คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บยอน แบคฮยอน
เช้าของวันต่อมา เซฮุนเข้ามาทำงานด้วยความเหม่อลอย จนคนในที่ทำงานหลายคนทัก .. หากชายหนุ่มเองก็เหมือนน้ำท่วมปาก ไม่รู้จะบอกใครดีเมื่อเห็นภาพอันน่าสยองขวัญนั่น
อยากจะคิดว่าเป็นความฝัน แต่มันกลับไม่ใช่
ภาพนั้นมีวิญญาณซ่อนอยู่ไว้ ไม่ใช่แค่รูปวาดอย่างเดียว มันต้องเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นอีกแน่นอน เขาคิดแบบนั้น
ด้วยความที่อยากรู้ให้ได้ เซฮุนจึงค้นหาประวัติของบ้านที่ชานยอลเพิ่งย้ายเข้าไปอยู่ตามเว็บต่างๆ เขาใช้เวลานานพอสวมควรเพื่อวุ่นอยู่กับการหาข้อมูล
จนในที่สุดเขาก็ได้พบข้อสงสัย เขาพบเห็นข้อมูลเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นแล้ว
มีเด็กผู้หญิงคนนึงตั้งกระทู้ขึ้นมาว่า
เธอกับเพื่อนๆเป็นกลุ่มวัยรุ่นที่คึกคนอง และอยากลองเข้าไปพิสูจน์เลื่องลี้ลับในบ้านหลังนั้น ก่อนที่ชานยอลจะซื้อไว้ได้ไม่นาน แล้วเธอก็เห็นวิญญาณจนเต็มสองตาภายในบ้านดังกล่าว ตรงอิฐบล๊อกขณะที่เธอกำลังก้มตัวลงผูกเชือกรองเท้าอยู่ และบริเวณนั้นเอง เธอเห็นเป็นผู้ชายคนนึงใส่ชุดสีแดงยื่นมือออกมาหาเหมือนจะคว้าตัวเธอไว้ เธอกลัวมากจนถึงกับฉี่ราด และยืนช็อกราวกับถูกสาป จนเพื่อนๆของเธอต้องหามเธอออกไปจากบริเวณนั้น
เซฮุนอ่านมันด้วยความสนใจ ก่อนจะคลิ๊กเข้าไปอ่านต่อหน้าอื่น เพียงแค่เลื่อนหน้าลงไม่ไม่กี่อึดใจ เซฮุนถึงเหลือกตาขึ้นทันทีเมื่อเขาเห็นภาพขาวดำของผู้ชายรูปร่างบอบบางคนหนึ่ง เหมือนกับในรูปวาดนั้น
ชายหนุ่มอ่านต่อไปอีกเรื่อยๆ แล้วเขาก็ได้ทราบอีกว่า วิญญาณตนนั้นก็คือ บยอน แบคฮยอน ซึ่งเธอได้หายตัวไปอย่างที่ไม่มีใครพบเห็นแม้แต่ร่องรอย
เซฮุนเลื่อนๆอ่านประวัติของแบคฮยอนอีก ก็รู้ว่า เจ้าของร่างบางชอบเล่น กู่เจิ่ง และชอบร้องเพลงเป็นชีวิตจิตใจ
แต่หลังจากที่แบคฮยอนหายไปได้ร่วมสามเดือน ก็มักจะมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นเกือบทุกวัน ถึงขั้นจะเอาชีวิตของใครหลายคนที่เข้าไปเหยียบบ้านหลังนั้น
โดยที่คนเห็นเหตุการณ์อ้างว่า อาจเป็นเพราะพวกเขาทำให้เจ้าของบ้านคนเก่าไม่พอใจไว้ ซึ่งน่าจะเป็น แบคฮยอนนั่นเอง
เมื่ออ่านประวัติจบ เขาก็คลิ๊กไปอ่านหน้าต่อไปอีก ซึ่งก็ปรากฏให้เห็นว่า
เป็นรูปภาพของเขาเอง
เซฮุนยิ่งเบิกตากว้างขึ้นจนแทบจะถลนออกมา เขารีบเลื่อนอ่านข้อมูลอย่างรวดเร็ว อยากรู้ว่ามีรูปเขาได้ไง แถมทั้งยังถ่ายร่วมกันกับคนที่ชื่อแบคฮยอนนั่นด้วย แต่ทว่าอยู่ๆอินเตอร์เน็ตเกิดมีการขัดข้องอย่างกะทันหัน
เซฮุนหายใจฟึดฟัด โมโหกับสัญญาณที่โดนตัดขาดไป.. เขาลุกขึ้นไปถอดสายอินเทอร์เน็ตออก แล้วต่อเข้าใหม่อีกครั้ง เพื่อหวังว่าสัญญาณจะกลับมา ก่อนที่จะนั่งอ่านต่อ
แต่เมื่อเซฮุนเขาลองคลิ๊กมันอีกครั้ง หากคราวนี้เขากลับไม่พบข้อมูลนั้นอีกแล้ว ไม่พบแม้กระทั่งเว็บที่เพิ่งเข้าไปเมื่อกี้ จะเห็นก็แค่กระทู้ของเด็กผู้หญิงคนนั้น
อะไรกัน เขาไม่อยากจะเชื่อเลย
เซฮุนถอนหายใจเบาๆ ก่อนเอนตัวพิงเก้าอี้เบาะนุ่ม เพราะความเหนื่อยล้า
บยอน แบคฮยอน
เขาเคยได้ยินมาก่อนหน้านี้แล้ว ได้ยินทุกครั้งเมื่ออาการของยายเขากำเริบ
หรือว่า มันอาจจะเกี่ยวข้องกัน ที่ยายของเห็นภาพหลอนนั่น หรือบางที ภาพหลอนอาจจะเป็นวิญญาณของคนที่ชื่อแบคฮยอนก็ได้
แต่ที่เขาสงสัยมากกว่านั้นก็คือ ทำไมถึงมีรูปของเขาถ่ายกับแบคฮยอนด้วยล่ะ แถมยังถ่ายแบบแนบชิดราวกับคนเคยรักกันเสียด้วย
เซฮุนได้แต่ตั้งคำถามขึ้นมากมาย แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบสักที
แต่ใช่ว่าคำตอบ ของเขามันจะยากเกินไป เซฮุนคิดว่า ยายของเขา อาจจะกุมความจริงไว้ทั้งหมดก็ได้
“เซฮุน” เสียงใหญ่ทุ่มของชานยอลเอ่ยทักทายขึ้นเสียงดัง พร้อมทั้งวางมือสากๆลงบนบ่าไหล่ของน้องชาย
เซฮุนถึงกับสะดุ้งเฮือกเพราะความตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองคนมาใหม่ค้อนๆ
“โห พี่ ผมตกใจหมดเลย”
“นายเป็นคนขวัญอ่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย” ชานยอลถาม พร้อมกับหลุดขันออกมาเบาๆ
“ก็ตั้งแต่ที่เห็นภาพวาดของพี่เนี่ยล่ะมั้ง” เซฮุนตอบเสียงราบเรียบ
“เฮ้ ยังนึกถึงเรื่องนี้อยู่หรอ ฉันว่านายคงตาฝาดไปมากกว่ามั้ง” ชานยอลเริ่มตีสีหน้าซีเรียส
“ผมเคยบอกพี่ไปแล้วนะ ผมไม่ได้โกหก พี่ไม่เชื่อก็ตามใจ.. แล้วพี่รู้มั้ย บ้านของพี่มันมีประวัตินะ”
“ประวัติ? ประวัติอะไรของนาย” ชานยอลขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
“ก็ประวัติลี้ลับไงพี่ ผมเพิ่งอ่านจากอินเตอร์เน็ตมาเมื่อกี้นี้”
“ไร้สาระน่า” ร่างสูงโบกมือ ก่อนจะพูดต่อ “ฉันว่าเรามาเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า ยิ่งพูดยิ่งทำให้นายเครียดมากกว่าเดิม”
“แล้วพี่จะพูดอะไรล่ะ” เซฮุนถามออกไป
“คืนนี้ออกไปเที่ยวกันมั้ย” ชานยอลเสนอ
“อีกแล้วหรอ เมื่อคืนยังสนุกไม่พอหรือไง”
“ไม่ว่ะ เพราะไม่ได้หิ้วสาวๆไปต่อด้วยไง จะไปด้วยกันมั้ย”
“ไม่ครับ ผมมีธุระ” เซฮุนปฏิเสธ เขาติดธุระจริงๆ ธุระของเขา ก็เกี่ยวข้องกับบ้านของชานยอลโดยตรง
“ธุระอะไรของนาย” ชานยอลถามทันทีด้วยความอยากรู้
ปกติ ถ้าเขาชวน เซฮุนก็ต้องออกไปด้วยตลอด เผลอๆ เซฮุนต่างหาก ที่เป็นฝ่ายชวนเขาก่อน แต่วันนี้กลับมาแปลก
“ผมจะไปหายายครับ”
“ออ... ยังไงก็ฝากทักทายยายของยายด้วยแล้วกัน ถ้านายไม่ไปด้วย ฉันกลับไปทำงานก่อนล่ะ”
“ครับ”
หลังเลิกงาน
เซฮุนก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลทันที เข็มกระดานหน้าปัดบนรถเบนซ์ราคาแพงของชายหนุ่มกำลังเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เขาต้องการไปทีนั่นโดยเร็วที่สุด
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงถัดมา ร่างสูงก็ขับมาถึงโรงพยาบาลสักที
เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว จัดการปิดประตู แล้วก้าวขายาวๆขึ้นไปหายายหลังจากที่ลงรถ
พอขึ้นมาถึงชั้นเจ็ดร่างสูงก็ผลักประเข้าไปห้องคนไข้ของหญิงชรา ซึ่งในขณะที่เธอกำลังนอนผินหน้าออกไปทางหน้าต่าง โดยที่มีพยาบาลรับจ้าง ทำหน้าที่ดูแล นั่งเฝ้ายายของเขาไว้อย่างดี
“สวัสดีครับ คุณยาย สวัสดีครับคุณพยาบาล ผมมาเยี่ยมคุณยายครับ”
เซฮุนทักทายพวกเธอทั้งสอง หญิงแก่ค่อยๆขยับตัวมาทางเขา พลางจ้องตามองเขาเขม่ง ก่อนจะขยับปากเหี่ยวๆพูดขึ้น
“แก เป็น ใคร”
ร่างสูงถึงกับขมวดคิ้วหากันในทันที... เอาอีกแล้ว... โรคความจำเสื่อมกำเริบอีกแล้ว
ทำไมยายของเขาต้องมาจำเขาไม่ได้ตอนนี้ด้วย ตอนที่เขาอยากทราบปัญหา ที่ต้องรู้ให้ได้
“ผมก็เป็นหลานของยายไงครับ”
“หลานที่ไหน ฉันไม่เคยมีหลาน ฉันไม่รู้จักแก”
คำตอบครั้งที่สองทำให้เซฮุนรู้สึกท้อใจลงมาก แต่ถึงยังไง เขาก็ไม่ยอมหมดหวังง่ายๆหรอก
“คุณยายครับ ลองนึกหน้าผมให้ดีๆสิครับ.... ผม โอเซฮุน หลานชายคนเดียวของยายไง” เขาพยายามรื้อฟื้นความจำอย่างสุดสามารถ แต่หญิงชรากลับส่ายหัวหวือ
“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจำไม่ได้”
“โธ่คุณยาย อย่าแกล้งผมแบบนี้ซิครับ ช่วยนึกอีกทีเถอะนะครับ” ร่างสูงขยั้นขยอ
หญิงแก่ก็ถามตามที่เขาพูด พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ก่อนจะเริ่มนิ่วหน้าเข้า พลางยกมือขึ้นกุมศรีษะ
“โอ๊ย ปวดหัว ฉันปวดหัวเหลือเกิน”
“คุณเซฮุนคะ คุณอย่าเพิ่งถามอะไรยายคุณตอนนี้เลยนะคะ มันจะยิ่งทำให้อาการของคุณยายคุณทรุดนักขึ้นกว่าเดิม” พยาบาลเข้ามาพูดห้ามไว้ เมื่อเห็นอาการของหญิงแก่เริ่มไม่สู้ดี เซฮุนจึงพยักหน้ารับ
“ครับๆ... คุณยายครับ ผมจะไม่ถามอะไรอีกแล้วครับ ทำใจให้สบายเถอะนะครับ”
“แกทำอะไรฉัน ทำไมฉันถึงได้ปวดหัวอย่างนี้ ออกไปเดี๋ยวนะ ฉันบอกให้ออกไป!!” หญิงแก่ตวาดใส่หน้าหลานชาย พร้อมกับชี้นิ้วไปตรงประตู เซฮุนก็ได้แต่ถอนใจเหนื่อยๆ เมื่อหมดหนทางจะทราบปัญหาที่เขาต้องการแล้ว
“ก็ได้ครับ ผมออกไปก็ได้ เดี๋ยวผมจะมาหายายใหม่นะครับ”
ว่าแล้วเซฮุนก็เดินหนีออกจากห้องของยาย จนมาถึงที่ลิฟต์ เพื่อใช้มันลงไปชั้นแรก
แต่ทว่า ทันใดนั้น ขณะที่เขากดปุ่ม ลิฟต์ก็ปิดเข้ากัน อยู่ๆเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
"ฟึบ" เมื่อไฟในลิฟต์กำลังติดๆดับๆอย่างไม่ทราบสาเหตุ
เซฮุนมองไปรอบๆตัวด้วยความหวาดกลัว เพราะข้างในมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น
และอยู่ๆ ลิฟก็ค้างอย่างกะทันหัน เขาไม่มีโอกาสได้รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ชั้นไหน เมื่อไฟยังติดๆดับๆอยู่แบบนั้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของใครสักคนหนึ่งดังขึ้น
“ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย ผมติดอยู่ในลิฟต์ มีใครได้ผมยินมั้ย!!!”
เขาตะโกนออกไปสุดเสียงเท่าที่จะทำได้ พลางยกมือขึ้นทุบหน้าลิฟต์แรงๆ... เขามั่นใจว่าข้างนอกมีคนเดินผ่านไปมาอย่างแน่นอน เพราะเขาได้ยินเสียงของคนพวกนั้นคุยกันดังมาก มากจนแทรกเข้ามาข้างในลิฟต์ได้
หากคนข้างนอกกลับไม่ได้ยินเขาเลย ไม่ว่าจะตะโกนคอเขาจนแทบแตกแค่ไหน ก็ไม่มีใครที่จะตะโกนตอบเขากลับมา
ความกลัวก็ยิ่งครอบงำขึ้นเรื่อยๆ ชายหนุ่มไม่กล้าจะลืมตาขึ้นมามอง เพราะรู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมาที่เขา และยืนอยู่ข้างๆนี่เอง จนทำให้ขนลุกซู่ไปทั่วทั้งตัว เซฮุนไม่ปรารถนาอยากจะมองเห็นอะไรอีกทั้งนั้น
สิ่งที่เขาคิดออก และต้องทำได้ที่สุดตอนนี้ก็คือ ตั้งสติให้นิ่งพร้อมทั้งสวดมนต์ขอพรให้พระคุ้มครอง
ชายหนุ่มพนมมือขึ้น สวดมนต์ต่อไปเรื่อยๆ
เขาขยับปากสวดมนต์อย่างมือไม้สั่น จนแทบจะจับใจความไม่ได้
“ติ๊ง”
จนในที่สุด อยู่ๆลิฟต์ก็ถูกเปิดออก เขาลงมาถึงชั้นแรกโดยไม่รู้ตัว ข้างนอกมีคนไข้และพยาบาลเดินผ่านไปมาอยู่มากพอสมควร
เซฮุนไม่รอช้าอะไรอีก รวบรวมสติที่เหลืออยู่ รีบวิ่งกรูดออกไปจากลิฟต์ทันที และไม่มีทางจะผินหน้ากลับไปมองหลังอย่างเด็ดขาด เขารีบๆขึ้นรถ หยิบจับอะไรที่เป็นที่คุ้มครองได้ เขาก็หยิบมาห้อยใส่คออย่างรวดเร็ว
ตลอดระยะทาง เขาสวดมนต์ภายในใจตลอดเวลา ราวกับคนขาดสติ ความกลัวมันทำให้เขาทำได้ทุกอย่าง และพยายามลบชื่อ
บยอน แบคฮยอน ออกไปจากความคิดให้โดยเร็วที่สุดในตอนนั้น
............................................................................................................................................
ไรท์รู้มาว่า เซฮุนกลัวขึ้นลิฟคนเดียวมากกกก ก็เลยคิดเป็นพล๊อตออกมา ขนาด
กลัว แต่ก็ยังอยากจะไปยุ่งกับเขา พอโดนเขาเอาคืนแล้วก็ตัวสั่น แล้วชาติที่แล้ว
มักเน่จะมี ความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวกับแบคฮยอนหรือเปล่า เน่จะเห็นแบคฮยอน
ตลอด
ติดตามตอนต่อไป อ่านตอนนี้แล้ว ก็สามารถติดแท็กตามเฟสบุค หรือ ทวีตได้นะ
#ฟิคสัญญาลวง ไปแอดไรท์ได้ที่ @fanexoo
ใครไม่เมนท์ระวังลิฟค้างนะเอออ
ความคิดเห็น