ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Do you love me,princ?(Fic-reborn*varia*)

    ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3 : เรามาทำกันมั้ยครับ?

    • อัปเดตล่าสุด 6 พ.ค. 54


    มาแล้วววววว  ว่างซะตอนบ่ายเลย  ชิชิชิ

    อ่านต่อได้เลยจ้าาาาาา >w<

    +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    "อ๊ะ!!" ผมว่าเสียงมันคุ้นๆนะ  เมื่อผมหันลังกลับไปก็เจอกับ "อาจารย์มุคุโร่!"


    "ครับ  ลูกศิษย์ที่น่ารักของผม kufufu...." อาจารย์มุคุโร่ยิ้มพร้อมกับหัวเราะ


    "ล..แล้วอาจารย์มาได้ยังไงครับ" ผมถามไป มืดๆอย่างนี้จะว่ามาเดินเล่นก็คงจะไม่ใช่ล่ะมั้ง


    "มาเดินเล่นครับ" อ่ะ...อ่าว  ทายผิดซะแล้วเรา "แล้วฟรานผู้น่ารักมาทำอะไรในเขตของผมเหรอครับ?" อาจารย์ถามผมด้วยความสงสัย  แล้วจะให้ผมตอบไปอย่างไงดีล่ะ  บอกว่าทะเลาะกับรุ่นพี่แล้วหลงทางงั้นเหรอ


    "พอดีผมหลงทางน่ะครับ ผมว่าจะหาทางกลับอยู่ล่ะครับ แล้วอาจารย์รู้ทางออกจากป่านี้มั้ยล่ะครับ?" ผมถาม ที่นี่แปลกจัง มืดแล้วทำไมยุงมันเยอะ แปลกมากๆเลย


    "ผมก็ต้องรู้สิครับ  แต่ว่าวันนี้มันมืดแล้วนะ  ไปค้างที่บ้านผมก่อนดีมั้ย  เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปส่ง kufufu..." หาาา จะให้ผมไปค้างที่บ้านอาจารย์จริงๆเหรอเนี่ย  น่าภูมิใจจริงๆเลย(?)


    "เอ่อ...ไปก็ได้ครับ  ผมเริ่มหิวแล้วด้วย" จริงๆนะครับ  ท้องผมเริ่มร้องจ๊อกๆแล้วด้วย


    "ได้เลย  มาสิ kufufu...." อาจารย์เดินนำผมไปยังบ้านของเขา  "ว่าแต่คุณมาที่นี่ได้ยังไงล่ะครับ"


    "อ...เอ่อ  พอดีผมทะเลาะกับรุ่นพี่ที่วาเรียมาน่ะครับ..."


    "ก็เลยหนีมาแบบไม่ได้ดูทางเลยใช่มั้ยล่ะครับ  kufufu..." ว๊าววว  อาจารย์รู้ได้ยังไงเนี่ย


    "เก่งจังเลยนะครับ  เรื่องของคนอื่นเนี่ย" ผมว่าไปตามความจริง(ที่อาจารย์น่าจะรับได้)


    "ปากเก่งเหมือนเดิมเลยนะครับ kufufu...." อาจารย์ว่าผม  ตอนนี้เราถึงบ้านของอาจารย์แล้ว  บ้านอาจารย์สวยมากๆ  ถึงจะเป็นตอนกลางคืนก็ยังสวย  ไฟหน้าบ้านเปิดไว้อย่างสลัวๆ  ว่าแต่ว่า  อาจารย์มาซื้อบ้านที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย  ยังผ่อนรถ(?)กับคุณเผือก(?)ไม่จบนี่นาาา


    "เข้ามาสิครับ  ยืนอยู่หน้าบ้านยุงไม่กัดเหรอครับ" อาจารย์ชวนผมเข้าบ้าน  จะว่าไปแล้วนะ  ยุงที่นี่เยอะจริงๆนั่นแหละ


    "เข้าแล้วคร้าบบ" ข้างในบ้านอาจารย์ก็สวยนะเนี่ย  ไม่ใหญ่โตเท่าไหร่  ออกแนวหรูๆด้วย "อาจารย์มาอยู่ที่นี่แล้วโกคุโยแลนด์ที่นามิโมริล่ะครับ?"

    "คุณโคลมที่น่ารักคุมอยู่น่ะครับ  ผมแค่มาพักร้อนที่นี่เท่านั้นแหละครับ  อีกไม่กี่วันผมก็จะกลับแล้ว"


    "งั้นเหรอครับ...อาจารย์ครับ  ผมขออะไรอย่างได้มั้ยล่ะครับ?" ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาอาจารย์


    "หืมมม  อะไรเหรอครับ?" อาจารย์ก็เดินเข้ามาหาผม


    "ผมขอ.....ขอใช้ห้องครัวได้มั้ยครับ  คือผมหิวแล้วน่ะ" อาจารย์หยุดชะงัก  เป็นอะไรหรือเปล่าหว่าาาา


    "อ...อืม  ได้สิครับ  เดี๋ยวผมไปช่วยด้วยดีกว่านะ"


    "ก็ได้ครับ" พูดจบอาจารย์ก็เดินนำผมเข้าไปในห้องครัว  แล้วอาจาณย์ก็ยื่นผ้ากันเปื้อนสีชมพูให้ผม


    "ถอดหมวกกบนั่นออกก่อนก็ได้นะครับ  มันจะได้ไม่เกะกะ" อาจารย์บอกกับผม  จะให้ผมถอดหมวกกบนี่น่ะเหรอ....แต่รุ่นพี่เบลไม่ให้ถอดนี่นา  อ๊ะ! จริงสิ  ผมจะไม่ยุ่งกับคนพรรค์นั้นแล้วนี่นา  ว่าแล้วผมก็ถอดหมวกกบไปวางไว้ที่โต๊ะห้องรับแขก


    "มาแล้วครับ  ว่าแต่ว่าวันนี้เราจะทำอะไรกินกันดีล่ะครับ"


    "อืมมม  ทำสเต็กกินกันดีมั้ยล่ะครับ  ผมอยากกินอยู่พอดี  kufufu..." อาจารย์เดินไปหยิบเนื้อมา2ชิ้น แล้วเราก็เริ่มทำอาหารกัน


    - - - -1 ชั่วโมงต่อมา(ไวเหมือนโกหก)- - - -


    "ว๊าว  น่ากินจริงๆเลยนะครับอาจารย์" กลิ่นมันหอมมากๆเลยล่ะ  อาจารย์เป็นคนปรุงเองเลยนะครับ


    "งั้นก็กินเลยสิครับ  จะได้ไปอาบน้ำแล้วนอนกัน" อาจารย์พูด  ว่าแต่....รุ่นพี่เบลจะกินอะไรหรือยังนะ  นี่มันก็มืดแล้วด้วย  จะหิวหรือเปล่า  ไม่มีใครอยู่ที่ปราสาทเลยด้วยสิ


    "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ  เงียบเลย.." อาจารย์พูดขึ้นมา  ทำเอาผมสะดุ้งเลย  นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย  ผมจะไปห่วงคนไม่มีหัวใจอย่างรุ่นพี่บ้านั่นทำไมล่ะ! 


    "อ่ะ...เอ่อ  ไม่มีอะไรครับ  ผมก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยๆน่ะครับ" ไม่เลย  ผมได้เป็นห่วงรุ่นพี่บ้านั่นเลยซักนิด  ไม่......


    "ผมก็แค่เป้นห่วงรุ่นพี่เบลน่ะครับ.....ป่านนี้ได้กินอะไรหรือยังก็ไม่รู้" นี่ผมเป็นห่วงเขาจริงๆเหรอเนี่ย  ไม่หรอก  เขาคิดกับเราแค่ของเล่นเท่านั้น....


    "คิดถึงเขาอย่างนั้นเหรอครับ?"


    "ก็....ใช่ครับ"


    "งั้นผมจะช่วยให้คุณลืมเขาเองครับ  kufufu...." พูดจบอาจารย์ก็เดินเข้ามาหาผม "ผมจะ....ช่วยคุณเอง" อาจารย์เดินมาอยู่ตรงหน้าของผม  พร้อมกับผลักผมไปชิดกับกำแพง 


    "อ...อาจารย์จะทำอะไรน่ะครับ" ผมผลักอาจารย์ออกไป แต่อาจารย์ไม่ขยับเขยื่อนไปไหนเลย  อาจารย์เสยคางผมขึ้นไปมองหน้าอาจารย์  แล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆผม "อ๊ะ! ปล่อยผมนะครับ!"


    แพล้งงงงง !!!!


    "หึ๊!  ปล่อยให้เจ้าชายหาตั้งนานเลยนะ  เจ้ากบบ๊อง  ชิชิชิ"

    +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    อ๊ากกกกกกกกก !!  ไรเตอร์กำลังจิ้นเองเลยนะเนี่ย =w="

    แต่มันก็สะดุดกึกเลย  เพราะว่า....คิดไม่ออก  แหะๆๆ  TTwTT

    ยังไงก็เม้นๆกันด้วยเน้อออ  พรุ่งนี้จะมาอัพต่อจ้าาาา(หวังว่าน่ะนะ)

    ไปละจ้าาา  ฟิ่ววววววว-//หลบทอนฟา(?)หม่อมแม่(อีกแล้ว TTOTT)

    ไม่เม้นเจ้าชายไม่รักจริงๆด้วยชิชิชิ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×