ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผู้แก้แค้นต่อ
ชงหลิงจือ เจ้าของบ้านแป๊พฮุ้นจึงหัวเราะเสียงดังก้องเอ่ยขึ้นว่า
\"ท่านเดินทางไกล ขออภัยด้วยที่เสียมารยาทออกมาต้อนรับล่าช้าไป\"
บนใบหน้าของชายหนุ่ม เกลื่อนริ้วรอยประสงค์ร้ายวูบหนึ่ง ถัดจากนั้นก็หัวเราะร่วนบอกว่า
\"เหตุใดข้าพเจ้าจึงบังอาจรบกวนให้ท่านออกมาต้อนรับด้วย\"
นัยน์ตาของหญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาว จ้องมองดูชายหนุ่มอย่างไม่ยอมกระพริบตา เหมือนดังหนึ่งนางถูกสะกดด้วยรูปร่างท่าทางของเขา คล้ายว่านางต้องลุ่มหลงงงงวยไปเพราะแววตาของเขา
ชงหลิงจืจอมดาบเฆฆขาวหัวเราะร่วน ถามว่า
\"ตามที่ทราบมาว่า การส่งเทียบเชิญของท่านมิใช่ประลองเพลงดาบ\"
\"มิผิด เพื่อแก้แค้น\"
\"แก้แค้น เราเชื่อแน่ว่าตลอดเวลายังมิเคยสร้างความเป็นอริศัตรูกับคนเยี่ยงท่านเลย\"
\"ท่านสามารถยืนยันได้แน่นอน\"
\"ถูกแล้ว\"
ชายหนุ่มหัวเราะแล้วหัวเราะอีก หญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาวเอ่ยขึ้นอย่างกระทันหันว่า
\"ขอถามว่าบิดาของข้าพเจ้ามีความแค้นประการใดกับท่าน\"
ชายหนุ่มกวาดสายตามองดูหญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาวแว่บหนึ่ง การมองในคร้งเดียวนี้ ทำให้จิตใจของหญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาวสะเทือนหวั่นไหว คิดอยู่ว่า
\"ดวงตาที่ทำให้คนลุ่มหลง\"
ทันใดนั้นได้ยินชายหนุ่มตอบว่า
\"เรื่องนี้ ดูเหมือนว่าท่านไม่ควรซักถาม\"
\"เพราะเหตุใด\"
\"ท่านยังเด็กเกินไป\"
\"ข้าพเจ้าย่าง 18 ปี\"
คำพูดหลุดจากคำนี้ทำให้นางรู้สึกไม่ถูกต้อง พวงแก้มที่ผุดผ่องเปลี่ยนเป็นขุ่นคืองตวาดออกมาว่า
\"ท่านใหญ่เท่าใด\"
ชายหนุ่มหัวเราะ ตอบว่า
\"ถึงอย่างไรก็ใหญ่โตกว่าท่านมากทีเดียว ท่านมีอายุน้อย เรื่องราวอีกมากมายเหลือเกินดูเหมือนว่าท่านไม่ควรทราบ\"
\"เหลวไหล\"
\"เสี่ยวเจียง ถอยออกมา\"
\"บิดา ของให้ข้าพเจ้าได้จัดการกับไอ้คนจองหองผู้นี้\"
ในท่ามกลางเสียงตวาด เสียวดังเปรื่องปร่างครั้งหนึ่ง กระบี่ที่สะพายอยู่เบื้องหลังถูกชักออกมา ชายหนุ่มหัวเราะแล้วพูดว่า
\"โกวเนี้ย ไยจึงต้อง\"
\"ชักดาบของท่านออกมาเถิด\"
\"ไยท่านจึงต้องบังคับให้ข้าพเจ้าต่อสู้กับท่าน ความพยาบาทมีต้นตอความเป็นหนี้มีเจ้าหนี้ คนที่ข้าพเจ้ามาหามิใช่ท่าน\"
\"ถ้าเช่นนั้น ท่านมีความแค้นประการใดกับบิดาของขาพเจ้า\"
\"ท่านมีอายุน้อยมากเกินไป ไม่ควรทราบเรื่องนี้\"
ชงเสียวเจียง โกรธพูดว่า
\"เอาเถิด ถึงข้าพเจ้าอายุน้อย จงเอาอย่างนี้เถิดถ้าหากข้าพเจ้าเอาชนะท่านได้ ท่านจงรีบออกไปจากบ้านนี้เสียแต่โดยดี\"
ชายหนุ่มยิ้มพรายถามว่า
\"ถ้าหากท่านแพ้เล่า\"
\"แพ้ ข้าพเจ้าจะแพ้ได้อย่างไร\"
\"โกวเนี้ยเข้าใจว่า จอมดาบเฆฆขาวบิดาของท่านเป็นเลิศในโลกนี้รึ\"
\"แม้ว่าบิดาข้าพเจ้าไม่เป็นเลิศในโลกนี้ แต่อาจาร์ยของข้าพเจ้าคงไม่พอใจแน่ที่ข้าพเจ้าจะแพ้ให้แก่ท่าน\"
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน พูดว่า
\"เอาเถิด ถ้าหากแพ้แล้วจงรีบไปภายในบ้านเสียโดยดีเป็นอย่างไร
\"ดีมาก ชักดาบ\"
ชายหนุ่มบอกว่า
\"มิต้องแล้ว\"
\"ทำไม\"
\"การต่อสู้กับอิสตรีเพศ ข้าพเจ้ายังจะใช้ดาบได้อย่างไร\"
\"ท่านเป็นคนจองหองผู้หนึ่ง ระวังคมกระบี่\"
ในท่ามกลางเสียงตวาดคำรามลั่น ประกายแสงสีขาวแว่บหนึ่ง กระบี่กวัดแกว่งเป็นรัศมีสีเขียวแถบหนึ่งรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ กราดไปถึงเบื้องหน้าอกของชายหนุ่ม
การที่ ชงหลิงจือ ปล่อยให้บุตรสาวลงมือต่อสู้ก่อน หาใช่มิรู้จักกาลเทศะไม่ เพราะแม้แต่วรยุทธของเขายังไม่อาจต่อสู้กับบุตรสาวได้เลยทำให้ชงหลิงจือวางใจเป็นอย่างยิ่ง ถ้าบุตรสาวเขาสู้ไม่ได้ก็คงไม่มีใครสู้ได้
แต่มองเห็นประกายแสงเย็นตาแว่บหนึ่งแล้วหายวับไป ที่แท้ชงเสียวเจี่ยงเก็บกระบี่แต่กลางคั้
นางตวาดว่า
\"เพื่อไม่ให้ท่านพูดได้แพ้เพราะประมาท ท่านรู้หรือเปล่าว่าอาจาร์ยข้าเป็นใคร\"
\"ชายหนุ่มหัวเราะเนือยๆคร้งหนึ่ง ถามว่า
\"ใครล่ะ\"
พวงแก้มของชงเสียวเจียงเปลี่ยนแปลง ตวาดว่า
\"ท่านคงเข้าใจว่าอาจาร์ยของข้าเป็นคนไร้ชื่อเสียงเรียงนาม อาจาร์ยข้าคือ อัจริยะกระบี่ หนึ่งในสี่อัจริยะบู๊ลิ้ม กระบี่คุณธรรม เล่งฮู้เพ้ง\"
\"ท่านเดินทางไกล ขออภัยด้วยที่เสียมารยาทออกมาต้อนรับล่าช้าไป\"
บนใบหน้าของชายหนุ่ม เกลื่อนริ้วรอยประสงค์ร้ายวูบหนึ่ง ถัดจากนั้นก็หัวเราะร่วนบอกว่า
\"เหตุใดข้าพเจ้าจึงบังอาจรบกวนให้ท่านออกมาต้อนรับด้วย\"
นัยน์ตาของหญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาว จ้องมองดูชายหนุ่มอย่างไม่ยอมกระพริบตา เหมือนดังหนึ่งนางถูกสะกดด้วยรูปร่างท่าทางของเขา คล้ายว่านางต้องลุ่มหลงงงงวยไปเพราะแววตาของเขา
ชงหลิงจืจอมดาบเฆฆขาวหัวเราะร่วน ถามว่า
\"ตามที่ทราบมาว่า การส่งเทียบเชิญของท่านมิใช่ประลองเพลงดาบ\"
\"มิผิด เพื่อแก้แค้น\"
\"แก้แค้น เราเชื่อแน่ว่าตลอดเวลายังมิเคยสร้างความเป็นอริศัตรูกับคนเยี่ยงท่านเลย\"
\"ท่านสามารถยืนยันได้แน่นอน\"
\"ถูกแล้ว\"
ชายหนุ่มหัวเราะแล้วหัวเราะอีก หญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาวเอ่ยขึ้นอย่างกระทันหันว่า
\"ขอถามว่าบิดาของข้าพเจ้ามีความแค้นประการใดกับท่าน\"
ชายหนุ่มกวาดสายตามองดูหญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาวแว่บหนึ่ง การมองในคร้งเดียวนี้ ทำให้จิตใจของหญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาวสะเทือนหวั่นไหว คิดอยู่ว่า
\"ดวงตาที่ทำให้คนลุ่มหลง\"
ทันใดนั้นได้ยินชายหนุ่มตอบว่า
\"เรื่องนี้ ดูเหมือนว่าท่านไม่ควรซักถาม\"
\"เพราะเหตุใด\"
\"ท่านยังเด็กเกินไป\"
\"ข้าพเจ้าย่าง 18 ปี\"
คำพูดหลุดจากคำนี้ทำให้นางรู้สึกไม่ถูกต้อง พวงแก้มที่ผุดผ่องเปลี่ยนเป็นขุ่นคืองตวาดออกมาว่า
\"ท่านใหญ่เท่าใด\"
ชายหนุ่มหัวเราะ ตอบว่า
\"ถึงอย่างไรก็ใหญ่โตกว่าท่านมากทีเดียว ท่านมีอายุน้อย เรื่องราวอีกมากมายเหลือเกินดูเหมือนว่าท่านไม่ควรทราบ\"
\"เหลวไหล\"
\"เสี่ยวเจียง ถอยออกมา\"
\"บิดา ของให้ข้าพเจ้าได้จัดการกับไอ้คนจองหองผู้นี้\"
ในท่ามกลางเสียงตวาด เสียวดังเปรื่องปร่างครั้งหนึ่ง กระบี่ที่สะพายอยู่เบื้องหลังถูกชักออกมา ชายหนุ่มหัวเราะแล้วพูดว่า
\"โกวเนี้ย ไยจึงต้อง\"
\"ชักดาบของท่านออกมาเถิด\"
\"ไยท่านจึงต้องบังคับให้ข้าพเจ้าต่อสู้กับท่าน ความพยาบาทมีต้นตอความเป็นหนี้มีเจ้าหนี้ คนที่ข้าพเจ้ามาหามิใช่ท่าน\"
\"ถ้าเช่นนั้น ท่านมีความแค้นประการใดกับบิดาของขาพเจ้า\"
\"ท่านมีอายุน้อยมากเกินไป ไม่ควรทราบเรื่องนี้\"
ชงเสียวเจียง โกรธพูดว่า
\"เอาเถิด ถึงข้าพเจ้าอายุน้อย จงเอาอย่างนี้เถิดถ้าหากข้าพเจ้าเอาชนะท่านได้ ท่านจงรีบออกไปจากบ้านนี้เสียแต่โดยดี\"
ชายหนุ่มยิ้มพรายถามว่า
\"ถ้าหากท่านแพ้เล่า\"
\"แพ้ ข้าพเจ้าจะแพ้ได้อย่างไร\"
\"โกวเนี้ยเข้าใจว่า จอมดาบเฆฆขาวบิดาของท่านเป็นเลิศในโลกนี้รึ\"
\"แม้ว่าบิดาข้าพเจ้าไม่เป็นเลิศในโลกนี้ แต่อาจาร์ยของข้าพเจ้าคงไม่พอใจแน่ที่ข้าพเจ้าจะแพ้ให้แก่ท่าน\"
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน พูดว่า
\"เอาเถิด ถ้าหากแพ้แล้วจงรีบไปภายในบ้านเสียโดยดีเป็นอย่างไร
\"ดีมาก ชักดาบ\"
ชายหนุ่มบอกว่า
\"มิต้องแล้ว\"
\"ทำไม\"
\"การต่อสู้กับอิสตรีเพศ ข้าพเจ้ายังจะใช้ดาบได้อย่างไร\"
\"ท่านเป็นคนจองหองผู้หนึ่ง ระวังคมกระบี่\"
ในท่ามกลางเสียงตวาดคำรามลั่น ประกายแสงสีขาวแว่บหนึ่ง กระบี่กวัดแกว่งเป็นรัศมีสีเขียวแถบหนึ่งรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ กราดไปถึงเบื้องหน้าอกของชายหนุ่ม
การที่ ชงหลิงจือ ปล่อยให้บุตรสาวลงมือต่อสู้ก่อน หาใช่มิรู้จักกาลเทศะไม่ เพราะแม้แต่วรยุทธของเขายังไม่อาจต่อสู้กับบุตรสาวได้เลยทำให้ชงหลิงจือวางใจเป็นอย่างยิ่ง ถ้าบุตรสาวเขาสู้ไม่ได้ก็คงไม่มีใครสู้ได้
แต่มองเห็นประกายแสงเย็นตาแว่บหนึ่งแล้วหายวับไป ที่แท้ชงเสียวเจี่ยงเก็บกระบี่แต่กลางคั้
นางตวาดว่า
\"เพื่อไม่ให้ท่านพูดได้แพ้เพราะประมาท ท่านรู้หรือเปล่าว่าอาจาร์ยข้าเป็นใคร\"
\"ชายหนุ่มหัวเราะเนือยๆคร้งหนึ่ง ถามว่า
\"ใครล่ะ\"
พวงแก้มของชงเสียวเจียงเปลี่ยนแปลง ตวาดว่า
\"ท่านคงเข้าใจว่าอาจาร์ยของข้าเป็นคนไร้ชื่อเสียงเรียงนาม อาจาร์ยข้าคือ อัจริยะกระบี่ หนึ่งในสี่อัจริยะบู๊ลิ้ม กระบี่คุณธรรม เล่งฮู้เพ้ง\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น