คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อย่ามาเหยียบบ้านฉันอีก!!
ที่โรงพยาบาล
คริสและคนงานของเขากำลังเข็นเตียงคนไข้ไปยังห้องไอซียูอย่างรวดเร็ว อาการของเทาย่ำแย่ลงเรื่อยๆ เขาไอออกเลือดจนเสื้อเชิดสีขาวเปื้อนไปทั่วทั้งตัว เสียงลมหายใจก็เริ่มติดขัด และเบาบางลงทุกที
“ญาติคนไข้รอข้างนอกก่อนนะครับ”
หมอในชุดกาวสีขาวพูดขึ้น ก่อนจะปิดประตูห้องไอซียูอย่างรีบด่วน
ใบหน้าหล่อเหลาของคริสกำลังเต็มไปด้วยความกังวล ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็ว อย่างไม่คาดคิดและน่าสะพรึงกลัว
แค่บุหรี่มวนเดียว นักออกแบบของเขาก็ถึงกับสำลักออกมาอย่างทรมาณ มันจะเป็นอย่างงั้นได้อย่างไรกัน
คริสดูดมันตลอด เขายังไม่เคยเห็นจะเป็นอะไรไปเลย
อีกอย่าง เขาก็พอมั่นใจได้ว่า เทา ก็ไม่ใช่คนเป็นขี้โรค หรือสุขภาพอ่อนแต่อย่างใด ดูดแค่นิดเดียวก็ไม่ถึงกระอักเลือดขนาดนั้นหรอก
เทายังขอบุหรี่จากคริสตลอด
แต่คราวนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เรื่องนี้ มันช่างยากเกินกว่าจะเข้าใจจริงๆ
เมื่อเวลาผ่านไปหลายร่วมชั่วโมง พวกเขาก็ยังไม่เห็นหมอหรือพยาบาลออกมาจากห้องผ่าตัดแม้แต่คนเดียว คริสเดินระสับระส่ายไปมาตรงบริเวณหน้าห้อง พลางยกมือทั้งสองข้างกุมเข้ากัน พลางภาวนาขอให้เขาปลอดภัย เพราะเทากับเขาทำงานด้วยกันมานาน ถ้าเทาเป็นอะไรไป คริสก็คงไม่ให้อภัยตัวเองแน่
“เฮียครับ จะเดินวนไปวนมาทำไมเนี่ย ผมเวียนหัวแล้วนะ” เฉินโพล่งขึ้นอย่างเหลืออด เลยทำให้ความเงียบซึ่งปกคลุมมานานถูกทำลายลง
“ก็คนมันใจร้อนนี่หว่า ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง” เขาหันไปพูดด้วยเสียงเครียดๆ
“คุณเทาอยู่ในมือหมอแล้ว เฮียไม่ต้องห่วงหรอกครับ ยังไงคุณเทาก็ต้องปลอดภัย” เฉินพยายามปลอบประโลม คริสจึงพยักหน้าช้าๆ อย่างเข้าใจ
“ขอให้เป็นอย่างที่แกพูดเถอะ”
“แอ๊ด!!”
จังหวะเดียวกัน เสียงประตูห้องไอซียูก็ถูกผลักออกมา ทำให้คนรออยู่ข้างนอกเป็นเวลานานหันหน้าไปมองอย่างพร้อมเพียง
"คุณหมอครับ เพื่อนผมป็นยังไงบ้าง" คริสรีบถลาตัวเข้าไปถามหมอทันที
"ใจเย็นๆก่อนนะครับ"
"แต่พวกผมไม่มีเวลาใจเย็นมากนะคุณหมอ บอกพวกผมมาเลยว่าเพื่อนของผมเป็นอย่างไรบ้าง" คริสถามอย่างใจร้อน ใบหน้าคมเข้มกำลังรอคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
"คือว่าตอนนี้ คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่อาการก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่... ยังดีที่เราสามารถยื้อชีวิตเขาไว้ได้ เพราะก่อนที่คนไข้จะเข้าห้องผ่าตัด คนไข้ได้หยุดหายใจไปชั่วขณะ"
พอได้คำตอบ คริสก็ผ่อนหายใจอย่างโลงอก ไม่ต่างอะไรกับเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ขอบคุณครับหมอ ที่ช่วยชีวิตเขาไว้” คริสกล่าวอย่างทราบซึ้งใจ ถึงแม้อาการยังน่าเป็นห่วงก็ตาม แต่ก็ดีที่เทาปลอดภัยแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว”
“เอ่อ ผมขอเข้าไปดูอาการของเพื่อนผมได้มั้ยครับ”
“ได้ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” ว่าแล้วหมอก็เดินหายจากบริเวณนั้นไป
พวกเขาทั้งสองจึงผลักประตูเข้าไปเยี่ยมคนข้างใน ก็เผยให้เห็นเทากำลังอยู่ในชุดที่โรงพยาบาลเปลี่ยนไว้ให้แล้ว ใบหน้าคมเข้ม ซีดราวกับผ้าปูเตียงสีขาว... คริสถึงกับถอนใจเนือยๆ อาการของเทายังคงไม่ดีขึ้นมาง่ายๆแน่ แต่ถึงยังไงก็รอดมาได้แล้ว ก็ถือว่าเป็นบุญของเขา
“ผมว่ามันต้องเกี่ยวกับบ้านหลังนั้นแน่เลยครับ” อยู่ๆคนงานของเขาก็เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง
“นี่แกคงจะหมายถึงวิญญาณใช่มั้ย ที่ทำให้เทาเป็นแบบนี้”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ คือผมคิดว่า คุณเทาต้องไปทำอะไรที่เจ้าของบ้านคนเก่าไม่พอใจแน่เลย ถึงได้คิดจะเอาชีวิต” เฉินอธิบายไปตามความเชื่อ
คริสก็ครุ่นคิดอย่างหนัก เมี่อฟังคำพูดคนงานของเขา เรื่องนี้มันมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า สัมผัสก็ไม่ได้ จะให้เขาแน่ใจอย่างไรกัน
“ฉันว่าเรื่องนี้มันต้องพิสูจน์ว่ะ” คริสยกมือขึ้นสัมผัสที่คาง พลางครุ่นคิดอย่างหนัก
“พิสูจน์ยังไงเฮีย” เฉินถามทันที
“คืนนี้ฉันจะไปบ้านหลังนั้น จะไปดูให้เห็นกับตาว่ามีผีอย่างที่แกพูดหรือเปล่า ส่วนแก ก็ต้องไปกับฉันด้วย” คริสชักชวน ราวจะเป็นการบางบังคับ เฉินถึงกับรีบส่ายหัวหวือทันที อย่างไม่ต้องคิด
“ไม่เอา เฮีย”
“แกจะกลัวอะไรนักหนา” คริสตีสีหน้ายุ่งๆ อย่างไม่ชอบใจ
“ก็กลัวว่าจะเป็นเหมือนอย่างคุณเทาไง คราวนี้เฮียจะจ้างผมเท่าไหร่ ผมก็ไม่ไปด้วยหรอกครับ ผมก็รักตัวกลัวตายเหมือนกันนะ” เฉินยืนยันเสียงแข็ง ต่อให้มีช้างมาฉุด เฉินก็ไม่มีทางยอมไปหลังนั้นอีกเด็ดขาด
“โอเค ก็ได้ งั้นฉันจะไปเอง”
ในช่วงของคำคืนภายในวันนั้น คริส ตัดสินใจเดินทางไปยังบ้านหลังดังกล่าวเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง
สิ่งลี้ลับ ที่เขาได้ยินคนงานกรอกหูเขาอยู่ตลอดเวลา มันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่
คืนนี้เขาต้องหาคำตอบให้ได้โดยเร็วที่สุด
คริสขับรถค่อนข้างเร็วมากพอสมควร เนื่องจากไม่ค่อยมีรถสวนผ่านไปมา
น่าแปลก ในคืนวันนี้ถนนแทบจะว่างเปล่า ภายนอกเลยดูเปลี่ยว
แต่ทันใดนั้น เหตุการไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่ออยู่ๆก็มีผู้ชายรูปร่างบอบบางคนหนึ่ง ซึ่งมาจากไหนไม่ทราบ วิ่งมาตัดหน้ารถของเขาอย่างกระทันหัน
“เฮ้ย!!”
ร่างสูงอุทานจนสุดเสียง พลางเบิกตาขึ้นเพราะความตกใจ แต่เขาก็มีสติพอจะรีบเหยีบเบรคไว้จนสุดปลายเท้า และพยายามหักหลบไปทางด้านฟุทบาต จนเกิดเสียงดังเอี๊ยดไปทั่วบริเวณ
“โคร้ม!!”
แต่ทว่า มันไม่ทันแล้ว ร่างของผู้ชายคนนั้นกระเด็นขึ้นประทะกับกระจกรถของเขา จนเกิดรอยร้าว ก่อนจะกลิ้งทรุดลงกองกับพื้นถนน
คริส ถึงกับตาค้างช๊อค ราวกับไม่เชื่อสายตาของตัวเอง เขารีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว แล้วผลักประตูเดินไปดูเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
ด้วยความที่ท้องฟ้ามืดมนไปทั่ว แต่ก็ยังมีแสงไฟตามข้างทางถูกเปิดส่องลงมา คริสเลยเห็นร่างผู้ชายบอบบาง ในชุดฮันบกสีชมแดง กำลังนอนคว่ำหน้าลงกับพื้น เลือดสีดำช้ำ ไหลเป็นทางยาว ราวกับน้ำทะลัก
แต่ที่น่าสะพรึงกลัวไปกว่านั้น คริสกำลังได้กลิ่นเลือดที่ค่อนข้างเหม็นเน่า ฟุ้งไปทั่ว
ทำให้เขาต้องยกมือปิดปากปิดจมูกไว้
ทั้งๆที่เพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุ ทำไม่กลิ่นมันถึงได้เหม็นเขนาดนี้ อย่างกับซากศพเน่าๆ
“ทำไงดีเนี่ย” คริสยืนสั่นไปมาราวกับถูกคุณไสย เขาพยายามรวบรวมสติให้กลับเข้าสู่สภวะปกติ
“แค๊กๆ” เป็นเสียงร่างบางที่กำลังสำลักเลือดออกมาแรงๆ ก่อนจะพยายามพยุงตัวเองขึ้น
แสดงว่าเขายังไม่ตาย
“คุณๆ”
ร่างสูงถลาเข้าไปช่วยในทันที และต้องรีบไปส่งโรงพยาบาลโดยด่วน
แต่พอเขาผลิกตัวคนได้รับอุบัติเหตุให้ประจันหน้ากันเท่านั้น ร่างสูงก็ผงะถอยหลังในทันที แทบจะล้มลง
ในเมื่อดวงตาของคนที่เขาขับรถชน กลับมองมาอย่างถลน ก่อนจะมีเลือดจากดวงตาไหลหยดลงพื้น
ทันใดนั้น รวดเร็วกว่าความคิด ร่างเล็กก็พุ่งเข้ามาหาเขา เกินกว่าที่เขาจะตั้งตัวทัน
มือเรียวซีดราวกับแผ่นผ้าสีขาวกระชากขึ้นบีบรัดคอเขาไว้อย่างแน่น
ชายหนุ่มรู้สึกแรงที่ประทะอย่างมหาสาร เขาพยายามแกะมือเรียวบางนั้นออก ทว่าแรงที่เขามีมันกลับต้านทานไม่ได้
คริสเริ่มตาเหลือกขึ้น ขณะที่ตัวของเขากำลังลอยสู่อากาศ เท้าใหญ่ยาวไม่สามารถแตะถึงพื้นถนนได้อีก
คริสดินทุรนรายอย่างทรมานขณะที่เล็บมือของร่างเล็ก เริ่มยาวอออกมาเป็นสีดำกริบ ปลายเล็บนั้นแหลมคมราวกับปลายมีด
ร่างเล็กภายใต้ชุดฮันบกสีแดง จิกเล็บเข้าไปบริเวณต้นขอเข้าทั้งสองข้าง จนเลือดซืม และไหลย้อยลงตามแขนของเสื้อ
“ถ้าแกไม่อยากตาย ก็อย่ามาเหยียบที่บ้านฉันอีก”
ปากซีดขาวขยับพูดขึ้น มันเป็นเสียงที่แหลมเหมือนกับเสียงแก้วแตก จนเกือบบาดหูของเขา
ดวงตาของคริสเริ่มแดงเรื่อยๆ จนเห็นรอยเส้นเลือดปูดขึ้นมา
เสียงชีพจรของคริสก็เริ่มเต้นช้าลงทุกที ก่อนที่ร่างบางจะกระชากคอของเขา และผลักจนกระเด็นปลิวไปฟุตบาตอีกฝากทาง
ร่างของคริสปลิวลอย ทะลุลงหลังคาป้ายรถเมล์ ก่อนจะกลิ้งทรุดตัวลงกองกับพื้น
คริสปวดราวไปทั้งตัว ไม่ต่างอะไรกับกระดูกทุกส่วนเหมือนถูกทับจนแหลกละเอียด คริสถึงกับสำลักออกมาเป็นเลือด พยายามขยับปากเพื่อเรียกหาคนให้คนมาช่วย แต่เขาก็ไม่มีแรงพอจะทำได้
จนสติที่เคยมีค่อยๆเลือนลางหายไปเรื่อยๆ และในที่สุด เปลือกตาของเขาก็ปิดลงสนิท
น่ากลัวนะแบค ถ้าใครไม่เมนท์ระวังแบคจะบีบคอเอานะ
กดโหวด แล้วก็กด เฟบ ด้วยนะ
ตอนนี้ซื้อเบอร์ใหม่มาตั้งแล้ว เน็ตเร็วเลยแหละ ไม่ขาดใจแล้ว
ความคิดเห็น