อลวนวุ่นนักฉันหลงรักนายกระล่อน

ลำดับตอนที่ #5 : จอมกระล่อน

“เรียวกิคุง”มิกะพูดขึ้นแล้วโน้นตัวไม่กอดเรียว

“ไม่ต้องร้องนะ ก้อแค่คนเจ้าชู้กับสาวไม่รู้จักพอ” ว่าเสร็จเรียวก็ลูบหลังของมิกะใหญ่

ปรัก ปรัก ปรัก

มิกะทุบเรียวจนกระเด่งออกจากออมกอดของเธฮแล้วเดินออกมาจากสวนสาธารณ แล้วหยิบโทรศับกดหาซิน แล้วกดโทรออก

“ฮัลโหล ซินอยู่ไหน”

(ฉันอยู่ในสวนสาธารณ ไหนเธอนัดที่โรงอาหารแล้วไม่มาสักที)

“ใครบอกเธอ”

(อาริกะจัง)

“แล้วเธอได้ส่งจดหมายมาหรือเปล่า”

(เปล่านิ)

“งั้นฉันรอหน้าสวนสาธารณนะ ซินรีบมานะ”

(อืม แล้วจะรีบไป)

ไปนานนักซินก้อวิ่งออกมาหน้าสวนสาธารณที่มิกะยืนรออยู่ พอซินเห็นหน้ามิกะก้อถึงกับอึ้ง น้ำตาคลอแก้มสองแก้มแล้วตาก็ บวมเป่ง

“เป็นอะไรไปมิกะ”ซินค่อยๆเข้ามาใกล้

“วันนี้ฉันไม่ได้นัดเธอที่โรงอาหาร แล้วใต้โต๊ะฉันมีกระดาษที่บอกว่าเป็นชื่อเธอนัดฉันที่สวนสาธารณฉันมารอเธอนานมา จนว่าจะกลับบ้านแล้ว แล้วก้อ” มิกะเงียบไป

“อะไรมิกะ”ซินว่า

“เธอก้อเดินมากับอาริกะจัง ศัตรูตัวสำคัญของฉัน”

“เขาแค่ชวนมาเป็นเพื่อน”ซินว่า แล้วเอามือลูบหัวมิกะแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันรักเธอ”

“ซิน”มิกะหันหน้าขึ้นมามองซิน “อย่าไปยุ่งกับอาริได้ไหม”

“ได้สิ มิกะจะได้สบายใจใช่มะ”

มิกะยิ้มให้ซิน ส่วนซินก็ยิ้มตอบอย่างน่ารักแล้วทั้งสองก้อเดินไปที่สถานีรถไฟฟ้าด้วยกัน ระหว่างทางทั้งสองก็เดินคุยกันอย่างสนุกสนาน

“รู้ไหมเวลามิกะยิ้มทำให้ฉันมีความสุข”ซินว่าส่วนมิกะก้อยิ้มกว้าง “ฉันรักเธอนะ”

!เย้ ซินบอกว่ารักฉัน ดีใจที่สุดในโลกเลย มีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ซินจังเลยอยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไปจังเลย –รักซินที่สุดเลย—

“กลับมาแล้วค่ะ”

“ทำไมกลับเย็นจัง”คุณมิเรกะหันมาถาม แล้วก้อตกใจกับตาที่บวมเป่งของมิกะ “ใครทำอะไรมิกะ”

“เปล่าค่ะ แค่บ่อน้ำตาแห่งมายารัก”

“อ๋อ บีบน้ำตาว่างั้น”

“ค่ะ ขอตัวนะค่ะ อยากจะพัก”มิกะว่าแล้วเดินขึ้นไปที่ห้อง

มิกะเปิดประตูเข้าห้องไป แล้วมีเงาคนกำลังนั่งอยู่ในห้อง

“ใครน่ะ”

เรียวกิคุง

“นายมีอะไร”

“แค่จะมาถามว่าโอเคไหม”เรียวว่า

“อืม กลับไปได้แล้ว”

“ฉันมีอะไรมาให้น่ะ”ว่าแล้วซินก้อยื่นกล่องของขวัญมาให้มิกะ

“อะไรอะ”

“เปิดสิ”

ตื่นเต้นจัง เรียวนี้ท่าทางจะบ้านะ อยู่ดีก้อซื้อของขวัญมาให้อะไรกันเนี่ย แล้วมันอะไรกันนะ อะสีแดงนี่.......! ชุดชั้นใน

“ชุดชั้นใน”

“ใช่สิ  ลองให้ดูหน่อยสิเพื่อคับจะได้เอาไปเปลี่ยน” เรียวทำท่าทางกวนประสาทพร้อมกับคำพูดที่ทำให้มิกะประสาทกิน

“ไปเลยนะแล้วอย่ากลับมาอีก” มิกะเตะเรียวแล้วพูดอย่างดัง

“รักนะจู๊บๆ”เรียวว่าก่อนจะกระโดดออกไปทางหน้าต่าง

!!อีตาบ้าเรียว ฉันเกลียดนายที่สุดเลย มิกะมองเรียวกระโดดลงหน้าต่างอย่างยิ้มๆ แล้วก็เดินไปที่ริมหน้าต่างมีการ์ดวางอยู่

“แอบวางไว้ตอนไหนเนี่ย”

มิกะหยิบขึ้นมา แล้วเปิดอ่านการ์ดขึ้น เปิดการ์ดสีฟ้า (สีโปรดมิกะ) แล้วมีรูปหมีอยู่หน้าการ์ดเขียนชื่อเรียวกับมิกะอยู่

                                     ถึง มิกะจัง

ชุดชั้นในไม่ได้ตั้งใจเอามาหรอกนะ

แต่ฉันรู้ว่าถ้าเธอเห็นมันเธอจะต้องยิ้ม

ฉันอยากให้เธอยิ้มบ่อยๆ

เพราะว่า

รอยยิ้มของเธอทำให้โลกของฉันสดใส

ช่วยยิ้มไปนอกหน้าต่างฉันรอรอยยิ้มของเธอ

อยู่

                                                เรียวกิ

มิกะอ่านจบก้อวางลงบนเตียงแล้วเดินไปยิ้มนอกหน้าต่างมิกะก้อเห็นเรียวยิ้มอยู่ใต้ต้นไม้แล้วค่อยๆเดินจากไปอย่างช้าพอเรียวเดินไปลับสายตามิกะก้อมนั่งที่เตียงแล้วพินิจกับจดหมายที่เรียวเขียน

“เธอไม่ได้เลวร้ายจริงๆนะเรียว แล้วซินจะถึงบ้านหรือยังนะ”