คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : ความลับทั้งหมด
หลังเลิกเรียนที่มหาลัย
กำแพงอุปสรรคของพวกเขาทั้งสองฝ่ายนั้นโดนถูกทุบจะแหลกสลายไปแล้วเรียบร้อย ลู่หานถึงได้รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างเมื่อไม่มีใครคิดจะเข้ามากีดกันได้อีก....
แต่ยังไงเรื่องมันก็ยังไม่ทันเดินทางไปถึงความสุขเสียจริง ในเมื่อเรื่องหลอกลวงที่ผ่านมา ร่างบางยังไม่ทันได้บอกให้เขาฟังเลยสักคำ
“ผมว่าเราไปอะไรทานก่อนนะครับ พอหลังจากนั้น เดี๋ยวผมจะพาคุณไปเลือกการ์ดแต่งงานนะ”
เซฮุนพูดขึ้นในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินออกมาจากตึกคณะของลู่หาน ในมือของร่างเล็กนั้นเต็มไปด้วยเลคเชอร์สำคัญที่อาจากพึ่งให้มา เพื่อมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารประจำ
“ ครับ” ลู่หานตอบด้วยสีหน้าเหม่อลอย อารมณ์ไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว
“จากนั้นผมก็จะพาคุณไปหาอร่อยๆทาน พอทานเสร็จเดี๋ยวผมจะไปส่งคุณที่ร้าน”
“ครับ” คนตัวเล็กยังคงขานรับอย่างไร้อารมณ์เหมือนเดิม ร่างสูงจึงอดไม่ได้ที่จะถาม
“ลู่ คุณเป็นอะไรไป ผมถามยาวเป็นวา คุณกลับตอบแค่คำเดียว”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“แต่หน้าของคุณตอนนี้เครียดมากเลยนะ ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามเครียดเดี๋ยวมันจะทำให้หน้าคุณแก่เร็วนะ”
เซฮุนพูดด้วยความเป็นห่วง เพราะช่วงหลังๆคนตัวเล็กมักจะมีอาการแบบนี้อยู่เสมอ ทำหน้าเหม่อลอย ถามคำตอบคำ เหมือนมีอะไรบางอย่างปกปิดไว้แต่ไม่กล้าบอก
“ผมรู้แล้วครับ เห็นคุณพูดกรอกหูผมเกือบทุกวัน... นี่คุณ คุณจำเรื่องหนึ่งที่ผมเคยถามไหม”
“เรื่องอะไรหรอ” เซฮุนขมวดคิ้วหนาถาม ในเมื่ออยู่ๆลู่หานก็โพล่งขึ้น
“ก็เรื่องที่ผมเคยบอกว่า ผมมีบางอย่างที่เป็นความลับไง... คือวันนี้ผมตั้งใจไว้แล้วว่าควรจะบอกคุณสักที” ลู่หานสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อรวบรวมความกล้า แล้วจึงขยับปากพูดความจริงทั้งหมด
“คือเรื่_” แต่หากจะพูดอะไรออกไป กลับมีสิ่งหนึ่งเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
“ฟิ้ว!!” ซึ่งมันก็คือเสียงลมที่พัดผ่านเข้ามา แล้วมันก็พัดเอาเลคเชอร์ปลิวหล่นลงกลางทาง
“บ้าเอ๊ย!!” ลู่หานสบถอย่างหัวเสีย
“เป็นไงล่ะ ไม่ถือให้ดีๆ เดี๋ยวผมจะช่วยคุณเก็บดีกว่า”
“ครับ” ร่างบางพยักหน้ารับเป็นการตกลง ก่อนจะก้าวขาออกไปเก็บเป็นคนแรก แต่ในขณะเดียวกัน ก็มีเหตุกาลไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อมีเสียงเบรกรถไถลกับพื้นถนนจนเกิดเสียงดังไปทั่วบริเวณ ซึ่งรถคนดั่งกล่าวก็กำลังหันทิตมาทางลู่หานอย่างรุนแรง
“ลู่ ระวัง!!”
“โคล้ม!!”
แต่คำพูดของเซฮุนมันสายไปเสียแล้ว เมื่อเจ้าของร่างเล็กนั้นถูกชนจนกระเด็นออกตาความแรง ดวงตาเลิ่มพร่าเลือน เพราะมีของเหลวๆสีแดงสดกำลังออกจากศีรษะโดยไม่มีท่าทีจะหยุดง่ายๆ เซฮุนจึงรีบวิ่งไปหาคนรักทันที ท่ามกลางสายตาของนักศึกษานับร้อยกำลังมองดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจ
“ฮึก ลู่ คุณอย่าเป็นอะไรนะ ทำใจดีไว้นะลู่”
เซฮุนพูดทั้งน้ำตาพลางกอดร่างบางไว้จนเสื้อสีขาวๆถูกถาด้วยเลือดเปื้อนหมดทั้งตัว...และนั้นก็คือเสียงสุดท้ายที่ลู่หานได้ยิน ก่อนสติทุกอย่างมันจะดับวูบลงไป
.
.
.
แสงแดดอ่อนๆของยามเช้ากำลังลอดส่องผ่านผ่าม่านกระทบลงดวงตาทั้งสองข้าง ส่งผลให้ลู่หานต้องกะพริบตาถี่ๆ แล้วจึงค่อยๆลืมขึ้นมาด้วยท่าทางสะลึมสะลือ... ก่อนจะใช้สายตาสำรวจไปทั่วบริเวณห้องสีขาวที่มีลักษณะเป็นห้องของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง..
และเมื่อกลับมาสังเกตดูรอบๆตัวเองให้ดีๆ ก็พบให้เห็นเข็มของสายน้ำเกลือกำลังอยู่ในมือด้านซ้าย รอบหัวนั้นมีผ้าพันแผลสีขาวถูกพันไว้
“แอ๊ด”
ในขณะเดียวกันเสียงประตูห้องก็ถูกไขออก ลู่หานจึงหันไปมองอย่างหลีกเลี่ยงไม้ได้ เผยให้เห็นหมอในชุดสีขาว ที่ร่างบางนั้นคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี
“พี่ เฉิน”
“อ้าว ฟื้นแล้วเหรอลู่”
“ครับ”
“แล้วเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เจ้าของร่างสูงถามก่อนจะเดินเข้ามาถึงข้างๆเตียง
“ก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับ เอ่อ แล้วผมมาอยู่นี้ได้ไงครับ”
“ลู่โดนรถชนแล้วก็มีคนพาส่งที่โรงพยาบาล”
“ถะ ถูกรถชนเหรอครับ” ลู่หานทวนคำถามอย่างมึนงง แต่เมื่อกลับไปนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ก่อนที่จะโดนหามส่งมาที่นี่ มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่แค่อุบัติเหตุแน่ ลู่หานเชื่อว่ามันคือความตั้งใจหวังจะฆ่าตนให้ตาย ซึ่งก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก แกรนด์
ความรักทำให้คนหนึ่งเปลี่ยนไปมากจริงๆ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ลู่หานก็มีส่วนร่วมทุกอย่าง ไม่งั้นตนก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้..
และ ณ ตอนนี้ลู่หานรู้สึกดีแล้วว่า ไม่ควรจะก้าวเข้ามาแก้แค้นตั้งแต่แรก จะได้ไม่มีใครเจ็บปวด เจ็บปวดทั้งกายและจิตใจ
ลู่หานรู้สึกผิดเหลือเกิน โดยเฉพาะกับเซฮุน เขาดีทุกอย่าง พร้อมจะรักและดูแลกันไปจนตราบนาน แต่ดูสิ่งที่ลู่หานทำลงไปสิ มันมีแต่การหลอกลวงไร้ความจริงใจมอบให้กับเขา
สุดท้าย ลู่หานก็เจ็บเองเหมือนดั่งที่พี่ๆเพื่อนเคยเตือนอยู่ตลอดเวลา เริ่มต้นจากความแค้น แต่จบด้วยความรัก
มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนไม่สามารถเอ่ยเป็นคำพูดออกมาได้ มันถึงเวลาแล้วสินะ ที่ลู่หานควรจะจบลงเสียที
“ใช่แล้ว ลู่ถูกรถชน เอ่อ แล้วพี่จะให้ลู่พักผ่อนที่นี่สามสี่วันเพื่อดูอาการว่ามีผลข้างเคียงหรือเปล่า ถ้าหากอาการกลับมาเป็นปกติ พี่ก็จะอนุญาตให้ลู่กลับบ้านได้”
“ครับ” ลู่หานพยักหน้ารับเบาๆ
“แล้วถ้ามีอาการเจ็บปวดตรงไหนก็กดออดเรียกพยาบาลข้างนอกได้เลยนะ”
“ครับ.. แล้วไม่มีใครมาเยี่ยมผมเลยเหรอครับ”
“ก็มี พากันมาเยอะเยะจนเต็มห้องเลยแหละ แต่ว่ากลับบ้านไปหมดแล้ว พี่เป็นคนไล่พวกเขากลับไปเองแหละ ไม่อยากให้อยู่รบกวนเวลาพักผ่อนของลู่ แต่เดี๋ยวอีกสักพักก็คงจะมามั้ง เห็นพูดกันว่าวันนี้ก็จะมาเยี่ยมลู่อีก...”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
“แล้วถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ก็ขอตัวก่อนนะ ถ้าถึงเวลาทานอาหารเที่ยงเดี๋ยวพี่จะเข้ามาใหม่”
เมื่อกล่าวเสร็จ เฉินจึงเตรียมหันหลังเดินจากห้องนี้ไป แต่พอเดินออกไปไม่ทันเท่าไหร่ก้าว ลู่หานร้องทักเขาไว้ก่อน เลยทำให้ร่างสูงนั้นหยุดชะงัก
“เดี๋ยวครับพี่เฉิน”
“มี อะไรเหรอ” เฉินหันกลับไปถาม
“เอ่อ ผมต้องการกระดาษกับปากกาครับ พี่มีไหม”
“มีสิ เดี๋ยวพี่จะเอาให้”
เฉินค้นหากระดาษที่ลิ้นซักใกล้ๆกับหัวเตียงที่ลู่หานนอน พลางหยิบปากกาออกจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะยื่นมันให้กับเจ้าตัว
“มีอะไรที่ลู่ต้องการอีกไหม” เอ่ยถามอย่างใจดี
“ไม่มีอะไรแล้วครับ”
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”
เฉินพูดลาซ้ำท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ไปก่อนจะปิดประตูลง.. ปล่อยให้ลู่หานจมอยู่กับความคิดของตัวเองอย่างหนัก
ความละอายแกใจเริ่มก็ตัวขึ้นพร้อมๆกับความเจ็บปวดรวดร้าว จนมันให้น้ำใสๆของลู่หานไหลรินออกมาอย่างทรมาน
มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก
และเมื่อมีปากกาพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่ง.. ลู่หานจึงใช้โอกาสนี้เขียนข้อความระบายความรู้สึกที่ตัวเองเคยทำอะไรร้ายๆให้กับคนๆหนึ่งแต่ต้นเรื่องจนถึงตอนนี้
แต่ยังไงชีวิตของคนร่างเล็ก ก็ได้รักความรักที่แท้จริง ความรักที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนจากผู้ชายที่ชื่อว่าเซฮุน
ซึ่งลู่หานก็ขอจดจำผู้ชายคนนี้ตลอดไปว่า ครั้งหนึ่งเคยเกิดมาเพื่อรักกัน
หลังจากที่เขียนทุกอย่าง ร่างจึงถอดสายน้ำเกลือออกอย่างไม่รู้สึกเจ็บปวด ก่อนจะพาตัวเองหนีออกจากห้องนี้ไปเงียบๆ
ฮึก ลาก่อน เซฮุน สุดที่รักของผม
ทางด้านเซฮุน
หลังจากที่มีรถไม่มีป้ายขับมาชนลู่หานอย่างจงใจ มันก็ทำให้เซฮุนต้องรีบสืบหาฆาตกรคนนั้นโดยเร็ว จนในที่สุดคนทีได้ทำร้ายนั้นก็คือแกรนด์ .. ร่างสูงจึงตัดสินใจจ้างทนายมือดีเพื่อเอาเรื่องเธอให้ถึงที่สุด โดยที่รอให้ลู่หานนั้นฟื้นขึ้นมาก่อน เพื่อจะดำเนินคดีทั้งหมด ทำให้คนใจดำแบบแกรนด์ต้องโดนลงโทษให้หลาบจำสักครั้ง
“แอ๊ด”
พอเซฮุนไขประตูเข้าไปก็พบกับสิ่งว่างเปล่าปรากฏอยู่ต่อหน้า และที่คนตัวเล็กหายไปแบบนี้ก็คงจะฟื้นขึ้นแล้วแน่นอน
“ลู่”
เขาร้องเรียกเพื่อหวังว่าจะได้ยินเสียงตอบการของร่างบาง แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับออกมาเลย เขาจึงขยับเท้าก้าวเดินไปสำรวจที่ระเบียงและห้องน้ำ หากสิ่งที่เขาพบมันก็ยังคือความว่างเปล่าเช่นเดิม
“หายไปไหนของเขานะ”
เซฮุนพูดพึมพำเบาๆ ก่อนจะเดินวนกลับมาที่เตียง ดวงตาคมเข้มก็พลันมองเห็นกระดาษแผนหนึ่งวางอยู่ตรงนั้น เขาจึงเลื่อนมือลงไปหยิบมันขึ้นมาอ่าน ที่มีข้อความเขียนไว้ว่า
“ถึง เซฮุน ที่รักของผม
สิ่งที่ผมอยากจะบอกคุณทุกอย่าง มันเป็นเรืองที่รุนแรงมากกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพราะมันเกิดขึ้นจากการหลอกหลวง
ที่ผมยอมเข้าไปหาคุณมันเป็นเพราะผมอยากแก้แค้นในสิ่งที่คุณเคยแย่งความรักของแกรนด์ไปจากผม ..... แต่พอเวลาผ่านไปสัก
ในช่วงเวลาที่ผมได้เรียนรู้จักตัวตนที่แท้จริงของคุณ มันทำให้ผมรู้สึกละอายใจเหลือเกิน ที่ตัดสินใจทำร้ายคุณ โดยที่คุณไม่คิดจะทำร้ายผมเลยสักครั้ง
ผมเลวมากเลยคุณว่าไหม ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่มีความจริงเลยสักอย่าง ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดจากความแค้น แต่ลงท้ายความว่ารัก... ซึ่งคำว่ารักของผมมันคือความจริงอย่างเดียวที่ผมรู้สึกกับคุณ
เซฮุน ลาก่อนนะ สุดที่รักของผม”
เมื่ออ่านเสร็จ มือของเขาก็สั่นเทาพลางกำกระดาษเอาไว้จนแน่น ขอบตาก็ร้อนผ่านขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะปล่อยน้ำในตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้าง
ความรู้สึกมันเริ่มเจ็บปวดจวนจะขาดใจ และนี่สินะ ที่ลู่หานพยายามบอกเขาตลอด
ถ้ามีคนมาถามว่า สิ่งที่ตัวทำลงไปทั้งหมด จะยอมให้อภัยได้หรือเปล่า เขาก็คงจะตอบได้อย่างว่า ไม่ว่าลู่หานจะทำร้ายจิตใจกันไปถึงไหน เขาก็คงยอมให้อภัยเสมอ เพราะความรักที่ร่างสูงมีมันมากมายจนมากอยากจะยอมเสียคนตัวเล็กไปเด็ดขาด
เมื่อได้คำตอบที่ชัดเจน เขาจึงรีบเดินวิ่งออกไปหมอที่ดูแลลู่หานในทันที
...............................
จะบอกว่าเอ็นซีจะยังไม่มีนะครับ เพราะคอมเมนท์น้อยเหลือเกิน
เลยไม่เอามาลง อีกอยากตอนนี้สมองก็ตันมากๆ ต้องขอโทษด้วย
ถ้าคอมเมนท์เยอะเมื่อไร จะมีเอ็นซีตามมาแน่ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้นะครับ
อาจจะเป็นตอนพิเศษหลังจากที่เขียนเรื่องนี้จบลง
ความคิดเห็น