คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ขโมยจูบ
วันนี้ชานยอลก็มา... หลังจากที่เขาหายหน้าไปหลายวัน... เขายกแก้วเหล้าค้างหรี่ตามองแบคฮยอนอย่างมาดหมาย
หัวใจของแบคฮยอนรู้สึกหวั่นไหวแต่ก็พยายามทำงานไป.. ก่อนจะเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะ.. พอทำงานเสร็จ แบคฮยอนก็เดินออกมาข้างนอกหวังจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ครั้นจะหารถเมล์ ก็คงต้องรออีกเกือบเป็นชั่วโมง
พลันร่างบางก็ชะงัก เมื่อปะทะเข้ากับร่างสูงของคนที่ร่างบางกำลังตั้งท่าจะหนีเต็มแรง.. แบคฮยอนรีบจนไม่ได้เงยหน้าขึ้นดูอะไร
ชานยอลจับไหล่แบคฮยอนไว้มั่น.. เมื่ออีกฝ่ายทำท่าถอยหนี เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาหวาดๆ แม้จะพยายามฝืนไม่ให้กลัวเขา
“จะรีบไปไหน หรือว่าคุณไม่กล้าจะเผชิญหน้ากับผม” เขาถามเสียงขรึม มองตาแบคฮยอนด้วยนัยน์ตาเป็นประกายวาววามน่ากลัว
“ปล่อยผมนะครับ คุณไม่มีสิทธิ์ ทำอย่างนี้กับผม” แบคฮยอนบอกเขาด้วยเสียงสั่นเทา มองเขาอย่างไม่พอใจ.. แต่ชายหนุ่มร่างสูงกลับยิ้มเย็นกระชับหัวไหล่แน่นเข้า จนอีกฝ่ายนิ่วหน้า
“ความจริงคุณก็ไม่ได้เก่งซักเท่าไหร่เลย โดยเฉพาะคุณไม่กล้าเผชิญหน้ากับผม”
เขายังคงพูดต่อด้วยคำพูดที่น่าตบ... แบคฮยอนเชิดหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ ช่วงที่แข็งขืนอยู่เมื่อครู่ยืนสงบนิ่ง... ต่อตากับเขาอย่างท้าทาย
“เปล่าเลยครับ ผมไม่คิดจะกลัวคุณหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น.... แต่ผมไม่อยากยุ่งกับใคร... อีกอย่าง ถ้าผู้หญิงของคุณมาเห็นเข้า จะเกิดเรื่องผิดใจกันเปล่าๆ ปล่อยผมเถอะครับ ผมจะกลับบ้าน”
แบคฮยอนพูดกับเขาเสียงเยือกเย็น ดวงตาของร่างบางเป็นประกายแน่วแน่ เสียจนชานยอลจนนึกเกรง
“เสียเปรียบเขาทั้งขึ้นทั้งล่องแล้วยังจะมาทำปากเก่ง”
“คุณปล่อยผมเถอะครับ” คราวนี้แบคฮยอนบอกเสียงเครียด
“ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะทำอะไรผมได้”
ชานยอลแกล้งยื่นหน้ามาพูดกับแบคฮยอนอย่างล้อเลียน จนแบคฮยอนรู้สึกเลือดขึ้นหน้า.... ร่างบางยกมือขึ้นหวังจะตบเขา.... แต่เขาก็ไวกว่าคว้าข้อมือคนตัวเล็กไว้แน่นพร้อมกับแกล้งบีบแรงๆจนเด็กหนุ่มนิ่วหน้า
“ผมบอกแล้วไง ว่าคุณทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
เขาพูดเสียงลอดไรฟัน มองตาเด็กหนุ่มอย่างคนที่กำลังจะทำอะไรซักอย่าง รู้สึกใจหายวาบ
“คุณจะทำอะไรผม...” ถามออกไปเสียงตกใจ รีมฝีปากสั่นระริกด้วยความกลัวขึ้นมาจับใจ
ชายหนุ่มลอบยิ้มอย่างนึกขัน ความจริงแล้วแบคฮยอนก็ไม่ได้เก่งซักเท่าไหร่
“ผมอยากรู้เหมือนกันว่าเด็กหน้าจืดๆอย่างคุณ จะมีรสชาติซักแค่ไหน”
เขาว่าพร้อมกับฉกใบหน้าจูบต่ำลงอย่างรวดเร็วในขณะที่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตั้งตัว
ร่างบางสะดุ้ง เมื่อริมฝีปากร้อนรุมประทับเข้ากับริมฝีปากบางเย็นเฉียบ.... เขาบดขยี้แบคฮยอนแรงๆเหมือนแกล้ง
แบคฮยอนดิ้นอึกอัก... พยายามสวนหน้าหนีแต่เขาใช้มือตรึงท้ายทอยไว้ มืออีกข้างกดอยู่ที่สะโพกตรึงร่างของร่างบางไว้
หัวใจของแบคฮยอนเต้นแรง ราวกับจะทะลุออกมานอกอก.. จิตใจของร่างบางเรียกถึงแต่พ่อแก้วแม่แก้ว.. มือที่เป็นอิสระทั้งหยิกทั้งข่วนทั้งทุบก็ปานนั้น.. แต่เขาก็ยังเฉยราวกันก้อนหิน
นานกว่าเขาจะถอนริมฝีปากออก เพราะไม่คิดว่าเขาจะทำกับเช่นนี้
แบคฮยอนมองเขาด้วยสายตากราดเกรียว เม้มริมฝีปากแน่นด้วยความโกรธ ในขณะที่ชานยอลมองคนตัวเล็กด้วยสายตาล้อเลียนกึ่งเย้ยหยัน
“ความจริงคุณก็ไม่ได้วิเศษไปกว่าคนอื่นๆซักเท่าไหร่เลย”
คำพูดของเขาดูถูกเสียจนแบคฮยอนหน้าชาราวกับถูกตบ
“คุณ” ร่างบางเรียกชื่อเขาอย่างโกรธๆ ก่อนถลันมาหาเขา
“เพี๊ยะ”
ฝ่ามือเรียวบางของแบคฮยอนตบหน้าเขาได้อีกทีหนึ่ง ให้สมกับที่เขาได้ทำไว้.. ก่อนที่แบคฮยอนจะวิ่งไปที่ถนน โดยที่ชานยอลตั้งตัวไม่ทัน
เขามองตามแบคฮยอนด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนกายของคนตัวเล็ก ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด
ภาพที่แบคฮยอนแดงซ่นเพราะความโกรธผสมอาย... มันช่างเป็นภาพที่น่ามองเหลือเกิน
.
.
.
ตั้งแต่เหตุการณ์คืนนั้นเกิดขึ้น.... แบคฮยอนก็หายหน้าไปราวกับจะหลบหน้าเขา.. ทั้งที่ชานยอลนั้นเฝ้าแบคฮยอนอยู่ทุกคืน.... หวังว่าแบคฮยอนจะมาทำงานเช่นปกติ
เมื่อไม่มีแบคฮยอนก็ไม่มีรอยยิ้มหวานๆที่ตอนรับแขกก็เหมือนขาดอะไรไปซักอย่าง...เหมือนดื่มเหล้าไม่ได้ผสมโซดายังไงยังงั้น
แขกเข้าร้านน้อยกว่าปกติ.... เพราะไม่มีสิ่งที่ดึงดูดใจ.... ซูโฮทำอะไรไม่ถูกเอาเลยอยากจะไปตามตัวร่างบางมาทำงาน.. แต่ก็สุดวิสัยเพราะแบคฮยอนบอกว่าไม่สบาย
ชานยอลดูขรึมลงไป.... เขาคิดว่าสาเหตุที่เเบคฮยอนไม่มาที่ทำงานนี่ เพราะเขาเป็นต้นเหตุมากกว่า
"เด็กเสิร์ฟคนโปรดของนายไปไหนเสียล่ะ" เขาแกล้งเลียบๆ เคียงๆถามเพื่อน
“เห็นเขาบอกว่าไม่สบาย นายไม่คิดจะไปเยี่ยมเขาหน่อยเหรอ"
"ทำไมจะต้องไป.. ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย" ชานยอลแกล้งพูดเหมือนไม่สนใจ
"นายไม่สนใจเขาหรือ.. แบคฮยอนออกจะเป็นคนดี"
ซูโฮแกล้งว่าทั้งที่เขาพอจะดูเพื่อนออก.. ถึงชานยอลจะยังไม่ชอบแบคฮยอนตอนนี้.... แต่เขาก็คงมีใจอยู่บ้างหรอก
“ถ้าเป็นคนดีจริงๆ คงไม่มาทำงานอย่างนี้หรอกนะ”
ฝ่ายเพื่อนพูดเสียงทุ้มเรียบก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ... ดวงตาจับจ้องทุกๆคนในบาร์แห่งนี้.... ในความรู้สึกของเขาไม่มีใครสู้แบคฮยอนแม้แต่คนเดียว เพราะแบคฮยอนเป็นเด็กนิสัยดีและน่ารัก
แบคฮยอนเหมือนคนที่สะสมความทุกข์ไว้ในใจ... ดวงตาของร่างบางเป็นประกายเศร้า.. ถ้ามองให้ดีๆ
แบคฮยอนเป็นคนแรกที่ชานยอลดูไม่ออกและรู้สึกแปลกๆกับเจ้าตัว... แม้เพิ่งจะพบกัน
“อะไร.. เป็นเด็กเสิร์ฟน่ะ มันน่ารังเกียจตรงไหน...อีกอย่างแบคฮยอนเป็นเด็กดี.. ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อย”
ซูโฮแก้ตัวแทนอย่างรู้สึกเห็นใจ
"ขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กทำงานในบาร์ มันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ ฉันไม่ชอบ”
“แบค เขาทำงานนี้เพราะความจำเป็นมันบังคับหรอกนะ”
“จำเป็นจึงขนาดต้องขายชื่อเสียงของตัวเองเชียวหรือ”
น้ำเสียงของคนพูดบอกถึงความดูถูก..... เพราะเขาไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าของแบคฮยอนพอ... ซูโฮเสียอีกที่รู้สึกทั้งสงสาร และเห็นใจเเบคฮยอน
"นายไม่รู้ก็อย่างพูดหน่อยเลย... ถ้านายรู้ว่าความจริง แบคฮยอนเป็นยังไง... นายจะต้องขอโทษเขา ที่ดูถูกเขาอย่างนี้" คำพูดของซูโฮทำให้ชานยอลแค่นยิ้ม
“ไม่มีวันเสียละ” เขาพูดออกมาอย่างนั้นมั่นใจเต็มที
ความคิดเห็น