คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ได้ตัวแล้วต้องได้ใจ
ไ้ัวแล้ว้อไ้ใ
Myungsoo part
“แอละไม่เอาโทรศัพท์เรื่อนั้นืนริๆหรอ”ผมถามแอลที่เินนำไป้าหน้าแล้ว
อนนี้เราอยู่ในห้าัเรามาที่นี้เพื่อมาื้อโทรศัทพ์ใหม่อแอล
วามริะมาั้แ่เมื่อวานแล้วแ่เิเหุสุวิสัยึ้นแถมยัเอาเรื่อปวหัวมา้วยอี
ผมนี้อยาะบ้าเลยรับ
“ไม่เอาแล้ว ป่านนี้มันเป็นาไปแล้วแหละ”แอลพูแล้วรีบ้าวเินไป้าหน้าราวับเาไม่อยาะรออี่อไปแล้ว
“สวัสีรับ เอาไอโฟน 6s
สีำหนึ่เรื่อใส่ิมให้เลยนะ”พอเินมาถึร้านที่้อารแอล็หันไปสั่พนัานโยไม่รอให้เาแนะนำเลย
“อนนี้เรามีโปรโมั่น..”
“ไม่เอารับ ผมเอาเท่าที่บอไป”แอลบอแล้วหันหลัให้พนัาน
ผมเลยหันไปหยิบให้เธออย่ารู้สึผิเธอูหน้าเื่อนๆแ่็ยอมเินไปหาสิน้ามาให้ เรารอประมา 20 นาทีเธอ็เินลับมา
“นี่่ะ ใส่ิมให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนเบอร์อยู่ที่ออิม่ะ”เธอว่าแล้วยื่นโทรศัทพ์และถุที่าว่าะมีล่อใส่โทรศัพท์ับอิมให้แอล
ผมยื่นเินสที่เรียมไว้พอีเป๊ะให้ับเธอ เธอรับไปนับสัพั็พยัหน้ารับ
“อบุที่ใ้บริารเรานะ่ะ”เธอโ้อบุให้ึ่ผมับแอล็โ้ลับไปพอื้อเสร็เรียบร้อยเรา็ุยันว่าะไปหาอะไริน
แอลให้ผมเลือว่าะินอะไร ผมเลยเินนำน้อไปที่ร้านสเ็
“สเ็เนี่ยนะ”พอเ้ามานั่ในร้านแล้วแอล็มอผมอย่าไม่เื่อเพราะปิผมะไม่อบินอาหารฝรั่
“อือ อยาินนานแล้ว”ผมอบลับไปแล้วหันไปสั่ับพนัาน
ผมสั่สเ็หมูราอสบาร์บีิวส่วนแอลสั่สเ็ไ่พริไทยำ
พอสั่เสร็พนัาน็รับออเอร์ไป
เราึหันมาโทรศัทพ์อัวเอเล่นแ่อยู่ีๆสายาผม็เหลือบไปเห็นนุ้นเย
“แอล นั้นโฮย่าหนิ มาับใรอะ”ผมะโหน้าไปมอ
เพราะโ๊ะที่โฮย่านั่ห่าาเราพอสมวร
“เรื่ออมัน”แอลพูอย่าไม่สนใแล้วโทรศัพท์เล่น่อ
อนที่แอลยัไม่ไ้โทรศัพท์เพราะถูโฮย่าเอาไป
แอล็เ้าไปเล่นในอมนะแ่เหมือนารเล่นในอมับเล่นในโทรศัพท์มันะนละอารม์ันเพราะแอลอนนีู้มีวามสุับเรื่อมือสื่อสารราาแพมา
“มาับฮยอนอาหนิ”ผมพูเบาๆแล้วมอนที่ำลัลุออาโ๊ะ
ผมว่าพวเามาันนานแล้วแหละินันเสร็แล้ว
โฮย่าับฮยอนอาำลัเินทาที่ผมนั่เพราะโ๊ะที่ผมนั่ิับประูหน้าร้าน
“หวัี”ผมโบมือให้พวเา โฮย่าหันมาเห็นพอีเลยยิ้มให้ผมแ่ไม่พูอะไร
“นไหนมยอูล่ะเนี่ย”พอเินมาถึโ๊ะพวผมฮยอนอา็เอ่ยถามึ้น
ทำให้แอลที่ำลัเล่นโทรศัพท์้อเยหน้าึ้นมามอพอเห็นว่าเป็นใรแอล็้มหน้าเล่น่ออย่าไม่สนใ
“ันมยอู ส่วนนี้แอลน้อายัน”ผมแนะนำแอลให้เธอรู้ั
“อ่อ โฮย่าอบเล่าเรื่อพวนายให้ันฟับ่อยๆ”ฮยอนอาบอแล้วส่ยิ้มหวานให้ผม
“โยเพาะเรื่อแอล”
เธอหันไปเหมือนะพูับแอลแ่แอล็ทำนิ่ไม่ไ้สนใเธอนฮยอนอาไ้แ่ส่ยิ้มแห้ๆให้ผมและหันลับไปมอโฮย่าที่ยื่นอยู่้าหลัเหมือนอวาม่วยเหลือ
“พวนายมานานยั”โฮย่าที่ยื่นล้าระเป๋าเอ่ยถามึ้นแ่สายาเาไม่ไ้มอผมนะ
เาหันไปมอแอลอย่าับะินเลือินเนื้ออนนี้ผมเ้าใแล้วล่ะว่าทำไมแอลไม่อบโฮย่า็เพราะโฮย่าอบมอแอลแบบไม่เป็นมิรน่ะสิ
“สัพัแล้ว พาแอลมาื้อโทรศัพท์นะ”ผมอบออไปแล้วหันไปมอแอล็เห็นว่าแอลยัทำหน้านิ่้มเล่นโทรศัพท์อยู่
“อ่อเหรอ ีแล้วล่ะเพราะเรื่อนั้นันเวี้ยทิ้ไปแล้ว”โฮย่าว่าแล้วเินเ้ามาใล้ฮยอนอาพรายมือโอบไหล่เธอไว้
“แหะๆ”ผมไ้แ่ส่ยิ้มไปให้อย่าไม่รู้ะพูอะไร
“ั้นันลับ่อนนะ”โฮย่าว่าแล้วโบมือให้ผม
“บ๊ายบาย ไว้เอัน”ผมโบมือลับแล้วหันไปพูับฮยอนอา
“ไป่อนนะมยอู บ๊ายบายแอล”ฮยอนอาโบมือลาผมับแอลแ่เธอ็้อหน้าเื่อนลเมื่อแอลไม่ไ้หันมามอเธอเลย
“แอลเอาอีแล้วนะ”เมื่อโฮย่าับฮยอนอาออไปแล้วผม็เอื้อมมือไปหยิแนน้อนแอลใสะุ้
“อะไรเล่า”แอลลูบแนรที่ผมหยิไปแล้วทำหน้ามุ่ยมอผมอย่าไม่พอใ
“็แอลอะ ไปทำแบบนี้ใสุ่ฮยอนอาทำไม”ผมุน้อแล้วีแนเบาๆพอีับที่อาหารมาเสริฟผม็เลยัมือลับ
“เรื่ออเาสิ ไม่เห็นเี่ยวับผม”แอลหยัไหล่แล้วหั่นสเ็เ้าปาทันที
“เี่ยวสิ เธอุยับแอลนะ”ผม็หั่นอัวเอินเ่นันแ่็ยัไม่วายุน้อ
“ไม่อยาุย อบอ”แอลทะลึาใส่ผมแล้ว้มหน้าินไม่สนใผมที่บ่น่ออียาวแ่น้อ็ยัมีท่าทีเยเมยราวับไม่อยารับรู้
ผมล่ะหนัใเรื่อแอลับโฮย่าริๆทั้ๆที่เป็นเพื่อนบ้านันแท้ๆันไม่ถูันอี
เรื่ออพวเาทำให้ผมหนัในเอาไปิหนัเมื่อืนเลยเผลอร้อไห้ออมา
ผม็ัวเอเหมือนันว่าทำไม้อร้อแ่ผมแ่อยาไ้มิรภาพอพวเราืนมาหนิ
หลัาที่ลับมาาห้าแอล็เอาแ่นั่เหม่อทั้ๆที่บนทีวีำลัมีาร์ูนเรื่อโปรที่แอลอบมาๆแ่มันลับไม่เาหัวร่าบาเลย
พอมยอูเินออไปุยโทรศัพท์และมันเป็นอยูเ้าเิมที่โทรมาแอล็เลิทำัวร่าเริแล้วนั่ห่อยอยู่บนโฟาในห้อรับแ
อีหนึ่วันพ่อแม่ถึะลับมาเา็้ออยู่ับมยอูสอน่อ
“ุแอล่ะ ป้าใ้อะไรหน่อยไ้ไหม”แอลสะุ้เมื่อไ้ยินเสียแม่บ้านที่เินเ้ามาหาน
“อะไรรับ”แอลถามออไปแล้วมวิ้วยุ่
“ือน้ำมันหอยมันหมป้าลืมื้อเ้ามา ุแอลไปื้อให้ป้าหน่อยไ้ไหม่ะ”ุแม่บ้านถามอย่าเรใ
ถึแม้ว่าเธอะสนิทับนในรอบรัวนี้มาเพราะทำานที่นี้มานานแ่เธอ็รู้สึไม่ีที่้อมาใ้เ้านายไปื้ออให้ทั้ที่มันือหน้าที่อเธอ้อัารแ่อนนี้เธอไม่สามารถทิ้หม้ออาหารที่ำลัเือไ้
“ไ้รับ น้ำมันหอยอย่าเียวนะ”แอลลุึ้นแล้วหันไปถาม
“่ะ ุแอลอยาินอะไร็ื้อมาให้ป้าทำไ้นะ”เธอบอยิ้มๆแอลึยิ้มลับแล้วเินผ่านเธอไปหน้าบ้าน
ร่าบาเินไปเอาัรยานเ้าเิมอมยอูออมาแล้วปั่นมันออไปที่ร้านสะวื้อหน้าหมู่บ้าน
“อันนี้หน้าินั”ร่าบาหยิบนมห่อให่ออมาูอย่าื่นเ้นแล้วัสินใวาใส่ะร้าพอไ้อที่พอใแล้วแอล็เอาไปิเินทันที
“เบื่อพี่มยอูะุยับไอ้าีอะไรนัหนา็ไม่รู้”ปั่นัรยานออมาาร้านสะวื้อพราบ่นพี่ายัวเอที่เอาแุ่ยโทรศัพท์ยิ้มเล็ยิ้มน้อยอยู่ที่สวน
เาล่ะหมั่นใส่อย่าให้มีบาเถอะแฟนน่ะะเอามาเย้ยใส่หน้าเลย
้วยวามที่ร่าบาเอาแ่บ่นพี่ายในใเลยไม่ทันไ้มอทา้าหน้าพอเยหน้ามอ็ใำเบรแทบไม่ทัน
เอี้อ
“อยาายรึไ”แอลบ่นับัวเอเบาๆแ่นั่นมัน็ทำให้นที่มายื่นว้าเาไ้ยิน
“นายล่ะอยาายไหม”อีฝ่ายถามเสียนิ่แล้วมอแอลอย่าาโทษ
“ปัาอ่อน”แอลบ่นับัวเอแล้วูัรยานไปอีทาเินผ่านหน้าอีนอย่าไม่พอใ้วยอารม์หุหิีนะที่เมื่อี้เาไม่ล้มไม่ั้นนะเ็บน้อไปนอนโรพยาบาลแน่
“มานี่”แ่อีฝ่ายที่ั้ใั้แ่แรว่าะมาุยับแอล็ไม่ยอมให้ร่าบาเินหนีว้าแนร่าบาอย่าแรนแอลเผลอปล่อยัรยานล
้าวอที่ใส่ไว้ในะร้าหน้ารถล่นแระายรวมทั้น้ำมันหอยที่แม่บ้านฝาเาื้อ้วย
“เป็นอะไรอนาย”เมื่อวามอทนหมีำัแอล็ะออีนทันทีอย่าทนไม่ไหว
“นายสิเป็นอะไร”อีน็ย้อนเาลับมา้วยอารม์เ่นัน
“ปล่อยันนะ นายไม่มีสิทธ์มาทำแบบนี้”แอลโวยวายเสียันนในหมู่บ้านเริ่มออมามอ
“เลิเสียัแล้วไปับัน”เสียเ้มบอพราึัวแอลเ็มแร
“โอ๊ย เ็บนะ”แอลร้อเสียันาทีนี้เาไม่สนในอื่นแล้ว
“ไอ้บ้า ปล่อยสิ”แอลพยายามสะบั้อมือออาารเาะุมแ่็ไม่เป็นผลนอีฝ่ายลาเาเ้ามาในบ้านหลัที่เาุ้นเยทั้ๆที่ไม่ไ้เ้ามานาน
“โฮย่าไปไหนมา อ้าวแอล”เสียแหลมะโนถามลูาย่อนะ้อทำสีหน้าแปลใเมื่อเห็นว่าเ้าลูายัวีลาลูายเพื่อนสนิทเ้ามาในบ้าน
“ุน้า่วยผม้วยฮะ”แอละโนบอุแม่นสวยอโฮวอนที่เอาแ่ยื่น
“โฮย่าแะทำอะไร”เธอหันไป่อว่าลูายแล้วะเินเ้าไปหาแ่โฮวอน็หันมาะอเธอลับ
“แม่อย่ายุ่ ะไปทำไร็ทำ ผมไม่เอามันายหรอ”โฮวอนะอเสียเ้มแล้วหันมามอนที่เอาแ่ิ้นนมือเาะหลุาแนอีฝ่าย
เห็นอย่านั้นโฮวอนึยอมปล่อยมือ
แอลที่เห็นโอาส็รีบวิ่หนีแ่็ไม่ทันเมื่อโฮวอนเ้ามาล็อัวและอุ้มเาึ้นพาบ่า
“โฮย่าแะทำไรแอล”เวอนที่เห็นท่าไม่ี็ถามลูอีรั้และมอมยอูอย่าสสาร
“เราแ่เล่นันนะแม่ บอแล้วไว่าอย่ายุ่”พอพูบ็รีบสาวเท้าึ้นห้อัวไปทันที
ผลั
“โอ๊ย เ็บนะ”แอลโวยวายเสียัเมื่อถูโยนลบนเียเ็มแร
“ทำไมแ่นี้เ็บหรอ ที่ทำเมินใส่นอื่นนี้ไม่ิว่าเาะเ็บบ้าหรอ”โฮวอนระา้อเท้าอนที่ำลัลานหนีเ็มแรแล้วลามาใ้ร่าอน
“ปล่อย นายะทำอะไร”แอลมออีฝ่ายอย่าโมโหแล้วิ้นไปมา
“หึ ิว่าันะปล่อยนายไป่ายๆหรอ”โฮวอนเหยียยิ้มมุมปาราวับสมเพอีฝ่ายเ็มที
“นายมันบ้า ทำแบบนี้ทำไม ันไปทำอะไรให้”แอละโนใส่หน้าอีฝ่ายอย่าหมวามอทน
“แล้วันทำไรให้นายล่ะ ันเอหรอที่ทำทุอย่า ันผิทุอย่าใ่ไหมั้นนาย็ำไว้เพราะัน็ะทำผิับนาย่อไปเรื่อยๆ”พอพูบ็้มลูไ้ออาวอแอล
แอลที่ใอยู่แล้วยิ่ใเ้าไปอีพยายามเะและถีบอีฝ่ายแ่็ไม่เป็นผลเมื่อโฮวอนปิโอาศ่วยเหลือัวเออเา้วยารนั่ทับาเาไว้ส่วนมือทั้สอ้า็ถูมือแร่ล็อไว้เหนือหัว
“ัน้อทำแบบที่ไอ้ยูมันบอ นายะไ้เป็นอัน”ผละออมาาออาวแล้วมอวาลมโที่แล่ำไป้วยวามโรธ
“นายะทำอะไร ทำไมัน้อเป็นอนาย”แอลที่เสียพลัานไปเยอะ
เอ่ยถามอย่าไร้เรี่ยวแร
“เป็นอันเถอะแอล”สิ่ที่แอลถามไปไม่ไ้รับำอบาร่าหนารหน้า
แ่ไ้รับริมฝีปาสีเ้มที่ประทับลมาที่ปาบาอเา
แอลเม้มปาแน่น้วยวามลัวแ่ร่าายที่ถูโฮวอนลุลานยิ่ถูลุล้ำเ้าไปให่เมื่อมือหนาสอเ้าไปที่ให้เสื้อยืัวบาลูบไล้เนื้อัวนเาสั่นสะท้านไปหมพอะเอ่ยห้าม็เหมือนเป็นารเปิโอาศให้ลิ้นหนาเ้ามาิมรสาริมฝีปาเามาึ้น
ลิ้นร้อนอโฮวอนว้านไปทั่วโพรบาอย่าโหยหานพอใ็ผละออมา
“่อให้นายเลียัน ัน็รันาย”พูเสียหนัแน่นแล้วมอหน้าแอลที่อนนี้ใบหน้าหวานนอไป้วยหยาน้ำา
เาไม่รู้ว่าแอลร้อไห้อนไหน
“ฮึ ปล่อยสัที”แอลพยายามิ้นแ่ยิ่ิ้นแรที่้อมือยิ่บีบรัเาแน่นึ้นนเา้อนิ่วหน้า้วยวามเ็บ
“เป็นอันนะ”แอลไม่เ้าใสิ่ที่โฮวอนพู
ไม่เ้าใเลยสัอย่า โฮวอนมาทำแบบนี้ับเาทำไมทั้ๆที่มีฮยอนอาอยู่แล้ว
“อร้อล่ะ ฮึ”แอลร้อไห้สะอื้นอย่าหน้าสสารแ่โฮวอนลับไม่ไ้สนใร่าบาที่แทบาใอยู่ใ้ร่ามือหนาปลเปลื้อเสื้อผ้าร่าบาออนหม่อนะ้อลืนน้ำลายเหนียวๆลอ
เมื่อร่าายาวเนียนปราอยู่บนหน้าวามเป็นายอเามันรู้สึปวหนึบไปหมนอยาะปลปล่อยออมา
“มะ ไม่อย่า ฮึ”แอลส่ายหน้าไปมาแล้วมออีฝ่าย้วยแววาที่โฮวอนไม่ิว่าะไ้รับแววาที่มีแ่ารอร้อและแฝไป้วยวามอ่อนไหว
แ่มาถึนานี้แล้วเาะไม่หยุแอล้อเป็นอเา เาไม่ล้าปล่อยแอลไว้เาลัว
ลัวแอละเป็นอนอื่น
“อทนแปปเียวแล้วเราะมีวามสุไป้วยัน”ูบลบนหน้าผาเนียนอย่ารัไร่่อนะ้มลไปสัมผัสุ่มไบนแผ่นอบานแอลสั่นสะท้านไปหม
นิ้วเรียว่อยๆสอไปที่่อทารัอแอลอย่า่อยเป็น่อยไป
นร่าบาปรับัวไ้เา็ยับมันทันทีและ่อยๆเพิ่มไปทีละนิ้ว
นิว่าร่าบาพร้อมแล้วโฮวอนถอนนิ้วออมา
่อนะลุึ้นมาปลเปลื้อเสื้อผ้าอัวเอแล้วโถมายใส่ร่าบาที่อ่อนระทวย
ับสิ่ที่แ็ืนอนสอเ้าไปในร่าายอีฝ่ายเบาๆแ่้าไว้นรู้สึว่าแอลเลิเร็็ยับส่วนล่าทันที
“อึ อื้อ”แอลเลยหน้าร้ออย่าเ็บแสบและเสียว่านไปพร้อมันเิมาไม่ิว่าะถูทำแบบนี้
ไม่ิเลยโยเพาะับผู้าย้วยันและับลี โฮวอน
นที่เาแสนะเลียแ่เมื่อแรปราถนาลุโน็ไม่มีอะไรมาหยุเาทั้สอนไ้แอลเผลออบรับอีฝ่ายลับไปอย่าลืมัว
ทำให้โฮวอนพอใแล้วสุสมอย่ายิ่นเวลาล่วเลยมานานทั้สอ่าส่ันไปนถึุหมาย
แอลที่้อเป็นนรอรับนอนหอบหายใอย่าหมแรแ่็พัไ้ไม่นานอีฝ่าย็ับัวเาพลิว้ำแล้วทำับเาราวับเาเป็นุ๊าที่มีไว้ให้ร่าหนาเล่น
“ยู แอลหายไปไหน็ใม่รู้”ผมบออีนที่วิ่เ้ามาในบ้าน
หลัาที่ผมวาสายาอยูไปสัพัผม็เินเ้ามาในบ้านพอถามหาแอลป้าแม่บ้าน็บอว่าเธอใ้ให้แอลไปื้ออให้
แ่นี้็มืมาแล้วทำไมแอลยัไม่ลับ
“ใเย็น่อนนะ เี๋ยวัน่วยามหา”อยูับไหล่ผมไว้แล้วมอผม้วยสายาอ่อนโยน
“อึ แอลหายไปไหน”สุท้ายผม็ทนไม่ไหวยิ่มีนมาปลอบแบบนี้ย้ำาผมยิ่ไหลออมาอย่าายาย
อยูึผมเ้าไปอไว้แน่นแล้วลูบแผ่นหลัผมเบาๆ
“เี๋ยวันออไปามหาแอล นายอยู่นี้นะ”อยูผละออาัวผมแล้วบอ
“ไม่ อึ ะไป้วย”ผมับอีฝ่ายไว้แน่นและอร้อ
“ไม่้อหรอ เี๋ยวันไปหาโฮวอนให้มันไป่วยหา”วอยูว่าแล้วเ็ย้ำาออให้ผมอย่าอ่อนโยน
“ุมยอูรับ ผมเห็นัรยานอุล้มอยู่้าทาแล้ว็้าวอล้มระเนระนา”ผมับอยูหันไปมอนับรถที่ผมให้ออไปามหาแอลทันที่อนที่ผมะ้อทรุเมื่อไ้ยินำบอเล่า
“นายอยู่นี้่อนนะ เี๋ยวันมา”พอพูบอยู็วิ่ออไปาบ้านผมึวิ่ามออไป็เห็นแผ่นหลัว้าวิ่ออไปไล
“ลุเห็นที่ไหน”ผมหันไปถามนับรถ้วยน้ำานอหน้า
“บ้านแถวหน้าปาอยเราเลยรับ”เาี้ให้ผมู
ผมึรีบวิ่ออไปพอไปถึ็เห็นว่าอยูำลัยื่นุยอยู่ับใรสันึ่ผมาว่าเป็นนบ้านแถวนี้
“รับ นที่ับไปเป็นนแถวนี้ใ่ไหม”ผมเินเ้าไปใล้็เห็นว่าอยูำลัสอบถามเาอยู่
“ใ่้ะ ป้าเห็นว่าทั้สอนทะเลาะันเอะอะเสียัเลยออมาูสัพันัวบาๆ็ถูลาไป”ุป้าี้ไปทาที่ผมเพิ่วิ่ออมาทำให้อยูหันมามอแล้วเห็นว่าผมมาอยู่รนี้
“บอให้รอไ”อยูหันมาุแล้ว็ึมือผมไปับไว้
“ไปทานั้น็ทาบ้านผมนะรับ ป้ารู้ไหมว่านนั้นเป็นใร”ผมถามออไปและพยายามวบุมัวเอให้ใเย็น
“ไม่รู้้ะ ป้าเพิ่ย้ายมาเมื่ออาทิย์่อน
แ่ป้าเอเ็นนั้นบ่อยน่ะเาอบออมาวิ่อนเ้าๆ”ป้าแว่าแล้วทำท่ารุ่นิไป้วย
“วิ่?”ผมทวนำพูอป้า
“ใ้้ะ นี่ๆฮวาโบลแอยู่นานแพอรู้ไหมว่าไอ้เ็หนุ่มที่มันลาเ็ัวบาๆไปเป็นใร”เธอพยัหน้าให้ผม่อนะหันไปเรียป้าอีนที่เินออมาทิ้ยะ
“นที่ทะเลาะันเมื่อสัพัอะเหรอ”ป้าฮวาโบลเินเ้ามาใล้ป้าที่พวผมถามเมื่อรู่ึพยัหน้า
“็พ่อโฮวอนับหนูแอลน่ะสิ
เาเป็นเพื่อนันมีปัหาันนิหน่อยใ่ไหม้ะหนูมยอู”ป้าฮวาโบลว่าแล้วหันมายิ้มให้ผม
ผมเลยพยัหน้ารับ
“โฮวอนหรอรับที่พาแอลไป”ผมถามป้าฮวาโบลอีรั้วามริผม็สนิทับเธออยู่นะอนเ็แม่อบพาพวผมมาเล่นที่บ้านเธอบ้านเธอมีแมวน่ารัๆเยอะเลย
“ใ่้ะ อย่าห่วน้อเลย น้อไปับโฮวอนนะ รัน้อเหมือนเิมเลยนะเรา”ป้าฮวาโบลว่าแล้วลูบหัวผมอย่าเอ็นู
“แล้วนี้แฟนเราเหรอ”เธอพยัเพยิหน้าไปทาอยูแล้วส่ยิ้มให้
“ปะ ป่าวรับเพื่อนัน”ผมโบมือปิเสธ
“แหมเพื่อนันนี้มาหาันทุวันเลยเหรอ ป้าเห็นนะ”เธอแล้วแหย่ผมแ่ำพูอเธอทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวึ้นมาทันที
“เราไม่ไ้เป็นแฟนันหรอรับแ่อีไม่นาน”อยูที่เียบอยู่นานพูึ้นแล้วโ้ให้ป้าฮวาโบล
“ผมิม อยูฝาเนื้อฝาัว้วยนะรับ”ร่าสูบอป้าฮวาโบลแล้วโปรยยิ้มมีเสนห์ให้นผมอหมั่นใส้ไม่ไ้
หยิเ้าที่เอวแร่เ็มแร นร่าสูร้อโอโอ๊ย
“้ะ ไปลับันไ้แล้วึแล้ว เี๋ยวน้อ็ลับอย่าเป็นห่วเลย”เธอพยัหน้ารับอยูแล้วหันมาบอผม
ผมับอยูเลยโ้ลาเธอ่อนะเินออารนั้นเพื่อลับบ้าน
“โฮย่าะทำไรแอลไหมสอนนั้นูไม่อบันเลย”ผมที่ยัไม่่อยวาใับเรื่อนี้เท่าไรถึแม้ะรู้ว่าเป็นโฮย่าที่เอาัวแอลไปแ่่อนะไปทั้สอน็ทะเลาะันน้าวอเละเทะนานั้น
“ไม่หรอ มันไม่ล้าทำอะไรหรอ”อยูว่าแล้วับมือผมแน่น
“นายนี้มันวยโอาสัเลยนะ”ผมเอื้อมมืออี้าไปีแนแร่อร่าสู
“เถอะน่า นายวาใเถอะเี๋ยวแอล็ลับไม่วันนี้็พุ่นี้แหละ
ปล่อยให้พวมันปรับวามเ้าใันีว่าไม่แน่นะนาย็ไ้เห็นสอนนั้นลับมาีัน”อยูแล้วส่ยิ้มมาให้ผม
ผมึยิ้มลับ
“ันะเื่อนาย หวัว่าโฮย่าะไม่ทำไรแอล”ผมว่าแล้วหยุเินเมื่อเรามาถึหน้าบ้านแล้ว
“ลับไปเลยนะ”ผมเอ่ยไล่ร่าสู
“ไม่ิะวนไปินน้ำหน่อยเหรอ พอนายโทรมาบอว่าแอลหายไปัน็รีบออมาเลยนะแถมยัวิ่ไปถามนในหมู่บ้านให้หนื่อยะาย”อยูว่าแล้วับมือผมบิไปมา
“พอน่า รออยู่นี้แหละเี๋ยวะเอามาป้อนถึปาเลย”ผมว่าแล้วปล่อยมือออาร่าสูแ่็้อหน้าร้อนผ่าว้วยประโยถัมาอเา
“ป้อน้วยปาอนายนะ”
ความคิดเห็น