ยังไม่มี

ตอนที่ 1  

                ท่ามกลางบรรยากาศยามเช้าอันสดชื่น สองข้างทางเต็มไปด้วยร่มเงาของต้นกัลปพฤกษ์ที่เขียวขจีแตกใบสดใหม่หลังจากได้รับน้ำฝนจากสายฝนที่ชุ่มฉ่ำของต้นฤดูฝน สายลมที่อ่อนไหวพัดมาทำให้ผมที่ยาวสลวยเกือบถึงกลางหลังของหญิงสาวปลิวสยายไปตามแรงลม อากาศยามเช้าที่แสนสบาย แต่อารมณ์เธอกลับขุ่นมัวไม่แจ่มใสเหมือนเช่นอากาศในเช้าวันนี้ 

                หญิงสาวกำลังชะเง้อชะแง้ เหมือนกำลังรอใครอยู่ ข้างกายมีรถเครื่องคนเก่าจอดเสียนิ่งอยู่ข้างกัน....... ใช่ เธอกำลังรอใครซักคนอยู่.....

ทำไมไม่มาซักทีนะ  มนรดา คิดพลางเริ่มมองหาวิธี ที่จะออกไปให้พ้นจากที่แห่งนี้ โดยเร็วเพื่อไปพบกับบุคคลที่เธอนัดหมายไว้ในเช้าวันนี้ ซึ่งเป็นเช้าวันแรกของชีวิตนิษิตปีสุดท้าย เธอมีนัดตอนเก้าโมงครึ่งกับอาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจ็ค ตอนนี้ก็เกือบจะถึงเวลานัดหมายแล้ว แต่รถเธอดันมาเกซะก่อนที่จะถึงจุดหมาย เธอจึงต้องรอคู่โปรเจ็คของเธอมารับ นวิน หรือ นายวิน เพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยเป็นนิษิตน้องใหม่หน้าใสแจ๋ว จนวันนี้เป็นนิษิตรุ่นพี่ปีสุดท้ายแล้ว เพื่อนกันตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้สถานะก็ยังไม่เคยเปลี่ยนแปลง...

เมื่อรอจนคิดว่ารอไม่ไหวแล้ว เธอจึงออกวิ่งตรงไปทางตึกเรียนเพื่อหวังให้ทันเวลานัดหมายที่นัดกับอาจารย์ไว้ ทำไมมันถึงได้ไร้ความรับผิดชอบอย่างนี้นะไอ้นายวินเอ๊ยยยย...  คิดพลางรีบสาวเท้าวิ่งไปไม่หยุด

มาแล้ววววคร้าบบบ   นวินที่บึ่งมอเตอร์ไซค์มาจนหัวฟู ร้องเรียกเพื่อนสาวที่วิ่งนำหน้าหน้าอยู่เพียงไม่กี่ก้าว

เอ้า ขึ้นมาสิมนวิ่งอย่างนั้นเมื่อไหร่มันจะถึงซะทีล่ะ ส่งเสียงเรียกพลาง ยิ้มแต้ให้อย่างคนที่อารมณ์ดี เหมือนไม่เคยมีเรื่องทุกข์ร้อนใจอะไรเหมือนเช่นคนอื่นเขา มนรดาหยุดวิ่งหันมามองพร้อมกับเตรียมส่งสายตาเขียวๆพร้อมเตรียมคำพูดไว้หวังจะด่าให้สาดเสียเทเสียข้อหาที่ทำให้เธอต้องเสียแรงวิ่งจนลำไส้เล็กกับลำไส้ใหญ่พันกันยุ่งเหยิงจนไม่รู้ขดไหนเป็นขดไหน  แต่พอหันไปเห็นหน้าเข้มๆที่มีรอยยิ้มกว้างบนหน้านั้นก็ ทำเอาหลงลืมคำพูดที่เตรียมไว้จนหมด ทำได้เพียงแค่นเสียงออกมาได้แค่

ฮึ!

พร้อมส่งค้อนน้อยๆให้ แล้วกระโดดขึ้นรถเครื่องคันเก่งของ เพื่อน ที่รีบบิดคนเร่งออกตัวโดยเร็วที่สุดเพื่อหวังให้ทันนัดหมายในเช้าวันนี้

มนรดา หรือ มน และ นวิน หรือ วิน นักศึกษาปีสุดท้ายของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เพื่อนซี้ต่างเพศที่รู้จักและคบหากันมาตั้งแต่ปีแรกที่ก้าวเข้ามาเป็นนิษิตของมหาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งของจังหวัดทางภาคเหนือ  มนรดา หญิงสาวตัวเล็กบอบบาง ที่มีผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสวยเป็นที่อิจฉาของสาวๆหลายคน น่ารัก คือคำนิยามที่เหมาะสมกับมนรดาที่สุด ด้วยดวงตากลมโตที่ล้อมรอบด้วนแพขนตางอนยาว อีกทั้งริมฝีปากปางเฉียบสีชมพูระเรื่อโดยไม่ต้องพึ่งสีของลิปสติกนั่นอีกที่เป็นจุดเด่นบนใบหน้าเล็ก เมื่อยามที่แย้มยิ้มแต่ละทีโลกสว่างสดใสขึ้นอีกเป็นกอง เพราะรอยยิ้มของผู้หญิงตัวเล็กๆ  ถ้าหากว่าใครได้อยู่ใกล้ก็อาจจะหลงรักเธอได้โดยไม่รู้ตัว นวิน ชายหนุ่มผิวเข้มที่มีส่วนสูงถึง 180เซนติเมตร และร่างกายที่กำยำอย่างสมวัยหนุ่มเต็มตัวเพราะเป็นคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ทั้งในอดีตก็เคยเป็นถึงนักกีฬาของมหาลัย แต่ปัจจุบันด้วยความที่รักสนุกสนาน เฮฮา ไม่อยากอยู่ในกรอบและกฎเกณฑ์ของคำว่านักกีฬามหาลัย นวิน จึงขอลาออกมาเป็น นักกีฬาไร้สังกัด ใช้ชีวิตนักศึกษาอย่างอิสรเสรี เสน่ห์ คือสิ่งที่นวินมีอย่างล้นเหลือ ดวงตาที่พราวระยับ แฝงแววขี้เล่นและอารมณ์ดีอยู่เสมอ จึงไม่แปลกที่มักจะมีสาวๆมาห้อมล้อมอยู่เสมอไม่เคยขาด แม้ในบางครั้งตัวเขาเองไม่ได้ต้องการก็ตามที

แต่ไหนแต่ไรมามนรดาก็ได้แต่มองเพื่อนนวินออกควงสาวไม่ซ้ำหน้า บางครั้งมนรดาเองด้วยซ้ำที่ต้องทำหน้าที่เป็นแม่สื่อแม่ชัก ให้เพื่อนก็ออกบ่อยไป แม้จะไม่เต็มใจทำเพราะเป็นการกระทำที่ตรงข้ามกับสิ่งที่ใจต้องการก็ตามที

เฮ้อ! นึกว่าจะโดนอาจารย์สมศักดิ์ สวดยับซะแล้วดีนะที่มีมนคอยแก้ต่างให้ นวิน กล่าวพร้อมทำหน้าตาสดชื่นเหมือนได้เกิดใหม่หลังออกมาจากห้องอาจารย์ที่ปรึกษาโปรเจ็ค หันมายิ้มให้มนรดาอย่างประจบเอาใจ คนที่โดนพาดพิงถึงหันมามองแวบนึง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทางอย่างแสนงอน

เชอะ! ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเอาใจหรอก เมื่อเช้านึกว่าจะไม่มารับฉัน  ปล่อยให้เก้อฉันซะแล้ว นวินเห็นท่าทางอย่างนั้นก็ทำหน้าเหรอหรา ก่อนปล่อยฮาออกมาเหมือนเห็นเป็นเรื่องน่าขำเสียเต็มประดา

ฮ่า ๆ ก็แกเล่นเอาป้าแดง ไปเจ๊งซะไกลขนาดนั้น กว่าฉันจะบึ่งจากหอไปถึงก็ไกลโขนะครับ เหนื่อยก็เหนื่อย นวินโยนความผิดให้ ป้าแดง คันเก่ง (และเก่า) ของมนรดาเสีย

อืมมม ลำบากเสมอแหละสำหรับฉันน่ะ ทีตอนไปรับสาวๆคณะพยาบาลอ่ะ เห็นวิ่งปร๋อแป๊ปเดียวไม่มีบ่น คนตัวเล็กว่าให้ หวังจะย้อนให้คนฟังได้เจ็บบ้าง แต่ก็ไร้ผล เพราะนวินยังคงยิ้มยียวนได้อย่างน่ารักน่าชังนักหนา ในสายตาของมนรดา ซึ่งยิ้มนั้นของนวินก็ทำเอามนรดาหน้าแดงได้แวบหนึ่งเช่นเคย และก็เช่นเคยที่คนอย่างนวินไม่ทันได้สังเกตุเห็นด้วยซ้ำไป

อย่ามายิ้มอย่างนี้ให้บ่อยนักนะ ไม่เคยรู้ตัวบ้างเลยรึไงนะนายนวิน   แอบบ่นคนดียวในใจที่เต้นโครมครามเป็นจังหวะชะชะช่า ไปเสียแล้ว