คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : แผนการ
หลังจากที่ได้ไปเที่ยวสวนสัตว์ในวันนั้น จุนกิก็แอบสังเกตเห็นความท่าทีและรู้สึกที่ชัดเจนยิ่งขึ้นของอาชานยอล
จะไม่ให้สังเกตเห็นได้ไง ในเมื่อเขา ใส่ใจ แบคฮยอนทุกอย่าง แม้กระทั้งตอนทานข้าวด้วยกัน ปกติเขาจะตักให้เพียงแค่จุนกิคนเดียวเท่านั้น แต่ทว่าตอนนี้ เขาปฏิบัติต่อแบคฮยอน ราวกับคนรัก... ส่วนแบคฮยอนเอง ก็รู้สึกเขินอายทุกครั้งที่ชายหนุ่มร่างสูงเอาใจใส่
และภายในค่ำคืนของวันนี้ จุนกิก็เริ่มคิดแผนอะไรบางอย่างขึ้นมา เด็กชายคงจะมีความสุขแน่ ถ้าหากได้เห็นผู้ใหญ่เขารักกัน
จุนกิอยากให้เป็นเช่นนั้น ในเมื่อทั้งสองมีใจให้กัน
จุนกิเดินไปเคาะประตูของแบคฮยอน เมื่อกำลังดำเนินแผนบางอย่างไว้ในหัวคิด อันฉลาดหลักแหลม
แบคฮยอนเดินออกมาไขประตู ก็พบเห็นว่า จุนกิกำลังยืนฉีกยิ้มอยู่ต่อหน้าห้อง
“ว่าไงจ้า มีอะไรกับพี่หรือเปล่า” แบคฮยอนก้มตัวลงถาม
“อาชานยอลเรียกให้พี่เข้าไปพบที่ห้องครับ” จุนกิพูดขึ้น เจ้าของร่างบางถึงกับขมวดคิ้วหากัน
“เรียกพี่อย่างงั้นเหรอ”
“ใช่ครับ” เด็กชายยืนยัน พยายามไม่ให้อีกฝ่ายจับผิดได้เด็ดขาดว่าตนกำลังพูดโกหกอยู่
“มีธุระอะไรตอนนี้ยเนี่ย ปกติ ถ้าเขาจะเรียก ก็จะใช้แต่บ๊อกชิลมาตามตลอด แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ใช้เรามาล่ะ” แบคฮยอนถามด้วยความสงสัย
“ก็ไม่รู้ซิครับ พี่อย่าถามผมนักเลย อาชายอลกำลังรออยู่ รีบๆเข้าไปหาอาเถอะ อาเขามีธุระด่วน” จุนกิเอ่ยอย่างเร่งรีบ แบคฮยอนเลยพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว
“โอเคจ้า เดี๋ยวพี่จะไปหา”
“ครับ ผมไปนอนก่อนนะครับ”
“จ้า”
ทั้งสองแยกย้ายกันไปคนละทาง หากจุนกิแอบย่องเดินเลยห้องนอนไป และพยายามไม่ให้แบคฮยอนสังเกตเห็น
จุนกิเดินลงมายังบันไดข้างล่าง เพื่อไปหยิบไฟฉายที่ห้องเก็บของ ก่อนจะเดินไปยังที่ติดตั้งสวิตซ์ไฟบ้าน
ส่วนแบคฮยอน พอมาถึงห้องของชานยอล ร่างบางก็ยกมือเคาะประตูสองสามครั้ง แต่ทว่าคนตัวสูงกลับไม่ยอมมาเปิดประตูให้สักที แถมประตูยังไม่ได้ล็อกอีกต่างหาก
จุนกิบอกว่า เขามีธุระด่วน แบคฮยอนก็เลยเปิดประตูเข้าไปแบบไม่ต้องรอรับคำอนุญาต
ซึ่งขณะเดียวกัน ชานยอลก็กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขามีเพียงแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวกำลังพันรอบแอวไว้อยู่ พอเขาใช้ผ้าขนหนูอีกผืนเช็ดตัวให้แห้งแล้ว เขาก็โยนผ้าขนหนูที่พันรอบเอวทิ้งลงบนเตียงขนาดใหญ่ เพื่อจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
ภาพดังกล่าวประจักตาของแบคฮยอนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ร่างบางเบิกตากว้างขึ้น ในเมื่อเขาไม่มีอะไรปิดบังไว้เลย..
ซึ่งจังหวะเดียว พลันสายตาของชานยอลเหลือบไปมองเห็นคนที่มาใหม่พร้อมๆกันพอดี
“เฮ้ย!/ เฮ้ย!”
ทั้งสองอุทานขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ แบคฮยอนหลบหน้าหนีอย่างฉับพลัน ส่วนชานยอลก็รีบหยิบผ้าขนหนูที่วางบนเตียงขึ้นมาสวมใส่คืนในทันที
“คุณ เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อนล่ะ” เขาถามขึ้นเสียงเขียว
“ก็ผมเคาะหลายครั้งแล้ว แต่คุณไม่ได้ยินเองนี่... คุณรีบๆไปแต่งตัวเหอะ เดี๋ยวผมจะรอ” แบคฮยอนหันหลังตอบเขา
“โอเคๆ”
ชานยอลรับคำ แล้วหายเข้าไปห้องเสื้อผ้า ที่เชื่อมต่อกัน เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดลำลองอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินออกมา
“คงเห็นหมดแล้วซินะ” ร่างสูงโพล่งขึ้น
“เปล่าสักหน่อย” แบคฮยอน หมุนตัวกลับมาส่ายหน้าปฏิเสธ รู้สึกโล่งใจขึ้นมากที่เขาใส่เสื้อผ้าอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว
“แน่ใจเหรอ” เขาหรี่ตาถาม
“แน่ใจครับ”
“ไม่ต้องมาโกหกผมเลย ผมรู้ว่าคุณเห็นหมด.. คุณมันโรคจิตอ่ะ ชอบดูของคนอื่น” เขาต่อว่า
“จะบ้าหรือไง ผมไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ” แบคฮยอนตีสีหน้าบึ้งตึงใส่
ชานยอลที่พอเห็นว่า ร่างบางชักไม่พอใจ ก็รีบเปลี่ยนเรื่องใหม่
“โอเคๆ ไม่พูดแล้วก็ได้ ว่าแต่คุณมาหาผมมีธุระอะไรเหรอ”
“ผมต่างหากที่ควรจะถามคุณอ่ะ จุนกิบอกว่า คุณเรียกผมให้มาพบ”
“เปล่าเลยนะ ผมไม่ได้บอก” เขาส่ายหัวไปมา ยืนยันในคำตอบ
“อ้าวไหงเป็นงั้นอ่ะ”
“สงสัยคุณคงโดนหลานผมหลอกแล้วล่ะ...” ชานยอลให้ความเห็น
“คงจะเป็นแบบนั้นแน่เลย หลานคุณแสบมาก... ฮึย!. เดี๋ยวผมจะลงโทษเขาแน่..เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ”
ว่าแล้ว แบคฮยอนก็หมุนกายทันที แต่พอร่างบางเดินออกไปไม่กี่ก้าว
“ฟึบ!!”
อยู่ๆไฟทั้งบ้านก็ดับลงอย่างกะทันหัน
“เฮ้ย!!”
เสียงร้องอุทานก็ดังขึ้นตามมาพร้อมๆกัน ซึ่งก็เป็นเสียงใหญ่ทุ่มของชานยอล เขากลัวไฟดับมาก ก่อนจะกระโดดกอดแบคฮยอนไว้จนแน่น
“นี่คุณเป็นอะไรมากไหมเนี่ย อย่าบอกนะว่าคุณกลัวผี” แบคฮยอนถามด้วยความสงสัยท่ามกลางความมืด แต่ก็ยังพอเห็นเขาได้ลางๆ เพราะยังมีแสงของเดือนลอดส่องมาทางหน้าต่างพอดี
“ผีเผอ อะไร ผมไม่กลัวหรอก” ชานยอลคลายตัวออกจากอ้อมกอด พูดขึ้นเสียงห้วนๆ
“ถ้างั้นผมกลับไปห้องดีกว่านะ ไฟน่าจะดับนาน คุณโทรตามช่างมาซ่อมก็แล้วกัน”
“เฮ้ย ไม่ ผมไม่ให้คุณไป” ชานยอลรีบคว้าร่างบางไว้ ไม่ยอมให้หนีไปไหนได้เด็ดขาด
ความจริงเขาก็กลัวมากๆด้วยแหละ แค่อยากจะรักษาฟรอมไว้เท่านั้น
“จะอยู่ทำไม ผมง่วงแล้ว อยากนอน” แบคฮยอนพยายามแกะมือเหนียวๆราวกับตุ๊กแกออก แต่ทว่ามันกลับไม่ได้ผล
“ไม่ ผมไม่ให้คุณไหนทั้งนั้น คุณต้องอยู่กับผม”
“ไหนบอกว่าไม่กลัวไง” คราวนี้แบคฮยอนถึงกับดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขา
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ให้คุณไป”
“ปล่อยผมได้แล้วนะ”
“ไม่ ยังไงก็ไม่ ผมขอร้องล่ะนะ อย่าไปเลย ผมยอมรับแล้วก็ได้ว่าผมกลัวผี อยู่กับผมจนกว่าไฟจะติดได้ไหม” เขาเผยความรู้สึกออกมาในที่สุด แบคฮยอนถึงกับถอนใจออกมา ตัวใหญ่อย่างกับหมีควาย แต่กลับมากลัวเรื่องไร้สาระ
“โอเคๆ ไม่ไปแล้วก็ได้”
แบคฮยอนพูดอย่างปลงๆ เดินไปทรุดกายลงบนเตียง ขณะที่เขาก็กำลังคลำๆทางเดินไปหยิบเทียนที่ลิ้นชักขึ้นมาจุดทั่วทั้งห้อง
ทำไมไฟต้องมาดับตอนนี้ก็ไม่รู้ น่าจะดับตอนที่เขาหลับไปแล้ว เขาไม่ชอบให้บรรยากาศมันดูน่ากลัวแบบนี้เลย...
ทั้งสองเลยต้องนั่งรอไฟบนเตียงสักพัก แต่ไฟก็ยังไม่มา
“เมื่อไรไฟจะติดสักทีเนี่ย” ชานยอลเอ่ยอย่างหัวเสีย
“นั่นซิ ผมจะได้นอนสักที ผมเหม็นกลิ่นเทียนของคุณจนแสบจมูกไปหมดแล้วเนี่ย”
“หอมจะตาย เขาเรียกว่ากลินลาเวนเดอร์ คุณรู้จักเปล่า”
“รู้จัก แล้วจำเป็นต้องชอบด้วยหรือไงครับ”
“เอางี้ เรามาเล่นเกมกันไหม มันจะได้ไม่ทำให้ผมกับคุณต้องเซ็งไปมากกว่านี้” ชานยอลชักชวน
“เกม เกมอะไรของคุณ” แบคฮยอนถามด้วยความอยากรู้
“แล้วจะเล่นหรือเปล่า ตอบผมมาก่อน”
แบคฮยอนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกไป
“ก็ได้ บอกกติกามา” ร่างบางตัดสินใจไปกับเขาด้วย ไม่ชอบให้ใครมาท้าอยู่แล้ว
“กติกาไม่ยากหรอกครับ ก็แค่ผลัดกันถามคำถาม จนกว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะตอบคำถามไม่ได้ หรือว่าไม่กล้าตอบ หรือว่าไฟมันติดขึ้นมาตอนอีกฝ่ายหนึ่งกำลังตอบคำถามอยู่ ก็ถือว่าฝ่ายนั้นแพ้”
“โอเค คำถามแรกของคุณก็คือ”
“รักครั้งแรกของคุณ”
“ไม่มี” แบคฮยอนตอบอย่างรวดเร็ว
“ผมไม่เชื่อหรอก คุณไม่กล้าบอกผมใช้มั้ย ป๊อดวะ” เขาพูดเหยียดๆ แต่ถ้าร่างบางมี เขาคงจะเสียใจมากเลย
“ผมเคยมีคนที่แอบชอบ แต่ยังไม่เคยมีใครที่ผมรัก เคลียร์นะครับ จบ” แบคฮยอนตอบเสียงดังฟังชัด
ชานยอลถึงกับทำหน้านิ่ง แบคฮยอนมีคนที่แอบชอบแล้วเหรอ ทำไมอยู่ๆมันถึงได้เจ็บที่หน้าอกข้างซ้ายมากๆด้วยล่ะ แต่ชานยอลก็พยายามทำหน้านิ่งต่อไป ไม่อยากจะแสดงอาการใดๆ คำถามที่อยากรู้ สุดท้ายก็ถูกชี้แจงอย่างชัดเจน
“ผมถามต่อดีกว่า คุณเต็มใจกับการมาอยู่ที่บ้านผมมากแค่ไหน”
“เอาตรงๆเลยนะครับ ผมไม่เคยเต็มใจเลยสักนิดเดียว เพราะการที่เข้ามาอยู่บ้านคุณก็มีเสียงที่ตามมามากมาย แถมยังมาเจอหลานชายของคุณอีก แต่ว่าผมก็ถลำมาถึงขนาดนี้แล้ว แต่คุณก็สบายใจได้นะ ว่าผมจะเต็มที่ทุกอย่างเมื่ออยู่ที่นี่”
ร่างบางอธิบายตามที่ชานยอลต้องการ เขาเองก็พอจะรู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้ว
“ดีครับ ตาผมถามบ้าง แล้วทำไมคุณถึงไม่ลงเอยกับคนที่คุณชอบ”
เขาต่อเสียงอย่างไม่ยอมลดละ อยากรู้เรื่องนี้ให้ได้ ถึงแม้ ยิ่งรู้ก็ยิ่งเจ็บก็ตามที แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเขาต้องการทราบความรู้สึกของแบคฮยอนนี่
“เพราะผมไม่เคยบอกเขาว่าผมชอบเขา” ร่างเล็กชี้แจงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แอบรักเขาอย่างงั้นเหรอ”
“ก็งั้นมั้ง มาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่า แล้วตอนนี้คุณยังต้องการผม เหมือนตอนแรกที่เราเจอกันหรือเปล่า ถึงแม้ว่าผมจะไม่เต็มใจไปกับคุณด้วย”
“ตอนนี้ผมก็ไม่มั่นใจนะ ผมตอบไม่ได้... แล้วตอนที่คุณมีความรักอ่ะ คนรอบข้างคุณรู้หรือเปล่า”
“ไม่ครับ ผมจะให้ขนมเค้กกับคนที่ผมแอบรัก แล้วคุณล่ะ คุณคิดว่าจะพบเนื้อคู่แล้วหรือยัง”
“ก็ ผม” ไม่ทันที่พูดจบ ไฟก็สว่างขึ้น
“คุณแพ้ผมแล้ว รางวัลผู้ชนะอยู่ไหนล่ะ”
“ผมเคยบอกเหรอว่ามีรางวัล” เขาทำหน้าเฉไฉ
“คุณมันเจ้าเล่ห์ ขี้โกงที่สุดเลย” แบคฮยอนตีสีหน้ายุ่งๆใส่
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงล่ะ
“ก็ไม่ยากหรอก อาทิตย์หน้า คุณต้องไปรับไปส่งผมที่มหาวิทยาลัย ผมขาดเรียนมาหลายวันแล้ว ผมจะต้องไปเรียนสักที เดี๋ยวจะโดนไล่ออก”
“ได้ ไม่มีปัญหา” เขารับปากทันที
“ยังไงไฟก็มาแล้ว ผมขอตัวไปนอนก่อนนะ” แบคฮยอนลุกขึ้นขณะพูดกับเขา
“ถ้างั้นก็ ฝันดีครับ”
“ฝันดีเช่นกันครับ
สุดท้ายร่างบางก็เดินออกไป ตอนนี้เขารู้สึกว่า ไฟก็ไม่เป็นใจให้เขาเลย น่าจะดับให้มันนานๆไปกว่านี้หน่อย จะได้อยู่กับเขาตัวเล็กไปอีกนานๆ
พอนึกถึงรักแรกของร่างบาง มันก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที
แต่ยังไงรักแรก มันก็เป็นความรักที่เริ่มต้น แล้วก็ต้องมีคำว่าจบตามมา บางทีตอนนี้แบคฮยอนอาจจะไม่ได้รักคนๆนั้นแล้วก็ได้
เขาพยายามคิดในทางที่ดี ก่อนจะเดินไปดับเทียนที่เหลือแล้วหงายตัวลงนอน
.
.
ส่วนทางด้านจุนกิ พอเห็นว่าไฟสว่างก็ลุกพรวดขึ้นทันที ในเมื่อเด็กชายเป็นคนไปปิดสวิตย์ไฟ แล้วก็ถือไฟฉายเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง
จุนกิออกไปจากห้องอีกครั้ง มุ่งหน้าไปยังที่ติดตั้งสวิตย์ไฟนั่น แล้วก็เห็นบ๊อกชิล กำลังเดินสวนออกมาพอดี พร้อมกับถือไฟฉายกระบอกหนึ่ง
“นี่พี่บ๊อกชิลเป็นคนเปิดไฟเหรอ” เด็กชายถามเสียงห้วนๆ
“ใช่ค่ะ ก็ไฟดับ พี่ก็เลยลองมาดูเองค่ะ เพราะพี่ก็ถนัดเรื่องนี้อยู่ พี่ขี้เกียจจะโทรหาช่าง แล้วก็พบว่าสวิตซ์ไฟปิดลง”
“พี่อ่ะ ตัวขัดขวางแผนการของผม” จุนกิตีสีหน้าไม่พอใจใส่
“ฮึอ แผนการ แผนการอะไรเหรอคะ” เธอขมวดคิ้วถาม
“แผนการอะไรก็ช่างเถอะ ผมไปนอนแล้ว เชอะ!”
พูดจบเด็กชายก็สบัดตัวเดินขึ้นไปที่ห้องทันที ปล่อยให้บ๊อกชิลยืนเกาศรีษะแกร๊กๆ ด้วยความงุนงง ก่อนที่เธอจะกลับเข้าห้องไปนอน
..........................
แต่ก็เข้าใจทำให้บรรยากาศโรแมนติกได้นะ
น่ารักดี เม้นท์เพื่อแผนการของจุนกิด้วยนะ
ความคิดเห็น