[Naruto/Boruto]กรงล้อชะตาของบุตรเลือดผสม

ณ แคว้นเหล็กนามเทะซึโนะคุนิ ซึ่งเป็นที่อยู่ของซามูไรแห่งโลกนินจา

ในคืนที่หิมะโปรยปราย ได้มีสองพี่น้องคู่หนึ่งได้เดินออกมาจากอาณาเขตบ้านของตระกูลซามูไร คนพี่เดินนำส่วนคนน้องแบกสัมภาระที่หลังเดินตาม ทั้งคู่เดินไปตามทางหิมะสีขาวโดยไม่พูดคุยกันซักคำจนเมื่อคนพี่รู้สึกว่าเดินออกมาไกลพอจึงเริ่มเอ่ยปากบอกกับน้องตนเองโดยที่ไม่ได้หันไปมอง

“คิโอคุ ฉันคงไม่จำเป็นต้องบอกใช่มั้ยว่าทำไมถึงพาแกมาที่นี่”
“ท่านโทวจิโระ ทำไมถึง-”
“ถ้าขืนอยู่ที่นี่ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วปลายชีวิตแกไม่ต่างจากแม่พวกเราแน่”

สิ้นคำตอบคิโอคุจึงเก็บปากเงียบทันที ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นยังอยู่ในหัวของเขาไม่เคยลืม ภาพที่แม่ของทั้งคู่ถูกลากเข้าไปยังยังห้องใต้ดินที่พ่อเป็นคนสร้างมันขึ้นมา และจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาหนึ่งปีแล้วที่เขาไม่ได้เจอแม่อีกเลย
คิโอคุเข้าใจว่าโทวจิโระพี่ชายของตนเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างเข้าจึงลองเอ่ยถามออกไป

“ท่านโทวจิโระ..เหมือนท่านรู้อะไรมา พอจะบอกได้มั้ยว่าเกิดอะไรกับท่านแม่บ้าง”

โทวจิโระเงียบ คิโอคุคงจะยังไม่รู้สินะดีแล้วล่ะ..ดีแล้ว

“นี่ ท่านโทวจิ-“
“ดีที่สุด คือการที่แกไม่ต้องรู้อะไรเลยแล้วหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วเสียจะดีกว่า!”

เสียงของเขาสั่นเครือพร้อมกับมือที่กำแน่นเพื่อข่มความโกรธไว้ คิโอคุรู้สึกได้ทันทีว่าต้องเกิดเรื่องร้ายมากกับมารดาของเขาทั้งคู่เป็นแน่ เพราะโทวจิโระถูกฝึกหนักจนจิตใจเขาราวกับคนไร้ความรู้สึกไปแล้ว การที่จะแสดงอารมณ์เชิงลบออกมาได้ขนาดนี้เป็นลางสังหรณ์ที่แย่มากๆ คิโอคุจึงไม่อยากได้ยินคำตอบจากพี่ชายของเขาอีกต่อไป

ระหว่างนั้นโทวจิโระที่กลับมานิ่งเฉยเหมือนเดิมได้แล้ว เขาหยิบบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อแล้วหันไปจ้องมองที่ดวงตาของคิโอคุแล้วยื่นของสองสิ่งให้และอธิบาย

“โอนิ ต่อจากนี้ไปนี่จะเป็นชื่อของเเก หากใครถามถึงนามสกุลก็จงอย่าเปิดเผยให้ใครรู้เด็ดขาด ปลอมเป็นซามูไรพเนจรไปเลยก็ดี ส่วนนี่คือแผนที่ของแคว้นทั้งหมด ก่อนที่เรื่องวันนั้นจะเกิดขึ้นท่านแม่บอกกับฉันไว้ว่าจะถ้าเป็นไปได้จะให้เราทั้งคู่หนีออกจากที่นี่ไปใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านโคโนฮะ ฉันเขียนเส้นทางไว้ในนี้หมดแล้ว ส่วนเงินถุงนี้จะเป็นต้นทุนชีวิตใหม่ ฉันใส่ไว้มากพอที่จะใช้จ่ายค่าที่พักและของกินได้นานพอควร”

“งั้นท่านโทวจิโระไปกับผมเถอะนะ!ผมสาบานว่าจะคอยอยู่เคียงข้างท่านเอง ให้ผมปกป้องท่านจนตัวตายเลยก็ได้! แต่อย่างน้อยก็ให้ผมได้ใช้ชีวิตที่มีอยู่กับท่านโดยที่ไม่ต้องมีพ่อมาแยกพวกเราออกจากกันเหมือนที่ผ่านมาเถอะนะและเราทั้งคู่เองก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างที่พี่น้องทั่วไปควรจะได้เจอไง! ท่านเองก็ต้องการเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ!”

คิโอคุร้องขอพร้อมกับจับแขนโทวจิโระและมองเขาด้วยความหวัง แต่โทวจิโระกลับยิ้มแล้วส่ายหน้าด้วยความโศกเศร้า ในใจของเขาเองก็อยากจะหนีไปจากที่นี่กับน้องเหมือนกัน ที่ผ่านมาทั้งคู่ถูกกีดกันโดยคำสั่งของผู้เป็นพ่อ

โดยโทวจิโระถูกจับแยกให้ไปเรียนวิชาแขนงต่างๆพร้อมฝึกจิตให้เข้มแข็งและว่างเปล่าตามประสงค์ของบิดาเพื่อให้เป็นชายที่เพียบพร้อม

ในขณะที่คิโอคุกลับถูกมองข้ามและโดนกักขังไว้กับมารดาโดยคนในบ้านตามคำสั่งที่ได้รับจากหัวหน้าตระกูล
พวกเขาแทบจะไม่ได้เจอหน้ากันเลยจนถึงตอนนี้และอยากที่จะเล่นด้วยกันเหมือนกับพี่น้องปกติมาโดยตลอด

“เด็กโง่ ฉันจะต้องกลายเป็นหัวหน้าตระกูลนี้นะ ถ้าผู้ชายคนนั้นรู้ว่าฉันหายตัวไปจะต้องรีบตามหาทันทีและด้วยความสามารถของโอนิซึกะเองในไม่กี่วันจะต้องตามรอยเจอพวกเราแน่ ถึงตอนนั้นแกเองก็จะเป็นอันตรายไปด้วยนะ”

คิโอคุได้ยินแบบนั้นก็ไม่พูดอะไร เขาก้มลงมองที่พื้นด้วยสีหน้าเศร้าเพราะผิดหวังกับคำตอบที่ได้รับ
ตอนนี้โทวจิโระกำลังคิดอยู่ว่าควรจะบอกไรบางอย่างไปและเขาก็เอ่ยปาก

“ทั้งหมดนี้ก็เพื่อตัวของแกทั้งนั้นเลยนะ ผู้ชายคนนั้น..ถึงจะไม่สนใจให้ความสำคัญ แต่ก็ยังเก็บแกเอาไว้ใช้ประโยชน์อยู่อีก และแน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องที่ดีกับน้องของฉันแน่ ช่วงนี้เหมือนเขาจะมีโครงการลับจึงไม่ได้เข้ามาตรวจแกหนิ ถ้าฉันอยู่ที่นี่ทุกๆอย่างก็จะยังเหมือนไม่มีอะไรหายไป และกว่าหมอนั่นจะรู้ตัว น้องของฉันเองก็คงจะไปถึงโคโนฮะและได้เริ่มต้นใช้ชีวิตอย่างที่มนุษย์สมควรจะได้ใช้ซักที”

ตาของคิโอคุเริ่มมีนำ้เอ่อล้นออกมาและยังคงฟังพี่ชายพูดต่อไป โทวจิโระเริ่มเปลี่ยนสรรพนามแล้วกล่าวต่อ

“คิโอคุแกควรเรียกฉันว่าพี่นะ เพราะนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอหน้าและพูดคุยกันได้ ออกไปใช้ชีวิตให้อิสระอย่างที่แม่และพวกเราต้องการเถอะ ที่นี่ไม่ปลอดภัยนัก..หากอยู่ต่อไปมันมีแต่จะนำหายนะและความตายมาสู่น้องของพี่ พี่ทนให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้หรอกเพราะงั้นออกไปใช้ชีวิตให้มีความสุขแทนพี่ชายผู้นี้ด้วยนะ”

สิ้นประโยคของพี่ชาย คิโอคุก็เข้ากอดโทวจิโระแน่นแล้วร่ำไห้ในอ้อมแขนเขาเงียบๆ ก่อนจะพูดเสียงสั่น

“รักพี่นะ”
“รักษาตัวด้วย ถ้าเป็นไปได้พี่จะหาทางติดต่อกับแกให้เงียบที่สุด”

คิโอคุพยักหน้า ก่อนจะเลิกกอดคนตรงหน้าและหันหลังเดินจากไปพร้อมสัมภาระในมือ แต่ก่อนหน้านั้นก็ได้หันมามองพี่ชายของตนที่ยังจ้องมองเขาอยู่แล้วตะโกนออกไปพร้อมกับนำ้ตาที่ไหลมาไม่ขาดสาย

“พี่! ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ให้น้องคนนี้นะ ฉันเชื่อว่าซักวันเราต้องได้เจอกันอีก รักพี่นะ!!”

แล้วคิโอคุก็หันหลังวิ่งจากไป เหลือเพียงโทวจิโระที่ยืนดูน้องตนเองหายเข้าไปในความมืดของทางที่ไร้แสง เขายิ้มอยู่อย่างนั้นจนนำ้ตาที่พยายามเก็บเอาไว้ก็ไหลออกมาเต็มใบหน้าของเขาท่ามกลางหิมะที่ยังไม่หยุดโปรยปราย เขาปาดมันออกก่อนจะซ่อนสีหน้าเศร้าโศกให้มันนิ่งลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเดินกลับเข้าไปอย่างเงียบๆ
ในใจของเขาคิดโกรธเคืองผู้ชายคนนั้นที่ทำให้ชีวิตของเราสามแม่ลูกต้องมาเจอกับเรื่องเฮงซวยแบบนี้ และได้ตั้งปณิธานเอาไว้ว่าหากวันใดที่เขาได้ขึ้นเป็นหัวหน้าตระกูลโอนิซึกะ เขาจะเปลี่ยนเเปลงและลบล้างความเน่าเฟะที่เกิดจากความคิดวิปริตของผู้เป็นตาและพ่อของเขาเอง


ส่วนคิโอคุ ตอนนี้เส้นชะตากรรมของเขาได้เปลี่ยนไปแล้ว ซามูไรพเนจรน้อยผู้นี้กำลังจะได้ไปพบกับผู้ชายคนนึง และเมื่อไหร่ที่ทั้งคู่ได้เจอกันกรงล้อชะตากรรมใหม่ก็จะเริ่มหมุนทันที

________________________จบบทนำ_____________________________

‘ผมแค่อยากจะใช้ชีวิตเหมือนเด็กทั่วไปเองนะ’

‘ฉันเอง..ก็อยากจะเป็นแค่ครูธรรมดาคนนึงเหมือนกัน...ไม่อยากจะกลับไปนึกถึงอดีตมากว่านี้อีกแล้ว’

‘เราทั้งคู่ไม่น่ามาเจอกันเลยว่ามั้ย? ตลกร้ายสิ้นดี’

          Kioku(Oni)

          &

           Onitsuka Toujiro