คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เจ็บอกเจ็บใจ
เช้านี้มิกะดูเตรียมพร้อมเป็นพิเศษ เธอพกยาผงวิเศษไปเต็มกระเป๋าแล้วโทรนัดเจอกับจูนะและ ริซะที่โรงอาหารของโรงเรียน
ไม่ต้องสงสัยนะว่าเอาผงวิเศษไปทำอะไรหรอก ฉันจะบอกให้ ผงวิเศษถึงจะเป็นยาขนานแท้แต่มันจะทำให้แผลเน่าและหายยาก เดี๋ยวก็รู้ว่าฉันเอาไปทำอะไร
มิกะไปถึงโรงเรียนก้อเดินตรงไปที่โรงอาหาร ซึ่งเพื่อนตัวดีของเธอทั้งสองก้อนั่งรออยู่แล้วบนโต๊ะเหมือนทุกคนจะรู้แผนกันหมด แบมือขอผงวิเศษกันใหญ่
พอผงวิเศษถูกแบ่งให้จูนะและริซะเรียบร้อยแล้วทั้งสามก้อจัดการเท่ลงไปในเล็บทุกเล็บ ทำไมต้องเล็บน่ะหรอเพราะว่าเวลาจิกลงบนหน้ามันก้อจะเป็นแผลที่หายยากไงละ
เมื่อทุกอย่างเสร็จสัพแล้วมิกะก้อเดินตรงไปที่หลังโรงเรียนซึ่งจุดนั้นเป็นที่อาริกะกับเหล่าบริวารอีกสองตนมักจะมานั่งกันบ่อยๆ
“ดูสิใครมา”อาริพูดขึ้น
“เข้ามาเลยสิ”มิกะท้าขึ้น
“เกลียดจิงพวกชอบใช้กำลัง แต่ขอมาก็จัดให้”
ว่าแล้วอาริก็ลงมือจัดการกับมิกะซึ่งมิกะก้อไม่ใช่ย่อยใช่อาริเข้าเตรียม ฝ่ายมิกะมีอาวุธอยู่ที่การจิกเพราะยิ่งจิกก็ยิ่งซะใจหลังจากที่หวกอาริเริ่มที่จุมีเลือดออกมาจากการจิก ทุกอย่างก้อจบลงมิกะมีลอยถูกตบเล็กๆน้อยส่วนจูนะซึ่งเป็นมือโปรของกลุ่มมีเพียงรอยจิกของลูกน้องอาริเท่านั้นส่วนริวะดูจะสาหัสเพราะเตรียมไปด้วยรอยตบแต่พวกเธอถือว่าคุ้มมากเพราะเมื่อเดินขึ้นห้องไปอาริกับเพื่อนก้อไม่อยู่ซะแล้ว นั้นแหละผลงานที่น่าประทับใจ
“โมดากะ อาริกะจัง”อาจารย์ขานชื่อนักเรียนในห้องแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับแล้วอาจารย์ก้อพูดว่า “ขาด”
“อาจารย์ค่ะ”มิกะชูมือขึ้น
“อะไรมิกะจัง”
“คือเมื่อเช้าหนูเจอาริค่ะ”
“ที่ไหนเหรอ”
“ที่หลังโรงเรียนค่ะ พอดีหนูลืมเอาเงินมาโรงเรียนเลยให้พี่เอามาให้หลังโรงเรียนแล้วก้อเจออาริค่ะ”
“ขอบใจจร้าที่เธอเป็นห่วงเพื่อนนะ”อาจารย์แล้วพูดต่อว่า “แต่เดี๋ยวอาจารย์จะต้องทำโทษอาริซะแล้วที่หนีโรงเรียน”
หลังอาจารย์พูดจบ มิกะก้อหลังไปส่งยิ้มให้จูนะกับริซะที่นั่งอยู่ถัดไป ส่วนจูนะก้อดีเหมือนจะสะใจตบมือเบาๆแล้วยิ้มให้มิกะ
สมน้ำหน้ามาโรงเรียนเมื่อไหร่เธอก้อคงรู้สึกเองเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับมิกะและสามสหายสุดสยิวของเรา มาโรงเรียนอีกรอบเธอโดนหนักกว่านี้แน่อาริกะจัง
“มิกะ ทำไมลงมาช้าจัง”ซินว่า
“เปล่านิพอดี วันนี้เวรทำความสะอาด”มิกะตอบแล้วเดินกลับบ้านพร้อมซิน
ตลอดทางมิกะหันมาดูด้านหลังทุกๆ 5นาที เพราะมิกะรู้ว่าเรียวตามาก้อเลยพยายามเดินห่างซินไว้เพื่อไม่ให้เรียวเสียใจ
“เป็นอะไรไปมิกะ เดินซะเร็วเชียว”
“เปล่าหรอก”
“อืม”
“นี่ซินฉันกลับเองได้ บ้านเราอยู่คนละทางอะยังไงซินกลับเถอะ เดี๋ยวฉันถึงบ้านแล้วโทรไป”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันไปส่งได้”
“น่าไปเถอะเดี๋ยวถึงบ้านดุแม่นายจะว่าเอา”
“อืม”
มิกะโบกมือลาซินแล้วก็เดินมาอีกสักพักก่อนจะหันหลังแล้วพูดขึ้นว่า “ออกมาได้แล้ว”แต่กลับไม่มีเสียงใครตอบกลับมาเลย จนมิกะตอบพูดอีกครั้ง “ฉันมีเรื่องจะปรึกษา” แล้วเรียวก้อปรากฏตัวขึ้นด้านหลังของ มิกะทันที แล้วเดินเข้ามาหามิกะ
“จะปรึกษาเรื่องอะไร sax เหรอ”
“อีตาบ้า”มิกะว่าแล้วทุบเรียวอย่างรัว
เรียวดูเหมือนจะทนไม่ไหวลวบมือทั้งสองข้างของมิกะมาแนบที่อกก่อนจะพูดว่า “เรื่องอย่างว่าครั้งแรกอะไม่ต้องอายก็ได้เดี๋ยวฉันสอนให้ก้อได้”
“อยากโดนอีกใช่ไหม”มิกะว่าแล้วสะบัดมือออกแล้วทุบเรียวลูกใหญ่
“โอเค ยอมแล้ว เรื่องอะไร”
มิกะหยุดทุบเรียวแล้วพูดว่า “คือว่าฉันทำกับอาริแรงไปไหม”
“ไม่หรอก อย่างยัยนั้นนะ โดนบ้างก้อดี”
“อืมแค่นี้แหละ แล้ววันนี้มีการ์ดไหม”
“มีสิ อะ” เรียวการ์ดหยิบจากกระเป๋าแล้วยื่นให้มิกะ “เอาไว้ไปเปิดอ่านที่บ้านนะ”
“อืม”
แล้วฉันกับเรียวก้อเดินมาจนถึงบ้านอันอบอวนไปด้วยรักและความเข้าใจผู้ที่มีคุณแม่เป็นเจ้าของบ้านและมีฉันเป็นผู้อาศัยพร้อมกับคนดูแลอีกหนึ่ง (จะสาธยายเพื่อ??)
“กลับดีดีนะ”
“อืม วันนี้บ้านเธอดูเงียบนะจะให้ฉันอยู่ด้วยมะ”เรียวว่าแล้วทำท่าทางเหมือนจะเดินเขาบ้านของฉัน
“ไม่ต้องยะ”ฉันว่าแล้วรีบปิดประตูบ้านก่อนจะค่อยๆเดินเข้าบ้านไป
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้านกิจวัตประจำวันอย่างที่ทุกคนรู้ “กลับมาแล้วคะ”ว่าแล้วฉันก้อเดินขึ้นหอ้งของตัวเองแล้วหยิบการ์ดของเรียวออกมาดู ก็พบกับข้อความสั้นๆที่เขียนอยู่
คือว่าฉันอยากจะหอมแก้มเธอสักที่จะได้ปะ
อีตาบ้าเรียวไม่เคยจะเว้นลายทุกเวลาเลยนะ เวลาเขียนการ์ดยังคิดเรื่องแบบนี้อีกหรอ เนี่ยน่าจะสั่งสอนซะให้เข็ดจะได้เลิกนิสัยเจ้าชู้นี่สักที ว่าแต่ เราจะสนทำไมละ
มิกะส่ายหัวแล้วก็ลงนอนที่เตียง ไม่ใช่สิเรียกว่ากระโดดเข้าเตียงจะดีกว่านะเนี่ย ลงไปเมแล้วหลับตาลงอย่างช้าแต่มิกะก้อต้องลุกขึ้นมาจากเตียงอีกครั้งเมื่อประตูห้องเปิดออกอย่างเร็วจี๋
!คุณแม่
“ขอโทษนะจ๊ะ เข้ามาไม่ทันเคาะ” คุณแม่เข้ามาพร้อมกับชุดราตรีในมี ที่ทำเอามิกะตาเบิกโต
“นี่มันอะไรหรอกค่ะ”
“ดูลูกพูดสินี่มันอารายหรอกค่ะ อย่าบอกนะว่าลูกลืมงานประจำโรงเรียนตัวเองไปแล้วเนี่ย”
“งานโรงเรียน”
ใช่สิโรงเรียนของฉันมีงานประจำโรงเรียนทุกๆปีโดยทางโรงเรียนจะจัดเป็นงานเต้นรำแฟนตาซีหน้ากากนี่ จำได้ว่าปีที่แล้วฉันควงพี่ทาเคชิ ญาติที่เรียนที่โรงเรียนไปในงาน (แม่สั่ง)
“นี่ชุดลูกนะจ๊ะ”
“สวยมากเลยค่ะ”
“อยู่แล้วจร้า แม่ต้องหา”แม่ยังไม่ทันพูดจบฉันก้อเล่นพูดต่อกับสุภาษิตของแม่ “สิ่งที่ดีที่สุดเพื่อลูก”
“งั้นแม่ไปก่อนนะพอดีว่า มีถ่ายละครเย็นนี้ยังไงลูกลองชุดดูนะจ๊ะ”
“ค่ะ”มิกะว่าจบแม่ก็เดินออกไปจากห้อง
“ลืมโทรหาซินเลย”
ว่าแล้วมิกะก้อหยิบโทรศับขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของ ฮันนี่ ที่รักของเธออย่างเร็วไวแล้วกดโทรออก
ตึดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สายไม่ว่างหรอ คุยกับใครอยู่นะ ????? น่าสงสัยปกติซินต้องรับโทรศับฉันอย่างเร็วแล้วนี่สายไม่ว่างหรอก โทรอีกทีสิ
หลังจากที่มิกะโทรศับหาซินประมาณ 30 สายก้อยังสายไม่ว่าง มิกะเลยถอดใจ และตัดสินใจเลิกโทรในที่สุด เพราะรู้ว่าบางทีซินอาจคุยธุระสำคัญอยู่แล้วมิกะก้อรอจนประมาณหนึ่งชั่วโทงตัดสินใจโทรไปหาซินอีกครั้ง
“ฮัลโหล”
(อืม มีไร)
“เมื่อกี้คุยกับใคร อยู่หรอก”
(เปล่าฉานยังไม่ได้ใช้โทรศับเลย)
“หรอ” เชื่อตายละโทรไปตั้งหลายรอบ คุยกับใครนะ >_<
(นี่มีอะไรปะถ้าไม่มีฉันจะได้ไปนอน)
“อืมงั้นก้อไปนอนเถอะ”
แล้วซินก้อตัดสายโทรศับไปทำเอามิกะน้ำตาคลอก่อนจะหลับไปในที่สุด -_-
ความคิดเห็น