Myungsoo in love [all x myungsoo]

ลำดับตอนที่ #9 : แฟนเพื่อน (2/2) {gyumyumgxyeolmyung}

แฟนเพื่อน

 Part มยองซู

“พี่กยูนอนดึกจังครับ”ผมถามบ่ายสายที่กำลังคุยด้วยตอนนี้ ผมคุยกับพี่ซองกยูที่ระเบียงบ้านนานเกือบชั่วโมงแล้ว เขาเป็นคนคุยสนุกมันทำให้ผมไม่เบื่อ

‘พี่รอให้เรานอนก่อน’ปลายสายตอบกลับมาทำให้หน้าผมร้อนผ่าว

“ผมยังไม่อาบน้ำเลย”ผมบอกแล้วเดินเขี่ยใบไม้อย่างรู้สึกขัดเขิน

‘งั้นเหรอ แล้วไอ้ยอลกลับบ้านยัง’ปลายสายพูดขำแล้วเอ่ยถาม ผมจึงนึกได้ว่าผมปล่อยให้ซองยอลรออยู่ในบ้าน ผมมองเข้าไปในบ้านผ่านประตูกระจกก็เห็นว่าร่างสูงกำลังนอนถือรีโมทกดหาช่องดู ผมถอนหายใจเบาๆแล้วบอกปลายสาย

“ยังครับพี่ แค่นี้ก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันครับ”ผมบอก

‘โอเค รีบอาบน้ำนอนนะครับเด็กดี’พี่ซองกยูบอกแล้วสายก็ถูกตัดไป ผมทาบมือถือไว้ที่หน้าอกก่อนจะถอนหายใจแล้วเปิดประตูเข้าใปในบ้าน แล้วนั่งลงข้างๆซองยอล ร่างสูงเอื้อมมือมาดึงเอวผมให้ลงไปนอนข้างๆขนาดของโซฟาที่เล็กทำให้ร่างกายผมมันเบียดกับกายแกร่งอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ซองยอลดึกแล้วกลับบ้านสิ”ผมบอกแล้วจับมือหนาที่วางอยู่หน้าท้องผมไว้ ร่างสูงหลับตาพริ้มเอาหัวมาซบกับหัวผม

“ไม่กลับ จะนอนที่นี้”ซองยอลดึงผมเข้าไปกอดแน่น ผมจึงได้แต่นอนให้ร่างสูงกอดแบบนั้น

“อาบน้ำก่อนนะ”ผมสะกิดบอกร่างสูงซึ่งซองยอลก็ยอมปล่อยผมออกจากอ้อมกอดเขา ผมเดินขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำพออาบเสร็จก็เห็นว่าซองยอลขึ้นมานอนบนเตียงในห้องผมแล้ว

“ซองยอลไปอาบน้ำสิ”ผมว่าแล้วเดินเข้ามาดึงร่างสูงให้ลุกจากตียงแต่ด้วยขนาดที่แตกต่างกันทำให้ผมล้มลงบนเตียงและทับร่างสูงอย่างไม่ตั้งใจ ซองยอลรีบคว้ามือกอดเอวผมแน่น

“ยอล ปล่อยสิ”ผมตีมือหนาเบาๆร่างสูงยิ้มกริ่มแล้วพลิกตัวผมให้นอนราบกับเตียงโดยมีร่างสูงคร่อมอยู่

“ยอลเป็นพี่หมิงนะ ทำไมไม่เรียกพี่ หืม”ร่างสูงเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมจนผมต้องดันแผ่นอกแกร่งไว้ รู้สึกไปหน้าร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่

“พี่ยอล ไปอาบน้ำนะครับ”ผมเอ่ยเสียงแผ่ว นานมาแล้วที่ผมไม่ได้เรียกซองยอลว่าพี่ก็ตั้งแต่ที่เราคบกับสรรพนามเราก็เปลี่ยนไป ซองยอลไม่เคยว่าหรือดุผมที่ไม่เรียกเขาว่าพี่สักครั้งแต่ครั้งนี้เขากลับมาบอกให้ผมเรียกเขาว่าพี่

“ไม่อะ ยอลรักหมิงนะ ขอรักไปนานๆเลย”ร่างสูงว่าแล้วประกบริมฝีปากลงมาทาบทับริมฝีปากผมสำผัสแผ่วเบาที่ผมไม่ได้รับจากร่างสูงนานทำให้ผมยอมเขาอย่างง่ายดาย เรียวแขนยกขึ้นโอบคอร่างสูงไว้ร่างกายอ่อนระทวยและโอนอ่อนตามร่างสูงอย่างว่าง่าย

“รักนะครับ”ซองยอลจูบเข้าที่ขมับของผมหลังจากจูบผมจนพอใจ ถึงแม้ว่าเราจะคบกันมานานแต่เราก็ไม่ได้มีอะไรกันบ่อย ส่วนใหญ่จะเป็นวันพิเศษซึ่งร่างสูงให้เหตุผลว่าวันพิเศษก็ควรทำอะไรพิเศษ

“หมิงก็ร..”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงก็ดังขึ้น ซองยอลผละออกจากตัวผมแล้วคว้าโทรศัพท์มาถือไว้ร่างสูงเดินออกไปที่ระเบียงห้องก่อนจะปิดประตูเบาๆพอร่างสูงผละออกำไปผมจึงลุกไปแต่งตัวแล้วลงไปอุ้มเจ้าขนมหวานขึ้นมาไว้ในห้อง ผมวางมันลงเบาะนอนของมันแล้วลูบหัวมันเบาๆ

“นอนนะ พรุ่งนี้ฉันจะพาพี่กยูมาหานะ”ผมบอกแล้วยิ้มให้ขนมหวานอย่างมีความสุขเมื่อพูดถึงใครบางคนที่อบอุ่นและอยู่ข้างผมเสมอ

แกร๊ก

“มยอง ยอลไม่ได้นอนด้วยแล้วนะ ยอลต้องไปหาเพื่อนนะ อยู่คนเดียวได้ไหม”ร่างสูงของซองยอลเดินเข้ามาใกล้แล้วลูบผมของผมเบาๆผมเงยหน้ามองร่างสูงแล้วยิ้มให้

“ไม่เป็นไร ปกติมยองก็นอนคนเดียว ยอลไปเถอะ”ผมพยักเพยิดให้ร่างสูงไป ซองยอลยิ้มให้ผมแล้วเดินออกจากห้องไป

“แล้วจะโทรหานะ”ร่างสูงบอกกลับผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่แผ่นหลังหนาจะหายวับไป ผมหันมามองขนมหวานอีกครั้งก็เห็นมันหลับไปแล้ว ผมจึงเดินขึ้นไปนอนลงบนเตียง

ติ้ง

ผมเกือบจะหลับแต่เสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้นผมหยิบมันขึ้นมาดูอย่างคุ้นเคยเพราะผมมักจะได้รับข้อความก่อนนอนทุกคืน ตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมกับพี่ซองกยูเริ่มทำความรู้จักกันแบบที่ไม่ใช่ในฐานะพี่น้อง

พี่ซองกยู

‘ฝันดีนะครับเด็กดื้อ ฝันถึงพี่ด้วยนะ’ผมยิ้มให้กับข้อความที่ได้รับแล้วเอามันมาทาบไว้ตรงตำแหน่งของหัวใจ ผมรู้ว่าที่ทำในผิดแต่จะให้ทำยังไงในเมื่อคนรักของผมเขาไม่สนใจผมเหมือนพี่ซองกยูทำให้พี่ซองกยูเริ่มแทรกเข้าในหัวใจของผม ผมยิ้มจนเผลอหลับไปทั้งที่โทรศัพท์ยังคงวางไว้ที่มือถือ พอตื่นผมก็ยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อได้รับข้อความ

พี่ซองกยู

‘ตื่นได้แล้วนะครับ เจอกับที่มหา’ลัยนะ’ผมยิ้มให้กับข้อความและกำลังจะกดเข้าไปตอบกลับข้อความของพี่ซองกยูแต่ก็มีข้อความเข้าอีกข้อความ

ซองยอลลี่

‘ตื่นยังครับ เดี๋ยวไปรับนะ’ผมตัดสินใจไม่ตอบข้อความพี่ซองกยูเพราะไม่มีประโยชน์อะไรยังไงซองยอลก็กลับมาหาผมแล้วผมจึงกดเข้าไปในชิองข้อความของซองยอลแล้วตอบกลับ

‘ตื่นแล้ว รักยอล จุ๊บๆ’ผมมองข้อความที่ส่งกลับไปแล้วถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าห้องน้ะระหว่างที่ผมอาบน้ำร่างสูงของซองยอลก็มานั่งรอเราออกจากบ้านของผมเพื่อไปหาไรกินแล้วก็เดินทางไปมหา’ลัยเพราะวันนี้ร่างสูงมีเรียนเช้า

“ตั้งใจเรียนนะยอล”ผมโบกมือลาร่างสูง

“โอเค เดี๋ยวเรียนเสร็จเดินไปหาที่คณะ”ร่างสูงบอกแล้วเดินขึ้นตึกเรียนไป ผมจึงเดินออกจากตึกร่างสูงจะไปหาอูฮยอนที่นั่งรออยู่แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีคนเดินเข้ามาขวาง

“กินข้าวหรือยัง”เสียงคุ้นเคยเอ่ยถามผมเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นว่าเป็นพี่กยู

“กินแล้วครับ”ผมตอบรับและทำท่าจะเดินหนี

“วันนี้ไปไหนหรือป่าว”ร่างหนาคว้าข้อมือผมไว้แล้วถาม ผมมองมือที่จับผมก่อนจะค่อยๆดึงออกเพราะเริ่มมีคนมอง

“วันนี้ผมจะไปกินข้าวกับซองยอลตอนเย็นน่ะครับ”ผมบอก วันนี้เป็นวันคริสมาสซึ่งทุกปีผมจะไปกับซองยอลตลอด

“งั้นเหรอ”พี่ซองกยูพยักหน้ารับแล้วเดินขึ้นตึกไปโดยไม่หันมามองผมอีก ผมถอนหายใจอีกครั้งแล้วเดินไปหาอูฮยอนทันที

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นอะ”เมื่อผมเข้ามานั่งที่โต๊ะอูฮยอนก็ถามขึ้น

“ปวดหัวนิดหน่อยนะ”ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างไม่รู้จะทำอะไร

“ตัวร้อนรึป่าว”มือเล็กเอื้อมมือวางทาบหน้าผากผมอย่างเป็นห่วง

“นายคงนอนน้อยน่ะเลยปวดหัว วันนี้จะไปไหนป่าว”อูฮยอนบอกและถามเสียงร่าเริ่งในตาล่อเลียนผม

“ไปกับยอล”ผมบอก

“เน้ว มีแฟนก็งี้แหละ ฉันอยากไปกับแฟนบ้างจัง”อูฮยอนพูดพรางทำหน้าเพ้อฝัน ผมปล่อยให้อูฮยอนพร้ำเพ้อโดยเอาแต่มองร่างเล็กอยู่อย่างนั้นจนได้เวลาเรียน พอเรียนเสร็จผมก็มานั่งรอซองยอลที่หน้าขณะ

“อ้าว น้องมยองมารอไอ้ยอลหรอ”ผมหันไปตามเสียงก็เห็นพี่โฮย่ากับพี่ดงอูเดินมาทางนี้ ส่วนอีกคนที่เหมือนจะเดินมาด้วยกันพอเห็นผมเขาก็แยกไปอีกทาง

“ครับ”ผมพยักหน้ารับ

“มันออกไปตั้งนานแล้วนะ”พี่ดงอูบอกพรางท่าหน้าสงสัย

“นายรอนานยัง”พี่โฮย่าถามพรางนั่งลงใกล้ๆ

“ก็สักพักอะครับ”ผมตอบแล้วมองทั้งสองคนสลับไปมาอย่างไม่เข้าใจ

“สงสัยคลาดกัน พี่ว่านายกลับก่อนดีกว่าแล้วค่อยโทรหามัน”พี่ดงอูทำท่าวิเคราะห์ ผมขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะพยักหน้ารับ

“งั้นผมกลับก่อนนะครับ”ว่าว่าแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกมาจากทั้งสองคนยกโทรศัพท์กดหาเบอร์คนรักรอสายสักพักปลายสายก็กดรับ

“ยอล”

“มยองพอดียอลมีงานด่วนนะ วันนี้ขอยกเลิกนะไว้จะพาไปย้อนหลัง ตุ๊ดๆ”พอปลายสายกดรับก็รีบพูดโดยไม่ทันให้ผมได้ท้วงอะไรก็กดตัดสาย ผมหายใจยาวด้วยความท้อใจ ผมเดินไปรอรถเมล์ที่ป้ายเพื่อเดินทางกลับบ้าน หน้าตาดูไม่ดี ตาร้อนผ่าวเหมือนจะร้องไห้จนคนแถวนั้นหลบผมและไม่กล้าเข้าใกล้ ผมเดินไปหาที่ว่างเพื่อนั่งแต่ยังไม่ทันจะได้นั่งลงก็ถูกมือหนาคว้าไว้ก่อน

“พี่กยู”ผมเรียกร้องสูงเสียงเบารู้สึกสายตาพร่ามัว

“หิมะตกขนาดนี้ทำไมไม่รีบกลับบ้าน”ร่างสูงดุผม พรางเอาเสื้อมาคุมผมไว้

“ผมขอโทษ ฮะ”ผมยิ้มให้เขาแล้วอยู่ดีๆก็รู้สึกมึนหัว ร่างทั้งร่างล้มลงอย่างไรสาเหตุแต่ดีที่พี่ซองกยูคว้าเอวผมไว้ทันและอยู่ดีๆภาพตรงหน้าก็ดับวูบไป

Prat ซองกยู

ผมอุ้มร่างเล็กเข้ามาในห้องแล้ววางเขาลงบนเตียงก่อนจะเดินไปเอากะละมังและเปิดนุ่นใส่เพื่อเอามาเช็ดตัวให้มยองซู ผมค่อยๆเช็ดตัวให้ร่างบางเพราะกลัวเขาจะเจ็บ ผมกายบอบบางที่สั่นเล็กน้อยเพราะความหนาวทำให้ผมมองเขาด้วยความกลัว พอเช็ดตัวเสร็จผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างบางโดยให้เขาใส่เสื้อผ้าผม ผมปล่อยให้ร่างบางนอนในห้องแล้วเดินออกมาเตรียมอาหาร หลังจากที่เดินออกมาจากตึกผมก็เห็นมยองซูนั่งอยู่หน้าตึก พอผมเห็นเขาผมก็รู้สึกเจ็บอย่างบอกไม่ถูกยิ่งดงอูทักเขาแบบนั้นผมก็ยิ่งเจ็บเพราะยังไงคนที่ร่างบางรอก็ไม่ใช่ผม ผมจึงเดินออกมาโดยไม่ได้ลาเพื่อนแต่ผมไม่ได้ไปไหน ผมหลบสูบบุหรี่อยู่ข้างตึกแล้วคอยรอบมองมยองซูจนเห็นว่าร่างบางเดินออกมาผมจึงเดินตามและยิ่งเห็นว่าร่างบางใส่แค่เสื้อตัวบางผมยิ่งโมโห มยองซูเดินเซไปเซมาจนผมทำท่าจะเข้าไปหาอยู่หลายรอบแต่ความรู้สึกไม่ดีก็บอกผมว่าอย่าไปยุ่งกับเขา ผมจึงได้แต่เดินตามร่างบางจนถึงป้ายรถเมล์ พอผมเห็นว่าร่างบางทำท่าจะไม่ไหวเลยเดินเข้าไปหาแต่มยองซูเพียงแค่ส่งยิ้มให้ผม พอผมจับร่างกายมยองซูก็รับรู้ถึงความร้อนผมกัดฟันแน่นเพราะรู้สึกหงุดหงิดที่ร่างบางไม่รักตัวเอง พอมยองซูทำท่าจะล้มผมจึงรีบคว้าเอวบางไว้พอได้สำผัสจริงๆก็รู้สึกว่ามยองซูผอมบางอย่างมากถ้าตื่นขึ้นมานะผมจะจับกอกข้าวให้ดู

“พี่กยู”ผมหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นมยองซูที่เดินเข้ามา คิ้วเรียวขมวดกันแน่นดวงตากลมสวยมองผมอย่างไม่เข้าใจ ซึ่งผมไม่แปลกใจหรอกเพราะรู้อยู่แล้วว่าร่างบางจะต่องเห็นมันในเมื่อห้องของผมตั้งแต่ทางเข้าถึงห้องนอนก็มีแต่รีบมยองซูในอิริยาบทต่างๆจะบอกว่าผมเป็นโรคจิตก็ได้แต่คนมันรักหนิ

“ห้องพี่??”มยองซูยืนมองผมแล้วทำท่าอ้ำอึ้งเหมือนทำอะไรไม่ถูก

“ตื่นแล้วก็มากินข้าวสิ พี่ทำข้าวต้มไว้ให้”ผมบอกแล้วเดินไปจูงร่างบางมานั่งซึ่งมยองซูก็ยอมเดินตามโดยง่าย

“ตั้งแต่เมื่อไรครับ”พอจัดแจงที่นั่งเรียบร้องร่างบางก็เงยหน้าถามผม

“กินก่อนเถอะนะ”ผมพลักจานข้าวให้ร่างบางๆเบาๆแต่มยองซูก็เอาแต่มองหน้าผม

“พี่กยู”มยองซูเรียกผมเสียงแผ่ว

“เห้อ จะรู้ให้ได้สินะ”ผมถอนหายใจเบาๆมยองซูพยักหน้ารับอย่างน่ารักผมจึงเอื้อมมือไปขยี้หัวเขาแล้วยิ้มให้

“รูปพวกนี้พี่เป็นคนถ่ายเก็บไว้เอง บางส่วนก็แอบส่งมาจากโทรศัพท์ไอ้ยอล มันคงจะไม่มีคำพูดใดมากมายแต่พี่จะบอกนายว่าพี่ชอบนายตั้งแต่เจอนายครั้งแรก ชอบก่อนไอ้ยอลแต่พี่มันโง่เองที่ไม่กล้าเข้าหานาย จนถึงตอนนี้คำว่าชอบของพี่มันก็กลายเป็นคำว่ารัก”ผมบอกความรู้สึกให้ร่างบางฟังอย่างจริงใจมยองซูมองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อดวงตากลมมีหยาดน้ำคลอเต็มจนมันไหลออกมาเป็นทาง

“ทั้งที่ผมมียอล”มยองซูก้มหน้างุดผมจึงเดินเข้าไปหาร่างเล็กแล้วคว้าเขาเข้ามากอด

“นายไม่รู้สึกอะไรกับพี่ก็ไม่เป็นไรแต่ขอแค่พี่ได้ดูแลนายก็พอ”ผมลูบแผ่นหลังเล็กที่สะอื้นร้องไห้จนตัวโยน

“ให้โอกาสพี่นะ”ผมมองตาร่างบางที่เงยหน้ามองผมอย่างจริงจัง

“แต่..”มยองซูดูลังเลซึ่งมันก็ไม่แปลกเพราะว่าเขามีซองยอลอยู่แล้ว

“พี่จะไม่พูดเรื่องไอ้ยอลให้นายฟังแต่พี่จะให้นายรู้เอง แต่ถ้ารู้แล้วนายสัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะไม่ทำร้ายตัวเอง แล้วให้โอกาสพี่”ผมบอก

“เรื่องยอล”มยองซูทวนคำ

“ใช่ วันนี้พี่จะพานายไปให้เห็นกับตาว่ายอลไปไหน”ผมบอกและคว้าร่างบางเดินออกจากห้องทันทีมยองซูดูลังเลแต่ผมจะไม่ปล่อยให้ร่างบางเป็นแบบนี้เจ็บครั้งเดียวดีกว่าทนเจ็บไปตลอด ผมยัดร่างบางเข้าไปในรถแล้วตามขึ้นไปออกรถด้วยความเร็วไปถึงที่หมายที่ผมแอบเห็นในแชทไอ้ยอลความจริงผมรู้เรื่องนี้มานานแล้วแต่ผมไม่กล้าพูดอะไร ผมจึงใช้โอกาสนี้เข้าใกล้มยองซูเพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงไอ้ยอลก็ไม่รักมยองซูเหมือนเดิม ผมขับรถมาถึงร้านอาหารใจกลางเมือง ตลอดทางมยองซูโวยวายว่าผมจะพาไปไหนแต่ผมก็ไม่พูดผมเปิดประตูรถแล้วอ้อมไปดึงร่างบางให้เดินตาม ผมเอาบัตรสมชิกให้พนักงานที่อยู่หน้าร้านแล้วเดินเข้าไป

“พี่กยู ปล่อยก่อน”มยองซูดิ้นพยายามดึงมือออกจากผม

“พี่จะพานายไปให้เห็นกับตา เชื่อใจพี่นะ คนดี”ผมลูบหัวร่างบางอย่างปลอบโยน จะหาว่าผมเห็นแก่ตัวก็ได้แต่วันนี้ผมจะทำให้มยองซูเป็นของผม

“นั้นไง นายเห็นไหม”ผมพามยองซูเดินเข้าไปโต๊ะที่ซองยอลนั่ง มยองซูมองอย่างไม่เชื่อสายตาก็ตรงหน้าเขาคืออีซองยอลแฟนหนุ่มแสนดีกำลังนั่งโอบเด็กหนุ่มร่างบางท่าทางมีความสุข

“ยอล”มยองซูเรียกคนรักเสียงแผ่วแต่มันก็ดังพอที่ร่างสูงจะได้ยิน

“มยอง”ซองยอลดูตกใจที่เห็นว่ามยองซูมา “ซองจงแปปนึงนะ”

“นี้หรอเรื่องยุ่งของนาย นี้หรอที่ทำให้นายผิดนัดฉัน ถ้าฉันไม่เห็นกับตาฉันก็คงเป็นไอ้โง่สินะ อึก”มยองซูตะคอด่าซองยอลเสียงดัง ซองยอลทำท่าจะลุกขึ้นมาหามยองซูผมจึงรีบดึงเขาเข้ามากอด

“พอเถอะมึง กูสงสารน้อง ถ้ามึงคิดว่ามีเขาไปก็ไร้ประโยชน์มึงไปคบกับคนของมึง ส่วนมยองซู กูจะดูแลเอง”ผมบอกมันอย่างจริงจังซองยอลจึงถอนหายใจแล้วมองผมด้วยความรู้สึกผิด

“กูฝากมึงด้วยนะ กูเชื่อใจมึง”ซองยอลบอกผมจึงยิ้มรับและพาร่างบางเดินออกไปจากตรงนี้ มยองซูกอดผมแน่นเหมือนต้องการที่พึงพิงผมจึงยืนให้เขากอดตอนนี้เราสองคนอยู่บนดาดฟ้าของร้านอาหาร

“ตัดใจเถอะนะ”ผมลูบหลังบางอย่างปลอบโยน

“อึก ผมเจ็บ ฮื่อ”มยองซูนั่งลงอย่างหมดแรง

“มันไม่ได้รักนายแล้ว”ผมบอก

“ผมรู้”

“ให้โอกาสพี่นะ”ผมเอื้อมมือไปจับมือร่างบางมาจับไว้

“รอก่อนนะ รอผมก่อน ตอนนี้ยังไม่ได้”มยองซูส่ายหน้าไปมา คำตอบของร่างบางมันทำให้น้ำตาที่ผมไม่คิดว่ามันจะมีไหลออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้

“ผม อึก รู้สึกดีกับพี่ แต่มันยังไม่ใช่รัก อึก แต่ผมจะรักพี่ได้ ผมสัญญา”มยองซูกอดผมแน่น ผมจึงกอดร่างบางกลับ

“พี่จะรอ”