คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5
Defendant 5
‘วามสุอ ารแ้แ้น ืออะไร
มันะสิ้นสุลทีุ่ไหน็เ็บปวอยู่ี
สิ่ที่เราทำแล้วิว่ามีวามสุอย่าน้อยมัน็ไม่เรียว่าารแ้แ้น’
“ป้าฮวาโบลรับ
ุโฮย่าสั่ให้ผมมาเอาเสื้อผ้าไปใหุ้มยอู”ลูน้ออโฮย่าเินเ้าไปหาฮวาโบลที่ำลััหนัสืออยู่
ฮวาโบลมอหน้าเาอย่าไม่เ้าใ่อนะเอ่ยถาม
“มาเอาเสื้อป้า??”ิ้วบนใบหน้าที่เหี่ยวย่นเล็น้อยมวเ้าหาันอย่าไม่เ้าใ
“รับ
ุโฮย่าพาุมยอูไปเล่นน้ำที่ท้ายหมู่บ้านรับ”ลูน้ออโฮย่าบออีรั้เมื่อเห็นว่าแม่บ้านให่อบ้านยัไม่เ้าใ
“อ่อ เี๋ยวันไปเอามาให้”ฮวาโบลพยัหน้าเ้าใ่อนะเินึ้นบันไ้ไปแ่ระหว่าทา็มีร่าสูอใรบานเินสวนทาลมา
ฮวาโบลเยหน้าึ้นมอเ้าอบ้านที่อนนี้มวิ้วมอลูน้ออโฮย่าแทนเธอ
“เมื่อี้นายพูว่าไนะ”เสียเ้มถามพราเินไปหาลูน้อ
ฮวาโบลมออย่าไม่เ้าใแ่็ยัยืนิ่อบลอบมอเหุาร์
“ุโฮย่าพาุมยอูไปเล่นน้ำรับ”ลูน้อ้มหน้าอย่าหวาลัวเมื่อเห็นสายาที่เ้านายมอน
“ป้าฮวาโบลึ้นไปเอาเสื้อผ้าให้มยอูแล้วามผมมา”เสียทรอำนาเอ่ยอย่าหน้าลัวพราสะบัมือไล่ลูน้อให้ออไปัวเอ็เินไปรอฮวาโบลที่หน้าบ้าน
Part kim
sungkyu
“ุอยู่ะ ใเย็นๆ”ป้าฮวาโบลพูเสียหวาลัวเมื่อผมับบิ๊ไบ์ันให่พาเธอมาที่น้ำท้ายหมู่บ้าน
วามริมัน็ไม่ไลถึนาเินมาไม่ไ้แ่ผมแ่ี้เียแล้วอยาะรีบไปลาไอ้เ็ัวแสบที่บัอาไม่อยูู่แลผมทั้ๆที่ัวเอเป็น้นเหุที่ผมไม่สายแถมยัไม่สวีทับไอ้โฮวอนอีวาม....รนี้ไม่เยหายไปาัวมยอูเลยหรือไัน
“ใเย็นไ้ไันละรับ นั้นเมียผมนะ
ไปแ้ผ้าเล่นน้ำให้ผู้ายูไ้ไัน”ผมพูออไปอย่าโมโหแ่ป้าฮวาโบลับหัวเราะะั้น
“ั้นเหรอ่ะ
ั้น็รีบไปเลย่ะแ่อย่าแรไปเี๋ยวป้าะหัวใวาย”เธอบอ่อนะับเสื้อผมไว้แน่นไ้ยินันั้นผม็บิันเร่ให้รีบๆไปถึทันที
“นั้นไ่ะ”ป้าฮวาโบลี้บอผมเมื่อเธอลารถแล้วผมมอไปามนิ้วอเธอ็เิอาารปวรามึ้นมาทันทีเพราะภาพที่ผมเห็นือมยอูที่อยู่ในน้ำำลัวัน้ำใส่โฮวอนที่นั่บนโหินอย่าสนุสนาน
“ุมยอู”ป้าฮวาโบละโนเรียมยอูพราโบมือให้อย่าีใ
มยอูหันมามอทาพวผมาที่ใบหน้าเยมีรอยยิ้มลับหุบแทบทันทีเมื่อเห็นผมยืนบรามอยู่้าหลัป้าฮวาโบล
ผมไม่รอ้ารีบเินลุยน้ำเ้าไปหามยอูทันที ่อนะว้าแนร่าบาไว้
“แพาป้าฮวาโบลลับบ้านไป่อน เมียัน
ันัารเอ”ผมมอโฮวอนอย่าไม่พอใ่อนะเอ่ยบอโฮวอนทำเพียแ่พยัหน้ารับเพราะมันรู้ว่า่อให้มันพูอะไรอนนี้ผม็ะไม่ฟั
“สนุมาไหม”เมื่อโฮวอนและป้าฮวาโบลไปแล้วผม็หันลับมาเล่นานมยอูผมบีม้อมือเล็แน่นเพื่อบอให้ร่าบารู้ว่าผมไม่พอใ
เหมือนมยอูะรู้ั้แ่แรเพราะร่าบาเอาแ่สะบัแนออาผม
“ปล่อย ผมเ็บ”ยิ่มยอูพยศผมยิ่บีบ้อมือเล็แน่น
“บอให้ปล่อยไเล่า”ร่าบาะอใส่ผมอย่าไม่เรลัว
“ล้าียัมาะอใส่ัน
วันนนี้นายทำแสบไว้หลายเรื่อเลยนะ”ผมบอ่อนะลาร่าบาเปลื่อยเปล่าึ้นมาาน้ำแล้วผลัร่าบาใส่โหินอย่าแร
“โอ๊ย”ยอูร้ออย่าเ็บปวพรายมือ้าที่ระแทับโหินึ้นมาูแนาวๆนั้นมีเลือไหลออมาเป็นทายาวทำเอาผมใแ่็แ่แวบเี๋ยว่อนผมะระาร่าบาึ้นมาอีรั้
“เป็นไล่ะแ้ผ้าอาบน้ำให้ผู้ายูรู้สึีไหม”ผมยิ้หวานถามร่าบาเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น
“็ี”ร่าบาอบออมาพราส่ยิ้มให้ผแวาะแสออว่าเ็บปวอย่าัเน
“ั้นเหรอ อยาเปลี่ยนบรรยาาศ
อยาไ้ผัวเพิ่มเหรอ
แ่เสียใ้วยเพราะผัวนนี้ไม่อบใ้เมียร่วมับใรเลยามมาสนอวาม้อารอเมียถึน้ำ
บรรยาาศีนะเหมาะแาร......”ผมยัพูไม่ทันบมือบาอี้าที่ผมไม่ไ้ับไว้็เหวี่ยใส่หน้าผมเ็มแรนหน้าอผมหันไปามแรบ
ผมเอาลิ้นเลียระพุ้แ้มสำรวแพ้้าใน็ไ้รสาิาวอเลือผมะหวัสายามอมยอูที่ยัพยศพยายามสะบัมือออนผมทนไม่ไหวผลัร่าบาใส่โหินอีรั้่อนะามไปทาบทับพราปลเปลื้อเสื้อผ้าอัวเอประบูบริมฝีปาที่ะอใส่ผมเมื่อี้อย่ารุนแรถึแม้ว่าร่าบาะิ้นและูะทรมานเพราะแผ่นหลัาวเนียนถูู้วยโหินที่มแ่ผม็ไม่มีท่าทีะหยุนร่าบาไ้แ่ร้อรา้วยวามทรมานทุรั้ที่ผมระแทายใส่
นผมพอใผม็พละออมาามยอูที่หมสิไปผมยร่าบานั่บนั่อนะเอี้ยวัวมอแผ่นหลัาวที่เป็นรอยแิพเลือเ็มไปหม
“นายทำัวเอนะ”ผมพูเสียแผ่ว่อนะัารล้าัวให้มยอูแล้วใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วมาัารับัวเอ
ผมอุ้มร่าบาลับระท่อมเพราะรถให้โฮวอนับลับไปแล้ว
มยอูไม่มีท่าทีว่าะื่นผิวาย็ร้อนผ่าวนผมอเป็นห่วไม่ไ้
ผมเ็ัวให้ร่าบาอีรั้่อนะึมยอูเ้ามาอแล้วเผลอหลับไป
“ยัไม่ื่นอีหรอ”ผมพึมพำับัวเอแผ่วเบาเมื่อหันไปมอมยอูที่ยัหลับสนิท
ผมเ็ัวให้ร่าบาอีรั้่อนะเินออาระท่อมและไม่ลืมล็อประูา้านอเพราะผมะลโทษมยอูให้สาสมับที่ล้าไปอาบน้ำให้โฮวอนู
ผมเินลับไปำระร่าายในห้อ่อนะเินลมา้าล่า ไ้ยินเสียผู้หิอ้วในห้อน้ำพอเินไปไล้็เห็นแผ่นหลัทีุ่้นเย
“เย์ เธอเป็นอะไร”ผมถามะที่ยืนมอแผ่นหลับาหน้าห้อน้ำ
.”ไม่รู้่ะ อยู่ีๆ็รื้นไส้”เย์บอ่อนะหันไปโ่ออ้วอีรั้
ผมยืนมอนระทั้เย์อ้วเสร็และเินมาหาผม
“ุอยู่ะ”เธอึมือผมไปับไว้แน่นผมมอหน้าร่าบาอย่าไม่เ้าใว่าเธอเป็นอะไร
“่วยไปื้อที่รวรรถ์ให้ันไ้ไหม่ะ”เธอบอ แ่ำพูอเธอทำเอาผมเบิาโพร่
ผมำลัะมีลูั้นเหรอ
“เธอท้อ??”ผมมอหน้าเย์อย่าไม่เ้าใ
เพราะผมิว่าผมป้อันี
ถึแม้บารั้ที่มีอะไรันผมะไม่ใส่ถุยาแ่ผม็เห็นเอับาว่าเย์ินยาุมอีอย่าเราไม่ไ้มีอะไรันบ่อยเพราะผมรู้สึเบื่อแ่เธอลับมาอให้ผมไปื้อที่รวรรถ์ให้นี้มันอะไรัน
“ันิว่าใ่ ันอโทษนะ่ะอยู
รั้ล่าสุที่มีอะไรันันลิมินยา ฮึ”พูบเธอ็ร้อไห้ออมาแ่ผมับยิ่มอเธอ้วยวามไม่เ้าใ
“รั้ล่าสุที่เรามีอะไรันือเมื่อวาน”ผมเอ่ยเสียแ็นี้เธอะเอามารยาหิมาเล่นับผมเหรอ
เย์รีบเยหน้ามอผมทั้น้ำา ใบหย่าน่ารัส่ายไปมาปิเสธสิ่ที่ผมพูเมื่อี้
“รั้ล่าสุที่ไม่ใ่เมื่อวานแ่เป็นสอสัปาห์่อน่ะ”เธอมอผมอย่าอ้อนวอน
ผมึไ้แ่ถอนหายใยมือลูบผมสวยอย่าอ่อนโยน
“ไม่้อรวหรอ
ถ้าเธอิว่าเธอท้อัน็ไม่ว่าอะไร
แ่ันไม่มีเวลาไปฝารรถ์หรอเี๋ยวะให้นไปบอหมอเยอินให้มารวอาารแล้วให้พาไปฝารรถ์ที่ลินินะ”ผมบอแ่นั้น็เินึ้นห้อทำานอย่าไม่ลัเลพอเินมาถึโ๊ะผม็ยมือุมมับอย่าิไม่
“ท้อั้นเหรอ”ผมพึมพำอย่าไม่เ้าใ
ถึแม้ว่าผมะแน่ใบ้าว่าเย์อาะท้อริวๆเพราะอะไร็ไม่แน่ไม่นอนแ่ผมลับ้อมาัวล
แ่ไม่ใ่เรื่อเย์มันลับเป็นเรื่ออมยอูถ้ามยอูรู้เรื่อร่าบาะรู้สึยัไ
ผมรีบสะบัหัวไล่วามิบ้าๆออ
“ะิยัไ็เรื่ออนายสิ
นายมันนไม่รัีอยู่แล้ว”ผมพึมพำบอัวเอเบาๆ่อนะ่อสายหาหมอเยอินและบออะไรบาอย่าับเธอเมื่อหมอเยอินรับปาผม็รีบวาสายและ่อสายหาอูฮยอนให้ไปูมยอูให้ผมอนนี้ผมไม่ไว้ใโฮวอนสัเท่าไรเพราะเท่าที่เห็นโฮวอนอบัำสั่ผมเรื่อมยอูเหมือนับว่าเาำลัทำีับมยอูเพื่อหวัอะไราร่าบา
“เรียบร้อยแล้วใ่ไหม”ผมถามอูฮยอนที่เินเ้ามาในห้อหลัาที่ผมสั่ให้ไปหามยอู
“รับ แ่...”อูฮยอนทำท่าลัเลเหมือนะพูอะไร
“มีอะไร”ผมถาม
“ือ แผลที่หลัุมยอูเหมือนะอัเสป”อูฮยอนมีสีหน้าลำบาใ
“นายว่าไนะ”ผมะอถามอย่าลืมัว
“ามนั้นแหละรับ”อูฮยอนบออีรั้ ผมึรีบ่อสายหาหมอเยอินทันที
“หมอ”ผมะโนเสียั
‘ะ ุอยูมีอะไรอีหรอ ันำลัรวุเย์’
“ไปรวร่าายมยอูที่ระท่อมเี๋ยวันามไป
เรื่อเย์สั่ให้นานพาไปหาหมอ เร็วๆ”ผมสั่แ่นั้น่อนะรีบเินลออาห้อเพื่อไปหามยอูโยมีอูฮยอนามมาิๆ
“ือผมมีำถามรับ
ผมอยาถามว่าทำไมหบัุมยอูถึมีแผลนานั้น ุเอาอะไรเี่ยนเหรอ นี้มันหมยุเี่ยนีันแล้วนะ”อูฮยอนเินามผมมาพราถามำถามที่มันไม่ไ้มีประโยน์อะไรเลย
“นี้ไอ้นสนิทมือ้าย ่วยเียบ้วย
ันะรีบไปหาเมีย”ผมหันไป่าอูฮยอน่อนะรีบเินมุ่หน้าไปที่ระท่อม
“เน้ว โห้วยอะ ไปๆรีบๆ”ว่าบมัน็วนีนผมอีรั้้วยารลาผมไปที่ระท่อม
“เี๋ยวให้ันูแลเมีย่อนถ้ามยอูหายเมื่อไร
ันะัารนาย”ผมี้หน้าบออูฮยอน
“ัไปรับ”อูฮยอนบอผม
เมื่อเราเินมาถึหน้าระท่อม ร่าหนาเินไปเปอประู่อนะเินเ้าไปหามยอู
ผมเินเ้าไป็เห็นว่ามยอูำลัิน้าว้วยท่าทาลำบา ผมึเินไปนั่ใล้ๆแล้วแย่าน้าวมา
ผมั้าทำท่าะป้อนแ่มยอูับส่ายหน้าผมึเอื้อมมืออี้าไปบีบาร่าบานมยอูยอมิน
นผมป้อน้าวมยอูเสร็หมอเยอิน็ยัไม่มา
“ทำไม้าันะ”ผมยมือูนาฬิา
“มาแล้ว้า”ผมเยหน้ามอเสียแหลมน้อยมือปิหู
“โทษที พอีเย์ูไม่ไหวันเลยไปส่เธอที่ลินิเอ”เธอบอ่อนะเินเ้าไปหามยอูที่ำลันอนหลับและมีไอ้นอมวนอูฮยอนนอนอ่านหนัสือพิมพ์อยู่้าๆนผมเอือมที่ะ่ามัน
“เย์เป็นไบ้า”ผมอที่ะถามถึเย์ไ้เพราะผม็เป็นห่วเย์เ่นัน และรู้สึผิที่ปล่อยให้เธอไปโรพยาบาลนเียวทั้ๆที่นเป็นพ่ออเ็อย่าผม้อพาเธอไปฝารรถ์
“็ีนะ่ะ เธอ็ปิีร่าายแ็แร”หมอเยอินบอผม่อนะว่าล่อปมพยาบาลที่เธอพิัวเสมอพร้อมอุปร์ลพ้น้ามยอู
“ไม่ทราบว่าุายนัมะนอนเสล่ออีนานไหมรับ”ผมพูแวะอูฮยอนเมื่อมันทำแ่หันมอแ่็ไม่ไ้สนใะหลบให้หมอเยอินเ้าไปรวร่าายมยอูเลย
“อ่อ รับๆ”มันพยัหน้า่อนะลุมายืน้าๆผม
หมอเยอินเริ่มรวร่าายอมยอูอย่าละเอียแล้วทำแผลให้
“ีนะ่ะที่ไ้ลแล้ว แผล็ถลอและบวมนิหน่อย
เี๋ยวันัยาแ้อัเสปไว้ให้
ใหุ้มยอูินามเวลาหน่อยนะ่ะะไ้หายไวๆอีอย่า
่วนี้ร่าายอุมยอูอ่อนแอมาอาะเป็นเพราะพัผ่อนน้อยยัไ็ูแลเธอให้ี้วยนะ่ะ”หมอเยอินหันมาบอผมแล้วเธอ็้มลเ็บอ
พอเธอเ็บเสร็ผมเลยสั่ให้อูฮยอนไปส่เธอส่วนผม็นอนล้าๆมยอูแล้วึร่าบาเ้ามาอ
“พี่อยู”ผม้มหน้าลมอใบหน้ามนที่เยมอหน้าผม่อนแล้ว
“ื่นแล้วเหรอ”ผมถามแล้ว้มลไปูบหน้าผามน
“ะ รับ”ผมมอไปหน้าแ่านที่้มุอย่าเอ็นูแล้วรัอ้อมแนอมยอูแน่น
“นายนี้มันป่วยบ่อยริๆเลยนะ”ผมทำเสียุแ่สายาลับ้อร่าบาอย่าเอ็นู
“็เพราะใรละ”มยอูเถียผมแ้มพ่อลมอย่าน่ารั
“เอาเถอะ เี๋ยวนายลับไปบ้านให่ับันนะ”ผมบอ
“ไม่ฮะ”มยอูส่ายหน้าปิเสธไปหน้าบูบึ้
“ทำไมล่ะ”ผมถามเพราะใรๆ็อยาอยู่บ้านหรูนานั้นแ่มยอูลับปิเสธ
“ผมอยาอยู่ที่นี้มาว่า”มยอูบอ
“ที่นั้นไม่ีเหรอ”ผมถามอีรั้
“ือมันลำบา”มยอูบอพร้อมเลยหน้าึ้นมา้อาผมอย่าอออ้อน
“ลำบา?”ผมมวิ้วยุ่พูทวนำร่าบา
“รับ ลำบา ะทำอะไร็ลำบา ผมอึอั”มยอูบอเหุผลแ่เหุผลอเาลับทำให้ผมหุหิอย่าไม่ทราบสามเหุ
“ลำบาเหรอ ลำบารที่อยู่ในนั้นมันไม่เอไอโฮวอนไม่ไ้อ่อยผู้ายเหรอ”ผมผละอาร่าบาแล้วลุึ้นนั่้อร่าบาเม่มยอูลุาม่อนะึมอผมไปับไว้
“ไม่ใ่นะฮะ แ่ผมบอเหุผลไม่ไ้”มยอูบอ ใบหน้าน่ารั้มมอพื้นอย่าเรลัวผม
“ั้นเหรอ ั้นนาย็อยู้ที่นี้แหละอยาไ้อะไร็บอ
ันะหามาให้ามที่นาย้อารแ่นายไม่มีสิทธิไปบ้านให่และอีอาทิย์หนึ่ันะพานายลับโลลับไปูศพผู้ัารสุที่รัอนาย”ผมบอเสียเ้ม่อนะลุึ้นแล้วเินออไปอย่าไม่ใยี
ผมโมโหที่มยอูไม่ยอมทำามวาม้อารอผมทั้ๆที่ผมะะให้มยอูไ้อยู่อย่าสุสบายเพราะยัไเา็อนที่ผม้อูแลถึผมะแ้นมาแ่ไหนแ่สิ่ที่พ่อแม่้อารือมยอูให้ผมูแลมยอูแ่เมื่อมยอูเลือแบบนี้ผม็ะไม่ัใ
“ลับมาแล้ว้า”ระหว่าที่ผมเินเ็ผมออมาาห้อน้ำเย็เปิประูพรวพราเ้ามาโยไม่ออนุาิผมมอเย์อย่าไม่อบใ่อนะยิ้มส่ไปให้เพราะอนนี้ผมไม่มีสิทธ์หุหิใส่เธอแล้ว
“อยู่ะ ุหมอบอว่าลูอเราแ็แรี
ไม่มีอะไรผิปิ”เธอบอเสียสใสพราอแนผมแน่น
“ั้นหรอ แล้วเธอโอเไหม”ผมถาม่อนะแะมือเย์ออแล้วเินไปใส่เสื้อผ้า
“็ี่ะ แ่อยู่ะันอนะุห้ามมีนอื่น
แม้แ่มยอูเอ็เถอะ อนะ่ะถือว่าทำเพื่อันับลู”เธอเินมาหยุอยู้้าหลับแล้วเอ่ยบอผม
ผมหันไปมอเธออย่าไม่พอใแ่็้อำใรับำ
“อืม”ผมพยัหน้ารับแล้วเินไปล้มัวนอนบนเียเย์ึทำท่าเหมือนะามึ้นมา
“ออไป”ผมบอเธออย่าหุหิแล้วนอนหันหลัะแ้าให้เย์ถอนหายใแล้วเินออไป้วยท่าทีไม่พอใแ่ผมไม่สนหรอเพราะยัไเธอ็เป็นไ้แ่แม่อลู
ผมแ่ิว่าถ้าผมรัลู ผมะ้อรัเธอ้วยไหมเพราะยัไเธอ็เป็นถึนที่เป็นแม่อลู
และผมวระมีรอบรัวไ้แล้ว ผมวระแ่านับเธอีไหม
ผู้นะหาว่าผมทำเธอท้อ่อนแ่หรือเปล่าและมยอูล่ะะปล่อยไปหรือเ็บไว้เป็นนบำเรอผมี
ความคิดเห็น