ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้แก้แค้น
ดวงอาทิตย์อัษฎงค์ลงเบื้องตะวันตก
ความมืดได้ห้อยย้อยลงมา
หมู่บ้าน เฆฆขาว จึงตั้งตระหง่าน อยู่กลางหุบเขา เงียบสงัดนิ่งเฉยอยู่ในท่ามกลางความมืดของท้องฟ้าอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่
หมู่บ้าน เฆฆขาว เฆฆดำ เฆฆเขียว ถูกวงนักเลงทั้งปวงยกยกว่าเป็ฯ บ้านใหญ่ทั้ง 3 แห่ง ตัวเจ้าของบ้านทั้ง 3 ถูกขนานนามว่า
\"สามนักดาบแห่งบู๊ลิ้ม\"
หมู่บ้าน เฆฆขาว เป็นหัวหน้าของทั้ง 3 หมู่บ้าน ภายในหมู่บ้านมีกลังผู้มีฝีมือสูงหลายร้อยคน ผู้ที่มีกำลังฝีมือสูงเหล่านี้ ล้วนแต่คัดเลือกมาจากพวกยอดฝีมืออันดับหนึ่ง
ขณะนี้
ณ บริเวณของหมู่บ้าน เฆฆขาว ได้มีเงาตะคุ่มของคนผู้หนึ่ง จากไกลเข้ามาไกล้ ชั่วพริบตาเดียว ได้มาถึงใสที่ห่างจากหน้าบ้านสิบวา
ปรากฏเห็นหนุ่มน้อย สะพายดาบ ขัดหลังผู้หนึ่ง อายุประมาณ 20 ปี หยุดยืนอยู่เบื้องหน้าทางที่โรยดาดหินย่อย ท่าทางองอาจ คมสันสง่าเป็นยิ่งนัก แต่ที่หว่างคิ้วของเขาได้ซ่อยความเศร้าสร้อยและหม่นหม่องอย่างหนึ่งซึ่งยากยิ่งที่จะบรรยายออกมาได้
สายตาของเขากราดไปที่ ป้ายเหนือประตู ซึ่งอ่านว่า หมู่บ้านเฆฆขาว แล้วลงนาม บัณทิตพู่กันทอง คี้สือ
หลังจากที่ชายหนุ่มมองป้ายประตูแล้ว ก็ได้มีชายชราเสื้อขาวคนหนึ่ง เปิดประตูออกมา แล้วชะงักนิดหนึ่ง แล้วจ้องมองชายหนุ่มผู้นั้นแล้วประสานมือคารวะ แล้วถามว่า
\"ขอถามท่านใยจึงมาที่ หมู่บ้าน เฆฆขาว\"
ชายหนุ่มตอบเนือยๆๆว่า
\"หาคน\"
\"หาใคร\"
\"จอมดามเฆฆขาว\"
\"อะไร\"
ชายชราเสื้อขาวร้องตะโกนหลุดปากออกมา
\"ท่านคือคนที่ส่งเทียบ\"
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน ย้อนถามว่า
\"ทำไม ไม่เหมือนรึ\"
ชายชราเสือขาวถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างรู้สึกไหวตัว รีบหัวเราะบอกว่า
\"เหมือน เหมือน โปรดแจ้งชื่อแซ่ของท่าน\"
\"ข้าพเจ้าเห็นว่าไม่ต้อง\"
\"เพราะอะไร ทุกคนที่มาท้าทายต่อสู้กับเจ้าของบ้านแห่งนี้ ล้วนแต่ต้องแจ้งชื่อก่อนทั้งนั้น\"
ชายหนุ่มที่ หัวเราะร่วน บอกว่า
\"ผิดถนัดแล้ว ข้าพเจ้ามิได้มาท้าทายต่อสู้ แต่มาแก้แค้น\"
\"แก้แค้น....\"
\"ถูกแล้วแก้แค้น\"
ชายชราเสื้อขาวตะลึงงันชั่วขณะหนึ่ง ถามว่า
\"ชะรอยท่านพูดผิดเสียแล้ว\"
\"เพียงแต่เจ้งของบ้านของท่านคือ ชงหลิงจือ ก็คงไม่ผิดแล้ว\"
ชายชราเสื้อขาวงุนงงนานแสนนาน คล้ายดังกับว่า เขากำลังครุนคิดว่านี่เป็นเรื่องราวอะไรกัน เพราะว่า ชงหลิงจือ จอมดาบเฆฆขาวผู้นี้ เป็นบุคคลหนึ่งที่ผู้คนทุกฝ่ายเคารพนับถืออย่างยิ่ง อีกทั้งเป็นคนที่มีชื่อเสียงบริสุทธิ์ยิ่งยวดตลอดเวลายังมิเคยได้ยินว่ามีอริศัตรู การทีชายหนุ่มสะพายกระบี่ผู้นี้ติดตามมาแก้แค้น มีสาเหตุประการใด...
ชายชราเสื้อขาวครุ่นคิดยังมิทันสิ้นความ ชายหนุ่ม เอ่ยเสียงเย็นชาว่า
\"ว่านท่านผู้เฒ่า ช่วยแจ้งให้ทราบสักครั้งเป็นอย่างไร\"
ชายชราเสื้อขาวตื่นขึ้นมาจากภวังค์แห่งความครุ่นคิดจึงหัวเราะร่วนถามว่า
\"ท่านมีความแค้นประการใดกับเจ้าของบ้าน\"
\"เรืองนี้ท่านมิต้องทราบ\"
\"เพราะเหตุใด\"
\"ท่านไม่คู่ควร\"
สีหน้าของชายชราเสื้อขาวเปลี่ยนแปลงวูบหนึ่ง แต่มีสีหน้าดังเดิมในทันทีเอ่ยว่า
\"เจ้ารออยู่ที่นี้ข้าจะไปเรียนท่านเจ้าบ้านก่อน\"
สิ้นคำก็หันกลับเข้าไปในหมู่บ้าน
เวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง ชายชราเสื้อขาวก็เดินออกมาพร้อมกับพูดว่า
\"ท่านเจ้าบ้านมีคำสั่งขอเซิญท่าน\"
สิ้นคำเบี่ยงกายให้ผ่านไป
ชายหนุ่มยังคงเผยอยิ้มอย่างเลื่อนลอย สาวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน พริบตาเดียว ก็ได้ไปถึงหน้าบ้าน ชายหนุ่มชะงักเท้า หยุดอยู่กับที่อย่างกะทันหัน เพราะที่เบื้องหน้าของเขา มีชายวัยกลางคนรูปร่างผอมสูง 2 คน ชายคนทางซ้ายเอ่ยขึ้นว่า
\"ท่านเดินทางมาไกล ขออภัยด้วยที่ท่านเจ้าบ้านออกมาต้อนรับไม่ได้เลยให้ข้าพเจ้าสองคนออกมาต้อนรับแทน\"
บนใบหน้าของชายหนุ่ม ปรากฏแววดูถูก กล่าวว่า
\"พวกท่านคู่ควรมาต้อนรับข้าเหรอ\"
ชายทั้งสองต้องหัวเราะออกมาพร้อมกันแล้ว คนทางซ้ายกล่าวว่า
\"อาศัยพวกข้า สององครักษ์ ยังไม่คู่ควรอีกเหรอ\"
\"ในเมื่อพวกท่านสังสัยในตัวข้าก็ลงมือเถอะแล้วจะรู้ว่าคู่ควรหรือไม่\"
ชายทางขวากล่าวว่า
\"พี่ใหญ่ข้าขอสั่งสอนเจ้าเด็กน้อยนี้ก่อนนะ ชักดาบ\"
ชายหนุ่มตอบว่า
\"มิต้องแล้ว \"
\"ทำไม\"
\"การต่อสู้กับเศษสวะเช่นพวกท่าน ข้าพเจ้ายังต้องช้ดาบหรือ ทางที่ดีควรเข้ามาพร้อมกันทั้งสองคน ข้าจะได้ไม่เสียเวลาจัดการ\"
\"ไอ้คนจองหอง เตรียมตัวตายได้แล้ว\"
ในท่ามกลางเสียตวาดคำรามลั่น ประกายแสงสีขาวแว่ลหนึ่ง ดาบกวัดแกว่งเป็นรัศมีสีเขียวแถบหนึ่งรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ กราดไปถึงเบื้องหน้าชายหนุ่ม
ประกายแสงมาถึงเบื้องหน้าอกของชายหนุ่มแต่เขากลับยืนนิ่งสงบอยู่กับที่นั้นโดยไม่ขยับเขยื้อน ชายหนุ่มเหวี่ยงฝ่ามือข้างหนึ่งออกมา ตนเองถอยหลังไปสามก้าว ทะลึ่งร่างเข้าไปอีกอย่างกะทันหัน ฝ่ามือได้พุ่งผ่านไปกายดาบเข้าไปประทับกับหน้าอก โลหิตได้กระอักออกจากทวารทั้งห้าแล้วปลิวกลับไปนอนตายอยู่กับพื้นอย่างสมเพช
ชายอีกคนได้ตลึงไปแล้ว
\"เจ้า..อำมหิตนัก\"
ชายหนุ่มเอ่ยเสียเรียบ
\"ถึงตาเจ้าแล้ว \"
ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงดังขึ้นภายในบ้าน
\"ทูตซ้าย พาคุณชายท่านนี้เข้ามาข้างในบ้านไฉนถึงเสียมารยาทอย่างนี้เล่า\"
ทูตซ้ายผงกหัวรับคำแล้วหันไปหาชายหนุ่ม พูดว่า
\"เชิญ\"
ชายหนุ่มหัวเราะ กล่าวว่า
\"ท่านเจ้าบ้านจะไม่ให้เกียจออกมาต้อนรับข้าเหรอ\"
เสียงหัวเราะดังก้องแว่วมาเมื่อเงยหน้ามองไป มองเห็นชายคนหนึ่งอยู่ในวัย 40 ปี แต่งกายเป็นนักศึกษาสวมเสื้อขาว ในท่ามกลางเสียงหัวเราะดังก้องกังวาล ก้าวออกมาจากประตูใหญ่
ที่เบื้องหลังของเขา ติดตามมาด้วยชายชราเสื้อขาวที่พบเห็นแต่แรก กับหญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาวอีกคนหนึ่งติดตามมา
ความมืดได้ห้อยย้อยลงมา
หมู่บ้าน เฆฆขาว จึงตั้งตระหง่าน อยู่กลางหุบเขา เงียบสงัดนิ่งเฉยอยู่ในท่ามกลางความมืดของท้องฟ้าอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่
หมู่บ้าน เฆฆขาว เฆฆดำ เฆฆเขียว ถูกวงนักเลงทั้งปวงยกยกว่าเป็ฯ บ้านใหญ่ทั้ง 3 แห่ง ตัวเจ้าของบ้านทั้ง 3 ถูกขนานนามว่า
\"สามนักดาบแห่งบู๊ลิ้ม\"
หมู่บ้าน เฆฆขาว เป็นหัวหน้าของทั้ง 3 หมู่บ้าน ภายในหมู่บ้านมีกลังผู้มีฝีมือสูงหลายร้อยคน ผู้ที่มีกำลังฝีมือสูงเหล่านี้ ล้วนแต่คัดเลือกมาจากพวกยอดฝีมืออันดับหนึ่ง
ขณะนี้
ณ บริเวณของหมู่บ้าน เฆฆขาว ได้มีเงาตะคุ่มของคนผู้หนึ่ง จากไกลเข้ามาไกล้ ชั่วพริบตาเดียว ได้มาถึงใสที่ห่างจากหน้าบ้านสิบวา
ปรากฏเห็นหนุ่มน้อย สะพายดาบ ขัดหลังผู้หนึ่ง อายุประมาณ 20 ปี หยุดยืนอยู่เบื้องหน้าทางที่โรยดาดหินย่อย ท่าทางองอาจ คมสันสง่าเป็นยิ่งนัก แต่ที่หว่างคิ้วของเขาได้ซ่อยความเศร้าสร้อยและหม่นหม่องอย่างหนึ่งซึ่งยากยิ่งที่จะบรรยายออกมาได้
สายตาของเขากราดไปที่ ป้ายเหนือประตู ซึ่งอ่านว่า หมู่บ้านเฆฆขาว แล้วลงนาม บัณทิตพู่กันทอง คี้สือ
หลังจากที่ชายหนุ่มมองป้ายประตูแล้ว ก็ได้มีชายชราเสื้อขาวคนหนึ่ง เปิดประตูออกมา แล้วชะงักนิดหนึ่ง แล้วจ้องมองชายหนุ่มผู้นั้นแล้วประสานมือคารวะ แล้วถามว่า
\"ขอถามท่านใยจึงมาที่ หมู่บ้าน เฆฆขาว\"
ชายหนุ่มตอบเนือยๆๆว่า
\"หาคน\"
\"หาใคร\"
\"จอมดามเฆฆขาว\"
\"อะไร\"
ชายชราเสื้อขาวร้องตะโกนหลุดปากออกมา
\"ท่านคือคนที่ส่งเทียบ\"
ชายหนุ่มหัวเราะร่วน ย้อนถามว่า
\"ทำไม ไม่เหมือนรึ\"
ชายชราเสือขาวถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างรู้สึกไหวตัว รีบหัวเราะบอกว่า
\"เหมือน เหมือน โปรดแจ้งชื่อแซ่ของท่าน\"
\"ข้าพเจ้าเห็นว่าไม่ต้อง\"
\"เพราะอะไร ทุกคนที่มาท้าทายต่อสู้กับเจ้าของบ้านแห่งนี้ ล้วนแต่ต้องแจ้งชื่อก่อนทั้งนั้น\"
ชายหนุ่มที่ หัวเราะร่วน บอกว่า
\"ผิดถนัดแล้ว ข้าพเจ้ามิได้มาท้าทายต่อสู้ แต่มาแก้แค้น\"
\"แก้แค้น....\"
\"ถูกแล้วแก้แค้น\"
ชายชราเสื้อขาวตะลึงงันชั่วขณะหนึ่ง ถามว่า
\"ชะรอยท่านพูดผิดเสียแล้ว\"
\"เพียงแต่เจ้งของบ้านของท่านคือ ชงหลิงจือ ก็คงไม่ผิดแล้ว\"
ชายชราเสื้อขาวงุนงงนานแสนนาน คล้ายดังกับว่า เขากำลังครุนคิดว่านี่เป็นเรื่องราวอะไรกัน เพราะว่า ชงหลิงจือ จอมดาบเฆฆขาวผู้นี้ เป็นบุคคลหนึ่งที่ผู้คนทุกฝ่ายเคารพนับถืออย่างยิ่ง อีกทั้งเป็นคนที่มีชื่อเสียงบริสุทธิ์ยิ่งยวดตลอดเวลายังมิเคยได้ยินว่ามีอริศัตรู การทีชายหนุ่มสะพายกระบี่ผู้นี้ติดตามมาแก้แค้น มีสาเหตุประการใด...
ชายชราเสื้อขาวครุ่นคิดยังมิทันสิ้นความ ชายหนุ่ม เอ่ยเสียงเย็นชาว่า
\"ว่านท่านผู้เฒ่า ช่วยแจ้งให้ทราบสักครั้งเป็นอย่างไร\"
ชายชราเสื้อขาวตื่นขึ้นมาจากภวังค์แห่งความครุ่นคิดจึงหัวเราะร่วนถามว่า
\"ท่านมีความแค้นประการใดกับเจ้าของบ้าน\"
\"เรืองนี้ท่านมิต้องทราบ\"
\"เพราะเหตุใด\"
\"ท่านไม่คู่ควร\"
สีหน้าของชายชราเสื้อขาวเปลี่ยนแปลงวูบหนึ่ง แต่มีสีหน้าดังเดิมในทันทีเอ่ยว่า
\"เจ้ารออยู่ที่นี้ข้าจะไปเรียนท่านเจ้าบ้านก่อน\"
สิ้นคำก็หันกลับเข้าไปในหมู่บ้าน
เวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง ชายชราเสื้อขาวก็เดินออกมาพร้อมกับพูดว่า
\"ท่านเจ้าบ้านมีคำสั่งขอเซิญท่าน\"
สิ้นคำเบี่ยงกายให้ผ่านไป
ชายหนุ่มยังคงเผยอยิ้มอย่างเลื่อนลอย สาวเท้าเดินเข้าไปในบ้าน พริบตาเดียว ก็ได้ไปถึงหน้าบ้าน ชายหนุ่มชะงักเท้า หยุดอยู่กับที่อย่างกะทันหัน เพราะที่เบื้องหน้าของเขา มีชายวัยกลางคนรูปร่างผอมสูง 2 คน ชายคนทางซ้ายเอ่ยขึ้นว่า
\"ท่านเดินทางมาไกล ขออภัยด้วยที่ท่านเจ้าบ้านออกมาต้อนรับไม่ได้เลยให้ข้าพเจ้าสองคนออกมาต้อนรับแทน\"
บนใบหน้าของชายหนุ่ม ปรากฏแววดูถูก กล่าวว่า
\"พวกท่านคู่ควรมาต้อนรับข้าเหรอ\"
ชายทั้งสองต้องหัวเราะออกมาพร้อมกันแล้ว คนทางซ้ายกล่าวว่า
\"อาศัยพวกข้า สององครักษ์ ยังไม่คู่ควรอีกเหรอ\"
\"ในเมื่อพวกท่านสังสัยในตัวข้าก็ลงมือเถอะแล้วจะรู้ว่าคู่ควรหรือไม่\"
ชายทางขวากล่าวว่า
\"พี่ใหญ่ข้าขอสั่งสอนเจ้าเด็กน้อยนี้ก่อนนะ ชักดาบ\"
ชายหนุ่มตอบว่า
\"มิต้องแล้ว \"
\"ทำไม\"
\"การต่อสู้กับเศษสวะเช่นพวกท่าน ข้าพเจ้ายังต้องช้ดาบหรือ ทางที่ดีควรเข้ามาพร้อมกันทั้งสองคน ข้าจะได้ไม่เสียเวลาจัดการ\"
\"ไอ้คนจองหอง เตรียมตัวตายได้แล้ว\"
ในท่ามกลางเสียตวาดคำรามลั่น ประกายแสงสีขาวแว่ลหนึ่ง ดาบกวัดแกว่งเป็นรัศมีสีเขียวแถบหนึ่งรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ กราดไปถึงเบื้องหน้าชายหนุ่ม
ประกายแสงมาถึงเบื้องหน้าอกของชายหนุ่มแต่เขากลับยืนนิ่งสงบอยู่กับที่นั้นโดยไม่ขยับเขยื้อน ชายหนุ่มเหวี่ยงฝ่ามือข้างหนึ่งออกมา ตนเองถอยหลังไปสามก้าว ทะลึ่งร่างเข้าไปอีกอย่างกะทันหัน ฝ่ามือได้พุ่งผ่านไปกายดาบเข้าไปประทับกับหน้าอก โลหิตได้กระอักออกจากทวารทั้งห้าแล้วปลิวกลับไปนอนตายอยู่กับพื้นอย่างสมเพช
ชายอีกคนได้ตลึงไปแล้ว
\"เจ้า..อำมหิตนัก\"
ชายหนุ่มเอ่ยเสียเรียบ
\"ถึงตาเจ้าแล้ว \"
ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงดังขึ้นภายในบ้าน
\"ทูตซ้าย พาคุณชายท่านนี้เข้ามาข้างในบ้านไฉนถึงเสียมารยาทอย่างนี้เล่า\"
ทูตซ้ายผงกหัวรับคำแล้วหันไปหาชายหนุ่ม พูดว่า
\"เชิญ\"
ชายหนุ่มหัวเราะ กล่าวว่า
\"ท่านเจ้าบ้านจะไม่ให้เกียจออกมาต้อนรับข้าเหรอ\"
เสียงหัวเราะดังก้องแว่วมาเมื่อเงยหน้ามองไป มองเห็นชายคนหนึ่งอยู่ในวัย 40 ปี แต่งกายเป็นนักศึกษาสวมเสื้อขาว ในท่ามกลางเสียงหัวเราะดังก้องกังวาล ก้าวออกมาจากประตูใหญ่
ที่เบื้องหลังของเขา ติดตามมาด้วยชายชราเสื้อขาวที่พบเห็นแต่แรก กับหญิงสาววัยรุ่นเสื้อขาวอีกคนหนึ่งติดตามมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น