อลวนวุ่นนักฉันหลงรักนายกระล่อน

ลำดับตอนที่ #6 : แผนก่อกวน ของอาริ

คนที่มิกะพูดถึงนะเหรอกำลังเดินมาถึงหน้าบ้าน แล้วซินก็ต้องหยุดเมื่อเห็นคนที่มิกะห้ามนักห้ามหนาไม่ให้คุยด้วย

อาริกะจัง

“มีอะไรกับฉันอีก”ซินว่าขึ้น

“เลิกกับมิกะซะ”

“ไม่”ซินพูดเสียงแข็ง

“ถ้าไม่   มิกะได้ร้องไห้ทุกวันกับแผนการนับร้อยของฉันแน่  ฉันว่านายน่าจะเห็นรอยยิ้มของเธออยู่ห่างๆมากกว่ารอยน้ำตาของเธอแม้นายจะอยู่ใกล้นะ”

“พรุ่งนี้ตอนเย็น บอกเลิกมิกะที่สวน ฉันจะไปรอไม่งั้นแผนฉันจะเริ่มต้น”ว่าแล้วอาริก้อเดินไปปล่อยให้ซินยืนกำมืออย่างแน่น

ซินเดินเข้าบ้านอย่างคิดมากก่อนจะค่อยๆ นั่งลงบนเตียง

ถ้าไม่เลิกมิกะก้อต้องร้องไห้  ถ้าเลิกมิกะก้อร้องอยู่ดี อย่าเห็นแก่ตัวสิไอ้ซิน   ถ้าเลิกกันไปซะครั้งเดียวแค่ครั้งเดียวที่มิกะจะร้อง   แต่ถ้าไม่เลิกกี่ครั้งที่ต้องร้องยัยนี่จะจองเวรจองกรรมมิกะไปถึงไหน   ก้อยังไม่รู้เพื่อมิกะฉันจะเลิกกับเธอมิกะ

ซินหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดหาเบอร์มิกะแล้วทุบโต๊ะอย่างแรงก่อนจะกดโทรออก

(ว่าไงจร้าซิน)

“อืม คือว่า พรุ่งนี้”

(พรุ่งนี้ทำไมเหรอ)

“ไปเจอกันที่สวนสาธารณหลังเลิกเรียนนะมิกะ”

(ได้เลยซิน นี่ฉันกำลังยิ้มอยู่เธอมีความสุขใช่มะ)

ซินกำมือแน่นแล้วน้ำตาก้อเหมือนจะไหลออกมาจากตา

(ใช่มะ)

“แม้อยู่ห่างๆเธฮรอยยิ้มของเธอก้อทำให้ฉันมีความสุขนะ”

(รู้แล้ว ซินเวลาทีเธออยู่ข้างๆฉันจะยิ้มให้นานๆ)

“แค่นี้นะ”ซินว่างสายโทรศับอย่างเร็ว

ซินเป็นอะไรน่ะรีบวางสายจังเลย ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า เสียงก้อแปลกๆอย่างกับว่าจะร้องไห้หรือไม่ก้อกำลังเสียใจอยู่เสียง

มิกะคุ่นคิดอยู่กับเรื่องเสียงที่เปลี่ยนไปและคำพูดที่แปลกๆของซิน มิกะค่อยโน้มตัวลลงนอนบนเตียงอย่างช้า แล้วค่อยๆหลับตาลง

มิกะค่อยๆเดินเข้าซอยโรงเรียน แล้วรู้สึกเหมือนมีคนเดิมตามเธออยู่ด้านหลัง เธอหันไปมองก้อไม่มีใครเลยมีแต่นักเรียนคนอื่นที่เดินเข้าโรงเรียนเหมือนกัน

มิกะเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้วขึ้นไปบนห้องแต่แล้วเธอก้อได้รู้เมื่อจอมกระล่อนตามเธอเข้ามานั่งในห้อง

“ทำไมวันนี้มาเร็วจังวะ เรียว”ทาคุงทักเรียว

“เวลาเขาช้าฉันก้อช้าเวลาเขาเร็วฉันก้อเร็ว”

มิกะที่แอบฟังอยู่ก้อต้องตกใจเมื่อหวนคิดถึงเวลาเธอมาโรงเรียนเรียวจะเป็นคนที่เข้าห้องทีหลังเธอเสมอตั้งแต่ภาคเรียนที่แล้ว

อะไรนะเรียวกิคุงตามฉันค่อยมองฉันอยู่ห่างๆเสมอหรอไม่อยากจาเชื่อทั้งที่เข้าต่างมีผู้หญิงชอบมากมายรอบกายแต่เขากับหลงรักฉันหรอ น่าสงสารจังที่ต้องตามฉันตลอดเวลา นายนี่มันจริงเลย เรียวกิคุง

“เมื่อไหร่จะมานะ”มิกะบ่นพึมพรำเบาๆ

ส่วนซินก็มองดูมิกะอยู่ไม่ไกลนัก กับสีหน้าที่เศร้าใจ จากนั้นก้อเดินตรงมาที่มิกะอย่างช้า พอมิกะหันมายิ้มให้ซิน ซินก้อพูดอย่างเร็ว

“เราเลิกกันเถอะ”

มิกะอึ่งไปชั่วขณะ ส่วนซินก็ค่อยเดินออกไปช้าๆ “อย่าไปนะซิน ฉันรักนายไม่จริงใช่มะ”มิกะพูดแล้วจับแขนของซิน ส่วนซินน้ำตาไหลก่อนจะสะบัดแขน จนมิกะลงไปอยู่บนพื้น ในใจซินอยากจะไปช่วยสุดตัวแต่ก้อต้องชะงักก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินต่อไป

“ไหนว่าเธอของนายไง”

ซินหยุดเดินด้วยเสียงเรียกที่ทำให้ซินเสียใจมากที่สุด เรียวยืนอยู่ไม่ห่างทวงสัญญาที่ให้ไว้แต่แล้วซินก็เดินต่ออย่างไม่สนใจ

มิกะที่นั่งกองอยู่บนพื้นร้องไห้น้ำตาคลอเมื่อซินที่เธอรักมากมาทำให้เธอต้องเจ็บใจแล้วร้องไห้มากขนาดนี้โน้มเข้ากอดเรียวที่นั่งปลอบเธออยู่ข้างๆ

เรียวกับมิกะอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันคนเห็นภาพอย่างซินวิ่งเข้ามาอย่างเร็วแล้วผลักเรียวออกจาก มิกะผู้เศร้าเสียใจก่อนจะพูดว่า “ฉันขอโทษที่คิดว่าเธอไม่ได้รักฉัน”

ฉันขอโทษที่คิดว่าเธอไม่ได้รักฉัน

“ทั้งที่ฉันบอกเธอทุกวัน”

“ฉันขอโทษนะมิกะ ขอโทษ”

“คนบ้า ทำไมฉันทำอะไรเธอถึงคิดอย่างนั้น”มิกะระเบิดคำว่าต่างพร้อมกับทุบซิน

“ฉันขอโทษ”

มิกะโน้มเข้ากอดซินอย่างช้าทำให้คนที่ดูสถานการณ์อยู่อย่างเรียวถอยออกมาช้าก่อนจะส่งยิ้มให้มิกะแล้วเดินหันหลังไปช้าๆ

“ซิน”

“อะไรคับ”

“อาริพูดกับเธอใช่ไหม”

“อืม”ซินพยักหน้ากึกๆ

“ไม่ว่าอาริจะพูดอะไรก็ไม่ต้องไปสนนะ ฉันรับมือยัยนี่ไหว”

ซินหัวเราะเบากับท่าทางที่อาคาดอาแค้นอาริอย่างจริงจัง

“หัวเราะอะไร”มิกะหันมาถามซิน ส่วนซินก้อหัวเราะใหญ่ไม่ยอมหยุดมิกะเลยตีซินจนซินหยุดหัวเราะก่อนพูดอย่างอมยิ้มว่า”มือหนักชะมัดเลย”

“ก้ออย่าหัวเราะสิ”

“อืม ถึงแล้วบ้านหลังใหญ่”

ซินว่าแล้วมิกะก้อก้าวเท้าเข้าบ้านแล้วหันมาพูดกับซินว่า “อาริเป็นแค่ตัวพิสูจน์รักแท้ อย่าเขวกับอะไรของอาริ ยิ่งเรามีพบทดสอบมากเท่าไหร่เราก้อจะรักกันมากเท่านั้น”

ซินยิ้มให้มิกะก่อนจะตอบว่า “ฉันจะไม่เขวเด็ดขาด”

“บายนะซิน”มิกะว่าแล้วเดินเข้าบ้านไป

“กลับมาแล้วค่ะ”

มิกะค่อยๆเดินขึ้นห้องไปอย่างช้าๆแล้วเธอก้อต้องเอะใจอีกครั้งกับการ์ดที่วางอยู่บนเตียงแต่วันนี้มันังคงเป็นการ์ดสีฟ้าเพียงแต่รูปวันนี้คือปลาทอง

มิกะค่อยเปิดอ่าน

ใต้ฟ้าพื้นนี้     ขอทีโปรดยิ้มให้ 

แม้ว่าเธอจะรักใคร     ขอจงให้ยิ้มก้อสุขใจเกินพอ

 วันไหนเธอมีน้ำตา    ขอนั่งข้างๆได้ไหม

แม้เธอจะไม่ค่อยอุ่นใจ      แต่จำไว้ฉันไม่ทำร้ายเธอ

ก่อนฟ้าจะดับลง     ฉันยังคงอยู่รอเธอเสมอ

แม้ได้เพียงแค่เผลอ  แต่รักเธอจนสุดใจ

พออ่านจบมิกะก้อเดินไปยิ้มนอกหน้าต่างแล้วก้อเห็นเรียวเดินจากไปช้าๆเธอรู้ดีว่าเรียวคอยมองดูเธออยู่เสมอ มิกะค่อยพูดเบาๆ “ขอบคุณนะเรียว”