❃ M I S S.. P O R M I S E ❃ [ YAOI ]

ลำดับตอนที่ #8 : C H A P T E R S I X ❃

❀ Supercell

CHAPTER SIX



ความรู้สึกของคนเราช่างลึกซึ้ง หัวใจของคนเรายากที่จะยั่งถึง..
 

.
.
.
.
.
Cher’s said

        บรรยากาศที่อึมครึมบวกกับอุณภูมิที่เย็นจัดเพราะเครื่องปรับอากาศที่ผมเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้ผมอดที่จะขดตัวเข้าหาผ้าห่มผืนหนาไม่ได้ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันเช้าแล้วก็ตามแต่เพราะอากาศภายในห้องนั้นมันชวนให้หลับเสียดื้อๆ..

RRRR.

“...”

RRRR.

“...” และแล้วความคิดที่จะนอนหลับอย่างสบายใจของผมก็สิ้นสุดลงเมื่อเสียงของเครื่องมือสื่อสารที่ผมเก็บไว้ในลิ้นชักบนหัวเตียงเพราะส่วนใหญ่ผมก็ไม่ได้ใช้มันเท่าไหร่

“...ครับ”ผมกรอกเสียงลงไปตามสายอย่างงัวเงียโดยไม่ทันได้อ่านชื่อของสายที่โทรเข้ามา ก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกจากผ้าห่มที่เพิ่งมุดเข้าไปเมื่อครู่

“ว่าไงหลานรัก..” เสียงนุ่มทุ้มที่แสนคุ้นเคยติดจะสั่นคลอนเล็กน้อยไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะภาษาที่ไม่ถนัดหรือเพราะความชราภาพกันแน่ทำให้ผมหลุดขำออกมาเล็กน้อย

“ครับปู่.. ไม่ต้องฝืนพูดภาษาไทยก็ได้ครับ ฮ่ะฮ่ะ”ผมตอบกลับคุณปู่ชาวอิตาลีด้วยภาษาที่อีกฝ่ายและผมเองก็ต่างถนัดพอกันทั้งคู่

“แหม.. บางทีปู่ก็อยากลองปรับตัวเข้าหาหลานบ้าง”

“หึหึ ขอบคุณครับปู่ ว่าแต่โทรมาตอนนี้นอนไม่หลับหรือครับ?”ความจริงตอนนี้ปู่ของผมควรจะนอนได้แล้วนะเพราะเวลาตอนนี้น่าจะประมาณตีหนึ่งตีสองได้

“เอ่อ.. อันที่จริงมันก็.. ไม่เชิงน่ะนะ”

“...”

“...” ผมเงียบเพื่อตั้งใจฟังปู่พูดต่อ..

“เฌอ..”

“ครับ..”

“ช่วงนี้.. มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นกับหลานบ้างมั้ย?”คำถามของปู่ถึงกับทำให้ผมกลั้นหายใจไปชั่วขณะก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจลงและตอบคำถามของปู่ด้วยเสียงที่ไม่หนักแน่นเท่าไหร่นัก

“ไม่มีนี่ครับ”

“แน่นะ?..”

“ครับ”

“...”ผมได้ยินเสียงของปู่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะสูดหายใจเข้าไปใหม่อีกครั้งเหมือนกำลังรวบรวมคำพูด

“อืม ไม่มีก็ดีแล้วล่ะ มีอะไรก็โทรหาปู่ได้นะ..”

“ครับ”

“แล้วก็..”

“...”

“ช่วงนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆหน่อยล่ะเฌอ..”

“คะ..ครับ”

“งั้นแค่นี้แหละลูก ปู่รักเฌอนะ”

“ครับ”

ติ๊ด..

      ต้องยอมรับเลยว่าคำพูดของปู่ครั้งนี้สามารถทำให้ใจผมกระตุกได้มากที่สุด มันเหมือน ไม่สิ มันคือคำเตือนของปู่ที่ตั้งใจบอกกับผมเลยก็ว่าได้และผม ก็ไม่รู้ถึงต้นเหตุของคำเตือนนี้ด้วยอยากจะถามใจจะขาดแต่ถ้าปู่ไม่อยากบอกต่อให้เอาอะไรมาง้างปากก็ไม่ยอมพูดแน่นอน แต่จะว่าไปแล้วนี่มันเป็นครั้งที่สองแล้วนะที่ผมถูกเตือนแบบนี้ครั้งแรกก็นิ่มครั้งที่สองก็มาปู่อีก มันเรื่องอะไรกันแน่..

กริ๊งงงง..

      เสียงนาฬิกาปลุกที่มักจะดังในเวลานี้ของทุกๆวันดังขึ้นปลุกผมออกจาภวังค์ความคิด ผมค่อยๆเอื้อมมือไปกดปิดมันพลางคิดไปถึงวันธรรมดาปกติคงจะได้เห็นภาพของรูมเมทตัวเองที่โอดครวญเพราะไม่อยากตื่นตามเสียงนาฬิกา ผมค่อยๆก้าวเท้าลงจากเตียงช้าๆมึนหัวนิดหน่อยอาจจะเป็นเพราะตื่นเช้าเกินไปไม่ก็คงเป็นเพราะแผลเมื่อคืน..

“หือ..” ผมชะงักมือที่กำลังจะถลกเสื้อที่ใส่นอนเมื่อคืนออกเพราะนึกขึ้นมาได้ว่าทั้งชุดที่ผมใส่อยู่นั้นไม่ใช่ของผม แต่เป็น.. ของหมอนั่น

ไม่ผิดใช่มั้ย? ถ้าผมจะซักแล้วเอาไปคืนหมอนั่นวันนี้..

อะไรกัน.. ก็แค่ไม่อยากติดหนี้บุญคุณหรอก

        ผมไล่สายตาดูรายชื่อที่ติดอยู่หน้าห้องพักแต่ละห้องในชั้นสี่หลังจากที่ได้ลงไปถามหมายเลขห้องจากอาจารย์คุมหอแล้วว่าหมอนั่นอยู่ห้องไหน..

‘นาย ชายชาญ..’

       นั่นไง.. เดาไม่ผิดจริงๆด้วยว่าหมอนั่นชื่อจริงคือชื่อนี้หรือความจริงอาจจะเป็นเพราะภายในโรงเรียนนี้คนที่ชื่อไทยๆแบบนี้คงมีไม่เยอะเท่าไหร่ ผมยืนนิ่งอยู่สักพักกำลังตัดสินใจอยู่ว่าควรจะคืนเสื้อหมอนี่หรือไม่ ถ้าคืนไปหมอนั่นจะได้ใจแล้วยิ่งเหริงใหญ่รึเปล่า? แต่ถ้าไม่คืนมันก็เหมือนกับว่าผมไปจิ๊กของหมอนั่นมาน่ะสิ..

        และในที่สุดผมที่ยกค้างไว้กลางอากาศก็ตัดสินใจเงื้อมือออกเพื่อส่งแรงเคาะให้พอมีเสียงเป็นการบอกสัญญาณให้คนข้างในได้รับรู้ เอาน่า.. รีบๆคืนจะได้รีบๆกลับ

หวืดดดด /แอ๊ดดดด

โป๊ก!

“โอ๊ย!”

      ผมส่งแรงไปเคาะประตูอย่างเต็มที่และเป็นขณะเดียวกันกับที่หมอนั่นก็เปิดประตูออกมาพอดีทำให้แรงส่งจากกำปั้นเล็กๆของผมนั้นไปปะทะเข้ากับหน้าผากหมอนั่นแทนที่จะเป็นประตู

“ขอโทษ..” ผมพูดขึ้นมาเบาในขณะที่ลดมือลงไปถูเข้ากับกางเกง.. เจ็บไม่ใช่น้อยนะครับหน้าผากคนทั้งคน

“โอย.. มึนเลยว่.. เฌอ!”

      หมอนั่นที่กำลังหลับตาพลางถูหน้าผากปรอยๆลืมตาขึ้นมาเห็นผมก็ทำหน้าตะลึงไปพักใหญ่ มือที่เคยแปะอยู่บนหน้าผากตกลงไปข้างลำตัวและนั่นมันก็ทำให้ผมเห็นรอยแดงตรงบริเวณนั้นอย่างชัดเจน..

อดไม่ได้ที่จะกลั้นขำ..

“เอาเสื้อมาคืน..”ผมเรียกสติทั้งหมดกลับคืนมาและพยายามควบคุมไม่ให้เสียงตัวเองสั่นไม่งั้นหมอนั่นต้องรู้แน่ว่าผมกำลังจะหัวเราะเพราะตั้งแต่เข้ามา.. ก็ยังไม่มีใครเคยได้ยินเสียงหัวเราะจริงๆของผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ฮะ..เฮ้ย เดี๋ยวก่อนดิเฌอ”นายชาญก้มมองเสื้อผ้าที่ผมยัดใส่มือเขาก่อนจะนิ่งอึ้งไปสักพักเหมือนตั้งตัวไม่ทันและในตอนนั้นผมก็รีบกลับลังหันเดินออกมาทันทีแต่ถึงยังไงก็ยังไม่ทันมือปลาหมึกความเร็วแสงที่คว้าข้อมือผมไว้ทันพอดี

“อะไร..”สะบัดข้อมือเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปสบตาของหมอนั่นแบบตรงๆ นายชาญยอมปล่อยมืออกจากข้อมือของผมก่อนจะย้ายมือไปเกาท้ายทอยด้วยท่าทางเงอะๆงะๆแปลกๆ แถมยังเอาแต่หลุบตาต่ำอีก..

“เอ่อ.. คือ”

“...”

“คือว่า..”

“...”

“เอ่อ.. ยังไงดีล่ะ”

“…”

“คือมัน..”

“ฉันไม่มีเวลาว่างมากขนาดนั้น”ผมพูดเสียงแข็งเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจกลับหลังหันเดินไปอีกรอบแต่หมอนั่นดันตะโกนขึ้นมาทำให้ผมหยุดฝีเท้าลงแต่ก็ยังไม่กลับหลังหันไปมอง ยอมรับเลยว่าผมโมโหจริงๆ ก็จะพูดอะไรก็ไม่พูดซักทีมันเลยพาลให้ผมอึดอัดไปด้วย

“เราขอโทษนะที่เคยกวนเฌออ่ะ แล้วเราก็.. เราจะบอกเฌอว่า..” ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกลั้นหายใจเล็กน้อยอาจจะเป็นเพราะรอฟังประโยคต่อไปที่ดูเหมือนหมอนั่นจะพูดมันออกมาได้ยากเหลือเกิน

“...”เมื่อเห็นว่านานเกินไปที่ประโยคถัดไปจะตามมาผมเลยออกเดินหน้าอีกครั้งแต่แล้วคำพูดของนายชาญที่ดังขึ้นจนก้องกังวาลไปทั่วทั้งชั้นสี่และรวมไปถึงสมองของผมด้วย..

มันแทบทำให้ผมเกือบหน้าทิ่มแหนะ..

และมัน.. ก็ทำให้ใจผมเต้นรัวอย่างไม่มีสาเหตุ

“เราชอบเฌอ!!”

“...”

“เราขอโทษที่เคยกวนประสาทเฌอนะ..”

“...”

“ขอโอกาส.. ให้เราได้มั้ย?”

“...”

“โอเค.. เราขะ..”

“ชีวิตของนาย จะทำอะไรมันก็เรื่องนายสิ”พอพูดจบผมก็ออกเดินไปยังบันไดทางลงทันที แว่วเสียงดีใจไชโยของหมอนั่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจกลับไปมอง.. ไม่รู้ว่าสีหน้าหมอนั่นตอนพูดคำนั้นออกมาเป็นยังไง แต่ถ้าจะให้พูดตามตรง..

ผมก็สัมผัสถึงความรู้สึกของคำนั้นได้..

แต่มีเรื่องนึงที่ผมไม่รู้.. ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าทำไม..

ผมถึงยิ้มได้ไม่หยุดแบบนี้..

 

TO BE CONTINUED..


----------------------------------------------------------------------------------------

writer talk:
ตอนที่หกมาเสิร์ฟแล้วฮ๊าาาาาาาาาาา//ส่องว่ามีใครมารอมั้ย?
ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ อย่างที่บอกค่ะโรงเรียนไรท์เปิดแล้วมันก็เลยยุ่งๆหน่อยน่ะค่ะ
(นี่ขนาดอยู่สายศิลปะนะ - -;;) วาดรูปจนหน้าดำคล่ำเครียดเลยทีเดียว5555555
ค่ะสำหรับตอนนี้ไม่มีอะไรมากค่ะ ไรท์แค่อยากให้ทุกคนผ่อนคลายจากตอนที่แล้ว
(ที่หลอนไปตามๆกัน) ตอนนี้ก็หวานกรุบกริบค่ะ(รึเปล่า?)
น้องเฌอซึนมากเอ๊าะ -..- ส่วนพี่ชาญนี่ใจกล้า(+หน้าด้ า น)สุดๆ5555555
แต่.. ก็ยังแฝงไปด้วยเรื่องกังวลใจอยู่ดี
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป.. โปรดติตามตอนต่อไปค่าาาา
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคอมเม้นท์ค่ะ (;