++The Sound เสียงของนาย.. ฉันอยากได้ยิน

ลำดับตอนที่ #3 : :::+I’m so Sorry [1]+ ::

+I’m so Sorry [1]+

เสียงของนกกระจอกส่งเสียงร้องฮืออย่างพร้อมเพียงกันในยามเช้า เป็นเวลาเดียวกับที่สายลมเอื่อยๆพัดผ่านร่างกายของฉันไป บรรยากาศอย่างนี้ทำให้ความขี้เกียจกัดกินร่างกายได้ไม่น้อย เช้าแบบนี้ยังต้องแหกขี้ตามาโรงเรียน แค่คิดก็เพลียแล้ว -_-

“ห๊าววว ว..”

ฉันปิดปากหาวตามมารยาท เสร็จแล้วก็ก้มหน้าลงเสียบหูฟังเข้ากับไอพอดสีขาวขนาดพอดีมือเท้ายังคงก้าวเดินไปตามถนนบนฟุตบาตซึ่งเป็นเส้นทางไปโรงเรียนนั่นเอง..

ตึก ตึก ตึก

ปึก!

“โอ๊ย..”

รู้สึกเหมือนตัวเองถูกวัตถุบางอย่างกระแทกเข้าอย่างจัง คน ใช่แล้ว ต้องเป็นคนแน่ๆ ฉันกอบกุมสายหูฟังกับไอพอดที่ล่วงลงพื้นในจังหวะที่ฉันถูกชนจนล้มลุกขึ้นก้มหน้าปัดฝุ่นตามตัวเล็กน้อย ปลายหางตายังเห็นเท้าของใครบางคนยังยืนนิ่งอยู่ด้านหน้า ดีเลย.. บังอาจทำให้ไอพอดสุดที่รักต้องถลอก แม่จะด่าให้ลืมโลกเลยคอยดู

“นี่นาย.. อะ.. เอ่อ”

ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากลำตัวเตรียมอ้าปากจะสวดคนตรงหน้าอย่างเต็มที่แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรูปร่างและการแต่งตัวของผู้ชายตรงหน้า

      ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววเฉยชา จมูกโด่งเป็นสันรับกับคิ้วเรียวคม ผมสีดำขลับยาวประต้นคอช่างตัดกับผิวสีขาวซีด ปากหนาเหยียดเป็นเส้นตรง มือข้างหนึ่งถือสมุดวาดรูปสีดำขนาดไม่ใหญ่มากนัก ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดปักตัวอักษรสีแดงเด่นหรา ข้างขวาเป็นชื่อโรงเรียนที่คุ้นเคยดีมีเข็มกลัดบอกชั้นเรียนเรียบร้อย ส่วนข้างซ้ายก็ปักชื่อจริงไว้..

‘รณพัฒน์  พิณญากรสกุล’

น.. นามสกุลลูกผู้ดีรึเปล่าว่ะ =_=;; ยาวชิบเป๋ง ไม่ได้สิ ต้องด่าสินะ ใช่แล้ว.. ต้องด่า

“นี่นาย.. เวลาเดินน่ะหัดดูตาม้าตาเรือมั่งสิย่ะ รู้มั้ยว่าชนคนอื่นแล้วเดือดร้อนแค่ไหนอ่ะ! บลาๆๆๆ”

“...”

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก -_-

ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีว่าบุคคลหน้าด้านข้างหน้าฉันนี่เป็นใครกัน? ฉันด่าถึงขนาดนี้แล้วผู้ชายคนนี้ก็ยังยืนนิ่งไม่พูดไม่จาแถมยังสะบัดบ็อบ เอ้ย เชิดใส่ฉันอีก -_-;;

“นี่นาย มันจะมากไปรึเปล่าย่ะ คิดว่าหล่อแล้วจะเชิดใส่ใครก็ได้งั้นหรอ? นี่.. นี่! จะไปไหนน่ะกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนเซ่~”

ฉันตั้งท่าจะวิ่งตามไอ้ผู้ชายหน้าด้าน(?)ที่เพิ่งเดินหนีสวนไปอีกทางอย่างหน้าตาเฉย ไม่พูดอะไรซักคำ ไม่มีแม้กระทั่ง..

คำขอโทษ

RRRR

“อ๊ะ..”

แต่แล้วแผนกระชากหนังหน้าคนหล่อก็ต้องจบลงเมื่อโทรศัพท์แสนรักของฉันดังขึ้นซะก่อน..

“ฮัลโหล”

[อยู่ไหนแล้วครับ เจ้าหญิง? ^^]

เสียงนุ่มสวาทหวานเลี่ยนถูกส่งผ่านตามปลายสายมายังหูของฉัน เสี่ยวว่ะเดม แต่ก็ได้แค่พึมพำอยู่ในใจ ขืนพูดไปได้โดนอีกฝ่ายกระชากหนังหัวอย่างไม่ปราณีแน่..

“อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงโรงเรียนแล้ว มีอะไรรึเปล่า?”

[เปล่าครับ ก็แค่คิดถึงที่รัก]

“ใครที่รักนาย เดม!”

[ก็คุณไง.. ผมบอกแล้วไงว่า ยังไงคุณก็หนีผมไม่พ้นหรอก]

“ฉันเกลียดนาย!”

ติ๊ด!

พอกรอกคำด่าประโยคสุดท้ายเสร็จฉันก็รีบสาวเท้าเพื่อที่จะตรงไปยังโรงเรียนทันที

   เดม เป็นเด็กผู้ชายอยู่ ชั้น ม.5 ตามตื้อฉันมาตั้งแต่สมัยฉันขึ้น ม.4 จนตอนนี้ฉันขึ้น ม.6 แล้ว นานใช่มั้ยล่ะ? ตามจริงแล้วฉันก็ไม่ได้มีอคติอะไรกับหมอนี่นักหรอก แต่ลองคิดดูนะถ้าเดมเป็นคนที่ดีจริงๆป่านนี้ฉันคงคบกับมันไปแล้วล่ะ แต่ความจริงมันไม่ใช่นี่สิ..

2 ปีก่อน

“ว่านโว้ย! ว่านแย่แล้วแก แย่แล้ว~~”

ฉันหันไปตามเสียงเรียกของ กาว เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉันที่กำลังย่อตัวลงเพราะความเหนื่อยอ่อนจากการวิ่งมาราธอนเมื่อสักครู่(?)

“มีอะไร?”

“ทำใจดีๆก่อนนะแก.. แฮ่ก แฮ่ก”

“ฉันว่าควรจะเป็นแกมากกว่านะที่จะต้องทำใจดีๆน่ะ -_-“

ฉันตอบกลับพลางเอื้อมมือไปลูบหลังเพื่อนรักที่กระเพื่อมขึ้นลงจมูกสูดดมเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปในปอดโชคดีที่ตรงนี้เป็นร่มไม้ไม่ร้อนมากนักไม่งั้นยัยกาวอาจจะเป็นลมแดดได้..

“นินเว้ย นินมันโดนกระถางต้นไม้ตกใส่หัว!”

พอยัยกาวหายเหนื่อยก็เงยหน้าขึ้นมาบอกธุระที่สั่งสมมานานให้ฉันฟังแววตาของมันฉายแววจริงจัง ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่..

“นิน..”

ฉันพึมพำขึ้นมาเบาเบาเมื่อรู้ข่าวของคนรักที่ยัยกาวคาบมาบอก กระถางต้นไม้ตกใส่งั้นหรอ.. บังเอิญไปรึเปล่า? หรือว่าจะเป็น..

“เดม!”

“อ่าวเฮ้ย.. ไปไหนว่าน”

คำรามขึ้นมาเสียงดังก่อนที่สมองจะสั่งการให้ตรงไปยังชั้นเรียนของ ม.3 ทันที ไม่ผิดแน่ต้องเป็นฝีมือของเดมอย่างแน่นอน คนเดียวเท่านั้นที่กล้าทำอะไรอย่างนี้..

“เดม! นายอยู่ไหน!?”

ฉันหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องที่มีป้ายแขวนไว้ว่า ม.3/2 ตะโกนลั่นจนทำให้เด็กภายในห้องและคนที่เดินผ่านไปมาตรงระเบียงหันมามองเป็นตาเดียว แต่ใครจะไปสน ตอนนี้มีแค่ความโกรธและโมโหเท่านั้นที่กัดกินหัวใจ..

“เฮ้ย! ว่านใจเย็นสิว่ะ”

กาวที่เพิ่งวิ่งตามฉันมาทันรับปรี่เข้ามารั้งแขนฉันไว้ ยัยนี่รู้เรื่องของเดมเพราะตอนที่เด็กนั่นเข้ามาสารภาพรักกับฉันยัยกาวก็อยู่ด้วย

“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว มันกล้าทำกับคนที่ฉันรักแบบนี้ ฉันก็จะไม่ปล่อยมันไว้!”

ฉันสะบัดไหล่เล็กน้อยหวังให้หลุดจากการเกาะกุมของเพื่อนสนิท แต่มันไม่เป็นผลเพราะยัยนี่เหนียวเหลือเกิน..

“แกจะทำอะไร! จะฆ่าน้องเค้ารึไง!”

“...”

“ฉันเข้าใจนะว่าแกโกรธ แต่แกมีหลักฐานรึไงว่าน้องเค้าทำน่ะ”

“...”

กาวพูดถูกฉันไม่มีหลักฐาน.. แต่คนที่น่าสงสัยที่สุดก็เป็นหมอนี่ไม่ใช่รึไง? จะมีใครกล้าทำกับนินซึ่งเป็นแฟนตัวจริงของฉันได้เท่ากับไอ้จอมตื้อนี่ล่ะ? ไม่มีแล้ว..

  ฉันได้แต่ก้มหน้ากัดฟันกรอด คิดหาหนทางที่จะเอาผิดเดมให้ได้ ที่ผ่านมายอมรับว่ารู้เรื่องฝีมือการจ้องทำร้ายคนที่เกลียดของหมอนี่ดีและมันก็มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆกับ นิน คนรักของฉันแต่นั่นมันก็แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ฉันพอทนได้ แต่นี่.. นี่มันไม่มากเกินไปหรอ!?

“ดูเหมือนว่าผมจะทำให้ทุกคนวุ่นวายเลยนะครับ”

“เดม..”

บุคคลที่ถูกพูดถึงและแน่นอนเขาเป็นตัวการของเรื่องนี้ยืนพิงผนังนอกห้องเรียนพูดขึ้น มาก็ดี.. ฉันจะได้สะสางเรื่องทั้งหมดซะตอนนี้เลย

“ไอ้เลว!”

“เฮ้ย! ว่าน!”

เสียงของยัยกาวดังสะนั่นมาพร้อมกับแรงฉุดมหาศาลก่อนที่หมัดน้อยๆของฉันจะได้เข้าไปถึงใบหน้าคมๆของนายเดม ฉันทนไม่ได้.. ทำถึงขนาดนี้.. ทำกับคนรักของฉันถึงขนาดนี้.. ยอมไม่ได้!

“โอ๊ะ! น่ากลัวจังเลยนะครับ หึหึ”

“ปล่อย ยัยกาว ปล่อยฉัน!”

ฉันสะบัดอย่างสุดความสามารถเพื่อให้พ้นจากการฉุดรั้งของยัยกาว ยิ่งเห็นนายเดมทำหน้าท้าทายเท่าไหร่ ไฟในใจฉันมันก็ลุกโชนมาขึ้นเท่านั้น..

“ไม่ปล่อยยยย ย”

“พี่กาวครับ ปล่อยเค้าเถอะ.. ผมเป็นคนทำจริงๆนั่นแหละนะ”

เดมตอบพลางส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้ฉัน หึ สารภาพออกมาเองเลยอย่างนั้นหรอ.. ดี จะได้คิดบัญชีมันตรงนี้เลย

“หะ?..”

“หึหึ.. ไม่ได้ยินอีกรึไงกาว มันบอกว่า.. มัน – เป็น – คน – ทำ “

ดุเหมือนยัยกาวจะยังได้ยินไม่ชัด ฉันเลยหันไปย้ำยัยกาวอีกสักรอบก่อนจะหันมาแสยะยิ้มให้นายเดม

“ถ้างั้น.. ฉันก็ขอสักหมัดแล้วกัน!”

ว่าแล้วก็เหวี่ยงหมัดใส่มันเต็มเหนี่ยวโดยไม่ต้องรอสัญญาณนกหวีดเป่าเริ่ม(?)..

หวืดดด ด

หมับ!

“เฮ้ย..”

“จับได้แล้วครับ ^^”

ผิดคาด! แทนที่ตอนนี้ควรจะเป็นเวลาที่ฉันหัวเราะสะใจกับสภาพที่นายเดมลงไปนอนกุมแก้มร้องโอดควรสาเหตุเกิดจากหมัดพิฆาตของฉัน แต่มันไม่ใช่! หมอนี่อาศัยจังหวะที่หมัดของฉันกำลังจะตะบันหน้ามันหลบตัวไปด้านหลังและคว้าข้อมือของฉันเอาไว้แน่นแทน

“ป.. ปล่อยนะ!”

ฉันคู่เสียงดังพร้อมกับพยายามที่จะแกะมือปลาหมึกของหมอนั่นให้ออก แต่ไม่เป็นผล กลับกันหมอนี่ยังกระชากฉันเข้าไปหาตัวเองและก้มลงกระซิบข้างหูว่า..

“ถ้าคุณไม่อยากให้คนที่คุณรักเจ็บตัวไปมากกว่านี้ล่ะก็.. เลิกกับเค้าซะ อ้อ! แล้วก็อย่าคิดบอกเรื่องนี้กับใครเชียวนะครับ ถ้ายังอยากเห็นเค้ามีชีวิตอยู่ หึหึ..”

สัมผัสอันเย็นยะเยือกพาดผ่านหน้าท้องของฉันไปอย่างแผ่วเบา แม้มีเนื้อผ้าบางจากชุดนักเรียนมากั้น ยังรู้สึกเลยว่ามันเป็น..

ฟุตเหล็ก.. ?

หมอนี่...คิดจะเอาฟุตเหล็กปาดคอรึไง? ไว้ใจไม่ได้ถึงยังไงมันก็เป็นของมีคมถ้ามันจิ้มพุงให้ตายยังไงก็ทะลุชัวร์.. ถ้าเราปฎิเสธล่ะก็..

“ต.. ตกลง ฉันจะเลิกกับเค้า”

“ดีมากครับ ^^”

เดมเก็บฟุตเหล็กเข้ากระเป๋าและปล่อยใช้ให้เป็นอิสระถอยห่างออกไปพร้อมกับโบกมือลา..

“โชคดีนะครับ..”

ฉันกลับหลังหันเดินออกมาอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตางุนงงของยัยกาว ปากก็ถามฉันตลอดทางแต่ถึงยังไงฉันก็บอกยัยนี่ไม่ได้ บอกใครไม่ได้..

‘ขอโทษนะกาว ที่ต้องโกหก..’

‘ขอโทษนะนิน ที่ต้องทำให้เจ็บ..’

‘แล้วก็.. ฝากไว้ก่อนเถอะ เดม!’

End ;; +I’m so Sorry [1]+

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
talk::
ว้าววว ว ตอนนี้มันขุ่นมัวจริงๆ เดมจิตป่ะล่ะ? -.,-
บรึ๊ยยยย ย $:
ตอนหน้าจะเข้าสู่ปัจจุบันแล้วค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามค่า~ (_ _)

- ดิท :: ชื่อจริงและนามสกุลที่ปรากฏในนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการสมมุติเท่านั้นนะค่ะ