เมียหลวง

ลำดับตอนที่ #12 : เมียหลวง - หลงเชื่อ ?

  


Rit  Part ...

"ริท มานอนเถอะ .. ดึกแล้วนะครับ "

"..." ผมไม่ตอยอะไร หากแต่กลับเดินออกไปนอกระเบียงยืนรับลมที่โชยมาเป็นระยะ ผมอยากจะปล่อยความเครียดทั้งหลายให้ปลิวไปกับสายลม ลมเย็นพัดโชย้ข่าที่หน้าผมมันทำให้ชาวาบไปวูบหนึ่ง ทำไมกันนะ ทำไมผมรู้สึกเหมือนสายลมที่พัดผ่านกำลังโอบกอดผมอยู่ แม้ลมนั้นจะหนาวมากเพียงใด แต่ทำไมผมกลับรู้สึกอบอุ่นจังนะ

 " กว่าจะผ่านวันเวลาที่เดินไปอย่างช้าๆ 

                                                    พาตัวเธอเดินเข้ามาให้ฉันรักหมดหัวใจ 
                                                    เธอทำให้ฉันได้รู้ ว่าเธอนั้นคือคนไว้ใจ 
                                                           จนคิดว่าความรักนี้ปลอดภัย

ไม่เคยระแวงระวัง ว่าเธอจะเปลี่ยนไป 
ด้วยความที่เชื่อใจจึงทุ่มเทไปทั้งใจ 
แต่เธอก็หลอกหลวง โดยการทิ้งฉันและหนีไป 
คนหัวใจสลาย คนที่เสียใจสุดท้ายก็คือ ฉันเอง'

เมื่อฉันบอกว่ารักนั้นคือหมดหัวใจ 
และหวังฝากชีวิตกับเธอนั้น* ไปจนตาย 
และฉันถูกทำร้ายด้วยมือคนที่ฉันเชื่อใจ 
- คนที่ไว้ใจ สุดท้าย . .. ร้ายที่สุด !

ไม่ว่าเหตุผลอะไร ไม่ว่าเธอจะมีใคร 
คนที่เจ็บปวดจนตายคือฉันคนที่รักเธอ 
อยากกลับสู่วันเวลาที่ฉันไม่เคยได้พบเธอ 

ไม่ต้องมีชีวิตที่ทรมาน เจ็บช้ำ ไม่ต้องทุกข์ใจ

เธอคือคนที่ใจร้าย เธอที่คนที่ไว้ใจ 
 สุดท้าย . .. คนที่ไว้ใจร้ายที่สุด  "

ผมฮัมเพลงออกมาเบา ๆ แต่น้ำตาหยดใสกลับคลอเบ้าและไหลรินออกมาในที่สุด สายลมโชยยังคงพัดราวกับปลอมประโลมผมอยู่เรื่อย ๆ  แต่มันก็ไม่ทำให้หัวใจของผมที่กำลังสับสนได้เย็นลงบ้างเลย

แต่แล้วอยู่ดี ๆ ก็มีเสือคลุมหนาถูกสวมใส่ให้ผมอย่างเบามือจากข้างหลัง และเสียงกระซิบที่ว่า

"เดี่ยวเป็นหวัดนะ " รอยยิ้มบางถูกระบายออกมาเบา ๆ ที่ใบหน้าของพี่โน่ แต่ผมกลับโยนเสื้อลงพื้นอย่างไม่สนใจก่อนจะเดินเหยียบมันไปราวกับมันเป็นแค่ 'เศษผ้า ' เท่านั้น

"ริททท เห้อออ " เสียงถอนหายใจถูกเปล่งขึ้นเมื่อผมล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้ว 

"ราตรีสวัสดิ์นะริท ^^ "   ' ราตรีสวัสดิ์ครับพี่โน่ ' ผมคงพูดได้แค่ในใจเท่านั้น ?

"เอามือออกไป ! "

"ขอกอดหน่อยไม่ได้หรอ "

"มันโสโครก ! ริทรังเกียจ "

"คำก็รังเกียจ สองคำก็สรปรก ... ริทเคยคิดถึงหัวใจคนฟังบ้างไหม "

"คุณเจ็บหรอครับ ? "

"ใช่พี่เจ็บ พี่เจ็บนะริท ! เลิกใช้สรรพนามห่างเหินกับพี่สักทีได้ไหม "

"คุณเจ็บ ? แล้วที่คุณทำกับริท ริทไม่เจ็บเลยใช่ไหม ? คุณเจ็บเป็นคนเดียวใช่ไหม " ผมลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากห้องไป ให้พ้น ๆ พี่โน่บ้านี่สักที ! แต่กลับโดนรั้งไว้เสียอีก

"เรียกพี่โน่ เหมือนเดิมได้ไหม ? พี่ขอร้อง "

"คุณคิดว่าคุณมีค่าพอให้ริททำตามคำขออย่างนั้นหรอ ? "

"ระ ริททท " พี่โน่เอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า 

"ปล่อยมือริท ริทเคยบอกแล้วไง .. "

"ริท จะต้องให้พี่ทำยังไง ริทถึงจะกลับมาเป้นเหมือนเดิม "

"หึ คุณแน่ใจว่าคุณทำได้หรอ "

"แน่นอริท พี่ทำได้ พี่ทำเพื่อริทได้นะ ขอแค่ริทกลับมาเป็นคนเดิมก็พอ "

"งั้น ... กราบเท้าริทสิ " เสียงเย็นชาถูกเปล่งขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเพราะไม่คิดว่า ริท จะเย็นชาได้ถึงขนาดนี้ แต่ในชั่วอึดใจนึง พี่โน่ก็กลั้นใจพูดออกมา

"กะ ก็ได้ ! พี่ทำเพื่อริทได้ "

"หึ .. งั้นก็ทำสิ " ผมยื่นเท้าไปข้างหน้าตรงหน้าพี่โน่ ผมไม่คิดหรอกว่าพี่โน่จะกล้าทำ หากแต่ผม คิดผิด !! พี่โน่กำลังย่อตัวลงและคุกเข่าตรงหน้าผม และเงยหน้าสบสายตาผมแวบหนึ่งที่น้ำตาหยดใสคลอเบ้าพี่โน่อยู่ ... ริท ! เข้มแข็งไว้ .. เค้าไม่กล้าทำหรอก นายห้ามใจออ่นนะ !

"พี่ทำเพื่อริทได้ ... " เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น พร้อมกบัมือหนาที่พนมมือตรงกลางออก ก่อนจะก้มลงมาที่เท้าของผม

"พะ พี่โน่ ... " เมื่อหน้าและมือของร่างสูงใกล้ที่จะเตะเท้าของร่างบาง ร่างบางก็ได้แต่อึ้ง และตกใจกับการกระทำของร่างสูง ใช่แล้ว เขาไม่คิดว่าร่างสูงจะกล้าทำ 

"พะ พอ ! พอได้แล้ว ริท งะ ง่วง ! ริทจะไปนอน " ร่างสูงชะงักก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้ร่างบางอย่างดีใจ

"ริทหายโกรธพี่แล้วใช่ไหม "

"ออกไปนอนข้างนอกห้อง ริทไม่อยากใช้อากาศหายใจร่วมกับพี่โน่... " 

"ระ ริทเรียกพี่ว่าพี่โน่แล้วว เย้ >< "

"ออกไป ! "

"ริทท ไม่ให้พี่นอนด้วยจริง ๆ หรอ "

"ริทหนวกหู ริทจะนอน "

"กะ ก็ได้ ... งั้นราตรีสวัสดิ์นะครับ ที่รักก ... "  พี่โน่เดินออกไปแล้ว ผมก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงนุ่ม หัวใจกำลังตีกันเองอีกแล้ว เชื่อไหม ? ผมกำลังใจออ่น ! ทำไมผมมันออ่นแอขนาดนี้นะ !

เช้าวันรุ่งขึ้น ...

"ฮ้าววว -o- " 

"ริท ตื่นแล้วหรอ มากินข้าวต้มร้อน  ๆ เร็ว พี่ทำให้ใหม่เลย น ... ผลั่ววว "

"ริทไม่กิน ! ออกไป ! "

"ระริทท โอ้ยย ! ร้อนนนน "

"หึ ! ออกไป ไปสำออยที่อื่น !! "

"ระ ริทท " พี่โน่ทำหน้าเศร้าสลดก่อนจะเดินออกไป  จะเอามาให้ทำไมกันนะ ก็รู้ว่าผมไม่กิน ! หึ สมน้ำหน้า แต่แล้วขาของผมก็กลับก้าวเดินออกไปนอกประตูและไปแอบดูพี่โน่ที่กำลังทำแผลอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

"สมน้ำหน้า ! " ผมเอ่ยเบา ๆ อย่างหมั่นไส้ แต่ขากลับก้าวเดินเข้าไปในห้องครัวที่พี่โน่กำลังทำแผลอยู่ซะงั้น

"ระ ริทท "

"... " ผมไม่พูดอะไร หากแต่หยิบยามาทาแผลอย่างเบามือ ก่อนจะพันแผลให้เรียบร้อย

"ขอบคุณนะ "

"..." ทำไมผมต้องทำแผลให้พี่โน่ด้วยว่ะ ! ผมสาบานได้ ผมไม่ได้อยากทำนะ -*- (หรอ :: รีดเดอร์) 

"วันนี้เข้าบริษัทไหม เดี่ยวไปพร้อมกันนะ "

"อืมม "

"เย้ >< " ดีใจอะไรนักหนา แค่จะไปบริษัทด้วย ไมได้หมายความว่า จะหายโกรธสักหน่อย !

Ice  Part  ...

"พี่กัน มีงานไรให้ผมทำอีกไหม " ผมถามด้วยเสียงเนือย ๆ เนื่องจากผมเหมือทาสของพี่กันเลย เชื่อไหม ทำงานเช้าถึงที่ยงยังไม่ได้พักเลย ! คนนะโว้ยยยย !

"มี นั่นไง กองเป็นภูเขา "

"โหยย TT " 

"ทำไม นายกลัวหรอ ฮ่า ฮ่า "

"คนอย่างไอซ์เนี่ยนะกลัว โถ่เอ้ย กระจอก ! "

"ไป ๆ แน่จริงก็ทำดิ "

"ได้ ! " แม้ผมจะปากเก่งไปงั้น แต่สังขารผมมันไม่ได้ดั่งใจเลย ร่างกายของผมกลับล้มลงและสติของผมกลับดับวูบไป เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็คือ ...

"ไอซ์ !!! " เสียงของพี่กันนั่นเอง

Gun  Part  ...

"ไอซ์ !!! "  ตัวร้อน ! ให้ตายสิ ปากก็ซีด ผมใช้งานมันหนักไปหรอ ? เอาเถอะ ผมรีบอุ้มมันอย่างทุลักทุเล เข้าห้องส่วนตัวผมก่อนจะดีกว่า

"นายอย่าเป็นอะไรนะ เดี่ยวพี่จะไปเอายามาให้ " ผมวิ่งไปห้องพยาบาลและหยิบยาโน่น นี้ นั่น มาจนหมด ก็นะ! ผมไม่รู้หรอก ต้องใช้ยาอะไรบ้าง ไม่เคยดูแลคนป่วยโว้ยย !

"ไอซ์ ๆ นายลุกขึ้นมาทานยาก่อนได้ไหม "

"... " เอาว่ะ ! ผมหยิบาเข้าปากก่อนจะกรอกลงใส่หวานของไอซ์และดูเหมือนไอซ์จะรับรู้ ลืมตาขึ้นมานิดนึงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเลย .

"อะน้ำ " ผมประคองไอซืให้กินน้ำ หากแต่ไอซ์กลับนอนนิ่ง โว้ยย ! น้ำก็ต้องป้อนใช่ไหม !

"ก็ได้ ๆ " ผมกรอกน้ำเข้าปากอีกครั้ง และกรอกไปยังปากหวานที่กำลังซีดเซียวอยู่ก่อนจะจัดให้นอนบนโซฟาดี ๆ และหาผ้าห้มมาห่มให้ 

"ทำไมนายไม่สบายถึงไม่บอกพี่ล่ะ ไอ้เด็กดื้อเอ้ย ! "

"เอาเถอะ หายไว ๆ แล้วกันนะ .. " ผมจูบลงที่หน้าผากไอซ์เบา ๆ ก่อนจะนั่งเฝ้าไข้ไม่ลุกไปไหนอีก

Geng Part ..

"เซนนน ... นายจะไปไหน เซนนน " ผมวิ่งไปหาเซนในทุกที่ แต่กลับำม่พบเลย ให้ตายสิ เซนไปไหนกันนะ

"ชะ ช่วยย ช่วยด้วยยย !! " นั่นมันเสียงเซนนิ มันดังมาจากหลังรีสอทของผม ใช่แล้ว !

"เซนน ! รอพี่ก่อนนะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไป ! " ผมวิ่งไปตามเสียงตะโกนของเซน จนมาถึงหลังรีสอทจนได้

"เห้ย !!!! พวกมึงจะทำอะไรเมียกู "

"คุณวาโย ! "

"ออกไปเลยนะมึง อย่ามายุ่งกับเมียกู "

"นะ นี่เมียคุณวาโยหรือครับ "

"เออ ! ไปเลย ! พวกมึงออกไป ก่อนกูจะลากพวกมึงเข้าคุก ! และอย่าให้กูเห็นมึงอยู่ในรีสอทกูอีก ไป ! ออกไป "

"ครับ  ๆ ๆ " พวกมันที่กำลังล้อมเซนตอนนี้หายไปหมดแล้ว เหลือไว้เพียงเซนที่กำลังนั่งตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

"เซน ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่อยู่นี้แล้ว "

"นายท่านนน ! " เซนโผลเข้ากอดผมอย่างแน่น ก่อนจะปล่อยโฮออกมา

"ฮึกก เซนกลัววว "

"เซนไม่ต้องกลัว พี่อยุ่นี้แล้ว ไม่มีใครทำร้ายเซนได้แล้ว "

"เซนกลัวว "

"ไม่ต้องกลัวนะคนดี พี่จะปกป้องเซนเองนะ "

".... " ผมมองเซนที่สลบไปแล้ว ให้ตายสิ ! จะกลัวอะไรขนาดนั้น เอาเถอะ ! หมดฤทธิ์สักที ผมอุ้มเซนกลับรีสอทดีกว่า

Zen  Part  ...

"นายท่านนน " ผมเอ่ยด้วยความปวดตุ้บ ๆ ที่หัว ที่ผมจำได้ก็คือ พี่เก่งไปช่วยผมจากไอ้พวกบ้านั่น ! มันจะปล้ำผม !

"พวกมมันทำอะไรเซนรึเปล่า "

"เซนกลัวว ... มันบอกว่า มันจะปล้ำเซนน "

"โอ๋เอ๋ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ พี่อยู่ตรงนี้แล้ว .. จะไม่มีใครปล้ำเซนได้ นอกจาก พี่คนเดียวเท่านั้น ! "

"เย้ยย ! " ให้ตายสิ ! ผมจะรอดไหมเนี่ย ! รู้งี้ยอมตายซะดีกว่าอีก

"พี่ล้อเล่น ... เซน หายโกรธพี่เถอะนะ .. พี่จะไม่ทำอีกแล้ว "

"เอ่อ ... "

"เซนนน "

"กะ ก็ได้ ! "

"เย้ >< "

"แต่ ... พี่ต้องทำอะไรให้เซนดูก่อนอย่างนึง เซนจะได้เชื่อใจ และให้อภัยนายท่าน "

"ดะ ได้สิ ! เพื่อเซน พี่ทำให้ได้ทุกอย่าง "

"หึ ! ดีมากก ^^ " รอยยิ้มชั่วร้ายถูกผุดขึ้นมาบนใบหน้าหวานจนร่างสูงเริ่มผงะกับรอยยิ้มนั้นเหมือนกัน

Jeyon  Part  ...

- ฝึกพูดนิดนึงนะ ซารางเฮ แปลว่า รักไง -

"ฮัลโหลคะเก่ง ว่าไงคะ จียอนคิดถึงคุณมากเลยนะ >< "

[จียอนวันนี้ออกมาพบผมหน่อยสิ ได้ไหม ตอนนี้เลยนะ ]

"ได้สิคะ เจอกันริมหากหน้ารีสอทนะคะ "

[ครับบบ ] แปลก ๆ แหะ ?

at ที่นัดพบ ...

"เก่งงง จุ้บ ! คิดถึงคุณจังเลยคะ " 

"พอเถอะจียอน ! "

"เอ๋ ? ทำแค่นี้ทำไมต้องดุด้วยล้าา "

"ที่ผมเรียกคุณมาพบวันนี้ก็เพราะว่า ... "

"อะไรหรอคะ จะบอกรักจียอนหรอ >< "

"ผมจะบอกคุณว่า เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว ผมมีภรรยาแล้ว ! "

"ห๊ะ !! อะไรนะคะ "

"เลิกยุ่งกับผมซะ ! ไม่ต้องโทรมาอีก ผมรำคาญ ! "

"กะ เก่งง ไม่จริง ! คุณไปโดนใครเป่าหูมาหรือเปล่าคะ "

"เปล่าครับ ผมรักภรรยาผม และผมจะรักภรรยาผมของผม แค่คนเดียวตลอดไป ! "

"มะ ไม่จริงงง !! "

"ได้ยินแล้วก็รีบไปสิจ๊ะ ! ผัวเมีย เอ้ย ! สามีภรรยา เค้าจะอยู่ด้วยกัน 'สองคน' น่ะ ! " เสียงของเซนเอ่ยขึ้น

"กะ กรี้ดดดดดดดดดดดดดด ! " 

"นี่จียอน ! หยุดแหกปาก แล้วออกไปซะ ! จะบอกอะไรให้รู้นะ ... มือที่สามน่ะ มันก็เหมือนเนื้องอก มันไม่มีใครต้องการ ! และมันก็อยู่กับใครไม่ได้นาน และซึ่งเธอก็เหมือนเนื้องอกน่ะ ! ถ้ามันมีปัญหามากนักก็ตัดทิ้ง ! และเซนกับพี่เก่งก็รักกันดีอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น มือที่สามอย่างเธอ ... ไม่มีใครต้องการ ! อีนังเนื้องอก ! "

"กะ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด ! " จียอนกรี้ดราวกับคนเสียสติ ก่อนจะวิ่งหนีหายไปในที่สุด

Zen  Part  ...

"ฮ่า ๆ สะใจ ! "

"ซะ เซนน "

"อะไร "

"พี่ไม่คิดเลยนะ ว่าเซนจะโหดขนาดนี้ "

"อะไร เซนเปล่านะ >< "

"ฮ่า ฮ่า เหมียวของพี่น่ารักที่สุดเลย อย่างนี้ต้องชาดาดับ ! แล้วมั้ง ! "

"มะ ไม่เอา ! "

"ไม่ได้ ... ไม่ชาดาดับมาหลายวันแล้ว คิดถึงชะมัด "

"บะ บ้าสิ - / / - "

"ไป ! "

"เย้ยยย ! " ผมถูกพี่เก่งลากเข้ารีสอทไปแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ ... เซนอยากจะบอกว่า ... ซวยแล้ว !!!

-------------------------------------------------------------------------------------------

มีรีดเดอร์บอก ดราม่า ไม่ชอบ T^T แต่อีกคนบอก ชอบดราม่า ?

ถ้างั้น ก็แต่งสลับเป็นคุ่ ๆ ไปเน้ออ ดราม่าวันละนิด สะใจเบา ๆ

5555 ^^ เดี่ยวมาอัพต่อน้าาา


ลิงก์ที่โพสในกระทู้ เข้าไม่ได้หรอคะ ?

คือไรเตอร์พึ่งเห็นคอมเม้น แต่ทำไมไรเตอร์ลองคลิ๊กเข้าไปแล้วมันได้อะ ?

แอบงง -*- มีใครเข้าม่ได้บ้างไหมอะ บอกหน่อยนะ

ถ้าเข้าไม่ได้ ก็ขอโทษ นะ T^T

เด๊่ยวจะแก้ใหม่แล้วกันนะคะ แต่ถ้าเข้าได้ ก็ โอเค'