อลวนวุ่นนักฉันหลงรักนายกระล่อน

ลำดับตอนที่ #8 : เรียวกิคุง จอมกระลอน

= เช้าวันรุ่งขึ้น =

มิกะค่อยๆเบิกตาดูโลกวันใหม่ช้าๆก่อนจะหยิบรีโมทมาเปิดทีวี เพื่อดูรายการ เรื่องเต้าเสาร์ - อาทิตย์ที่เป้นกิจวัตประจำวันเสาร์ของเธอ

คนสวยคับ ข้อความเข้า

เสียงข้อความพี่ ฟิลม์ สมรภูมิที่อัดไว้ตอนไปถ่ายละครกับแม่ตอนนั้นฉันตามคุณแม่ไปกองถ่ายเพื่อกระทบหน้าอกพี่สมรภูมิมาแล้วนะ (อายจัง) ^_^

ว่าแต่ใครนะส่งข้อความนี้มา ???? สงสัยจะซินสงข้อความมาขอโทษฉันเรื่องเมื่อวานละสิ อิอิ

!!ใช่ซินจริงๆด้วย

วันนี้เจอกันที่หน้าปากซอยบ้านเธอไปไหม

ฉันมีไรจะบอก ออกมาเลยนะ

                                                ซิน

  ว่าแล้วมิกะก้อรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วออกมาจากบ้านมิกะเดินออกมาจากซอยอย่างช้าๆ

“มิกะจัง ที่รักจ๋ะ” เสียงที่คุ่นๆเหมือนได้ยินที่ไหนดังมาจากด้านหลัง

!!ฟับ มิกะหันไปดูแล้วเสียงนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น เรียวนั้นเอง ขนาดวันเสาร์ยังไม่เว้นตามมารังควาน ฉันอีกไม่ทราบจริงๆว่าชาติที่แล้วฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรกับเขาไว้นักนะ

 “นี่ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรกับนายไว้เนี่ย”

“ทำสิ กรรมลังทำให้ฉานหลงรักไง”

อวก มุกอะไรของเรียวนิ วันนี้ฉันตั้งใจจะมีความสุขกับซินสองต่อสองก็ยังจะมีก่อเรื่องอีก ฉันจะบ้าตายแล้วนะนี่ รู้บ้างไหม T_T

มิกะรีสาวเท้าเดินอย่างเร็วส่วนเรียวก้อรีบเร่ง จนมิกะเดินมาถึงปากซอยบ้านก็หันไปบอกเรียวทันที

“ฉันนัดซินไว้ เอาไว้เราค่อยคุยกันนะ”

“อืม”ว่าแล้วเรียวก็เดินเข้ามินิมาร์คไปส่วนมิกะก็เดินไปหาซินที่ยืนอยู่กับใคร??????ก้อไม่รู้เป็นผู้หญิงด้วยยอมไม่ได้ U_U

ว่าแล้วมิกะก้อรีบตรงเข้าไปหาซินอย่างเร็วแต่มิกะก้อต้องชะงักเมื่อซินกับผู้หญิงคนนั้นควงแขนกันอยู่อย่างเกินหน้าเกินตา

“มิกะคือว่า”ซินเริ่มพูดขึ้นอย่าไม่อ้อมค้อม

“ระ ระเราเลิกกันเถอะ”สิ่งที่หลุดออกมาจากปากซินทำเอามิกะน้ำตาไหลอาบแก้ม

“เขาคือสายโทรศับเมื่อวานใช่ไหม”มิกะพูดขึ้นแล้จองตาซินอย่างไม่กระพิบ

แต่ได้เพียงการพยักหน้ากลับมาเท่านั้นแล้วซินกับสตรีข้างกายก้อเดินไปจากมิกะที่ยืนร้องไห้อยู่อย่างไม่ใยดี แต่แล้วเรียวที่ออกมาจากมินิมาร์คพร้อมอะมิโน !โอเค !โอเคเมื่อเห็นยืนร้องไห้อยู่ก้อวิ่งเข้าไปหาทันที

“เป็นไรไหม”เรียวว่าแต่มิกะก้อยังไม่ตอบกลับอะไร

“กินอะมิโน ดิดีขึ้นจริงนะ ฉันเคยกินตอนเศร้าๆหายเลยอะ”เรียวว่าแต่มิกะกลับผลักเรียวออกห่างแล้ววิ่งกลับเข้าบ้าน

ส่วนเรียวเหมือนรู้หน้าที่วิ่งตามมิกะมาจนถึงหน้าบ้านแต่มิกะกลับไม่วิ่งเข้าบ้านแต่วิ่งต่อไปจนไปหยุดที่ต้นไหมต้นหนึ่ง แล้วก็นั่งลงใต้ต้นไม้อย่างช้าๆ

“ท่าทางเธอจะชอบไอ้นั้นมากนะ”

“ใช่”

“ฉันช่วยให้ลืมได้นะ”

“ไม่ ต้องมายุ่ง”มิกะว่าแล้วก้มหน้าก้มตาร้องไห้

“ก้อลองเอาไปคิดดูแล้วกัน” เรียวว่าอย่างโมโหแล้วเดินจากไปอย่างช้า

วันอาทิตย์อันโศกเศร้าของมิกะเริ่มต้นขึ้น มิกะยังคงร้องไห้ตาปวมเป่งอยู่ในห้องส่วนเรียวจอมกระลอนก้อยังคงเดินหน้ากระล่อนไปเรื่อยตามกิจวัติของตัวเอง

ตอนนี้เรียวอยู่ที่สยามเหมือนเดินโดยกิจวัตของเรียวก้อคือการมองหาสาวสวยๆขอเบอร์แล้วก็พูดคุยกับแต่ละคนที่เขาสนใจ

“ชื่อไรเหรอคับ พอดีเบอร์ในมือถือยังไม่เต็มสนใจช่วยเพิ่มไหมคับ” เรียงหันไปพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาน่ารักใช้ได้

“ชื่อ มิกกี้ค่ะ”เสียงตอบกลับจากสาวชชื่อมิกกี้ที่ตอนนี้เริ่มแพ้คนหล่อของเรียวไปซะแล้ว

“ชื่อน่ารักจัง อยากรู้จังว่าเบอร์จะน่ารักเหมือนชื่อไหมนะ” เรียวพูดต่อ

“ไม่รู้สิ 085 3356435 ค่ะ แล้วชื่อไรอะค่ะ”

“ผมเรียวครับ”

“ไปก่อนนะเรียวไปเจอกัน อย่าลืมโทรมานะ” มิกกี้พูดแล้วเดินจากไป

“ไม่มีวันลืมแน่”

ฉันโทรมาเพื่อจะบอกว่ารักถึงเวลาที่จะบอกเสียที ไม่กลัวแล้วจะดูไม่ดีนาทีนี้ต้องพูดไป

ใครโทรมาเนี่ย เบอร์แปลจัง ???? >_<

“เรียวพูดครับ”

(เรียวนี่ มิกะนะนายอยู่ไหน)

“มิกะเหรอ ฉันอยู่สยามอะ”

(มาหาได้ไหม)

“ได้สิ ฉันจะรีบไปนะ ธุระเสร็จพอดี”

(รีบๆมานะ)

มิกะมีอะไรของเขานะอยู่ดีๆก้อโทรมา ???

ว่าแล้วเรียวก้อเดินออกจากแหล่งธุระที่สำคัญ (ตรงไหน) ออกมาแล้วขึ้นรถไฟฟ้าไปที่บ้านของมิกะจัง สุดที่รักหมายเลข 1 ของเขา

เมื่อเรียวมาถึงหน้าบ้านของมิกะ เรียวก้อกดอ๊อดหน้าบ้านแล้วมิกะก้อวิ่งออกมาจากบ้านทันที

“มีอะไรกับฉันเหรอ” เรียวถามมิกะที่วิ่งจี๋ตรงมาหาเขา

“เรื่องที่นายบอกว่าจะช่วยอะ มันเป็นยังไง”มิกะว่า

“ฉันบอกไม่ได้อะ แต่ถ้าเธอจะให้ช่วยฉันก้อจะช่วย”

“อืม ใช่ฉันจะให้นายช่วย”มิกะว่าแล้วพยักหน้า

“งั้นต่อไปนี้ เธอต้องไปโรงเรียนกับฉัน กลับบ้านพร้อมฉัน ไปเที่ยวกับฉันและทำทุกๆอย่างกับฉัน”

“ทุกๆอย่าง”มิกะทวนคำของเรียว

ทุกๆอย่าง??  คงไม่ได้หมายถึง .... หรอกนะ V_V

“ใช่ทุกๆอย่าง นี่เธอไม่คิดจะชวนฉันเข้าบ้านหรอ เมื่อยนะเนี่ย”

“อืม เข้ามาสิ” มิกะว่าแล้วเปิดประตูบ้านให้เรียวเข้ามา

เมื่อเรียวเข้ามาที่บเนเรียวก้อเริ่มถามคำถามกับมิกะทันที

“วันนี้แม่เธออยู่มะ”

“ไม่วันนี้มีถ่ายละครน่ะ”

พอเรียวได้ยินคำตอบจากมิกะเรียวก้อเริ่มถูมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันอย่างมีเล่ห์นัย ที่มิกะรู้ทันรีบพูดชี้แจงว่า “แต่ว่ามีแม่บ้านอยู่นะ”

“แย่จัง”เรียวพึมพร่ำเบาๆ

เรียวเดินตามมิกะมาที่ห้องแล้วมิกะก็นั่งลงบนโซฟาแล้วเปิดทีวีทันที

“นี่ชุดอะไรอะ” เรียวถามมิกะชี้ไปที่ชุดราตีที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า

“อ๋อ ชุดงานโรงเรียนอะ” มิกะว่าแล้วขะมักเขม้นกับการเปลี่ยนช่องทีวีไปไปมามา

“ลองหรือยังละ”

“ลืมไปเลยแม่บอกให้ลองตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไม่ได้ลองเลย”

“ลองสิ”

“รู้แล้วยะ” มิกะว่าแล้วหยิบชุดราตรีเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็ว ส่วนเรียวก้อนั่งอยู่บนโซฟา