อลวนวุ่นนักฉันหลงรักนายกระล่อน

ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มรัก (สุดแสบ)

“หยุดนะลูกถ้าก้าวอีกก้าวเดียวแม่จะ  ”เสียงที่ดังมาจากระเบียงทำให้ มิกะต้องหยุดเดิน แล้วหันมาต่อล้อต่อเถียงกับคนพูดว่า “จะอะไรค่ะแม่”

                “ก้อจะตัดออกจากกองมรดก”

                !ต๊ายตาย  นี่แม่ฉันหรือเนี่ย   พูดอย่างกับเป็นละครน้ำเน่าไปได้นะเนี่ย ‘ตัดออกจากกองมรดก’ฉันว่าแม่คงดูหนังไทยหลังข่าวที่ตัวเองแสดงมากไปจนเน่าแล้วนะเนี่ย ต่อไม่นี้ฉันจะไม่ให้แม่ดู กะอีแค่ไปเที่ยวสยามกับเพื่อน อะไรจะซีเรียด ปานนี้ไม่รู้สงสัยว่าจะดูหนังไทยมากจริงๆซะด้วย

                “แม่คะหนูไปเที่ยวกับเพื่อนนะคะ ไม่ได้หนีออกจากบ้านซะหน่อย” มิกะหันไปพูดกับแม่ที่ยืนอยู่ตรงระเบียง

            แม่ทำหน้างงกับคำพูดของลูกสาวก่อนจะมองมาที่ลูกสาวอย่างเพ่งเล็งก่อนจะหันไปมองคนรับใช้แล้วหันกับมาที่มิกะอีกครั้ง “อะไรของแกฮะ ฉันซ้อมละครไม่ได้พูดกับแกซะหน่อยนะ”

                มิกะทำหน้าเอ๋อรับประทาน (เอ๋อแดก) ทันทีก่อนจะหันตัวกลับแล้วเดินขึ้นรถ เบ็นท์ ป้ายแดงที่พึ่งถอยมาใหม่ๆเป็นของขวัญจากแม่ในวันเกิดครบรอบ 17 ปีของมิกะ

สงสัยนะเหรอว่าทำไมถึงขับได้ทั้งทีพึ่งไฮสคูล ไม่ต้องสงสัยหรอกทุกคน เพราะคุณแม่ให้รถนี้มาพร้อมบัตรขับขี่ปลอมนะสิ แต่สิ่งที่แม่ย้ำนักย้ำหนาตอนถูกตำรวจจับว่า ‘ห้ามบอกนะว่าเป็นลูกสาวฉัน’ เพราะแม่เป็นห่วงภาพพจน์อย่างเห็นได้ชัดเลย แม่บอกว่ามันคือสิ่งที่ทำให้เรามีตังใช้

                “คุณหนูแกนี่ชักจะบ้าไปใหญ่ไม่ได้หันไปคุยด้วยแท้ๆ” คุณแม่มิกะว่า

                ตายละฉัน เอ๋อได้สมบูรณ์แบบรู้ก้อรู้ว่าแม่อะ ยังไงก้ออนุญาตให้ไปกับเพื่อนๆได้ทุกวันทุกเวลา อย่างไม่มีข้อจำกัดอยู่แล้วยังจะโง่ไปพูดกับท่านให้ คนใช้ขำอีก อายจริง ไม่เป็นไรด้านได้อายอด

                รถของมิกะแล่นมาเลื่อยๆจนมาจอดที่สยาม ศูนย์รวมวัยรุ่นทุกรูปแบบไม่ว่าจะเป็นสายเดี่ยว สายคู่ ขาสั้นขายาว เฮยวัยรุ่นนะไม่ใช่เสื่อผ้าจะได้มีสาย ชังจะเอาใหญ่นะ Lemon สุดเปรี้ยวเนี่ย

ยัยจูนะกับยัยริซะถึงไหนแล้วเนี่ย เอาไงดี โทรหาเลยแล้วกันอ๋อลืมไปอธิบายก่อนแล้วกันนะ จูนะกับริซะคือเพื่อน love ของฉันเราเป็นเพื่อนกวนเดียวกันตั้งแต่ เด็ก จน ไฮสคูล เราทั้งสามจึง เปรี้ยว(sexy)  เค็ม (จ่ายเงิน) เผ็ด (ปากหมา) ด้วยกันมาทุกรู้แบบเราสามตัว (คน) ก้อเลยสนิ๊ท สนิทกันเอาอย่างมาก ก้อคนมันมีอะไรคล้ายๆกันนิ

ว่าแล้วมิกะก้อหยิบมือถือมากดหาเบอร์จูนะ หนึ่งในเพื่อนสุดที่loveแล้วกดโทรออกทันที

ฉันโทรมาเพื่อจะบอกว่ารัก    ถึงเวลาที่ต้องบอกสักที  ไม่กลัวแล้วจะดูไม่ดี นาทีนี้ต้องพูดไป

เสียงรอสายที่สุดจะแสนน้ำเน่าสำหรับมิกะซึ่งตอนนี้ได้แต่ด่าจูนะเพื่อน love ในใจว่า ‘แม่ก้อน้ำเน่าจากละคร เพื่อนยังน้ำเน่าจากเพลงอีก น่าสงสารมิกะผู้อับจนต้องทนอยู่กันน้ำเน่า ราวกับยุง’ จนในที่สุดการฟังเสียงรอสายที่น้ำเน่าสำหรับมิกะก้อจบลงเมื่อเพื่อนตัวดีมารับสายโทรศับ ได้สักที

“รับช้าจริงนะแก”

(อย่าพูดมาก อยู่ไหนล่ะ แก)

“อ๋อเนี่ยอยู่หน้าสยาม พวกแกอยู่ไหนล่ะ”

(อยู่ในเซเวนเซ่น เนี่ยรีบมานะฉันกับนังริซะกำลังกินไอตริมอร่อยอยู่เลยเนี่ย)

“อืม ๆ อีก 5 นาทีฉันจะไปพร้อมร่างอันบอบบาง”

(ยะ รีบๆมานะแกไม่งั้นฟองดูแกเสร็จแน่)

“อย่ากินนะ อย่ากินไม่เหลือให้ละ ตายแน่”

เมื่อการสนทนาจบลง มิกะก้อวางสายโทรศับจาก จูนะแล้วรีบเดินเข้าไปในสยาม มิกะเดินมาถึงซอยซอยหนึ่งก้อหยุดเดินเมื่อเห็นใครบางคนที่เธอรู้จักกำลังยืนอยู่ นั้นก็คือ ‘ซิน’

เอาไงดีนะ ถ้าเข้าไปทักจะเป็นไง อย่าเลยอายอะ ทำไมต้องอายนะเหรอก้อคนนี่แหละที่ฉันกำลังแอบปิ้งอยู่นะสิ เป็นใคร ใครจะไม่อายละ  แต่ยังไงซินก้อไม่รู้อยู่ดีนั้นแหละว่าฉันแอบปิ้ง ทักหน่อยก็ไม่เสียงหายนิ  จริงมะ??

“หวัดดีซิ” มิกะยังไม่ทันทักซินก็หันมาพร้อมกับคนคนหนึ่งที่มิกะอยากให้เหตุการณ์นี้เป็นแค่ฝันทันที

!  ซินคุง กับ เรโกะจัง

รับไม่ได้อะไรกันนะทักๆที่เรโกะบอกกับฉันแท้ๆว่าไม่สนใจซินแต่นี่กับมาด้วยกันแล้วยังจูงมือกนอีก แย่แล้วเรา น่าอายมากๆไม่น่ามาทักเลยเรา -_- ถึงยืนอยู่ตรงนี้มองหน้ากับใครๆไม่ติดแน่

ว่าแล้วมิกะก้อเดินขยับขยับออกมาจากซอยเล็กๆนั้นทันที แต่ก้อต้องชงักอีกครั้งเมื่อมีมือๆหนึ่งมาดึงแขนมิกะไว้