เมียหลวง

ลำดับตอนที่ #6 : เมียหลวง - ใจออ่น

   

TONO  Part  ... 

ผมลืมตาขึ้นกับความปวดตุ้บ ๆ ที่หัว ให้ตายสิ ! ใครเอาค้อนมาทุบหัวผมวะเนี่ย เมื่อผมขยับตัวเบา ๆ ก็มีเสียงหนึ่งครางขึ้น

"อืมมมม "

"ระ ริท "  เห้ย ! ริทมานั่งหลับข้างเตียงผมได้ไงวะเนี่ย แล้วในมือริทยังถือผ้าชุบน้ำอีก เอ้ะ ! หรือว่าเมื่อคืนริทเช็ดตัวให้เรา แต่เท่าที่จำได้ พ่อบ้านเซนเป็นคนประคองผมเข้าห้องนิ 

ผมก็ได้แต่สงสัยในใจ ไม่กล้าพูดออกมา กลัวคนตัวเล็กจะตื่นขึ้นมาและเดินจากผมไป ให้ตายสิ ! ยิ่งเห็นภาพริทนอนหลับไม่รู้เรื่องราวอะไร กับภาพเมื่อคืนที่ผมผิดสัญญากับริท มันทำให้ผมรู้สึกผิด !! โว่ย ไอ้โน่ ทำไมมึงเลวอย่างนี้ว่ะ !

ผมอุ้มริทขึ้นไปนอนบนเตียงเบา ๆ ก่อนจะกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น และเดินไปเตรียมอาหารเช้ามาให้ริทเพื่อเป็นการไถ่โทษ

- มันไม่ใช่รักในนิยาย คอนเตือนตัวเองเอาไว้ -

"ฮัลโหลล "

[ท่านประธานคะ นี่เกรซนะคะ วันนี้ท่านไม่เข้าบริษัทหรอคะ]

"อืม ไม่เข้า "

[ว้า ! เกรซก็คิดถึงท่านแย่เลยสิคะ]

"คิดถึงงั้นหรอ "

[แน่นอนคะท่าน]

"ถ้างั้นเดี่ยวฉันหาเวลาว่างไปข้างนอกกับเธอล่ะกัน "

[คะ ท่านประธาน]

"งั้นเท่านนี้นะ "   ' ติ้ด '   ผมวางสายจากเกรซก่อนจะเข้าครัวไปทำอาหารเช้าให้ริท

Rit  Part  ...

"อืมม หอมม "  ผมได้กลิ่นอาหารหอม ซึ่งกลิ่นของมันมาสะกิดผมให้ตื่นซะแล้วสิ ตั้งแต่เมื่อวาน ริทยังไม่ได้กินข้าวเลย หิวชะมัด

"ตื่นแล้วหรอ มากินข้าวผัดไม่ใส่ผัหเร็ว พี่ตั้งใจทำให้เลยนะ "

"หึ ! " ผมแสยะยิ้มบาง ๆ ก่อนจะลุกไปที่โต๊ะอาหารและ 'ผลั้ว !' ปัดจานข้าวลงพื้นอย่างไม่ใยดี และหยิบแก้มนมที่วางอยู่ข้าง ๆ ขึ้นมา 'ซ่า !' สาดเข้าที่หน้าพี่โน่อย่างจัง ก่อนจะทิ้งท้ายเอาไว้เพียงว่า

"คิดว่าทำแค่นี้ แล้วมันพอกับความรู้สึกของริทที่เสียไปหรอครับ "

"ระ ริทท "

"หลบไป !! ริทจะกลับห้อง "  ผมผลักพี่โน่จนล้มและเดินกลับห้องตัวเองอย่างไม่สนใจว่าคนตรงนั้นจะเจ็บมากแค่ไหน แต่มันก็ไม่เท่ากับหัวใจของผมที่มันแตกละเอียดไปไม่มีชิ้นดีแล้ว

ผมเปิดห้องนอนของตัวเองและก้าวเข้ามา แต่เมื่อก้าวเท้าเข้ามาเท่านั้นแหละ ไฟในห้องก็เปิดเอง และภาพที่ปรากฏคือ ดอกไม้นานา ๆ ชนิดรายล้อมทั่วห้อง และดอกกุหลาบสีฟ้าออ่นร้อมรอบกรอบรูปที่มีผ้าสีขาวบางคลุมอยู่ผมเดินเข้าไปเปิดผ้าสีขาวนั้นออกและเมื่อเปิดออกก็พบ  ภาพของพี่โน่กำลังกอดผมอย่างอบอุ่น อยู่

"พี่ตั้งใจวาดเลยนะริท ... พี่ทำได้แค่นี้ ... พี่ทำได้แค่ ขอโทษกับสิ่งที่พี่ทำอะไรเลว ๆ ลงไปและรู้ว่ามันคงไม่พอสำหรับสิ่งที่พี่ทำลงไป พี่แค่อยากจะให้ริทรู้ ว่า ... "  พี่โน่เดินเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าผมก่อนจะเอ่ยเสียงสั่น

"พี่ รัก ริท เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น "  เสียงที่สั่นเครือแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น ทำหัวใจของผมกลับมาต่อกันและความรักที่ผมมีให้พี่ดน่มันกำลังประท้วงให้ผม ให้โอกาสเขาอีกครั้ง ...

"พะ พี่โน่ "

"ริทททท .... พี่รักริทนะ " ริมฝีปากบางจูบลงที่หลังมือผมเบา ๆ ก่อนจะเงยหน้าส่งสายตาที่มีความหมายมากมายอยู่ในนั้น

"ระ ริทก็รักพี่โน่ นะ "  ผมดึงพี่โน่ลุกขึ้นมากอดอย่างเต็มรัก ให้ตายสิ ออ้มกอดนี้ ไม่ว่านานเท่าไหร่ก็อบอุ่น ไม่ว่านานเท่าไหร่ ผมก็ยังขาดออ้มกอดนีั้ไม่ได้

"พี่อยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีริท ... "

"ริทก็อยู่ไม่ได้ ถ้าขาดพี่โน่ "

"ให้อภัยพี่นะครับคนดี ... อย่าหายไปจากชีวิตพี่ อย่าทำใจร้ายใส่พี่นะครับ พี่ขาดริทไม่ได้ รักนะครับ ลมหายใจของผม ... "  พี่โน่กดจมูกลงที่แก้มเนียนของผมเบา ๆ ผมยอมแล้วพี่โน่ ผมอภัยให้ความผิดของโน่แล้ว ...

"ครับ ริทให้อภัยพี่ ... อย่าผิดสัญญาอีกนะครับ ไม่งั้นริทไม่ยอมแล้วนะ "

"ครับ พี่สัญญา พี่จะทำตามทุกคำที่พี่พูดออกมา ... พี่รักรินะครับ "

"ครับ ริทก็รักพี่ ... "  และแล้วทั้งคู่ก็กอดกันด้วยความรักที่มีต่อกัน

หากแต่ว่า ในอีกมุมหนึ่งมีสายตาที่กำลังจ้องมองทั้งสองกอดกันอย่างรักใคร่ด้วยความอิจฉาริษยา และทั้งคู่ไม่อาจจะรู้ได้เลย ว่าหนทางข้างหน้าจะมีอุปสรรค์อะไรขวางกั้นอยู่บ้าง ...

   

(c) ตามรูปคะ

Zen  Part ...

"นายท่านครับ "

"หืมม "

"เอ่อ ... จะพาเซนไปไหนอ่ะ "

"ไปไหนดีล่ะ ไปสวรรค์กันไหม "

"ทุเรศ ! เอาดี ๆ ดิ จะพาเซนไปไหนเนี่ย "

"ไปกินตับ -.,- "

"เอิ่ม ... "  ผมทำหน้าเนือย ๆ ใส่พี่เก่งและไม่ถามอะไรอีก ให้ตายสิ ! ก็ถ้าจะกวนประสาทขนาดนี้

"พี่จะหาเซนไปเกาะช้าง "

"เห้ย ! จริงอ่ะ >< "

"อืมม เห็นบอกว่าอยากไปไม่ใช่หรอ วันนี้ว่างก็เลยจะพาไป "

"เย่ !!!! "  ผมดีใจออกนอกหน้า เย้ >< ครั้งหนึ่งคนรับใช้อย่าผมจะได้ไปเกาะช้าง ! ดีใจชะมัด

"ดีใจมากไปแล้วมั้ง ฮ่า ฮ่า "

"เซนอยากไปมานานแล้ว >< เอ่อ .... อต่ว่า งานที่บ้านละครับ แล้วไหนจะชุดที่จะเปลี่ยนอีก "

"ไม่ต้องห่วงหรอก พี่อ่ะ เตรียมไว้หมดแล้ว ... เดี่ยวให้พ่อบ้านเพรชทำงานแทนไปก่อน ส่วนเสื้อผ้าซื้อใหม่ดิ "

"ซื้อใหม่ ? โอ้ย ! เข้าใจว่าบ้านรวย เอาเถอะ เซนขี้เกียจเถียงแล้ว "

"อืม เครื่องออกตอนเที่ยงกว่า ๆ  นี่ก็ใกล้ถึงเวลาแล้ว รีบไปเถอะ "

"โหย เตรียมการไว้พร้อมเลย "

"แน่นอน ฮ่า ฮ่า "

"ป่ะ ! งั้นเราไปกันเลยนะ "  

"อื้มมม >< "  ขึ้นเครื่องตัวเปล่า ให้ตายสิ ! กะจะไม่เอาอะไรไปจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย - - +

บนเครื่องบิน ...

"เอ่อ รับน้ำส้มไหมคะ "  แอร์คนนึงเอ่ยถามผม ด้วยน้ำเสียงออ่นหวาน ใช่แล้ว หน้าตาก็น่ารักชะมัด

"ฮะ แฮ่ม ! ... เอ่อ ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณมาก "  เย้ย ! มันไม่ใช่เสียงผมนะ เสียงพี่เก่งต่างหาก !

"เอ่อ พี่เก่งไม่กินเซนกินเอง ... เอ่อ ขอแก้วนึงล่ะกันครับ "

"คะ รอสักครู่นะคะ "  แอร์หน้าหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ออ่นหวานก่อนจะส่งสายตาอะไรสักอย่างมาให้ผมและเดินไปหาน้ำส้มมาให้ผมทาน

"หึ ! เสน่ห์แรงรึเกินนะ "

"ห้ะ ? พี่เก่งหมายความว่าไง "

"จะจีบแอร์รึไง ห้ะ ! "

"ชู่ว์ ! เบา ๆ สิ คนอื่นเค้ามองกันหมดแล้ว "

"มองก็ช่างสิ ! จะได้รู้กันไป คนนี้ ของผม ! "  เย้ยยยย ! พี่เก่งพูดอะไรออกมาน่ะ เขินนะเว่ย - / / -

"บะ บ้าสิ ! "

"ฮ่า ฮ่า ๆ "

"น้ำส้มได้แล้วคะ "

"ขอบคุณครับ " ผมหันไปหยิบน้ำส้มจากมือแอร์สาว เอ่อ ... เหมือนเค้าไม่ยอมปล่อยมือว่ะ - -

"เอ่อ ... "  ผมพยายามดึงมืออก แต่ว่า แอร์คนนั้นจับมือผมไว้แน่นเลยอ่ะ TT

"ฮะ แฮ่ม !! จะจับ ' คนของผม ' อีกนานไหมครับ "

"เอ่อ ... แหะ ๆ ขอโทษคะ "

"ครับ ไม่เป้นไรครับ "  ไม่เป็นไรเล้ยย !! หึ ! ถ้าพี่เก่งเข้าใจผิดขึ้นมา เซนไม่รู้ด้วยนะ 

"พี่ชายหวงน้องชายดีจังเลยนะคะ " เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบนิดหน่อย

"อ๋อ ที่ผมบอก 'คนของผม' น่ะ ไม่ใช่น้องชายนะครับ ผมหมายถึง ' ภรรยา ' ผมน่ะครับ ! ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญ ! ผมจะพักผ่อน "

"เอ่อ คะ ... "  สีหน้าของเธอซีดทันทีกับคำพูดของพี่เก่ง ก่อนจะรีบหันหลังและเดินออกจากบริเวณนนี้ทันที

"หึ ! ออ่ยหรอเซน "

"เย้ยย ! เซนออ่ยอะไร "

"ก็ไม่ยอมปล่อยมืออ่ะ ออ่นนังผู้หญิงคนนั้นหรอ "

"เย้ยย ! เซนเปล่านะ เซนดึงแล้ว แต่ดึงไม่ออก "

"ไม่เชื่อ !! "

"เอ้า จริง ๆ นะ "  พี่เก่งเมินหน้าหนีออกไปข้างนอก ให้ตายสิ ทำไงดี TT   เอาว่ะ มีวิธีเดียว ถึงแม้จะเสี่ยงก็เถอะ

"นายท่านน เซนขอโทษนะ >< "  ผมเอาหน้าซุกที่แขนของพี่เก่งก่อนจะถู ๆ ที่แขนล่ำอย่างออ้น ๆ 

"หึ ! "  ยังโกรธอีกหรอ TT งั้นต้องวิธีนี้ !  

"พี่เก่ง เก๊าขอโทต น้าา >< "   ผมเอาแก้มตัวเองไปถูกับแก้มพี่เก่งเบา ๆ อย่าเอาใจ แต่ว่า

"เย้ยย อุ้บบ ! "  พี่เก่งกลับจับหน้าของผมเข้าไปจูบซะงั้น !  รสชาติของจูบออ่นหวานถูกส่งมอบให้ผมอย่างไม่ขาดสาย รสจูบนี้ยังคงเหมือนเดิม เหมือนเดินตั้งแต่ครั้งแรก และครั้งนี้ และจะเหมือนเดิมทุก ๆ ครั้งไป

"บอกแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ มันยั่ว -.,- "

"ถ้าไม่ทำแล้วจะหายโกรธหรอ "

"ไม่อ่ะ ฮ่า ฮ่า "

"น่านไง  แล้วจะให้เซนทำไงเล่า "

"ถอดเสื้อดิ หายโกรธทันทีเลย "

"ทะลึ่ง ! "

"ฮ่า ฮ่า  ... เซนอย่าทำแบบนี้อีกนะ ... รู้ไหม "  พี่เก่งก้มลงกระซิบข้างหูผมเบา ๆ " พี่หวงงง "

"ค...ครับบบ "  หัวใจดวงน้อย ๆ กำลังพองโตอย่างคับอกคับใจ ใครจะไปรู้ล่ะ วินาทีนี้ ผมมีความสุขมากแค่ไหน ><


Bell  Part ..

"นี่แก !! "  เบล์แหกปากเรียกพ่อบ้านคนนึง ในบ้าน คำวิลัยพานิช

"เรียกผมหรอครับ "

"ก็เรียกแกนั้นแหละ !! ไอ้ขี้ข้า ! .... วาโย ไปไหน "

"ไม่ทราบครับ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว "

"กรี้ดด ! ออกไปกับใคร "

"ออกไปกับพ่อบ้านเซน ครับ "

"กรี้ดด ! อีนี้อีกแล้วหรอ "

"กรุณาอย่าใช้ภาษาถ่อยในล้านของเราครับ "

"กรี้ดดดดดดดดดดดดดด "  พ่อบ้านเพรชปิดหัวด้วยความรำคาญ ก่อนจะเดินหนีไป ทิ้งไว้แต่เพียงเบล์ที่ยืนกำมือด้วยความโกรธแค้น

"พี่เก่ง ! ออกไปกับนังนั้นอีกแล้ว หึ ! แล้วเราจะได้รู้กัน เซน ! เธอกับฉัน พี่เก่งจะเลือกใคร !! "

-----------------------------------------------------------------------------

ไรเตอร์ขออนุญาต เรียก แอร์ฮอตเตจ เป็น แอร์ เฉย ๆ นะ

ขี้เกียจพิม -.,- ยิ่งพิมพ์ยิ่งผิด 55 ขนาดนบอกอย่างนี้ยังไม่รู้เลยพิมพ์ถูกไหม

ก็ อย่าลืมเม้น ให้กำลังไรเตอรืหน่อยนะคะ (:

แล้วจะมาอัพใหม่น้าาา