เมียหลวง

ลำดับตอนที่ #14 : เมียหลวง - เข้าใจผิด

  

Zen  Part  ...

"พ่อบ้านเซน นายรู้ไหมทำไมฉันถึงกลับมาที่นี้ " คุณหญิง แม่ของพี่เก่งพูดด้วยเสียงเย็น ๆ

"เอ่อ ... ครับ " ใช่แล้ว ผมรู้และผมได้เตรียมใจไว้แล้ว

"ถ้างั้นก็หวังว่า นายคงจะทำตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับฉันนะ "

"ครับ " 

"นี่คือรูปคู่หมั้นของเก่ง เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอจะแวะเข้ามาที่บ้าน เตรียมทุกอย่างให้พร้อมและฉันหวังว่าเธอคงไม่อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยนะ "

"ครับ คุณหญิง " 

"ดี ถ้าเข้าใจแล้ว ก็ไปซะ อ้อแล้วก็ ขอบใจมากนะที่ทำให้เก่งมีความสุขจนถึงทุกวันนี้ "

"ครับ ผมเต็มใจครับ "  ผมเอ่ยก่อนจะโค้งหัวเชิงเคารพก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยหัวใจที่เหนื่อยล้า

เมื่อหลายปีก่อน ...

'พ่อบ้านเซนมานี่หน่อยสิ '

'ครับ คุณหญิงมีอะไรให้เซนรับใช้หรือครับ '

'เธอเห็นเก่งเศร้า ๆ ไหม '

'ครับ '

'ฉันมีเรื่องอยากจะให้เธอช่วยน่ะ ... เธอก็รู้ใช่ไหมว่าทำไมเก่งถึงเป็นแบบนี้ '

'ครับ ' คงเป็นเพราะคุณเบลล์ไปมีคนใหม่สินะ

'อีกไม่กี่วันฉันจะบินไปเมืองนอก ฉันอยากให้นายช่วยทำให้เก่งมีความสุขไม่ว่าจะเป็นวิธีใดก็ตาม ให้เก่งลืมเบลล์ให้ได้ แล้วฉันจะกลับมาพร้อมคู่หมั้นของเก่ง นายทำให้ฉันได้ไหมพ่อบ้านเซน "

"เอ่อ .. แล้วถ้าผมทำไม่สำเร็จล่ะครับ "

"ฉันมั่นใจว่านายต้องทำให้เก่งมีความสุขได้ อย่าหาว่าฉันทวงบุญคุณเลยนะ ถ้าฉันเป็นนายแม้แต่ตัวฉันยังยอมแลกกับคำขอของฉันเลย "

"ครับ ผมจะพยายามให้ถึงที่สุด "

"ดีมาก นายคงเข้าใจทุกอย่างแล้วใช่ไหม "

"ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ " แค่ทำให้พี่เก่งลืมเบลล์และทำให้มีความสุข แม้จะต้องเอาตัวเข้าแลกเท่านั้นเอง ? แค่นั้นผมทำได้ เพื่อคนที่เก็บผมมาเลี้ยง ผมต้องทำให้ได้...

กลับสู่ปัจจุบัน ...

ผมทำให้พี่เก่งมีความสุขได้แล้ว ทำให้พี่เก่งลืมเบลล์ได้แล้ว ผมทำสำเร็จทุกอย่าง แต่ผมล้มเหลวตรงที่ 'ผมรักพี่เก่ง' เข้าให้แล้วน่ะสิ ผมจะทำยังไง ถ้าในเมื่อ พี่เก่ง กำลังจะหมั้นกับตัวจริงของเค้าแล้ว 

ทุกคนอาจจะคิดว่าผมกับพี่เก่งคบกัน แต่เปล่าเลย ผมแค่มาคั่นเวลาให้พี่เก่งลืมเบลล์ไปเท่านั้นและตอนนี้มันหมดเวลาของผมแล้ว ..

"เซนนนน เปิดประตู "

"นายท่านมีอะไรหรอครับ "

"เปิดประตูก่อนสิ แล้วจะบอก "

"ไม่ครับ เซนอยากผักผ่อน "

"เปิดประตูให้พี่หน่อยน้าาาาาา "

"ไม่เอา นายท่านไปนอนพักผ่อนเถอะครับ เซนเหนื่อย ! อยากพักผ่อน " ผมเผลอตะคอกคนที่อยู่นอกประตูออกไป

"เอ่อ ... โอเค ก็ได้ " และเหมือนจะได้ผลซะด้วยสิ

ผมเหนื่อย ไม่ใช่เหนื่อยกาย แต่ผมเหนื่อยใจมากต่างหาก และตอนนี้ ผมอยากจะหายตัวไปเลยเสียด้วยซ้ำผมไม่ต้องการเห็นหน้าพี่เก่ง หรือคู่หมั้นของเขา ผมเจ็บ !

วันรุ่งขึ้น ...

"คุณหญิงจะให้ผมจัดอาหารไว้ก่อนเลยไหมครับ "

"ไม่ต้องหรอก วันนี้นายไม่ต้องทำอะไร ฉันอนุญาติให้พักได้ 1 วัน "

"ครับ งั้นผมขออนุญาตไป บ้านเพื่อนนะครับ "

"ได้สิ เชิญ "

"ขอบคุณครับ "  

นี่แค่ 6 โมงเช้า พี่เก่งคงยังไม่ตื่นหรอกมั้ง ? ผมรีบออกจากบ้านหลังนี้ก่อนดีกว่า ก่อนที่คู่หมั้นของเค้าจะมาและก่อนที่ผมจะเจ็บมากไปกว่านี้ ...

Geng Part  ...

"เก่งง ตื่นได้แล้วลูก สายแล้วนะ "

"อืมม ... เอ้า แม่ แล้วพ่อบ้านเซนไปไหนครับ "

"เอ่อ ... เห็นบอกวันนี้จะไปไหนก็ไม่รู้น่ะ "

"เห้ย ! ได้ไงกัน ทำไมไปไหนไม่บอกว่ะ ...  แม่หลบไปก่อนเก่งจะไปหาพ่อบ้านเซน "

"เก่ง ! วันนี้มีคนสำคัญจะมาหาลูก ลูกต้องอยูบ้าน ! "

"ใครกัน คนสำคัญ "

"เดี่ยวลูกก็รู้ .. เตรีมตัวแต่งตัวหล่อ ๆ แล้วกัน แล้วลงไปที่ห้องอาหาร "

"ครับ แม่ " เมื่อแม่เดินออกไปแล้ว ผมก็หยิบโทรศัพท์กดโทรหาเซนทันที แต่ก็ไม่ติด ให้ตายสิ เซนเป็นอะไรกันนะ ! ปกติเซนจะมาปลุกผมตอนเช้า เซนจะมานอนกับผมทุกคืน แต่ทำไมกันนะ มันกลับตรงข้ามทุกอย่างเลย เซนไม่มานอนด้วย เซนไม่มาปลุก ! มันเกิดอะไรขึ้น


"ผมาแล้วว ครับแม่ "

"นั่งลงสิลูก "

"ครับ "

"เอ้า มาพอดีเลย " ผมมองตามสายตาแม่ที่กำลังมองผู้หญิงคนนึง อยากจะบอกว่า น่ารัก ชะมัด !! ผิวขาวผ่องบวกกับรอยยิ้ม เธอน่ารักชะมัด !

"สวัสดีคะ พ่อแม่ แล้วก็ พี่เก่ง "

"ครับ สวัสดีครับ " ผมยกมือรับไหว้เธอ

"นี่คือ หนูเอ้ก เค้าเป็นคู่หมั้นของลูกนะ " รอยยิ้มของผมที่ส้งให้เธอหุบลงทันที 

"อะไรนะ !! คู้หมั้น ! "

"ใช่แล้วจ้ะ "  พวด !! ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมกับจะเดินออกไปนอกห้องอาหาร

"เก่ง จะไปไหน  " เสียงเย็นของพ่อเอ่ยขึ้นทำให้ผมต้องหยุดชะงัก ใช่แล้ว ! ในบ้านนี้ผมเกรงใจพ่อ แค่คนเดียวเท่านั้น

"ครับ " ผมนั่งลงกับเก้าอี้เล่นเดิม และเอ้กก็มานั่งข้าง ๆ ผมด้วย ! ให้ตายสิ คู่มงคู่หมั้นไร ? ไม่เอา ! จะเอาเซนนนนน !!!

"หนูเอ้ก ตักข้าวให้เก่งสิลูก "

"ไม่ต้อง พี่ไม่หิว "

"เอ่อ ... " เอ้กทำหน้าลังเลก่อนจะตักผัดผักมาใส่จานผม แต่ผมก็ปัดมันทิ้ง !

"บอกไม่กิน ก็ ไม่กินไง ! "

"เก่ง ทำไมทำกับน้องอย่างนั้นล่ะลูก "

"แม่ เก่งบอกว่าเก่งไม่กิน น้องก็ยังตักให้ เก่งรำคาญ ! "

"พะ พี่เก่งงง ฮึกกก เอ้ก ขอโทษ ฮึกก " ร้องไห้อีก โว้ยย !! รำคาญ 

"เก่ง ดูสิน้องร้องไห้หมดแล้ว ทำไมทำนิสัยแบบนี้นะ "

"แม่ ฟังเก่งนะ เก่งไม่หิว ! " ผมเดินออกจากห้องอาหารอย่างหัวเสีย

"พ่อบ้านเพรช เซนไปไหน "

"ไม่ทราบครับ ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วครับ "

"งั้นหรอ ให้มันได้อย่างนี้สิ ! "

"พ่อบ้านเซนบอกว่าไปหาเพื่อนน่ะ "

"แม่รู้ได้ไง " ผมถามเมื่ออยู่ดี ๆ แม่ก็เดินออกมาตอบคำถามผมซะงั้น

"ก็พ่อบ้านเซนเป็นคนบอกแม่เอง รู้สึกจะเป็นเพื่อน ผู้ชายด้วย ... เอ้ แต่เพื่อนกันทำไมต้องไปหากันถึงบ้านนะ "

"แม่ต้องการจะสื่ออะไรครับ ! "

"พ่อบ้านเซนเค้าก็ต้องไปหาแฟนเค้าบ้างสิ !! แกจะไปยุ่งอะไรกับเขานักหนา "

"อะไรนะ ? แฟนนน ? "

"เอ้าลูกไม่รู้หรอ "

"พ่อบ้านเซนมีแฟนแล้วงั้นหรอ ! " หัวใจผมมันแตกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี

"พี่เก่งง ไปทานข้าวกับเอ้กเถอะคะ เอ้กหิวแล้ว "

"ปล่อย !! " ผมสะบัดมือเธอทิ้ง ก่อนจะเดินขึ้นห้องโดยไม่สนใจเสียงเรียกของแม่เลย

เซน ทำไมนายต้องหลอกฉันด้วยนะ ทำไมนายต้องหลอกให้ฉันรักด้วย !! 


Ice  Part  ...

"ไอซ์ !! รอพี่ก่อนน "

"จะตามผมมาทำไม ? ทำไมไม่ไปตามพี่เกต "

"ไอซ์ ฟังพี่นะ "

"ไม่ฟังงงงงงง !! "

"ฟังงงง ! "

"ไม่ฟังงง "

"ฟังงงงง "

"ไม่ฟะ ... อุ้บ !! " ปากของผมถูกปิดลง พร้อมสัมผัสออ่นหวานตามมา ให้ตายสิ ออ่นหัดชะมัด ! จูบมันต้องอย่างนี้ ลิ้นร้อนตวัดชอมความหวานจากโพรงปากอุ่น ลิ้มลองความหวานจนหมดสิ้น ก่อนเจ้าของโพรงปากจะผละออก

"ไอซ์กำลังเข้าใจพี่ผิดนะ ... พี่กับเกตุแค่เพื่อนกัน แต่เรารู้จักกันมานานจนกลายเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก แล้วที่พี่บอกเกตสำคัญกว่าไอซ์ พี่พูดไปเพราะความโมโห ไอซ์อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ขอโทษ "

"ไอซ์ไม่ได้โกรธ ... แต่ไอซ์แค่ น้อยใจ "

"โอ๋เอ๋ ! เด็กน้อย อย่าน้อยใจนะ มา ๆ กอด ๆ " และแล้วพี่กันก็ดึงผมเข้าไปกอดจนได้

"ไอซ์ ... เอ่อ ... หิวแล้ว "

"ป่ะ ๆ ไปกินข้าวกัน ^^ " พี่กันผละออกก่อนจะจับมือผม แล้วเดินไปด้วยกัน ...

 

  

Rit  Part  ...

"ริททท "

"... "

"ริททท "

"... "

"ริททท ! "

"โว้ยย ! เรียกอยู่นั่นอะ รำคาญ "

"พี่แค่จะบอกว่า ตรงที่ริทนั่งอะ "

"ทำไม ! "

"มีแมงสาบน้อยอยุ่ตรงเก้าอี้ "

"ห๊ะ ! อ้ากกกกกก ! " ผมรีบกระโดดกอดพี่โน่โดยอัตโนมัติ 

"เอามันออกไป เอามาออกปายยยยยยยยยยยยยยย " ใบหน้าหวานซุกอยู่ที่แผงอกล่ำของร่างสูง จนร่างสูงหัวเราะออกมาเบา ๆ

"ฮ่ะ ฮ่ะ "

"หัวเราะไร ! "

"มันไปตั้งแต่ริทกรี้ดแล้วแหละ "

"เอ้าหรอ ! แล้วทำไมไม่บอกริท "

"อยากกอดดดด ริทนี่ >< "

"ไอ้ทุเรศ !!! ปล่อยยยยยย "

"ไม่ปล่อยยย ฟอดดดด "

"เย้ยย >< "

"ดิ้นอ๋อ ๆ ฟอดดด "

"เย้ยย ปล่อยยย "  ผมดิ้นน ๆ และดิ้น 

"ดิ้นหรอริท ดิ้นหรอ ฟอดดดด "

"อ้ากก ปล่อยริทท >< "

"ริทไม่เลิกดิ้นใช่ม่ะ ! ฟอดดด "  แก้มริทช้ำหมดแล้วว เมือ่ไหร่ไอ้ลิงหื่นมันจะปล่อยริท T^T

"ปล่อยริทได้แล้ววว "

"ไม่ปลอ่ยมีไรม่ะ ! "

"ปล่อยย ริทปวดฉี่ T^T "

"เอ้า !! แล้วไม่บอก ไม่เป็นไร ไม่ปล่อยย "

"เย้ยย ... ปวดฉี่จิง ๆ นะ "  ไม่ปวดหรอก โกหก แบรร่ ><

"ไม่เชื่ออออ "

"ปล่อยริททท "

"ไม่ปล่อยยย "

"ปล่อยยยยย >< " ผมดิ้นอย่างแรงจนร่างของเราทั้งสองล้มทับกัน - / / -

"เห้ยย / เห้ยยย "

"ริทท พี่เอ่อ ... "

"อะไร " ตอนนี้พี่โน่กำลังทับผมอยุ่ ไม่ใช่ค่อมนะครับ TT

"น้องชายพี่ตื่นอะริท ! "

"เห้ย ! ลุกเลย ๆ "

"ไม่ได้ ! "

"ทะ ทำไมม " ริทซวยแล้วว T^T

"น้องพี่หลับไม่ได้ ริทรับผิดชอบเลย "

"ไม่เอา ! "

"แต่น้องพี่ตื่นแล้ว ... ริทต้องรับผิดชอบ หึหึ "

"มะ ... เย้ยยยยยยยยยย " ริทงานเข้า T^T

---------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณคอมเม้นให้กำลังใจนะ (: