คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ลู่หาน
เพิ่งจะห้าทุ่มแต่ถนน.... ตอนนี้กลับเงียบสงัด. มีเพียงแค่ร้านอาหารประเภทที่มีคนเสิร์ฟหิ้วไป เปิดอยู่ไม่กี่แห่งเท่านั้น และมันขังความอึกทึกครึกโครมของควันบุหรี่ เสียงเพลง และกลิ่นน้ำหอมฉุนเฉียวของผู้หญิง และหนุ่มน้อยราคาไม่แพงไว้หลังประตูบานทึบที่มีหนุ่มๆ หน้าตาขึงขังยืนคุมเชิงอยู่
ชานยอลยกดื่มเบียร์สดเหยือกที่สามหมดลง ผู้หญิงที่นั่งกระแซะอยู่ข้างๆก็จัดแจงเรียกเหยือกที่สี่ให้กับเขา โดยไม่ต้องถามความสมัครใจ เพราะเธอคงรู้ดีว่า ชานยอลไม่เมาและยังไม่อิ่มในรสชาติอันขื่นขมแต่กลมกล่อมของมัน
เธอชื่ออะไรเขาขี้เกียจจะจำ แต่จำได้ว่าเคยหิ้วเธอไปนอนด้วยที่โฮเต็ลในซอยย่าน xx มาแล้วหนหนึ่งเมื่อสักสองอาทิตย์ที่แล้ว
นั่นคือสิ่งที่ชานยอลจำได้เลือนลางเกี่ยวกับเธอ คืนนี้เธอเข้ามาคลอเคลียอ้อล้อ อยู่กับเขาตั้งแต่ตอนสามทุ่มกว่าแล้วคงหวังเต็มที่ว่าชายหนุ่มจะหิ้วเธอไปขึ้นเตียงในอีกคืน
แต่เขาไม่อยากให้หล่อนเสียน้ำใจ จึงไม่บอกว่าเขาไม่ปราถนาในตัวเธอกะว่าอีกสักครู่จึงจะบอกเผื่อว่าเธอจะได้มีโอกาสจับผู้ชายกลัดมันได้สักคนก่อนร้านอาหารนี้จะปิด
เบียร์เหยือกใหม่มาถึงเธอยกขึ้นทำท่าจะป้อนให้ถึงปากเขา
“คืนนี้พี่เหงาหรือเปล่าคะ” เธอถามระริกระรี้มือขวาจับหูเหยือกเบียร์สด แต่มือซ้ายล้วงลูบอยู่ที่เป้ากางเกงของเขา
เขาพยักหน้า
“เหงา”
“งั้นเดี๋ยวน้องจะแก้เหงาให้นะคะ”
เขาส่ายหน้า
“อ้าว ทำไมล่ะพี่ ไหนว่าเหงา”
“เวลาผมเหงาผมชอบอยูคนเดียว กินเหล้ากินเบียร์จนเมาพับหลับไปบนเตียง”
“ก็... ให้น้องไปนั่งรินเหล้ารินเบียร์ให้ พี่ข้างเตียงก็ได้นี่คะ” เธออ้อนต่อ “แล้วถ้าต้องการอะไรที่มากกว่าเหล้าและเบียร์น้องจะทำให้พี่จะได้หลับสบายขึ้นไงคะ”
เขาส่ายหน้าอีกครั้ง ค่อนข้างหนักแน่นและจริงจัง
ประสบการณ์ราตรีสั่งสอนร่างสูงว่าอย่าใจอ่อนกับผู้หญิงหิ้วได้ โดยเฉพาะคนที่เอาใจเก่ง มักจะเก๋า และคุณภาพต่ำกว่าราคา
เธอมีสีหน้าและแววตาผิดหวัง แต่ก็ยังไม่ละความพยายาม
ชานยอลไม่ตอบ แต่แพล็มกระเป๋าเสื้อให้เธอ
“อ๋อ น้องรู้แล้ว” เธอเอ่ยออกมา
“ว่าไง”
“พี่คงไม่ชอบน้องใช่มั้ยล่ะ เจอกันคืนนั้นหนเดียวก็เบื่อเลย”
เขายกเหยือกเบียร์สดขึ้นดื่มต้องการใช้ความเงียบตอบเธอ ถ้าพูดความจริงเธออาจจะเจ็บปวด
คงไม่มีผู้หญิงคนไหนยิ้มรับคำวิจารณ์ที่ว่าเธอไม่สวยเท่าไหร่
“จริงใช่มั้ยพี่ น้องไม่น่าเอาใช่มั้ย” เธอเร้าถาม
ชานยอลตัดรำคาญด้วยการพยักหน้าหงึกๆ
น่าแปลก
เธอกลับหัวเราะคิกๆ แล้วหยิกท่อนแขนเขาอย่างหยอกเย้า
“นึกแล้วเชียวว่าต้องเป็นอย่างงั้น เอ้อ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงที่เอ๊าะๆ ล่ะพี่สนใจมั้ย”
ชานยอลส่ายหน้าอีก เพราะเดาได้เลยว่าเธอจะต้องแนะนำผู้หญิงคนใดคนหนึ่งในร้านให้เขา ซึ่งชานยอลมองไม่แล้วก็ไม่เข้าข่าย ไม่ค่อยสวย แต่ค่อนข้างโทรมพอๆกับเธอนั่นแหละ
คราวนี้ได้ผล เธอค้อนขวับแล้วสะบัดตัวลุกขึ้นตะคอกเบาๆใส่หน้าเขา ก่อนจะผละไป
“คนทุเรศ เงินเป็นฟ่อน ไอ้จ้อนก็แข็ง แต่ไม่ยอมหิ้วอีตัว”
บรรยากาศไม่ดีซะแล้ว เขารีบซดเบียร์สดให้หมดเหยือกแล้วพลิ้วออกจากร้าน
ครู่ต่อมาเขาก็เดินเตะลมใกล้เที่ยงคืนอย่างเลื่อนลอย กำลังชั่งใจอยู่ว่าควรจะไปปักหลักที่ร้านเหล้าแห่งไหนต่อดี
มองไปสองฟากถนนค่อนข้างเปลี่ยวปลอดคนจนชักเสียวๆกับการถูกจี้ปล้น
พลันนั้นเขาก็ต้องชะงักเท้าเพราะเสียงจ้ำถี่ๆ ดังมาทางด้านหลังพอหันไปมองก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งซอยเท้ารี่เข้ามาหาเขา
รอยยิ้มของร่างเล็กบอกให้ชานยอลรู้ว่าเจตนาทักทายดี และมันสามารถตรึงเขาให้หยุดรอได้
“คุณจะรีบไปไหนหรอ” เสียงนุ่มหวานของร่างบางค่อนข้างใสและไร้จริต
เขายืนนิ่งจนอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ใช้ความชัดเจนจัดสำรวจก็เชื่อว่าอายุอายามยังอ่อนเยาว์ และแม้จะแต่งหน้าทาปากจนเข้มแต่แววตาก็อ่อนโลก
ฤทธิ์ที่ระอุอยู่ในสายเลือดทำให้ไฟอารมณ์ของเขากรุ่มขึ้นมา
นานร่วมปีแล้วมั้งที่เขาไม่ได้ภิรมณ์ใบหน้าอ่อนหวาน และสวยงามเช่นนี้
“มีอะไรหรอครับ” เขาถามอย่างมีไมตรี แล้ววานให้เดินคุยกันไปเรื่อยๆ ตามบาทวิถีที่มีเพียงแสงไฟสลัวๆ
“คุณทำไมไม่หาคู่ขาออกมาจากร้านเมื่อกี้นี้ครับ”
“คู่ขา” เขาหันหน้าไปถามร่างบาง “ผมไม่มีคู่ขาที่ไหนสักคน”
“ก็ผู้หญิงที่นั่งกับคุณไงครับ”
“ออครับ แต่คืนนี้ผมไม่อยากจะหิ้วเธอไปไหน คุณมีธุระจะพูดแค่นี้หรือเปล่าครับ”
“แหม ใครว่าละครับ ผมอยากคุยกับคุณทั้งคืนต่างหากล่ะ”
“อ๊ะ คุณนี่ใจถึงจริงๆ วิ่งชนเป้าหมายดื้อๆ” เขาเหย้าแหย่
“คืนนี้ผมไม่มีดริ้งค์ ไม่ได้ค่าชั่วโมงเลยครับคุณ”
“ทำไมล่ะ” เขาจ้องหน้าร่างบางอย่างพินิจ ก็เข้าท่าน่ารักดีนี่นา ทำไมไม่มีใครสนใจ
“อี่แก่เก๋ากึกพวกนั้นมันกันท่าผมครับ ผมเลยไม่ได้ทำงาน”
ชานยอลเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะคนพวกนี้ไม่ว่าวัยไหนๆ ก็ตอแหลไฟแหลบทั้งนั้น
แต่อะไรก็ไม่รู้ทำให้พยักหน้าแล้วบอกว่า
“ก็ได้ คืนนี้อยู่ด้วยกัน”
“ขอบคุณครับ”
“ทั้งคืนเท่าไหร่” เขาถาม
“แล้วแต่จะให้ครับ”
“พรุ่งนี้ต้องมีเงินกลับบ้านเท่าไหร่ผัวถึงจะไม่เตะ” เหมือนเขาจะพูดอะไรออกมา แต่คนตัวเล็กกว่าพูดแทรกขึ้นก่อน
“ผมยังไม่มีผัวครับ”
“แมงดาล่ะ” ชานยอลต่อเสียงถาม
“ไม่มีครับ”
“แล้วพักอยู่กับใคร”
“เพื่อนๆครับ ที่ทำมาหากินมาก่อน”
พอดีมีแท็กซี่เอื่อยๆ สวนมา เขาจึงโบกมือให้จอดรับ
“ไป...” เขาบอกโซเฟอร์วัยดึก
คนอย่างเขากับสุรา และเรื่องความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนเป็นของคู่กันเสมอ ในเมื่อเขามีรายได้ดี และฐานะร่ำรวย ก็ต้องการความสุขใส่ตัวตัวเป็นเรื่องธรรมดา
ความจริงคืนนี้เขาตั้งใจว่าจะดื่มเบียร์ให้ได้ที่แล้ว จะกลับไปซุกหัวนอนที่บ้านของเขาเอง แต่บังเอิญเจอร่างบางหน้าหวาน เจ้าของนาม ลู่หาน คนนี้เขาก็เลยเปลี่ยนใจ
ใบหน้ากลมหวานของร่างบางเป็นต้นเหตุ
ที่จริงแล้วเขาก็ชอบคนหน้าหวานมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
และมันเป็นแรงบันดาลใจอย่างรุนแรงทุกครั้ง เพราะว่ามันทำให้เขานึกไปถึง เมีย ที่เธอจากเขาไปหลายปีที่แล้ว
เขาได้เธอตอนที่เขาอายุยี่สิบกว่าๆ ส่วนเธอเพิ่งสิบห้า
เมียเขาตอนนั้นยังเป็นเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายในโรงเรียนแห่งหนึ่ง เธอหน้าสวยหวาน ราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ เขาเพิ่งจบปริญญาตรีได้สักพักตอนเมื่ออยู่ต่างประเทศ
วันหนึ่งเขาไปเจอนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ถูกจิกโก๋สองคนตามลวนลาม เขาจึงแสดงความเป็นสุภาพบุรุษลุยเดี่ยวจนไอ้เปรตวัยรุ่นสองตัวนั้นกระเจิงไป
จากนั้นเป็นต้นมา เขากับนักเรียนหญิงคนนั้น ก็ปิ้งกันโดยอายุมิได้เป็นกำแพงขวางกั้น เขาไปรับเธอที่หน้าโรงเรียนแทบทุกเย็น ไปนั่งคุยกัน กินข้าวเย็น ดูหนัง แล้วในที่สุดก็ไปที่ห้องพักของเขา
เป็นครั้งแรกในชีวิตเขาที่ได้ลิ้มรสพรหมจารี
มันเป็นความภูมิใจและปลื้มปิติที่สุด ในความเป็นชาย
ทุกวันนี้เขายังไม่ลืมรสกลิ่นเสียง และสัมผัสแห่งความบริสุทธิ์ผุดผ่องและไร้เดียงสานั้น
แต่อนิจจา ไม่นานหลังจากนั้นเธอท้องแล้วก็จากเขาไป เพราะแท้ง ตกเลือด
ชานยอลสะดุ้งตื่นจากภวงค์แห่งความหลังเมื่อ ลู่หานเดินออกมาด้วยชุดที่แสนบาง
เมื่อทาบกันแสงไฟทำให้เขารู้ว่าลู่หานไม่ได้สวมอะไรเลย.... นอกจากผ้าแพรเนื้อนั่นราวกับจงใจจะยั่วเขา
เรือนกายองค์เอวที่คอดกิ่วและสะโพกโค้งผายน้อยๆ หน้าท้องเรียบเนียน แต่หากเมื่อเงยขึ้นมองใบหน้าเรียวหวาน ทันใดนั้น
อยู่ๆใบหน้าของลู่หานก็เริ่มซีดเซียวอย่างผิดปกติ ก่อนจะมีน้ำสีแดงๆไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างราวกับคนร้องไห้
“เฮ้ย”
ชานยอลถึงกับอุทานขึ้นเสียงดัง ผงะถอยหลังด้วยความตกใจสุดขีด ขยี้ตา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาก็ยังพบเห็นภาพๆนั้น
“เป็นอะไรครับคุณ” ลู่หาน ที่เห็นท่าทีของอีกฝ่ายแปลกๆก็เลยอดถามไปไม่ได้
คราวนี้ ภาพน่ากลัวนั่นก็หายไปชั่วพริบตา ขณะที่ลู่หานขยับตัวเข้ามาใกล้ๆจนชิดขอบเตียง
สิ่งที่ได้เห็นเมื่อกี้นี้มันคืออะไรกันแน่ ชานยอลมั่นใจได้ว่าเขาไม่ได้เมาหรือตาฝาดไปแน่นอน มันชัดเจนราวกับหนังสามมิติ อารมณ์ความต้องการของเขาก็หายไปด้วยเช่นกัน
“เอ่อไม่มีอะไรครับ คุณลู่หานครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีธุระด่วน เขาพูดขึ้นอย่างรวดเร็วท่าทางรุกรี้รุกรน ลู่หานถึงกับขมวดคิ้วเรียวเข้าหากันอย่างงุนงง
“ธุระอะไรกันครับ นี่เรามาถึงห้องแล้วนะ คุณไม่คิดจะอยู่ต่อกับผมหรอ” ร่างบางถามด้วยข้อข้องใจ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ไว้เราค่อยเจอกันนะครับ นี่เป็นนามบัตรผมครับ มีอะไรก็ติดต่อผมได้เสมอ ส่วนนี่ ค่าห้องกับค่าเสียเวลาของคุณครับ”
ว่าแล้วเขาก็หยิบเงินพร้อมกับนามบัตรวางลงบนเตียงที่นอน แล้วผละเดินออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้ลู่หานยืนกระทึบเท้าแรงๆเพราะความโมโห อุตส่าห์อ่อยขนาดนี้ แต่เหยื่อก็หลุดมือไปได้
แต่ยังไงก็ช่าง ลู่ฮานไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆเด็ดขาด
เพราะมีแค้น มันก็ต้องมีชำระ
.........................................................
เอาล่าะ มีปมอีกอันแล้ว เมียของมักเน่ มาพร้อมกับความแค้น ชานยอลไปทำอะไรให้นางล่ะเนี่ย
ติดตามด้วยแล้วกัน เรื่องนี่ก็มีหักมุมเยอะนะ
ติดตามตอนต่อไป อ่านตอนนี้แล้ว ก็สามารถติดแท็กตามเฟสบุค หรือ ทวีตได้นะ
#ฟิคสัญญาลวง ไปแอดไรท์ได้ที่ @fanexoo
ความคิดเห็น