[Fic] Addicted to love - 2kim Junseob

ลำดับตอนที่ #1 : Intro + Part 1

Intro


ณ ดูไบ สหรัฐอาหรับอีมิเรสธ์

ร่างเล็กสวมไส่ชุดยูนิฟอร์มสูทสีม่วงที่ติดป้ายชื่อที่หน้าอกและผูกผ้าสีม่วงที่ลำคอตามระเบียบผู้ซึ่งกำลังเดินถือกระเป๋าเดินทางสีชมพูลายคิตตี้ใบไม่ใหญ่มากไปตามทางสำหรับพนักงานของสายการบิน ขณะนั้นเจ้าของร่างบอบบางนั้นก็มองนาฬิกาสีเงินเรียนสวยเพราะต้องเตรียมแสตนบายบนเครื่องก่อนที่ผู้โดยสารจะขึ้น และเที่ยวบินดูไบ-โซลจะออกจากรันเวย์ คิมจุนซู อายุ23 สจ๊วตประจำสายการบินแห่งหนึ่งของประเทศเกาหลี และสามารถพูดได้ถึงห้าภาษาทำให้เค้าเป็นพนักงานที่มีอภิสิทธิ์และเงินเดือนมากกว่าคนอื่นๆที่ทำงานในตำแหน่งเดียวกัน นอกจากจะพูดได้หลายภาษาแล้วยังเป็นพนักงานที่ยิ้มแย้มอยู่เวลา หน้าก็หวานและยิ้มสวยมาก ยิ่งเป็นที่รักของป้าๆบรรดาหัวแอร์ฮอสเตตอีกด้วย

"ฮาโหล"เมื่อไปถึงบริเวณที่นั่งสำหรับรอขึ้นเครื่องจุนซูก็เริ่มหยิบมือถือเพื่อโทรไปหาทางบ้านทันที

//อ๊ะ พี่จุนซู พี่จะกลับกี่โมงฮะ//เสียงใสจากปลายเสียงทำให้จุนซูส่ายหัวแล้วนึกถึงใบหน้ากลมๆที่เวลายิ้มจะมีสีชมพูระเรื่อของน้องชาย

"กำลังจะกลับแล้วแหล่ะ รอขึ้นเครื่องหน่ะ น่าจะอีกซักสี่ชั่วโมงนะ"จุนซูพูดไปก็ก้มมองนาฬิกาไปด้วย

//งั้นเดี๋ยวผมไปรับนะฮะ//

"ไม่ต้องเลยๆๆ มีเรียนไม่ใช่หรอ เดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่กลับบ้านก็ได้"จุนซูยิ้ม ตอบไปแบบนี้น้องต้องทำหน้าหง้ำงอแน่ๆเลย จุนซูนึกแล้วก็อยากจะไปหยิก แต่จะไปหยิกได้ยังไง

//ชริ ... แล้วพี่ซื้อไรมาฝากผมล่ะ//

"แหม ถามถึงของฝากก่อนเลยนะเรา ซื้อมาแล้ว ไม่ลืมหรอก ซื้อช๊อกโกแลตหน่ะ" จุนซูหยิบกล่องช๊อกโกแลตขนาดใหญ่ออกจากกระเป๋ามานั่งดู

//ตลกเหอะ ไปดูไบไปซื้อช๊อกโกแลต มันต้องไปเบลเยี่ยมไม่ช่ายหรอพี่ อึนปะเนี่ย//

"อึนบ้านแกสิ ก็ไปเจอเฟอเรโร่ของโปรดแกไง ปกติซื้อก็เจอแค่16ชิ้น นี่พี่เจอ30ชิ้นก็เลยซื้อมาให้ อย่ามาบ่นได้มะ"จุนซูเริ่มจะหงุดหงิด เพราะน้องตัวดีชักเริ่มจะกวนประสาท

//อ่าๆๆ พี่อย่างอนเค้าสิ เค้าล้อเล่นนะ ขอบคุณพี่ชายสุดที่รักมากเรยนะฮะ อิอิ รักพี่ชายที่สุดเรย//

"เออๆๆ ตั้งใจเรียนล่ะ เอาเป็นว่าเจอกันที่บ้าน "จุนซูพอถูกง้อมันก็โกรธไปแล้ว ก็น้องชายเค้าน่ารักขี้อ้อนซะขนาดนั้น เค้ามองนาฬิกาอีกครั้งก็ได้เป็นเวลาเตรียมจะขึ้นเครื่องแล้ว

//ฮะ พี่เดินทางดีๆนะ รีบมานะ ผมคิดถึง//

"จ้าๆๆ กลับไปจะให้หอมได้เต็มที่เรย" จุนซูวางสายก่อนจะลากกระเป๋าขึ้นไปเก็บไว้ที่ในที่เก็บเฉพาะของพนักงาน ก่อนจะเริ่มปฏิบัติงานที่ได้รับมอบหมาย
--------------------------

หลังจากที่วีดีโอสาธิตเกี่ยวกับอุปกรณ์ต่างๆและวิธีการที่ถูกต้องหากเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด เพื่อความปลอดภัยของผู้โดยสารทุกคน โดยเที่ยวบินนี้จะถึงเกาหลีเวลาประมาณสิบเจ็ดนาฬิกาสิบนาทีตามเวลาท้องถิ่น เครื่องบินแอร์บัสลำใหญ่ลำนี้กำลังจะแลนดิ่ง ทั้งสจ๊วตและแอร์ฮอสแตดทุกคนต้องนั่งประจำที่ของตน เครื่องบินขับเร่งความเร็วให้เร็วขึ้นๆและพุ่งขึ้นไปเหนือพื้นแผ่นดิน เครื่องบินเหินขึ้นจนสูงกว่าสองพันเมตรจากพื้นดินอยู่บนชั้นที่เหนือกว่าเมฆเพื่อจะได้ไม่มีเรื่องเกี่ยวกับสภาพอากาศมารบกวนการบิน เมื่อสภาพความดันภายในเครื่องกลับมาปกติและอยู่ในระดับที่พอเหมาะแล้ว สัญญาณไฟสีแดงก็ดับลงเปลี่ยนเป็นสีเขียว เพื่อแสดงว่าตอนนี้ทุกคนบนเครื่องสามารถเดินไปไหนได้อย่างปลอดภัย จนกว่าไฟสีแดงจะขึ้นมาอีก เมื่อสัญญาณไฟเป็นสีเขียวแล้ว ลูกเรือก็เริ่มปฏิบัติงานอีกครั้ง โดยแต่ละทางเดิน ทั้งส่วนกลาง และส่วนท้ายจะมีแอร์ฮอสเตสหนึ่งคนและสจ๊วตหนึ่งคนที่จะคอยช่วยกันเดินเข็นรถเข็นที่มีทั้งกาแฟและอาหารมาเสิร์ฟผู้โดยสารถึงที่นั่ง ยกเว้ยบิสเนสคลาสที่จะแบ่งเป็นส่วนตัว และจะมีพนักงานคอยเสิร์ฟคนเดียวในแต่ละแถว เพื่อความเป็นส่วนตัว
และ วันนี้คิมจุนซูเป็นคนที่คอยบริการในส่วนของแถวเอและบีในส่วนของบิสเนสคลาส

ร่างบางเข็นรถเข็นที่เรียงกล่องแพคเกจอาหารประจำสายการบินและเมนูของวันนี้เป็นแซนวิชทูน่าชีส กับ เซ็นวิชแกงไก่ไข่ดาว ไส้กรอกเนื้อลูกวัวสไตล์อินตาเลี่ยน และจะมีขนมหวานพร้อมแล้วอยู่ในกล่อง วันนี้ก็เป็นพุดดิ้งนม มีผลไม้อีกสองอย่างอยู่อีกคือ สับปะรส และแตงโมที่ถูกห่ออยู่ในฟิลม์ใส ร่างเล็กของสจ๊วตหน้าหวานเดินตั้งแต่แถวแรกด้วยรอยยิ้ม มือบางหยิบกล่องอาหารให้ผู้โดยสารด้วยความนอบน้อมพร้อมกับยิ้มกว้าง จุนซูบริการเหมือนกันในทุกๆแถว จนถึงแถวเกือบสุดท้าย

"เป็นเซนวิชกับไส้กรอกลูกวัวนะครับ"ร่างบางส่งกล่องไปให้ชายหนุ่มผิวขาวสวมไส่เสื้อกล้ามสีเหลือง สวมทับด้วยเสื้อคลุมหนังสีดำ ตาสีดำคมแต่ดูน่ากลัวแปลกๆในความคิดของจุนซู ปากได้รูป จมูกโด่งรับกับหน้าได้อย่างดี จุนซูยอมรับว่าหล่อ แต่ไม่ยิ้มตอบเค้าแถมยังทำหน้านิ่งเนี่ยจุนซูถึงกับอยากจะตบปากถาม แต่เค้ามีหน้าที่บริการ จึงได้แต่ยิ้มให้กว้างที่สุดและส่งกล่องให้ตามหน้าที่จะได้ไปจากผู้โดยสารไร้มนุษย์สัมพันธ์คนนี้ แต่ไอ้ผู้ชายคนนั้นก็ไม่คิดจะมารับกล่องจากตน จุนซูเริ่มจะหงุดหยิดขบกราม เมื่อร่างสูงยกแขนขึ้นจากที่วางแขน นั้นทำให้จุนซูรู้ทันทีว่าท่านผู้โดนสารนี่คงจะเป็นง้อยกระมัง กะอีแค่ยกโต๊ะสำหรับใช้รับประทานอาหารออกจากที่วางแขนแค่นี้ก็ทำเองไม่ได้ จุนซูไม่อยากมองหน้าไอ้บ้านี่เลย หน้าดูแล้วรู้สึกแปลกๆมากๆ เหอะๆ จุนซูได้แต่คิดในใจ แต่ตัวของเค้าก็ยังคงยิ้มตามหน้าที่ มือวางจัดการเอาโต๊ะออกมาได้แล้วจุนซูก็วางกล่องลงบนโต๊ะให้เบาที่สุดเท่าที่ตอนนี้จะทำได้

"อ๊ะ" พอเอามาวางลงปั๊บ ไอ้มือหนาๆใหญ่ๆนั้นก็มาวางไว้บนมือผม เป็นรอบที่ล้านได้แล้วมั๊งที่ผมถูกแต๊ะอั้งแบบนี้ มีทางเดียวก็คือรีบดึงมือออก แต่ไอ้นี่มันบีบแน่น ผมได้ยินนะ ได้ยินเสียหัวเราะหึหึๆ " จะรับอะไรครับ"

"นี่ แกะให้ด้วยสิ " ใบหน้าคมที่ยิ้มที่มุมปากแหงนขึ้น ปากได้รูปประชิดใบหูนิ่ม เสียงทุ้มต่ำ ถ้าเป็นผู้หญิงก็คงจะต้องเคลิบเคลิ้มแน่ๆ แต่คิมจุนซูฟังแล้วมันคันหูชะมัด สงสัยจะเป็นง่อยจริงๆ จุนซูดึงมือออกจากการกอบกุมด้วยการขืนออกมาแรงๆ ร่างสูงก็ยอมปล่อยแต่โดยดีเพราะหยอกพอหอมปากหอมคอแล้ว เค้ามองหน้าที่เคยปั้นยิ้มตลอดตอนแรก ตอนนี้หงิกงอไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ร่างสูงชอบได้หยอกคนให้หน้าหงิกเนี่ย จุนซูมองอีกฝ่ายที่แกะแรงๆ แล้วก็โค้งให้เค้าแล้วเดินไปหาแถวต่อไป "เดี๋ยวสิ"

"ครับ จะให้กลับมาป้อนให้ด้วยหรอครับ" จุนซูพูดรอดจากไรฟันด้วยคำที่สุภ๊าพสุภาพ ถลึงตาโต

"แหมทำตาซะแบ๊วเชียว งั้นไปเสิร์ฟต่อละกัน แล้วอย่าลืมกลับมาป้อนนะ จะรอ"แจจุงยิ้มแบบเด็กๆ จุนซูโค้ง แล้วสะบัดหน้าไปทางอื่น ท่าจะบ้า จุนซูหัวเสียไม่น้อยแล้วต้องยิ้มตามหน้าที่ต่อไปยังผู้โดยสารท่านถัดไป


พอถึงแถวสุดท้ายของโซนหน้าสุด จุนซูเตรียมจัดการเตรียมเข็นรถเข็นมาเก็บไว้ที่ด้านหลัง แล้วก็ต้องเตรียมพร้อมสำหรับการเสิร์ฟเครื่องดื่มครั้งต่อไป รถเข็นเครื่องดื่มประเภทร้อนอยู่ที่ด้านหน้า นั้นไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ปัญหาอยู่ที่ไอ้บ้านั้น ไม่เคยเจอผู้โดยสารมาก่อนเลยตั้งแต่ทำงานมาสองปี โอ้ยยยยยยยยยยยย จุนซูเก็บอารมณ์เก่งซะที่ไหนล่าา เฮ้ออออ ท่องไว้ เป็นแอร์ต้องอดทน มือบางกำไว้ที่อก สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ตรงไปตามทางเดินที่ทอดยาว

"นี่"จุนซูเดินไปไม่มองสิ่งรอบข้าง แต่ก็ยังไม่วายดูดคนที่ไม่พึงประสงจับข้อมือบางไว้สะก่อน " ไหนบอกว่าจะบริการป้อนไง คุณสจ๊วต"

"ขอโทษนะครับ ผมต้องไปจัดเตรียมเครื่องดื่ม ขอตัว" จุนซูจะตั้งท่าเดินไป แต่ก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี ก็อีกฝ่ายยังไม่ปล่อยนี่ดิ

"นี่ อย่าพึ่งสิ มาป้อนสับปะรดนี่ก่อนแค่เนี้ย ไม่ได้เรื่อง"ร่างสูงยิ้มเยียดมองจุนซู จุนซูรู้สึกร้อนที่หูเหมือนควันมันจะออกมาแร้วเนี่ย จุนซูหายใจเข้าลึกๆ หยิบส้อมที่อยู่ในกล่องแพคเกจอย่างดี ขึ้นมา แล้วหันด้านที่เป็นซี่ๆจิ้มลงไปบนเนื้อสับปะรดอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ร่างสูงถึงกับสะดุ้ง พอจุนซูเห็นก็เงยหน้ามองร่างสูงพร้อมกับรอยยิ้มหวาน มือบางยกขึ้นโดยมีชิ้นสับปะรดสีเหลืองหวานฉ่ำอยู่บนปลายส้อม

"กินสิฮะ อาา อ้ำ"จุนซูยื่นชิ้นผลไม้ไปหาร่างสูงที่อ้าปากรออยู่แล้ว

"อื้ออ "ปากที่อ้าออกกว้าง ถูกยัดด้วยสับปะรดชิ้นใหญ่ จนแทบคับปาก จุนซูยิ้ม

"ผมไปเตรียมกาแฟให้คุณก่อนนะครับ ขอตัว"จุนซูฉีกยิ้มแล้วเดินทิ้งให้อีกฝ่ายดื่มน้ำตามแทบไม่ทัน

"ฟู่ๆๆ เฮือออ" จุนซูถอนหายใจ

ร่างบางเดินไปด้านหน้าหลังห้องบังคับการบิน จะมีที่สำหรับจัดเตรียมอาหารและเครื่องดื่ม มีรถเข็นอยู่สามคัน คันแรกจะเป็นอาหาร คันที่สองจะเป็นประเภทเครื่องดื่มเช่นกาแฟ ส่วนคันสุดท้ายจะเป็นน้ำส้มหรือน้ำแร่เย็นชื่นใจ คันแรกถูกนำมาใช้แล้ว ต่อไปจะเป็นคันที่สอง มือบางหยิบเหยือกสแตนเลสอย่างดีมาวางไว้ เปิดให้น้ำกาแฟให้หยดลงไปในเหยือกจนถึงสามในสี่ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นเหยือกอีกใบ แล้วเปิดก๊อกที่บรรจุน้ำชาไส่จนถึงปริมาณนึง แล้วจัดการวางไส่ในรถเข็น จุนซูก้มลงหยิบกาเล็กๆที่มีนมสดบรรจุอยู่ แพ็คน้ำตาลหลายแพ็ก ครีมเทียม และถาดเล็กที่มีมะนาวฝาน ทุกอย่างจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม ทิชชู่ สิ่งอำนวยความสะดวก ครบ จุนซูมองเวลา ได้เวลาอันสมควรแร้ว ก็เริ่มเข็นรถเข็นไปยังทางเดินฝั่งที่ตนดูแล

"รับชาหรือกาแฟดีครับ"จุนซูออกแรงผลักรถเข็นไปยังที่นั่งแถวแรก จุนซูพูดด้วยรอยยิ้ม

"เอากาแฟครับ" ชายวัยกลางคนที่นั่งมากับหญิงสาวอายุที่ดูจากหน้าแร้วน่าจะเด็กกว่าไม่มาก ตอบจุนซูก่อนจะไปถามคนข้างๆ

"เอาชามะนาวค่ะ"หญิงคนนั้นตอบด้วยเสียงแหบเล็กน้อย แล้วยิ้มตอบจุนซูอย่างเอ็นดู

"ได้ครับ" จุนซูยิ้มอย่างอ่อนหวาน ก้มลงมองรถเข็น มือบางยกเหยือกสแตนเลสที่บรรจุกาแฟรินลงบนแก้วที่ทำจากเมลามีนแล้วส่งให้กับผู้ที่ต้องการ ก่อนจะหยิบเหยือกอีกเหยือกที่บรรจุน้ำชาเทไส่แก้วอีกใบ พอเทได้ปริมาณพอเหมาะแล้วจุนซูใช้ไม้จิ้มจิ้มที่มะนาวที่หั่นเป็นแว่นบางวางไว้พาดไว้เหนือแก้วแล้วหยิบแก้วใบนั้นส่งให้หญิงสาววัยกลางคน มือบางหยิบแพ็กน้ำตาลครีมเทียมที่จัดเอาไว้ส่งให้คนทั้งสองอย่างละชุด แล้วจึงโค้งตัว เดินไปยังแถวถัดไป

"รับชาหรือกาแฟดีครับ"

"กาแฟครับ"

"ครับ"

"รับชาหรือกาแฟดีครับ"

"ชาค่ะ ไส่นมด้วยนะคะ แล้วก็กาแฟ"

"ได้ครับ" จุนซูยิ้มแย้มให้กับสองแม่ลูก ลูกสาวตัวเล็กนั่งอยู่ข้าง หน้าตาน่ารัก จุนซูยิ้มหวาน เทกาแฟไส่แก้วสีขาว ส่งให้ผู้เป็นแม่ ตามด้วยอีกแก้วที่เทน้ำชาลงไป และนมสดเล็กน้อย จุนซูส่งให้เด็กหญิงตัวเล็กข้างๆ "นี่ครับ พี่ให้"

"ขอบคุณค่ะ"รอยยิ้มเด็มแก้มของด็กทำให้จุนซูรู้สึกดีไม่น้อย หลังจากที่ให้ของเล่นที่เอาไว้สำหรับเด็กแล้ว จุนซูก็ส่งแพ็กน้ำตาล ให้ผู้โดยสารสาวผู้เป็นแม่

"ฝากเก็บไหมครับ"มือเรียวของหญิงสาวส่งกล่องแพ็กเกจอาหารที่รับประทานเสร็จแล้วส่งให้ร่างบาง จุนซูยิ้มให้โค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปแถวถัดไป



ร่างบางเดินบริการไปเรื่อยๆเป็นแถวๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มมาตลอด คอยถามว่าผู้โดยสารแต่ละคนต้องการเครื่องดื่มอะไร ชาหรือกาแฟ และเก็บกล่องแพคเกจสวยของอาหารในเรื่อง จนมาถึงแถวที่มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อแต่ไม่ได้น่ามองซักนิด ใบหน้าหวานหุบยิ้มทันที แต่ก็ต้องฉีกยิ้มอีกทีตามหน้าที่ให้กับคนที่ยกยิ้มที่มุมปากและจ้องทางจุนซูตลอดด้วยสายตาเหมือนจะกลืนจุนซูงั้นแหล่ะ ร่างบางรู้สึกไม่ชอบใจกับการกระทำของคนตรงหน้าเท่าไหร่ จุนซูท่องไว้ในใจตลอดว่า เป็นแอร์ต้องอดทน

"จะรับชาหรือกาแฟดีครับ"จุนซูถามต่อตามหน้าที่

"เอาทั้งสองอย่างอ่ะ ชาแก้วนึงไส่นมด้วยนะ แล้วก็กาแฟอีกแก้วแล้วก็ชงมาให้ด้วยนะ"ใบหน้าคมยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย กอดอกมองจุนซูที่ทำหน้าหยิกอย่างเห็นได้ชัด

"ได้ครับ"จุนซูก้มลงเทชาไส่แก้ว เทนมลงพอประมาน วางไว้ที่โต๊ะสำรับรับประทานอาหารที่มีหลุมไม่ลึกมากไว้สำหรับวางแก้ว แล้วหยิบแก้วอีกใบเทกาแฟลง ในใจหึกหงุดหงิด สั่งสองอย่างไม่ได้เกรงใจเรยนะ ชิชะ "คุณชอบรสแบบไหน"

"หวาน หวานแบบถึงคอยิ่งชอบ"เสียงทุ้มดัดไห้แหบหวิว พูดกับจุนซูเสียงเบา ด้วยคำพูดที่จุนซูรู้สึกได้ว่ามันออกแนวลวนลามแล้ว

"ได้ครับ" จุนซูก้มลงเทซองน้ำตาลลงไปสองซอง ฉีกซองครีมเทียมลาดลงไปครึ่งนึง คนซักพัก แล้วส่งให้ร่างสูง "น่าจะถูกใจแล้วนะครับ ผมไปบริการท่านอื่นต่อ"

"เดี๋ยวสิ " มือหนาจับมือบางที่วางบนรถเข็น

"ครับ" จุนซูดึงมือออก เอียงคอมองอีกฝ่าย

"ขอทิชชู่หน่อยสิ "ร่างสูงชี้ที่โหลดีไซน์สวยที่มีทิชชู่พับไว้

"ครับ อ๊ะ" จุนซูหยิบทิชชู่ปึกใหญ่ เรียกได้ว่า ใครๆก็คงดูออกว่าอีกฝ่ายกำลังประชดอยู่ แต่แล้วจุนซูก็สะดุ้งเฮือก เพราะไอ้มืออุ่นๆนั้นมาทาบลงบนมือเค้านี่สิ จุนซูรีบชักมือออกด้วยความตกใจ ร่างสูงทำหน้านิ่ง ยิ้มอยู่ตลอดเวลา จุนซูรีบเข็นรถเข็นไปด้านหลังทันทีที่หลุดจากการกอบกุม


หลังจากบริการเครื่องดื่มประเภทร้อนเสร็จ หลังจากนั้นอีกครึ่งชั่วโมง จุนซูจะต้องมาเสริร์ฟน้ำส้มกับน้ำแร่ต่อ จุนซูเข็นรถเข็นที่สองมาเก็ปไว้ที่ด้านหลังของส่วนที่ตอนดูแล ด้านหลังผ้าม่านจุนซูนำกล่องอาหารที่รับประทานแล้วไส่ในถึงเฉพาะ ก่อนจะไปนั่งประจำที่ ที่เอาไว้สำหรับลูกเรือนั่ง

จุนซูก้มมองนาฬิกาเรือนสวยไปเรื่อย ระหว่างที่พูดคุยเรื่องทั่วๆไปกับเพื่อนๆที่เป็นแอร์ฮอสเตต แล้วก็ถึงเวลาที่ต้องออกไปบริการต่อ จุนซูถอนหายใจเฮือกใหญ่ เซ็งจริง แต่จุนซูเข้าใจดี สำหรับการปฏิบัติหน้าที่นี้ ร่างบางเดินตามทางที่ปูด้วยพรมสีม่วง((สื่อ 555)) เพื่อตรงไปยังด้านหน้า แระคราวนี้ก็ดูเหมือนว่าร่างสูงที่เค้ารู้สึกไม่ชอบนั้นกำลังเช็คอะไรบางอย่างบนไอแพ็ตอย่างเคร่งเครียด จุนซูเดินผ่านมาได้อย่างปลอดภาย จุนซูถึงกับร้อง เยสๆๆๆ ในใจ เรียวขาที่สวมกางเกงสีม่วงประจำสีของสายการบินหยุดที่หลังม่านด้านหน้า มือบางหยิบขวดน้ำผลไม้รวมสีส้มสองขวดออกจากตู้เย็นที่อยู่ในลำเครื่องบินออกมารินที่เหยือกพลาสติดสีใสจนเกือบเต็ม จุนซูหยิบก้อนหนังแข็งไส่ลงไปหลายก้อนจนเต็มและปิดฝาเหยือกให้สนิท หลังจากนั้นจุนซูก็ก้มลงหยิบเหยือกที่บรรจุน้ำแรร่เย็นเฉียบออกจากตู้เย็น มือบางเปิดฝามันออก ไส่น้ำแข็งเพิ่มลงไป แล้วปิดฝาลงตามเดิม ร่างเล็กเข็นรถเข็นคันสุดท้าย คนที่มีแค่แก้วพลาสติกใบใหญ่ซ้อนกันสูงๆ และเหยือกสองใบเท่านั้นออกไปบริการผู้โดยสาร


"จะรับน้ำผลไม้หรือน้ำแร่ครับ"จุนซูถามผู้โดยสารที่นั่งแถวแรก

"น้ำผลไม้สองแก้วครับ" ชายวัยกลางคนสั่งเพื่อภรรยาด้วย

"ครับ" จุนซูยิ้มหวานดันตาหยี ก้มลงหยิบแก้วสองใบมาวางหงายไว้ รินของเหลวสีส้มไส่ในแก้ว แล้วส่งให้อย่างมีมารยาท " เอากล่องเก็บเลยมั๊ยครับ"

"ครับ"จุนซูถามเพื่อว่าต้องการจะทิ้งกล่องอาหาร ชายวัยกลางคนตอบแล้วยิ้มตอบจุนซู จุนซูรับกล่องสองกล่องนั้นมาวางไว้ที่ข้างใต้ของรถเข็น จุนซูโค้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงไปหาผู้โดยสารแถวถัดไป จุนซูชอบงานนี้เพราะได้เห็นรอยยิ้มของผู้โดยสาร รอยยิ้มที่มีมิตรไมตรี เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มเวลาที่เด็กๆได้ของเล่น ร้อยยิ้มที่เอ็นดูจากผู้โดยสารที่มีอายุ นั้นคือความสุขของจุนซู นั้นเหมือนเป็นตัวบ่งบอกว่าวันนี้เค้าทำงานได้สำเร็จ

"รับน้ำแร่หรือน้ำผลไม้ครับ"จุนซูถามแถวถัดไปแบบนี้เรื่อยๆ บริการด้วยรอยยิ้มเหมือนบริการคนในครอบครัว รอยยิ่้มที่มีเสน่ห์ของจุนซูยิ้มที่ทำให้ทุกคนต้องยิ้มตอบ จุนซูเป็นคนยิ้มสวยรู้สึกได้ถึงรอยยิ้มของเด็ก ทำให้บรรดาอาจุม่าแอร์ของสายการบินต่างเอ็นดู ร่างบางที่ใบหน้านวานนั้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม แต่พอมาถึงที่นั่งแถวที่13นี่สิ ใบหน้าคมละจากไอแพ็ดแล้ว แล้วส่งยิ้มพิมพ์ใจไปให้จุนซู ร่างบางอยากจะบอกไปว่า กองไว้ตรงนั้นเถอะ แต่จุนซูก็ต้องยิ้มเซแสร้งตรงไปหาร่างสูง


"จะรับน้ำผลไม้ หรือ น้ำแร่ดีครับ หรือว่าจะเอาทั้งสองอย่าง"จุนซูพูดด้วยเสียงหวาน แต่ก็ยังแฝงไปด้วยคำประชดประชัน

"แล้วถ้าจะเอาน้ำอย่างอื่น ได้มั๊ย หื้ม" แจจุงพูดเสียงหื้มพร้อมกับยกใบหน้าขึ้นไปใกล้กับใบหน้าหวาน

"ก็มีอยู่เท่าที่เห็นครับ"จุนซูถอยห่างออกมา

"หว้าา งั้นเอาน้ำแร่ละกัน"ร่างสูงทำหน้าเหมือนเศร้า แต่ดูแล้วมันดัดจริตจิงๆ

"ครับ"จุนซูหงายแก้วรีบน้ำไส่แก้ว แต่ว่าขณะที่เทอยู่ดีดีนั้น น้ำก็เริ่มเทไม่ลงแก้ว ใบหน้าหวานแดงก่ำ

"อื้ม" เสียงครางพอใจของร่างสูง ทำเอาจุนซูควันออกหูกว่าคราวที่แร้วอีก

"ไอ้บ้าาาาา " จุนซูหยิบน้ำแร่ทั้งเหยือกถูกยกขึ้นไปราดไปเต็มๆเสื้อกล้าม เพราะไอ้มือไวตรงหน้าลูบไปทั่วบั้นท้ายของเค้าน่ะสิ อ๊ากกกกกกกก จุนซูทนไม่ไหวแล้ว

"เห้ยยย"ร่างสูงเปียกไปทั้งตัว ตั้งแต่ผมลงมาเลยก็ว่าได้

.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++


ณ มหาลัยเอกชนชั้นนำ


"ฟุดฟิดๆ โอ้ยย เป็นหวัด"เสียงบ่นอุบอิบจากคนที่นั่งอยู่บนชักโครกสีขาว ใบหน้ากลมผิวขาวกับผมสีทอง คนตัวเล็กสูดหายใจติดๆขัดๆ เพราะอาการหวัด นอกจากอาการหวัดจะรุมเร้าแล้ว ในท้องก็ยังปั่นป่วนอีก วันนี้เข้าห้องน้ำมาเกือบสิบได้แล้วมั้ง สมองของเค้าคิดไปเรื่อยๆว่าไปกินอะไรผิดสำแดงมาหว่า

"ฮื ฮื ฮื .... "เสียงครางหงิงๆเพราะแสบไปทั่วช่วงล่าง น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่

"มีใครที่ไหนจะโชคร้ายเหมือนโยซอบคนนี้มั๊ย อ่าา ซี๊ด"เสียงแหลมๆพูดระบาย มือบางกำแน่น ออกแรงเฮือกสุดท้าย พอคิดว่าความอึดอัดนั้นหายไปแล้ว ร่างเล็กรีบดึงกางเกงที่กองอยู่ที่หน้าขามาไส่เหมือนเดิม กดชักโครก แล้วจึงเดินออกมานอกห้อง ด้วยสภาพอิดโรยเพราะเสียพลังงานไปหลายเอทีพี

"แง่ววววววววววววว งุ งิ งะ"ร่างเล็กเดินมาหน้ากระจก มองดูหน้าขาวที่มีขอบตาคล้ำเหมือนแพนด้า พร้อมกับพูดออกมาด้วยภาษาต่างดาว

"เหลืออีกตั้งวิชานึง เฮ้ออออ สู้ๆ "โยซอบพลิกดูนาฬิกาสว๊อชสีขาวของตนดู อีกชั่วโมงกว่า กว่าจะได้เลิกเรียน ถึงจะเหนือยและรู้สึกแย่เกี่ยวกับอาการผิดปกติของตัวเองวันนี้ โยซอบก็ไม่ย่อถอย มือบางกำเอาไว้ ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินออกจากน้องน้ำ


**โป๊กก

"โอ้ยยย"พอเดินมาถึงประตู ไอ้ประตูห้องน้ำเจ้ากรรมก็ถูกผลักมาชนหน้าผากเค้าไปเต็มๆ ถึงกับไปแหมะกับพื้นเรยทีเดียว ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรหรอก แต่พอเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามานี่ดิ "ไอ้บ้า แกอีกแร้วหรอจุนฮยอง"

"อุ้ย ขอประทานโทษครับคุณโยซอบ นี่ถ้าผมรู้ว่าเป็นคุณคงจะเปิดแรงกว่านี้อีก" พูดไปก็ยักคิ้วไปสองสามที มือยาวยื่นมาจะช่วยดึงอีกฝ่าย

"เชอะ ไม่ต้องมายุ่ง นายมันตัวซวย"โยซอบปัดมืออีกฝ่าย พยายามยันตัวขึ้นยืน "อ๊ะ"

"นี่นายอย่ามาทำปากเก่งเลย ตัวนำโชคเหอะ"จุนฮยองรีบคว้าคนที่ตัวเล็กกว่าเอาไว้ เพราะคนตรงหน้ายืนผิดจังหวะไปหน่อย เกือบจะหงายลงไปแหน่ะ แต่ดีที่จุนฮอยงคว้าเอวบางไว้ได้ทัน

" น่าจะเป็นตัวเงินตัวทองมากกว่าม้างง ปล่อยได้แร้วเฟ้ย "โยซอบผลักร่างสูงออกห่าง

"โอ้วว แร๊งง นี่...นายน่านแหล่ะที่ซวยเอง อย่ามาโทษชั้น"จุนฮยองก็ไม่ได้อยากจะพยุงอีกฝ่ายไว้หรอก หนัก

"ไม่ให้โทษนายได้ยังไง ก็เวลาจะซวยก็จะเจอนายตลอดอ่ะ"โยซอบยืนได้แล้วก็เริ่มพูดง๊องแง๊งด้วยเสียงสูง

"เค้าเรียกกันว่าพรมลิขิตต่างหากล่ะ นายตกวิชาภาษาเกาหลีรึงัย มิน่าล่ะ"จุนฮยองยื่นหน้าไปใกล้ๆโยซอบ

"มิน่าอะไร"ตาใสจ้องมองตาตี่ๆของอีกฝ่ายเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งๆที่หน้าผากแดงโน ก็ยังไม่เลิก

"นายลืมรูดซิปน่ะ"จุนฮยองยื่นใบหน้าตัวเองไปประชิดหูนิ่ม ทำเอาใบหน้าขาวแดงขึ้นมาด้วยความโกรธไม่ก็อายซักอย่างนี่แหล่ะ

"เออ ไปไกล้ๆเลยไป"ร่างเล็กผละออกห่าง หันหลังให้ร่างโปร่งรีบรูดซีปกางเกงขึ้นมา โอ้ยยยยยยยยย อายว่ะ

"หึหึ รีบไปห้องพยาบาลเหอะ หัวปูดแร้ว นายน่ะ"เสียงทุ้มต้ำพูดจากด้านหลังของโยซอบ

"เพราะใครล่ะ"เสียงแหลมหันมาประเชิญหน้ากับอีกฝ่ายอีกครั้ง พร้อมทั้งดันแผงอกของอีกฝ่ายแรงๆอีก

"นี่ ให้มันน้อยๆหน่อย อย่ามาทำฤทธิ์เยอะ หึ... รีบไปทำแผลซะ แล้วเข้าเรียน อย่าหลับในชั้นอีก เห็นแล้วเสียบรรยากาศการเรียนชะมัด ไปฉี่ดีกว่า"ว่าแล้วจุนฮยองก็ยิ้มที่มุมปาก ร่างโปร่งเดินไปฉี่อย่างสะบายอารมณ์ ทำเอาโยซบแค้งเคืองไม่น้อย

ร่างเล็กตรงออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้ายิ้มที่มุมปากของให้ตี๋นั้นมันตามหลอกหลอน เค้าไม่ยอมหรอก ไม่แพ้ไอ้บ้านั้น ไอ้บ้านั้นกวนตีนมากๆเหอะ โยซบเดินไปตามทางที่เป็นหนทางไปห้องพยาบาล หัวก็โน ปวดท้องก็ปวด ปวดหัวก็ปวดดด อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ทำไมมันแย่อย่างนี้ฟระ

.
.
.
+++++++++++++++++


"ผมไม่เอาเรื่องอะไรหรอกครับ" เสียงทุ้มของชายหนุ่มที่เปลี่ยนมาสวมเสื้อสูทราคาแพงของตนทับส่วนบนที่เปลือยปล่าว เผยให้เห็นแผงอกแกร่ง ทำเอาแอร์ฮอสเตตรุ่นหัวหน้าแทบละลายที่เห็นภาพตรงหน้า

"ต้องขอโทษแทนจุนซูด้วยนะคะ จุนซูเค้าแค่ตกใจน่ะค่ะ"หัวหน้าฝ่ายบริการผู้ดูแลพนักงานที่เป็นแอร์และสจ๊วตทั้งหมด กล่าวขอโทษกับผู้ที่เป็นผู้ใช้บริการ และที่สำคัญผู้ใช้บริการท่านนี้ เคยเป็นนักบินฝีมือเยี่ยมในบริษัท แต่ว่าออกไปสืบทอดธุรกิจจึงต้องออกไปบริหารงาน ทั้งยังมีหุ้นส่วนในสายการบินอยู่40เปอร์เซ็น

"ครับ ไม่เป็นไร แต่ว่าผมขอคุยกับพนักงานคุณหน่อยได้มั๊ยครับ" ร่างสูงส่งยิ้มหวานให้กับอาจุม่ารุ่นป้า พอหญิงสาวเลขสี่เห็นรอยยิ้มร่างสูงเป็นอันต้องทำตามอย่างว่าง่าย หันมองร่างบางกว่าของคิมจุนซูที่ก้มหน้าก้มตาเหมือนจะสำนึกผิด แต่ไม่ใช่ จุนซูกำลังก้มหน้าก้มตาด่าไอ้บ้านี่ในใจ เค้าผิดหรอ เค้าผิดอะไร ผิดเพราะหน้าที่ จุนซูล่ะหงุดหงิดจิงๆเชียว

"งั้นตามสบายค่ะ"ว่าแล้วหญิงสาวยิ้มให้กับอดีตกัปตัน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมภายในสนามบินที่เป็นส่วนของออฟฟิสสายการบิน


ตอนนี้ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีเหลือเฉพาะคิมแจจุง และคิมจุนซู ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มที่มุมปาก ลุกจากโซฟาฟังตรงข้ามไปหาคนที่ตัวเล็กกว่าอย่างช้าๆ แต่อีกคนนี่ดิ ในใจมัวแต่คิดจะด่าอีกฝ่ายอยู่ในใจไปได้นึกถึงรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าภัยกำลังคีบคลานเข้ามา ร่างสูงมายืนอยู่ตรงหน้าจุนซูแล้ว แต่ร่างบางก็ยังก้มหน้าก้มตาขมวดขึ้วบ่นอุบอิบๆแบบไร้เสียงอยู่อย่างนั้น แจจุงยกยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปหาหน้าหวานนั้น

"คิมจุนซู "แจจุงจับหน้าหวานให้เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าหวานที่คิ้วขมวดมุ้น ตาที่จ้องเขม่งอย่างไม่พอใจ สร้างความพอใจให้กับร่างสูงเป็นอย่างมาก เพื่อเป็นการตอบแทนความพอใจ ใบหน้าคมส่งยิ้มแสแสร้งส่งไปให้จุนซู ร่างบางยิ่งเขม่งมา ส่งสายตาไม่ชอบกลับมายิ่งกว่าเดิม และ

"อื้ออ อื้ออ " ริมฝีปากอิ่มได้รูปถูกอีกฝ่ายประกบอย่างลวดเร็ว ถึงแม้จะพยายามเม้มปากแต่ก็สายเกินไป เพราะลิ้นแข็งแกร่งสอดแทรกเข้ามาเร็วและแรงเหลือเกินจนต้านทานไม่ไหว มือบายพยายามทุบตีอกของอีกฝ่ายให้หยุดการรุกราน

"อื้มมม"เสียงครางพอใจของร่างสูง แจจุงดันอีกฝ่ายด้วยแรงมหาศาลให้นอนราบไปกับโซฟาสีม่วง หลังบางแนบไปกับเบาะหนัง มือบางทั้งสองทุบอีกฝ่าย ถูกจับยึดไม่ให้ขยับได้ ลิ้นหน้าที่แทรกเข้ามานั้นลอบเลียไปทั่วโพรงปากหวาน เลียไปทั่วฟันขาวเรียงสวย แตะลิ้นของจุนซูหลายครั้ง

"ฮ้าา อ่า ปละ อื้อ"จุนซูแทบหมดลม พยายามประท้วง แถบจะหายใจไม่ทันแล้ว ร่างสูงเพียงแค่ปรับใบหน้าให้ได้รับอากศเพียงนิดเดียวเท่านั้น ร่างบางหมดแรงต้านทานไม่มากจึงทำได้เพียงร้องประท้วงเท่านั้น แจจุงกระตุ้นลิ้นของอีกฝ่ายให้ตอบสนอง

"อื้ม อื้มม"จุนซูพยายามจะประท้วงอยูตลอดเวลา เค้าทั้งถูกเอาเปรียบและคุกคาม จุนซูทั้งดิ้นทั้งทุบแต่เพราะถูกกอดรัดเอาไว้ จึงไม่สามารถจะทำการใดใดได้ เสียงบ่งบอกถึงความพอใจของร่างสูงทำเอาแก้มขาวของจุนซูเริ่มเกิดสีแดงระเรื่อ แจจุงก็ยังคงไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ


"อ่าา แฮ่กๆๆ"กว่าแจจุงจะยอมปล่อยจุนซูก็เริ่มจะหน้าเขียวเลยทีเดียว อกบางขยับขึ้นลงหอบหายใจขณะที่ยังนอนอยู่บนโซฟา แถมยังมีร่างสูงคร่อมอยู่อีก

"แหม แค่นี้เหนื่อยแล้วหรอครับ คุณจุนซู"แจจุงยิ้มที่มุมปากมองคนใต้ร่างที่หายใจถี่เหลือเกิน

"ไอ้โรคจิต"พอจุนซูเริ่มมีแรงขึ้นมา มือบางผลักอกอีกฝ่ายอย่างแรง แต่สำหรับแจจุงมันไม่ได้กระทบกระเทือนอะไรนัก แต่ที่เค้าเด้งตัวออกก็เพราะท่านี้มันเหมื่อยต่างหาก

"ไอ้บ้ากาม ไอ้ลามก ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้วิปริต ไอ้ตาแก่บ้า ไอ้คนใช้แต่อำนาจ"จุนซูดูอีกฝ่ายอย่างบ้าคลั้ง ซึ่งแจจุง ยิ้ม พยักหน้ารับอย่างไม่สะทกสะท้าน ทำเอาจุนซูยิ่งหัวเสียเข้าไปใหญ่ ยิ่งสรรหาคำมาด่าทอ

"หมดคำด่ายังครับ"แจจุงยิ้ม แล้วใช้นิ้วก้อยไส่เข้าไปหมุนๆในรูหู มือหนาอีกข้ายหยิบไอโฟนโดยเปิดแอปvoice memos เอาไว้ ทำเอาจุนซูอ้าปากค้าง "เสียงแหลมqของนาย ชั้นจะเก็บเอาไว้ ว่าแต่จะทำอะไรดีน้าาา "

*เพี๊ยย

"ไอ้คนทุเรส ผมไม่สนุกกับคุณหรอกนะ ขอตัว" มือบางออกแรงตบแรงๆเข้าไปเต็มแก้มของคนที่หัวเราะอยู่อย่างจัง ตาของจุนซูแดงกล่ำ คนตรงหน้าเล่นมากไปแล้ว ร่างบองพูดตัดเพ้อ ก่อนจะเดินออกไปกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ส่วนคนที่ถูกตบ งง จนทำอะไรไม่ถูก แค่จะแกล้งเฉยๆเอง ตบเลยหรอก ร่างสูงยกยิ้มที่มุมปาก

-คิมจุนซู มันไม่จบแค่จูบหรอกนะ นายต้องมารับผิดชอบอีกเยอะ หึหึ-

.
.
.
++++++++++++++


ณ ร้านอาหารเกาหลีสูตรดั้งเดิม เป็นร้านไม่ใหญ่มาก ราคาไม่แพง วัตถุดิบต่างๆถูกคัดสรรมาเป็นอย่างดี ทำให้มีคนมาแวะเวียนไม่ขาดสาย ร้านที่ตกแต่งแบบเรียบๆธรรมดาๆ แต่ผนัง และอุปกรณ์ก็ยังคงแสดงให้เห็นถึงวัฒนธรรมของชาติได้เป็นอย่างดี ร้านเปิดตั้งแต่แปดโมงเช้าไปจนกว่าอาหารจะหมด และมักจะหมดไม่เกินหกโมงเย็น หญิงสาวเจ้าของร้านก็กำลังง่วนกับการเก็บร้าน โดยมีผู้ช่วย หรือผู้ป่วนกันแน่


*แพล้ง

"อ๊ากกกก แตกไปแร้วว เหงอะเหง้อออ"เด็กหนุ่มที่มีใบหน้าขาวกลมผมสีขาวเผลอทำจานหลุดจากมือ ทำหน้าบูดบึ้งไม่พอใจตัวเอง ทั้งๆที่อยากจะช่วยแท้ๆ โยซอบยู่ปาก ช้อนสายตามองมารดาที่กำลังส่ายหัว "ขอโทษฮะแม่ ผมไม่ได้ตั้งใจอ่าาา"

"เอาเถอะ แม่ทำเอง เราไปทำการบ้านได้แล้ว "โยซอบพยักหน้าหงึกๆ เพราะเค้าก็ไม่อยากทำให้แม่ของเค้ายุ่งยากไปกว่านี้ ร่างเล็กเดินไปยังบันไดหลังร้านทันที


"กลับมาแล้วครับแม่"ร่างบางเดินเข้ามาจากหน้าร้านพร้อมกระเป๋าลากใบใหญ่คิตตี้สีชมพู

"จุนซู เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยก็ไปนอนพักเถอะ แม่ปิดร้านก่อน " จุนซูเดินมากอดมารดา หอมแก้มอีกหนึ่งฟอด

"ก็ไม่ไงอ่ะ ซื้อของมาฝากแม่กะน้องด้วย แล้วเศษกระเบื้องนี่ฝีมือตัวป่วนอีกแล้วล่ะซิ อยู่ไหนนะ มาให้ทำโทษสะดีๆ 555"จุนซูคลายกอดจากมารดา แล้วก็ไปสะดุดที่เศษกระเบื้องบนที่ตักผงก็รู้แล้วว่าฝีมือใคร

"แม่ไล่ขึ้นบ้านไปแล้ว ไม่รู้จะงอนแม่รึป่าวเรย เราไปง้อแทนแม่หน่อยสิ"

"จุนซูจัดให้ เดี๋ยวผมไปง้อเสร็จจะลงมาช่วยนะครับ ไปแระ"จุนซูเดินลากกระเป๋าไปที่หลังร้านที่เป็นเขตส่วนตัวของครอบครัว จุนซูที่เคยปั้นหน้ายิ้มแย้มเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เป็นเสียงถอนหายใจ สองท้าวเดินมาที่ชั้นสาม ชั้นที่มีห้องนอนสองห้อง ห้องน้ำในตัว ซึ่งเป็นของเค้าห้องนึง อีกห้องก็ของน้องชาย มือบางเปิดประตูเข้าไปในห้องสีฟ้าอมเขียว กับเฟอร์นิเจอร์สีขาวทั้งหมด ร่างอวบทรุดตัวลงนั่งกับพื้นผ้าปูที่นอนเหวี่ยงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ขึ้นมาวางไว้ข้างๆตัว ก่อนจะเปิดมันออกไว้อย่างนั้น ส่วนเจ้าของก็ลุกขึ้น เพื่อจะไปยังอีกห้อง


*ก๊อกๆๆ

"โยซอบ"จุนซูเข้ามาก็ถามหาเจ้าของห้องทันที"ทำการบ้านอยู่หรอ พี่มากวนเราป่าว"

"ไม่ๆๆ เขียนไรเล่นเฉยๆ "ร่างเล็กของน้องชายรีบเด้งจากเตียงทันที พร้อมทั้งแบมือ ยิ้มหวาน"ไหนล่ะของฝาก"

"โหหห -*- ถามงี้ ไม่ต้องเอาเรย คิดว่าจะคิดถึงเราซะอีก เชอะ"จุนซูเมินหน้าน้องชายไปอีกทาง

"อ่าา เค้าล้อเล่นนะตัวเอง พี่ก็...เค้าคิดถึงอยู่แล้วสิ วันนี้พี่เหนื่อยป่าวอ่ะ "โยซอบกระดึบๆตัวเอายกศีรษะไปหนุนตักนิ่ม

"ไม่เท่าไหร่หรอก วันนี้หล่ะ ไปเรียนเป็นไงบ้างล่ะ"จุนซูยกมือบางลูบกลุ่มผมนุ่มสีทองออกขาวไปด้วย ไม่เท่าไหร่โกหกชัดๆ

"ชิวๆ สบายมากก "โยซอบกล่าวปด ที่จิงวันนี้มีแต่ความเลวร้ายมารุมเร้าตลอดด แต่แค่ไม่อยากให้พี่ชายไม่ต้องถาม แค่นี้พี่ชายก็เหนื่อยพอแล้ว "นี่ คืนนี้ตัวเองมานอนกะเค้าได้ปะ อยากนอนกอดตัวเองอ่ะ"

"ได้สิ เค้าก็อยากกอดตัวเองเหมือนกัน 5555 ขี้อ้อนนะเราเนี่ยยย"จุนซูหยิกแก้มขาวของน้องอย่างหมั่นเคี้ยว"นี่ ทำจานแตกรับผิดชอบด้วย ชั้นละอายแทน อย่าไปบอกใครนะว่าที่บ้านเปิดร้านอาหารหน่ะ"

"โหหห อะไรอ่ะเจ๊.... พูดเหมือนตัวเองดีตายล่ะ ชิ พี่ก็ไม่ต่างจากผมหรอก พี่ทำอะไรเป็นมั่งนอกจากบะหมี่"ปากเล็กยู่อย่างไม่พอใจ อยู่ดีๆก็มาหาเรื่องเนี่ยนะ ใครจะยอมกัน

"เออ อย่างน้อยก็ไม่ซุ่มซ่ามเท่านายหรอก เชอะ"จุนซูดีดหน้าผากน้องด้วยความหมั่นไส้

"โอ้ยยย พี่อ่ะ ตัวเองเริ่มก่อนไม่ใช่หรอ เจ็บนะเนี่ย"มือเล็กลูบหน้าผากตัวเองเบาๆ

"ใครสั่งใครสอนให้นายหัดยอกย้อนกันหึ จำได้ว่าพี่กะแม่ไม่ได้สอน"จุนซูปัดมือน้องที่ถูหน้าผากไปมาออก เพราะกัวว่ามือนั้นสกปรกอาจจะเป็นสิวเพิ่มไปกว่านี้

"ไม่ได้สอน แต่ทำเป็นตัวอย่างเหอะ พี่ไม่เคยรู้ตัวเรยหรอ ฮ๊ะๆๆๆ"โยซอบเอามือหัวเราะอย่างบ้าคลั้ง

"เอออออ พอแล้ว ชั้นล่ะชักจะหงุดหงิดกับนายแล้ว ไปอาบน้ำดีกว่า แบ่งที่ให้ชั้นนอนด้วยละกัน"ว่าแล้วจุนซูก็ลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินบิดๆเปิดประตูออกไปยังห้องอีกห้อง

นิ้วเรียวยาวรวบกำลูกบิด หมุดบิดออกแรงดันบานประตูกเล็กน้อยก่อนจะแทรกตัวผ่านเข้าไปด้านใน ใบหน้าหวานถอนหายใจอีกครั้ง วันนี้อาจจะมีคนโทรมาจากที่ทำงานก็ได้ ว่าเค้าอาจจะโดนไอ้โรคจิตนั้นใช้อำนาจมืดให้เค้าชดใช้ด้วยการไปทำงานกะหมอนั้นชั่วคราว จุนซูนั่งลงบนเตียงที่มีกระเป๋าเดินทางวางอยู่ ค่อยๆบรรจงน้ำสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆไปวางไว้ในที่ที่มันควรอยู่ เสื้อผ้าที่สวมไส่แล้วก็ไปไส่ไว้ในตระกร้า ประเป๋าเดินทางที่มีแต่งความว่างปล่าวก็ถูกนำไปเก็บไว้บนตู้เสื้อผ้า ร่างบางของจุนซูปาดเหงื่อเล็กน้อย เนื้อตัวเหนียวไปหมด มือบางค่อยๆจับชายเสื้อยกขึ้นมาเรื่อยๆจนมอถึงเหนืออกบางจนเห็นยอดอกสีสวยสะท้อนจากหน้ากระจก จากนั้นเสื้อสีขาวก็กองลงที่พื้น จากนั้นนิ้วเรียวบรรจงปลดตะขอกางเกงที่ไส่ทำงานออกแล้วรูดซิบลงช้าๆ ก่อนจะดึงเอวลงจนเห็นเรียวขาขาวกับชั้นในตัวบางสีขาว มือบางเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูสีฟ้าอ่อนจากที่แขวนด้านข้างมาพันรอบเอว แล้วจึงค่อยๆบรรจงถอดชั้นในสีขาวออก

"โอ๊ยยยย ผดขึ้นหน้าอีกแล้วว" จุนซูมองตัวเองผ่านกระจก หน้าขาวๆมีผดแดงๆอยู่ที่ใบหน้า ทำเอาจุนซูคิ้วขมวดมุ่น ว่าแล้วร่างบางก็ต้องเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนล่ะ
.
.
.
++++++++++++++


รถบีเอ็มซีรี่ส์7จอดเทียบหน้าประตูขนาดใหญ่ ร่างสูงเดินอย่างสง่างามก้าวลงจางเบาะหลัง เข้ามายังในตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ เหล่าแม่บ้าน พ่อบ้าน ต้องนั่งคุกเข่ารอต้อนรับ

"คุณแจจุง ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ//ครับ"เหลาคนงานในบ้านทุกคนต่างมาต้อนรับหัวหน้าครอบครัว ผู้สืบทอดตระกูล ผู้ดูแลกิจการทั้งหมด ที่ไปดูบริษัทที่มีหุ้นอยู่ส่วนหนึ่งในประเทศยูเออี

"อืม" แจจุงตอบในลำคอก่อนจะสะบัดมือ ซึ่งเป็นคำสั่งที่ทุกคนรู้กันว่ามันหมายถึง แยกย้ายไปทำงานได้แล้ว

ร่างสูงที่สอมเพียงเสื้อสูททับเดินมานั่งลงที่โซฟาสีทองอร่ามดีไซน์สไตล์ฝรั่งเศสที่ดูยังไงก็ยังเรียบหรูและทันสมัยเป็นโซฟาที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยคุณปู่ของคุณปุ่ของคุณปู่ ร่างสูงนั่งไขว่ห้างอย่างเคยชิน ก่อนจะหยิบไอแพดมั่นนั่งเปิดเช็กสถานการบ้านเมืองผ่านแอพพลิเคชั่นที่เจวเบรกแล้วโหลดมาใช้ฟรี พออ่านข่าวก็ว่าจะดูหุ้นต่อ


"คุณแจจุง น้ำชาค่ะ"แม่บ้านอายุ60+++ เดินมาช้า พร้อมกับเสียงโก้งๆๆเก้งๆๆ เพราะมือที่มีหนังห่อหุ้มแต่ขาดคอลลาเจนอย่างรุนแรงสั่นอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ร่างสูงรีบแย่งไปถือเอง

"คุณป้าไม่ต้องมาเสิร์ฟหรอกครับ ผมว่าคุณป้าดูแลเรื่องอาหารก้พอ อายุเยอะแล้วพักผ่อนเถอะครับ" แจจุงบอกคุณแม่บ้านที่อวุโสที่สุดอย่างนอบน้อม เพราะเป็นคนที่คอยช่วยพ่อแม่เค้าเลี้ยงเค้ามาจนอายุเท่านี้

"ไม่ได้หรอกค่าคุณแจจุง คุณหญิงท่านบอกว่าให้ดิชั้นดูแลคุณแจจุงกับคุณจุนฮยอง แล้วก็คุณ.. จี เอ่อ ป้าขอโทษค่ะ"พอจะเอ่ยชื่ออีกคนก็ทำเอาใบหน้าของแจจุงดูหมองขึ้นมาทันตา

"ไม่เป็นไรครับคุณป้า ผมว่าป้าไปเตรียมอาหารเย็นเถอะ เดี๋ยวไอ้คุณชายมันก็กลับ อ้อ..แล้ว จุนกอลอยู่ไหนครับ"

"ทำการบ้านอยู่ข้างบนค่ะ คุณแจจุงอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ"คุณป้าถือถาดเปล่ามาแนบอกก่อนจะเงยหน้าถามคนตัวสูง

"ผมทานอะไรก้ได้แหล่ะครับ ผมทานได้หมดแหละ "แจจุงตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ ไม่ใช่คนใช้ทุกคนในบ้านจะถูกแจจุงพูดแบบนี้ไส่ ที่แจจุงจะนับถือก็คือคนที่ดูแลเค้ามาแต่เล็ก แล้วคนที่อวุโวกว่าเท่านั้น แต่คนอื่นก็ไม่มีอะไรต้องสนใจ

"ค่ะ ดิชั้นขอตัว" แจจุงยังยิ้มจริงใจเหมือนเดิม ก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นสองด้วยบันไดวนหินอ่อน ไปยังห้องที่อยู่ติดกับห้องนอนของเค้า

มือหนาบิดลูกบิดประตูอย่างช้าๆ ให้เบาที่สุด ห้องสีขาวที่ผนังเต็มไปด้วยผลงานวาดรูปทั้งสีช๊อคและสีเทียน ข้างในมีโมเดลหุ่นยนต์และตัวการ์ตูนมากมาย ห้องขนาดไม่ใหญ่ ที่เข้ามาก็รู้สึกปลอดโปร่ง เตียงสามฟุตกับผ้าปูที่นอนลายใบไม้ จอไอแมคจอใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ บนเก้าอี้สีส้มก็มีร่างของเด็กชายอายุ 4ขวบกำลังระบายสีในรูปที่คุณครูให้ทำเป็นการบ้าน อย่างตั้งอกตั้งใจ สีจำนวนมากกับกล่องสี60สีเกลื่อนไปทั่วโต๊ะ ร่างสูงเดินอย่างเงียบเฉียบ สายตาคมมองด้วยสายตาอบอุ่นมองมือเล็กๆที่พยายามจะไม่ละบายสีออกนอกเส้น แต่ก็ยังเกินอยู่ดี ร่างสูงกอดอกมองอย่างไม่รู้เบื่อ นั้นมันหมีแพนด้าหรือหมีควาย -*-


"เย้ เสร็จแย้วว เอาไปให้ป๊ะป๋าดู อิอิ"ตัวเล็กหมุนเก้าอี้หันหลังกลับก็พบกับ คนตัวสูงสวมสูทเนื้อดีเผยเห็นแผงอกแกร่งใบหน้าได้รูปกับตาคม ทำส่งยิ้มมาอย่างทุกที "ป่ะป๊าาา..........าาา"

"หื้ม ....... ป๊ะป๋าไม่อยู่3วันซนไหมฮะเรา"แจจุงอุ้มลูกชายขึ้นมาก่อนจะหอมฟอดใหญ่ๆ แล้วเดินเพื่อจะพาจุกอลไปทางอาหารมื้อเย็น

"ไม่ฮะ กอลเป็นเด็กดี ไม่ดื้อกะอาจุนยองเรยนะ ไม่เจื้อไปถามเรยฮะ"มือเล็กโอบรอบคอแกร่ง พร้องทั้งเอาแก้มตุ้ยๆไปถูไหล่อ้อนแบบทุกครั้ง

"ครับๆๆๆ เด็กดีต้องมีรางวัลช่ายไหม"แจจุงอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ ต้องจุ๊บที่หน้าผากอีกหนึ่งที

"ช่ายฮะ ... รางวัลๆๆๆ จูกอลคิถึงป๋ามากเรย อาจุนฮองเล่าแต่นิทานปะหลาดๆไม่เหมือนของป๊าเรย "หัวกลมๆซุกที่ใหล่กว้างอย่างเอาใจ

"งั้นหรอ คืนนี้นอนห้องป๊านะ ไปกินข้าวกันดีกว่าเดี๋ยวจะให้รางวัล" ร่างสูงที่อุ้มเด็กชายวันสี่ขวบกำลังเดินลงบันไดอยางช้าๆ



"คุณแจจุง คุณจุนกอล อาหารยังไม่ครบค่ะ อีกสิบนาทีคะ"แม่บ้านสาวในชุดรัดรูปก้มลงพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ใบหน้างามเพียงพยักหน้า ก่อนจะไปนั่งลงที่โซฟาสีทองแล้วจับตัวจุนกอลนั่งลงข้างๆ

"หิวรึยัง จะรออาจุนฮยองไหม"

"รอฮะ ป่ะป๊ากอลขอมือถือหน่อย"เด็กชายยิ้มดันตาหยีส่งมือน้อยๆยื่นมา

"อย่าจ้องใกล้นักล่ะ"มือหน้าหยิบมือถือไอโฟนสี่ที่ไปหิ้วมาเมื่อหลายเดือนก่อนจากอเมริกาให้ จุนกอลหยิบมากดเล่นอย่างคร่องแคร่ว กดเล่นเกมโอเว่นเบรก



"ยินดีต้องรับกลับบ้านค่ะ คุณจุนฮยอง"เสียงของเหล่าแม่บ้านดังมาจากประตูใหญ่ ร่างโปร่งกับชุดกางเกงสามส่วนสีดำ เสื้อกล้ามสีเทาสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำ พร้อมกับรองเท้าหุ้มข้อสีดำ กำลังเดินมาด้วยสภาพเหงื่อไหลทั่วใบหน้า

"พึ่งจะกลับบ้านรึงัย"เสียงเย็นของบุคคลที่ใหญ่สุดในบ้านถามเสียงเย็น ฟังดูน่าเกรงขาม

"กลับนานแล้วมั๊ง ถามเนี่ยพี่คิดยัง"จุนฮยองเดินเข้ามานั่งตรงโซฟาเข้าชุดฝั่งตรงข้าม ก่อนจะถอดเสื้อคลุมออกมากองไว้ข้างๆ

"ไอ้น้องเวร ทำไมพึ่งกลับ อาทิตย์นี้สั่งให้กลับก่อนหกโมงครึ่งไม่ใช่ไง"หัวหน้าครอบครัวกอดอกถาม

"แอร์เสีย อ่ะ...ร้อนชิพ"มือเรียวสลัดเสื้อแรงๆ

"เฟียสแกคงจะต้องเก็บเข้าสุสานแล้วมั๊ง รถแกมันเก่ายื้อไปก้ไม่ไหวแล้ว"

"เห้ย อย่านะ ปู่ให้มาเชียวนะ พรุ่งนี้ยืมเฟอรารี่หน่อยดิ แล้วพี่เอาเฟียสไปเปลี่ยนเครื่องทีสิ แล้วก็เปลี่ยนน้ำยาแอร์ให้ด้วยนะ นะ นะ"สั่งทีเดียวเป็นชุด พร้อมกับยิ้ม

"จะยืมคันไหนก็เอาไปเหอะ รถเยอะแยะ กุญแจอยู่ที่เดิม ส่วนไอ้รถโบราณของแกเอาไปจอดไว้ที่อู่ซะ ถ้าชั้นว่างจะเปลี่ยนเครื่องให้"หลังบ้านแจจุงใช้ที่บางส่วนทำเป็นอู่เล็กๆ ไว้ซ่อม ล้าง ตกแต่ง พร้อมอุปกรณ์ครบครันเกี่ยวกับรถ ซึ่งแจจุงเป็นคนทำเองทุกอย่าง เพราะเค้าอุส่าเรียนวิศวะเครื่องกลมาก็อยากจะเอาวิชามาใช้บ้าง

"ขอบคุณครับ คุณพี่ชายสุดหล่อ"จุนฮยองขอบคุณอย่างสุภาพ และให้เกียรติสุดๆ

"ของมันแน่ หลานแกหิวแล้ว ไปกินข้าวเหอะ"สายตาคมเหลือบมองลูกชายที่แถบจะติดจออยู่แล้ว มือหนาดึงเครื่องมือสื่อสารให้ห่างจากหน้ากลมๆ "พ่อบอกว่าอย่ามองใกล้ๆไง "

"อย่างนี้มันต้องยึด"คนที่อยู่ๆก็พูดขึ้น ก็รีบคว้าไอโฟนนั้นออกมา แล้วแลบลิ้นไส่

"ง๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา อาจุนยอง ............ เอาคืนมาน้าาาาาาาาาาาา"จุนกอลรีบกระโดดลงจากโซฟากระโดดเกาะกางเกงเกาะเสื้อจุนฮยองอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ก็เลิกเล่นแล้วมากินข้าวก่อน แล้วถึงจะคืนให้"จุนฮยองพูดขณะที่จับกางเกงตัวเองไว้ อีกแขนยกมือถือขึ้นสูง

"อ่าาา กอลจะเอา กอลจะอาววววววววววววว ง๊าา" ตอนนี้เด็กน้อยเกาะขาจุนฮยองแน่นไม่ปล่อย จนเห็นขอบชั้นในที่ปักชื่อยี้ห้อราคาแพง

"จุนกอล ถ้าไม่กินข้าวพ่อไม่ให้เล่นอีกแล้วนะ ไหนบอกว่าเป็นเด็กดีไง เอ..หรือของขวัญพ่อต้องเอาไปเก็บแล้วมั้ง"แจจุงเดินมาแก้ไขสถานการ คว้าเอามือถือตนจากจุนฮยองมาไส่กระเป๋ากางเกง

"5555 เด็กดี หรอออ ดื้อละสิไม่ว่า...."จุนฮยองก้มหน้าไปหาหน้ากลมๆแล้วยิ้ม

"ไหนบอกสัญญาว่าจะไม่บอกปะป๊าไง อาขี้โกง ป๊ะป๋าา อาจุนฮยองไม่เคยกลับบ้านก่อนหกโมงครึ่งเลยฮะ" เด็กชายกระโดดไปมา ไม่ยอม ชี้ไปทางจุนฮยอง

"เห้ยย อย่ามามั่วนะ "จุนฮยองปฏิเสธทันควัน

"อาจุนฮยองแหล่ะมั่ว มั่วๆๆๆๆๆๆๆๆ"ใบหน้ากลมอมลมจ้องหน้าคนตัวสูง

"มั่วอะไร บอกอะไรก็ไม่ทำ.. ให้นอนก็ไม่นอน"

"มั่วแล้วว อาจุนฮยองกลับสามทุ่มทุกวันเรยเหอะ"

"อะไร เพราะชั้นไปซื้อขนมมาให้ต่างหาก"

"ก็เพราะอาเล่านิทานปะหลาดๆไงหะ"

"พอได้แล้ว ชั้นหิว จะกินไหมข้าวหน่ะ ไม่น่าไปเลยกู "แจจุงเดินส่ายหัวตรงไปยังโต๊ะกินข้าวก่อน ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"ก้ได้ฮะ/เฮ้ออ กินก็กิน"สองเสียงพูดพร้อมกัน เพราะเมื่อเห็นหน้าคิมแจจุงแล้ว ทุกคนต้องทำตาม ก่อนที่จะประทุแล้วระเบิด ถ้าระเบิดละก้อบ้านพังแน่

.
.
.

มื้ออาหารเย็นผ่านไปด้วยดี แจจุงทำโทษทั้งสองคนด้วยการพับผ้าของตัวเองแล้วเรียงเข้าตู้ให้เรียบร้อย ส่วนตัวร่างสูงเองก็เดินไปที่ห้องนอนใหญ่ของตัวเองบ้าง แจจุงถอดเสื้อสูทที่ไส่มาตั้งแต่สนามบินออกเปลือยท่อนบนเผยให้เห็นกล้ามอกและกล้ามแขนสวยงาม ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มที่มุมปาก ขายาวเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามกับห้องน้ำส่วนตัว โต๊ะขนาดใหญ่ทำจากไม้หายากราคาสูงลิ่ว ด้านหลังโต๊ะทำงานมีชั้นวางหน้งสือบิวอินที่เต็มไปด้วยหนังสือภาษาอังกฤษที่มีคุณค่า เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ทำจากหนังแท้ถูกเลื่อนออกเพื่อเอามารับน้ำหนักตัวของคนตัวสูง ปลายนิ้วยาวลูบที่ใต้ริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารออกจากกระเป๋ากางเกง กดsearchหาชื่อใครบางคน แล้วกดซ้ำที่เบอร์อีกครั้งเพื่อโทรออก

// สวัสดีครับ คิมจุนซูครับ//

"ตุณจุนซูนี่เอง นอนรึยังครับ"แจจุงยกยิ้ม

// ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครครับ //

"คนที่นายก็รู้ว่าใคร"

// ผมไม่รู้หรอกครับ งั้นถ้าไม่มีอะไรขออนุญาตวางสายนะครับ//

"เห้ยอย่าพึ่งสิ บอกก็ได้ คิมแจจุงครับ เจ้านายคนใหม่ของคุณ"

//งั้นหรอ จะนอนแล้วถ้าไม่มีอะไรแล้วผมจะวางล่ะ//

"นี่ ฟังก่อนสิ .... พรุ่งนี้ชั้นจะไปหานายที่บ้าน แล้วจะคุยเรื่องงานของเรากัน เตรียมอาหารอร่อยๆไว้ด้วยนะครับคุณจุนซู "แจจุงยิ้มอย่างมีเลศนัยอีกครั้ง

// นัดที่อื่นก็ได้นี่//

"ไม่อ่ะ ไปบ้านนายแหล่ะ ไว้เจอกันนะครับที่รัก หมดธระแล้ว วางล่ะ ฝันดีจุ๊บๆ"พูดเสร็จร่างสูงก็กดend call ทันที แล้วหัวเราะในลำคออย่างมีความสุข แล้วหยิบแม็คบุ๊ครุ่นใหม่ล่าสุดมากางบนโต๊ะทำงาน


ระหว่างที่เช็คนู็นนี่นั้นอยู่ในคอมมาได้ซักพักก็นึกได้ว่าเค้าทำโทษน้องชายกะลูกชายตัวแสบกันอยู่โทษฐานที่ไม่เชื่อฟัง และรวมหัวกันปกปิดอีกด้วยร่างสูงลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปดูว่าเสื้อผ้าทั้งหมดทั้งมวนในบ้านถูกพับไปเกือบหมดหรือยัง ปลายขายาวเดินออกจากห้องไปที่ห้องของน้องชายที่ติดป้ายไว้หน้าห้องว่า ห้ามเข้า แจจุงหมุนลูกบิดประตูอย่างเบาที่สุดค่อยๆแง้มออกดู แต่ว่า

"ไม่ได้รู้สึก"ภาพที่เห็นตรงหน้าคือคนที่ชื่อว่าจุนฮยองกำลังนั่งเล่นแท็บแท็บในมือถือของตน ส่วนเด็กชายตัวเล็กก็นั่งจิ้มๆเล่นเกมก๊อดฟิงเกอร์เวอร์ชั่นใหม่ เหมือนเข้าไปอยู่ในไอแพดซะงั้น ทุกคนใจจดใจจ่อกับอุปกรณ์ของสตีฟจ๊อบที่อยู่ในมือ กองผ้ากองใหญ่ยังสูงเท่าเดิม "พวกนาย วางเกมลงเดี๋ยวนี้"

"เฮือก/ ว๊ากกก"สองคนเงยหน้าขึ้นอ้าปากค้าง พร้อมใจกันกดปุ่มโฮม

"จุนฮยองนายไปอาบน้ำซะ ส่วนจุนกอลมากับพ่อ "ว่าแล้วแจจุงก็ตรงไปอุ้มเด็กดื้อขึ้นพาดบ่า ส่วนจุนฮยองก็เอาไอแพดกับมือถือเดินไปเก็บไส่ลิ้นชัก "ที่เหลือนายพับต่อนะ พากันเล่นดีนัก"

.
.
.

แจจุงจับลูกชายแก้ผ้า พร้อมกับถอดกางเกงของตนออกจนเปลือยเปล่าไม่ต่างกันภายในห้องน้ำขนาดกว้างผนังมีอ่างอาบน้ำ และก็ยังมีจากุซซี่อยู่ตรงกลาง สุขภัณฑ์ทั้งหมดเป็นสีขาว อ่างล้างหน้าทรงเหลี่ยมกระจกเงาบานใหญ่อย่างที่เจ้าของห้องชอบ ผนังใช้หินหลากสีในการตกแต่ง พื้นเป็นสีขาวเช่นกัน เด็กตัวเล็กพุงกลมๆจูงคุณพ่อเดินตรงไปที่ตู้อาบน้ำขนาดใหญ่ แจจุงกดปุ่มเปิดน้ำ ชำระร่างกายทั้งของตัวเองและเด็กตัวเล็ก

"ป๊ะป๋าา เอาน้ำเย็น"เสียงแหบเล็กพูดพร้อมกับเขย่ามือพ่อไปด้วย

"อืม "แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามยกขึ้นปิดเครื่องทำน้ำอุ่น "วันนี้ถูสบู่เองละกัน"

"ป๊ะป๋ากอลขอโทษ"แขนเล็กกอดขาแจจุงแน่น

" อืม แต่วันหลังถ้าทำผิดต้องถูกทำโทษ แล้วก็ต้องทำโทษให้เสร็จด้วย เราต้องรักษากฎระเบียบเข้าใจไหมจุนกอล พ่อไม่อยากดุ แต่เราต้องฝึกไว้เข้าใจไหม"มือหนาจับแก้มกลมๆให้เงยหน้าขึ้นเพื่อสบตา

"ครับ"เด็กชายพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเริ่มเอาครีมอาบน้ำเด็กกลิ่นส้มมาถูคตามตัวพร้อมกับร่างสูงที่กำลังเทแชมพูไส่มือ "ป๊ะป๋า ทำไมช้างปะป๋าใหญ่ แต่กอลเท่านี้เองอ่ะ ป๋มต้องทำไงหรอฮะ"

"ไว้จบประถมแล้วพ่อจะบอกวิธี ถูสบู่ให้ทั่วๆสิ"เสียงทุ้มกรั้วหัวเราะ ก่อนจะย่อตัวลงถูสบู่ให้เด็กดี้อ ส่วนจุนกอลก็สระผมให้ป๊ะป๋าแทน

.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++

"อ่าว เป็นไรอ่ะ หน้าบูดเชียวนะพี่ชาย"เสียงแหลมๆดังมาจากหน้าประตู จุนซูหลังจากรับโทรศัพย์จากใครบางคนก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก "ท้องผูกก้ไปเข้าห้องน้ำดิ"

"ไม่ตลก "ใบหน้าหวานเงยจากจอโทรศัพท์สีขาว พร้อมกับทำสีหน้าบึงตึง

"โหยยย เค้าคีดดิ้งเฉยๆ ด๊อนวอรี่นะตัวเอง"โยซอบหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เดินตรงมาหาพี่ชายที่เตียงนอนของคน "จะนอนยังอ่ะ"

"นอนดิ ชั้นง่วงและ" จุนซูเอามือถือวางไว้กับโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มหนา

"ครับ ราตรีสวัสดิ์"โยซอบเองก็ล้มตัวลงนอนเช่นกัน แขนเล็กเอื้อมไปปิดไฟหัวเตียง ก่อนจะมุดใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ถึงแม้จะชอบแว๊ดๆไส่กันบ่อยๆ แต่ทั้งสองร่างต่างก็ยกขึ้นวางไว้ที่เอวของกันและกัน

.
.
.

TBC
-----------------------------------------------------