เมียหลวง

ลำดับตอนที่ #3 : เมียหลวง - พบเจอ / ความเชื่อใจ

   

Zen  Part ..

"นายหญิงครับ นายท่านกลับมาแล้วครับ "

[หรอ แล้วมากับนังนั่นหรือเปล่า !]

"ครับ มาครับ "

[ดี ! หึ งั้นพ่อบ้านเซนกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันจะโทรไปเรียกเอง]

"ครับ ๆ "  ผมเอ่นอย่าสุภาพก่อนจะวางสายในทันที ให้ตายสิ ! ขอให้อย่าเกิดอะไรไม่ดีเลย

- ต้องเป็นความลับที่เก็บไว้ข้างในน -

"อัลโหลครับ นายท่าน "

[ไม่ต้องมานายทงนายท่านท่านเลย ! เซนอยู่ไหนเนี่ย ห้ะ !!]

"เซนอยู่บริทษัทนายท่านครับ "

[เห้ย ! ทำไมลุกไปแล้วไม่บอก ]

"ก็เซนเห็นนายท่านนอนหลับสนิทเซนเลยไม่อยากเรียก"

[เซน นายรีบกลับมาเลยนะ ! ไม่งั้นคืนนี้ ไม่ต้องนอน !! ]

"เย้ยยย !! นายท่านเซนทำงานอยุ่นะ"

[ไม่รู้แหละ !! ภายในครึ่งชั่วโมง ไม่งั้นคืนนี้ !! .... หึหึ]

"โอเค ๆ ตลอดเลยนะ ! "  ผมบ่นอุบอิบเบา ๆ ก่อนจะชิงวางไปก่อน ไม่งั้นโดนบ่นหูชาแน่เลย

at บ้านคำวิลัยพานิช

"นายท่าน อยู่ไหนครับ " ผมร้องเรียกเมื่อมองหาพี่เก่งแล้วไม่เจอ ให้ตายสิ ! หรือว่างอนผมแล้วออกจากบ้านไปแล้ว หรือว่าอยู่บนห้อง ?  อืมคงอยู่บนห้องมั้ง เมื่อคิดได้ผมจึงรีบขึ้นไปบนห้องของพี่เก่งทันที

"นายท่านนน " ผมเอ่ยเรียกเบา ๆ เมื่อเปิดมาไม่เจอใครเลย

".... "  ก็ยังคงเงียบกริบเลย ให้ตายสิ !

"นายท่านอยู่ไหนครับ เซนไม่เล่นแล้วนะ ! "

"... " ก็ยังคงเงียบบบบ 

"เห้ย ! เซนไม่เล่นแล้ว ถ้านายท่านไม่ออกมา เซนจะไปล่ะนะ ! "   พรึ่บ ! อยู่ดี ๆ มือปริศนาก็ดึงรางบางไปกอด

"เย้ยยย ! "

"จะรีบไปไหนเล่า อาบน้ำอยู่ โถ่ ! "

"เย้ย ! ไรนะ อาบน้ำ ! ปล่อย ๆ ! "  ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่า ... พี่เก่ง โป๊ TT

"อะไรเล่า ... แน่ใจหรอ ว่าอยากให้ปล่อยย "

"อืม ! ปล่อยยย ! " ผมดิ้นสุดฤทธิ์จนหลุดออกจากออ้มกอดพี่เก่งจนได้ หากแต่ว่า ...

"เห้ย ! / เห้ย ! " ผมกับพี่เก่งร้องพร้อมกันเมื่อ ... ผ้าชิ้นน้อยที่เคยห่อหุ้มส่วนล่างอยู่ร่วงลงไปกองกับพื้น !! ผมรีบปิดตาและหันหลังทันที ! ให้ตายสิ ! 

"อะไรอะเซน ปิดตาทำไม เหมือนไม่เคยเห็นอย่างงั้นอะ "

"นี่มันกลางวันนะนายท่าน !! ไปใส่เสื้อผ้าเลย อุบาตว่ะ ! "

"แล้วไงอะ เมื่อคืนเซนยังบอก อยากได้อยู่เลย !"

"เพี้ย ! ไอ้คนบ้า - / / - "  ผมตีเข้าที่แขนพี่เก่งอย่างแรงทั้ง ๆ ที่มืออีกข้างก็ปิดตาอยู่

"อะไรกัน ของดี ๆ มีไม่ดู ฮ่า ฮ่า "

"ไอ้ทุเรศ !! ใส่เสื้อผ้าเลย "

"ไม่ใส่ ! มีไรไหม "

"มะ ไม่มี ... "ผมเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อมือเรียวลูบไล้ตามร่างกายของผมไปทั่ว

"หึหึ ! ไปชาดาดับ ๆ กันสักรอบไหม "

"อ่าา ... มะ .... เย้ยยย !! "  และแล้วในที่สุดบทรักที่แสนออ่นหวานของทั้งสองก็เริ่มขึ้นและยาวนานไปจนค่ำ

Gun  Part ...

"กันจะไปไหนอ่ะ ! "

"เที่ยงแล้ว ไปทานข้าวครับ ไปด้วยกันไหม "

"ไม่ไปอ่ะ ไม่เป็นไร ใจมาก "

"ครับ "  ผมเดินออกจากบริษัทเพื่อจะไปกินข้าว ให้ตายสิ หิวชะมัด !  แต่เมื่อมาถึงริมถนนก็ต้องอารมณ์พุ่ง ! เมื่ออยู่ดี ๆ น้ำค้างที่มันเคยอยู่บนพื้นถนนสาดเข้าใส่ผมเต็ม ๆ ! ด้วยความเร็วของรถมอเตอรืไซด์ของใครก็ไม่รู้

"ซ่าาา !! เห้ย ! เปียกหมดแล้ว " ผมแหกปากลั่นเมื่อเสื้อสูทของผมเปียไปด้วยน่ำเน่า !

"เอียดด ! " เจ้าของรถมไซด์เวรนั้นหยุดรถ ก่อนจะหัวเราะอย่างไร้มารยาท " ขอโทษนะ ลุงถ่าน พอดีผมรีบ ! "

"ห้ะ ! แกเรียกใคร ลุงถ่าน ! "

"เอ้า ! ก็ดำเหมือนถ่านขนาดนี้ จะให้เรียกปุยฝ้ายรึไง "

"กวนประสาท ! นายเห็นไหมเนี่ย เสื้อฉันเลอะหมดแล้ว "

"เรื่องของลุงสิ แล้วใครบอกให้ลุงเอาตัวมาขวางน้ำล่ะ "

"นายนี่มัน ! "

"ไปนะลุงถ่าน พูดมากชะมัด รำคาญ "  ไอ้บ้านั่นพูดก่อนจะทำหน้ากวนประสาทและเดินกลับไปที่รถ

"หึ ! นายคิดว่าจะกลับไปง่าย ๆ อย่างนั้นหรอ " ผมก้มลงมองเสื้อที่เปียกไปด้วยความแค้น

"เอ่อ ป้าครับ ผมขอยืมแก้วแปปนะครับ "

"จ้า " ป้าขายน้ำบอกเสียงใส หึ ! นายจะทำฉันฝ่ายเดียวงั้นหรอ ไม่มีทาง !! 

ผมใช้แก้วตักน้ำค้างที่พื้นถนนขึ้นมาจนเต็มแก้วก่อนจะเล็งไปที่หัวของไอ้เด็กกวนประสาทนั้น และ 'ซ่าาา !!' สาดเข้าเต็ม ๆ หัว ! หึหึ สมน้ำหน้า !

"ฮ่า ฮ่า ! " ผมยืนหัวเราะไอ้เด็กกวนประสาทนั่นอย่างบ้างคลั่ง โดยไม่รู้เลยว่า มันกำลังจะมาฆ่าผม TT

"เห้ย ! ทำไมทำแบบนี้ว่ะ ! กำลังจะไปสมัครงานนะ ตัวเหม็นแบบนี้เขาจะรับไหมเนี่ย ! "

"หน้าอย่างนายเนี่ยนะ ใครเค้าจะรับ ! "

"หึ ! วันนี้ไม่มีเวลามาเถียงด้วยหรอกนะ อย่าให้เจออีกนะ นายตายแน่ ! "

"โถ่เอ้ย ! ไอ้เด็กน้อย กลับบ้านไปกินนมแม่ไป๊ ! "

"โหย ไอ้ลุงถ่าน แก่หง่ำเหงือกแล้วกลับบ้านไปนอนเถอะลุง ! "

"ไอ้เด็กกวนประสาท ! "

"ทำไม ไอ้ลุงถ่านนน ! ฮ่า ฮ่า ... ไปล่ะ ... อย่าให้เจออีกนะ ลาก่อนลุงถ่านน "  บรื้นนนน เสียงสตาทรถดังขึ้นพร้อมกับควันรถสีเทาพวยพุ่งเข้าหน้าผมอย่างจัง !

"โว้ยยย !! " ผมกระทืบเท้าด้วยความโมโห หึ๋ย ! กวนประสาทอย่างนี้ ไม่มีใครเค้ารับทำงานหรอก สาธุ ! ให้มันไม่ได้งาน ! ฮึ๋ย ! ข้าวเขิ้ว ไม่กงไม่กินแม่งแล้วว กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดยังจะดีเสียกว่าอีก !

Rit  Part ...

"หึ ! แล้วพี่จะได้รู้จักริท ! เรืองฤทธิ์ คำวิลัยพสนิช ตัวจริง ! "  ร่างบางเอ่ยด้วยเสียงและสีหน้าที่เปลี่ยนไป

'แอดดด ' เสียงประตูดังขึ้น พร้อมกับร่างทั้งสองที่ต่างเดินหยอกล้อกันอย่างมีความสุข เข้ามาในห้อง หากแต่เมื่อร่างสูงเห็นร่างบางก็เอ่ยออกมาเสียงสั่น

"ระ ริทท "

"อืม ริทเอง " ร่างบ่างเอ่ยด้วยเสียงเยือกเย็น ก่อนจะแสยะยิ้มบาง ๆ

"เอ่อ ... ริทมาตั้งแต่เมื่อไหร่ "

"มันไม่สำคัญหรอกครับ ... นั่น พนักงานใหม่หรอครับ "

"เอ่อ ... อืมม ! เกรซนี่ ริท เอ่อ ... ภรรยาของพี่ "

"ห้ะ ! ภรรยา ! " เกรซร้องออกมาอย่างลืมตัว

"ทำไมหรอ เธอมีอะไรหรือเปล่า "

"ปะ เปล่าคะ ... งั้นเกรซขอตัวไปทำงานนะคะ "

"เดี่ยว ! ... " เกรซสะดุ้งเมื่อริทเอ่ยเสียงเข้มใส่เธอ " เธอทำงานแผนกอะไร "

"แผนกบัญชีคะ "

"งั้นหรอ งั้นก็ได้เข้ามาในห้องนี้บ่อยสินะ "

"ค    คะ ๆ "

"อืมม ถ้างั้น ... ฉันฝากดูแล ' สามี ' ของฉันด้วยนะ "  รอยยิ้มที่เฟค ผุดขึ้นมาบนใบหน้าที่เยือกเย็นซึ่งทำให้ทั้งพี่โน่และเกรซต่างอึกอักกันทั้งคุ่

"คะ ๆ " เกรซตอบอย่างเลิกลั่ก พลางหลบสายตาริท

"อืม ขอบใจมากนะ ... ช่วงนี้ สุนัขจอมจัดหิวโซ มันเยอะน่ะ ฉันเลยฝากให้เธอดูแลหน่อย อย่าให้ ' สุนัข ' คาบไปล่ะ "  รอยยิ้มเบิกกว้างอีกครั้ง พร้อมกับเสียงเยือกเย็นที่เอ่ยขึ้น จนเกรซเหงื่อตก

"คะ ... "

"เอ่อ ... ริท ทานอะไรมารึยัง "

"ยังครับ ... ทำไมจะพาริทไปทานอีกรอบหรอ "

"ห้ะ ! เอ่อ .... "

"เธอออกไปได้แล้ว ฉันจะคุยกับ 'สามีของฉัน '  "

"เอ่อ ค่ะ ๆ " เธอรีบกุลีกุจอ ออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

"ริท อารมณ์เสียอะไรมาหรือเปล่า ทำไมทำหน้าเครียด ๆ อย่างนั้นล่ะ "

"เปล่านิ งั้นริทกลับล่ะ "

"เด๊่ยวสิ จะรีบกลับไปไหน "  พี่โน่พูดพลางดึงผมเข้าไปกอด แต่ผมก็ผลักไสอย่างรังเกียจ

"อย่ามาจับริท ! เอ่อ ... ริทอารมณ์ไม่ดีน่ะ .. ริทไปนะ "

"เดี่ยววว "

"อะไรครับ "

"ริทโกรธอะไรพี่งั้นหรอ ทำไมไม่ยิ้มให้พี่เลยล่ะ "

"ริทไม่พอใจที่จะยิ้มริทก็จะไม่ยิ้ม มันสิทธิของริทนิครับ"

"โกรธอะไรพี่คับ ... หืมมม "  พี่โน่พูดพลางเอาหน้ามาเคลียคลอผม หึ ! คิดว่าแค่นี้มันพอสำหรับที่พี่หักหลังริทงั้นหรอ

"เปล่านิครับ ... "

"แน่ใจนะ "

"ครับ ... พี่โน่ เวลาริทไว้ใจ ก็คือไว้ใจ แต่ถ้าหาก ความไว้ใจของริท มันย้อนกลับมาทำร้ายหัวใจของริทเอง ... ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา .... มันจะไม่มีค่าอะไรสำหรับริทเลย พี่โน่จำคพูดของริทไว้นะครับ "

"ระ ริทท ทำไมพูดแบบนี้ละ "

"ริทพูดลอย ๆ นิครับ "

"เอ่อ ... แสดงว่าริทไม่เชื่อใจพี่ใช่ไหม ! ริทคิดว่าพี่กับเกรซเป็นอะไรกันอย่างนั้นหรอ " พี่โน่พูดอย่างร้อนตัว

"เปล่านิครับ ริทไม่ได้พูดเลย "

"เอ่อ .... "  พี่โน่เลิกลั่กกับคำตอบของผม หึ ! 

"ริทไปนะครับ "

"ให้พี่ไปส่งไหม ริท "

"ไม่จำเป็นหรอก . " ผมกระแทกเสียงใส่พี่โน่ ก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

ริทให้โอกาสพี่ ... ไม่ใช่เพราะริท อยากจะไว้ใจพี่จริง ๆ แต่ริทให้โอกาส เพราะริทไม่สามารถจะอยู่ได้ ถ้าไม่มีพี่ แต่ถ้าวันใดที่พี่หักหลังริท วันนั้นอย่าหวังคำว่า อภัย จากริทเลยพี่โน่ ...

------------------------------------------------------------------------------

มาอัพแล้วนะคะ ตอนที่แล้ว พิมพ์ผิดเยอะมาก

เนื่องจาก ไรเตอร์สายตาใกล้จะไปแล้ว TT

ก็ขอโทษมา ณ ที่นี้นะคะ 

เดี๋ยวมาอัพต่อนะ (: ขอเม้น + โหวต บ้างอะไรบ้างนะคะ