เมียหลวง

ลำดับตอนที่ #1 : เมียหลวง - จุดเริ่มต้น

    
   

คฤหาสน์ คำวิลัยพานิช จำลอง

ณ คฤหาสน์คำวิลัยพานิช

"นายท่านครับ วันนี้จะพานายหญิงกลับกี่โมงครับ ผมจะได้เตรียมอาหารค่ำถูกเวลา " พ่อบ้านเซนเอ่ยอย่างนอบน้อม

"ไม่ต้องล่ะ วันนี้ฉันจะพาริทไปทานอาหารค่ำนอกบ้าน "

"บอกแล้วไง ไม่ต้องเรียกนายริทว่านายหญิงหรอก ริทเป็นผู้ชาย "  ร่างบางเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย

"ไม่ต้องเลยนะ ริทเป็นภรรยาพี่แล้ว ริทก็ต้องถูกเรียกนายหญิงสิ "

"อ่ะ อืม ตลอดเลยพี่โน่นิ "

"ไปกันเถอะ ยืนเถียงกันอยู่ได้ เดี๋ยวก็พลาดมื้อค่ำหรอก " น้องชายสุดหล่อของภาคินเอ่ยอย่างกวนประสาทนิด ๆ

"แกนี้ตลอดเลยนะ วาโย " ภาคินเอ่ยแซวน้องอย่างมั่นไส้ ก่อนจะโอบเอวร่างบางและเดินขึ้นรถเบนซ์คันงามไป

"เซน กินข้าวยังอ่ะ "  วาโยเอ่ยถามพ่อบ้านอย่างมีเล่ห์นัย

"เอ่อ .. ยะ .. เย้ยยยย "  ยังไมทันที่พ่อบ้านเซนจะพูดอะไรออกไป ก็โดนวาโยดึงไปนั่งตักเสียแล้ว

"ฟอดด  หอมอ่ะ ... "

"นายท่าน ... อย่าสิครับ เดี๋ยวคนอื่นเขาผ่านมาเห็นเข้า "

"เห็นแล้วไง พี่รักของพี่นิ ... พี่บอกแล้วใช่ไหม ให้เรียกพี่เก่ง ไม่ใช่ นายท่าน "

"แต่ ... เซน ต่ำเกินกว่าจะเรียกท่านว่า พี่ นะครับ ปล่อยเซนเถอะครับ เดี๋ยวคุณหญิงท่านจะลงมาเห้น "

"คุณแม่ไม่ว่าอะไรหรอก คิดมากน่าเซน "

"ปล่อยเถอะครับ เซนจะไปทำงานต่อ "

"อ่ะ ก็ได้ ชิส์ ! งั้นคืนนี้มาหาที่ห้องด้วยนะ "

"ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ ? "

"พี่ก็จะไปหาเองไง ฮ่า ฮ่า "

"เพราะฉะนั้น อย่าถามเลยจะดีกว่านะครับ ปล่อยเซนได้แล้ว "

"โอเค ๆ "  วาโยยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ก็ไม่วาย จับโน่นจับนี้พ่อบ้านเซนตลอด 

"แต่คืนนี้อย่าลืมนะ ถ้าลืมนะ ... หึหึ ลุกมาทำงานไม่ไหวแน่ " รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของวาโยก่อนเจ้าตัวจะเดินขึ้นห้องตนเองไปพักผ่อน

"เป็นอย่างนี้ทุกทีสินา นายท่านนิ ! "  พ่อบ้านเซนบ่นอุบอิบ ก่อนจะทำงานต่อ


at โรงแรมชื่อดังในย่านอโศก

"ริท อยากกินอะไรสั่งเลย"

"เอ่อ ... "

"ไม่ต้องเกรงใจหรอก จัดเต็มเลยริท ฮ่า ฮ่า " ริทยิ้มน้อย ๆ กับการหลอกล้อของคนรักตนเองวันนี้ก็ครบรอบ 6 ปีแล้วสินะที่แต่งงานกัน แต่ทำไมเหมือนคนรักของตนเอง จะจำไม่ได้นะ

"พี่โน่ครับ วันนี้วันอะไรหรอ "

"วันนี้หรอ ก็วันพุธไง ทำไมอ่ะ ริทจะรีบกลับไปดูละครหลังข่าวหรอ "

"ปะ เปล่า "  คงลืมแล้วสินะ ริทคิดในใจ

"ริท เดี่ยวพี่มานะ แปปนึง ไปเข้าห้องน้ำก่อน "

"ครับ " ริทพยักหน้าเบา ๆ พลางถอดถอนหายใจ เมื่อคนรักของตนเดินไปแล้ว ริทก็บ่นออกมาเบา ๆ

"ลืมได้ยังไงกันเนี่ย ! ครั้งที่แล้วยังไม่ลืมเลย พี่โน่นิ !! มันน่าโกรธนัก ... "

'พรึ่บ !! ' ริทสะดุ้ง เมื่อไฟทั้งห้องอาหารของโรงแรมชื่อดังดับลง แต่เพียงไม่นานไฟสปอตไลท์ก็ส่งสว่างขึ้นและสาดส่องไปทาง โตโน่ คนรักของริท ซึ่งกำลังถือดอกไม้ช่อโต เดินมาหาริท ริทแทบลืมหายใจแต่พอรู้ตัวอีกทีคนรักก็เดินมาถึงตัวพร้อมคุกเข่าตรงหน้าเสียแล้ว

"ริท นี่ก็ 6 ปีแล้วนะ ... พี่รักริทเสมอนะครับ รักเสมอมาและจะรักตลอดไป .. " เมื่อพูดจบโตโนน่ก็ยื่นดอกไม้ช่อโตให้แก่คนรัด้วยแววตาจริงใจ

"พะ พี่โน่ ... " ริทครางเบา ๆ ด้วยความดีใจ และยื่นมือไปรับช่อดอกไม้จากคนรัก

"แปะ / แปะ " เสียงปรบมือดังทั่วห้องอาหาร จนริทบิดตัวด้วยความเขินอาย

"มา กินข้าวกันต่อนะ " โตโน่เอ่ยอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่ตัวเอง พร้อมไฟทั้งหมดก็เปิดขึ้นมาอีกครั้ง และทุกอย่างก็คงปกติเหมือนเดิม

"ริทคิดว่าจะลืมเสียแล้ว "

"ใครจะลืมลงละครับ "

"ฮ่ะ ฮ่ะ ไม่แน่หรอก "

"พี่ไม่มีวันลืมคนที่พี่รักมากที่สุดในชีวิตลงหรอกครับ "

"บะ บ้าสิ ! >//< "  รอยยิ้มที่น่ารักปรากฏขึ้นบนใบหน้ายิ้มแย้มเล็กน้อย ทั้งสองต่างคุยกันอย่างมีความสุขหากแต่ว่าไม่รู้เลย อะไรที่กำลังจะเกิดขึ้นกับความรักที่มั่นคงของเขาทั้งสองบ้าง ... ?

---------------------------------------------------------------------------------------------------


มาตอนแรกก็หวานนิดนึง

ฟิคเรื่องนี้มีทั้ง หวาน ขม เผ็ด แล้วก็ เค็มนะ

(นี่มันฟิคหรืออะไรเนี่ย 55) แต่ส่วนมากจะเป็น เผ็ด ซะมากกว่า

อย่าลืมติดตามนะค่ะ (: