❃ M I S S.. P O R M I S E ❃ [ YAOI ]

ลำดับตอนที่ #2 : C H A P T E R O N E ❃

❀ Supercell“

CHAPTER  ONE

 

เฌอเป็นของผม..


"จะรีบไปไหนล่ะ? เฌอคนสวย”

“…”
         เสียงยียวนกวนประสาทของใครสักคนดังมาจากทางด้านหลังผมก่อนที่เสียงฝีเท้าจะเข้าใกล้ผมมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงหน้า ใครกัน? เหมือนจะเคยเห็นหน้า? ว่าแต่.. คนสวย งั้นหรอ?       อาจเป็นเพราะผมรูปร่างหน้าตาเหมือนแม่มากเกินไปเลยทำให้ดูเด่นและบอบบางในสายตาของนักเรียนโรงเรียนชายล้วนที่นี่ก็เป็นได้

“แหนะ! เมินฉันหรอ?” ดูท่าหมอนี่จะไม่จบแฮะ เค้าเดินมาดักหน้าผมพร้อมกับมองมาด้วยสายตาหื่นกระหาย ผมเงยหน้าขึ้น ใช่.. เพราะเค้าสูงกว่าผม ผมเลยต้องเงยหน้าขึ้นมอง หมอนี่เป็นคนรูปร่างใหญ่พอสมควร ผิวสีแทน หน้าคมนิดๆ ผู้หญิงเห็นคงกรี๊ดกันสลบ

แต่ขอโทษ.. ผมไม่ใช่ผู้หญิง

“หื้ม? มีจ้อง?”

“...”

 “ฉันหล่อใช่ม้า?”

“...”

    ผมยืนมองคนหลงตัวเองด้วยสายตาเวทนาและส่ายหัวเบาๆพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบเพื่อจะเดินไปขึ้นบันได ผมรู้สึกเหมือนน้ำหมูกจะไหล สงสัยคงได้เป็นหวัดแน่ๆ

“เดี๋ยวก่อน จะไปไหนล่ะเฌอ” หมอนั่นคว้าแขนผมไว้ทัน ไม่จบสินะ..

“ขึ้นห้อง..”

“โอ้ว พูดได้นี่ แถมเสียงยังน่ารักอีก” หมอนั่นพรรณนาด้วยสีหน้าน่าสมเพช

“...”

“เฮ้! อย่าทำหน้างั้นสิ! ไม่น่ารักเลยน้า” ก็ไม่ได้อยากน่ารักแม้แต่นิดเดียว

“ถอย..”

“ไม่จ้ะ!”

“... ไม่?”

“อ่าห้ะ”

ปัก!

“โอ๊ก!”

ไม่ต้องตกใจครับ ผมก็แค่สั่งสอนคนหลงตัวเองไปนิดหน่อย  น้องชายหมอนั่นคงจะใช้การไปไม่ได้อีกนานเลยล่ะ หึ..

      

           ผมเดินขึ้นบันไดมาจนถึงชั้น 3 ใช่แล้วครับ.. ห้องของผมอยู่ชั้นนี้ซึ่งก็ถือว่ามันไม่สูงและต่ำเกินไปเพราะตึกนี้ก็มีแค่ 5 ชั้น ถ้ารวมห้องโถงข้างล่างนั่นด้วย แล้วอีกอย่างชั้นนี้ก็เป็นชั้นที่มีห้องน้ำด้วย (นั่นหมายถึงชั้นที่เหลือต้องมาอาบที่ชั้น 3

           ผมถอนหายใจออกมานิดหน่อยก่อนจะเดินหน้าตรงไปตามทางเดินบรรยากาศรอบตัวดูเงียบมากคงเพราะเด็กส่วน    ใหญ่ก็ทยอยกันกลับบ้านหรือบางคนอาจจะยังไม่กลับหอก็นี่มันเพิ่ง 6 โมงเย็นเอง

กึก..

         ผมหยุดเดินและเงยหน้าขึ้นไปมองหลอดไฟที่อยู่เหนือหัว อา.. หลอดไฟเสียงั้นหรอ? ท่าทางมันล่อแล่เต็มทีก็เล่นติดๆดับๆไม่หยุดเลย สงสัยคงต้องเป็นผมสินะที่ต้องไปแจ้งฝ่ายกิจการเพราะบางที.. ชั้นนี้อาจจะเหลือผมอยู่คนเดียว

        บรรยากาศรอบตัวผมตอนนี้เริ่มวังเวงด้วยองค์ประกอบหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็น แสงไฟที่ติดๆดับๆ ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยสายฝนที่เทกระหน่ำใกล้มืดเต็มที ลมเย็นยะเยือกที่พัดผ่านช่องลม ประตูห้องทุกบานที่ปิดสนิท ถ้าเป็นคนอื่นคงกลัวและรีบเดินให้ถึงห้องให้เร็วที่สุด แต่สำหรับผมนั้นไม่ ผมไม่รู้สึกกลัวแม้แต่นิดเดียว อาจจะเป็นเพราะว่า.. ผมไม่ได้สัมผัสกับความกลัวมานานแล้ว

‘Cher è mio..’ ( เฌอเป็นของผม..)

กึก..

     ผมหยุดเดินอีกครั้งพร้อมกับหันมองรอบๆตัว เมื่อกี้ในช่วงที่ลมพัดผ่านตัวผม เสียงนั่น.. มันชัดมากเสียงของผู้ชายและที่สำคัญเค้าพูดเป็นภาษาอิตาลี ผมฟังออก แต่เมื่อผมมองไปรอบๆแล้ว.. กับไม่มีใครสักคน

     บางที.. ผมอาจจะเรียนหนักไปจนทำให้สมองเบลอกินยาแก้หวัดสักหน่อยคงจะดีขึ้น

กริ๊ก

   ผมเปิดประตูห้องออกช้าๆ เผื่อว่าเมทของผมจะยังอยู่ในห้องเพราะถ้าหากผมผลีผลามเปิดเข้ามาเค้าอาจจะตกใจจนสติแตกไปเลยก็เป็นได้ อย่างที่บอก.. ช่วงนี้ผมดูเฉยชาผิดจากเดิม(ที่เฉยชาอยู่แล้ว)ทำให้รูมเมทของผมไม่กล้าแม้แต่จะสบตา

“กลับบ้านไปแล้วสินะ..” ผมพูดออกมาเบาๆหลังจากที่กวาดตาสำรวจจนรอบห้องแล้วก่อนจะจัดแจงวางกระเป๋าต่างๆให้เข้าที่ แอบชำเลืองมองเตียงข้างๆที่ถูกเก็บธรรมความสะอาดอย่างเรียบร้อย หายากเหมือนกันนะภาพแบบนี้..

    เสียงฝนข้างนอกยังดังอยู่ต่อเนื่องและดูเหมือนมันจะตกหนักขึ้น เมื่อกี้ผมแอบเห็นสายฟ้าแลบด้วย อืม.. ถ้าผมเอาชุดนักเรียนไปตาก มันจะอับมั้ยนะ? แต่ถึงยังไงถ้าผมโยนใส่ตะกร้าผ้าไปตอนนี้มันก็อับอยู่ดี.. พอคิดได้อย่างนั้นผมก็จัดการถอดเสื้อผ้าออกและเปลี่ยนเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวแทนก่อนจะเดินไปทางประตูกระจกเลื่อนซึ่งเป็นทางออกไปยังระเบียงตากผ้าของห้องผม ไม่ต้องสงสัยครับว่าทำไมหอเด็กนักเรียนที่นี่ถึงได้ดูหรู.. เพราะโรงเรียนนี้ไม่ใช่จะมีคนมาเรียนกันง่ายๆยังไงล่ะครับ

      พูดง่ายๆคือโรงเรียนนี้ถึงจะอยู่ชานเมืองแต่ไม่ได้หมายความว่าจะมีแต่ลูกคนจนหรือเด็กชานเมืองที่จะมาเรียน เพราะจริงๆแล้วโรงเรียนนี้น่ะมันถูกสร้างมาเพื่อ.. ดัดนิสัยพวกลูกคุณหนูเอาแต่ใจ ยังไงล่ะหรือเรียกง่ายๆว่า.. โรงเรียนดัดสันดาร นั่นแหละครับ

               ผมหยิบอุปกรณ์สำหรับอาบน้ำทุกอย่างก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องอาบน้ำรวมที่อยู่สุดทางเดินของชั้น อืม.. เหมือนผมจะคิดถูกนะ ชั้นนี้คงเหลือผมอยู่คนเดียวจริงๆ..

        มีเสียงน้ำไหลดังอยู่หลังประตูกระจกฝ้าตรงหน้าผม สงสัยจะมีคนเข้ามาอาบก่อน แต่ใครจะไปสนล่ะ ยังไงก็อาบใครอาบมันอยู่แล้ว ผมตัดสินใจเลื่อนประตูออก ไอน้ำบางๆปะทะเข้ากับหน้าและลำตัว ผมปรับสายตาเล็กน้อยเพื่อที่จะมองใบหน้าของคนที่อาบน้ำอยู่ตรงฝักบัวกลางห้องรวม ทำไมถึงได้เปิดน้ำซะร้อนถึงขนาดไอขึ้นอย่างนี้ล่ะ

       และก็ต้องสะอึกเล็กน้อย(เล็กน้อยจริงๆ)เมื่อคนตรงหน้า.. คือคนคนเดียวกับที่ผมทำร้ายน้องชายเค้าไปยังไงล่ะ

Chan’s said

           ผมพยายามเดินประคับประคองลูกน้อยของผมอย่างระมัดระวังให้ถึงที่สุด เพราะอะไรน่ะหรอครับ? ก็เมื่อกี้.. นางฟ้าเฌอ(?) ดันเตะผ่าหมากผมน่ะสิครับบอกได้เลยว่าจุกจริงจัง.. ก็ใครจะไปคิดว่าเฌอจะโหดขนาดนั้นเห็นน่ารักนิ่งๆก็คิดว่าเรียบร้อยแล้วอีกอย่าง.. มันก็คงเป็นความผิดผมนั่นแหละที่ไปทักเฌอเค้าแบบนั้น ทั้งๆที่ตั้งใจจะทักแบบเท่ห์ๆแล้วแท้ๆ ด๊านนนน.. ไปกวนฝ่าเท้าเค้าซะได้ แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา! เวลาอยู่ต่อหน้า อะ เอ่อ.. คนที่ชอบ ใครเค้าก็วางตัวไม่ถูกทั้งนั้นแหละน่า!

“เอ้าไอ้ชาญ! ทำไมวันนี้ขึ้นห้องเร็วจังว่ะเพื่อน?” ไอ้เนล รูมเมทของผมทักขึ้นเมื่อเห็นผมเปิดประตูเข้ามา คิดว่ามันกลับบ้านไปแล้วนะเนี่ย

“ก็มึงดูสิ ฝนตกหนักอย่างนั้น จะให้กูไปไหนล่ะถ้าไม่ขึ้นห้อง ว่าแต่มึงเถอะ.. เก็บของยังไม่เสร็จรึไงว่ะ?”ผมพูดพร้อมจะนั่งลงบนเตียงข้างๆไอ้เนล

“อ๊ะๆ! อย่านั่งนะ เดี๋ยวกูเปียก!”

“ชิส์ เรื่องมากจริง..” ผมจึงย้ายตัวเองมานั่งเตียงของตัวเองแทน ไอ้นี่มันก็อย่างนี้แหละครับ อยู่กลับมันมาสามปี แม่ง! ไม่มีสักวันที่มันไม่จู้จี้เลยครับ!

“เออ.. กูตากฝนมาน่ะ ก็เลยกลับมาอาบน้ำก่อนแล้วค่อยไป” มันว่าพลางเก็บของใส่กระเป๋าดูเหมือนจะเสร็จแล้วนะ

“อืม ใครมารับมึงว่ะ?”

“แม่น่ะ.. ชาญแล้วทำไมอาทิตย์นี้มึงไม่กลับบ้านว่ะ?” มันตบกระเป๋าสองสามทีก่อนจะหันหน้ามาถามผม

“กูไม่อยากกลับอ่ะ เบื่อป๋าว่ะ! ได้เมียใหม่แล้วลืมลูก!” ผมบอกกลับมันไปตามตรงเพราะป๋า เอ่อ.. หมายถึงพ่อของผมน่ะ เป็นคนเจ้าชู้มากๆน่ะสิครับเฮียแกรวยเป็นร้อยๆล้านเป็นเศรษฐีบ่อน้ำมันแถมยังหน้าตาดีอีกต่างหากถึงแม้อายุจะปาไปห้าสิบ แล้วก็เถอะ แต่ป๋าแกก็ยังมีสาวๆมารุมล้อมไม่หยุดหย่อน เวลาผมกลับไปบ้านแต่ล่ะทีนะ อื้อหือ.. ไม่เคยซ้ำหน้า!

“ฮ่าๆ ทำใจว่ะมีพ่อหล่อก็งี้แหละ.. ได้เวลาละกูไปก่อนแล้วกัน เจอกันวันจันทร์เว้ย”ไอ้เนลก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกลาผม

“เออๆ เจอกัน”

ปึก..

   ความเงียบเข้าปกคลุมรอบห้องเมื่อไอ้เนลออกไป ผมนั่งอยู่บนตียงสักพัก ความรู้สึกจุกตรงเอ่อ.. ตรงนั้นแหละ! มันเริ่มบรรเทาลงมากแล้ว ผมจึงตัดสินใจถอดเสื้อผ้าออกเปลี่ยนเป็นนุ่งผ้าขนหนูแทนเสร็จแล้วก็หยิบอุปกรณ์อาบน้ำทุกอย่างและตรงไปยังชั้นล่างเพื่อทำควาสะอาดร่างกาย

        น้ำอุ่นจัดที่ใกล้จะคำว่าเดือดเต็มทนช่วยบรรเทาอาการหนาวของผมได้ไม่น้อยผมเงยหน้าหลับตาค่อยๆปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวพัดฟองสบู่ที่ติดตามผมและร่างกายออกช้าๆ ผมเอื้อมมือขึ้นลูบตามผมตัวเอง อา..ผมยาวเกินไปแล้วนะไอ้ชาญ สงสัยปิดเทอมนี้คงต้องเล็มออกสักหน่อยมันประถึงท้ายทอยเลยนะเนี่ยเป็นเพราะโรงเรียนของผมปล่อยให้นักเรียนชายไว้ผมยาว(ตามเหมาะสม)เลยทำให้ผมมักจะหลงลืมความยาวของเส้นผมเป็นครั้งคราว แต่ก็ต้องขอบคุณโรงเรียนที่ไม่ห้ามเรื่องทรงผม เพราะการที่ไว้ผมยาวได้นั้นมันทำให้.. เฌอดูน่ารักขึ้นเยอะ!

    ครืด..

    ในขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินอยู่กับสายน้ำอุ่นๆอยู่นั้นเสียงของประตูห้องน้ำรวมก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณเตือนว่ามีผู้มาเยือนคนใหม่ผมชำเลืองหางตามองร่างภายใต้ผ้าขนหนูสีขาวที่สั้นถึงเข่าแต่แล้วก็ต้องชะงักค้างและหันมามองเต็มตาเมื่อรู้สึกว่าร่างเล็กที่ยืนแข็งทื่อนั้นคุ้นตาเกินไป

โอ้วมัม.. บอกไอ้ชาญทีว่าคนตรงหน้านี่คือ เฌอ จริงๆ







TO BE CONTINUED..


-----------------------------------------------------------------------------------------------------

writer talk :

ต้องยอมรับเลยนะค่ะว่าในตอนนี้.. แทบไม่มีอะไรเลย - -;;//อย่าเพิ่งถีบไรท์ค่ะ!
แต่มันยังคงมี่ประเด็นอยู่ตรงที่เสียงที่เฌอได้ยินไงค่ะ! นั่นแหละสำคัญที่สุด
ส่วนเรื่องราวระหว่างน้องเฌอกับพี่ชาญ.. -.,- โปรดติดตามตอนต่ไปค่ะ!
ขอบคุณทุกกำลังใจและคอมเม้นท์ค่ะ (;