คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ยิง
“ฮิปโป!”
ชานยอลเบิกตากว้าง อุทานขึ้นเสียงดัง... เขามองภาพเลือดที่กำลังไหลหยดบนพื้น สลับกับปืนที่ซอฮยอนถืออยู่อย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ร่างสูงเดินดุ่มๆเข้ามา มองหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยา ด้วยแววตาเกรี้ยวกราดเพราะความโกรธ
“ซอฮยอน คุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมา ห้ะ! คุณยิงไอ้ฮิปโปทำไม!”
เขาตวาดลั่นบ้าน พร้อมกับถลาเข้าไปดูศพฮิปโปด้วยความเสียใจ ทำเอาสติที่เลื่อนลอยของเธอกลับคืนสู่สภาวะเดิม
“ก็... มันเห่าสงเสียงดัง ฉันรำคาญ ฉันก็เลยยิงมัน!”
หญิงสาวตะโกนออกไปสุดเสียง
ร่างสูงถึงกับต้องลุกขึ้นประจันหน้า ในเมื่อเหตุผลของซอฮยอน มันทุเรศสิ้นดี
“คุณมันบ้า หมาที่ไหนมันก็เห่าทั้งนั้น... ไอ้ฮิปโป มันก็ถูกคุณฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม รายต่อไปมัน คงจะเป็นผมซิน่ะ ผมไม่ทนอยู่กับคุณแล้ว พอกันที!!”
เขาประกาศอย่างชัดถ้อยชัดคำ หมุนกายเดินหันหลังหนีออกจากบ้านหลังนี้ไปในทันที เพราะเขาหมดสิ้นอะไรทุกอย่างแล้ว
ฮิปโป เป็นสุนัขที่ชานรยอลรักยังกับอะไรดี เขาเลี้ยงมันมาตั้งแต่เด็ก เติบโตเป็นเพื่อนเล่นกับเขามา
แต่สุดท้าย ผู้ที่เป็นภรรยาก็ฆ่ามันทิ้ง กับอีแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง
คราวนี้เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ไม่ว่ายังไง ก็ไม่มีใครจะรั้งเขาไว้ให้อยู่
“ไม่นะ ชานยอล ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณไปเด็ดขาด!”
ซอฮยอนวิ่งเข้ามากอดแขนเขาไว้แน่ จนถึงที่จอดรถ ตะโกนร้องห้ามเขา เธอไม่ยอมให้คนรักหนีหายไปไหน ถ้าเขาไปแล้วเธอจะอยู่ยังไง ทั้งชีวิตนี้ ก็มีแค่เขาเพียงคนเดียว
“คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามผมอีกแล้ว.. ซอฮยอน!”
“มีสิ เพราะฉันเป็นเมียของคุณไง แล้วถ้าคุณคิดจะไปจริงๆล่ะก้อ ฉันจะให้พ่อฉัน ทำลายบริษัทของคุณ ให้พังพินาศแน่!”
เธอหยิบเอาคำที่เคยต่อรองกับเขาขึ้นมาพูด ในเมื่อมันเป็นวิธีเดียวที่จะห้ามเข้าไว้อยู่...
แต่ทว่าตอนนี้มันกลับไม่ใช่แบบนั้นอย่างที่เธอคิดไว้ เขาทำหน้านิ่ง ก่อนจะขยับริมฝีปากพูดออกมา
“คุณจะทำอะไรก็เชิญเลย!... ผมไม่สนใจแล้ว... แล้วรู้ไว้ด้วยนะ ที่ที่ผมจะไป ก็คือสถานีตำรวจ ผมจะเอาเรื่องทั้งหมดไปบอกกับทางตำรวจ เรื่องมันจะได้จบๆไปสักที!”
“ไม่นะ ชานยอล คุณห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกตำรวจเด็ดขาด!”
เธอส่ายหน้าข้อร้อง ขอบตาเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
“ผมจะไป! ผมจะเรียกความยุติธรรมให้กับคนที่ผมรักคืนมา ผมไม่ยอมให้เขาถูกฆ่าตายฟรีๆหรอก!”
ชานยอลพูดไว้แค่นั้น ก่อนสะบัดแขนซอฮยอนออกอย่างแรง จนเธอเซล้มลงกับพื้น
ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิง เขาอาจจะทำร้ายเธอให้หายแค้นไปนานแล้ว ในสิ่งชั่วร้ายที่เธอเคยทำไว้
สุดท้าย ไม่ว่ายังไง ความรักของฮยอน ก็ไม่มีค่าพอที่จะรั้งชานยอลไว้ได้
ร่างสูงขับรถออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ซอฮยอนจะรวบรวมสติของตัวเองได้
หญิงสาวรีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถ พร้อมกับพกปืนติดตัวออกมา ขับรถตามเขาไปเรื่อยๆ
ซอฮยอนใช้เท้าเหยียบคันเร่งเพื่อเพิ่มความเร็ว ไม่สนใจกับมารยาทบนท้องถนนแม้แต่นิดเดียว ถึงแม้จะมีคนตะโกนด่าไล่หลังก็ตามที
เธอขับแซงเบียดเสียดรถหลายคัน จนกระทั่งขับมาปาดหน้าสามีไว้ ชานยอลจึงเหยียบเบรคไว้โดยอัตโนมัติ หัวเขาแทบทิ่มเข้ากระจก แต่ดีที่เขารัดเข็มขัดไว้
ชานยอลหายใจฟึดฟัด กระชากประตูออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะปิดมันดังปั้ง เหมือนเป็นการระบายอารมณ์โมโห
ขณะเดียวกัน ซอฮยอนก็ผลักประตูลงจากรถ มาประจันหน้ากับเขา หญิงสาวร้องไห้มาตลอดทาง เธอห้ามไม่ให้ไหลไม่ได้จริงๆ
“คุณเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก ห้ะ!”
ประโยคแรกที่เขาเอ่ยขึ้น ก็กระแทกเข้าหน้าเธออย่างจัง
“ฮึก ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณไปไหนเด็ดขาด คุณต้องอยู่กับฉัน ฮือ!”
ซอฮยอนตะโกนร้องแข่งกับเขา ราวกับคนเสียสติ
“แต่ทุกอย่างมันจบลงแล้ว จะให้ผมบอกคุณอีกกี่ครั้ง ห้ะ ว่าผมทนอยู่กับคุณไม่ได้!”
“เป็นเพราะไอ้แบคฮยอนใช่มั้ย ฮึก! คุณถึงจะทิ้งฉันไป” เธอถามเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งๆที่ก็รู้ความจริงอยู่แก่ใจ
ถึงแม้ศัตรูหัวใจจะตายไปตั้งนานแล้ว แต่เธอก็ยังคงเกลียดไม่มีวันจางหาย
“ต่อให้ไม่มีเขา ผมก็ไม่มีทางรักคนอย่างคุณได้หรอก ซอฮยอน”
ชานยอลก็ย้ำกับคำตอบของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นกัน
มีดเป็นพันๆเล่มที่แทงเข้ามาพร้อมกันทีเดียว มันไม่เจ็บเท่ากับคำพูดของเขาเลย
“คุณใจร้ายกับฉันเหลือเกิน ฉันอุตส่าห์รักคุณเพียงคนเดียว แต่คุณก็ไม่เคยเหลียวมามองฉันเลยสักครั้ง” เธอคร่ำครวญอย่างหนัก
“ก็เพราะว่าความรักของคุณ มันคือความเห็นแก่ตัวไง.. ผมถึงต้องการให้เรื่องมันจบๆไปซะ”
“ไม่ ฉันไม่ยอม แล้วจะไม่ยอมให้สุดๆด้วย” เธอประกาศเสียงก้าวร้าว
“พอเถอะ ผมไม่อยากจะฟังคุณพูดพร่ำเพรื่ออะไรอีกทั้งนั้น ลาก่อนนะ ซอฮยอน แล้วก็อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย”
เขากล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะก้าวขาเดินออกไป
แต่ไม่ทันที่เขาจะหมุนตัวเดินหนีออกจากบริเวณนั้น ซอฮยอนก็กระชากปืนที่พกพาขึ้นมา เล็งปลายปืนไปยังเขา เพื่อหวังจะขู่
อะไรที่หยุดเขาไว้ได้ เธอก็ยอมทำได้ทั้งนั้น
“ถ้าคุณไป ฉันจะฆ่าคุณ”
ชานยอลผงะถอยหลังในทันทีด้วยความตกใจ เมื่อเห็นอาวุธของหญิงสาวกำลังเล็งมาหาอย่างแน่วแน่
ร่างสูงพยายามระงับความกลัวไว้ ปืนกระบอกนั้น พร้อมจะปลิดชีวิตของเขาได้ทุกเมื่อ
แต่เขาจะกลัวมันไปทำไมล่ะ ในเมื่อเขาตั้งใจจะไป และไม่มีวันหวนกลับมาหาความรักจอมปลอมนั่นอีก
มิหนำซ้ำเธอยังเป็นคนที่ฆ่าคนรักของเขาไปต่อหน้าต่อตา จะให้เขาทนอยู่ กับคนใจร้ายใจอัมหิตอย่างเธออีกหรอ
“เอาซิ คุณเคยทำมาก่อนแล้วนี่” เขากระชากเสียงขึ้น อย่างทรนง
ชานยอลจะไม่ยอมให้เธอควบคุมตัวเขาอีกต่อไป
“อย่ามาท้าฉันนะ”
เสียงปืนถูกสากขึ้น แค่เธอเหนี่ยวไกนัดเดียว ก็หมายถึงชีวิตของชานยอล เมื่อเธอกำลังเล็งมันไปตรงนั้น ตรงหน้าอกด้านซ้ายของเขา
เธออยากจะทำลายตรงนั้นทิ้งซะ เพราะเขาไม่เคยให้มันกับเธอเลยสักครั้ง หญิงสาวจับปืนสั่นๆ แค่นัดเดียว คนที่เธอรัก
ก็จะตายทันที
“ผมไม่ได้ท้าคุณ อยากฆ่าผมให้ตาย ก็เอาเลย... ยังไงปืนมันก็อยู่ที่คุณแล้วนี่... แต่ก่อนที่ผมจะตาย ผมขอบอกอะไรไว้อย่างนะ ผมไม่มีวันรักคนอย่างคุณ แบคฮยอนเท่านั้น คือคนที่ผมรัก และจะรักตลอดไ_”
“ปั้ง!”
ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เสียงปืนก็ดังขึ้น เม็ดกระสุนมันฝังลึกเข้าไปกลางอกของเขา ก่อนที่ร่างใหญ่จะทรุดฮวบลงกองกับพื้น
เธอยิงมันไปตรงที่หัวใจของเขา มันช่างแม่นเหลือเกิน
แค่นัดเดียว เสียงลมหายใจของชานยอลก็เลือนหายไปในทันที
เปลือกตาของร่างสูงปิดลงจนสนิท น้ำสีแดงขุ่นก็ไหลทะลักออกมาจนเปื้อนพื้นถนน ส่งกลิ่นคาวฟุ้งไปทั่ว
หญิงสาวมองร่างสามีที่ไร้ซึ่งลมหายใจ พร้อมกับยืนสั่นไปทั่วทั้งตัว ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังๆ
“ฮาๆๆ ทีนี้ คุณก็ไปไหนไม่ได้แล้ว”
เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ราวกับคนมีปัญหาทางจิต เธอหยุดเขาไว้ได้จริงๆ
แต่ความรักมันสิ้นสุดลงเพียงแค่นะหรอ
ไม่มีทางหรอก เธอจะตามเขาไปทุกแห่งหน และทุกชาติไป
เธอยกปืนขึ้นจ่อที่หัว พร้อมทั้งเหนี่ยวไกปืนค้างไว้
ใช่แล้ว เธอกำลังตัดสินใจ ฆ่าตัวตายไปพร้อมๆกับคนรัก ที่นอนจมกองเลือดอยู่ต่อหน้า
“ปั้ง!”
เสียงกระสุนนัดสุดท้ายดังขึ้น กลิ่นควันไหม้ของลูกปืน ลอยฟุ้งกระจายไปทั่ว
เส้นเลือดและสมองของซอฮยอนแหลกกระจุย เมื่อลูกกระสุนฝังลงลึกเข้าไปข้างใน
ร่างของหญิงสาวทรุดลง เลือดไหลออกเป็นทางยาว สร้างความสยดสยองต่อผู้คนที่กำลังขับรถผ่านไปมากเป็นอย่างมาก
ความคิดเห็น