดี
"รีบไปได้แล้ว ขึ้นรถดีๆนะลูก"มือเรียวๆเล็กๆยกขึ้นลูบผมสีดำที่ตัดสั้นๆชี้ๆ
"ไปแล้ว"ว่าแล้วคนตัวเล็กก็เดินผ่านหน้าร้านออกไป โดยไม่ลืมที่จะทักทายพนักงานให้ร้าน
ร่างเล็กของคิมโยซอบเดินจากหน้าร้านอาหารเกาหลีของแม่ไปยังป้ายโรถเมย์ที่ห่างออกไป ร้อยเมตรได้ ร่างเล็กก้าวขายาวๆเท่าที่จะยาวได้ ตากลมผลิกดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ เก้าโมงห้าสิบแล้ว ยังไม่ถึงป้ายรถเมย์เลย ไหนจะต้องรอรถอีก แล้วรถก็ติดอีก ทำเอาโยซอบต้องรีบก้าวเข้าไปอีก อากาศเย็นทำให้ตาหวานปรื้อปรอย ลมปะทะที่แรงพอสมควร ริมฟุตบาทที่มีต้นแป๊ะก๋ยวเรียงรายสีเหลืองอร่ามไปตลอดทางที่จะไปถึงป้ายรถเมย์
"เห้ยย .... ลืมเอาสมุดมา"พอเดินต่อมาได้3 ก้าว โยซอบก็พึ่งนึกได้ว่าลืมสมุดแลกเชอร์ไว้ที่หน้าคอม
"วันนี้วันอะไรกันวะเนี่ยยยย อีกแล้ว"หน้าของโยซอบยับยู้ยี้ ขาสั้นๆก้าวต่อไปเรื่อยๆ ยังไม่ถึงป้ายรถเม ตอนนี้ก้ เก้าโมง 55เข้าไปแล้ว
"เอะ"ด้วยความที่ตาของคนเรามองเห็นได้ 180 องศา โยซอบรู้สึกว่ามุมที่180มันมีสีเหลืองๆของอะไรซักอย่างที่ตามมา ที่รู้ๆสิ่งนั้นไม่ใช่ต้นแป๊ะป๋วย
ร่างเล็กเดินต่อไปก็ยังเห็นตามมา ขาล้นๆจึงหยุด สิ่งนั้นก็หยุดด้วย แล้วโยซอบก็เลยจะลองเดินต่อไปเพื่อสังเกตการ แล้วไอ้เหลืองๆนั้นก็ยังตามมา ร่างเล็กเลยลองเก้าวเท้าถอยหลังดู แล้วไอ้เหลืองๆมันก็หยุดแล้วถอยตาม แล้วโยซอบก็เดินแบบก้าวๆไปข้างหน้าแล้วหยุดแบบเดิม ไอ้เหลืองๆก็ยังตามมา
"อะไรเนี่ย"โยซอบรู้สึกว่ายังคงมีความอดทนที่จะตามอยู่อีกหรอไง ไอ้เหลืองๆนั้นอ่ะ
*ปี้นๆๆๆ
ในที่สุดเสียงแตรก็ดังขึ้น ทำให้คนที่สาวท้าวเดินๆหยุดๆตั้งยอมหันมองแบบดีๆซักที ใบหน้าเล็กหันไปมองที่รถสปอร์ตสีเหลืองยี้ห้อเฟอร์รารี่รุ่นSA APERTA จอดอยู่เทียบกับฟุตบาท ก่อนที่กระจกฟิลม์ดำจะค่อยๆลดระดับลง
"นาย"โยซอบเห็นหน้าคนขับเต็มสองตา
"เดินกวนตีนชะมัดเลยนะนายน่ะ คนอุส่าหวังดีว่าจะชวนไปด้วย"คนขับพูดด้วยเสียงหงุดหงิดกลับมา
"ไม่ได้ขอให้ชวนซะหน่อย "โยซอบก็ยังคงกอดอกมองหน้าคนที่ไม่ค่อยอยากเจอซักเท่าไหร่
*โป๊กกกกกก
"โอ้ยยย"แล้วก็มีบางอย่างตกลงกลางหน้าผากของคนที่ยืนอยู่ริมถนน
"ฮ่าๆๆๆๆ"คนที่อยู่ในรถกอดอกหัวเราะคนที่โดนลูกแป๊ะก๊วยหล่นไส่หัว
"เพราะนาย จุนฮยอง .... โอ๊ยยยย เจอนายที่ไหนซวยที่นั้น โอ้ยย เจ็บอ่ะ"มือเล็กลูบหน้าผากตัวเอง แล้วกระทืบผลแป๊ะก๋วยอย่างหงุดหงิด
"อะไร ถ้านายยอมเข้ามานั่งแต่แรกมันคงไม่หล่นไส่หัวหรอกหน้า ... จะขึ้นไม่ขึ้น เก้าโมง 57 แล้ว จารให้เลทได้แค่ 10 นาทีนะ หึหึ"คนที่ขับรถหรูยกยิ้ม มองทำเอาโยซอบรู้สึกไร้ทางเลือกยังไงก็ไม่รุ
"เอ่อ..."ร่างเล็กขอเวลาคิดก่อน ไว้ใจตานี่ได้ไหมเนี่ยยย
"โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป เจอกันที่คลาส"จุนฮยองก้มลงเปลี่ยนเกียร์
"อ๊ะๆๆๆ ไปๆๆๆๆ"แล้วโยซอบก็เดินตรงมาเปิดประตูรถจนได้ แล้วเข้ามานั่งในรถสปอร์ตคันหรู รีบคาดเข็มขัด ไปกับหมอหนี่ก็ยังดีกว่าโดนจารเรียกไปคุยล่ะนะ เหอะๆ พอเห็นรถไม่ขยับเขยื้อนเลยต้องหันมองอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยเสียงแกมสั่งนิดๆ"ไปสิ เดี๋ยวไม่ทัน"
"นั่งดีๆ เกาะเบาะไว้ให้ดีๆละกัน" คนขับยกยิ้มก่อนนะปล่อยเบรกแล้วมาเหยียบคันเร่งแทน
.
.
.
"ขับรถภาษาอะไรของนาย ไม่น่านั่งมาด้วยเลยยย"โยซอบที่คิดจะกระโดดลงจากรถตั้งหลายครั้งมาถึงโรงเรียนได้อย่างปลอดภัย ให้ตาย จะไม่นั่งมากับหมอนี่อีกเป็นครั้งที่สอง
"ถ้าไม่ขับอย่างนี้จะถึงทันหรอ"คนขับที่กำลังวนหาที่จอดตอบอย่างปกติไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่
"ชิ ชั้นว่าชั้นขับเองยังจะดีกว่าเรย ถามจริงมีใบขับขี่ได้ยังไงเนี่ย ขับรถมรยาททรามได้อีกเหอะ"คนที่พอเริ่มจะหายเกร็งหายเมาก็เริ่มทำเสียงแข็งแล้วกอดอกเชิ่ด
"ใครบอกว่าชั้นมีใบขับขี่"คนที่ขับรถวนลงมาชั้นให้ตินอีกชั้นตอบสีหน้าปกติเหมือนเดิม แต่ก็ทำให้อีกคนยิ่งเบิกตาโตเข้าไปอีก
"เห้ยย นี่นายไม่มีหรอ ... ทำไมไม่บอกเร็วกว่านี้ ไม่งั้นชั้นไม่นั่งมากับนายหรอก ไอ้บ้า"ตอนนี้โยซอบหาที่เกาะชิดประตูรถ ถ้าจอดเมื่อไหร่จะหนีไปให้ไกลเลยคอยดู "ชั้นเห็นนายเอารถมาทุกวัน ใบขับขี่ยังไม่มี ... นายเป็นคนอย่างนี้หรอ"
"โยซอบ ทำอย่างกะนายไม่เคย ชั้นก็เคยเห็นนายขับรถมาเรียนไม่ใช่ไง ... อ๊ะ เจอแล้ว"พอวนมาได้ สายตาแหลมคมก็เห็นที่ว่างอยู่ตรงมุมในสุด
"ก็ตอนนั้นพี่ไม่อยู่ แล้วก็เดี๋ยวสายไงเหล้าา ไม่ได้ขับอันลิมิตแบบนายซะหน่อย"โยซอบรีบแก้ตัว
"หรอ?"จุนฮยองทำหน้านิ่ง
"อ่าว ไม่ถอยอ่ะ"โยซอบเห็นอีกฝ่ายตรงมาเลี้ยวทำท่าจะถอยหลังเข้า แต่ก็ไม่เห็นจะเริ่มถอยเลย
"มันแคบ นี่คิดจะไม่ลงไปช่วยใช่มะ ไม่ได้ให้นั่งฟรีๆหรอกนะ"จุนฮยองที่นั่งฝั่งผู้ขับขี่หันหน้ามาแล้วท้าวศอกกับประตู
"ชริ ไอ้เราก็คิดว่าแน่ ที่ไหนได้"โยซอบยังไม่เลิกปากดี ร่างเล็กดีอกดีใจที่ได้ลงจากรถคันนี้ซักที
"เห้ย โยซอบ นายไปดูท้ายฝั่งโน้นสิ"ร่างหนาลดกระจกลงจนสุดแล้วชะเง้อมองด้านหลังเพื่อที่จะกะระยะในการตีโค้ง ที่ตรงนี้คงเหลือเพราะจอดยากได้โหล่จริงๆแหล่ะ ท้ายกับด้านข้างฝั่งคนขับมันพอที่จะชะเง้อมองได้ แต่อีกฝั่งแค่กระจกมองข้างก็คงจะไม่พอ ที่สำคัญนี่รถของคุณพี่ชายขี้บ่นด้วย
"อืม ถอยได้ "จุนฮยองค่อยๆถอย หักพวงมาลัยไปทางซ้าย แล้วค่อยๆถอย แล้วไอ้เซ็นเซอร์ที่ดังจนทำให้รู้สึกเสียสมาธิ
"ได้อีกป่ะ"จุนฮยองถามคนที่ยืนมองที่ด้านอีกด้าน
"ได้ๆๆ พอๆๆ"พอคนที่ตัวสูงกว่าได้ยินก็หมุนพวงมาลัยกลับมาแล้วหมุนไปทางขวา"
"นายหลบ พอแล้ว เดี๋ยวที่เหลือเคลียเอง" ร่างสูงสั่งให้อีกฝ่ายออกห่าง ก่อนที่รถสีเหลืองบาดจะพุ่งออกแล้วตีโค้งเข้าออกจนรถตรงแล้ว จุนฮยองถึงจอดสนิท ก่อนจะดับเครื่อง พร้อมทั้งหยิบกระเป๋าตัวเองกับของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ารถข้างๆให้ด้วย
"ทันจริงๆด้วย"ทั้งสองเดินมาถึงหน้าคลาสเรียนภายในเวลาที่ไม่โดนจบชื่อ สิบโมงเจ็ดนาที ทำเอาโยซอบถอนหายใจโล่งอก
"อืม นี่... วันนี้นายติดรถชั้น วันนี้นายต้องทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง เข้าใจไหมคิมโยซอบ"ร่างสูงที่เดินนำนั่งลงตรงที่นั่งที่ว่างอยู่แถวหลังๆ
"ห๊าาาาา"หน้าโยซอบเหวอทันที อะไรเนี่ยยย ขณะที่ยืนเหวออยู่ แขนเล็กก็ถูกดึงลงให้นั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ
"จุ๊ๆๆ จะเริ่มสอนแล้ว เรียนซะ"ว่าแล้วคนที่ตัวใหญ่กว่าก็นั่งนิ่งตั้งใจฟังอาจารย์ ทำเอาโยซอบอดสงสัยไม่ได้ ใบหน้าที่กวนตีนและดูไม่เอาไหน กลับดูเอาจริงเอาใจได้ขนาดนี้เวลานั่งเรียน
-เฮ้ออออออ-
.
.
.
+++++++++++++++++++
"คุณพาผมมาห้างทำไม"จุนซูหันถามคนที่พึ่งเลี้ยวรถเข้ามาให้ห้องสรรพสินค้าชื่อดังที่ขายแต่สินค้ามีระดับ
"มาคุยงานไง"หลังจากร่างสูงที่ขับรถมือเดียวอย่างเชี่ยวชาญขณะวนขึ้นชั้นสอง
"คุยที่ห้าง ... คุณมันบ้าไปแล้ว"คนตัวเล็กกว่าที่นั่งกอดอกมาตลอดทางบ่นแว๊ดๆ
"ก็ที่นี่มันห้างในเครื่อตระกูลชั้น แล้วชั้นเป็นประธาน เอกสารสำหรับนายชั้นก็สั่งให้เลขาทำไว้ ก็ต้องมาที่นี่แหล่ะ"ร่างสูงอธิบายยืดยาว แล้ววนรถไปเรื่อยๆ เพราะที่จอดรถสำหรับผู้บริหารอยู่ที่ชั้น8
"ชิ .. พร้อมเชียวนะ"จุนซูยังคงกอดยกเชิ่ดหน้า
"คนสำคัญนี่" ว่าแล้วร่างสูงก็ยกมือขวามาลูบขาอวบๆของอีกฝ่าย แล้วรใบหน้าของคนข้างๆก็เขียวๆเพราะโมโหตามคาด ทำเอาคิมแจจุงยกยิ้มอย่างพอใจแล้วก็ลูบต้นขาภายใต้กางเกงสีดำรัดรูปต่อไป
"ผมเดินเอง ไม่ไม่ต้องมาเนียนจับเลยนะ"พอล๊อกรถ ร่างสูงก็รีบเดินตรงมาดึงมือที่กอดอกมาจัดไว้แล้วตั้งใจจะเดินนำไป
"นี่ ทางไปส่วนออฟฟิสมันคดเขี้ยว เลือกเอา จะให้จูงหรือโอบ คิมจุนซู"เสียงทุ้มพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพร้อมทั้งทำท่าเตรียมจะเข้าไปโอบที่เอวคอด
"คุณมีสิทธิ์อะไร .... ไม่เอาซักอย่างแหล่ะ"จุนซูรีบผลักมือหนาที่มารุ่มร่ามกับตัวเค้าออกไป
"แล้วนายมิสิทธิ์ต่อรองหรอจุนซู นายอยากตกงานไหมล่ะ"เสียงทุ้มทำให้มือที่ทำการพยศหยุดนิ่ง สายตาจุนซูเขม่งอีกครั้ง แจจุงกลับยกยิ้มกลับไป "โอบหรือจูง ไม่งั้นจะให้อุ้มไปไหมคิมจุนซู"
"ไอ้บ้า... จูงก็ได้วะ"จุนซูยอมหยุดแล้วยื่นมือไปอย่างไม่เต็มใจ
"แค่นี้ก็จบแล้ว "แล้วคนร่างสูงก็ยื่นมือไปจับมือบางที่นุ่มนิ่มไปหมด แล้วเดินนำไปโดยไม่ต้องใชแรงอะไรมากมาย เพราะอีกฝ่ายนั้นยอมเดินตามมาอย่างรู้หน้าที่
ทันทีที่ทั้งสองร่างผ่านประตูที่ต้องสแกนลอยนิ้วมือแล้ว ด้านในมีพนักงานนั่งเรียงรายกันอยู่ที่โต๊ะทำงานที่จัดไว้อย่างเป็นระเบียบเป็นหมวดหมู่ ที่ต้องเดินผ่านในส่วนนี้ก็เพราะจะต้องไปขึ้นลิฟแก้วที่อยู่อีกฝั่งที่ใช้ได้เฉพาะส่วนที่เป็นออฟฟิส พนักงานทั้งหลายพอเห็นเจ้าของร่างสูงที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าแล้วสวมทับด้วยเสื้อสูทสีเทากับเกงเกงที่เข้าชุดกันพร้อมกับรองเท้าหนังสีดำที่ขัดมาเงาวับแล้วก็ก็ลุกจากที่นั่ง หยุดการกระทำทุกสิ่งอย่างเพื่อทำความเคารพประธานของที่นี่ แต่ทุกคนก็ชะงักเมื่อเห็นใครอีกคนที่เดินตามหลังมา ที่สำคัญคนๆนั้นถูกท่านประธานที่สาวๆทั้งบริษัทอยากจะครอบครองพ่อม่ายคนนี้กันทั้งนั้น แต่พอเห็นร่างอวบที่เดินจูงมาด้วยกันแล้ว ทำเอาจุนซูที่ไม่รู้อะเลยรู้สึกได้ถึงรังสีแกรมม่าที่เปล่งออกมาทุกทิศทุกทางจนต้องรีบเดินตามร่างสูงไปติดๆ แจจุงเองก็เพียงแค่พยักหน้ารับเพราะเค้าเองก็ไม่ได้ไส่ใจอะไรกับพนักงานมาก เพราะเค้าไม่ได้มาบริษัทซักเท่าไหร่ .... ต้องไปต่างประเทศบ่อย มาก็วันที่อยากมาเท่านั้น เพราะเค้าก็ใช้วิทีการส่งเมลเอาก็ได้ จึงแทบไม่จำเป็นที่จะต้องมาเท่าไหร่ แต่วันนี้เค้าอยากจะพาใครบางคนมาด้วยนี่สิ น่าจับแกล้งสะให้เข็ด แจจุงรู้ดีว่าถ้าเค้าจับ จูง โอบใครเข้ามาในบริษัทจะถูกปรานามทางสายตา แล้วนี่แหล่ะเค้าถึงได้จูงหมอนี่มา แล้วก็เป็นไปตามคาดซะด้วย หมอนี่เดินแนบหลังผมเลย จนกระทั้งมาถึงลิฟท์แก้วที่มีไว้เฉพาะประธานอวุโสและหัวหน้าฝ่ายต่างๆเท่านั้น พวกเค้าทั้งสองเดินเข้าไปด้วยกัน
หลังจากกดลิฟไปยังชั้น22แล้วร่างสูงก็หันมามองคนข้างๆที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"นี่ คุณ...จะเลิกจับได้ยัง"จุนซูหันมาทำสีหน้าหงุดหงิด
"ยัง"ร่างสูงทำเป็นไม่สนใจ จุนซูยังฟังไม่ทั้นจะเข้าสู่เซลล์สมองลิฟท์ก็เปิดออก แล้วก็ถูกจูง
ร่างสูงเดินพอคนที่ตัวเล็กกว่าเกินตามมากยังห้องที่อยู่ตรงกับลิฟท์ที่เขียนไว้หน้าห้องว่า ประธานคิมแจจุง แล้วเลขาที่จัดได้ว่า สวยหุ่นดีกว่านางแบบสะอีกยืนขึ้นแล้วโค้งให้ร่างสูง แล้วยิ้มอย่างดีอกดีใจ แต่พอมาทางจุนซูกลับยิ้มบางๆ ซึ่งให้เด็กประถมมาดูยังรู้เลยว่าเป็นร้อยยิ้มที่เสแสร้งแค่ไหน แต่ด้วยความหมั่นไส้หรืออะไรไม่รู้ ทำให้คิมจุนซูตัดสินใจเดินไปชิดติดแกะมือออกแล้วเปลี่ยนไปคล้องแขนแทน ทำเอาร่างสูงตกใจที่ถูกกอดแขน สิ่งที่จุนซูทำมันทำให้ร่างสูงพอใจไม่น้อยใบหน้าคมยกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะโอบเอวบางเข้าไปในห้องทำงาน ส่วนตั๊ว ส่วนตัว
"ปล่อยได้แล้ว"พอประตูบานใหญ่ปิดสนิทจุนซูก็ทำตัวต่างจากเมื่อกี๊โดยสิ้นเชิงง มือบางออกแรงผลักออกฝ่าย
"อ่าวว นึกว่าชอบ"ได้กวนพอเป็นพิธีร่างสูงก็ยอมปล่อย แล้วเรียบเดินไปนั่งยังที่โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ โดยมีคนตัวบางเดินตามมา
"คุณจะให้ผมนั่งที่ไหน เก้าอี้ไม่มีเลยหรอ"จุนซูเดินตามมา ก็ไม่เป็นมีเก้าอี้ที่นั่งไว้สำหรับมาติดต่องานที่ปกติจะต้องวางไว้อีกฝั่งของโต๊ะทำงาน
"ก็มีเท่าที่เห็น เลือกเอาจุนซู ว่าจะนั่งที่โซฟาหรือบนตักชั้น"ว่าแล้วคิมแจจุงก็ลุกขึ้นจกเก้าอี้ทำงานที่มีพนักพิงขนาดใหญ่แสดงถึงความมีอำนาจ ขายาวค่อยๆก้าวไปหาคนที่ยืนทำหน้าไม่พอใจ
"ไม่เอา"จุนซูกอดอกเชิ่ดหันหน้าหนีไปอีกทาง โดยไม่รู้ว่าภัยกำลังคลืบคลานเข้ามา
"งั้นเรามาคุยกันบนโต๊ะ"จุนซูถูกจับให้นอนราบไปกับโต๊ะทำงานขนาดใหญ่
"อื้อออ"ริมฝีปากสีชมพูที่เชิ่ดเมื่อกี๊ตั้งใจจะร้องด้วยความตกใจแต่ก็ถูกปิดไว้ด้วยปากได้รูปของนักธุรกิจหนุ่ม ลิ้นหนาแทรกเข้าไปอย่างรวดแล้วไล้เลียฟันเรียงสวยแล้วเกี่ยวกวัดกับลิ้นนุ่มที่พยายามหนี แต่ก็หนีไม่พ้นลิ้นแข็งแรงกดซ้ำ รีมฝีปากดูดเม้ม หลับตารับรสหวานจากน้ำสีใสในโพรงปากอีกฝ่ายที่เคยลิ้มลอง
"อื้มมม"คนที่ถูกกระทำหลับตาคิ้วขมวดมุ่นแต่ก็ส่งเสียงครางไม่หยุดเพราะรสจูบที่อีกฝ่ายมอบให้อย่างร้อนแรงทำให้เริ่มต้านไม่ไหวจนทำให้ปมที่หว่างคิ้วค่อยๆคลาย ตาหวานปรือปรอย
"อื้มมม...ม"ร่างสูงวนลิ้นไปมา ซึ่งจุนซูก็ตอมสนองเค้าเป็นอย่างดี ร่างสูงยังคงมอบจูบไม่หยุด แขนที่เคยผลักก็ไม่สามารถทำอะไรได้ มือหนาที่ค้ำยันกับโต๊ะเปลี่ยนมาใช้ศอกค้ำแทนเพื่อให้ใกล้ชิดกันยิ่งขึ้น
"อื้ออ..พะ..พอ อื้อ"คนตัวบางร้องขอเพราะเริ่มหายใจไม่ทัน ร่างสูงขอจูบต่ออีกนิสก่อนจะผละจูบ แต่ก็ยังคงดันอีกฝ่ายที่นอนราบทั้งตัวไปกัยโต๊ะทำงานขนาดใหญ่
"แฮ่กก"ในหน้าขาวแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยหรอเพราะมีอารมกันแน่ แจจุงยกยิ้ม
"สรุปจะคุยที่ไหน"แจจุงส่งยิ้มร้ายๆไปให้คนที่นอนไร้ทางสู้อยู่ที่โต๊ะ
"โซฟาก็ได้ "จุนซูตอบเสียงดังอย่างประชดประชัน ทำให้คิมแจจุงอารมณ์ดีขึ้นไปอีก ยิ่งได้ยินเสียงแว๊ดๆแบบนี้มันสดชื้นดีจริงๆ
"อืม"แจจุงเดินไปหยิบเอกสารที่มีอยู่1ชุดข้างๆแม็คเดินตามจุนซูที่กำลังเดินตรงไปยังโซฟาสีครีมที่ตั้งอยู่ติดกับกระจกทำให้สามารถมองวิวกรุงโซลได้อย่างชัดเจน "อ่ะ"
"อะไรอ่ะ"จุนซูหยิบเอกสารที่ได้รับจากแจจุงมา ดูที่หน้าแรก
"อันนี้นายลองเอาไปอ่านรายละเอียด เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ"พอร่างสูงนั่งลง จุนซูก็ขยับออกห่าง แจจุงอยากจะขำออกมาจริงๆ กลัวอะไรขนาดนั้น ตอนนี้ถือว่าเป็นเวลางาน คิมแจจุงจะไม่ทำเป็นเล่นเป็นอันขาด
"อะไรอ่ะ ทัวของกิน"จุนซูอ่านที่ท๊อปปิกด้านหน้า
"นี่แหล่ะงานที่นายต้องทำ"ร่างสูงกอดอกแล้วมองจุนซู จุนซูรู้สึกได้ว่าสายตาตอนนี้ต่างจาดที่เคยเห็น
"งานนี้มันเกี่ยวกับผมตรงไหน "จุนซูถามแจจุงต่อ
"เดี๋ยวก่อนสิ นายก็ฟังชั้นพูดให้จบก่อน แล้วสงสัยอะไรค่อยถาม เข้าใจไหม"ร่างสูงพูดอย่างมีเหตุมีผล
"ฮะ"จุนซูเห็นสีหน้าร่างสูงที่ดูแล้วรู้สึกว่าควรต้องเชื่อฟังล่ะนะ
"โปรแกรมนี้ก็เกี่ยวกับการทัวร์ชิมอาหารในหลายๆประเทศ เพราะชั้นมีหุ้นส่วนอยู่กับร้านอาหารทั่วโลก ก็เลยจะทำเป็นทริปทัวร์ระยะประมานสองเดือน ในทริปก็จะมีไปทานอาหารพื้นเมืองแล้วก็ที่พักและมีให้ฟรีสไตล์ประเทศละ1วันเต็มๆ เราจะอยู่ประเทศละ 2-3วัน ก็จะไปทั้งหมดน่าจะ 20 ประเทศถ้าทำได้ หรือจัดเจงคิวอะไรได้ "
"แล้วเกี่ยวกับผมยังไง" ร่างสูงแค่หยุดพักหายใจ อีกฝ่ายก็ถามขึ้นมาทันที
"ยังพูดไม่ทันจบ"
"อ้าว"
"จะเดินทางโดยเครื่องบินส่วนตัวของชั้น แล้วชั้นก็จะขับเอง"
"ห๊าาาาาาาาาา คุณเนี่ยนะ"ร่างบางขัดพร้อมกับอุทานเสียงดัง
"เน้ นายไม่เคยรู้หรอไงว่าชั้นเคยเป็นกัปตันมือหนึ่งในบริษัทนาย "ร่างสูงรู้สึกเสียเซล์ฟอยู่บ้าง ว่ารุ่นน้องคงจะไม่รู้จักกัปตนคนนี้แล้วสินะ
"ไม่อ่าา "ใบหน้าใสส่ายหน้ารัว
"เออ ช่างมันเหอะ ..... ที่นั่งสำหรับผู้โดยสารมี18คน เฉพาะของลูกค้านะ แล้วหน้าที่ของนายก็คือ ชั้นจะให้นายเป็นแอร์ในทริปนี้ ...."ร่างสูงมองหน้าอย่างจริงจัง
"ผม ? ..."
"ใช่ นายนั้นแหล่ะ นายทำคนเดียวนะ เพราะเที่ยวบินก็มีแค่ชั้นกะนายเท่านั้นแหล่ะ ชั้นขับนายบริการ แล้วอีกหน้าที่ของนายก็คือช่วยชั้นดูแลลูกค้าหลังจากลงเครื่องด้วย ทุกขั้นตอน เรื่องอาหารชั้นจะเป็นคนแนะนำและดูแลเอง แต่นายก็ไปศึกษามาด้วยล่ะ ข้อมูลตามเอกสาร หวังว่านายจะโอเคและเข้าใจนะคิมจุนซู"จุนซูสบตาคมที่มีแววมุ่งมั่นและตั้งใจมากๆ ทำให้ต้องพยักหน้าอย่างห้ามไม่ได้
"เอ่อ... แล้ว..เอ่อ ผมต้องไส่ชุดอะไรทำงานล่ะ"จุนซูเอียงคอถามอย่างสงสัย เพราะปกติแล้วเค้าก็จะมีเครื่องแบบของสายการบินที่เค้าทำอยู่เท่านั้น แต่เครื่องบินลำนี้มันไม่ใช่เลยจึงไม่สามารถไส่ไปได้
"ชั้นมียูนิฟอร์มให้ ทุกอย่างชั้นมีให้นายพร้อมจะช๊อบจะอะไรก็ไม่ห่วง "
"งั้นหรอฮะ"
"ชั้นรู้ว่านายจะปฏิบัติหน้าที่ของนายอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ"
"ฮะ จะไปเมื่อไหร่ฮะ"
"วันเสาร์นี้ อีก 4วัน จัดกระเป๋าไปให้พร้อมนะ เสื้อผ้าจะไปซื้อที่นู้นก็ได้"
"ฮะ ..."จุนซูก้มพยักหน้าแล้วมองเอกสารที่วางอยู่ที่ตัก
"อ้าา......."ร่างสูงทำเสียงครางทุ้ม"คุยที่โซฟาเสร็จแล้ว เราไปคุยกันต่อที่โต๊ะดีกว่า หึหึ"
"อ๊ากกก ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต"
.
.
.
+++++++++++++++++
"เฮ้ นายจะลากชั้นทำไมหล้าาาาาาววววว"มือบางถูกลากออกมาหลังจากหมดวิชาสุดท้ายของวัน
"นายต้องตอบแทนชั้นก่อน โยซอบ"ร่างสูงเดินพาคนตัวเล็กลงลิฟไปยังที่จอดรถใต้ดิน
"เห้ยย เดี๋ยวๆๆๆ ชั้นไปสัญญาตอนไหน อย่ามาขี้โม้นะ"โยซอบที่ถูกลากตั้งแต่ห้องเรียนจนมาถึงประตูรถสีเหลืองคันเมื่อเช้า
"เห้ยยย ไม่เอานะ ชั้นไม่นั่งรถไปกับนายนะ ยังไม่มีใบขับขี่ ขับก็แย่...ไม่อ๊าววววววววววว"โวยวายจยังไม่ทันจบร่างสูงก็จัดการเปิดประตูรถแล้วดันเจ้าหน้ากลมเข้าไปนั่งที่ด้างคนขับจนได้ ก่อนจะรีบมานั่งที่ด้านฝั่งคนขับ
"นี่โยซอบ... ที่ชั้นยังไม่มีใบขับขี่เพราะชั้นยังไม่ได้ไปสอบปฏิบัติ ชั้นผ่านข้อเขียนแล้ว รู้ไว้สะ"จุนฮยองหยิบกุญแจมาสตาร์ตรถ
"แย้ยยยยย จิงดิ"โยซอบตาลุกวาว หันมาจ้องตาอีกฝ่ายทำตาโตแป๋วแว๋ว
"ทำไม"จุนฮยองเปลี่ยนเกียร์แล้วกำลังจะออกตัวถาม
"เหมือนกันเลยยยย ชั้นผ่านข้อเขียนแล้วแต่ยังไม่ได้ไปสอบปฏิบัติเหมือนกัน"สีหน้าของคนตัวเล็กดูจะตื่นเต้นมากๆ
"อืม"จุนฮยองหันมองเล็กน้อย รู้สึกหมั่นไส้ท่าดี๊ด๊าๆของคนที่นั่งมาด้วยจริงๆ ร่างสูงเคลื่อนรถวนขึ้นเพื่อจะออกจากที่จอด
"เห้ยย ชั้นจะแน่ใจได้ยังไงว่าไปกับนายแล้วจะปลอดภัยทั้งชีวิตและทรัพย์สิน"โยซอบคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วกอดออกมองคนขับที่หยิบแว่นตากันแดดสีดำ แถมยังขับรถมือเดียวอีก
"เมื่อเช้าก็เพราะว่าช้าเลยต้องขับแบบนั้น จริงๆแล้วชั้นไม่ได้ขับรถแบบนั้นหรอกน่าาา "จุนฮยองหันมายิ้มแล้วกลับไปขับรถต่อ
"แล้วนี่นายจะพาชั้นไปไหน"
"ชั้นจะพานายไปเลี้ยงน้ำแข็งไส"
"โอ่ววว ไม่น่าเชื่อว่านายจะเป็นคนแบบนี้"ตาของโยซอบลุกวาว พร้อมกับประสานมือเข้าด้วยกัน
"ชั้นก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว นายก็น่าจะพอรู้นี่"ใบหน้าตี๋ๆยิ้มอย่างยกยอตัวเอง
"เนื่องในโอกาสไรอ่ะ จุนฮยอง"คนที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถยิ้มถาม เพราะเจ้าตัวชอบกินของหวานอยู่แล้ว แล้วยิ่งได้กินฟรี มันยิ่งรู้สึกมีความสุขเหลือเกินน((บ้านนี้นิยมพอเพียงและประหยัดค่ะ -*- )) นี่ทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นกับจุนฮยองจริงๆนะเนี่ย จะว่าไปนายก็มีน้ำใจดีเหมือนกัน
"ก็ที่นายนั่งรถมาด้วยไง"คนขับตอบเสียงทุ้ม สีหน้าแน่นิ่งมองถนนข้างหน้า
"งั้นหรออ งั้นนายจะให้ชั้นนั่งรถไปกับนายอีกเมื่อไหร่ก็ได้นะ จุนฮยอง ชั้นยินดีเลย"หลังจากที่สมองเล็กๆทำงาน ได้ประหยัดค่ารถโดยสาร แอร์เย็นๆ อีก ที่สำคัญได้กินฟรีอีกกก โอ่วววว มันคุ้มมากเลยอ่ะ ((นั้นไง -*- ))
"จิงดิ งั้นดีเหมือนกัน จะได้พานายไปเลี้ยงข้าวอีกคราวหน้า"
"ที่จริงนายก็เป็นคนมีน้ำใจเหมือนกันนะ"คนตัวเล็กว่า
"อยู่แล้วสิ มีน้ำใจ หน้าตาดีด้วย... ใครๆเค้าก็รู้กันทั้งนั้นแหล่ะ"คนขับพูดอย่างมั่นใจและยกยิ้มน้อยๆ ((บ้านนี้ก็ หลงตัวเองทั้งตระกูลค่ะ -*- ยกเว้นน้องจุนกอล น้องเค้าผ่าเหล่า 55))
"ทำไมชั้นไม่เคยรู้เลยอ่ะ"โยซอบรุสึกว่ามันดูจะออกแนวยอตัวเองเกิน ตั้งใจจะพูดขัดเล็กน้อย แต่...
"เพราะนายขาดโอเมก้า3"
"โอเมก้า3?"โยซอบงงอ่ะ ชีวะคืนครูไปหมดแล้วฮับ
"อ๊ะ ถึงแล้ว"รถสีเหลืองแสบลูกตาจอดอยู่ด้านหน้าร้าน Mr.Joker ร้านน้ำแข็งไสชื่อดังในหมู่วัยรุ่น น้ำแข็งไสที่มีท๊อปปิ้ง ไส้มากมายให้เลือก และน้ำลาด ชนิดผมสม นอกจากนั้นยังผมไอศกรีมโยเกิร์ตและสมู๊ตตี้อีกด้วย เป็นร้านที่ใครๆก็ชอบมานั่งเล่นชิวๆกันทั้งนั้น
"อ๊ะ ร้านนี้...อยากเข้ามานานแล้ว แต่ไม่ได้แวะซักที "พอร่างสูงดับเครื่องแล้วก็เดินตามร่างบางที่ออกมายืนรออยู่แล้ว ก็ได้ยินเสียงพึมพัมเล็กๆ
"นายไปนั่งก่อนนะจุนฮยอง เดี๋ยวชั้นไปซื้อมาให้ นายจะเอาอะไรล่ะ"โยซอบทำท่าเหมือนเดยมา ร่างเล็กสั่งให้จุนฮยองนั่งลงแล้วจัดการบริการให้อย่างดี ทั้งปัดฝุ่นที่นั่งให้ แล้วก็ทำตัวว่าง่าย
"ชั้นเอาหน้ากีวี่ ลาดนมนะ ... ถ้วยใหญ่"คิมจุนฮยองนั่งลงที่เบาะนุ่ม แล้วกอดอกไขว่ห้างสั่งเหมือนเจ้านายซะเต็มที่ แต่งานนี้โยซอบไม่ว่าอะไร ขอแค่คองฟรี
"ได้ครับ คุณจุนฮยอง "มือเล็กยกขึ้นทราบอยู่ที่เหนือคิ้วเมื่อได้รับคำสั่ง ตันตัวเล็กทำท่าจะเดินไปต่อแถว แต่ก็ต้องหยุดแล้วหันหลังกลับมา
"เงินอ่ะ"
"เงิน?"คนที่พึ่งถอดแว่นตากันแดดทวนคำ
"อ้าว นายเลี้ยงไม่ใช่หรอ"เสียงเล็กตอบอย่างหนักแน่น
"ใครบอก"ใบหน้ารีมองพร้อมทั้งยกคิ้วสูง
"นายบอกเองไม่ใช่หรอจะพาชั้นมาเลี้ยงอ่ะ"คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ชี้มาที่ตัวเอง แล้วมองกลับเพราะเริ่มจะสับสน
"ก็ใช่ไง ชั้นพานายมาเลี้ยง"จุนฮยองพยักหน้า
"อ้าว ตังอ่ะ "มือบางยื่นแล้วแบออกให้ร่างสูง
"อะไร? ตังนายดิ"จุนฮยองทำหน้าตาแป๋ว...
"ตลก... นายมันขี้โม้ บอกจะพามาเลี้ยง ชริ"โยซอบชักมือกลับมากอดออกแล้วเชิ่ดหน้าไปอีกทาง
"เลี้ยงอะไร "คิ้วหน้าของจุนฮยองเกิดรอยย้นอย่างเห็นได้ชัด "ชั้นพานายมาเลี้ยงนี่ไง น้ายก็จ่ายไปสิ"
"นายพาชั้น เพื่อมาเลี้ยง?"โยซอบทวนคำของไอ้บ้านี่หนึ่งครั้ง
"ใช่สิ"ไอ้คนตรงข้ามยังจะเสล่อตอบได้อีก
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ไอ้บ้าาา"พอทวนคำและเรียบเรียงใหม่อีกครั้งทำให้รู้ว่า ไอ้ผู้ชายคนนี้ที่เค้าพึ่งชมไปซะดิบดี ที่จริงแล้วเป็นเพราะเค้าคิดในแง่คนดีเกินไป โฮกกกกกกกกกกกกกกก ยิ่งมองไอ้บ้านี่ติดลบเข้าไปอีกสองเท่า อ๊ากกกกกกกกก นายพาชั้นเพื่อมาเลี้ยงนายเนี่ยนะ ไอ้จุนฮยองเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
"เบาๆดิ.... ไม่มีจ่ายยืมชั้นได้ หึหึ"จุนฮยองว่าแล้วก็หยิบเงินจำนวนหนึ่งให้โยซอบที่ทำหน้าเขียวๆอยู่ 555 แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง.. แต่ที่จริงเค้าตั้งใจจะแกล้งโยซอบอยู่แล้ว ชอบจังเวลาเห็นคนทำหน้าเขียวๆอย่างนี้เนี่ยย((เอาเข้าไป จิตทั้งพี่ทั้งน้องค่ะงานนี้)) "อย่าคืนช้าน้าา"ห
"ไอ้บ้านี่ ฝากไว้ก่อนเถอะ"คนตัวเล็กๆมองอย่างคาดโทษก่อนจะเดินไปต่อแถวที่ยาวเหลือเกิน
ระหว่างนั่งรอใครบางคนซื้อขนมกิน คิมจุนฮยองก็ควักมือเรียกพนักงานที่กำลังเก็บถ้วยเก็แก้วและขยะอย่างมีสมาธิไม่สนใจใคร กว่าพนักงานคนนั้นจะรู้ตัวจุนฮยองก็เล่นไปโบกรอบที่สามแล้ว พนักงานพอเงยหน้าเจอร่างสูงคนนี้ก็ทำเอาอ้าปากค้างไปตามๆกัน
"เอ่อ.. สวัสดีค่ะท่านผู้จัดการ"พนักงานที่เก็บถ้วยอย่างเมามันเดินมาโค้ง
"ไม่ต้องขนาดนั้นน่า... วันนี้จะแค่มาหาไรกินนะ คงจะไม่ได้มาดูแลร้าน"จุนฮยองกอดอกบอกแบบเป็นงานเป็นการ
"แล้วที่สำคัญ เทอเห็นผู้ชายหน้ากลมๆไส่เสื้อคลุมสีดำนั้นไหม"นิ้วยาวชี้ไปที่คนที่สวมเสื้อคลุมสีดำ ผมตัดสั้นสีดำสนิท ที่กำลังชะเง้อและยืนนับคิวอยู่ในแถวหน้าเคาน์เตอร์
"อ่อ ค่ะ ทำไมล่ะคะคุณจุนฮยอง"พนักงานถามสิ่งที่อยากรู้จนตัวสั่น เรื่อเจ้านายคือความสุขของพวกเทอ.. นั้นคือความจริง
"เอาเถอะ ... บอกทุกคนให้ทำเหมือนชั้นเป็นลูกค้าธรรมดาคนนึง ไปทำงานต่อได้แล้ว"
"ค่ะๆ"พนักงานสาวรีบเดินไปทำหน้าที่ของตน จุนฮยองยกยิ้ม เมื่อเห็นคนตัวเล็กที่ยืนกอดออกรออยู่ที่ส่วนรอรับที่มีสีหน้าหงิกงออย่างเห็นได้ชัด ถึงจะให้เข้านั้นจ่ายยังไงเงินก็เข้ากระเป๋าเค้าอยู่ดี ส่วนวัตถุดิมหรือของต่างๆก็ขอเฮียมาทั้งนั้น เอาเป็นว่ายงจุนฮยองแถบะไม่มีรายจ่ายในชีวิตประจำวันเลย แล้วนี่อีกฝ่ายก็ถือว่าเสียเปรียบเค้าอยู่ด้วย หึหึหึ
"เอ้า"ถ้วยกระดาษสีส้มถูกวางลงอย่างรุนแรงแล้วดันไปหาคนที่กำลังนั่งเล่นเกมNY Zombieอย่างเมามันให้เสียสมาธิ
"เห้ยย โดนผีเปรตเหยียบเลย"คนตัวใหญ่กว่าอุทานเพราะกำลังเล่นๆ เจอซอมบี้ตัวยกวิ่งเข้ามา แล้วก็กำลังยิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายก็ถูกทำให้เสียจังหวะจนได้
"สมน้ำหน้า กินสิ เดี๋ยวละลายหมด"คนที่พึ่งนั่งลงแล้วกินน้ำแข็งไส่กับเยลลี่
"ตังทอนอ่ะ"พอกดปุ่มโฮมแล้วก็เงยหน้ามาเห็นอีกคนก้มหน้ากินก็อยากจะขัดจังหวะบ้าง
"เอาไปเลยไป๊"มือเล็กหยิบตังที่อยู่ในมือคืนให้ แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ
"นายจะให้ชั้นคิดดอกเท่าไหร่ดี"จุนฮยองแกล้งพูดขณะที่ตักชิ้นกีวี่สีเขียวสด
"หน้าเลือดเกินไปแล้วนะนาย"โยซอบถึงกับกินไม่อร่อยเลยทีเดียว
"แหม ของแบบนี้ ... เอาไง จะให้คิดเท่าไหร่"จุนฮยองยังคงยกยิ้มแล้วยักคิ้วให้
"ไม่เอา"โยซอบตอบเสียงดัง
"งกจังนะนายน่ะ"จุนฮยองยังคงพูดแกล้งอีกฝ่าย เพราะเวลาเห็นหน้ากลมๆหงิกๆแบบนี้มันรู้สึกดีชะมัด
"ใครกันแน่ .... ชิ ชั้นไปล่ะ "พูดจบก้ลุกขึ้นพร้อมกับถ้วยกระดาษแล้วทำท่าจะเดินออก เพราะถ้าอยู่ก้คงโดนทวงนู้นนี่นั้น ให้ตาย อีตานี่มันพาแต่ความซวยจริงๆ ที่สำคัญถ้าโดนบังคับให้นั่งไปส่งอีกอาจจะโหดเพิ่มหนี้อีกก้เป็นได้ โอ้ยย อะไรวะเนี่ย โยซอบบบ
"เห้ยย จะไปไหน"ดีที่มือยาวไวกว่ารีบคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ได้ทัน
"กลับบ้านดิ อยู่ไปก็มีแต่ดอกเบี้ย"
"โหยยยยย เออ ก็ได้ ...งั้นเปลี่ยนจากหนี้เป็นอย่างอื่นได้ป่าวว นั่งลงๆๆ อย่าพึ่งกลับดิ"จุนฮยองก็พูดอย่างสับสนเล็กน้อย เพราะไม่เคยต้องรั้งใครแบบนี้มาก่อน เค้ายังอยากแกล้งหมอนี่อยู่นี่
"แล้วจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ"โยซอบยอมหันกลับมาคุยแล้วนั่งลงอย่างว่าง่าย
"นายไปชาวยชั้นถือของหน่อย จะไปซื้อเสื้อที่ดงแดมุน"
"งั้นชั้นกลับบ้านดีกว่า" ร่างบางลุกขึ้นอีกครั้ง
"เห้ยย ก็ได้ๆๆ ไปช่วยเลือกเฉยๆ เดี๋ยวเลี้ยงไส้กรอก"จุนฮยองคว้ามือบางไว้ เค้าเองก็ไม่รู้ว่าะรั้งไว้ทำไมเหมือนกัน แต่อยากอยู่กวนหมอนี่ไปนานๆ รู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูกจริง
"โอเค"แล้วคนตัวเล็กก็ยิ้มซะทีแล้วยอมนั่งลง พร้อมทั้งวางถ้วยน้ำแข็งไสลงที่เดิม แล้วกินอย่างเอร็ดอร่ิยจนจุนฮยองรู้สึกว่า คิดผิดไปหน่อย
.
.
.
+++++++++++++
"เมื่อจะกลับ ให้ผมนั่งรอคุณเป็นชั่วโมงแล้วนะ ...น่าเบื่อชะมัด"เสียงบ่นๆแว๊ดๆดังมาจากโซฟาในห้องทำงานขนาดใหญ่และวิวดีที่สุดก็ว่าได้
"ถ้าเบื่องั้นเรามาหาอะไรทำกันดีไหมจุนซู"หลังจากนั่งเซ็นเอกสารบางส่วนแบบใจจดใจจ่อ แต่พอได้ยจุนซูพูดแบบนี้ทำให้ความคิดของร่างสูงเปล่งประกาย(?)
"หยุดความคิดของคุณเลยนะ ทำงานไปเลย "จุนซูเห็นสายตาของแจจุงที่ส่งมา มันทำให้รู้สึกอันตรายมากๆ ณ จุดนี้ จุนซูจึงต้องยอมหยุดเรื่องของตัวเอง และอดทนรอ คงจะปลอดภัยกับชีวิตที่สุดแล้วในสถาณการณ์แบบนี้
"ไม่ทำและ ไม่มีอารมย์ทำงานต่อแล้ว กลับดีกว่า"แล้วอยู่ดีๆร่างสูงก็ยืนขึ้นแล้วตรงมาหาจุนซูที่นั่งหน้าเหวอ.... เปลี่ยนอารมย์ไวมากเลยคิมแจจุง
"ไม่ต้องจูงออกไปก็ได้... เข้ามาได้ก็ออกไปได้"จุนซูก้มมองมือของร่างสูงที่ยื่นมาหาเค้า
"แหม... อยากโดนดักตบก็เชิญ "ร่างสูงชักมือกลับหยิบเพียงไอแพตจากโต๊ะทำงานแล้วเดินออกไป
"อ๊ะ รอก่อนดิ...ก็ได้"จุนซูรีบยื่นมือไปกุมอีกฝ่าย เพราะแค่เมื่อกี๊จุนซูก็รู้สึกว่าเหมือนโดนอาบรังสีและเพื่อความปลอบภัย โดนจับอยู่กับตานี่คงจะดีกว่าละมั้ง
"ป่ะ"แจจุงได้จับมือนุ่มนิ่มอีกครั้ง ทำให้รู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก มันนุ่มมือจนอยากกัดเลยอ่ะ อันที่จริง ยิ่งจุนซูเกาะแกะกับเค้ามากเท่าไหร่ พนักงานก็จะยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟยิ่งกว่าเดิมต่างหาก แต่ก็นะ....มือนิ่มจริงๆเลยย
ทั้งสองร่างเดินออกมาจากห้องพร้อมกับจูงมือกัน โดยที่ใบหน้าคมนั้นดูอิ่มเอมอย่างเห็นได้ชัด ส่วนอีกคนก็พยายามจะทำหน้าให้ดูปกติ เลขาหน้าห้องเหล่มองร่างอวบด้วยหางตา และการกระทำนี้ก็ผ่านเข้ามาในโสตประสาทของจุนซูอย่างแจ่มชัด จุนซูจริงยิ้มแล้วแนบชิดกับร่างสูงมากขึ้น แจจุงจึงเล่นด้วยด้วยการก้มลงสูดกลิ่นหอมๆจากผมนุ่มแล้วแกล้งจุ๊บที่ขมับอีกหนึ่งทีต่อหน้าเลขาคนสวย ซึ่งไม่ว่าเลขา พนักงาน แม้กระทั้งแม่บ้าน(?)ก็ผ่านมือผู้ชายคนนี้มาหมดแล้ว ร่างสูงจัดการเดินโอบจุนซูไปที่ลิฟ จนกระทั่งออกมาจากลิฟท์แล้วร่างสูงก็ยังเนียนโอบเอวบางเหนือสะโพกอวบและบั้นท้ายแน่น จุนซูรู้สึกขนลุกซู่... สายตาแผดเผาสุ่งมาที่จุนซูคนเดียว เค้าไม่ใช่จุดโฟกัสนะ จะมารวมอะไรตรงนี้เหล้าาา จุนซูก็ต้องเดินเกาะหมอนี่ไป ให้ตายจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ กว่าจะฝ่าดงสาวแก่มาได้ทำเอาจุนซูหลอนไปเลยทีเดียว
"ปล่อย อย่ามาเนียนนะ"จนมาถึงรถที่จอดใกล้ทางเข้าออกแจจุงก็ยังเนียนโอบ จนร่างเล็กต้องร้องประท้วง
"โทษที เพลินไปหน่อย"ว่าแล้วร่างสูงก็ยกมือที่ใช้ลูบไปตามเนื้อตัวของจุนซูขยำไปมาแล้วยกยิ้มที่มุมปากไม่พอ ยังจะจุ๊บมือตัวเองอีก ทำเอาจุนซูรู้สึกเสียท่าหมอนี่อีกแล้วหรอไง อีตาบ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยย
"เปิดรถสิ"จุนซูรีบเดินมาที่ประตูรถ แจจุงจึงต้องเปิดรถให้อีกฝ่ายรีบเข้าไปนั่ง ท่าทางรุกรี้รุกรนและความตื่นตูมของจุนซู ทำให้แจจุงยิ่งสนุกขึ้นมากกว่าเดิม แจจุงเองก็เดินมาที่ฝั่งคนขับและนั่งลาพร้อมทั้งสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว
"เช็ดให้หน่อย"ร่างสูงล้วงแว่นกันแดดจากช่องเก็บข้างๆส่งให้จุนซูพร้อมกับผ้าเช็ด
"เอ้า"จุนซูเช็กแว่นกันแดดของร่างสูงอย่างลวกๆ แล้วก็ส่งคืนให้ มือหน้าหยิบมาสวมแล้วขับรถต่อ
"ฝากหน่อย"ร่างสูงหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาสามเครื่องมาวางไว้ที่ตักของคนที่นั่งมาด้วย
"อืม"จุนซูยอมให้รางสูงวางไว้แต่โดนยดี มือหนาเอื้อมมาหยิบมือถือสีดำขึ้นมา กดปุ่มโฮมก่อนจะกดPhone แล้วไปที่Recentsแล้วไล่ลงก่อนจะกดซ้ำลงไปอีกครั้ง มือหนาหยิบไอโฟน4มาแนบไว้ที่ข้างหู
"เฮ้คุณ เดี๋ยวก็โดนตำรวจหรอก" จุนซูมองการกระทำของร่างสูงอย่างไม่พอใจ
"ทำไม ก็แค่ตำรวจ?"แจจุงทำหน้าไม่แคร์จริงๆนะ แล้วก็หันกลับมามองถนน
"นี่คุณ เอาเฮดโฟนมาเดี๋ยวไส่ให้ อันตราย"จุนซูดึงมือถือจากมือร่างสูง
"อยู่นี้"ร่างสูงใช้ข้อศอกดันๆที่ที่เก็บของตรงกลาง จุนซูจึงรีบเปิดแล้วหยิบเฮดโฟนสีขาวมาเสียบแล้วรีบให้ร่างสูง พร้อมบริการไส่ให้ด้วยอีกต่างหาก" แจจุงยกยิ้ม.... จุนซูพอไส่เสร็จก็หันหน้าไปทางอื่น
"จุนกอล"
"เดี๋ยวป๊าไปรับ รอที่เดิมนะ อีก15นาที"พอปลายสายรับแล้ว เสียงทุ้มก็กรอกไปครบถ้วนกระบวนความ
รถสีขาวรุ่นพิเศษราคาแพงนำเข้าขับไปทางที่รถค่อนข้างติดในเวลานี้ กว่าจะมาถึงซอยของโรงเรียนได้ก็ใช้เวลานานเหมือนกัน แล้วยิ่งเย็นๆแบบนี้เวลาเลิกงานของหลายๆคน รถเลี้ยวเข้ามาในเขตรั้วโรงเรียนอนุบาลอีกครั้ง ก่อนจะมาจอดที่หน้าอาคารหลังเล็ก
"คุณมาทำอะไรที่โรงเรียนอนุบาลเนี่ย"จุนซูมองไปรอบๆก็พึ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ในโรงเรียนอนุบาล
"มารับลูก" แจจุงปลดล๊อกรถ
"คุณมีลูกแล้วหรอ"จุนซูทำตาโต แจจุงได้แต่ยิ้ม แล้วออกไปจากรถ ตาหวานมองตามผู้ชายที่สวมเสื้อสูทสีเทาที่เดินตรงไปในอาคารเรียนแล้วหายไปที่ข้างใต้ซักพัก แล้วก็ออกมาพร้อมกับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ขี่คออยู่บนเจ้าของร่างสูง แล้วคนอย่างแจจุงเองก็สะพายกระเป๋าใบเล็กนั้นอีกด้วย ทำเอาจุนซูถึงกับอ้าปากกว้าง สายตาคมที่มักจะมองอย่างเจ้าเหล่ไม่ก็หื่นแต่ตอนนี้ตาคมนั้นดูอบอุ่นอย่างน่าตกใจ พอเค้าเผลอสบตาอีกฝ่ายเข้าใบหน้าใสจึงต้องหันหนีทันที
"อ่ะ.. นั่งหลังนะ"ประตูฝั่งคนขับถูกเปิดออก เบาะหนังสีครีมขอบแดงถูกเลื่อนมาด้านหน้า แล้วเด็กชายตัวเล็กๆอวบๆก็นั่งอยู่ที่เบาะข้างหลังเพราะถูกอุ้มให้วางตรงนั้น แล้วเบาะก็ถูกเลื่อนกลับมาเหมือนเดิมพร้อมกับคิมแจจุงนั่งประจำที่
"คุณ.."ตาหวานมองอีกฝ่ายที่นั่งลงอย่างรู้สึกผิดเล็กๆ เหมือนเค้าไปแย่งที่เด็กเลย
"พี่ชื่อไรฮะ"ร่างสูงยังไม่ทันตอบเด็กตัวเล็กก็ยื่นหน้ามาแล้วยิ้มหวานให้จุนซู
"พี่ชื่อจุนซูจ่ะ"จุนซูตอบอย่างเก้ๆกังๆ แอบดีใจอยู่บ้างว่าถูกเรียกว่าพี่ อ่ะนะ "ป๋มชื่อจุนกอลนะ"
"น่ารักจัง"เด็กน้อยพูดลอยๆทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองต้องหันมอง
"..."ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
"ป๊ะป๋า ขยับหน่อย"รถสีขาวแล่นไปได้ซักยังไม่ทั้นถึงแยกแรก เสียงเล็กๆของเด็กก็ดังขึ้นพร้อมกับนิ้วเล็กๆสั้นๆสกินที่ข้อศอกที่ท้าวอยู่กับที่เก็บของ
"หื้ม ทำไมละลูก"เพราะเวลาขับรถร่างสูงมักจะชอบท้าวศอกซ้ายไว้กับที่วางแขนตรงกลางรถ
"พี่จุนซู ป๋มขอนั่งตักพี่จุนซูนะ"เด็กน้อยยิ้มหวานไปทางจุนซู หวานขนาดที่คุณพ่ออย่างแจจุงยังอึ้ง ไม่เคยเห็ลูกชายของตนยิ้มหวานขนาดนี้
"ได้ครับ"จุนซูก็เหวอพอกับแจจุง แล้วเด็กตัวเล็กๆก็ปีนข้ามมานั่งที่ตักของจุนซูอย่างรวดเร็ว
"คิคิ"พอได้หย่อนตัวลงบนตักนิ่มๆเสียงเล็กๆหัวเราะชอบใจ "พี่จุนซูหนักรึป่าวฮะ"
"ไม่เลยจ้าา"จุนซูยิ้มกว้างกระชับมือโอบร้อบพุงน้อยๆ เพราะพอเค้ายิ้มหวานให้จุนกอล หางตาเหลือบไปเห็นคนขับรถทำหน้าหงิกงอ เลยแกล้งโอบลูกชายไอ้ตาขี้เก็กนี่ แล้วหน้าเก๊กๆนั้นก็ยิ่งหงิก จุนซูล่ะซะใจจริงๆ หวงลูกชายสินะ (แน่ใจหรอ จูนนจางงง)
"ตักพี่จุนซูนิ่มอ่ะ "เด็กน้อยกระชับมือทับมือของจุนซู
เสียงคุยเล่นของจุนซูและจุนกอลดังไปตลอดทาง ทั้งหัวเราะแล้วก็คุยกันเรื่องเด็กๆ จุนกอลก็เล่านู้นนี่นั้นเหมือนรู้จักกันมาเป็นสิบปี(ได้ข่าวน้องเค้า 5 ขวบ -*- ) จะมีก็แต่คนขับที่นั่งเสงี่ยมเป็นพนักงานขับรถ... ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่คนกันไม่สนคนแก่ เหมือนว่าทุกคนไม่เห็นคิมแจจุงคนนี้อยู่ในสายตาเลย พยายามเรียกร้องด้วยการถอนหายใจบ้างหันไปสบตาบ้าง แต่สองคนนั้นก็แค่มองหน้ามาแล้วก็หันไปเล่นกันใหม่ ลูกชายเค้าสนิทกับคนอื่นง่ายอยู่แล้ว แต่นี่คือสิ่นที่ทำให้ร่างสูงคิ้วขมวดมุ่น
"พี่จุนซู ขอหอมหน่อยยย" เด็กน้อยทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ ทำตาตา กระพริบปริบๆ
"ได้สิ"พอจุนซูตอบตกลง จุนกอลพลิกตัวกลับมาหันหน้าเข้าหาจุนซู แก้มป่องๆกลมๆขาวๆอมลมไว้เต็มแก้ม หลับตาแล้วยื่นแก้มขาวอมชมพูของผิวเด็กขึ้นไปหาคนที่ถูกนั่งตักอยู่ พอจุนซูเห็นเด็กชายหลับพริ้มเตรียมรออยู่แล้ว ปากอิ่มสีชมพูค่อยๆ ค่อยๆก้มลงต่ำลงๆ เรื่อยๆ
"เห้ยย"
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"สองเสียงร้องพร้อมกันโดนมิได้นัดหมาย
"คุนทำอะไรของคุณเนี่ยย"จุนซูโวยวายกอดหัวกลมๆเอาไว้ เพราะเมื่อกี๊อยู่ดีๆมือหนาๆก็ดันจุนกอลมาที่อกเข้าอย่างกระทันหัน...ทำให้รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
"มันบังกระจกมองข้าง"แจจุงตอบเรียบๆเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร
"ป๊ะป๋าอ่ะ ขัดจังหวะที่สุดเลย"จุนกอลหน้ามุ้ยยไส้แจจุงเป็นครั้งแรก
"หึหึ... นั่งดีๆ"คนขับยกมือขวาออกไปเพื่อให้จุนกอลหันไปนั่งหันหน้าให้ดีๆ แล้วก็ขับรถต่ออย่างอารมณ์ดี เพราะจุนกอลหลับคาตักจุนซูไปแล้ว
"นี่ลูกคุณหรอ"จุนซูลูบหลังให้เด็กน้อยหลับสบาย
"อืม .... ใกล้ถึงบ้านนายแล้ว ชั้นส่งอย่างเดียวนะ"แจจุงตอบในลำคอ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะตอนนี้เข้ามาที่ถนนไปบ้านของจุนซูแล้ว
"ฮะ แล้วน้องจุนกอลล่ะ"จุนซูลูบหัวกลมๆที่ซุกอยู่
"ลูกชั้นหลับลึกจะตาย ไม่เป็นไรหรอก"แจจุงอดยิ้มไม่ได้เวลาที่เห็นลูกชายคนเดียวหลับพริ้ม ถึงจะแสบขนาดไหนแต่เวลาหลับช่างหน้าเอ็นดูจริงๆ
.
.
.
++++++++++++++
"อย่าเบี้ยวเชียวนะ"เสียงแหลมๆกำชับขณะกำลังจะกลับบ้านด้วยรถคันงาม
"เออ ชั้นไม่เบี้ยวนายหรอกหน้าา"คนขับตอบปัดๆ
"วันศุกร์นี้นะ อย่าลืม"คนตัวเล็กก็ยังคงย้ำอยู่อย่างนั้น
"ครับๆๆๆ ผมจะไปสอบใบขับขี่วันศุกร์นี้ครับ พอใจยัง"น้ำเสียงฟังดูประชดที่สุดเลยอ่ะ
"อื้อ... "โยซอบไม่ได้รู้สึกว่าอีกฝ่ายประชดตนอยู่ เพราะ
flash back
"เน่ นายได้คะแนนสอบใบขับขี่เท่าไหร่"โยซอบถามขณะที่นั่งกินไส้หรอกชุบด้วยมันฝรั่ง
"ถามทำไม"คนที่นั่งแทะอยู่ข้างๆเริ่มหัวเสีย ถามเรื่องนี้อีกแล้ว
"ก็แค่อยากรู้ บอกหน่อย"
"ไม่"
"โหยยยย น้าาาๆๆ น้านๆๆๆๆนะ "คนตัวเล็กเขย่าแขนคนที่กำลังจะงับมันฝรั่ง
"เออ 75 "
"โอ่ววว 75เองหรอ นายย"พอได้ยินคำตอบใบหน้าใสก็ยกยิ้ม
"ทำไม ... ข้อสอบมั่วๆ วัดอะไรได้ที่ไหน"จุนฮยองหันหน้ามองนิ่งๆไม่ยอมรับความจิง "โท่ว่าแต่นายเหอะ ได้เท่าไหร่"
"82.5 อ่ะ"
"อ่อนนนน"จุนฮยองพูดออกมาก่อนจะงับกินต่อ
"อ่อนอะไร นายสิอ่อนนน ... ได้คะแนนน้อยกว่า"คนตัวเล็กก็ยังเถียงสุดใจขาดดิ้น
"ลองมาสอบปฏิบัติกับชั้นสิ โด่"จุนฮยองไม่ยอมแพ้ เพราะข้อสอบอะไรก็ไม่รู้ ไร้สาระชมัด แค่ทำส่งๆไปงั้นแหล่ะ
"ปะละ ศุกร์นี้ ไปขนส่งกัน...ไปทำใบขับขี่"คนตัวเล็กพูดเสียงดัง
"เอาสิ หึหึ.... ถ้าชั้นชนะ นายต้องมาเป็นเบ้ชั้น"
"แต่ถ้านายคะแนนน้อยกว่านายต้องยกรถให้ชั้นคันนึง"
"ได้สิ "
flash come
"นี่... บ้านนายตรงไหนโยซอบ"คนขับรถที่กำลังขับที่ๆผ่านมาเมื่อเช้าหันถาม
"อ๊ะ... นายเห็นร้านอาหารเกาหลีตรงนั้นปะ ร้านตรงหัวมุม นั้นแหล่ะ..บ้านชั้น"มือเรียวเล็กชี้ไปที่ร้านอาหารที่เป็นอาคารเรียงติดๆๆๆๆกัน
"อ้อ งี้นายก็ทำอะหารเก่งอะดิ"ระหลังที่จอดรอสัญญาณไฟแดงก่อนถึงหน้าบ้านของคนตัวเล็ก เสียงทุ้มพูดขึ้นลอยๆ
"แน่นอน "เสียงแหลมๆตอบอย่างมั่นใจ
"เห้ยย เฮียย "พอไฟเขียวร่างสูงที่ขับรถมาก็อุทาน
"อะไร"คนที่นั่งมาด้วยรับหันมองพร้อมทั้งสะพายกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวลงจากรถ
"....เออ ช่างเหอะ"ตาสีเข้มมองตรงไปที่ที่หมาย แต่เค้ารู้สึกว่ารถสีขาวที่จอดอยู่ที่หน้าร้านนั้นมัน....... รถของเฮียนี่หว่าาา จำไม่ผิดแน่ หรือมากินข้าว จุนฮยองฉลอรถเพื่อแอบดูเว้นระยะไม่ให้พี่ชายรู้ตัว เขาเห็นมีผู้ชายหน้าหวานลงมาจากรถแล้วก็เดินตรงไปที่ร้าน ส่วนรถของเฮียก็แล่นออกไป.... อ่าววเห้ยยย นั้นใครวะ จุนฮยองขับรถจอดแทนที่รถคันสีขาวเมื่อกี้นี้
"นี่โยซอบ นั้นคะ..."จุนฮยองสงสัยมากเลยว่าคนที่ลงมาจากรถพี่ชายของเค้าเมื่อกี๊ แล้วที่ยืนอยู่หน้าร้านตอนนี้เป็นใคร เลยต้ใจจะถาม แต่
"ไปและ ... นะคุณห้อย "ถามยังไม่ทันจบคนที่นั่งเชิ่ดก็เปิดประตูแล้วออกไปอย่างรวดเร็วยังไม่พอ ยังโบกมือบ้ายบายแล้วเดินไปที่ประตูร้านแล้วคุยอะไรซักอย่างกับคนหน้าหวานๆเมื่อกี๊ด้วย จุนฮยองยังไม่ยอมออกรถ เค้าอยากจะรู้ว่าคนที่ยืนกับโยซอบเป็นใคร หน้ากลมๆพอกันเลยแหะ แต่พอหันไปอีกทีคนที่หน้าหวานๆที่เค้ากำลังเพ่งเล็กก็มาสบตาเค้าพอดี จุนฮยองจึงต้องขอตัว.... สายตาหวานๆมองมาแบบไม่ไว้ใจซะเท่าไหร่ เพ่นดีกว่าา
"เมียใหม่เฮียมั๊ง เหอะๆๆๆ"
.
.
.
"โยซอบ นั้นใครน่ะ"พี่ชายจอมเจ้ากี๊เจ้าการรีบถามทันทีที่เห็นน้องชายลงมาจากรถคันหรู
"เพื่อนที่มหาลัย"โยซอบยิ้มแหย่ะๆ แล้วคนพี่ก็หันไปมอนหน้าคนที่มาส่งอย่างไม่ไว้ใจ
"แน่ใจ ไม่เห็นคุ้นหน้า"จุนซูยังคงจับผิดน้องต่อไป
"พึ่งรู้จักกัน ทำไมพี่ไม่เข้าบ้านอะ"คนตัวเล็กกว่าเอียงคอถามคนที่ยืนอยู่หน้าร้าน
"นายก็ดูสิ .... แม่ล๊อกไว้อ่ะ ก็เลยต้องรอกุญแจนายเนี่ยย"จุนซูคลายกอดอกมาท้าวเอวแทน
"ครับๆๆๆๆ"แล้วโยซอบก็ยกกระเป๋าสะพายออกมาถือแล้วล้วงๆๆๆหากุญแจ
"ล้วงอย่างนี้แล้วจะเจอไหมวันนี้" แล้วพี่ชายก็หยิบกระเป๋ามาถือแล้วเปิดออกดูหากุญแจ จากนั้นมือเรียวก็หยิบขึ้นมาก่อนจะส่งกระเป๋าคืนให้น้องไป
"ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาา"
"แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก"เสียงแหลมๆสองเสียงร้องพร้อมกัน
"ทำไมแม่ทำงี้ งือออออออออออ"คนน้องร้องง๊องแง๊ง
"น่านดิ แล้วเราจะทำยังไงกันดีอ่ะ แม่ไม่เห็นบอกอะไรเรย"ทั้งสองคนมือข้อความที่คุณแม่แป๊ะไว้ที่หน้าเค้าน์เตอร์
-คุณแม่จะไปงานสมาคมแม่บ้านไปที่พูซาน จะไม่อยู่บ้านสองวัน เด็กที่ร้านรู้แล้ว ...พรุ่งนี้ปิดร้าน1วันจ่ะ แม่ขอโทษนะ ลืมทำกับข้าวไว้ ลูกหากันเองนะ แม่จะรีบกลับ-
"ทำไมๆๆๆๆๆๆ เราจะทำกับข้าวกันเองหรอพี่ชายยย"โยซอบทำตามึนๆซบตาพี่ชายอย่างสิ้นหวัง ก็เพราะเค้ากับพี่ชาย.... ทำกับข้าวเป็นที่ไหนเล้าาาาาาาาาาาาา
"เราคงต้องไปหาอะไรกินข้างนอกนั้นแหล่ะนะ เปิดบ้านดิ เดี๋ยวไปเอากุญแจรถ "จุนซูเดินนำหน้ามาที่บันไดเพื่อไปยังพื้นที่ส่วนบุคคล
"ครับๆๆๆ"โซอบเขย่าพวงกุญแจขนาดใหญ่ที่มีกุญแจมากมาย ตู้ บ้าน ร้องเข้า ล๊อกเกอร์ กระปุก กุญแจทุกอย่างจะห้อยอยู่ที่ไอ้พวงนีพวงเดียว
สองคนพี่น้องเอาข้าวของเข้าไปเก็บในบ้านก่อน ก่อนที่นทั้งสองคนจะขับรถไปหาอะไรกินข้าวนอก
.
.
.
+++++++++++++++++++
"กลับช้านะ จุนฮยอง"พอร่างโปร่งเดินเข้ามาให้บ้านปุ๊บ ผู้ที่มีอำนาจใหญ่ที่สุดในบ้านที่นั่งเช็กหุ้นผ่านไอแพตอยู่ที่โซฟาตัวเดิมพูดด้วยน้ำเสียงปนบ่นเล็กน้อย ทำให้คนที่พึ่งเดินเข้ามาขมุบขมิบปากเาบๆ - อะไรวะนี่พึ่งทุ่มครึ่ง -
"ครับๆๆๆ ขอโทษครับ คุณพี่ชาย"จุนฮยองกล่าวประชด ตั้งใจจะเดินผ่านแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของตนแต่
"ทำไมกลับช้า ชั้นบอกนายแล้วให้กลับตรงเวลาไม่ใช่หรอ"ผู้ที่มีชื่อเป็นเจ้าบ้านในสำเนาทะเบียนบ้านพูดด้วยเสียงหน้าเกรงขามปนโหดและกดขี่
"พี่ก็เงยหน้ามาดูสะบ้างเซะ มาทำท่าเหมือนเช็คหุ้น ... ที่จริงนั่งเล่นเกมไพ่อยู่เหอะ"จุนฮอยงแอบยื่นหน้ามาดูพี่ชาย แล้วแกล้งบอกให้เสียฟอร์มเล่น
"ไอ้นี่ ... เออ ตกลงไปทำอะไรมา"ร่างสูงกดปุ่มโฮมหนีแล้วเงยหน้ามาทำหน้าเข้มสุดฤทธิ์ เพราะคติของแจจุงคือ ห้าทำหน้าเสียฟอร์มต่อหน้าลูกน้องและบริวาร
"พี่นี่ไปเช็คสายตาบ้างนะ ดูที่ผมผมเด้ ...ไปตัดผมที่ร้านเจ๊หน้าปากซอยมา"จุนฮยองแขวะพี่ชายให้หายอยากก่อนจะนั่งลงและยื่นหัวให้พี่ชายดูแบบเต็มเบ้าตา ผมทรงหยิกๆแบบดัดๆ
"ทรงอะไรของแกวะ"มือหนาดันหัวน้องออกห่างแล้วสำรวจทรงผมทำท่าคิดพิจารณา
"ทรงผมดิ ถามแปลก"ผู้น้องตอบได้ไม่กลัวบาทา -*-
"ไอ้น้องเวร ถามว่าทรงอะไร อย่าวอน เดะโดนจริงนะเว้ยย"
"ครับๆๆ พี่ชาย มันคือทรงหยิกหยอยที่ทำได้แล้วออกมาดูดีเฉพาะคนหน้าตาดีอย่างผมเท่านั้น นั้นแหล่ะ"จุนฮยองจับปลายผมของตัวเองมาอวด ก่อนจะจับคางของตัวเองแล้วทำท่าที่คิดว่าจะหล่อที่สุด
"ชื่อทรงยาวชะมัด.... เออ เดี๋ยวชั้นมา ขึ้นไปดูจุนกอลทำการบ้านด้วย "พอแจจุงได้ยินแล้วก็ลุกขึ้น ใครจะไปน้อยหน้าวะ
"โอเค"จุนฮยองยิ้มแล้วพยักหน้าหงึกๆ
"เอ้อ แล้วก็ชั้นกะหลานแกกินข้าวแล้ว อยากกินไปดูในตู้เย็น ไปแล้ว"แล้วเจ้าของบ้านก็เดินออกไปนอกบ้าน
"อะไรของเฮียวะ ... ท่าจะรั่วจริงๆ พวกโรคคนแก่"จุนฮยองบ่นอยู่บนโซฟาสีทอง
"เห้ยย ได้ยินนะโว้ยยยยยยยยย"เสียงตะโกนมาจากรถคันงามที่ลดกระจกลงอยู่หน้าตูขนาดใหญ่หน้าสุดของบ้าน
"ชะอึ้ยย เพ่นดีกว่าา"ว่าแล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้รีบเดินย่องขึ้นบันไดไปชั้นบนโดยไม่ลืมที่จะแวบหยิบไอแพตของพี่ชายติดมือมาด้วย ขายาวๆเรียวๆก้าวขึ้นบันไดวนหินอ่อน เค้าเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนในครอบครัวนี้ถึงขาเล็กกันทุกคนเลย.... จุนฮยองเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเด็กดื้อก่อนจะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขอเจ้าของห้องแม้แต่น้อย
"เน่ ไหนพ่อนายบอกว่าให้ทำการบ้าน แล้วนี่อะไร"จุนฮยองเดินตรงมาที่เตียงเล็กๆก็เห็นเด็กตัวเล็กๆนอนดูการ์ตูนเบนเทนอยู่หน้าจอคอมที่ต่ออยู่กับApple TV
"อาจุนฮยอง... ป๋มทำเสดแร่ว แบร่"จุนกอลหันมาแลบลิ้นไส่ อาหลานคู่นี้ไม่เคยอยู่ด้วยกันอย่างสงบจริงๆ
"ไหนล่ะ"จุนฮยองนั่งลงข้างๆแล้วกอดอกมอง
"นี่ "แล้วมือเล็กๆสั้นๆก็เอื้อมไปหยิบสมุดวาดเขียนส่งให้จุนฮยอง
"ให้นักเรียนระบายสีให้สวยงาม"ร่างโปลงไล่อ่านคำสั่งที่เขียนกำกับไว้ รูปที่ต้องระบายคือรูปสปอนจ์บ๊อบ "ยังไม่เสร็จนี่"
"เสร็จแล้วนะ"เด็กตัวเล็กลุกจากเตียงขึ้นมานั่ง
"เสร็จบ้าอะไร ขาวเชียว "จุนฮยองก้มมองผลงานที่เอ่มม ระบายแค่เสื้อเนี่ยนะ
"ระบายแล้วว สวยงามแล้ว"จุนกอลไม่ยอมแพ้แล้วเถียงต่อไป "อาจุนฮยองเรื่องมากกก"
"เอออออออ ..... มาระบายให้สวยกว่านี้ เพราะยังไม่พอใจ... เร็วๆเลย"จุนฮยองกดรีโมทปิดทีวีทันที
"อ๊าาาาาาาาาา "แล้วเด็กตัวเล็กก็ถูกอุ้ม แขนขาเล็กดิ้นไปมา แต่คุณอาอย่างจุนฮยองก็ไม่ยอมปล่อยให้หลุดไปหรอก เค้าวางหลานตัวแสบลงบนเก้าอี้หน้าคอม
"ทำให้เสร็จ ทำเสร็จเดี๋ยวทำบานาน่าซันเดย์ให้กิน"จุนฮยองกอดอกแล้วชี้ที่รูปสปอนจ์บ๊อบ ทำหน้าตาโหดเล็กน้อย
"ก็ได้ฮะ.... อย่าเบี้ยวนะ"
"เอออ"พอจุนฮยองตกลงแล้ว เด็กตัวเล็กก็หยิบสีกล่องใหญ่มาระบายต่อ
-อย่าเบี้ยวนะ.... เหมือนพึ่งได้ยินจากใครมาวะ ...อ๋อ โยซอบ หึหึหึ -
จุนฮยองพอเห็นหลานเริ่มทำการบ้านตามที่สั่งแล้ว เจ้าของร่างสูงโปร่งเดินมายังเตียงของหลานก่อนจะนอนลงราวกับว่าเป็นเจ้าของเตียง โดยหยิบไอแพตของพี่ชายขี้บ่น ((เบลว่ามันขี้บ่นกันเป็นทอดๆอ่ะบ้านนี้ 555)) มาเล่นเกมบิ๊ก2ต่อจากที่พี่ชายเล่นคาไว้ นอนสบายใจกระดึกขา สบายใจ เพราะพอแจกไพ่มาปุ๊บโอ่ววววววววว ตอง 2 เลยอ่าาาาา
"นี่จุนกอล พ่อเราไปทำอะไรที่ร้านอาหารเกาลี ตอนเย็นๆแล้วอ่ะ พ่อนายไปรับที่โรงเรียนหรอ"
"ไปรับฮะ แต่ไม่เห็นป๊ะป๋าไปร้านอาหารเกาหลีเลยนะ"
"จิงดิ"
"ฮะ" (จะไปรู้ได้ยังไง -*- น้องหลับตลอดทางอ่ะ เหอะๆ"))
.
.
.
"น่ากินจังเลยยย"ตากลมๆเบิกกว้างก้มมองไอสกรีมรถนมสดที่มีกล้วยหอมเรียงรายอยู่โดยรอบ........ อยู่ในห้องอาหารของบ้าน
หลังจากที่เด็กน้อยยอมทำการบ้านแต่โดยดี แถมประชดอีกเล็กน้อยด้วยการระบายพื้นหลังให้อีก.... ถือว่าทำตามสัญญา จุนฮยองก็เลยต้องมานั่งเก็บเปลือกกล้วยระหว่างที่หลานกำลังมานั่งกิน เค้าต้องมานั่งหั่นกล้วยไส่จาน แล้วก้ตักไอติมนมสดให้อีกก้อนใหญ่ๆวางทับลงไปบนกล้วย โดยไม่ลืมที่จะราดวิปครีมไส่ลงไปเยอะๆ จึงเป็นอันเสร็จ ซึ่งไอติมจานนี้เค้าคงได้แต่มองหลานตัวแสบนั่งกินต่อไปหลังจากเอาเปลือกกล้วยไปทิ้ง
"ป๋มอยากไปกินน้ำแข็งไสร้านอาจุนฮยองอ่ะ"ใบหน้าใสแบบผิวเด็กเงยหน้าขึ้นมาจากจานไอติม
"อืมเดี๋ยวว่างๆจะพาไปกิน... เร็วๆ เดี๋ยวละลายหมด"จุนฮยองท้าวคางมองไอสกริมในถ้วยที่กำลังค่อยๆละลาย
"อาจุนฮยองไม่กินหรอ"
"ไม่อ่ะ กินไปเหอะ"จุนฮยองส่ายหัว... จริงๆแล้วเค้าก็ไม่อยากจะแย่งของหลานกินหรอก
"สงสัยพ่อนายจะกลับมาแล้ว"คนหูดีอย่างจุนฮยองรู้สึกได้ว่ามีรถกำลังเครื่อนเข้ามาในบ้าน
"เอ๋? ป๊าไปไหนหรอฮะ"จุนกอลมองตาแป๋วม
"ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดีๆก็ขับรถออกไปเลย"
"เห้ยย พี่"หลังจากนั่งดูหลานเลียจานอย่างเอน็จอนาถมือเรียวก็หยิบจานไปไส่ซิ้งน้ำ แต่พอเดินออกมาก็เห็นสภาพที่น่าตกใจของพี่ชาย
"อะไร... ตกใจอะไรนักหนาวะ"ร่างสูงที่กำลังอุ้มลูกพาดบ่า
"พี่ไปทำอะไรกับหัวอ่ะ"จุนฮยองมองผมของพี่ชายอย่างตกใจ
"ไปทำผมมาสิ ถามอะไรโง่ๆ"พี่ชายตอมแบบตรงเกินน
"ทำไมทำทรงนี้อ่ะ"ตาสีน้ำตาลเข้มมองทรงผมของพี่ชายที่ถูกดัดให้หยิกๆทั้งหัว...ซึ่งมัน เหมือนกับผมเค้าทุกประการ
"อ่าว ก็ทรงนี้คนหน้าตาดีไง..... พอดีชั้นหน้าตาดีกว่าแกว่ะ ก็เลยทำออกมาดูดีกว่า ใช่ไหมจุนกอล"ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปากมองน้องชายอย่างเยาะเย้ย ก่อนจะถามความเห็นจากลูกชายที่เอาหน้าซุกอยู่ที่บ่า
"ช่ายฮะ... ป่ะป๊าจุนกอลดูดีที่สุดเลย"หันมายิ้มไม่พอ เด็กชายยังเอาปากเล็กๆมาจุ๊บแก้มคุณพ่ออย่างเอาใจอีก
"ไอ้พ่อลูกมหานรก"จุนฮยองสบทออกมาเบาๆ ไอ้พ่อก็ขี้บ่นหลงตัวเองและใช้อำนาจความเป็นพี่กดขี่ ส่วนไอ้ลูกก็เริ่มจะยอกย้อนเป็นแถมยังเล่นละครเก่งเหลือเกินนน อยู่กับชั้นไม่เห็นน่ารักเหมือนอยู่กับพ่อเลยยย โว้ยยยยย ไม่น่าเกิดมาเป็นน้องเฮียจริงๆ
.
.
.
+++++++++++++++++++++
"อ่านอะไรหรออ"ร่างเล็กที่สวมชุดนอนสบายๆด้วยเสื้อสีขาวกางเกงลายสีชมพูเดินเข้ามาในห้องพี่ชายที่กำลังนั่งอ่านกระดาษสีขาวๆอยู่บนเตียงในห้อง
"ป่าว ๆๆๆ" จุนซูรีบเก็บชุดกระดาษสีขาวๆไว้ใต้หมอนทันที เพราะเค้ายังไม่ได้บอกใครเรื่องงานใหม่ที่เค้าจะต้องไปทำ แล้วแกล้งหาวกลบเกลื่อน "แล้วนี่จะมานอนห้องพี่หรอไงเรา"
"ช่ายยยยยยยยยย ขอเค้านอนด้วยคนนะ"คนตัวเล็กกว่าก็หอบตุ๊กตาหมีเตรียมมาพร้อมอยู่แล้ว
"อื่มม"จุนซูเปิดผ้าห่มครึ่งหนึ่งให้โยซอบ
"พี่ขอทำงานอะไรอีกหน่อยนะ นายนอนไปก่อน"พอโยซอบเข้ามานอนในเตียงกว้างแล้ว จุนซูก็จัดแจงห่มผ้าให้น้องชาย
"โอเค งั้นเค้านอนก่อนนะ... ฝันดี อย่าลืมปลุกล่ะ วันนี้ว่าจะงอน..แต่ไม่งอนก็ได้ พอดีมีมารยาทพอ"โยซอบร่ายยาวก่อนจะหลับตา
"เน่ ชั้นทำงานด่วนต่างหาก นายไม่มีสิทธิ์มางอนด้วยโยซอบ นอนได้แล้ว เดี๋ยวจะปลุก ฝันดีละกัน"จุนซูแกล้งดึงผ้าห่มมาปิดหน้าโยซอบให้หายหมั่นไส้ กำลังจะใจดีก็ชอบทำให้เป็นแม่มดนะ น้องชั้นน จุนซูส่ายหัวน้อยๆ
"เฮ้ออออออ ไอ้บ้านี่มันเจ้าเหล่ชะมันเลยยย"จุนซูหยิบกระดาษที่คิมแจจุงจอมหื่นให้มามานั่งดู..... งานนี้ถือว่าท้าทายจุนซูเหมือนกัน แต่พอเจอชื่อกัปตันคิมแจจุงมันก็มีหน้าหื่นๆที่ยิ้มที่มุมปากลอยเข้ามาในโสตประสาททท
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก ไอ้บ้า ไอ้หื่นเอ๊ยยยย"นอกจากหน้าหื่นๆของหมอนั้นจะลอยเข้ามาแล้ว เค้าก็รู้สึกชาๆที่ปาก...เค้านึกถึงสัมผัสจาบจ้วงที่รุนแรงเมื่อตอนกลางวันเลย..... ยิ่งคิดยิ่งอยากไปต่อยไอ้บ้านั้นให้หงาย
//no just do not touch me ,I’m not a pierrot ,deo neoupeun hanurul deungjigo salgoshippo ,jayurul jalgoshipo , donophi fly fly// ช่วยกันโปรโมทเพลง ณ จุดนี้
"ตายยากจริง"จุนซูหยิบบีบีสีขาวของตนขึ้นมาดู เบอร์ที่โทรเข้ามาคือ ไอ้บ้าคิมแจจุง
"อะไร"จุนซูตอบไปอย่างหงุดหงิด
//หวัดดีฮะพี่จุนซู//
"อะ..เอ่อ.. จุนกอลหรอครับ"เสียงที่ตอบกลับมากลับเป็นเสียงเด็ก
//ฮะ... คิดถึงพี่จุนซูจังเลย //
"ครับ พี่ก็คิดถึงจุนกอล"
//ฮะ... พรุ่งนี้ไปรับจุนกอลที่โรงเรียนได้ไหมฮะ//
"เอ่อออ ..."จุนซูอึ้งอย่างแรง
//นะฮะ...เดี๋ยวจุนกอลจะให้ป๊ะป๊าไปรับนะฮะ มารับจุนกอลที่โรงเรียนนะฮะ จุนกอลอยากเห็นพี่จุนซู//
"เอ่อ... กะ..ก้ได้จ่ะ"จุนซูได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนของเด็กก็รู้สึกว่าปฏิเสธไม่ได้
//เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะฮะ ฝันดีนะคะ คิคิ คุยกับป๊ะป๋านะ//
"เอ่ออ..."รวดเร็วจนจุนซูตามไม่ทัน
//จุนซู หวังว่านายจะเตรียมตัวให้พร้อมนะ//
"ไม่ต้องมาย้ำหรอก ชั้นรู้จักหน้าที่ดีพอ"จุนซูกอดอกพูดเสียงดังอย่างมั่นใจ
//แหม ดุจังน้าา.... เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เจอกัน ฝันดี//
"นี่..."
//ตู้ดดๆๆๆๆๆ//
"หึ่ยย ทุกทีเลย ไอ้บ้า"จุนซูยังไม่ทันตอบก็ถูกอีกฝ่ายตัดสายทิ้ง ไอ้บ้าแจจุงชิงวางสายก่อนทุกที ทำเอาจุนซูคิ้วขมวดเป็นปม
"งื้อออออออออ ครายบ้า"คนที่นอนนิ่งอยู่นานขยับแล้วโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม
"ช่างเหอะ ก็แค่พวกโรคจิตชอบโทรผิด อย่าสนเลย ชั้นจะนอนแล้ว"จุนซูรู้สึกหมดอารมในการจะทำงานซะแล้ว จึงเอื้อมมือไปปิดสวิตท์ไฟที่หัวเตียง
"ราตรีสวัสดิ์ฮะ"โยซอบพูดอย่างงัวเงีย
"อืมม ราตรีสวัสดิ์"เสียงหวานบอกก่อนจะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน จุนซูส่ายหัวสองสามทีเพื่อไล่หน้าหื่นของคิมแจจุงไปจากหัว........ หลอกหลอนเหลือเกิน ไอผู้ชายหื่นเอ๊ยยยย
.
.
.
+++++++++++++++
"นอนได้แล้ว"หลังจากกดสายทิ้งจากคนขี้วีนแจจุงก็หันมาหาลูกชายที่นอนยิ้มหน้าบาน
"ปะป๊าอย่าลืมไปรับพี่จุนซูมาหาจุนกอลนะ ... คิคิ... ป๋มจะจีบให้ได้เลยย"เด็กน้อยหัวเราะคิกคักๆ แต่ทำเอาคุณพ่อสุดหล่อถึงกับผงะ แม่เจ้า ลูกกรูหม้อแต่เด็กเลยย
"อะไรเรา ...เป็นเด็กเป็นเล็ก.. ก็ต้องเรียนหนังสือสิ"คุณพ่อจัดการห่มผ้าห่มให้ลูกชายที่นอนยิ้ม
"ก็ผมชอบพี่จุนซูนี่ ป๊ะป๋าอ่ะ "
"อะไร... พี่จุนซูน่ะของพ่อ หยุดความคิดไปได้เลย ไอ้ลูกชายย"แจจุงจิ้มกลางหน้าผากลูกก่อนจะก้มหน้าเข้าไปใกล้
"ป๊ะป๋าขี้โกงงง "จุนกอลทำปากยื่น
"เลิกเรียกจุนซูว่าพี่จุนซูได้แล้ว ถ้าเจอให้เรียกว่าคุณแม่ เข้าใจไหม"แจจุงหยิกแก้มลูกเบาๆแล้วส่ายไปมา
"ง่าาาาาาาาาาาาา ไม่มีทางหรอกกกก ผมจะแย่งพี่จุนซูมาจากป๊ะป๋า นอนแล้ว"แล้วเด็กชายก็หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปรง แจจุงส่ายหัวไปมา ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟ
"หึหึหึ..... "ร่างสูงมุดตามลูกชายไปใต้ผ้าห่มก่อนจะดึงตัวกลมๆเข้ามากอดก่อนจะกระซิบ " ไปแย่งในฝันเอานะ จุนกอลล เพราะจุนซูหน่ะ ของพ่อเท่านั้น หึหึหึ"
.
.
.
TBC
------------------------------------------
อัพแล้วนะคะ
สอบปลายภาคเสร็จเจอกันใหม่ค่าาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น