Supa luv - JaeRam

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็น ความ จิ้น ของ คน แต่ง!

เนื้อเรื่อง

Title : Supa Luv!!
Pairing : Jaejoong x Karam
Rate : PG or More
Author : Bell2Kim
Note : เป็นแค่จินตนาการของผู้แต่ง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคลแต่อย่างใด ... กรุณาใจ้วิจรณยานในการแยกแยะ!!! :)



Supa Luv
คุณว่าคำว่า"รัก"กับคำว่า"ปลื้ม" ต่างกันยังไง?!?





"เห่ยยยรุ่นพี่เค้าเจ๋งว่ะ"เสียงของคนที่ยืนข้างๆผมดังขึ้นขณะที่กำลังดูการแข่งขันการเต้นหน้าห้างแห่งหนึ่ง โดยผู้แข่งขันคือรุ่นพี่ที่มหาลัย

"เนอะ เท่วะ! "ผมปฎิเสธไม่ได้ว่าเค้าเต้นเก่งจริงๆ

"ไปเหอะว่ะ ดูจบและ" เพื่อนเขย่าไหล่ผม

"เห่ยยดูประกาศผลก่อนดิวะ จะรีบไปไหน" ผมรั้งแขนเพื่อนที่ทำท่าจะเดินหนีไปสะงั้น

"กลับบ้านดิวะ แม่โทรตามและ" เพื่อนตัวดียกมือถือขึ้นมาให้ดูประกอบอีกด่วย

"เออๆนายกลับไปก็ได้ ชั้นจะดูต่อ โชคดีๆ" เมื่อเพื่อนเดินไปแล้วผมก็ขอดูการแข่งขันต่ออีกสักหน้อย

ใช่! ผมปลื้มพี่เค้า ผมชอบความสามารถของเค้า ผมอยากจะเก่งแบบพี่เค้า ผมนับถือพี่เค้า ผมชอบพี่เค้า ผมอยากจะมีความสามารถแบบพี่เค้า ผมอยากจะเปนให้ได้สักครึ่งนึงของพี่เค้า .... เพราะพี่เค้าคือ ไอดอล ของผม

ผมปลื้มพี่เค้ามาตั้งนานแล้ว !!!




++++++++++++++++++



"กลับดึกนะ"เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลัง แต่ผมรู้ดีว่านั้นเปนใคร


"รอผมอยู่หรอ"ผมหันไปเพชิญหน้ากับคู่สนทนา


"อือ... " และเค้าคนนั้นก็เดินผ่านหน้าผมแล้วขึ้นไปบนเขาที่มีบ้านสร้างไว้เป็นชั้นๆเต็มไปหมด


ผมเดินตามแผ่นหลังกว้าง และมีนองสักที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามสีดำที่คุ้นเคยไปเรื่อยๆ ผมรู้ไว้เรากำลังจะไปที่ไหน ขายาวของคนตรงหน้าผมก้าวไปอย่างมีนคงขึ้นไปตามทางลาดชัน


เมื่อเราทั้งสองขึ้นมาถึงจุดสูงสุด เค้าคนนั้นนั่งลงไปกับพื้นก้มมองเมืองที่มีแสงไฟสวยงามอย่างเงียบๆ ผมเองก็เดินไปใกล้ๆและย่อตัวลงแล้วนั่งข้างๆ

ผมมองเค้าจากด้านข้าง นัยน์ตาคม จมุกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากสีสดและผมสีทองที่เด่นชัด มือมือหนาของเค้าล้วงที่กระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วล้วงเอาซองบุหรี่นำเข้าสีเขียวแล้วเอามาวางไว้ที่ตักของผม

"ไฟแชกล่ะ"ผมก้มมองซอบบุหรีที่ถูหชกแกะเรียบร้อยแล้วก่อนจะหันไปมองคนที่ยังคงกวาดสายตามองไปทั่วกรุงโซล

"นี่"มือของเค้าล้วงไปที่กางเกงอีกครั้งพร้อมทั้งไฟแชคสีเงิน

ผมจัดการนำบุหรี่หนึ่งมวลในนั้นขึ้นมาคาบไว้ ก่อนจะจุดไฟด้วยไฟแช็คที่พึ่งได้รับมา เมื่อบุหรี่ถูกจุดแล้วผมก็สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด

"อ๊ะ"อยู่ดีๆมวลบุหรีที่บนริมฝีปากของผมก็ถูกแย่งไป เค้าหยิบไปสูบต่อ ควัญสีขาวและปนสีดำถูกพ่นออกมาจากปากและจมูกของเค้า นิ้วใหญ่ทั้งสองคีบบุหรีเอาไว้

"นายไปดูหมอนั่นมาหรอ"เสียงทุ้มเข้มไม่แม้แต่จะมองผม

"ใช่.... ผมไปดูเขามา"ผมตอบตามความจริง เพราะผมไม่ใช่คนที่ชอบโกหก ผมเป็นคนตรงๆอยู่แล้ว

"อืม.... วันหลังบอกก่อนด่วย จะได้ไปรับ" เค้ายอมหันมามองผมแล้ว

"ขอบคุณนะ"ผมสบตาเค้าพร้อมกับพูดออกไป ถึงเค้าจะดูเย็นชาอยู่ตลอดเวลา แต่ในแววตาของเค้านั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก พวกเราไม่เคยเขินหรืออายเวลาที่สบตากัน กลับมีความสุขมากด้วยซ้ำ เพราะสายตาสามารถมองเข้าไปถึงหัวใจได้ เรารักกันมากแค่ไหน ....ผมรู้!

.
.
.


"พี่แจจุง ผมได้เข้าชมรมเต้นแล้วนะ"ผมบอกคนที่สวมหมวกไหมพรมที่เดินอยู่ข้างๆ

"สมใจแล้วสินะ"เสียงทุ้มยังคงราบเรียกด้วยเสียงระดับเดิมๆ พร้อมกับเดินเอามือล้วงไว้ที่กระเป๋ากางเกง โดยมีกระเปาของผมคล้องแขนอยู่ด้วย "แล้วเป็นไงบ้างละ"


"รุ่นพี่เค้าก็ให้เริ่มมาส้อมตอนเลิกคลาส อาจจะกลับช้านะ"


"อืม...หมอนั่นดูแลนายดีไหม"เค้ายังคงถามต่อ

"ดีสิ พี่เค้าสอนทริท่าใหม่ ให้เยอะเลยยย พี่เค้าเก่งดีเนอะ ..ไอดอลผมเลยล่ะ "ผมตอบไปตามตรง

"อืมม... ตั้งใจส้อมนะ" เค้าตอบผมมา


ผมหยุดเดิน หยุดการก้าวเท้า ...ส่งผลให้ร่างสูงที่เดินเลยไปเล็กน้อยต้องชะงักแล้วหันกลับมามองผม ผมยิ้มให้คนที่มีใบหน้าคม ผมยกมือขึ้นไปที่ใบหน้าที่มีผิวขาวซีดของเค้า ผมบรรจงถอดแว่นกันแดดสีดำของเค้าออก ผมสบนัยน์ตาคมอีกครั้ง เค้าเองก็สบตาผมเช่นกัน เค้าเห็นความจริงใจของผม และผมก็เห็นความจริงใจของเค้า


เรารู้ดีว่า... ความรัก สำคัญต่อเราทั้งดู่ และความเชื่อใจ


.
.
.


วันนี้เค้ามารับผมหลังจากเลิกชมรมอีกเช่นเคย


"ไปกันเถอะ..."เค้าเอากระเป๋าผมไปถืออีกแล้ว

"พี่แจจุง เราไปเดินเล่นแถวดงแดมุนกันดีไหม"ผมเดินตามมาขนาบข้าง

"อืม... ได้"เค้าจึงเดินไปตามเส้นทางอีกทางที่ไม่ใช่ทางกลับบ้าน





"กินปะ"ผมชื้อไส้กรอกที่ชุบกับมันฝรั่งราดซอสมะเขือเทศมาไม้นึง

"ไม่เอา กินเหอะ"เค้าจ่ายตังให้แต่ก็ไม่ยอมจะกิน

"กินน ถ้าไม่กินจะผลักตกเขา"ผมยื่นไม้ส่งไปให้เค้าหลังจากที่ผมก็งับไปคำนึง

"ลองสิ นายอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีชั้น"เค้ามองหน้าผม...แต่ผมก็เห็นแค่แว่นกันแดดหนาๆนั้นอย่างเดียว ผมไม่ยอมแพ้หรอก ผมเลยจ่อไปใกล้ปากแดงๆนั้น

"กินเดี๋ยวนี้เลยนะพี่แจจุง"ผมจ่อแล้วยัดมันเข้าไปทันทีที่เค้าจะเถียงผม


"โอ้ยยร้อนๆๆๆๆ"เค้าอ้าปากแล้วพัด ป่านนี้คนน้ำตาไหลแล้วมั้ง

"กินดีๆไม่ชอบ "ผมยิ้ม

"....."เค้าเงียบอีก สงสัยงอน

"พี่แจจุง ไปซื้อเสื้อผ้ากันแล้ยค่อยกลับบ้าน โอเคนะ"

"อือ" เค้าเดินนำเข้าไปในห้าง ออกแนวเดินหนีด้วย สงสัยจะงอนจิงๆนะเนี่ยย





"เดือนหน้าผมจะได้ลงคู่กับรุ่นพี่แล้วนะ ดีใจจังเลย"ผมเดินมานั่งที่เดิม บนยอดลุดของเขา ผมมองไปจุดๆเดียวกับเร้านั้นก็คือด่านล่าง....ไฟสว่างไสว แสงสีสวยงามของกรุงโซล

"อืม...ดีใจด้วยนะ ฝันใกล้เป็นจริงแล้วสิเรา"เค้าพูดด้วยเสียงโทนเดิม แต่เค้ายังเอามือมาขยี้ผมของผมเบาๆ

"ใช่ครับ ... ดีใจมากๆเลย แต่...พี่แจจุง" ผมมองหน้าเค้าไปด้วย และหายใจเข้าลึก

"หิ้มม"เค้าเอียงคอมองหน้าผม ทันทีที่ผมหยุดทั้งๆที่ยังไม่จบประโยคด้วยซ้ำ








"แต่สิ่งที่ผมดีใจที่สุดคือ.... การที่ผมมีพี่อยู่ข้างๆ และเข้าใจผมนะ"

เค้ายิ้ม และเราก็สบตากันอีก เรามองลึกเข้าไปในแววตาของกันและกัน..... เค้าค่อยๆขยับหน้าเข้าหาผม ก่อนตาของเราทั้งคู่จะปิดลงพร้อมกับสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากของผม ผมมีความสุขที่สุดเลยตอนนี้


ระหว่างคนรักกับคนที่ผมปลื้มนะหรอ .... มันต่างกันนะ :) ใครจะยังไงก็ช่าง ... แต่พี่แจจุงนั้นรู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร
และเค้าก็เข้าใจและเชื่อในตัวผม แค่นี้ก็พอแล้ว

ผมรักพี่แจจุง คารัมรักแจจุง !!!!
รัก!

คารัม รัก แจจุง มากกว่าใคร




Fin
+++++++++++++++++++++


:) อยากแต่งนะ