คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : หลุดพ้น
วันต่อมา ชานยอลก็ทำการทุบประตู และหน้าต่างทุกๆบานออกแล้วเปลี่ยนให้เป็นทรงสี่เหลี่ยมทั่วไปแทน เขาควรจะทำมันตั้งแต่ที่ยายแก่เตือนตั้งแต่แรก ในเมื่อมันขังคนรักของเขาไว้มานานนับห้าสิบปี
และไม่กี่วันต่อมา ประตูและหน้าต่างทุกบานก็ถูกทำออกมาจนเสร็จเรียบร้อย
แบคฮยอนเริ่มรู้สึกเหมือนว่าร่างของตนเริ่มอ่อนแรงลงทุกที แต่ที่หน้าใจหายกว่านั้น ที่บริเวณลำแขน ลำตัวและใบหน้า มันเริ่มช้ำ และเปื่อยเน่าไปบางส่วนอย่างไม่ทราบสาเหตุ
แบคฮยอนพยายามปกปิดไม่ให้คนรักนั้นมองเห็นความผิดปกติเด็ดขาด แบคฮยอนกลัวเหลือเกิน กลัวว่าร่างของตนจะสลายหายไปในอีกไม่ช้า
ส่วนชานยอลก็รู้สึกใจหายอยู่ไม่น้อย เพราะวงกบพวกนี้ก็เหมือน ฝาโลงที่ตอกขังแบคฮยอนไว้ไม่ให้ไปไหน เมื่อเขาทุบทิ้ง ก็เท่ากลับปล่อยให้คนตัวเล็กกลายเป็นอิสระ
แต่ทว่า เมื่อประตู และ หน้าต่างถูกทำเป็นทรงใหม่หมด เขาก็ไม่เห็นว่า แบคฮยอนจะหายไปไหน แบคฮยอนยังอยู่กับเขา ซึ่งอยู่อย่างผิดปกติ เพราะร่างเล็กเอาแต่ซึมเศร้า ไม่พูดไม่จา ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้เขาเสียด้วยซ้ำ เหมือนจะพยายามหลีกหน้าเขาอยู่ตลอดเวลา
“ชานยอลคะ ฉันทำอาหารให้คุณค่ะ มาทานด้วยกันสิคะ” ซอฮยอนเรียกขณะที่เขากำลังเดินเข้ามาทางประตู หลังจากที่เพิ่งเลิกงานเสร็จ
เขาหยิบเสื้อสูทสีเทา และกระเป๋าวางลงบนโซฟา และมุ่งหน้ามายังโต๊ะอาหาร ซึ่งมีอาหารหลากหลายเมนู ถูกนำมาวางเต็มโต๊ะ
“ครับ” ชานยอลขานรับและลงมือทานกับหญิงสาวเพราะความหิว จนลืมเลยว่าควรต้องล้างมือก่อนทุกครั้ง ตามที่แบคฮยอนเคยบอก
“ทานเสร็จแล้ว ฉันมีของจะให้คุณด้วยค่ะ ชานยอล” ซอฮยอนเอ่ยขึ้น พลางฉีกยิ้มที่มุมปากบางๆ
“มีอะไรจะให้ผมหรอ” เขาถามด้วยความอยากรู้
“เดี๋ยวคุณก็รู้เองค่ะ มันถึงเวลาแล้วที่ควรจะทำมัน เรื่องมันจะได้จบๆเสียที จะได้ไม่ต้องมีใครมาจมปรักอยู่อย่างทรมานแบบนี้”
ยิ่งเธอพูด ชานยอลก็รู้สึกยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ แต่เขาก็ไม่อยากจะซักถามอะไรมาก เขาจึงทานข้าวไปอย่างเงียบๆ อาหารที่เธอทำก็อร่อยอยู่เหมือนกัน เขาถึงได้ทานจนเกลี้ยงจาน แถมยังทานซะเร็ว เหมือนกลัวว่าจะมีใครมาแย่ง
ซอฮยอนแอบมองดูเขาเป็นระยะๆ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ขยับตัวเพียงนิดเดียว เขาก็ดูมีเสน่ห์เหลือเกิน ใครต่อใครถึงได้ชอบเขานัก แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่สามารถปฏิเสธได้
หากเธอก็รู้ดีว่าเขาไม่มีวันรักเธอได้แน่ เพราะแววตาของเขามันแสดงออกมาอย่างชัดเจน ถึงเขาจะพูดออกมาว่ารักเธอ แต่นั่นมันก็เป็นคำโกหก ในเมื่อเขามีใครสักคนในใจอยู่แล้ว
เมื่อทานข้าวกันเสร็จได้สักพัก เธอก็พาเขามาหยุดอยู่ที่โซล มือเรียวบาง กำลังถือหนังสือเก่าๆ คร่ำครึสีดำ ยื่นให้ ชานยอลถึงกับขมวดคิ้วมองด้วยความไม่เข้าใจ
“นี่ค่ะ ของที่ฉันต้องการจะให้คุณ”
หนังสืออะไรหรอครับ เขาหยิบมันขึ้นมาดู
ถ้าคุณอยากรู้ ก็อ่านสิคะ แล้วคุณอ่านเสร็จ คุณก็จะเข้าใจเอง ซอฮยอนกระเซ้า
เขาเปิดหนังสือเล่มดังกล่าวตามที่บอก ทุกๆประโยค ชานยอลเริ่มขมวดคิ้วเข้มเข้าหากัน พลางตีสีหน้าที่เคร่งเครียด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าซอฮยอนจะหาหนังสือเล่มนี้มาได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยขึ้นมันตรงทุกๆอย่าง
ชานยอลเปิดอ่านมันไปเรื่อยๆด้วยความตั้งใจ จนกระทั่งอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวทันที
“คิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะมีหนังสือแบบนี้ติดตัว..”. หญิงสาวขยับปากเรียวบางถาม
“ครับ” เขาขานรับด้วยเสียงราบเรียบ พลางตีสีหน้าเครียดจัดกว่าเดิม
“พอดีว่า ตอนที่ฉันลงเครื่องมา มีหญิงแก่จากที่ไหนก็ไม่ทราบ เอามันมาให้ฉัน... ฉันถึงเข้าใจดีเลยว่า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราสร้างกรรมขึ้นมา ฉันว่ามันถึงเวลาแล้วที่เรื่องทั้งหมดควรจะจบลงซะที”
“คุณมีจิตสัมผัส”
“ใช่ค่ะ ฉันก็ไม่ต่างอะไรกับเซฮุนหรอก หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ... คุณรู้มั้ย ตั้งแต่ที่คุณมาเกาหลี ภาพอดีต มันก็วนเวียนเข้ามาตลอด ฉันฝันเห็นตอนที่ฉันยิงทุกคนตายทุกครั้งที่หลับตา... จนฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว.... ชานยอล ถ้าคุณพร้อม ฉันจะเป็นคนลงมือทำเอง มือคุณจะไม่ได้ต้องเปื้อนเลือด” ประโยคสุดท้าย ซอฮยอนเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา ชานยอลก็เริ่มจะพูดอะไรไม่ออก
“ผม ผม... พร้อม แต่ผม ไม่อยากให้คุณทำอย่างนั้นอีก มันไม่มีอะไรดีขึ้น”
“แล้วคุณจะให้พวกเราต้องทนทุกข์อย่างนี้อีกน่ะหรอ”
“แต่ถ้าคุณทำ มันจะมีบาปติดตัวคุณ”
“คุณอย่าไปแคร์เรื่องนั้นเลย ฉันน่ะ มีบาปติดตัวมาตั้งนานแล้ว... ตั้งแต่เกิดมา ฉันก็ฆ่าคนไม่รู้ตั้งกี่ศพ คุณก็รู้นี่ว่าเบื้องหลังของพ่อฉันเป็นยังไง... แต่ตอนนี้ ฉันก็ไม่อยากจะทนอยู่สภาพแบบนั้นอีกแล้ว ภาพอดีตมันคอยหลอกหลอนฉันทุกวันทุกคืน ฮึก เถอะนะ ถือว่าฉันขอร้อง” ซอฮยอนหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย ถ้าเป็นไปได้ เธอก็ไม่คิดจะทำตามที่หนังสือได้บันทึกไว้เด็ดขาด
ในเมื่อมันเป็นการทำร้ายคนรักของเธอเอง
แต่จะทำไงได้ล่ะ ซอฮยอนไม่มีทางเลือกอีกแล้ว ทุกอย่างที่ถูกเขียนมันก็คือความจริงทั้งหมด เธอสัมผัสกับมันได้ และที่สำคัญ พวกเขาทนทุกข์กับสิ่งที่เธอก่อไว้มาตั้งนาน นานร่วมห้าสิบปี
ชานยอลนิ่งคิดไปสักพักใหญ่ เขาก็ไม่อยากจะทำเช่นเหมือนกัน หากเมื่อจากที่เขาเห็นแบคฮยอนตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น เขาก็ไม่ควรจะลังเลอีกต่อไป
“ถ้างั้น คุณก็ทำเถอะ ผมพร้อมแล้ว”
ซอฮยอนปาดน้ำตาอย่างช้า เธอหยิบอาวุธที่พบขึ้นมาด้วย มันคือปืน ขนาดสั้น ปืนที่ซอฮยอนเคยใช้ เธอเพิ่งได้มันมาจากการประมูลเมื่อวันก่อน แล้วตั้งเป้าไปยังที่เขา
ซอฮยอนมือไม้สั่นไปหมด พยายามควบคุมตัวเองเท่าไหร่ แต่ก็ทำไม่ได้ ในเมื่อต้องฆ่าคนรักด้วยมือตัวเอง อีกครั้ง
“จะทำอะไรน่ะ อย่านะ!!” แบคฮยอนที่ทนฟังอยู่มานาน ก็อดไม่ได้อีกต่อไป จึงปรากฏกายขึ้น หวังจะห้ามพวกเขา
ชานยอลหันไปมองคนรัก ซึ่งโผล่ออกมาจากรูปดั่งกล่าว... ใบหน้าที่เคยสวยหวาน ณ เวลา นี้กับมีแผลเน่าเปื่อย มีเลือดสีดำไหลรินหยดลงพื้น เกือบครึ่งหน้า
“คุณอย่ามาห้ามฉันเลย มันถึงเวลาแล้ว ฮึก ที่ฉันต้องจบมันเสียที” เธอหันไปพูดกับแบคฮยอนด้วยคน
“นี่คุณมองเห็นผมหรอ” ร่างเล็กถามกลับ อย่างไม่เชื่อตัวเองว่าเธอจะมองเห็นตนได้
“ฉันเห็นคุณตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้แล้ว และที่ฉันมาหาชานยอล ก็เพราะเหตุนี้”
“ไม่นะ ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเด็ดขาด” แบคฮยอนส่ายหัวหวือๆ น้ำตาเริ่มไหลริน และหวังจะเข้าไปบังชานยอลจากกระสุนของซอฮยอน
“ปั้ง!!”
แต่ทว่ามันไม่ทันแล้ว ชานยอลถูกเธอยิ่งเข้าบริเวณหน้าท้อง ร่างสูงกุมท้องตัวเอง ก่อนจะทรุดตัวลงกองกับพื้น กลิ่นคราวเลือดพร้อมกับกลิ่นไหม้ของกระสุน ลอยฟุ่งไปทั่วทั้งบ้าน
“ชานยอล ไม่จริง ฮึก คุณ ยิงคนรักของผมทำไม ฮือ!!”
แบคฮยอนกรีดร้องขึ้นเสียงทาง ถลาเข้าไปกอดร่างคนรัก พร้อมกับน้ำตา ร่างเล็กมองดูคนรัก ซึ่งกำลังหายใจช้าลงทุกที เขาเองก็ไม่อยากจะฝืนแข็งใจอีกต่อไป
“ที่ซอฮยอน อึก ทำไปทั้งหมดก็เพื่อพวกเรานะ อย่าโทษเขาเลย อึก โทษที่ผมเถอะ” ชานยอลพูดกระอักกระอวน เลือดยิ่งไหลออกมาไม่มีท่าทีจะหยุดมันได้
“ยังไง ฮึก ผมไม่เข้าใจ ฮือ” ร่างเล็กถามปนกับเสียงสะอื้นหนักๆ ซอฮยอนจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้น
“ในหนังสือเล่มนั้น มันเขียนว่า ถ้าอยากให้พวกเราสามหลุดพ้นจากบ่วงกรรม มันต้องมีคนดี กับคนเลว มาเป็นตัวตายตัวแทนคุณ... แล้วถ้าไม่มีใคร มาตายที่บ้านหลังนี้ หลังจากที่เลยห้าสิบปี ร่างของคุณจะสลายไป และไม่สามารถกลับไปเกิดเป็นคนได้อีก ฮึก เหมือนอย่างที่คุณเป็นตอนนี้ไง ร่างกายของคุณเริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ ตัวของคุณก็จะเน่าเปื่อยทีละนิดๆ ฮือ”
“มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ อึก เพราะผมเปลี่ยนประตูใหม่หมดแล้ว คุณก็ยังไม่ไปไหนสักที อึก ผมถึงได้ยอมตายแทนคุณไง แบคฮยอน ผมรักคุณนะ รักคุณคนเดียว ผมถึงได้ทำแบบนี้”
“ชานยอล ฮือๆ ทำไมคุณต้องทำเพื่อผมขนาดนี้ด้วย”
“ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เราเกิดมาเป็นคนรักกันอีกนะครับ และผมก็จะไม่ทำตัวเจ้าชู้เหมือนชาติที่แล้ว กับชาตินี้อีก ผม รัก คุณ” ชานยอลพูดได้แค่นั้น มือใหญ่หนาก็ล่วงลงกับพื้น ดวงตาคู่คมค่อยๆปิดลง ก่อนที่ชีพจรจะหยุดเต้นลงในที่สุด
“ชานยอล ฮือๆ” แบคฮยอนกอดร่างคนรักไว้อย่างแน่น เพราะเขาไม่มีชีวิตอีกต่อไปแล้ว
“แบคฮยอน ฉันขอโทษ ฮึก คุณอโหสิกรรมให้กับฉันได้มั้ย ฉันขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด”
“ฮึก ผม ไม่โกรธคุณแล้ว คุณทำเพื่อผม”
“ฮึก ยังไง ฉันขอให้พวกคุณเกิดเป็นคู่รักด้วยกันอีกครั้งนะ ฮึก โดยที่ไม่มีฉันไปยุ่งเกี่ยวด้วย ขอให้ฉันไปชดใช้กรรมของตัวเองที่นรกคนเดียว ลาก่อนนะ แบคฮยอน”
“ปั้ง!!”
เสียงกระสุนนัดสุดท้ายดังขึ้น กลิ่นควันไหม้ของลูกปืน ลอยฟุ้งกระจายไปทั่ว
เส้นเลือดและสมองของซอฮยอนแหลกกระจุย เมื่อลูกกระสุนฝังลงลึกเข้าไปข้างใน
ร่างของหญิงสาวทรุดลงกับพื้นบ้าน เลือดสีแดงเข้มไหลออกเป็นทางยาว ในขณะที่ร่างของแบคฮยอนค่อยๆจางหายไปเรื่อย ก่อนจะกลายเป็นผี้เสื้อนับร้อยตัวโบยบินออกสู่ท้องฟ้าที่สดใสของยามเย็น
รายงานสด จากสถานที่เกิดเหตุ เมื่อเวลา ประมาณหกโมงเย็นที่ผ่านมาได้เกิดเหตุหน้าสลดขึ้นที่บ้านเลขที่ ... ถนน ... ของกรุงโซล มีหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบห้า ทราบชื่อว่า นางสาว ซอฮยอน ใช้ปืนสั้น ที่พกมา ยิงนาย ปาร์คชานยอล บริเวณด้านท้องจนเสียชีวิตคาที่ ขณะนี้นะครับ สถานการณ์ยังชุลมุนเนื่องจากเจ้าหน้าที่กู้ภัยเพิ่งจะมาถึง จากการรายงานของฝ่ายสืบสวนและสอบสวนของตำรวจได้ส่งข่าวมาให้ทางเราได้ทราบว่า นางสาว ซอฮยอน ได้ยิงคนรักตรงที่เกิดเหตุก่อนจะยิงตัวตายตาม เนื่องจากน้อยใจที่ฝ่ายชายมีใหม่ คิม มินซอก รายงานสดจากสถานที่เกิดเหตุ
THE END
ความคิดเห็น