ตำนานจักรพรรดิเทพมังการ

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

\"ท่านแม่…ท่านแม่….\"



เสียงเด็กน้อยนั้น ร้องเรียกพลางดึงชายเสื้อบางพริ้วของสตรีในชุดสีขาวไว้ ทำให้ดวงพักตร์งามนั้นหันมองกลับมา เผยเห็นใบหน้างามสวยสง่า และเรือนผมสีเงินยวงยาวสลวยเป็นประกาย ดวงตาทอประกายสีรุ้งระเรื่อนั้นดูอ่อนโยนนัก ริมฝีปากงามค่อยกล่าวถามเด็กน้อยขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า



\"ไรอา? ถ้าไม่รีบวันนี้จะกลับไม่ทันนะลูก..มีอะไรหรือ?\"



\"ไรอาเป็นชื่อผู้หญิงไม่ใช่หรือ? ทำไมท่านแม่ถึงเรียกผมว่าไรอา..\"



สิ้นเสียงกล่าวถามนั้น สตรีผู้เป็นมารดา ค่อยแย้มยิ้ม พลางกล่าวตอบว่า



\"จริงสิ..ไรอาเป็นชื่อผู้หญิง ที่จริง เป็นความตั้งใจของแม่เอง ไรอา..แม่มีเพื่อนรักอยู่คนหนึ่ง ชื่อเขาเป็นชื่อผู้หญิงเหมือนลูกนี่ล่ะ เขาชื่อเพอริล..\"



\"แล้วทำไม..?\"



\"เพอริลเป็นคนดีมาก..เขาเล่าให้ฟังว่า แม่ของเขาเกลียดผู้ชายเผ่ามังกรที่ชอบทำร้ายจิตใจผู้หญิง จึงตั้งชื่อลูกชายเป็นชื่อผู้หญิง เพื่อให้รำลึกเสมอว่า ไม่ว่าอย่างไร ผู้ชายทุกคนถือกำเนิดจากครรภ์มารดา แม่สัญญากับเพอริลไว้..ชื่อนี้เป็นเครื่องหมายแสดงความเป็นเพื่อนของแม่กับเขา และเพื่อเตือนใจลูก\"



\"ท่านแม่รักเพอริลแล้วทำไมแต่งงานกับท่านพ่อ?\"



\"เพอริลเป็นเพื่อนรัก แต่พ่อของลูกเป็นคนที่แม่รัก… สัญญานะ ไรอา..ลูกต้องปกป้องคนที่รัก แต่อย่าทำร้ายใครเลย..การทำลายไม่เคยสร้างผลดี..\"



\"ถ้าไม่ทำร้ายฝ่ายตรงข้าม แล้วจะปกป้องคนที่รักได้ยังไง…\"



\"ไรอา….\"



\"ท่านแม่ปกป้องท่านพ่อ เพราะรักท่านพ่อหรือเปล่า?\"



\"ผู้หญิงทุกคน มีพลังที่จะปกป้องคนที่ตัวเองรัก พ่อของลูกเป็นคนที่น่ารัก แม่อยากปกป้องความรู้สึกของเขา พ่อของลูกไม่ได้อ่อนแอ แต่นี่เป็นความปรารถนาของแม่เอง..\"



\"แล้วผมทำอะไรได้บ้าง? ผมช่วยได้หรือเปล่า..\"



\"สักวันลูกก็ต้องมีคนที่จะปกป้อง คนที่ยอมมอบชีวิตให้ด้วยตัวเอง..\"



\"ผมจะช่วยท่านแม่ปกป้องท่านพ่อ…\"



……………………………………………………………………………………………………….



ไรอายังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ไม่ทราบว่าเป็นเช่นไร ระยะนี้ รู้สึกคล้ายไม่อยากลืมตาอยู่ตลอดเวลา



เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นถี่ๆนั้น ทำให้ความรู้สึกรำคาญก่อตัวขึ้น ไรอาพลิกตัวพยายามจะหลับต่อไป แต่แล้ว ค่อยได้ยินเสียงร้องเรียกจากด้านนอกดังขึ้น เสียงเรียกชื่อเขานั่นเอง



เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้น ในไม่ช้า ไรอาจึงจำเป็นต้องลุกออกไปเปิดประตูด้วยตนเอง ตอนนี้ ค่อยเป็นบุรุษที่อยู่เบื้องหน้า ดังนั้น นิ่วหน้าขึ้น ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า



\"มังกรขาว? ท่านทำอะไรน่ะ?\"



\"วันนี้เป็นวันเทศกาล ท่านเป็นคนรับปากข้าจะพาออกไปดูงาน จำไม่ได้หรือไร?\"



มังกรขาวกล่าวขึ้นเช่นนี้ ไรอาค่อยคล้ายจะนึกขึ้นได้ ดังนั้น พยายามสลัดความรู้สึกงุนงงง่วงนอนออกอย่างเต็มที่ ค่อยกล่าวขึ้นว่า



\"ได้.. เดี๋ยวข้าจะพาท่านออกไป ตอนนี้เหลือเวลาอีกเท่าไรกว่างานจะเริ่ม?\"



\"อีกไม่นาน ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว องค์ชาย พักนี้ท่านตื่นสายมากนะ ไม่สบายหรือเปล่า?\"



\"ไม่มีอะไร..\"



ไรอากล่าวขึ้นเช่นนี้ ก่อนจะขอตัวกลับเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที



……………………………………………………………………………………………………….



งานเทศกาลที่จะจัดขึ้น เป็นงานเทศกาลบูชาไฟของเมือง เพื่อจุดประสงค์ในการเฉลิมฉลองและบูชาคุณของเทพเจ้าแห่งไฟ แต่ละปีมีจัดขึ้นเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น และครั้งนี้ จัดขึ้นเพื่อต้อนรับเหล่าอัศวินมังกร



ที่จุดศูนย์กลางของงาน มีกองไฟกองใหญ่ จุดประสงค์แรกเริ่มอาจเพื่อบูชาไฟ หากแต่บัดนี้ กองไฟนั้นคล้ายมีขึ้นเพื่อให้แสงสว่างตลอดคืนเท่านั้นเอง



ไรอาพามังกรขาวเดินรอบงานอย่างเหม่อลอย จนแม้ตัวมังกรขาวเองยังสังเกตเห็นได้ กระนั้น ก็ยังคงติดตามต่อไป คล้ายดังว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น



ไรอาคงพามังกรขาวมาดูงานจริงๆ เพราะนอกจากเดินวนรอบงานแล้ว ท่าทางของไรอาดูไม่สนใจสิ่งใดเลยแม้แต่น้อย กระทั่งแทบเดินชนแผงขายของหรือซุ้มการแสดงต่างๆหลายครั้งหลายหน ไรอาแสดงท่าทางเช่นนี้ เดินวนรอบอยู่หลายครั้ง จวบจนกระทั่งเข้าใกล้จุดศูนย์กลางของงาน ตอนนี้เอง มังกรขาวถึงกับต้องเป็นฝ่ายฉุดแขนไรอาไว้ พลางกล่าวขึ้นอย่างตกใจว่า



\"องค์ชาย!! ท่านทำอะไรของท่านน่ะ!?\"



ไรอาแทบจะเดินเข้าไปในกองไฟแล้ว กระนั้น สีหน้ายังแทบไม่เปลี่ยน เสียงของมังกรขาวที่ร้องเรียกอย่างตกใจเมื่อครู่นี้ ทำให้ทั้งสองกลายเป็นจุดสนใจในงาน ทุกคนค่อยสังเกตเห็น ว่าองค์ชายผู้นี้เสด็จเข้ามาใกล้กับกองไฟถึงเพียงนี้



\"ไรอา?\"



มังกรขาวเอ่ยทวนชื่อไรอาซ้ำอีกรอบ หมายเรียกสติคืนมา หากแต่แล้ว กลับพบว่ามีสิ่งไม่ถูกต้องเกิดขึ้นเสียแล้ว



ไรอาชะงักกลับมาจริง หากแต่ล้มลงในอ้อมแขนของมังกรขาว คล้ายหมดสติไปอย่างไม่รู้ตัว!



มังกรขาวพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะเรียกสติของไรอากลับคืนมา หากแต่ว่า กลับได้ยินเสียงไรอาละเมอออกมาเบาๆเท่านั้น เสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน…



\"เพอริล อย่ายุ่งนะ..\"



…………………………………………………………………………………………………………..



เผ่ามังกรจะมีช่วงเปลี่ยนวัยที่จำต้องจำศีลอย่างน้อยหนึ่งครั้งในชั่วชีวิต



ไรอาหลับไปแล้ว หากแต่ครั้งนี้ มังกรขาวกลับเป็นฝ่ายที่งุนงงยิ่งกว่าใครๆ เพียงเพราะได้ยินชื่อ \"เพอริล\" นั้น ถึงกับพาไรอาออกไปจากเมืองโดยทันที ไม่มีแม้เอ่ยปากบอกใครสักคน



จะไม่ให้สับสนได้อย่างไร ในเมื่อเพอริลเป็นชื่อของมังกรขาวผู้นี้เอง!



ไรอายังหลับตาพริ้มอยู่ หากแต่บัดนี้ มังกรขาวค่อยๆกลั้นหายใจ พลางควานลงไปในอกเสื้อของไรอา สีหน้าของมังกรขาวนั้น ถึงกับแปรเปลี่ยนเป็นสีซีดสลดขึ้น เมื่อพบจี้ห้อยคออันหนึ่ง!



สัญลักษณ์มังกรบนจี้นั้น เป็นสิ่งที่อัศวินทุกคนต้องมี หากแต่ที่ทำให้เพอริลผู้นี้ตกใจ กลับเป็นชื่อที่แกะสลักอยู่ด้านหลัง พร้อมข้อความเล็กๆ



ชื่อที่อยู่ด้านหลังจี้คือ \"เพอริล\" นี่เป็นจี้ห้อยคอของเขาเอง!!



เพอริลค่อยๆพิศดูดวงหน้าของไรอาที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขน บัดนี้เอง คล้ายปริศนาทั้งหมดจะกระจ่างขึ้นในทันที ชื่อ \"เพอริล\" ไม่มีใครล่วงรู้ นอกจากเธอผู้นั้น…



สีหน้าของอัศวินมังกรผู้นี้ซีดขาวลง หากแต่ยังแฝงด้วยความเจ็บปวดรันทด ค่อยๆกล่าวออกมาเบาๆ พร้อมหยาดน้ำตาที่หยดลงมาว่า \"เซเรนิตี้..\"



…………………………………………………………………………………………………………….



ศักราชทีเฟรติสที่ 150 สงครามครั้งล่าสุดระหว่างเหล่าปีศาจและมังกร เหล่าอัศวินมังกรเป็นฝ่ายได้ชัยชนะ โดยไม่ได้รอกำลังเสริมจากเหล่าเทพและมนุษย์



เพราะว่าเกิดการแตกแยกขึ้นในกองทัพ ดังนั้น เหล่าเทพผู้โอหังจึงถอนทัพกลับไปก่อน เปิดช่องให้เหล่าปีศาจเข้าจู่โจม ทัพอัศวินมังกรยังต้องแทบแตกพ่าย



หากแต่เพราะวีรสตรีผู้หนึ่ง ด้วยเสียงปลุกใจจากสตรีผู้นั้น กระแสเสียงที่มีพลังอำนาจสมชื่อเซเรนีตี้ ด้วยความงามอันล้ำเลิศ และความเข้มแข็ง ปลุกใจเหล่าอัศวินที่ไร้ขวัญ ให้เกิดมานะ โจมตีทัพปีศาจจนแตกพ่ายไปโดยสิ้นเชิง



ชัยชนะในครั้งนี้ เรียกความยิ่งใหญ่ที่เคยสูญเสียไป กลับมาให้เหล่าอัศวินมังกร ดังนั้น ไม่ว่าผู้ใดก็รู้จักเธอ อัศวินมังกรที่เป็นบุรุษทุกคนยังหมายปอง สตรีเพียงผู้เดียวที่งามสง่าสมนาม \"เซเรนิตี้\"



เพอริลเป็นแค่ผู้ชายไม่กี่คน ที่เซเรนิตี้ยอมคุยด้วย แต่ที่น่าภูมิใจที่สุด เขาเป็นคนผู้เดียวในเผ่ามังกร ที่เป็นเช่นเพื่อนรู้ใจของวีรสตรีผู้นี้



หากแต่ว่า ถึงตอนนี้ \"เซเรนิตี้\" คือชื่อต้องห้ามของเผ่ามังกร!



ศักราชทีเฟรติสที่ 159 อัศวินมังกรทุกคน แทบจะตกใจสิ้นสติ เมื่อเซเรนิตี้และอัศวินมังกรเกือบร้อยคน เข้าร่วมกับพวกปีศาจและเหล่าภูต ก่อตั้งหมู่บ้านเล็กๆที่ชื่อว่า \"อัลเกรเชีย\" ที่ซึ่งอัศวินมังกร อยู่ร่วมกับเหล่าปีศาจ โดยไม่มีการสู้รบ



ชื่อของ \"อัลเกรเชีย\" กลายเป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลาย ไม่ใช่เพราะเป็นดินแดนแห่งสันติเพียงหนึ่งเดียวที่ไม่ยอมสยบแก่ปีศาจ มังกร หรือเทพ หากเพราะ ภาษาอัลเกรเชีย กลายเป็นภาษากลางที่ใช้ติดต่อทั่วทุกดินแดน เพราะไม่ว่าเป็นเผ่าพันธุ์ใด ล้วนแต่สื่อสารกันด้วยภาษาอัลเกรเชียเป็นภาษากลางอย่างง่ายดาย



เพราะเกิดจากการรวมของภาษาแห่งเผ่าพันธุ์ทั้งหลาย โอกาสในการเรียนรู้ภาษาอัลเกรเชียล้วนเท่าเทียมกัน เบื้องแรกแม้พวกระดับสูงไม่ยอมรับ หากแต่เมื่อชนกลุ่มร่างยอมรับ อัลเกรเชียก็กลายเป็นภาษากลางของทั่วทั้งโลก



ศักราชทีเฟรติสที่ 163 เซเรนิตี้ก่อเรื่องที่เป็นความอัปยศต่อเผ่าพันธุ์ขึ้นเป็นครั้งที่สอง เมื่อยอมมอบพลังชีวิตของอัศวินมังกร ให้แก่เหล่าปีศาจ เป็นการตอบแทนที่จะไม่รุกรานมนุษย์



เพอริลยังแทบไม่เชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น หากแต่ว่า เขาได้เห็นด้วยสายตาตนเองแล้ว ว่าเซเรนิตี้มีความสุขดี ตราบจนกระทั่ง เกิดคำพยากรณ์ขึ้น….



ศักราชทีเฟรติสที่ 207 อัลเกรเชียถึงแก่การล่มสลาย หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านกลายเป็นทะเลเพลิง ไม่มีผู้รอดชีวิต น่าแปลก ที่ไม่มีผู้ใดต่อต้านขัดขืน ต่อเหล่าเทพและอัศวินมังกร ที่หยิบยื่นความตายมา



เรื่องเกิดขึ้นด้วยความอิจฉาเล็กๆของคนในหมู่บ้าน มนุษย์บางคนริษยาในความสามารถของปีศาจและมังกร จนกระทั่งเป็นไส้ศึก ทำลายเกราะป้องกันของอัลเกรเชีย และใส่ยาพิษลงในแหล่งน้ำ



อัลเกรเชียกลายเป็นทะเลเพลิง ไม่มีผู้รอดชีวิต…..



ไม่มีผู้รอดชีวิตแน่หรือ?



……………………………………………………………………………………………………….



เพอริลจดจำจี้ห้อยคออันนี้ได้อย่างแม่นยำ ยิ่งแน่ใจขึ้นเมื่อมองดูเค้าหน้าของไรอา แน่นอน ไม่เหมือนเซเรนิตี้ หากแต่เหมือนกับผู้ชายคนนั้น.. ปีศาจผู้ได้หัวใจของเซเรนิตี้ไป



ดวงตาเท่านั้นที่ดูเหมือนกับมารดา เซเรนิตี้เองก็มีดวงตามังกร และได้รับการกล่าวขานว่าน่าจะเป็นผลึกศักดิ์สิทธิ์ เสียดายแต่ว่ายังไม่ได้รับการปลดผนึกออก เพราะต่อให้เป็นผลึกศักดิ์สิทธิ์ ก็ต้องรอจนกว่าจะถึงเวลาที่ผนึกจะคลายตัว



ถ้าเช่นนั้น ใครเป็นคนปลดผนึกออกให้ไรอา?



ผนึกจะไม่คลายตัว นอกจากถึงเวลาที่เหมาะสม ถ้าไม่มีการปลดผนึกออก ก็ไม่ผิดจากดวงตามังกรทั่วไป คงมีแต่จะรอวันถ่ายทอดไปสู่รุ่นต่อไปเท่านั้น



ดวงตาของไรอายังปิดสนิท หากแต่มังกรขาวกลับยิ้มอย่างอ่อนโยนขึ้น ดวงตาคู่นั้นทอประกายคล้ายจะทราบแล้วว่าตนต้องทำสิ่งใด



\"ข้าทราบแล้ว ว่าท่านจ้าวมังกรต้องการอะไร และคงเป็นสิ่งที่เซเรนต้องการเช่นกัน\"



……………………………………………………………………………………………….



มังกรขาวพลิกข้อมือขึ้นวูบหนึ่ง ค่อยปรากฏขวดสีเงินใบน้อยขึ้นมา ควันสีแดงลอยขึ้นจากขวดใบน้อยนั้น พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ทว่า รอยยิ้มนั้นกลับต้องจางหายไป!



ไอปีศาจที่รุนแรง ทำให้มังกรขาวระวังตัวมากขึ้น หากแต่เพียงครู่เดียว รอยยิ้มนั้นค่อยกลับคืนมา พร้อมกับที่ดวงตาสีเขียวคู่นั้น จ้องเข้าไปในความมืด พลางกล่าวขึ้นว่า



\"ข้าคิดไว้แล้วว่าท่านต้องมา แม่ทัพคนเก่ง\"



\"เจ้าไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องนี้\"



เสียงนั้นกล่าวออกมาจากในความมืด ก่อนจะปรากฏร่างชายหนุ่มผมสีดำสนิทผู้หนึ่งเดินออกมาอยู่ด้านข้างมังกรขาว ใบหน้าครึ่งซีกนั้น ถูกปกปิดอยู่ด้วยหน้ากากเหล็กอันหนึ่ง กระนั้น ยังเห็นดวงตาสีแดงส่องประกายในความมืด



มัวกรขาวมองดูใบหน้าครึ่งซีกนั้น ชั่วแวบหนึ่ง คล้ายจะเกิดความรู้สึกยินดีขึ้น หากแต่เพียงชั่วแวบ ค่อยปรากฏความสำนึกผิดที่เกิดความยินดีเช่นนั้น ดังนั้น พยายามปั้นสีหน้าให้เป็นปรกติ ก่อนกล่าวขึ้นว่า



\"เด็กคนนี้เป็นมังกรเท่าๆกับที่เป็นปีศาจ ถ้าถึงเวลาเปลี่ยนวัยของปีศาจ ก็ไม่แปลกที่จะถึงเวลาเปลี่ยนวัยของมังกรเช่นกัน\"



\"นั่นขวดอะไร?\"



\"ข้าคิดไว้แล้วว่าท่านต้องให้เด็กคนนี้ดื่มของเหลวในขวดหยาดโลหิตของปีศาจ ทำไมข้าจะให้เด็กคนนี้ดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์ของเผ่ามังกรบ้างไม่ได้\"



\"ถ้าดื่มน้ำนั่นเข้าไป หรือเจ้าไม่ทราบว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!\"



\"รู้ดีที่สุด ท่านทำให้เด็กคนนี้ทรมานมามากแล้ว ถึงเวลาที่ควรจะปลดปล่อย\"



\"ปลดปล่อย? ให้ลืมอดีต ลืมความทรงจำทั้งหมด กลายเป็นอัศวินมังกรไร้หัวใจที่ภักดีต่อผู้ปกครองเผ่ามังกร นั่นน่ะหรือ การปลดปล่อย!!\"



\"กล่าวเกินไปแล้ว ก็เหมือนกับขวดหยาดโลหิตนั่น ถ้าปล่อยเป็นแบบนี้ต่อไป เด็กคนนี้ก็จะค่อยๆลืมอดีต กลายเป็นหุ่นเชิดของจอมราชาปีศาจ แล้วมันต่างกันตรงไหน?\"



\"ต่างกันสิ จอมราชาปีศาจสามารถปลดปล่อยเด็กคนนี้จากการควบคุมได้ \"



\"จ้าวมังกรก็ทำได้เช่นกัน อย่าลืมว่าเด็กคนนี้เป็น..\"



\"ไม่มีวันลืม เช่นเดียวกับที่ไม่ลืมเหตุการณ์ที่อัลเกรเชีย จ้าวมังกรฝืนมติที่ประชุมสูงสุดไม่ได้ ใบหน้าครึ่งซีกนี่เป็นเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่อารมณ์ริษยาของเผ่ามังกร!\"



\"เซเรนไม่มีวันยอมให้ท่านทำแบบนั้น!!\"



มังกรขาวกล่าวขึ้นเช่นนี้ ก่อนจะรีบเทน้ำในขวดสีเงินนั้น ส่งเข้าปากของไรอาในทันที!



…………………………………………………………………………………………………………….



เพอริลเทน้ำศักดิ์สิทธิ์ลงในปากของไรอาได้เพียงครึ่งขวดเท่านั้น กลับต้องเป็นฝ่ายหลบหนีการจู่โจมของชายในหน้ากากเหล็ก ส่งผลให้ขวดใบน้อยนั้นหลุดมือ ฝ่ายตรงข้ามพยายามจะแย่งตัวไรอากลับไปอย่างเต็มที่ ดังนั้น เพอริลได้แต่เป็นฝ่ายป้องกันตัวอย่างสุดความสามารถ



ขวดใบนี้ต่างกับขวดหยาดโลหิต ต้องใช้เวลานานมาก กว่าน้ำในขวดจะเต็มขวดขึ้นแต่ละครั้ง ดังนั้น ไม่ได้มีน้ำมากมายเช่นดังขวดหยาดโลหิต หากแต่ว่าในปริมาณที่เท่ากัน ย่อมให้ผลที่มากกกว่า



ปีศาจผู้เป็นบิดาของไรอา ตอนนี้แย่งขวดใบน้อยไว้ในมือได้แล้ว ดังนั้น ค่อยเทน้ำในขวดนั้นทิ้งลงทันที!



\"เรนัส!! รู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไป!\"



\"ทำไมจะไม่รู้ ถึงจะดื่มลงไปครึ่งขวดแล้ว แต่ถ้าไม่ได้ดื่มอีกครึ่ง ข้าก็แก้มนต์ได้\"



\"เจ้าทำแบบนี้ รู้ตัวหรือเปล่า ถ้าไม่มีน้ำนั่น จะแก้มนต์จากขวดหยาดโลหิตไม่ได้ ต้องใช้เวลาถึงอีกกว่าสิบปีกว่าน้ำจะเท่าเดิม\"



\"ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!!\"



……………………………………………………………………………………………………….



แสงสว่างวาบ ประกายขึ้น พร้อมๆกับที่ต้นไม้ในป่าหายไปเกือบครึ่ง เพราะทนแรงจากการปะทะของมังกรขาวและเรนัสไม่ได้ แม้แต่งานเทศกาลในเมืองยังถึงกับต้องเลิกลงกลางคัน



เหล่าอัศวินทั้งหลาย บัดนี้ คล้ายกับเพิ่งรู้สึกตัว ว่าผู้บัญชาการของพวกเขาหายไปเสียแล้ว แต่ละคนยังรู้สึกสับสนอยู่ไม่หาย



ที่มังกรขาวจากมาโดยไม่มีใครรู้ตัวได้ ทั้งที่เกิดเรื่องที่หน้ากองไฟ เป็นเพราะพลังจากตามังกรของมังกรขาวเองแท้ๆ ดังนั้น จวบจนเกิดแสงสว่างนี้ขึ้น ทุกคนค่อยคล้ายได้สติคืนมา



ที่ในเมือง บัดนี้ เกิดความวุ่นวายไปทั่วแล้ว



หากแต่ ที่นอกเมือง แม้จะมีคนเพียงผู้เดียว คนผู้นี้ก็ยังเกิดความสับสนอยู่เช่นกัน!



เรนัส คุกเข่าลงที่พื้น สีหน้ายังทั้งเจ็บใจ ทั้งแปลกใจอยู่ไม่หาย



มังกรขาวหายไปเสียแล้ว!



รอยเลือดหยดเป็นทาง ไม่ว่าอย่างไร การโจมตีเมื่อครู่ ต้องถูกมังกรขาวด้วยแน่นอน เขาแน่ใจว่าไม่ได้พลาดไปโดนไรอาอย่างเด็ดขาด



แต่มังกรขาวหายไปที่ใด?