คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1::จุดเริ่มต้นของเรื่องหลอกลวง[เพราะว่ามันยาวเกินไปที่จะเป็นบทนำเลยมาเปลี่ยนใหม่น่ะนะ]
“เทียร์รี่จ้า...!!!! ” เสียงหวานๆ ใสๆ ของยัยพีช...เพื่อนสนิทของฉันที่ฟังดูน่ารักสดใสเหมาะกับใบหน้าหวานๆ และดวงตากลมโตนั่น แต่ทำไมฉันฟังแล้วมันสยองๆ ชอบกลล่ะ?
“มีอะไรยะ? ” ฉันหันไปถามพีชด้วยสีหน้าที่เซ็งแบบสุดฤทธิ์
“อุบ! ฮ่าๆๆๆ ” อยู่ๆ ก็หลุดขำออกมาหน้าตาเฉย... อะไรกัน? “ฮ่าๆๆ ดูหน้าเธอสิเทียร์รี่... เหมือนปลาทับทิมตากแห้งเลยอ่ะ ฮ่าๆๆๆ ” ฉันมองไปยังเด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนเป็นลอนยาวไปถึงสะโพก นัยน์ตากลมโตพร้อมด้วยขนตาเป็นแพยาวงอนออกมา จมูกโด่งรั้นรับกับใบหน้าพร้อมด้วยริมฝีปากบางๆ อมชมพู
ว่าแต่...ปลาทับทิมตากแห้ง มันน่าขำตรงไหนกัน?
“มีอะไรกันแน่...? รีบพูดมาเลย...” ฉันรีบพูดเร่งพีชก่อนที่ทุกท่านจะได้เห็นข่าวหน้าหนึ่งที่มีหัวข้อข่าวว่า ‘นักเรียนไฮสกูลขำตายคาโรงเรียน’ ซะก่อนน่ะสิ
“ก็นะ... พอดีฉันหาเกมส์ใหม่ให้เธอเล่นได้แล้วล่ะนะ~ ”พีชพูดก่อนจะนั่งลงข้างๆ ฉัน
“เกมส์อะไรอีกล่ะ?! คราวที่แล้วยังไม่พออีกเหรอพีช ให้ฉันไปตกปลาปักเป้า... ใครทำได้ก็โคตรเจ๋งแล้ว! ”ฉันบ่นออกมาอย่างทนไม่ไหว... ก็สมควรไหมล่ะ ยัยนั่นบอกให้ฉันไปแข่งตกไอ้ปลาน่าขยะแขยงมีหนามเต็มตัวนั่นกับเธอ ใครได้มากที่สุดจะได้ตั๋วเครื่องบินไป-กลับต่างประเทศฟรี หึ! ก็นะ... ยัยนี่มันบ้านรวยนี่ แต่ว่าฉันก็แพ้... โถ่ ใครจะไปทำอย่างงั้นได้ล่ะ ปลานั่นมันน่าสงสารออก... ( กลบเกลื่อนสินะ นางเอกเรา... )
“ฮ่าๆ งั้นก็แสดงว่าฉันเก่งล่ะสินะ ก็ฉันตกได้นี่ ตั้งหลายตัวแน่ะ” พีชพูดแล้วยิ้มกว้าง
“ย่ะ! ยัยเจ้าแม่เซียนเกมส์ แล้วคราวนี้อะไรอีกล่ะ? ”ฉันถามพลางปั้นหน้าเซ็งอีกรอบ... จะพูดให้ฟังเพลินๆ นะว่ายัยนี่เป็นสุดยอดอัจฉริยะเรื่องเกมส์เลยล่ะ ได้ข่าวว่าไม่เคยแพ้ใครเลยด้วย ไม่ว่าจะเกมส์อะไรก็ตาม เพราะงั้นยัยนี่เลยถูกขนานนามว่าเป็น ‘เจ้าแม่เซียนเกมส์’ จนเป็นฉายาของยัยนี่เลยก็ว่าได้...
“เธอคงรู้จักใช่มั้ยล่ะ ผู้ชายที่ชื่อ ‘โซเฟอร์’ ที่อยู่ห้อง C น่ะ” พีชเอ่ยขึ้นมาเป็นเชิงถามเพื่อความแน่ใจ
“ได้ข่าวมาเหมือนกันนะว่าหมอนั่นน่ะเป็น ’ตุ๊ด’ ” ฉันตอบไปตามความเป็นจริง... ก็เห็นเขาลือกันมาอย่างนี้นี่นะ
“เธอไปได้ยินมาจากใครล่ะนั่น? ฉันคิดว่าเธอน่าจะได้ยินข่าวอื่นมา... แต่ดันเป็นข่าวนี้ซะงั้น” พีชนั่งเท้าคางแล้วทำหน้าเซ็งๆ เหมือนฉันเมื่อกี้นี้
“ข่าวอะไร...? ”
“โซเฟอร์น่ะ เป็นผู้ชายที่เพลย์บอยมากเลยล่ะ หน้าตาก็ใช้ได้ บ้านก็รวย สาวๆ ติดตรึมเลยล่ะนะ แถมยังเป็นเพื่อนกับ ‘เนเวอร์’ นักร้องคนโปรดของฉันอีกตั้งหาก” พีชเอามือทั้งสองมาประสานกันไว้ที่หน้าอกแล้วทำตาหยาดเหยิ้มเคลิ้มแบบสุดๆ
เนเวอร์ที่เห็นออกข่าวทีวีบ่อยๆ สินะ ก็หล่อใช้ได้นี่นะ ไม่งั้นพีชก็คงไม่ปลื้มหรอก
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เกมส์ของเธอคืออะไรกันแน่...?” ฉันรีบถามเข้าประเด็น
“ฉันจะให้เธอไปทำให้โซเฟอร์หลงรักเธอน่ะสิ แน่นอนว่าถ้าสำเร็จฉันมีของขวัญให้แน่... เป็นเงินสักสามหมื่นเป็นไง? ” สะ สามหมื่นเหรอ ?! “แล้วก็แน่นอนว่าถ้าแพ้...เธอจะต้องทำเรื่องน่าอับอายอย่างหนึ่ง ซึ่งมันก็คือ เธอต้องใส่บิกินี่ที่ฉันเตรียมไว้แล้วไปยืนหน้าเสาธงโรงเรียนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง”พีชแสยะยิ้มที่มุมปาก
บะ บิกินี่เนี๊ยนะ?!
“ขอฉันกลับไปปรึกษาแม่ก่อนได้มั้ยอ่ะ?” ฉันถามแล้วทำหน้าทำตาเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ กะพริบตาถี่ๆ หลายๆ ที เพื่อเป็นการเรียกคะแนนความสงสาร
คุณแม่จะต้องไม่ยอมให้ลูกสาวสุดเลิฟสุดน่ารักของตัวเองไปทำเรื่องน่าอายแบบนั้นแน่ ฉันรับรองได้
“โทรมาบอกด้วยนะ” พีชพูดตกลงรับข้อเสนอของฉัน
ยังจะมีการมาย้ำกันอีก... ให้ตายเถอะ...
“อื้ม โอเคเลย ฉันต้องโทรบอกแน่ เชื่อสิ” ฉันรีบพูดกลบเกลื่อน
ว่าแต่... กลบเกลื่อนอะไรฟะ ?! ฉันไม่ได้กลบเกลื่อนอะไรเลยสักหน่อย
~เวลาต่อมา~
ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณแม่สุดที่เลิฟของฉันฟัง เรื่องที่ยัยพีชจะให้ฉันไปเล่นเกมส์ประหลาดๆ โดยถ้าฉันชนะ ฉันจะได้รางวัลเป็นเงินจำนวนสามหมื่นบาทไทยแลนด์ แต่ถ้าฉันแพ้ฉันต้องไปใส่บิกินี่โชว์เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ และอาจารย์ทุกคนที่หน้าเสาธงโรงเรียน... ซึ่งฉันเองก็มั่นใจว่าคุณแม่จะต้องไม่ยอมให้ลูกสาวไปทำอะไรเสี่ยงๆแน่
แต่ว่า...
“แหม... เล่นๆ ไปเถอะจ๊ะ ได้ตั้งสามหมื่นเชียวนะ” คุณแม่พูดโดยมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า
เอ่อ...คุณแม่คะ? คุณแม่จะงกไปหน่อยมั้ยคะ?
“แต่ว่า...!?” ฉันเตรียมต่อรองกับคุณแม่แต่คุณแม่ก็ดันพูดแทรกฉันขึ้นมาว่า...
“ไม่เอาน่าเทียร์รี่ ลูกน่ะน่ารักจะตาย หนุ่มน้อยคนนั้นก็ต้องชอบลูกแน่ๆ แล้วพอเขาชอบลูกนะ ลูกก็จะต้องหักอกเขาซะ เอาให้เขายอมพูดว่าลูกนั้นสำคัญกับเขาแค่ไหน เพื่อพิสูจน์รักแท้ไงล่ะเทียร์รี่”
รักแท้เนี๊ยนะ?
“แต่คุณแม่คะ ถ้าแพ้เทียร์รี่สุดน่ารักของแม่จะต้องได้ไปใส่บิกินี่โชว์ทุกคนในโรงเรียนนะคะ?” ฉันรีบพูดต่อ
ก็เรื่องนั้นมันน่าอายจริงๆ นี่น่า
“ไม่เป็นไรหรอก ลูกน่ะหุ่นดีจะตาย~”คุณแม่ตอบและยิ้มออกมา
นี่สรุป... ยังไงก็จะให้หนูเล่นให้ได้สินะคะ
“คุณแม่ขา~ หนูขอร้องนะคะ หนูไม่อยากเล่นเลยอ่ะ” ฉันพยายามอ้อนวอน
“ไม่ได้! ยังไงลูกก็ต้องเล่น!” คุณแม่พูดเชิงบังคับ
“ทำไมถึงอยากให้หนูเล่นขนาดนั้นล่ะคะ?” คุณแม่หัวเราะออกมาในลำคอแล้วพูด...
“หึๆๆ ก็เพราะว่าถ้าชนะจะได้เงิน เอ๊ย! ได้ลูกเขยคนนึงเลยน่ะสิ...”
เงินจริงๆ สินะ...ที่เป็นเหตุผล
“แต่หนูไม่อยากได้นี่คะ...” ฉันพยายามอ้อนวอนอีกรอบเพื่อว่าคุณแม่อาจจะเปลี่ยนใจ
“นี่เป็นคำสั่งนะเทียร์รี่ลูกรัก จง-ไป-เล่น-เกมส์-นี้-ซะ” คุณแม่พูดออกมาแบบเน้นคำ
นี่สรุปว่าฉันต้องทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย?
ความคิดเห็น