ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
คืนนี้เป็นคืนที่ดวงจันทร์ทอประกายแสงเจิดจรัสเต็มดวง หากแต่ยังมีสตรีอีกนางหนึ่ง ที่เจิดจรัสกว่าดวงจันทรา
มเหสีแห่งองค์ราชา นครเซเรล่า เยื้องยุรยาตรมาตามทางเดินในอุทยานอย่างแช่มช้า ดวงหน้าเศร้าหมองเหลือประมาณ แฝงด้วยความโศกอันยากพบพานได้ในยามกลางวัน
องค์ราชานับว่าชราแล้ว ทุกค่ำคืนทอดทิ้งนางให้เปลี่ยวเหงา
ผู้ใดเลยจักรู้ถึงความรู้สึกอ้างว้างนี้?
ขณะนั้นเอง นางจึงได้เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่ง ที่ยังนอนไม่หลับเช่นเดียวกับนาง
เรือนผมสีทองส่องประกายต้องกับแสงจันทรา ดวงตาที่หันมามองนั้นกลับดูมีเสน่ห์อย่างประหลาดจนแทบคลั่ง อกของนางเต้นสะท้านด้วยความตื่นเต้นอย่างประหลาด
\"ไรอา? เจ้าตื่นแล้วหรือไร?\"
เสียงถามออกจากปากไปก็เท่านั้น เมื่อภาพความจริงเห็นชัดตรงหน้าอยู่ นางไม่กล้ามองดูผู้เป็นเสมือนลูกเลี้ยงของนางตรงๆเพราะเหตุนี้ เพราะดวงหน้านั้นทำให้จิตใจของนางสั่นไหว
\"ท่านเหงามากหรือ?\"
เสียงของไรอาถามกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม เพียงแค่เผลอสบกับดวงตาคู่นั้น ทำนบในจิตใจนางคล้ายดังถล่มทลายแล้ว ไม่อาจทราบได้ว่าตนเองทำสิ่งใดอยู่ เพียงซบเข้าหาอ้อมอกนั้น ร่ำไห้ในทันที เสียงกระซิบแผ่วๆผสมกับเสียงร่ำไห้นั้น กล่าวออกมาคล้ายระบายความในใจจนสิ้นว่า
\"ข้าแต่งงานทั้งที่ไม่ได้รักองค์ราชา ข้าต้องทนรับวีกัซเป็นลูก ทั้งที่ไม่ต้องการ…\"
\"วีกัซไม่ใช่ลูกของท่าน?\"
\"ข้าแต่งงานกับสามีเก่าไร้บุตร กำลังจะโดนปลดเป็นทาส จึงให้คนสนิทไปซื้อหาตัวเด็กคนนั้นมา แกล้งทำเป็นว่าเป็นลูกเพื่อตบตาสามีเก่า…ทุกครั้งที่เห็นมัน..ข้า…\"
\"ท่านไม่ต้องการมัน…ใช่หรือไม่?\"
\"ท่าน?\"
ไรอายังยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกในใจที่ซ่อนอยู่คล้ายดังปะทุขึ้นมาจนสิ้น ถูกต้องแล้ว นางไม่ต้องการวีกัซ!
เสียงกระซิบที่แผ่วเบานั้น ราวกับเป็นเสียงกระซิบของปีศาจร้าย หากแต่ทำให้นางยินยอมพร้อมใจ
\"ข้าเป็นปีศาจไม่ใช่มังกร มาสิ..มเหสีผู้เลอโฉม….\"
เสียงนั้นทำให้นางหวั่นไหวจนสูญเสียการควบคุมตนเอง ดวงตาคู่นั้นมีอำนาจประหลาดราวดูดกลืนดวงวิญญาณของนางให้เลือนหายไป ทั้งทุกข์สุขล้วนแต่มลายไปสิ้น
…………………………………………………………………………………………………………….
ไรอาลอบพบกับองค์มเหสีในยามค่ำคืน นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายวันมาแล้ว
หากแต่ปัจจุบันนี้ ย่อมเป็นเรื่องที่ไม่อาจเป็นไปได้ เพราะมังกรขาว ยังคิดรั้งอยู่ที่นี่ เพื่อสืบหาความจริง ความจริงที่อยู่เบื้องหลังการจับกุมวีกัซ!
ตั้งแต่มังกรขาวอยู่ที่นี่ แน่นอนที่สุด ว่าไรอาไม่ได้ออกไปพบองค์มเหสีเลย
หากแต่ยังมีคนอีกผู้หนึ่ง ที่ไม่มีปัญหาแน่ แม้ว่าไรอาจะพบคนผู้นี้ทุกวันก็ตาม!
………………………………………………………………………………………………………….
ไททารอสนั่งอยู่ริมน้ำ โยนก้อนหินลงน้ำทีละก้อน แววตาบอกได้ถึงความไม่สบายใจอย่างแสนสาหัสทีเดียว ก้อนหินลงน้ำไปทีละก้อน ก่อระรอกคลื่นเป็นวงกว้าง
คลื่นของไททารอสบัดนี้ กลับถูกรบกวนด้วยคลื่นอีกกลุ่มหนึ่งเสียแล้ว
คลื่นแผ่เป็นวงกว้าง สองวงมาใกล้กัน ไททารอสมองดูคลื่นสองวงนั้นอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยปากเบาๆ ถามคนที่นอนเล่นอยู่ด้านข้างว่า
\"ไรอา นายคิดหรือเปล่า ว่ามังกรขาวสงสัยนาย\"
\"กลัวหรือ?\"
ไรอาเอ่ยถามขึ้นพลางยิ้มนิดๆ ดวงตาที่เคยดูไร้ความรู้สึกนั้น คล้ายจะเป็นประกายขึ้นมาเป็นครั้งแรก ไททารอสเพียงแต่มองดูเพื่อนของตนที่นอนเล่นอยู่ พลางส่ายหน้า แล้วกล่าวว่า
\"ชั้นไม่กลัว พวกเราตกลงกันแล้ว ชีวิตชั้นเป็นของนาย ต่อให้ทำมากกว่านี้ก็ได้\"
\"นายยกชีวิตให้ชั้นจริงๆ? ไม่เปลี่ยนใจนะ?\"
\"ถ้าไม่ได้นายชั้นตายไปนานแล้ว ในกองเพลิงวันนั้น ชั้นเองยังไม่เข้าใจ เป็นเผ่ามังกรเลือดแท้แล้วดีตรงไหน? ถึงขนาดทำลายชีวิตลูกครึ่งอย่างพวกเราเหมือนไม่ใช่คน \"
\"ก็เพราะชั้นเป็นลูกครึ่งปีศาจ ส่วนนายเป็นลูกครึ่งภูต ศัตรูของเผ่ามังกร ศัตรูของมนุษย์\"
\"พวกเทพด้วยสิ\"
\"แน่นอน\"
ไรอากล่าวมาถึงตอนนี้ ทำท่าคล้ายจะหลับไปจริงๆ ไททารอสเห็นดังนั้น ค่อยเขย่าตัวเพื่อนปลุกให้ลุกขึ้นทันที ก่อนจะกล่าวถามขึ้นว่า
\"นายหิวแล้วหรือเปล่า? ชั้นไปหาเหยื่อมาให้มั้ย?\"
\"อย่าเลย…\"
\"จะใจดีไปถึงไหน? หรือไม่มั่นใจฝีมือชั้น แค่นี้มังกรขาวจับไม่ได้หรอกน่า ไม่ต้องห่วง\"
\"ถ้าไม่ล่าด้วยตัวเองก็ไม่สนุกสิ\"
ไรอากล่าวขึ้นมา ก่อนจะยิ้มนิดๆ ด้วยดวงตาทอประกายลี้ลับอย่างประหลาด
…………………………………………………………………………………………………….
สัญชาติญาณของเผ่าปีศาจ ชอบเลือดโดยกำเนิด ยิ่งโลหิตหลั่งไหล ยิ่งเห็นความรุนแรงความเจ็บปวด กลับเป็นความรู้สึกที่สุขสมใจนัก
เริ่มแรกไรอาดื่มโลหิตจากขวดใบน้อยนั้น หากแต่อาการกระหายเลือดกลับทวีขึ้นจนไม่อาจยับยั้งได้อีกต่อไป
จากโลหิตในขวดใบน้อย เริ่มเปลี่ยนเป็นโลหิตอุ่นๆจากมนุษย์ ความรู้สึกที่โลหิตเหนียวข้นนั้นไหลลงลำคอ กลับชุ่มชื้นอย่างประหลาด
เสียงกรีดร้องไม่อาจดังขึ้นได้ เหยื่อหลายคนกลัวจนร้องไม่ออก บ้างไม่คาดคิดว่าคนที่ลงมือจะเป็นเจ้าชายที่พวกเขาเคารพรักถึงเพียงนี้
เพียงแค่ครั้งแรกเท่านั้น ที่ไรอาลงมือที่เมืองใกล้ๆ หลังจากนั้น ด้วยอำนาจมนต์อันกล้าแข็ง ทำให้เขาไปยังเมือง ไปยังหมู่บ้านที่ไกลแสนไกลได้โดยไม่มีใครรู้
ร่างทั้งร่างอาบด้วยหยาดโลหิต ความรู้สึกยินดีและพึงพอใจประดังขึ้นมา
หากแต่ว่า…
ไม่ทราบว่าทำไม กลับมีความรู้สึกเจ็บแปลบปรากฏขึ้นในใจเช่นกัน
มเหสีแห่งองค์ราชา นครเซเรล่า เยื้องยุรยาตรมาตามทางเดินในอุทยานอย่างแช่มช้า ดวงหน้าเศร้าหมองเหลือประมาณ แฝงด้วยความโศกอันยากพบพานได้ในยามกลางวัน
องค์ราชานับว่าชราแล้ว ทุกค่ำคืนทอดทิ้งนางให้เปลี่ยวเหงา
ผู้ใดเลยจักรู้ถึงความรู้สึกอ้างว้างนี้?
ขณะนั้นเอง นางจึงได้เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่ง ที่ยังนอนไม่หลับเช่นเดียวกับนาง
เรือนผมสีทองส่องประกายต้องกับแสงจันทรา ดวงตาที่หันมามองนั้นกลับดูมีเสน่ห์อย่างประหลาดจนแทบคลั่ง อกของนางเต้นสะท้านด้วยความตื่นเต้นอย่างประหลาด
\"ไรอา? เจ้าตื่นแล้วหรือไร?\"
เสียงถามออกจากปากไปก็เท่านั้น เมื่อภาพความจริงเห็นชัดตรงหน้าอยู่ นางไม่กล้ามองดูผู้เป็นเสมือนลูกเลี้ยงของนางตรงๆเพราะเหตุนี้ เพราะดวงหน้านั้นทำให้จิตใจของนางสั่นไหว
\"ท่านเหงามากหรือ?\"
เสียงของไรอาถามกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม เพียงแค่เผลอสบกับดวงตาคู่นั้น ทำนบในจิตใจนางคล้ายดังถล่มทลายแล้ว ไม่อาจทราบได้ว่าตนเองทำสิ่งใดอยู่ เพียงซบเข้าหาอ้อมอกนั้น ร่ำไห้ในทันที เสียงกระซิบแผ่วๆผสมกับเสียงร่ำไห้นั้น กล่าวออกมาคล้ายระบายความในใจจนสิ้นว่า
\"ข้าแต่งงานทั้งที่ไม่ได้รักองค์ราชา ข้าต้องทนรับวีกัซเป็นลูก ทั้งที่ไม่ต้องการ…\"
\"วีกัซไม่ใช่ลูกของท่าน?\"
\"ข้าแต่งงานกับสามีเก่าไร้บุตร กำลังจะโดนปลดเป็นทาส จึงให้คนสนิทไปซื้อหาตัวเด็กคนนั้นมา แกล้งทำเป็นว่าเป็นลูกเพื่อตบตาสามีเก่า…ทุกครั้งที่เห็นมัน..ข้า…\"
\"ท่านไม่ต้องการมัน…ใช่หรือไม่?\"
\"ท่าน?\"
ไรอายังยิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกในใจที่ซ่อนอยู่คล้ายดังปะทุขึ้นมาจนสิ้น ถูกต้องแล้ว นางไม่ต้องการวีกัซ!
เสียงกระซิบที่แผ่วเบานั้น ราวกับเป็นเสียงกระซิบของปีศาจร้าย หากแต่ทำให้นางยินยอมพร้อมใจ
\"ข้าเป็นปีศาจไม่ใช่มังกร มาสิ..มเหสีผู้เลอโฉม….\"
เสียงนั้นทำให้นางหวั่นไหวจนสูญเสียการควบคุมตนเอง ดวงตาคู่นั้นมีอำนาจประหลาดราวดูดกลืนดวงวิญญาณของนางให้เลือนหายไป ทั้งทุกข์สุขล้วนแต่มลายไปสิ้น
…………………………………………………………………………………………………………….
ไรอาลอบพบกับองค์มเหสีในยามค่ำคืน นั่นเป็นเรื่องเมื่อหลายวันมาแล้ว
หากแต่ปัจจุบันนี้ ย่อมเป็นเรื่องที่ไม่อาจเป็นไปได้ เพราะมังกรขาว ยังคิดรั้งอยู่ที่นี่ เพื่อสืบหาความจริง ความจริงที่อยู่เบื้องหลังการจับกุมวีกัซ!
ตั้งแต่มังกรขาวอยู่ที่นี่ แน่นอนที่สุด ว่าไรอาไม่ได้ออกไปพบองค์มเหสีเลย
หากแต่ยังมีคนอีกผู้หนึ่ง ที่ไม่มีปัญหาแน่ แม้ว่าไรอาจะพบคนผู้นี้ทุกวันก็ตาม!
………………………………………………………………………………………………………….
ไททารอสนั่งอยู่ริมน้ำ โยนก้อนหินลงน้ำทีละก้อน แววตาบอกได้ถึงความไม่สบายใจอย่างแสนสาหัสทีเดียว ก้อนหินลงน้ำไปทีละก้อน ก่อระรอกคลื่นเป็นวงกว้าง
คลื่นของไททารอสบัดนี้ กลับถูกรบกวนด้วยคลื่นอีกกลุ่มหนึ่งเสียแล้ว
คลื่นแผ่เป็นวงกว้าง สองวงมาใกล้กัน ไททารอสมองดูคลื่นสองวงนั้นอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยปากเบาๆ ถามคนที่นอนเล่นอยู่ด้านข้างว่า
\"ไรอา นายคิดหรือเปล่า ว่ามังกรขาวสงสัยนาย\"
\"กลัวหรือ?\"
ไรอาเอ่ยถามขึ้นพลางยิ้มนิดๆ ดวงตาที่เคยดูไร้ความรู้สึกนั้น คล้ายจะเป็นประกายขึ้นมาเป็นครั้งแรก ไททารอสเพียงแต่มองดูเพื่อนของตนที่นอนเล่นอยู่ พลางส่ายหน้า แล้วกล่าวว่า
\"ชั้นไม่กลัว พวกเราตกลงกันแล้ว ชีวิตชั้นเป็นของนาย ต่อให้ทำมากกว่านี้ก็ได้\"
\"นายยกชีวิตให้ชั้นจริงๆ? ไม่เปลี่ยนใจนะ?\"
\"ถ้าไม่ได้นายชั้นตายไปนานแล้ว ในกองเพลิงวันนั้น ชั้นเองยังไม่เข้าใจ เป็นเผ่ามังกรเลือดแท้แล้วดีตรงไหน? ถึงขนาดทำลายชีวิตลูกครึ่งอย่างพวกเราเหมือนไม่ใช่คน \"
\"ก็เพราะชั้นเป็นลูกครึ่งปีศาจ ส่วนนายเป็นลูกครึ่งภูต ศัตรูของเผ่ามังกร ศัตรูของมนุษย์\"
\"พวกเทพด้วยสิ\"
\"แน่นอน\"
ไรอากล่าวมาถึงตอนนี้ ทำท่าคล้ายจะหลับไปจริงๆ ไททารอสเห็นดังนั้น ค่อยเขย่าตัวเพื่อนปลุกให้ลุกขึ้นทันที ก่อนจะกล่าวถามขึ้นว่า
\"นายหิวแล้วหรือเปล่า? ชั้นไปหาเหยื่อมาให้มั้ย?\"
\"อย่าเลย…\"
\"จะใจดีไปถึงไหน? หรือไม่มั่นใจฝีมือชั้น แค่นี้มังกรขาวจับไม่ได้หรอกน่า ไม่ต้องห่วง\"
\"ถ้าไม่ล่าด้วยตัวเองก็ไม่สนุกสิ\"
ไรอากล่าวขึ้นมา ก่อนจะยิ้มนิดๆ ด้วยดวงตาทอประกายลี้ลับอย่างประหลาด
…………………………………………………………………………………………………….
สัญชาติญาณของเผ่าปีศาจ ชอบเลือดโดยกำเนิด ยิ่งโลหิตหลั่งไหล ยิ่งเห็นความรุนแรงความเจ็บปวด กลับเป็นความรู้สึกที่สุขสมใจนัก
เริ่มแรกไรอาดื่มโลหิตจากขวดใบน้อยนั้น หากแต่อาการกระหายเลือดกลับทวีขึ้นจนไม่อาจยับยั้งได้อีกต่อไป
จากโลหิตในขวดใบน้อย เริ่มเปลี่ยนเป็นโลหิตอุ่นๆจากมนุษย์ ความรู้สึกที่โลหิตเหนียวข้นนั้นไหลลงลำคอ กลับชุ่มชื้นอย่างประหลาด
เสียงกรีดร้องไม่อาจดังขึ้นได้ เหยื่อหลายคนกลัวจนร้องไม่ออก บ้างไม่คาดคิดว่าคนที่ลงมือจะเป็นเจ้าชายที่พวกเขาเคารพรักถึงเพียงนี้
เพียงแค่ครั้งแรกเท่านั้น ที่ไรอาลงมือที่เมืองใกล้ๆ หลังจากนั้น ด้วยอำนาจมนต์อันกล้าแข็ง ทำให้เขาไปยังเมือง ไปยังหมู่บ้านที่ไกลแสนไกลได้โดยไม่มีใครรู้
ร่างทั้งร่างอาบด้วยหยาดโลหิต ความรู้สึกยินดีและพึงพอใจประดังขึ้นมา
หากแต่ว่า…
ไม่ทราบว่าทำไม กลับมีความรู้สึกเจ็บแปลบปรากฏขึ้นในใจเช่นกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น